Γιατί η κοινωνία δεν αντιδρά;

Ο Σεπτέμβρης, παρ’ ότι οδεύει προς το τέλος του συνεχίζει να είναι ένας πολύ θερμός μήνας, αλλά για λόγους διαφορετικούς από τους αναμενόμενους και τους προεξοφλημένους. Το ερώτημα, που πιο έντονα από ποτέ συνεχίζει να πλανάται πάνω από τη χώρα είναι γιατί η θερμοκρασία της κοινωνίας, σε αντίθεση με τη θερμοκρασία του αέρα, αρνείται πεισματικά ν' ανεβεί.

Ενώ οι περισσότερες εξηγήσεις στρέφονται προς το αόρατο, δηλαδή προς την απουσία πειστικής εναλλακτικής λύσης και αξιόπιστου πολιτικού υποκειμένου, η άποψή μου είναι ότι η εξήγηση μπορεί να βρίσκεται και στο ορατό, δηλαδή στο σύνολο των πολιτικών χειρισμών, για τους οποίους σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας τρέφει ακόμα αρκετές ελπίδες ότι θα αποδειχτούν αποτελεσματικοί και ότι η ταλαιπωρία που βιώνει θα έχει σύντομα ένα αίσιο τέλος.

Το πώς φαντάζονται αυτό το αίσιο τέλος, είναι λίγο θολό ν’ ανιχνευθεί, αλλά γι αυτό ακριβώς υπάρχουν τα αμυντικά αντανακλαστικά, ατομικά και κοινωνικά, για να σπρώχνουν τα μαύρα σύννεφα όσο το δυνατόν μακρύτερα στον ορίζοντα και να βάζουν στη θέση της πραγματικότητας ευχολόγια, ελπίδες και προπάντων θετικές σκέψεις.

Λοιπόν, ας δούμε τα πράγματα και από αυτή την πλευρά.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου υπόσχεται, και δεν είναι μόνο υποσχέσεις, αλλά τις κάνει και πράξη, ένα ευάερο και ευήλιο ευρωπαϊκό και παγκοσμιοποιημένο μέλλον, γεγονός που ηρεμεί και καθησυχάζει, γιατί κανείς δεν θέλει να αισθάνεται παρείσακτος και απομονωμένος στη γωνιά του. Αν νομίζετε ότι οι δημοσκοπήσεις λένε άλλα, θα κάνω μια δική μου φανταστική και πείτε μου πού βρίσκεται το λάθος. Στο ερώτημα «πιστεύετε ότι η ΟΝΕ ευθύνεται για το κακό μας χάλι» οι μισοί σχεδόν, θα απαντούσαν ΝΑΙ. Στο επόμενο ερώτημα, «πιστεύετε ότι αν βγαίναμε απ’ την ΟΝΕ θα ήταν καλύτερα για τη χώρα μας;» το ένα τέταρτο θα απαντούσε ΝΑΙ, ενώ στο τελευταίο, «θα ψηφίζατε τώρα για έξοδο από ΟΝΕ;», το ΝΑΙ δεν θα το τιμούσε ούτε μία ψήφος!

Η κυβέρνηση έχει πάρει την σκούπα και καθαρίζει. Πρώτα, πρώτα τον δημόσιο τομέα ο οποίος με τα χρόνια είχε καταστεί άντρο ληστοσυμμοριτών δημοσίων υπαλλήλων που τον λυμαίνονταν. Εκτός από απολύσεις, κόβει και τα ρουσφέτια, κόβει και τις προσλήψεις, εκτός από κάτι ψιλά, αλλά αυτά δεν μετράνε πολύ, γιατί εμείς είμεθα λαός μεγαλόψυχος και κάτι τέτοια τα προσπερνάμε.

Ανοίγει τα κλειστά επαγγέλματα, στα οποία σαν σφήκες είχαν φωλιάσει χουντικοί και άξεστοι ταξιτζήδες και φορτηγατζήδες, φαρμακοποιοί και συμβολαιογράφοι με προνομιακή εξασφάλιση, βρέξει-χιονίσει, σταθερού κέρδους, και επί πλέον υπόσχεται με το άνοιγμα αυτό και αύξηση του ΑΕΠ κατά 13,46349%, με τη βούλα κιόλας του επιστημονικού επιτελείου του ΙΟΒΕ, άσχετο αν η Όλγα προχθές το μάσησε και το κατέβασε στο 10%, που γι αυτή και μόνο την αντεθνική της πράξη θα έπρεπε ο Στουρνάρας να απαιτήσει πάραυτα την απόλυσή της.

Εξαπολύει κυνηγητό σε όλους τους μισητούς φοροφυγάδες, μιας και όλοι πια το καταλάβαμε πως το είχαμε παρακάνει, οπότε θα έπρεπε να μπει επιτέλους ένα φρένο σ’ αυτό το σπορ για να ορθοποδήσουμε κι εμείς, όπως και όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι που είναι κύριοι με τους λογαριασμούς τους προς το κράτος.

Ρυθμίζει το ασφαλιστικό, προς το χειρότερο, αυτό το καταλαβαίνει καλά ολόκληρη η κοινωνία, αλλά βρε παιδί μου, κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει κι αυτό, γιατί αρκετά το κλέψαμε το κράτος με τις συντάξεις μαϊμούδες που παίρναμε τόσα χρόνια.

Ο αρχηγός μας αποδεικνύεται λεβεντόπαιδο, κανείς δεν βρίσκεται να του καταλογίσει ιδιοτέλεια και σκάνδαλο, είναι αγνός και πάλευκος όπως ο κρίνος, και όπου πατεί και περπατεί σηκώνονται ακόμα και οι πέτρες να τον χειροκροτήσουν. Αυτό κάνει το έθνος να φουσκώνει από περηφάνια και να αισθάνεται ότι μπορεί να παίζει ακόμα μπάλα στα γήπεδα τα ευρωπαϊκά με το ψηλό χορτάρι.

Καθαρίζει τον ΟΣΕ, καθαρίζει τη ΔΕΗ και υπόσχεται γρηγορότερα τρένα και γρηγορότερο ρεύμα, που στην ούγια να γράφει Ευρώπη.

Ο ΓΑΠ είναι ο μεγάλος μεταρρυθμιστής που μπορεί να κάνει το reset σ’ ολόκληρη την κοινωνία, με μερικά σκαμπανευάσματα στην αρχή, αλλά που γρήγορα θα βγάλουν στα ήρεμα νερά ενός καλοκουρδισμένου κράτους και μια πιο υπεύθυνης και συνετής κοινωνίας.

Θέλετε κι’ άλλα; Αν θέλετε, ρωτήστε τον καθ’ ένα απ’ αυτούς που συναρτούν την κοινωνία να σας τα πει.

Η κοινωνία, όπως τη βλέπω έξω από τα blogs, τα Σάββατα στη λαϊκή, έχει ένα μεγάλο δίλημμα μπροστά της, βλέπει τα στραβά, αλλά ακόμα βλέπει και μια καλή προοπτική...