Οι αλλαξοκωλιές του μεσοπρόθεσμου

Γιατί το ‘ρίξαν στο χορό, τα τσακλοκούδουνα της Εσπερίας μετά την ανακοίνωση του ευχάριστου γεγονότος της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου; Μα γιατί οι δικές μας μαλλιαροκυδώνες τους βαρούσαν παλαμάκια. Όχι ευθέως! Μα, μέσω του αρχηγού τους που καταχειροκροτώντας τον, κρατούσαν ταυτόχρονα το τέμπο στην Μέρκελ που έσερνε το χορό και στον Νικολά που ακολουθούσε. Η ανοησία σε όλο της το μεγαλείο και εντός και εκτός Ελλάδας.

Τι νόμισαν ότι κέρδισαν;

Οι απ’ έξω, πολύ απλά ότι κέρδισαν δυο τρεις μερούλες καιρό, μέχρι να κατεβάσουν καμιά καινούργια ιδέα.

Οι από μέσα, απλά, ότι έτσι σώζουν προς το παρόν το τομάρι τους. Κούνια, που τους κούναγε! Μες τη χαζομάρα τους, δεν φρόντισαν ν’ ακούσουν τους χτύπους από τα ικριώματα που άρχισαν να στήνονται απέναντι στην πλατεία.

Οι απ’ έξω, για να πάμε σ’ αυτούς, απλώς ροκανίζουν το χρόνο. Ποιο χρόνο; Μακάρι να ήξεραν. Ας πούμε μέχρι οι αγορές να πειστούν. Να πειστούν για τι; Ότι θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω! Χα, χα, ωραίο αστείο! Πώς το σκέφτηκαν άραγε; Ουδείς αυτή τη στιγμή εν των αγορών το πιστεύει. Απλά τραβάνε το σκοινί από τις μαριονέτες τους πολιτικούς, για να περνάνε την ώρα τους και να διασκεδάζουν με την κατάντια τους. Κάνει «μπου» η Fitch, κλάνει η Μέρκελ. Κλάνει η Μέρκελ, χέζεται ο Γιωργάκης! Ένας πανευρωπαϊκός ξεκούρντιστος θίασος χεσμένων φασουλήδων!

Όπως και να το κάνουμε η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει. Η χρεοκοπία δεν είναι ένα κακό πράγμα. Χρεοκοπία σημαίνει ότι δεν πληρώνω τους δανειστές. Χρεοκοπία σημαίνει ότι δεν πληρώνω τόκους και χρεολύσια προς τους δανειστές. Δεν σημαίνει ότι δεν πληρώνω μισθούς και συντάξεις.

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα είναι το λιγότερο κακό για την Ελλάδα. Να μην πούμε και η μεγάλη της ευκαιρία. Τάδε έφη χτες και ο business editor του BBC, Robert Peston.

«Για να το πούμε απλά», συνεχίζει, «μετά την αθέτηση πληρωμών, η Ελλάδα θα έχει μεγαλύτερη διαπραγματευτική δύναμη για να υπαγορεύσει τους όρους της αναδιάρθρωσης και των πληρωμών προς τους πιστωτές της». Άσε που οι μεγαλύτερες τράπεζες έκαναν ήδη το κουμάντο τους και έχουν αρχίσει από τώρα να εγγράφουν χασούρα. «Αλλά, για να γίνει αυτό, η Ελλάδα θα πρέπει να αποκτήσει πρώτα πρωτογενή πλεονάσματα». Για παράδειγμα, για το 2009 οι μισθοί και συντάξεις δεν πήγαν πάνω από 22-23 δις ευρώ. Ενώ τα έσοδα διαμορφώθηκαν στα 51.6 δις ευρώ.

Ας μη χαιρόμαστε, όμως, η Ελλάδα είχε ανέκαθεν πρωτογενές έλλειμμα το οποίο κυμαινόταν τα τελευταία χρόνια πάνω-κάτω στα 8 δις. Εκτός από τη διετία 2008-2009 που πήγε κατά διαόλου. Φυσικά με τη φοροδιαφυγή που ξέρουμε, με τη φοροαπαλλαγή που ξέρουμε, και με τις εξοπλιστικές δαπάνες που ξέρουμε.

Είναι όμως τόσο μεγάλο αυτό το πρωτογενές έλλειμμα ώστε να μην μπορέσουμε να το καλύψουμε εμείς, μόνοι μας ή με διακρατικό δανεισμό, ας πούμε από την Κίνα; Η απάντηση είναι μια: Το έλλειμμα αυτό μπορεί να καλυφθεί μόνο από εμάς υπό την προϋπόθεση όμως ότι ο κόσμος θα αποκτήσει ξανά την εμπιστοσύνη του στο πολιτικό προσωπικό, στο φορολογικό σύστημα, και στη δικαιοσύνη. Δηλαδή, υπό την προϋπόθεση ότι το παλιό προσωπικό θα πάει στο διάολο και θα αντικατασταθεί από ένα ολόφρεσκο και έμπιστο σύστημα που θα είναι αποφασισμένο να πράξει τα δέοντα σχετικά με τα παράσιτα και τα πιράνχας।Τότε μόνο θα συναινέσουμε.

Η άλλη εναλλακτική λύση δεν είναι καν εναλλακτική. Η σκληρή λιτότητα δεν πρόκειται να φέρει ανάπτυξη, δεν πρόκειται να φέρει έσοδα, άρα δεν πρόκειται να φέρει πρωτογενή πλεονάσματα.

Τι γίνεται όμως με τις ιδιωτικοποιήσεις και το γενικό ξεπούλημα; Η απάντηση είναι πάλι μια. Τίποτε σπουδαίο δεν θα μπορέσουν να επιφέρουν. Πρώτα η περιουσία είναι είτε καταπατημένη είτε αχαρτογράφητη, είτε κανείς δεν προτίθεται να βάλει το κεφάλι του στο ντορβά μιας διαλυμένης χώρας. Αλλά ακόμα και αν το κάνει, θα συμβούν τα εξής:

1) Η χώρα θα χάσει μελλοντικούς πόρους, αυτούς που μέχρι τώρα εισέπραττε,

2) Η τιμή που θα πιάσουν θα είναι εξόχως χαμηλή και

3) Οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων αγαθών δεν δίνουν ώθηση στην ανάπτυξη, παρά αυξάνουν τα κέρδη του αγοραστή. Τελεία και παύλα.

Διαβάστε σχετικά το άρθρο του Gros « Οι αποκρατικοποιήσεις δεν είναι σωτηρία».

Άρα ερχόμαστε πάλι εκεί που βρισκόμασταν. Στην άλλη, στην προηγούμενη λύση.

Η διαγραφή του χρέους είναι λοιπόν εκ των ουκ άνευ, όπως και να το δει κανείς.

Αυτή τη στιγμή τα ομόλογα πωλούνται στη δευτερογενή κοντά στο 50% της αξίας τους. Μια διαγραφή επομένως της τάξης αυτής είναι μέσα στα αναμενόμενα πλαίσια. Γιατί λοιπόν δεν το κάνουμε τώρα, παρά φορτωνόμαστε περισσότερα δάνεια, τα οποία ουδέποτε θα μπορέσουμε να ξεπληρώσουμε; Αν ξεπληρώσουμε τώρα τα ομόλογα των πιστωτών που λήγουν μέσα στα επόμενα ας πούμε δυο χρόνια, μετά δεν θα μπορέσουμε να ξεπληρώσουμε τα κράτη δανειστές, δηλαδή τους φορολογούμενους των κρατών αυτών. Και πάει λέγοντας.

Με τη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου μόνο οι ηλίθιοι που το ψήφισαν νομίζουν ότι κατάφεραν κάτι. Ουδείς άλλος. Και κυρίως οι αγορές. Βάζετε στοίχημα ότι και το χρηματιστήριο θα συνεχίσει να πέφτει, ίσως αφού τσιμπήσει λιγάκι κάποιες πρόσκαιρες μονάδες και τα spreads θα συνεχίζουν να σκαρφαλώνουν.

Εδώ είμαστε και θα το δούμε να συμβαίνει ακριβώς έτσι.

Τότε γιατί έγινε όλη αυτή η παράσταση; Δεν βρίσκω άλλη εξήγηση, παρά για να έχουνε να λένε τα τσιράκια, στ’ αφεντικά τους τις αγορές: Να, ρε, γαμήσαμε την Ελλάδα, άντε στήστε και σεις λίγο το κωλαράκι σας, για κανένα κουρεματάκι, να πάμε επιτέλους στα σπίτια μας...