Στο ερώτημα για το πού πήγαν οι δουλειές, μια συνήθης αισιόδοξη απάντηση είναι ότι δουλειές μεν υπάρχουν, φταίει όμως το γνωστικό επίπεδο των ανέργων οι οποίοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις τού νέου, τεχνολογικά προωθημένου και άκρως απαιτητικού νέου εργασιακού περιβάλλοντος. Εξ’ ου και τα περιλάλητα φάρμακα, περί κοινωνίας της γνώσης και της δια βίου μάθησης.
Αν δούμε όμως τα ποσοστά ανεργίας των αποφοίτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και των κατόχων μεταπτυχιακού και διδακτορικού διπλώματος, όπως υπολογίστηκαν κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2009 από την ΕΣΥΕ, αυτά ανέρχονται στο 6.3% και 6.8% αντίστοιχα, τα οποία συγκρινόμενα με το ποσοστό ανεργίας των αποφοίτων τριταξίου γυμνασίου, γύρω στο 10.7%, είναι μάλλον απογοητευτικά, έτσι ώστε οι επιπλέον και κατά πολύ χρονοβόρες σπουδές να μην αποτελούν αδιαμφισβήτητο συγκριτικό πλεονέκτημα στην αγορά εργασίας.
Υπάρχει επίσης και το εξής αντεπιχείρημα. Είναι γνωστό ότι οι πολυσπουδαγμένοι πολύ συχνά θεωρούνται overqualified, όπου σπανίως τους ανατίθενται καθήκοντα ανάλογα των προσόντων και του πεδίου εξειδίκευσής τους. Πόσο μάλλον, όταν ερχόμαστε και στο θέμα των αμοιβών. Είναι πλέον κοινό μυστικό ότι οι πολλές σπουδές είναι βάρος πιο πολύ, παρά πλεονέκτημα. Αλλά ακόμα κι έτσι, είναι φυσιολογικό η ζήτηση υψηλής εξειδίκευσης από τους φοιτητές να είναι πολλαπλάσια των αντίστοιχων διαθέσιμων θέσεων, οπότε πάλι κάποιοι, δηλαδή οι περισσότεροι, θα καταλαμβάνουν θέσεις κατώτερων προσόντων και αμοιβών.
Στην πραγματικότητα όμως, και σε παγκόσμιο επίπεδο, παρά τις εντυπώσεις που καλλιεργούνται ότι η ανάπτυξη της τεχνολογίας απαιτεί και ανάλογα καταρτισμένους εργαζόμενους, παρατηρείται το εξής παράδοξο, οι καλές δουλειές να συνεχίζουν να εξαφανίζονται, και την ίδια στιγμή να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας στον τομέα των υπηρεσιών που κατά κανόνα δεν χρειάζονται κανένα ιδιαίτερο προσόν, είναι κακοπληρωμένες και μερικής απασχόλησης. Υπάρχει όμως και ένα άλλο παράδοξο: η ανεργία να συνεχίζει να διογκώνεται, όχι μόνο τώρα που έχουμε το άλλοθι της κρίσης αλλά και τα προηγούμενα χρόνια, παρά το γεγονός ότι τόσο το ΑΕΠ, όσο και η παραγωγικότητα αυξάνονται.
Αν δηλαδή η τεχνολογία όντως εξαφάνισε θέσεις εργασίας, πώς τότε οι επενδύσεις και η επιμόρφωση στις νέες τεχνολογίες θα δημιουργήσουν τις πολλές νέες που χρειαζόμαστε; Μήπως έτσι δημιουργείται ένας αδιέξοδος και σκληρός ανταγωνισμός, που θα αφήσει στο τέλος πολλούς παραπονεμένους; Οι επιχειρήσεις σε τεχνολογίες αιχμής σήμερα, έτσι κι αλλιώς δεν είναι μεγάλης κλίμακας, και ο αριθμός ανέργων που θα απορροφήσουν είναι ελάχιστος, άσε και που απαιτούν εργαζόμενους υψηλής εξειδίκευσης, οι οποίοι στο κάτω-κάτω μπορούν να βρουν και μια οποιαδήποτε άλλη θέση εργασίας, ακόμα και μέσω ΑΣΕΠ.
Για να δημιουργηθούν εταιρίες κλίμακας από την εκμετάλλευση κάποιων νέων τεχνολογιών που θα έχουν άμεσο κοινωνικό αντίκτυπο και επιπλέον θα βάλουν μπρος τη μηχανή για τη δημιουργία παγκοσμίως εκατομμυρίων θέσεων εργασίας και για πολλά χρόνια, θα πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία πρώτο για το τι συνιστά καινοτομία και δεύτερο για το πώς οργανώνεται η βιομηχανική παραγωγή με μακροπρόθεσμο και όχι βραχυπρόθεσμο ορίζοντα σε ένα άμεσο και αρπακολλιτζίδικο προϊόν.
Καινοτομία ήταν η ανακάλυψη του τρανζίστορ, των ημιαγωγών, των φωτοβολταϊκών κυψελίδων, του laser, το internet, όλα τους από την βασική έρευνα, τα οποία και άλλαξαν το τοπίο από το δεύτερο μισό του 20 αιώνα και εντεύθεν. Σήμερα η βασική έρευνα έχει εξοριστεί από τα πανεπιστήμια, σαν δε καινοτομία μπορεί να ορισθεί το οποιοδήποτε τζέρτζελο που μπορεί να κάνει ένα γρήγορο περίπατο στην αγορά, μέχρι να το προλάβει κι αυτό κανένα γρηγορότερο και πιο καπάτσο. Για παράδειγμα τα τρομερά και φοβερά Bell Labs που πριν από χρόνια είχαν 30,000 εργαζόμενους, σήμερα έχουν δεν έχουν 1,000.
Και το κυριότερο που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι καμιά από τις μεγάλες ανακαλύψεις του 20ου αιώνα, πόσο μάλλον των προηγούμενων, δεν έγιναν κατά παραγγελία, προς άμεση εμπορευματοποίηση. Καμιά!
Υπάρχει και μια άλλη μαύρη τρύπα όπου χάνονται δουλειές. Στην μεν Ελλάδα, λέγεται Βαλκάνια με το ασυγκρίτως χαμηλότερο κόστος εργασίας, που αφήνει στον πάγκο κυρίως εργάτες της μεταποίησης, στον δε υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο λέγεται Ασία, που αφήνει στο δρόμο τεχνικά καταρτισμένους εργάτες αλλά και επιστήμονες. Στην πραγματικότητα ο ανταγωνισμός για να κρατηθούν οι θέσεις είναι πολύ άνισος. Και τα διάφορα προγράμματα κατάρτισης κ.λ.π., για την αποτελεσματικότητα των οποίων διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες, ούτε για ασπιρίνες δεν κάνουν. Διότι δεν είναι αυτός ο λόγος που οι δουλειές μετακομίζουν, ούτε κάποιος μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του αναντικατάστατο ώστε με ένα τρίμηνο σε πρόγραμμα του ΟΑΕΔ να αυξήσει τις πιθανότητες ώστε να μην απολυθεί.
Το πιο σοβαρό, οι οικονομικές ανισότητες και η οικονομική υποβάθμιση της μεσαίας τάξης, ελάττωσαν τη ζήτηση, με αποτέλεσμα να μειώνεται η παραγωγή και να χάνονται θέσεις εργασίας. Το φαινόμενο φυσικά δεν είναι πρόσφατο. Η παρακμή συμβαίνει σταδιακά εδώ και 40 συναπτά έτη.
Μήπως λοιπόν, έτσι όπως είναι δομημένο το σύστημα σήμερα είναι προδιαγεγραμμένο στο να εξαφανίζει θέσεις εργασίας, παρά να δημιουργεί; Και ότι τα διάφορα φληναφήματα περί κοινωνίας της γνώσης και της δια βίου μάθησης είναι για να χρυσώνουν το χάπι μόνο; Πώς γίνεται να έχουν όλοι μια σταθερή, δημιουργική και χρήσιμη εργασία;
Αν δούμε όμως τα ποσοστά ανεργίας των αποφοίτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και των κατόχων μεταπτυχιακού και διδακτορικού διπλώματος, όπως υπολογίστηκαν κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2009 από την ΕΣΥΕ, αυτά ανέρχονται στο 6.3% και 6.8% αντίστοιχα, τα οποία συγκρινόμενα με το ποσοστό ανεργίας των αποφοίτων τριταξίου γυμνασίου, γύρω στο 10.7%, είναι μάλλον απογοητευτικά, έτσι ώστε οι επιπλέον και κατά πολύ χρονοβόρες σπουδές να μην αποτελούν αδιαμφισβήτητο συγκριτικό πλεονέκτημα στην αγορά εργασίας.
Υπάρχει επίσης και το εξής αντεπιχείρημα. Είναι γνωστό ότι οι πολυσπουδαγμένοι πολύ συχνά θεωρούνται overqualified, όπου σπανίως τους ανατίθενται καθήκοντα ανάλογα των προσόντων και του πεδίου εξειδίκευσής τους. Πόσο μάλλον, όταν ερχόμαστε και στο θέμα των αμοιβών. Είναι πλέον κοινό μυστικό ότι οι πολλές σπουδές είναι βάρος πιο πολύ, παρά πλεονέκτημα. Αλλά ακόμα κι έτσι, είναι φυσιολογικό η ζήτηση υψηλής εξειδίκευσης από τους φοιτητές να είναι πολλαπλάσια των αντίστοιχων διαθέσιμων θέσεων, οπότε πάλι κάποιοι, δηλαδή οι περισσότεροι, θα καταλαμβάνουν θέσεις κατώτερων προσόντων και αμοιβών.
Στην πραγματικότητα όμως, και σε παγκόσμιο επίπεδο, παρά τις εντυπώσεις που καλλιεργούνται ότι η ανάπτυξη της τεχνολογίας απαιτεί και ανάλογα καταρτισμένους εργαζόμενους, παρατηρείται το εξής παράδοξο, οι καλές δουλειές να συνεχίζουν να εξαφανίζονται, και την ίδια στιγμή να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας στον τομέα των υπηρεσιών που κατά κανόνα δεν χρειάζονται κανένα ιδιαίτερο προσόν, είναι κακοπληρωμένες και μερικής απασχόλησης. Υπάρχει όμως και ένα άλλο παράδοξο: η ανεργία να συνεχίζει να διογκώνεται, όχι μόνο τώρα που έχουμε το άλλοθι της κρίσης αλλά και τα προηγούμενα χρόνια, παρά το γεγονός ότι τόσο το ΑΕΠ, όσο και η παραγωγικότητα αυξάνονται.
Αν δηλαδή η τεχνολογία όντως εξαφάνισε θέσεις εργασίας, πώς τότε οι επενδύσεις και η επιμόρφωση στις νέες τεχνολογίες θα δημιουργήσουν τις πολλές νέες που χρειαζόμαστε; Μήπως έτσι δημιουργείται ένας αδιέξοδος και σκληρός ανταγωνισμός, που θα αφήσει στο τέλος πολλούς παραπονεμένους; Οι επιχειρήσεις σε τεχνολογίες αιχμής σήμερα, έτσι κι αλλιώς δεν είναι μεγάλης κλίμακας, και ο αριθμός ανέργων που θα απορροφήσουν είναι ελάχιστος, άσε και που απαιτούν εργαζόμενους υψηλής εξειδίκευσης, οι οποίοι στο κάτω-κάτω μπορούν να βρουν και μια οποιαδήποτε άλλη θέση εργασίας, ακόμα και μέσω ΑΣΕΠ.
Για να δημιουργηθούν εταιρίες κλίμακας από την εκμετάλλευση κάποιων νέων τεχνολογιών που θα έχουν άμεσο κοινωνικό αντίκτυπο και επιπλέον θα βάλουν μπρος τη μηχανή για τη δημιουργία παγκοσμίως εκατομμυρίων θέσεων εργασίας και για πολλά χρόνια, θα πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία πρώτο για το τι συνιστά καινοτομία και δεύτερο για το πώς οργανώνεται η βιομηχανική παραγωγή με μακροπρόθεσμο και όχι βραχυπρόθεσμο ορίζοντα σε ένα άμεσο και αρπακολλιτζίδικο προϊόν.
Καινοτομία ήταν η ανακάλυψη του τρανζίστορ, των ημιαγωγών, των φωτοβολταϊκών κυψελίδων, του laser, το internet, όλα τους από την βασική έρευνα, τα οποία και άλλαξαν το τοπίο από το δεύτερο μισό του 20 αιώνα και εντεύθεν. Σήμερα η βασική έρευνα έχει εξοριστεί από τα πανεπιστήμια, σαν δε καινοτομία μπορεί να ορισθεί το οποιοδήποτε τζέρτζελο που μπορεί να κάνει ένα γρήγορο περίπατο στην αγορά, μέχρι να το προλάβει κι αυτό κανένα γρηγορότερο και πιο καπάτσο. Για παράδειγμα τα τρομερά και φοβερά Bell Labs που πριν από χρόνια είχαν 30,000 εργαζόμενους, σήμερα έχουν δεν έχουν 1,000.
Και το κυριότερο που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι καμιά από τις μεγάλες ανακαλύψεις του 20ου αιώνα, πόσο μάλλον των προηγούμενων, δεν έγιναν κατά παραγγελία, προς άμεση εμπορευματοποίηση. Καμιά!
Υπάρχει και μια άλλη μαύρη τρύπα όπου χάνονται δουλειές. Στην μεν Ελλάδα, λέγεται Βαλκάνια με το ασυγκρίτως χαμηλότερο κόστος εργασίας, που αφήνει στον πάγκο κυρίως εργάτες της μεταποίησης, στον δε υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο λέγεται Ασία, που αφήνει στο δρόμο τεχνικά καταρτισμένους εργάτες αλλά και επιστήμονες. Στην πραγματικότητα ο ανταγωνισμός για να κρατηθούν οι θέσεις είναι πολύ άνισος. Και τα διάφορα προγράμματα κατάρτισης κ.λ.π., για την αποτελεσματικότητα των οποίων διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες, ούτε για ασπιρίνες δεν κάνουν. Διότι δεν είναι αυτός ο λόγος που οι δουλειές μετακομίζουν, ούτε κάποιος μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του αναντικατάστατο ώστε με ένα τρίμηνο σε πρόγραμμα του ΟΑΕΔ να αυξήσει τις πιθανότητες ώστε να μην απολυθεί.
Το πιο σοβαρό, οι οικονομικές ανισότητες και η οικονομική υποβάθμιση της μεσαίας τάξης, ελάττωσαν τη ζήτηση, με αποτέλεσμα να μειώνεται η παραγωγή και να χάνονται θέσεις εργασίας. Το φαινόμενο φυσικά δεν είναι πρόσφατο. Η παρακμή συμβαίνει σταδιακά εδώ και 40 συναπτά έτη.
Μήπως λοιπόν, έτσι όπως είναι δομημένο το σύστημα σήμερα είναι προδιαγεγραμμένο στο να εξαφανίζει θέσεις εργασίας, παρά να δημιουργεί; Και ότι τα διάφορα φληναφήματα περί κοινωνίας της γνώσης και της δια βίου μάθησης είναι για να χρυσώνουν το χάπι μόνο; Πώς γίνεται να έχουν όλοι μια σταθερή, δημιουργική και χρήσιμη εργασία;
Αναρτήσεις
16 σχόλια:
Μία απουσία:
Η αριστερή και μη φιλολογία περί την οικονομική "επιστήμη" υποτιμά στον μέγιστο δυνατό βαθμό τον "μονεταρισμό".
Μία άλλη εκδοχή, λοιπόν:
Οι δουλιές χάνονται, γιατί "χάθηκε" το χρήμα. Φυσικά, το χρήμα δεν χάνεται, αλλά αποσύρεται από την αγορά, από εκείνους που μπορούν να το κάνουν.
Όλα τα άλλα, καλά και ορθολογικά είναι, αλλά σε τελευταία ανάλυση, η απουσία του χρήματος διαλύει την αγορά και την κοινωνία, όπως η απουσία του αίματος κάνει έναν φυσικό οργανισμό αδύναμο και καταρρέοντα.
Η κυκλοφορία λοιπόν του χρήματος είναι ελαττωματική, πλήρως ελεγχόμενη και πολύ μικρότερη από τις ανάγκες των ανθρώπων. Ανάγκες προς ικανοποίηση υπάρχουν, θέσεις για να καλύψουν τις ανάγκες μπορούν να σχεδιαστούν εύκολα, αλλά δεν υπάρχει η κινητήριος δύναμη.
Το λένε πια και κάποιοι "σοσιαλδημοκράτες" πολιτικοί και οικονομολόγοι. Εμείς οι πολλοί δε θέλουμε να το δούμε.
"Δεν πρέπει πια να μας κυβερνά η χρηματοπιστωτική τρέλα!" Ζακ Ντελόρ, Χέλμουτ Σμίτ, Μισέλ Ροκάρ και άλλοι, Μάιος 2008.
Αν υπήρχε χρήμα, αν το χρήμα δεν ήταν εμπόρευμα, αν το χρήμα το τύπωνε η πολιτική, αν η πολιτική και οι πολιτικοί ελέγχονταν από τους πολίτες θα είχαμε τόσο χρήμα όσο θα χρειαζόμαστε και το μόνο που θα μας απασχολούσε θα ήταν μια παιδεία κι ένας αυτοέλεγχος για να μην πυρπολήσουμε τον πλανήτη και τις ζωές μας από τον υπερκαταναλωτισμό. Κι ένα δευτερότερο, που θα μας απασχολούσε, θα ήταν να μην αφήνουν κοινωνία και κυβερνήσεις κάποιους να επωφεληθούν από την επάρκεια χρήματος, αυξάνοντας τις τιμές. (Μιλάμε για ένα άλλο πολιτικό σύστημα. Δεν έχει όνομα, ακόμα).
Γι' αυτό χάνονται οι δουλειές.Επειδή αποσύρουν οι δυνατοί το χρήμα. Ακόμα και ο Παπανδρέου το είδε!!! "Δώσατε, λέει, 28 δις στις τράπεζες κι αυτές δεν το έδωσαν στην κοινωνία." Συγκινήθηκα.
Το είπαν κι άλλοι. Νομίζω Στίγκλιτς και Κρούγκμαν. "Φτιάχτηκε μια οικονομία όπου οι πλούσιοι χρηματοδοτούνται και οι φτωχοί πληρώνουν"! Κάπως έτσι είναι το νόημα των λόγων τους.
Έτσι ακριβώς είναι η πραγματικότητα.
Καλό βόλι.
Στη Γαλλία πάντως ακούγεται πολύ τα τελευταία χρόνια η άποψη ότι το μόνο που κάνουν τα μέτρα κατά της ανεργίας είναι να διαχειρίζονται την ανεργία: αντί να δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας, «ανακυκλώνουν» τις υπάρχουσες θέσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους, δηλαδή (κυρίως με τις συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου) σήμερα είναι άνεργος ο Α κι έχει δουλειά ο Β κι αύριο αντιστρόφως.
Είχα ακούσει πριν από λίγα χρόνια τις απόψεις μιας πολύ καλής Τουρκάλας οικονομολόγου, της Αϋσέ Μπούρα, για το θέμα με το οποίο καταπιάνεσαι στις 2 τελευταίες αναρτήσεις σου. Έλεγε ότι, ακριβώς, έχουμε φτάσει πια στο σημείο που δεν είναι απαραίτητο να εργάζονται όλοι. Επομένως η διεκδίκηση εργασίας για όλους είναι πια αβάσιμη. Πρέπει να δεχτούμε πια, σύμφωνα με τη Μπούρα, ως νόμιμη, αριστερή διεκδίκηση, την εξασφάλιση ατομικού εισοδήματος χωρίς εργασία, δηλαδή η νέα διεκδίκηση θα πρέπει να είναι ένα εγγυημένο εισόδημα για όλους τους πολίτες – κάτι που υπάρχει ήδη για τους άπορους σε χώρες όπως η Γαλλία, αλλά φαντάζομαι πως η Μπούρα είχε κατά νου μια πιο ριζική πολιτική ανακατανομής του πλούτου, με υψηλότερο εγγυημένο εισόδημα και, κυρίως, το να γίνει κάτι τέτοιο κοινωνικά αποδεκτό.
Κυνικη νομιζω οτι το κλειδι βρισκεται στην διανομη του προιοντος αναμεσα στην εργασια και στο κεφαλαιο. Αν ψαξεις θα δεις οτι παγκοσμιως απο τον καιρο της επανακαμψης της νεοφιλελευθερης ιδεολογιας (η ποσοστικη νομισματικη θεωρια που θιγει ο Οδυσσεας ειναι μονο ενα μερος της) στις αρχες της δεκαετιας του 80 (Reagan) το ποσοστο του εισοδηματος της εργασιας στο συνολικο ειναι σταθερα μακροχρονια μειουμενο, ταση που επιδεινωθηκε με την συμμετοχη στην παγκοσμια παραγωγη της Ασια και αργοτερα Ανατολικης Ευρωπης με χαμηλη αμοιβη εργασιας. Η αναδιανομη εναντιον του εργατικου εισοδηματος στον δυτικο κοσμο εν μερει εγινε προσπαθεια να καλυφθει με πιστωτικη επεκταση αλλα φαινεται οτι εφθασε στο οριο του.
Η σοβαρη επιδεινωνση της ανισοκατανομης του εισοδηματος που ειχε ως αποτελεσμα την μειωμενη ζητηση και που δεν μπορεσε τελικα να καλυφθει απο την πιστωτικη επεκταση και η μεταθεση της παραγωγικης εργασιας στον αλλο μισο πλανητη εφερε την ανεργια στον δυτικο κοσμο.
Αυτη την στιγμη η Αμερικη παρολο τα Κεινσιανα "επεκτατικα" δημοσιονομικα ελλειματα ζει εποχη κατακορυφης πτωσης της πιστωσης και αυτο αν τελικα δεν συνδιαστει με δραστικη αναδιανομη του εισοδηματος υπερ της εργασιας θα οδηγησει σε περαιτερω ανεργια.
Μακροχρονια νομιζω οτι η μονη διαφαινομενη διεξοδο ειναι το αυξανομενο εισοδημα εργασιας και στον ηδη ανεπτυγμενο κοσμο αλλα και με την ανοδο της εργατικης αμοιβης στον αναπυσσομενο.
Και τι έχεις να πεις για φαινόμενα σαν τα "one euro jobs" της Γερμανίας; Εκεί, επειδή το επίδομα ανεργίας είναι υψηλό, οι εργαζόμενοι δεν έχουν κίνητρο να επανενταχθούν στην αγορά εργασίας και προκειμένου να συνεχίσουν να το εισπράττουν, όταν κριθούν μακροχρόνια άνεργοι υποχρεώνονται από το κράτος να κάνουν εργασίες που αμείβονται με 1 ευρώ την ώρα, όπως πχ το να μαζεύουν ξερά φύλλα από τα πάρκα. Μήπως λοιπόν υπάρχει ποιοτική και όχι ποσοτική μετατόπιση της αγοράς εργασίας, η οποία πηγάζει από τη συσσώρευση (υποψήφιου) εργατικού δυναμικού σε θέσεις με υψηλό βαθμό εξειδίκευσης και αυξημένα τυπικά προσόντα;
Βασικά cynical εγώ θα σταθώ στη μαύρη τρύπα, όπως αποκαλείς τα Βαλκάνια. Νομίζω ότι πλέον ότι η διαρροή εργοστασίων και βιοτεχνιών από την Ελλάδα προς τα Βαλκάνια αλλά και η εισαγωγή προϊόντων από αυτές τις χώρες έχει μειωθεί στο ελάχιστο (δεν έχει σβήσει αλλά έχει μειωθεί πολύ). Πλέον η μεγάλη πληγή για όλες τις χώρες -που θεωρώ ότι είναι και ο βασικός λόγος που οι χώρες όπως η Ελλάδα δεν παράγουν τίποτα και επομένως δημιουργείται έλλειψη εργασιακών θέσεων τόσο σε επίπεδο εργατών όσο και επιστημών- είναι η Κίνα. Σχεδόν όλα τα προϊόντα που καταναλώνουμε, έπιπλα, υφάσματα, κλιματιστικά, παιχνίδια, ηλεκτρικές συσκευές κ.α., έχουν προέλευση "made in PRC". Εκεί νομίζω ότι χάνονται και οι δουλειές.
Η τεχνολογία, εκ προθέσεως, δημιουργήθηκε για να ελαττώσει την ανάγκη για ανθρώπινο μόχθο. Αυτό σημαίνει πως κάθε ανακάλυψη, ελαττώνει την ανάγκη για εργασία. Συνεπώς. Θα έπρεπε με κάθε ανακάλυψη, ο άνθρωπος να εργάζεται λιγότερο για να «αποκτά» τα ίδια. Αντ’ αυτού όμως, όχι μόνο η «ανάπτυξη» «συγκεντρώνεται», αλλά η απαίτηση για εργασία αυξάνει, μέσα στο κερδοσκοπικό ανταγωνιστικό παιγνίδι.
Και επιτέλους, ας αντιληφθούμε κάποτε πως η αρρώστια που λέγεται ανταγωνισμός, δημιουργεί εξαναγκαστικά νικητές και χαμένους.
“… καμιά από τις μεγάλες ανακαλύψεις του 20ου αιώνα, πόσο μάλλον των προηγούμενων, δεν έγιναν κατά παραγγελία, προς άμεση εμπορευματοποίηση …”
Αυτή είναι η μέγιστη ζημιά που επιβάλλει το «σύστημα» στην γνωστική εξέλιξη : η κατευθυνόμενη εφαρμοσμένη αλλά και (αλί!) βασική έρευνα.
Η καθαρή αναζήτηση και η περιέργεια που ενισχύονται από την πρόκληση που ασκεί επάνω μας το άγνωστο και που πηγάζουν από τα πρωταρχικά μας γονίδια όπως αυτά διαμορφώθηκαν στους αρχαίους ωκεανούς, παραβλέπονται και ευνουχίζονται …
.
Γεια σου Οδυσσεα,
δεν καταλαβαινω γιατι και πώς το κρυβουν το χρημα. Δηλαδη θελεις να πεις ότι το γυρνανε απο χρηματιστηριο σε χρηματιστηριο και δεν το επενδυουν στην πραγματικη οικονομια;
Και οτι τα λεφτα που δωσανε στις τραπεζες για να τις στηριξουν καταληγουν παλι εκει; Μαλλον ετσι ειναι.
Καλημερα k2,
οι περισσοτερες δουλειες στον τομεα των υπηρεσιων ειναι volatile. δηλ το rate που κλεινουν τετοιες μικροεπιχειρησεις ειναι περιπου το ιδιο ή και μεγαλυτερο απο το rate με το οποιο ανοιγουν καινουργιες. Αρα ο πληθυσμος που δουλευει, χωρις να ειναι ο ιδιος, παραμενει σταθερος ή και ελαττωνεται.
Καταληγεις κι εσυ, απ' ότι καταλαβαινω, σε αυτο που λεει ο Οδυσσεας. οτι υπαρχουν χρηματα, μονο που ειναι στα χρηματιστηρια και στο τζογο των τραπεζών.
Καλησπέρα Μάριε,
Η ανιση κατανομη ειναι γεγονος. Αλλα το κεφαλαιο δεν κανει επενδυσεις παραγωγικες, εξ αιτιας αυτου που εθιξε πολυ σωστα ο Οδυσσεας, και επομενως αυτο που λειπει τελικα ειναι οι θεσεις εργασιας.
Αλλα, και μεσα απο την ανισοκατανομη, μειωνεται και η ζητηση, οποτε δικαιολογειται η ελειψη επενδυσεων;
Καλησπέρα cleareaching,
στην ιστοσελιδα της ΓΣΕΕ υπαρχει αναλυτικος πινακας με τα επιδοματα ανεργιας σε διαφορες χωρες της ευρωπης. Οντως το βοηθητικο επιδομα, λεει δινεται μεχρι το 65ο ετος. Δεν διευκρινιζει ομως τι γινεται μετα. Μαλλον θα ειναι πιο πολυπλοκα τα πραγματα.
Δεν νομιζω οτι θα ειναι πολλοι αυτοι που θα προτιμουν να καθονται με το βοηθητικο επιδομα μονο, αν μπορουν να βρουν μια δουλεια.
Οσο για το ερωτημα σου, εχω την εντυπωση οτι οι πιο πολλες δουλειες ειναι χαμηλων προσοντων, γιατι ειναι στις υπηρεσιες.
http://www.inegsee.gr/enimerwsi-53-doc4.htm
Γεια σου Νευτωνα,
μπορει να ειναι ετσι οπως τα λες με τα βαλκανια, αλλα οσες δουλειες χαθηκαν στη μακεδονια, ξαναδημιουργηθηκαν; Αμφιβαλλω.
Η Κινα οντως... Μονο το management εμεινε πια στους δυτικους, μου ελεγε καποιος φιλος. Ισως τωρα να μην ειναι ουτε αυτο.
Cynical καλησπέρα. Η επιμόρφωση και η δια βίου εκπαίδευση, με τον καταναγκαστικό και αγοραίο τρόπο που πλασάρεται, ουσιαστικά είναι άλλο ένα προϊόν προς πώληση.
Έχει όμως και ένα άλλο πλεονέκτημα, μεταφέρει την ευθύνη στους υποψηφίους.
Στις μέρες μας όλο και περισσότερο τα πολλά προσόντα ή οι πολλές σπουδές είναι αρνητικά χαρακτηριστικά.
Η εποχή μας θέλει μόνο ένα προσόν: αυξημένες δεξιότητες πώλησης. Αν ο υποψήφιος έχει και κανένα μαστεράκι από τριτοκλασσάτο ή τεταρτοκλασάτο πανεπιστήμιο της Μ.Βρετανίας τόσο το καλύτερο.
Αλλά μέχρι εκεί.
Αυτό βέβαια έχει και ένα πλεονέκτημα. Αν έχεις τέτοιες δεξιότητες (κατά ένα ποσοστό είναι τεχνική) τότε δεν θα μείνεις ΟΥΤΕ μια μέρα άνεργος στη ζωή σου. Κατ' αρχήν θα πουλάς πολύ καλά τον εαυτό σου και μετά όλα τα άλλα είναι εύκολα.
Μίλησα κυνικά και ρεαλιστικά τώρα, δεν λέω όμως ότι αυτό είναι το ιδανικό. Απλά περιγράφω με αντικειμενικότητα την πραγματικότητα γύρω μας και το τι έχει συμβαίνει.
Σε ανώτερο επίπεδο ισχύουν τα ίδια πιο συγκαλυμμένα.
Είχα ένα γνωστό που δούλευε σε γυμναστήριο στις ΗΠΑ. Δεν είχε σπουδάσει τίποτα. Λίγο πριν παραιτηθώ από τη δουλειά μου μου τηλεφωνεί και μου λέει ότι βρήκε πριν καιρό εργασία σε μια μεγάλη επενδυτική εταιρεία στις ΗΠΑ όπου διέμενε όπου πωλούσε ομόλογα και άλλα παρόμοια προιόντα.
Εκεί που τα έβγαζε δύσκολα πέρα απέκτησε σε 1,5 χρόνο στην επενδυτική ένα πανάκριβο αυτοκίνητο και καλούς μισθούς. Μου έστειλε και φωτογραφίες με κοστούμι στο νέο του πανάκριβο αυτοκίνητο το οποίο πέρυσι πούλησε με μεγάλη ζημιά την οποία θα πληρώνει για καιρό. Τα χρήματα τα έτρωγε κάθε μήνα, δεν του έμεινε τίποτα παρά τις παραινέσεις μου περι κατάρρευσης της οικονομίας και άλλα σχετικά...
ο πρωτογενής τομέας είναι νομίζω το κλειδί.
ο τρόπος ζωής του τεχνικά και τεχνολογικά καταρτισμένου εργαζόμενου που θα προωθήσει την επιστημονική έρευνα, πρέπει να φάει φαί και θα χρειαστεί και πρώτες ύλες. Σωστά?
Η πρωτογενής παραγωγή φθίνει, λόγω εξάντλησης αποθεμάτων. Τελειώνουν τα ψάρια, το νερό, η καλλιεργήσιμη γη, η ενέργεια, οι μπαταρίες. Η τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα μεγάλης παραγωγής με μικρό ανθρώπινο δυναμικό, άρα πλέον ο χειρωνάκτης της ΣριΛάνκα δεν είναι και τόσο απαραίτητος για να παραχθεί το τσάι του τεχνοκράτη. Άστονα να πεθάνει.
Έλα όμως που ο χειρωνάκτης έχει πόδια και περπατάει και έρχεται στη Δύση και κλέβει δουλειές...
Η λύση που θα επιτρέψει στην κοινωνία να παρέχει ΣΕ ΟΛΟΥΣ αξιοπρεπή εργασία, δίκαιη κατανομή του πλούτου και υψηλό επίπεδο διαβίωσης (σα να λέμε να ζουν όλοι σαν σουηδοί ή ελβετοί) είναι λιγότεροι άνθρωποι (μικρότερη κατανάλωση), δυνατότερη τεχνολογία (μεγαλύτερη παραγωγή).
Τι να σου πώ Cynical, προσυπογράφω μέχρι και το κόμα του κειμένου σου.
Ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η άποψη της Τουρκάλας οικονομολόγου (που δεν την ήξερα ομολογώ) που αναφέρει ο/η Κ2.
Και βέβαια χάνονται θέσεις εργασίας από τη Δύση, αλλά είδαμε και στην Ασία, που δημιουργούνται, τι είναι υπέρ των απασχολουμένων και ποιές (δυτικές πολυεθνικές;) καρπώνονται.
Εξαιρετική ανάρτηση
Κυνικη
δεν συμφωνω με την σημαντικη πτωση των παραγωγικων επενδυσεων σε παγκοσμιο επιπεδο. Απλως μετατιθενται σε χωρες της περιφερειας οπου υπαρχει πολυ μικροτερη αμοιβη της εργασιας και η μετατοπιση αυτη δημιουργει ανεργια. Φυσικα υπαρχει και επιπλεον ο παραγοντας των αυξημενων μη παραγωγικων-χρηματοοικονομικων επενδυσεων ο οποιος αθροιστικα και με την μειωμενη ζητηση που φερει και η πιεση της αμοιβης εργασιας στον δυτικο κοσμο με τις νεοφιλελεθερες πολιτικες συμβαλουν στην ανεργια.
Δημοσίευση σχολίου