Η Εθνική τη νύχτα θα ήταν βαρετή αν δεν υπήρχαν οι νταλίκες να την αιμοδοτούν και να τη λαμπρύνουν. Εστεμμένες βασίλισσες των νυχτερινών δρόμων, κυρίαρχες περίλαμπρες αρχόντισσες, επιβλητικές μεγαλοκυράδες, φορτωμένες γιορντάνια και φλουριά, φωτεινά περιδέραια και χρυσοποίκιλτες μετώπες που αναβοσβήνουν, προκαλούν και προσκαλούν.
Μυστηριώδεις ανατολίτισσες, που καθηλώνουν με τον όγκο τους, μαγνητίζουν τα βλέμματα με τα πλουμιστά τους στολίδια, ξελογιάζουν τα μυαλά για τα ταξίδια τους.
Αλλόκοσμες, ξεχωριστές υπάρξεις. Παντοδύναμα ξωτικά της νύχτας, που με το πρώτο φως της μέρας αποσύρονται στην αφάνεια και την ασημαντότητα.
Παρά ταύτα απρόσιτες, με το πρόσωπο τυλιγμένο σ’ έναν κατάμαυρο μανδύα. Σκοτεινό πίσω απ’ τα τζάμια, που παρά τα τόσα φώτα και φωτάκια παραμένει άγνωστο, αδιαπέραστο κι αλλόκοτο, τροφή στη φαντασία που καλείται ν’ αρχίσει πάλι να πλέκει νυχτερινές ιστορίες.
Κι όμως, μια κατακόκκινη καρδιά που πάλλεται, εκεί στην κάτω άκρη του παρμπρίζ, μια κατακόκκινη γιρλάντα σε σχήμα καρδιάς που αναβοσβήνει, έρχεται να μας θυμίσει πως κι οι νταλίκες έχουνε ψυχή. Και τι ψυχή! Που στάζει αίμα!
Μυστηριώδεις ανατολίτισσες, που καθηλώνουν με τον όγκο τους, μαγνητίζουν τα βλέμματα με τα πλουμιστά τους στολίδια, ξελογιάζουν τα μυαλά για τα ταξίδια τους.
Αλλόκοσμες, ξεχωριστές υπάρξεις. Παντοδύναμα ξωτικά της νύχτας, που με το πρώτο φως της μέρας αποσύρονται στην αφάνεια και την ασημαντότητα.
Παρά ταύτα απρόσιτες, με το πρόσωπο τυλιγμένο σ’ έναν κατάμαυρο μανδύα. Σκοτεινό πίσω απ’ τα τζάμια, που παρά τα τόσα φώτα και φωτάκια παραμένει άγνωστο, αδιαπέραστο κι αλλόκοτο, τροφή στη φαντασία που καλείται ν’ αρχίσει πάλι να πλέκει νυχτερινές ιστορίες.
Κι όμως, μια κατακόκκινη καρδιά που πάλλεται, εκεί στην κάτω άκρη του παρμπρίζ, μια κατακόκκινη γιρλάντα σε σχήμα καρδιάς που αναβοσβήνει, έρχεται να μας θυμίσει πως κι οι νταλίκες έχουνε ψυχή. Και τι ψυχή! Που στάζει αίμα!
Αναρτήσεις
18 σχόλια:
Αναπόσπαστο στοιχείο παλιότερα της νταλίκας ήταν η φωτογραφία με το κορίτσι και το βόα.
Ωραία η πολύχρομη νταλίκα που διαλεξες να μας ξελογιάσει! Τα φώτα της σε υπνωτίζουν και σε καλούν να τα ακολουθήσεις στους δρόμους και τις εθνικές οδούς που θα διασχίσει. "Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά, τριγυρνάνε οι νταλίκες στην Αθήνα". Οι νταλίκες, του Χρήστου Νικολόπουλου και του Μανώλη Ρασούλη, με τον Γιώργο Σαρρή, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια από τις καλύτερες ωδές για αυτή την "ψυχή".
Και όλα τα λεφτά είναι μια άλλη ωδή όχι τόσο ευχάριστη , του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο "Αερικό", «Η ζωή μου σαν νταλίκα φορτωμένη μες στη νύχτα».
;-) Άλλοτε μαργιόλες κι άλλοτε καργιόλες, πλειστάκις καρμανιόλες... Και επειδή το Fabia παινεύεται για τις νύχτες και τις μέρες που τους έχει κάνει παρέα στις Εθνικές, respect στον όγκο και την αριθμητική υπεροχή.... Ακόμα θυμάμαι την ατελείωτη φωτεινή σκουλικαντέρα στο κομμάτι από Λαμία προς Καραβόμυλο πριν γίνει ο καινούριος αυτοκινητόδρομος (αυτά παθαίνει όποιος ταξιδεύει Πέμπτες προς βορράν), με τις νταλίκες σχεδόν κολλημένες προφυλακτήρα με προφυλακτήρα (όχι, οι λέξεις "απόσταση ασφαλείας" δεν είναι γνωστές σε μερικά σημεία του οδοστρώματος...) και το Fabia σαν μύγα ανάμεσά τους να προσπαθεί να μην ζουληχτεί και να δραπετεύσει από τον σκωτόδρομο!!!
;-)
Σοφία μου, δεν κατάλαβες.
Η ξαδέλφη μου, η cynical, ειναι οδηγός νταλίκας.
Απλώς, έχει σαν χόμπι την Φυσική... :)
Αυτό τό μεγαλοπρεπές πού βλέπεις στην φωτογραφία, τό λέει χαϊδευτικά "τό ντε σεβώ μου".
Δέν θα τό πίστευα ποτέ, αν δεν τό βλεπα με τα μάτια μου πώς, ψαρώνει με το καταληλο βρησίδι τούς χονδρέμπορους στην λαχαναγορά, όπου ξεφορτώνει, συνήθως φρούτα και οπωροκηπευτικά από Νάουσα και Βέροια.
Τήν έχω δεί να ρίχνει σφαλιάρα, ό άλλος να σβουρίζεται περί τον άξονά του, κι αυτή να τού λέει τό περιφημο: "Γ..ώ την στροφορμή σου, κόπανε", ή τό άλλο: "θα σού δώσω κλωτσιά με G διαφυγής στό φεγγάρι"
Εξαιρετική ματιά!
Έχασα δύο ταξίδια με νταλίκα- το ένα μακρινό που δεν έγινε τελικά στο Αφγανιστάν προ αμερικανικής επέμβασης- και το άλλο κοντινό Αθήνα Θεσσαλονίκη...
Ελπίζω ακόμα ότι κάτι μπορεί να τύχει.
Πολύ διαφορετικό το ταξίδι με νταλίκα. Ετυχε να κάνω κάποτε μία κοντινή βόλτα, εξάλλου πολλά χρόνια "τριγυρνώντας" στις εθνικές οδούς γνώρισα αρκετους οδηγούς σε μεγάλες και μικρές στάσεις. Πολλά και τα τραγούδια, από τα "έντεχνα" που έγραψε ο ανώνυμος μέχρι τραγούδια σκυλάδικων εθνικής όπως αυτά του Ονούφριου ("εζεψα την νταλίκα μου" κτλ).
Φυσικά οι επιγραφές είτε στο μπροστινό μέρος είτε πίσω στο κάτω μέρος του προφυλακτήρα, θέλουν όχι απλά ειδική αναρτηση, αλλά βιβλίο ολόκληρο.
swell,
μιλας ισως για εποχες που οι νταλικες δεν εμοιζαν με κινουμενα φλιπεράκια.
Ανωνυμε νασαι καλα με τα τραγουδια που μας θυμησες!
Βρηκα ενα αρτιο κειμενο για το τι τραγουδια ακουνε οι νταλικερηδες, απο Καζαντζιδη, Μητροπανο, Τερζη, Μενιδιατη, Πιτσα Παπαδοπουλου, Ριτα, μεχτι Doors, Grateful Dead...
Τραγουδια για τη ναλικα εδω:
http://www.oasisfm.gr/03,91,01,00.aspx
Τραγούδια για την νταλίκα.
«Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά, τριγυρνάνε οι νταλίκες στην Αθήνα». Οι νταλίκες, του Χρήστου Νικολόπουλου και του Μανώλη Ρασούλη, με τον Γιώργο Σαρρή, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ο ύμνος του μεγάλου τροχοφόρου οχήματος. Ωστόσο, η αναφορά δεν σταματά εκεί. Η νταλίκα, που έγραψαν ο Δήμος Μούτση και ο Κώστας Τριπολίτης, με τη Σωτηρία Μπέλλου, «Ζόρικος κρεμανταλάς ο καιρός που κουβαλάς, η ζωή σου μια νταλίκα με μπαγκάζια και με ΙΚΑ». Ο ανεπιθύμητος, με τον Στέλιο Καζαντζίδη, «Τα φόρτωσα τα πράγματα μια Κυριακή χαράματα, τα φόρτωσα στο φορτηγό…» Η Χάρις Αλεξίου στον Φαντάρο, του Μάνου Λοΐζου και του Μανώλη Ρασούλη, «Σαλτάρει σ’ ένα φορτηγό, κι ο Χάρος δεν γλυτώνει». Σαν τρελό φορτηγό, του Μάριου Τόκα, με τον Γιάννη Πάριο. Ο Γιώργος Νταλάρας στο Φορτηγό, του Σταύρου Κουγιουμτζή και του Κώστα Τριπολίτη, «Ξεκίνησες το χάραμα, στ’ αγιάζι, με ’κείνο το παλιό το φορτηγό, τον Χάρο που σου πάτησε το γκάζι τον είχες μια ζωή συνοδηγό», και στο T.I.R. του Στάμου Σέμση και του Μιχάλη Μπουρμπούλη, «Έρχομαι απ’ την Ελευσίνα μ’ έξι τόνους φορτηγό, το ραδιόφωνο ανοιγμένο το τσιγάρο αναμμένο, κ’ η Αθήνα μες στη στάχτη βυθισμένο θωρηκτό» Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στο Αερικό, του Τάκη Σούκα και του Κώστα Μπαλαχούτη, «Η ζωή μου σαν νταλίκα φορτωμένη μες στη νύχτα». Ο Δημήτρης Μητροπάνος στο Εδώ, του Μάριου Τόκα και του Φίλιππου Γράψα, «Εδώ μας ψήνουν στο τσιμέντο και την άσφαλτο, λες κ’ η ζωή μας ταξιδεύει με νταλίκα», και το πρόσφατο Ζωή νταλίκα κόκκινη, του Σταμάτη Κραουνάκη. Και ας μην ξεχνάμε ότι το 1966 ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Διονύση Σαββόπουλου είχε τον τίτλο Φορτηγό. Όπως, επίσης, και ότι το τραγούδι Truckin’ (που μεταφράζεται ως «οδηγώντας φορτηγό») που έγραψαν το 1970 οι Grateful Dead -και που στις ΗΠΑ θεωρείται ο άτυπος «εθνικός ύμνος» των οδηγών φορτηγών- έλαβε το 1997 την ύψιστη τιμή του χαρακτηρισμού «Εθνικός Θησαυρός» από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Σοφια,
"Άλλοτε μαριολες κι αλλοτε καριολες!"
Πολύ καλό!!
Νοιωθω δεος και σεβασμο στη νταλικα και το νταλικιερη, ιδιως των μεγάλων αποστασεων. Θα ελεγα οτι ειναι αλλη ρατσα, σε σχεση με τους κοινους φορτηγατζηδες. Και μερακληδες! Μπαινεις σε νταλικα μεσα και ντρεπεσαι απο τη νοικοκυροσυνη και την καθαριοτητα.
Αλλα προσεχε κιολας. Θηρια ειναι. Και μαλιστα της νυχτας. Οσο κι αν δε θελουν, θα την κανουν καποια φορα τη στραβη.
Βριπολιδη,
ο Ρεντης κι η λαχαναγορά ηταν last year!
Τωρα αναβαθμιστηκα. Πηρα και ανωτερο πτυχειο και δουλευω με Μιχαλαριά, γκαλερι, Σοθμπυς κλπ και μεταφερω pieces of art only! Τερμα τα λαχανα και τα κουνουπιδια.
Γεια σου Τσαλαπετεινε,
στη δικη μου εποχη παντως η μετακινηση εντος κι εκτος ελλαδος γινοταν πολυ συχνα με νταλικα. Σιγα που το αδειο πορτοφολι θα γινοταν εμποδιο να καθισουμε στ' αυγα μας. Δεν μας κρατουσαν τα συνορα! Ουτε inter-rail, ουτε magic bus. Νταλικα και ξερο ψωμι.
Στηνώσουν σε διοδια ή στις παρυφές των πολεων και οι νταλικιερηδες το γνωριζαν και παντα επαιρναν κοσμο. Να 'χουν κιαυτοι παρεα. Κι αυτο γινοταν σ' όλη την ευρωπη. Μιλουνια ηταν οι στημενοι στα διοδια, με σακκους, κιθαρες, χαμος!
Τωρα μαλλον σταματησε αυτο τα παρεδωσε. Ισως να φοβουνται κιαυτοι.
Παντως αμα θες μπορω να κανω το μεσαζοντα με ξαδερφο νταλικερη που κανει δρομολογια στο εξωτερικο. Και υποσχομαι να μην παρω προμηθεια!
γεια σου NdN,
εγω ακομα παθαινω πλακα αμα φτανω Ιταλια με καραβι και βλέπω να ξεχύνονται οι νταλικες να ...κατακτησουν την ευρωπη. Μεγαλη συγκίνηση, παλια, να βλέπεις νταλικα σε αουτοστράντες με ελληνικες πινακιδες. Χαιρετουρες, κορναρισματα...
Τωρα οι περισσοτερες μπορει να ειναι ελληνικης ιδιοκτησιας αλλα εχουν ξενες πινακιδες, γερμανικες, ολλανδικες κυριως. Συμφερει πιο πολυ. Αλλα δεν τις αναγνωριζεις. Και έτσι χανεται και η συγκινηση.
Επιμενω, ότι οι νταλικιερηδες εχουν αλλη φινετσα σε σχεση με τους απλους φορτηγατζήδες. Να μην σου πω οτι ειναι και οι διανοούμενοι του συναφιου!
Γειά σου cynical με τα ωραία σου!!!
Σου στέλνω με mail κάτι σχετικό!
Γεια σου Navarino-s
πόσο απεθυμησα ενα μεγαλο ταξιδι με νταλικα! Ο ορισμος της ανεσης και της πολυτελειας! Και να παιζει και καμια Ριτα στο CD και να ερχονται και να φευγουν τα τοπια και οι πολεις...
Ανάταση ψυχης!
Περιμενω το μειλ.
Νταλίκες και Πασόκοι…
Ζόρικος κρεμανταλάς
ο καιρός που κουβαλάς
Η ζωή σου μια νταλίκα
με μπαγκάζια και με ΙΚΑ
Τώρα απόχτησες καβούκι
και αμάξι σπορ μοντέλο
Τώρα σκάλωσες στο λούκι
κι είσ’ αλλιώτικο καπέλο
Η ζωή σου ντούμπλε-φας
μέσα κι έξω τη φοράς
Η καρδούλα σου γκαζιέρα
δίχως γκάζι και αγέρα
Μες στο κόλπο είσαι χωμένος
και γλιτώνεις παρά τρίχα
Τώρα είσαι βολεμένος
και σου κόψανε το βήχα
Κι αν θυμάσαι τα παλιά
ψέματα και μπλα-μπλα-μπλα
Η μαγκιά σου ναφθαλίνη
με κασμίρι και λουστρίνι
Τώρα κάνεις μαύρη πλάκα
κι όλο τρως απ’ την κουτάλα
Τώρα μάγκωσε η φάκα
και σε κλείσανε στη γυάλα
γεια σου Στεργιο,
Λάθος:
Δεν ειναι "τωρα αποκτησες καβούκι και αμαξι σπορ μοντελο",
αλλα
"τωρα αποκτησες καβούκι και αμαξι υβριδικό μοντελο".
Αν και το ασμα, πιανει ευρυτερα στρωματα, κι οχι μονο τους πασοκους.
Τι εκπληκτικό κειμενο για ένα υγρό Κυριακατικο βραδυ.
Να οδηγείς στην Εθνική και να βλέπεις δίπλα σου αυτά τα φωτισμένα τερατα, που δεν θέλουν να σε καταπιουν αλλά να σε συντροφέψουν.
Αλήθεια πως κουμανταρονται τα τερατα;
Πως μαθαινεις να αγαπάς το τερας σου, να το λαμπροστολίζεις και να το κουβαλάς.
Αλήθεια ποσο συχνά νοιώθω ένας νταλικερης που φοράω το τερας μου, και ανάβω όλα του τα φωτα.
Δειτε με φωνάζω. Το καβαλάω, το κουμανταρω.
Δεν ειναι τερας Κατερινα.
είναι η ήρεμη, η καθαρή δύναμη. Έτσι δε το λένε; Ειναι απιστευτο ποσο ευκολα κουμανταρεις μια νταλικα.
Δημοσίευση σχολίου