Το «Αριστερόμετρο»

Τα τελευταία χρόνια, κυρίως σ’ αυτά που ακολούθησαν την πτώση της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετίας, γινόταν πολύς λόγος, και δικαιολογημένα, για τη φυσιογνωμία της Αριστεράς, για το νέο ρόλο που καλείται να παίξει, ακόμα και για την αναγκαιότητα ύπαρξής της, μιας και το αντίπαλο δέος αποδείχθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας, "ανωτέρας ποιότητας" και ανθεκτικότητας. Σιγά, σιγά, με την ταυτόχρονη αποπολιτικοποίηση της νέας γενιάς, της αποκλιμάκωσης των παθών και της εισβολής στο εποικοδόμημα ενός πλέον ατομικιστικού και ηδονοθηρικού τρόπου ζωής, οι πολιτικές διαφορές ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά άρχισαν να αμβλύνονται, να συγχέονται και να θολώνουν.

Παλιότερα, ενώ ο αριστερός ήταν αυτό, εκείνο και τ’ άλλο, που σαφώς διαχωριζόταν από το εκείνο και ετούτο του δεξιού, σήμερα φαίνεται ότι διατρέχουμε περίοδο κρίσης των ορισμών, ώστε να μην μπορούμε να διακρίνουμε με αξιοπιστία, τους μεν από τους δε. Διάκριση που εκ παραδόσεως γινόταν, και οφείλει να συνεχίσει να γίνεται με πολιτικά και ιδεολογικά κριτήρια.

Έτσι νομίζαμε μέχρι πρόσφατα, οι αδαείς και έτσι νομίζανε και οι πατεράδες μας. Είχαμε όμως παραβλέψει τον παράγοντα Επιστήμη και τις λύσεις που αυτή δύναται να προσφέρει στα παντοειδή προβλήματα της ανθρωπότητας, από τα υλικά, μέχρι κι αυτά της καρδιάς. Τι απεφάνθησαν λοιπόν οι επιστήμονες;

Ότι αγαπητοί μου, πρέπει να ξεχάσουμε αυτά που μέχρι τώρα γνωρίζαμε, τις μπερδεψιές, τις πλάνες και τις παρεξηγήσεις, όπου ο ένας, που δήλωνε αριστερός, συμπεριφερόταν σαν δεξιός και ο άλλος που δήλωνε δεξιός, από τις κουβέντες και τις πράξεις του, κάλλιστα θα πέρναγε και για αριστερός. Τα πράγματα είναι απλά, διότι τόσο η αριστεροσύνη όσο και η δεξιοσύνη μπορούν πλέον να ποσοτικοποιηθούν και να μετρηθούν με αντικειμενικές και αξιόπιστες διαδικασίες.

Θυμάστε που παλιά, χάριν παιδιάς μιλούσαμε στα πηγαδάκια για το φανταστικό «αριστερόμετρο» που θέλαμε να εφεύρουμε για να πιστοποιούμε τη γνησιότητα των φρονημάτων των συνομιλητών μας, αντί να σπαζοκεφαλιάζουμε; Ε, λοιπόν, το «αριστερόμετρο» είναι πλέον γεγονός, όχι σαν κάποια φουτουριστική μηχανή με γρανάζια και τροχαλίες, αλλά σαν πιστοποιημένη διαδικασία, πατέρες της οποίας απετέλεσαν εξέχοντες καθηγητές των Πανεπιστημίων της Nebraska, Urbana-Champaign στο Illinois, και Virginia.

Ένα από τα κύρια πλεονεκτήματά που διαθέτει, είναι ότι δεν αξιώνει από τον χρήστη του καμιά ιδιαίτερη γνώση, ούτε κρίση, ούτε οξύνοια για ν’ αποφανθεί, παρά μονάχα μερικές, έξι για την ακρίβεια φωτογραφίες, εκ των οποίων η μια να απεικονίζει μια μαύρη αράχνη στο πρόσωπο ενός παιδιού, η άλλη ένα αιματοβαμμένο πρόσωπο, η τρίτη μια σκουληκιασμένη ανοιχτή πληγή, η τέταρτη, ένα λαγουδάκι πασχαλιάτικο, η πέμπτη ένα χαρούμενο παιδάκι και ένα μπολ με φρούτα η τελευταία. Το πείραμα, που διεξήχθη στο εξωφρενικό δείγμα 46, εντελώς φανατισμένων ενηλίκων, εκ των οποίων οι μισοί δήλωναν αριστεροί και οι άλλοι μισοί δεξιοί, συνίστατο στο συσχετισμό των αντιδράσεων φόβου ή ευχαρίστησης που έδειχνε ο καθένας του στη θέα των παραπάνω φωτογραφιών, με τα πολιτικά του φρονήματα.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι αυτοί που είχαν τις πιο ήπιες αντιδράσεις στη θέα των φωτογραφιών, ήταν και αυτοί που είχαν και αριστερές πολιτικές αντιλήψεις σε σχέση με τον πόλεμο στο Ιράκ, την κοινωνική πρόνοια κ.α. Ενώ εκείνοι που έδειχναν ν’ αντιδρούν βιαιότερα, τάσσονταν αναφανδόν υπέρ της πολιτικής του Μπους πατρός, του Μπους υιού, του Πενταγώνου και της Σάρας συνάμα.

Συνοψίζοντας, η εμβριθής αυτή μελέτη υποδεικνύει ένα πολύ απλό και αποτελεσματικό τρόπο διαπίστωσης των πολιτικών φρονημάτων των πολιτών, ώστε να μην χρειάζεται πια ούτε να βασανίζονται για να τ’ ομολογήσουν, ούτε και σε ορό αληθείας να υποβληθούν.

Ενώ το βαθύτερο συμπέρασμα είναι, ότι οι πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός μας λίγο πολύ, είναι θέμα ψυχολογικών προδιαθέσεων και γιατί όχι και DNA. Γιατί δηλαδή, να μην υπάρχουν και αντίστοιχα γονίδια που να μας προσδιορίζουν εκ γενετής;

Γεια σου ρε Αμερική με τις πρωτοπορίες σου και τις αμερικανιές σου!

Υ.Γ. Η πλάκα είναι ότι το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science (τεύχος Σεπτεμβρίου), από τα εγκυρότερα επιστημονικά περιοδικά, με τη μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως.