Της αμερικανίδας δημοσιογράφου, η οποία πήγαινε να συναντήσει μια μεσόκοπη βορειοκορεάτισσα, που είχε φτάσει πρόσφατα στη Σεούλ μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι μέσω Κίνας, το πρώτο πράγμα που τής χτύπησε ευχάριστα στο μάτι ήταν η περιποιημένη της εμφάνιση. Το ροζ πουκάμισο έπεφτε ταιριαστά πάνω στο καλοσιδερωμένο παντελόνι, σ’ ένα γλυκό παστέλ καφέ χρώμα, τα μαλλιά της έδειχναν ότι μόλις είχε βγει από το κομμωτήριο, τα μάτια ήταν διακριτικά τονισμένα και βαμμένα, και το όλο παρουσιαστικό έφερνε προς μια γυναίκα που στεκόταν καλά στα πόδια της και σε καλή σχέση με τον εαυτό της.
«Πέρασα όλα μου τα χρόνια φροντίζοντας και υπηρετώντας τους άλλους», είπε καθώς εξιστορούσε τη ζωή της, εννοώντας ότι η φροντίδα στρεφόταν και προς την κοινότητα και όχι μόνο προς τη δική της οικογένεια. Για πρώτη φορά τώρα, με τον ερχομό της στη Σεούλ, ανακάλυπτε πως είχε έναν κάποιο ολόδικό της εαυτό, κι ότι θα μπορούσε να υπάρχει και αυτόνομα.
Διαβάζοντας τη συνέντευξη, θυμήθηκε την περίπτωση και μιας άλλης γυναίκας, αντάρτισσας από την Κολομβία, που μπορεί να ήταν και από άλλη όμορη χώρα, η οποία αφού πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στη ζούγκλα του Αμαζονίου πολεμώντας με μια από τις ένοπλες επαναστατικές ομάδες ζητώντας κοινωνική δικαιοσύνη, κάποια στιγμή παράτησε τα όπλα και τα φυσεκλίκια και βγήκε στο φως με μόνο αίτημα «Να ζήσω κι εγώ από δω και πέρα σαν κανονικός άνθρωπος». Ένα καθ’ όλα ανθρώπινο αίτημα, να μπορεί δηλαδή κιαυτή να απολαύσει κάποιες από τις μικροχαρές ακόμα και της πιο δύσκολης πραγματικότητας.
Δύσκολα στ’ αλήθεια να βρεθεί το σωστό σημείο όπου να μπορούν να ισορροπούν τόσο το «Εγώ» όσο και το «Εμείς», δίχως το ένα να γιγαντώνεται και να κανιβαλίζει το άλλο...
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Dear cynical,
Εχεις σκοπό να μας ανεβάζεις συνέχεια στα κορφοβούνια της πολιτικης-ιδεολογικής-πολιτιστικής-φιλοσοφικής οροσειράς με entertaiment!!
Ακολουθώ ασθμαίνοντας!
Η αφοσίωση μόνον στο εγώ δημιουργεί έναν άνθρωπο ανάπηρο και μίζερο.
Η αξία της ζωής είναι να δίνεις.
-Αυτό κάνεις και εσύ,-
Ομως το να δίνεις χρειάζεται ένα όριο γιατί υπάρχει και το εγώ μέσα στο εμείς.
Η ισοροπία του εγώ με το εμείς δημιουργεί τον τέλειο άνθρωπο!
Θα έλθει η εποχή που θα έχουμε πολλούς τέτοιους ανυρώπους.
καλησπερα Στελιο,
μιας και που και που βλεπουμε να φυσαει αεράκι επαναστατικοτητας, μου ξαναεμφανιστηκε το προσβλημα του σοσιαλιστικου μετασχηματισμου και της δυνατοτητας πραγματωσής του με τροπο που να μην επαναλαμβανει τα λαθη του προηγουμενου υποδειγματος.
Το κομβικο σημειο ειναι η επιβιωση του σε συνθηκες εχθρικου περιβαλλοντος, μιας και ειναι περα για περα αληθινο οτι δεν μπορει να οικοδομηθει σοσιαλισμος σε ενα μονο κρατος, διοτι αλλιως θα αναγκαστει να περιχαρακωθει και να δρασει συγκεντρωτικα.
Η οικοδομηση ενος νεου υποδειγματος απαιτει κοινη δραση, εντατικη προσπαθεια και πειθαρχια. Μεχρις ποιου σημειου ομως; Πώς θα μπορει να φυλαχθει η ατομικοτητα;
Πώς θα μπορεσει να ισορροπησει αυτα τα δυο και να στεργιωσει αβιαστα χωρις να περιπεσει στον ολοκληρωτισμο;
Αυτα τα ολιγα.
Dear cynical
Απάντηση στο ερώτημά σου μπορεί να δοθεί μόνον από την Ιστορία.
Πιστεύω ότι εξέλιξη της παγκόσμιας αγοράς δημιουργεί και την διεθνή των εργαζομένων.
Ο δρόμος περνάει από συντονισμένη δράση μας με τους Ευρωπαίους εργαζόμενους.
Οι συνθήκες θα είναι ευνοϊκότερες με εργαζόμενους μορφωμένους.
Στο ΚΚΕ δεν με καταλάβαιναν, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπό διαμόρφωση.
Θα δούμε.
Το εγώ και το εμείς
(2)
Σίγουρα η Βορειοκορεάτισα και η Κολομβιανή ερμήνευσαν την ομαλή- κανονική σχέση του «εμείς» και του «εγώ» μονομερώς ως «εγώ». Θα γείρουν έτσι τη πλάστιγγα στο «υπερεγώ» δηλαδή στο ατομικό και υποκειμενικό για να ανακαλύψουν μετά από λίγα χρόνια το μεγάλο λάθος τους, όταν η μοναξιά θα έχει αντικαταστήσει έναν ολόκληρο κόσμο που έχασαν μαζί με το «εμείς». Θα ανακαλύψουν ότι πήγαν στην άλλη άκρη και έχασαν το μέτρο. Και τότε θα ξαναπούν αντίστροφα πια, «θέλω να ζήσω τη ζωή που έχασα» (στην αγάπη, στην αναγνώριση, στην εκτίμηση, στη μάχη για τους άλλους και των άλλων για μένα, στην αλληλεγγύη, στη πίκρα και στη χαρά….).
Θα είναι όμως αργά. Η ζωή θα πει, «κατανάλωσες τις ευκαιρίες σου, δεν υπάρχουν άλλες για σένα». Και αυτή θα σκέφτεται με πίκρα: «Τώρα, μόνη ξεχασμένη από ένα κόσμο που με πλήρωσε για να χάσω (εξαργυρώσω) τον κόσμο του «εμείς» και εγκαταλελειμμένη που να πάω;» Και έτσι η μοναξιά και η μελαγχολία θα σκεπάσουν την χαμένη της ύπαρξη που κανένας δεν θα θυμάται αφού όλοι το «εγώ» τους θα κοιτάζουν και το δικό της «εγώ» κανένα κέρδος δεν θα τους φέρνει.
Φέρνω στο νου μου πολλές ιστορίες ολοκληρωμένων και διχασμένων προσωπικοτήτων από τις οποίες βγήκαν αυτά που έγραψα παραπάνω.
Μη χάσετε ποτέ ούτε το «εγώ» ούτε το «εμείς». Ενώστε τα με τρόπο που δεν θα ξεχωρίσουν ποτέ . Κυρίως μην εξαργυρώσετε τίποτα από το «εμείς» για το «εγώ» όσο σκληρή και αν είναι η διατήρησή του. Αλλιώς θα έχετε χάσει τη μισή σας ζωή και παραπάνω… Και στην ουσία δεν θα υπάρχετε.
Στέργιος
το βλογκ σου δουλεύει ανάποδα! Σαμποτάρει και αναποδογυρίζει τη σειρά σε αυτά που λέω για να φαίνονται μόνο τα δκά σου καλά!!!
Το εγώ και το εμείς
(1)
Δεν έμαθα ποτέ ότι υπάρχουν δυο οντότητες ξεχωριστές ή εχθρικές, το «εγώ» και το «εμείς». Δεν το μπορούσα ούτε στην οικογένεια που μεγάλωσα αφού δεν υπήρχαν ακριβώς όρια στην αγάπη, τον πόνο, την αλληλεγγύη. Δεν μπορούσα ποτέ, ούτε τώρα μπορώ, να φύγω από το ένα και να πάω στο άλλο. Θα ήταν υποκρισία να το έλεγα. Και ας ζούμε σε αστική κοινωνία που με θέλει αυτοτελές άτομο, κόντρα σε όλα τα άτομα, ανταγωνιστικό, όπως ο Χάγιεκ με θέλει να υπάρχω μόνο μέσα από τους νόμους της αγοράς για τους άλλους.
Έμαθα το «εγώ και το εμείς» στη διαλεκτική αλληλοσχέση τους που μάλλον δεν ξεχωρίζουν και το ένα υπάρχει διαρκώς μέσα στο άλλο, εναλλάσσοντας θέση. Τίποτα δεν ήταν χωρίς το «εγώ» και τίποτα χωρίς το «εμείς». Ακόμη και όταν κάνω επαγγελματική δουλειά για το μεροκάματο, πάντα το «για μένα» περιέχει άμεσα ή έμμεσα το «για μας».
Γνώρισα πολλούς ανθρώπους αντίθετης πορείας από τα παραδείγματα των δύο γυναικών. Δεν είπαν ποτέ «ουφ, θέλω να ζήσω για μένα». Αν στην αρχή δεν τους καταλάβαινα πλήρως μετά το κατάλαβα. Δεν υπήρχε κανένας ξέχωρος χώρος του «εγώ» για να μεταβούν. Ούτε οι σειρήνες του καπιταλισμού τους μάγεψαν ποτέ με τη ψεύτικη υπόσχεση της υπερατομικής ζωής, απαλλαγμένης απ το κακό και δήθεν ξένο «εμείς».
Ένας σύντροφος στον αγώνα είχε… «προλάβει» στη ζωή του να φάει ξύλο στις πρωτομαγιές της δικτατορίας του Πάγκαλου, μετά να πάει στην εξορία του Βενιζέλου με το ιδιώνυμο, να περάσει από την Ακροναυπλία του Μεταξά, από τα αντάρτικα από στις φυλακές του μετεμφυλίου και να βρεθεί και κρατούμενος στη χούντα. «Και πώς να ζήσω πια μόνος με το εγω, μου είπε, αφού το «εγώ» είναι όλο καταχωρημένο στο «εμείς», δεν μπορώ να το ξεχωρίσω είναι σαν να ξεριζώνω τη ζωή μου. Θα βγω από τη φυλακή και θα είμαι πάλι στον αγώνα μέχρι το θάνατο»! Έτσι ήταν. Πέθανε αρνούμενος τον διαχωρισμό του «εγώ» από το «εμείς». Δεν «αναχώρησε» ποτέ.
Δεν τον ξέχασα. Και τον τιμώ μη μπορώντας και γω να ξεχωρίσω το «εγώ μου» από το «εμείς μας». Και το διδάσκω στα παιδιά μου. Λέω, [Δεν υπάρχετε χωρίς το «εμείς». Αλλιώς θα είστε οι εχθροί όλων και με τη δύναμη θα προσπαθείτε να υπάρχετε σαν «εγώ». Δεν είναι τόσο απλό να πεις πάω στο «εγώ». Χάνεις τον μισό σου εαυτό ή και περισσότερο].
Στέργιος
Απεργοί μόνοι
1.
Η κοινωνία μας δρέπει τους καρπούς της πολύχρονης καταρράκωσης της συλλογικής δράσης και της σαλαμοποίησης των κοινωνικών συμφερόντων στο όνομα του «εγώ» («τι με νοιάζει για τους άλλους…»).
Κατάφεραν να μας κάνουν να χαιρόμαστε που το δικό μας κάστρο δεν το πείραξαν (ίσως ακόμα ενώ αν μας το πείραξαν καλά κάνουν και πειράζουν και των άλλων!)…
κάποιοι χαίρονται χαιρέκακα για το κακό που βρίσκει τους άλλους που τους ονόμασαν συλλήβδην «ρετιρέ». Όταν έρθει η δική τους ώρα, κανένας δεν θα υπάρχει για να τους υπερασπίσει… γνωστό από τον παπά Martin Niemöller
Σήμερα εκτός του ΟΣΕ σε κινητοποίηση βρίσκονται οι φορτηγατζήδες, οι βενζινάδες… Όλα τα μέσα ενημέρωσης λύσσαξαν να τους συκοφαντούν σε βαθμό που να πει κάποιος «καλά τους κάνουν» και να μη καταλαβαίνει ότι έτσι ακριβώς σκάβει το δικό του λάκκο!
2.
«Και άλλες αυτοκτονίες στην france telecom»…. Όταν τον εργαζόμενο τον βομβαρδίζουν από μικρό παιδί να είναι μόνος στη ζούγκλα, τότε στις δύσκολες μέρες, ατομική λύση γυρεύει. Και στα αδιέξοδα προτιμάει να αυτοκτονήσει παρά να πεθάνει μαχόμενος για το δίκιο του μαζί με τους άλλους. Αδυνατεί να πει το απλό: «Έτσι και αλλιώς θα πεθάνω, ας πεθάνω ηρωικά και όχι μίζερα και μοναχικά».
Τα κοινωνικά και ιδεολογικοπολιτικά αδιέξοδα η κρίση ακόμη δεν τα μετέτρεψε σε νέα πορεία με νέο όραμα. Έτσι η αυτοκτονία φαντάζει καλύτερη λύση από τον αγώνα. Το "εγώ" πάνω απο ρο "εμεις" ακόμη και στο θάνατο!!!
Δεν έχουν ευθύνη εδώ μόνο οι αστοί και το κεφάλαιο γι αυτό. Έχουμε κι εμείς οι αριστεροί. Και μάλιστα στη Γαλλία της ξεπουλημένης αριστεράς στο όραμα του σοσιαλιστικού νεοφιλελευθερισμού, τι να περιμένει κανείς…
Στέργιος
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί. Βέβαια απ' το "εγώ" που είναι σήμερα η απόλυτη κοσμοθεωρία του ατόμου στις καπιταλιστικές χώρες θα είχε ενδιαφέρον να φτάναμε να διερευνήσουμε πρακτικά την ισορροπία του με το "εμείς". Θέλει όμως πολύ δρόμο κι εμείς (εμείς οι "εγώ" εννοώ) είμαστε πολύ κουρασμένοι, χωρίς μάλιστα να έχουμε κάνει τίποτα.
Δημοσίευση σχολίου