Ο Εραστής Περνάει απ’ το Στομάχι

Στο άκουσμα και μόνο της λέξης «Μαύρη Χήρα» πολλοί είναι εκείνοι που το βάζουν στα πόδια, όχι τόσο λόγω της αποκρουστικής της εμφάνισης, όσο λόγω των επαχθών συνειρμών που εγείρει, συνειρμών που παραπέμπουν στον κανιβαλισμό και μάλιστα στο σεξουαλικό κανιβαλισμό.

Η ευγενής αυτή πρακτική, κατά την οποία αδηφάγα θηλυκά, είτε από ευγνωμοσύνη, είτε εξ αιτίας απώλειας του ελέγχου από περίσσεια ηδονής, συνοδεύoυv την σεξουαλική πράξη με το βαθμιαίο ξεκοκάλισμα του αρσενικού, απαντάται ευτυχώς σε ένα πολύ μικρό κομμάτι του φυσικού βασιλείου, περιορισμένου κατ’ αρχήν σε κάποια είδη αραχνοειδών, εντόμων και αμφιπόδων. Αποτελεί όμως κοινό τόπο ανάμεσα σε κάποια περίεργα έντομα, που στην Ελλάδα είναι γνωστά με το όνομα Αλογάκια της Παναγίας, για τα οποία οι μέχρι τώρα ενδελεχείς έρευνες δεν έχουν αποκαλύψει τους λόγους που τα καθιστούν προστατευόμενο είδος της μεγάλης αυτής θεότητας.

Το εξαιρετικό αυτό φαινόμενο, που στο άκουσμά του και μόνον, τα απανταχού επί της γης αρσενικά λούζονται στον ιδρώτα, φέρνει στην επιφάνεια πολλά καυτά ερωτήματα, που προς το παρόν τα κίνητρα και οι ερμηνείες τους αφήνουν διχασμένους κριτικούς και κοινό, όπως είθισται να λέγεται.

Όπως ευκόλως εννοείται, το κύριο ερώτημα αφορά στο κατά πόσον η πρακτική αυτή μπορεί να ερμηνευτεί με κριτήρια

φυσικής επιλογής,

ή εάν απλώς αποτελεί μια κραυγαλέα εξαίρεση και παθολογία της θεωρίας της Εξέλιξης,

ή εάν τέλος-τέλος αποτελεί μια ακραία εκδήλωση της πάλης των φύλων για κυριαρχία.

Προς το παρόν όλες οι παραπάνω εκδοχές είναι ανοιχτές, καθώς ο διάλογος και τα πειράματα δεν λένε να τελειώσουν και να αποφανθούν. Είναι για παράδειγμα, φυσική επιλογή που εμείς τέλος πάντων δεν τρωγόμαστε, ή αποτελούμε ένα λάθος, μια μουτζούρα της φύσης;

Σύμφωνα με τις λιγοστές γνώσεις που έχω επί του θέματος, η κανιβαλική αυτή πράξη δεν θεωρώ ότι συνιστά ό,τι πιο καλό και έξυπνο έχει να επιδείξει η φύση, γιατί αν φτουρούσε, θα είχε γενικευτεί και στα υπόλοιπα ζωικά είδη, τα οποία δεν θα ήθελαν να χάσουν αυτή την ιδιαίτερη γαστρονομική εμπειρία.

Παρά ταύτα, αυτοί οι οποίοι έχουν την έμπνευση να θεωρούν ότι η όλη δουλειά θα μπορούσε να ερμηνευτεί με την θεωρία της Εξέλιξης βρίσκουν αρκετά πλεονεκτήματα στο φάγωμα των αρσενικών, καθ’ ότι παρέχουν στα θηλυκά μιας πρώτης τάξεως πρωτεϊνούχα τροφή, με την οποία ενδέχεται ν’ αυξήσουν την ποσότητα και την ποιότητα των απογόνων τους. Έτσι μάλλον εξηγείται γιατί τα δικά μας παιδιά είναι κομμάτι ζαβά, επειδή δεν τους δώσαμε να φάνε τον μπαμπά τους όταν έπρεπε.

Επίσης στο βαθμό που η εκποίηση συμβαίνει κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος της σεξουαλικής πράξης, το αρσενικό έχει αρκετές πιθανότητες να περάσει το DNA του στην επόμενη γενιά. Και στην περίπτωση που συναινεί στο φάγωμά του, τότε έχουμε μια εξαιρετική περίπτωση συνειδητής πατρικής θυσίας, του στιλ, «φαγώθηκα για τα παιδιά μου!». Αυτό να το βλέπουν μερικοί μερικοί που τολμούν να διακηρύττουν ξεδιάντροπα ότι θυσιάζονται κιόλας.

Η προηγούμενη όμως υπόθεση, που εξηγεί τον σεξουαλικό κανιβαλισμό βάσει της Φυσικής Επιλογής (καλύτερα μωρά, θρεμμένα με τη σάρκα του μπαμπά), παρουσιάζει αρκετές δυσκολίες, που ανατρέπουν το σκηνικό. Τα παρακάτω γεγονότα παραπέμπουν σε άλλη κατεύθυνση:

1. Οι μπαμπάδες πεθαίνουν άδοξα χωρίς να μπορέσουν να ξαναχαρίσουν το σπέρμα τους σε άλλες λυσσάρες μαμάδες,
2. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι οι μπαμπάδες δεν είναι και τόσο κουτορνίθια, δεν είναι τόσο δα πρόθυμοι να φαγωθούν, το γνωρίζουν μάλιστα και παίρνουν τις κατάλληλες προφυλάξεις, και
3. Πολλές φορές συμβαίνει τα αρσενικά να τρώγονται προτού προλάβουν καν να χαρούν τις σαρκικές ηδονές που υπόσχεται το θηλυκό.

Όλα αυτά δείχνουν ότι οι εναπομένουσες αιτίες πέραν της Φυσικής Επιλογής είναι είτε μια τυχαία παραβίαση του κανόνα, είτε αποτελούν μια συνηθισμένη πάλη των φύλων και όποιος αντέξει!

Πριν όμως στείλουμε την φυσική επιλογή στη χωματερή της επιστήμης, θα θέλαμε να διατυπώσουμε και μια δική μας άποψη, η οποία θα μπορούσε εν μέρει να την δικαιολογήσει. Η ενστικτώδης κανιβαλική αντίδραση των συγκεκριμένων θηλυκών έρχεται να ενισχύσει και εν μέρει ν’ αποδείξει την βαθύτερη ουσία του ρόλου που επεφυλάσει για τα αρσενικά η φύσις, σαν αναλώσιμων δηλαδή παρα-προϊόντων τής δημιουργίας, τα οποία αφού εκπληρώσουν την φυσική τους αποστολή σαν σπερμοδότες και κατά συνέπεια αφού χάσουν και την όποια τους χρησιμότητα, αντί να διασπείρονται σε καμιά χωματερή, ανακυκλώνονται στα εύθραυστα στομάχια των ικανοποιημένων και οικολογικά ευαίσθητων θηλυκών.

Το ότι δεν απαντάται πουθενά το αντίθετο, δηλαδή τα αρσενικά να καταβροχθίζουν τα θηλυκά, έρχεται να επιβεβαιώσει τα προηγούμενα. Καταστροφή των θηλυκών θα συνεπαγόταν και καταστροφή του ίδιου τους τού είδους, πράγμα που και η τελευταία αράχνη και το τελευταίο αλογάκι της Παναγίας γνωρίζει από πρώτο χέρι.

Το πονηρό λοιπόν θηλυκό ξεπαστρεύει το αρσενικό, αφού προηγουμένως έχει εξασφαλίσει την αναπαραγωγή και τη συνέχεια του είδους, για να μπορέσει επί πλέον να νέμεται και μεγαλύτερο μερίδιο φυσικών πόρων που σε αντίθετη περίπτωση θα ήταν αναγκασμένο να το μοιράζεται με το αναλώσιμο πλέον, και ως εκ τούτου καθόλου χρήσιμο αρσενικό.

Έτσι, το ότι το αρσενικό δεν θα μπορέσει να ξαναχαρίσει το σπέρμα του, δεν αποτελεί λανθασμένη επιλογή της φύσης, εφ’ όσον συνεχίζουν να υπάρχουν τα θηλυκά που γεννοβολούν. Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις όπου το θηλυκό τρωει το αρσενικό πριν της πράξης, οι οποίες και μας βάζουν σε σκέψεις....

Σχετικά με το (2), έχει δειχτεί σε κάποια πειράματα, στο «Male Praying Mantids Prefer not to be Victims of Sexual Cannibalism”, Science Daily (July 27, 2006), ότι τα αλογάκια της Παναγίας εφευρίσκουν ένα κάρο στρατηγικές ώστε και τα κάλλη του θηλυκού να απολαύσουν και να μην καταλήξουν σαν επιδόρπιο στο στομάχι του. Επομένως, το συμπέρασμα των ερευνητών αυτών είναι ότι ο σεξουαλικός κανιβαλισμός, που κάθε άλλο παρά απότοκος της Φυσικής Επιλογής είναι, αποτελεί καθαρή ένδειξη της πάλης των φύλων.
Τα αποτελέσματα αυτά δικαιώνουν επίσης και την συμπεριφορά εκείνη, όπου το αρσενικό τρώγεται και πριν επέλθει η σεξουαλική πράξη, πιθανόν διότι είχε την ατυχία να πέσει σε κάποιο, πολύ πεινασμένο με την καλή έννοια του όρου, θηλυκό.

Προς επίρρωση των προηγουμένων έρχεται και μια πολύ φρέσκια παρατήρηση στο «Female Spiders Eat Small Males When They Mate» , ScienceDaily (Sep. 11, 2008), κατά την οποία, τα όποια κακόβουλα αραχνοειδή, κατά τη διάρκεια ή πριν από τη σεξουαλική επαφή, αδιάφορο, αρέσκονται στο να τρώνε όχι όποια-όποια αρσενικά, αλλά αυτά που είναι κατά πολύ μικρότερά τους σε μέγεθος. Ο λόγος είναι απλός: Τα βρίσκουν μικρά, βολικά και πρόχειρα και τα ξεπαστρεύουν ευκόλως!

Γιατί όμως κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής; Εδώ, δεν ξέρω πως να απαντήσω, παρά να πω ότι το συμφεροντολόγο θηλυκό θα σκέφτεται περίπου ως εξής: «αφού το έχω που το έχω του χεριού μου δεν το εκμεταλλεύομαι και σεξουαλικά να μην πάει και χαμένο;».

Τώρα βέβαια, μπορεί και η φυσική επιλογή να λειτουργεί συνεργατικά, μιας και η εξάλειψη των μικρών αραχνών ευνοεί την επιβίωση των πλέον νταβραντισμένων οι οποίες θα συνεισφέρουν τοιουτοτρόπως στην σωματική βελτίωση του είδους.

Υπάρχει βέβαια και μια τελευταία κατηγορία επιστημόνων η οποία λέγει, «δεν σταματάτε πια τις μπούρδες, να πάμε για φαί;»