Τα παπούτσια στο χέρι...

Όταν ο 29χρονος Muntader al-Zaidi, δημοσιογράφος ενός ανεξάρτητου ιρακινού καναλιού εκσφενδόνιζε στις 15 του Δεκέμβρη του 2008, το παπούτσι του εναντίον του προέδρου G. W. Bush, ούτε ο ίδιος, μα ούτε και κανείς άλλος φανταζόταν ότι θα άνοιγε «σχολή».

Τις αμέσως επόμενες μέρες χιλιάδες διαδηλωτές σε διάφορες πόλεις του Ιράκ, μαζί με τα πατροπαράδοτα πανό και σημαίες, κρατούσαν καλού-κακού κι από ένα παπούτσι στο χέρι, το οποίο όχι μόνο ανέμιζαν επιδεικτικά σαν δείγμα συμπαράστασης προς το γενναίο πρώτο διδάξαντα, αλλά περιποιόντουσαν μ’ αυτό καταλλήλως και την όποια αμερικανική φάλαγγα τύχαινε να περνά από μπροστά τους εκείνη τη στιγμή.

Η υβριστική αυτή χειρονομία, τυπικά αραβική, ξαπλώθηκε γρήγορα σαν χιονοστιβάδα και στ’ άλλα μέρη του κόσμου, του πιο πολιτισμένου, σαν ένα χρήσιμο πολιτισμικό δάνειο του μουσουλμανικού κόσμου προς τη Δύση, το οποίο ήρθε πάνω στην ώρα ν’ ανανεώσει με νέο υλικό το δυτικό ανάλογο της ρίψης αυγών, ζαρζαβατικών και γαλακτοκομικών.

Δυο μέρες μετά ένας υπάλληλος των αμερικανικών σιδηροδρόμων Amtrak πέταξε το δικό του παπούτσι στον διευθύνοντα σύμβουλο του οργανισμού, για αδιευκρίνιστη, όχι όμως για μας, αιτία.

Πολύ γρήγορα, στις 20 Δεκεμβρίου, το νέο αυτό σπορ είχε περάσει τα σύνορα της Αμερικής προς το βορρά, και είχε προλάβει να γίνει το αγαπημένο παιχνίδι των καναδών, οι οποίοι και υποδέχτηκαν με τα παπούτσια στα χέρια τον εν λόγω πρόεδρο. Το ότι μπόρεσαν να το κάνουν σε -24^ο C, ήταν ένα καλό σημάδι ότι το παιχνίδι «shoe tossing» θα μπορούσε να εξαπλωθεί και να στεριώσει σε όλες τις κλιματικές ζώνες της γης.

Παπούτσια πετάχτηκαν και έξω από το Λευκό Οίκο, από μέλη της αντιπολεμικής ομάδας Code Pink, όπως επίσης και έξω από τις πρεσβείες της Αμερικής σε διάφορες πρωτεύουσες του κόσμου.

Ήταν δε ζήτημα χρόνου το είδος αυτό διαμαρτυρίας να περάσει και στην αντιπέρα όχθη του Ατλαντικού. Τον Φεβρουάριο του 2009, ένας γερμανός φοιτητής σημάδεψε με το παπούτσι του τον Κινέζο Πρωθυπουργό Wen Jibao, στη διάρκεια ομιλίας του στο Cambridge, χωρίς όμως δυστυχώς να τον πετύχει.

Δεν είχαν προλάβει να αλλάξουν πρωτοσέλιδα οι εφημερίδες, και νάσου ένα άλλο παπούτσι προσγειώθηκε αυτή τη φορά στη Σουηδία, στα πόδια δυστυχώς, και όχι στο κεφάλι του ισραηλινού πρέσβη.

Στις 7 Απριλίου του 2009, ο υπουργός εσωτερικών της Ινδίας παπουτσώθηκε από έναν άλλον δημοσιογράφο κατά τη διάρκεια μιας press-conference στο Ν. Δελχί.

Δυο βδομάδες μετά, είχαμε το πρώτο δείγμα περάσματος της συγκεκριμένης χειρονομίας αντίδρασης από το λαό και στην ανώτερη τάξη. Στην Ινδία και πάλι, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης είδε για πρώτη φορά ένα καλογυαλισμένο παπούτσι Gucci να κατευθύνεται κατά πάνω του, όχι από κάποιον διαδηλωτή αλλά από κάποιο υψηλά ιστάμενο μέλος του κόμματός του, κάποιον αντιπρόεδρο, κάποιου κρατιδίου.

Στις 23 Οκτωβρίου το παιχνίδι είχε πλέον περάσει και στο Ιράν. Ήταν να μη γίνει η αρχή. Υποστηρικτές του Αχμαντινετζάντ πέταξαν παπούτσι στον αρχηγό της αντιπολίτευσης Μehdi Karroubi, και απ’ όσο ξέρω ήταν το πρώτο παπούτσι που είχε βρει επιτέλους το στόχο του. Ο Κarroubi το έφαγε κατ’ ευθείαν στο πρόσωπο, και υπέστη τον μέγιστο των εξευτελισμών, όταν εξ αιτίας αυτού, τού έφυγε το τουρμπάνι και αποκαλύφθηκαν τα χυτά λυτά ξανθά μαλλιά του.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, το παπούτσι βρέθηκε στο Παρίσι, με αποδέκτη, κοιτάξτε τώρα την ειρωνεία της τύχης, τον ίδιο τον al-Zaidi, από κάποιον συνάδελφό του. Αντί να προσπεράσει με χιούμορ το περιστατικό, ο al-Zaidi του ζήτησε χρήματα για το copyright.

Τον Φεβρουάριο του 2010, ήταν ο δικός μας Ερντογάν, που παρ’ ολίγο κινδύνευσε να φάει παπουτσιά στη Σεβίλλη από οργισμένο Κούρδο.

Στις 7 του Αυγούστου που μας πέρασε, ένας άλλος οργισμένος άνδρας, πακιστανός αυτή τη φορά από το Μπέρμιγχαμ, πέταξε παπούτσι στον πρόεδρο τη χώρας του, που εν μέσω πλημμυρών αυτός συνέχιζε να ταξιδεύει ευχάριστα στο Ην. Βασίλειο και να χαριεντίζεται με τους γλυκούληδες της εξουσίας.

Αφορμή γιαυτή τη σύντομη ιστορική αναδρομή στάθηκε το τελευταίο περιστατικό με τον Μπλερ προχθές στο Δουβλίνο, ο οποίος πηγαίνοντας σινάμενος-κουνάμενος να υπογράψει το πρώτο και τελευταίο αριστούργημά του, βρέθηκε αντιμέτωπος με όλο το στοκ των παπουτσιών της Ιρλανδίας.

Διαβάζοντας προσεκτικά τον τόμο με όλα τα περιστατικά διαπίστωσα με λύπη μου, ότι ενώ όλες οι χώρες του ΟΗΕ ήταν παρούσες, απουσίαζε μια: η δική μας. Και μάλιστα εμείς, που θα είχαμε κάθε λόγο να υιοθετήσουμε αυτό το παιχνίδι, και διότι οι στόχοι δεν μας λείπουν, και διότι ο λαός μας έχει άφθονες και εύστοχες παροιμίες που να συνδέουν το πόδι και το παπούτσι με την αποπομπή.

«Θα πάρεις πόδι», λέμε, συχνά, ή «Θα σου δώσω τα παπούτσια στο χέρι», ή «Σ' έχω γραμμένο στα παλιά μου τα παπούτσια».

Κρίμα τόσες παροιμίες να μένουν αναξιοποίητες και χωρίς αντικείμενο...

Υ.Γ. Όλα τα σημαντικά περιστατικά που σχετίζονται με δημόσιο εκσφενδονισμό παπουτσιών εναντίον ηγετών και σημαντικών αλητών, είναι καταχωρημένα στην ιστοσελίδα http://en.wikipedia.org/wiki/Shoeing