Ο Θεός Είναι Βάζελος. Η Παναγία Όμως;

Δεν πρόλαβα να καταλάβω πώς στήθηκε η δουλειά χθες, με βρήκαν φαίνεται λίγο παραπάνω μπόσικη και στα καλά μου και τα κατάφεραν να με σύρουν σε μοναστήρι περίφημο και θαυματουργό, κατά πως λέγεται, της περιοχής με φήμη που έφτανε και ξεπερνούσε τα σύνορα ακόμα και της χώρας. Μοναστήρι με μοναδικό και ανυπέρβλητο μουσείο, με εξ ίσου μοναδικές και ανυπέρβλητες εικόνες και με θαυμαστά χειρόγραφα και τελετουργικά εργαλεία, και μίτρες πατριαρχικές και χρυσοκέντητα άμφια, και περίτεχνα θυμιατήρια και σταυρούς και δίμετρα χρυσόβουλα και αυτοκρατορικά σιγίλια κι αυτά κι άλλα τόσα, κι όλα ανασυρμένα από τα βαθιά σκοτάδια των αιώνων.

Δεν τα αντέχω πλέον τα μουσεία, ιδίως αν δεν έχω και άμεση σχέση με το θέμα. Αν δηλαδή, δεν μπορώ να συνδέσω τα εκθέματα με κάτι που με απασχολεί ή που με απασχόλησε αρκετά στο σύντομο παρελθόν. Κοντολογίς, στην αρχή πλήττω και βαριέμαι, μετά όσο περνάει η ώρα, με πιάνει πόνος στα πόδια, στη μέση, στο λαιμό, και στο κεφάλι, αισθάνομαι κάτι στο στήθος ν’ ανεβαίνει και να με πιέζει φριχτά, άλλες φορές κάνω εμετό από την προσπάθεια να αντεπεξέλθω στο κάλεσμα του παρελθόντος, άλλες φορές μού πρήζεται το πρόσωπο, κι άλλες, πιο σπάνια, λιποθυμώ.

Έριξα μια γρήγορη ματιά στα εκθέματα, τριγύρισα πάνω κάτω στις αίθουσες, χάζεψα τον κόσμο που χάζευε, από υποχρέωση πιο πολύ θα έλεγα, παρά από ενδιαφέρον, και μετά από λίγο κάθισα δίπλα σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο απ’ όπου είχα μοναδική θέα του κάμπου μπροστά και της θάλασσας παραπέρα.

Το μάτι μου τράβηξε ένα θεόχοντρο βιβλίο δίπλα, που, ως είθισται, το είχε τοποθετήσει η μονή για τους επισκέπτες και πιστούς, να γράφουν τις εντυπώσεις και τα εσώψυχά τους, ώστε να ‘χουν κάτι κι οι καλόγεροι να διαβάζουν το χειμώνα και να ευφραίνονται.

Τα σχόλια άρχιζαν από πολύ παλιά, πιο πίσω από το ’70, γεγονός που δεν επέτρεπε την ενδελεχή τους ανάγνωση. Άρχισα να το ξεφυλλίζω στα κουτουρού, μα με μεγάλο ενδιαφέρον, πηγαίνοντας τυχαία μια μπρος, μια πίσω, μένοντας λόγω χρόνου, μόνο σε εντυπώσεις της στιγμής. Και ποιοι δεν είχαν περάσει από κει μέσα. Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Ινδοί, Ινδονήσιοι, Αρμένηδες, Τούρκοι Άραβες, Κινέζοι, Σιγκαπουριάνοι, κοντολογίς, όλες οι φυλές του Ισραήλ και όλες οι γραφές του κόσμου. Κέφι να ‘χεις και χρόνο να διαβάζεις. Άλλα κείμενα λιτά, με συγχαρητήρια προς τη μονή και τα ρέστα, άλλα πιο συναισθηματικά με παρακάλια και τάματα προς τους αγίους, άλλοι αφιέρωναν ζωγραφιές, άλλοι απλώς ήθελαν να περάσουν το όνομά τους στο βιβλίο, μπας και τους βρει κανένας επόμενος μετά από χρόνια και τους θυμηθεί, κάποιος είχε ζωγραφίσει μια γάτα να κυνηγάει ένα ποντίκι, κι άλλα τέτοια πολλά, ευτράπελα ή αναμενόμενα.

Συνέχιζα να το ξεφυλλίζω, τώρα μάλλον αδιάφορα, αφού οι αφιερώσεις παρέμεναν πάνω κάτω στο ίδιο μοτίβο, ώσπου μια παράκληση γραμμένη με ευμεγέθη και έντονα γράμματα κόνεψε να με κολλήσει στον τοίχο: «Θεέ μου κάνε φέτος να πάρει πρωτάθλημα ο βάζελος!». Κοιτάω ημερομηνία από κάτω, Σεπτέμβρης του 2003.

Βρε τον μπαγάσα τον θεό σκέφτηκα. Βαμμένος πράσινος είναι. Του το ‘κανε το χατίρι. Δεν άντεξα την αδικία όμως και σημείωσα στην πρώτη κενή σελίδα που βρήκα: «Παναγία μου, κάνε ο βάζελος να μην πάρει ποτέ ξανά πρωτάθλημα !».

Λέτε, και στον παράδεισο κουμάντο να κάνουν οι γυναίκες;