Οι «Άλλοι» των Ψηλών Βουνών

Παρασκευή βράδυ, σε σπίτι φίλων που μόλις είχαν γυρίσει από πολυήμερο trekking στα βουνά της βόρειας Ινδίας, στα χαμηλά των Ιμαλαΐων και μέχρι τα 5,000 μ. δηλαδή, κι όχι παραπάνω, χάζευα με έξαψη όσες φωτογραφίες είχαν καταφέρει να τραβήξουν τις ώρες που δεν έβρεχε, τις ώρες που δεν αναγκάζονταν να περάσουν κάποιο ορμητικό ρέμα, τις ώρες που δεν είχαν τις αισθήσεις τεντωμένες μπρος τις απαιτήσεις ρημαγμένων παγετώνων με τις απύθμενες, κρυφές ή φανερές, ρωγμές.

Στα χαμηλά, εκεί που τελειώνει ο δρόμος και αρχίζει πια η αναμέτρηση με το βουνό, η ζέστη πολλή, ενώ στο πέρασμα στα ψηλά, το κρύο αφόρητο. Και ανάλογος κι ο εξοπλισμός που πρέπει να καλύπτει όλες αυτές τις διαφορετικές κλιματικές ζώνες, και φυσικά οι σκηνές, οι υπνόσακοι, οι χύτρες, τα φαγητά, το νερό, τα ξύλα για τα ψηλότερα γυμνά και παγωμένα μέρη, τα σχοινιά, το φαρμακείο και άλλα ποικίλα χρειαζούμενα για τα καθημερινά και τ’ αναπάντεχα.

Βοηθοί πολύτιμοι σε τέτοιου είδους περπατήματα, οι σέρπας. Γεννημένοι στα βουνά και μαθημένοι στα υψόμετρα, με στοιχειώδη δικό τους εξοπλισμό, ούτε καν ένα ζευγάρι παπούτσια της προκοπής, δεν το ‘χουν σε τίποτε να ζαλικώνονται τον εξοπλισμό των άλλων και να σκαρφαλώνουν και να ισορροπούν ανάλαφροι και ακριβείς, με την πυξίδα και τον χάρτη ενσωματωμένα σε μόνιμη θέση στο κεφάλι τους. Και πάντα αλάνθαστοι.

Τους έβλεπα στις φωτογραφίες, τους περιεργαζόμουν με προσοχή, χωρίς όμως να μπορώ να ξεχωρίσω πρόσωπα και διαθέσεις. Ένα ασκέρι από 35 άτομα, μονίμως φορτωμένοι, με το κεφάλι κάτω σκυφτοί, και μονίμως σε κίνηση. Ακούραστοι, εξυπηρετικοί, ευγενικοί, αλλά από άλλα μέρη, από άλλους κόσμους. Τι να πεις, τι να σου πουν. Θαρρείς, δεν ήταν μάνα αυτή που τους έφερε στον κόσμο, παρά τίποτε μυστήρια πνεύματα και ξωτικά των βουνών, παρά τίποτε αλλόκοτοι θεοί, απ’ αυτούς με τα δεκάδες χέρια που βλέπουμε να πλημμυρίζουν μοναστήρια και ναούς.

Είχαν τελειώσει πια οι φωτογραφίες, το μπουκάλι με το κρασί είχε πιάσει πάτο και η νοερή περιπλάνηση στα υψίπεδα ανάμεσα στα σύνορα Ινδίας και Νεπάλ, έσβηνε κι αυτή σιγά-σιγά. Μόνο κάτι τελευταίες έμεναν από τη στιγμή του αποχαιρετισμού της ομάδας με τους σέρπας.

«Οι μισοί, τράβηξαν κατά Νεπάλ μεριά, κι οι άλλοι μισοί κατά Ινδία», ήταν ο επίλογος της φίλης μου. «Και πέρασαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Άνοιξαν μάλιστα και τα κινητά τους, έπιασαν σήμα, και χαμογέλασαν ευχαριστημένοι που οι δικοί τους ήταν στη θέση τους, περιμένοντάς τους να τους περιποιηθούν και να τους ξεκουράσουν».

Δεν ξέρω πως, αλλά αυτή η τελευταία φράση που ‘ρθε και με προσγείωσε, γκρέμισε όλη την εικόνα που είχε πλάσει η φαντασία μου για τους ανθρώπους αυτούς. Ξαφνικά τους έφερα πάλι πίσω και τους προσάρμοσα στη γη, τους άλλαξα πλαίσιο, τους ένοιωσα κοντινούς και οικείους. Δεν ήταν πια οι αγέρωχοι και μυστηριώδεις σέρπας οι δαμαστές των βουνών και των χιονοστιβάδων, οι δίχως όνομα και ζωή, οι μυθικοί απόγονοι του Yeti, αλλά άνθρωποι κανονικοί, ίδιοι κι απαράλλαχτοι όπως κι εμείς, που θα ‘χαν σχέσεις πιθανόν με τη Νokia, που θα έβριζαν πιθανόν κάποια αντίστοιχη Vodafone των Ιμαλαΐων γα τις υπερχρεώσεις και τις κακές συνδέσεις, που θα ‘χαν μάνες, πιθανόν κι αυτές με κινητό στις παράγκες τους να περιμένουν, που, που, που...

Τελικά, τι τα θες τι τα γυρεύεις, αυτό που δεν μπόρεσα να δω μέσα στις τόσες φωτογραφίες, μ’ έκανε να το συνειδητοποιήσω στ’ αναπάντεχα ένα κινητό.

Κι ύστερα μου μιλάς για τον «Άλλον». Πες μου λοιπόν, πολύξερε, πώς θα τον συναντήσω τον «Άλλον» άμα δεν έχει κινητό;