Body Heat

Σε λίγους μήνες από τώρα, εκεί γύρω στις αρχές του Δεκέμβρη, η Κοπεγχάγη θα βάλει τα καλά της να υποδεχτεί την πολυαναμενόμενη συνδιάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα. Και οι Δανοί, όπως θα έκανε κάθε νοικοκύρης, τρέχουν και δε φτάνουν, θέλοντας να δείξουν στον κόσμο πόσο καλά τα έχουν καταφέρει. Δεν γίνεται, οικοδεσπότες πράμα να διακινδυνέψουν να ντροπιαστούν από καμιά μυστήρια τριτοκοσμική χώρα που μπορεί να σκάσει στη γωνιά με τίποτε υπερμεγέθεις πράσινες περγαμηνές στις βαλίτσες της.

Μάντρωσαν λοιπόν τους αέρηδες, δάμασαν τα κύματα, μάζεψαν τις ακτίνες του ήλιου, αυτές τις λιγοστές που τους αναλογούν, σε υπόγεια και αποθήκες να τις έχουν και να τις χαίρονται τις μακριές νύχτες του χειμώνα, σφράγισαν τα φουγάρα τους, μοίρασαν λεφτά στον κόσμο για να τριπλοσφραγίσουν τις πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών τους, και αφού πλύθηκαν ντύθηκαν και στολίστηκαν στρώθηκαν στη δουλειά να κάνουν τον απολογισμό τους.

Αφού τα ζύγισαν από δω, αφού τα ζύγισαν από κει, κι αφού τα μέτρησαν και τα ξαναμέτρησαν, κάπου σκόνταψαν και τελική υπογραφή δεν έβαλαν. Υπήρχε κάτι που τους χάλαγε τη δουλειά, μια ενόχληση μικρή, αλλά επίμονη, σαν το ρεβίθι ας πούμε, στο στρώμα της πριγκίπισσας, ρεβίθι, όμως ξερεβίθι, πονούσε το άτιμο. Το ρεβίθι στην περίπτωση αυτή ήταν τα κρεματόρια.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ιδιοκτητών τους την τελευταία διετία να παραμείνουν πιστοί στους κανόνες της ανακύκλωσης, κι ακόμα παραπέρα, με το να ανακυκλώνουν κι όλα τα μεταλλικά εξαρτήματα που είχε δεχθεί στη διάρκεια του σύντομου βίου του ο εκλιπών, όπως τεχνητά γόνατα και γοφούς, μασέλες και βαλβίδες, ξεχασμένες βελόνες και ψαλίδια, από τα οποία μάλιστα είχαν βγάλει και κέρδος πουλώντας τα στην αγορά, ούτε λίγο ούτε πολύ γύρω στις 16000 δολάρια, εν τούτοις κάτι τους έτρωγε, κάτι τους βασάνιζε και συνέχιζαν να στραβομουτσουνιάζουν.

Αιτία, ένας νέος νόμος, που τούς υποχρέωνε να θωρακίσουν τα φουγάρα των καταστημάτων τους με ειδικά φίλτρα, έτσι ώστε να μην διαχέονται οι τοξίνες και οι διοξίνες από τα λιπαρά και τις χοληστερίνες που καίγονταν, στους διπλανούς και παραδιπλανούς. Όχι, ότι είχαν αντίρρηση να τα προμηθευτούν και να τα εγκαταστήσουν. Αλίμονο! Το πρόβλημα που τους έτρωγε τα σωθικά ήταν πώς θα άφηναν ανεκμετάλλευτη όλη αυτή τη θερμότητα που θα ξέφευγε απ’ τα φουγάρα τους.

Μάζεψαν λοιπόν όσους φιλοσόφους, θεολόγους και συμβούλους μπόρεσαν να βρουν και μετά από συσκέψεις επί συσκέψεων, απεφάνθησαν ότι δεν θα ήταν καθόλου ανήθικο και αντιχριστιανικό αν διοχέτευαν την παραγόμενη αυτή θερμότητα στις πόλεις και τα χωριά να τα ζεστάνουν.

Έτσι λοιπόν, η γιαγιά κι ο παππούς, ή ο οποιοσδήποτε άλλος που του έμελλε η μοίρα να γίνει καπνός, προτού αφήσουν την καπνοδόχο και χαθούν στον ουρανό για πάντα, θα έχουν τουλάχιστον την ευκαιρία να κάνουν ένα τελευταίο καλό και να συγχωρεθούν, ζεσταίνοντας, ας πούμε, το καλοριφέρ στο σπίτι μιας άλλης γιαγιάς ή ενός άλλου, ακόμα ζωντανού, παππού!

Ποιος είπε ότι οι Δανοί δεν είναι πολύ μπροστά!

Σχετικά με αυτό το θέμα διαβάστε, αν δεν σας κάνει κόπο και το "Σώματα για Φάγωμα".

Υ.Γ. Η πληροφορία από το Economist, εδώ.