Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Πόσο απειλούν οι μουσουλμάνοι την Ευρώπη;



Το μακελειό που συνέβη στο Όσλο ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Θα μπορούσε να είχε συμβεί οπουδήποτε αλλού στο δυτικό κόσμο, όπως άλλωστε είχε ξανασυμβεί στην Οκλαχόμα τo 1995 με 168 νεκρούς, και αυτή τη χρονιά, τον Ιανουάριο, στο Tucson της Αριζόνα με έξι, και τον Απρίλιο, σε mall έξω από το Άμστερνταμ, με άλλους έξι επίσης. Πιστεύω ότι μια εξονυχιστική έρευνα στον τύπο θα αποκάλυπτε πολλά περισσότερα περιστατικά, τα οποία όμως δεν εντυπώθηκαν στη μνήμη ή πέρασαν απαρατήρητα εξ αιτίας του μικρότερου αριθμού θυμάτων, γεγονός τυχαίο κι αυτό.


Αυτό, όμως που δεν είναι καθόλου τυχαίο είναι η ακρο-δεξιά πολιτική ταυτότητα των θυτών. Μπορεί τα κίνητρα σε κάθε περίπτωση να διέφεραν, το ενοποιητικό όμως στοιχείο της δράσης όλων αυτών είναι η ολοένα και μεγαλύτερη διείσδυση που έχει στη δημόσια σφαίρα η εμπρηστική ακρο-δεξιά ρητορική και η ανοχή που επιδεικνύεται προς αυτήν.


Με τα μάτια στραμμένα μονίμως προς τους μουσουλμάνους εξτρεμιστές, πολύ λίγοι ήταν σε θέση να διαπιστώσουν ότι η πραγματική και μόνιμη απειλή στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες δεν ήταν το Ισλάμ αλλά, για μια ακόμα φορά, ο φασισμός και οι ρατσιστές.


Στην προκειμένη περίπτωση του Όσλο, η αρχική πεποίθηση ότι πίσω από την εγκληματική ενέργεια βρίσκονταν μουσουλμάνοι εξτρεμιστές ή η Αλ-Κάιντα αυτοπροσώπως, συντονίζεται πολύ αρμονικά με μια στρεβλή και στα όρια της υστερίας κατανόηση της δημογραφίας και της θρησκευτικής και φυλετικής δυναμικής των μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ευρώπη και την Αμερική.


Γενικά, το στόρι πάει ως εξής: Η Ευρώπη έχει κατακλυστεί από μουσουλμάνους και άλλους έγχρωμους μετανάστες, οι οποίοι υπερκεράζουν τους χριστιανούς γηγενείς με τρομακτικούς ρυθμούς. Απρόθυμοι να ενσωματωθούν πολιτισμικά, και ανίκανοι να ανταγωνιστούν τους λευκούς διανοητικά, (βλ. Τίλιο Ζαρατσίν, SPD), οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί έχουν μετατραπεί σε φυτώρια τρομοκρατικών πράξεων. Η παρουσία τους απειλεί όχι μόνο την ασφάλεια, αλλά και τις φιλελεύθερες κατακτήσεις σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών και των ομοφυλοφίλων, και ότι αυτό έχει φυσικά συμβεί, λόγω της υπεράσπισης του ιδεολογήματος της "πολυπολιτισμικότητας".


Τα προγνωστικά, για παράδειγμα, έλεγαν ότι ο μουσουλμανικός πληθυσμός στην Ευρώπη σχεδόν θα διπλασιαζόταν μέχρι το 2015 (Oner Taspiner, the Brookings Institution); θα διπλασιαζόταν ακριβώς μέχρι το 2020, (Don Melvin, the Associated Press); ή θα αποτελούσε το 20% του πληθυσμού της Ευρώπης ως το 2050,(Esther Pan, Council on Foreign Relations). Όλα τα προηγούμενα, είναι φανερό ότι δεν έχουν καμιά αληθοφάνεια και υπόσταση.


Ποια είναι όμως η πραγματικότητα;

Όχι μόνο η γεννητικότητα δεν είναι μεγαλύτερη ανάμεσα στους μουσουλμάνους της Ευρώπης, αλλά δείχνει και καθαρά σημάδια πτώσης. Μια μελέτη του ερευνητικού ινστιτούτου Pew, που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2011 προβλέπει αύξηση μέχρι το 2030 του μουσουλμανικού πληθυσμού στην Ευρώπη από το 6% που είναι σήμερα, στο 8%. Στη Νορβηγία δε, δεν ξεπερνά το 3%, ποσοστό μικρότερο κι από το ποσοστό των αφροαμερικανών στην Αλάσκα.


Αλλά ακόμα κι αν όλες οι προβλέψεις αποδεικνύονταν αληθινές, για ποιο λόγο θα έπρεπε η Ευρώπη να παραμείνει χριστιανική και πάλευκη;


Σχετικά με την ενσωμάτωση των μεταναστών στη Βρετανία, μουσουλμάνοι, σιίτες και ινδουιστές συνηθίζουν να παντρεύονται έξω από τις δικές τους εθνικές ομάδες στα ίδια ποσοστά όπως και οι λευκοί. Για τις περισσότερες εθνικές μειονότητες, περίπου οι μισοί από τους φίλους τους είναι λευκοί, και μόνο το 20% περιορίζεται στην δική του ομάδα. Ενώ σύμφωνα με έρευνα του Pew, οι πιο σπουδαίες έγνοιες που έχουν οι μουσουλμάνοι, είναι η ανεργία και ο ισλαμικός εξτρεμισμός.


Από την άλλη μεριά, ούτε υπήρξαν ποτέ στην Ευρώπη ενεργές πολιτικές ενθάρρυνσης της πολυπολιτισμικότητας εις βάρος της κοινωνικής συνοχής. Στην πραγματικότητα, αυτό που υπήρχε ήταν η άρνηση του φαινομένου της μετανάστευσης και της διαφοράς. Ούτε συνιστούν τελικά οι μουσουλμάνοι τη μεγαλύτερη απειλή σχετικά με τρομοκρατικές πράξεις. Σύμφωνα με τη Europol, ανάμεσα στo 2006 και 2008, μόνο το 0.4% από αυτές είχε αποδοθεί σε ισλαμιστές. Η τεράστια πλειονότητα, 85% σχετιζόταν με αποσχιστικές ενέργειες.


Το σημερινό σκηνικό στην Ευρώπη, με την οικονομική δυσπραγία, την ανεργία, την αβεβαιότητα, την παρακμή των θεσμών και το έλλειμμα δημοκρατίας εξ αιτίας του τρόπου λειτουργίας της Ε.Ε., είναι ό,τι καλύτερο για την άνοδο του φασισμού. Μια ματιά μόνο να ρίξει κανείς στα εθνικά κοινοβούλια πολλών ευρωπαϊκών χωρών είναι αρκετή για να πειστεί ότι ο φασισμός δεν είναι έξω από την πόρτα, αλλά στρογγυλοκάθεται στο σαλόνι.


Υ.Γ. Τα στοιχεία είναι από το «The Nation».

4 σχόλια:

LeftG700 είπε...

Ο Σλάβοϊ Ζίζεκ στη Sueddeutcshe Zeitung στις 26/10/2010:








Στις 17 Οκτωβρίου 2010 η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ υποστήριξε ότι το πολυπολιτισμικό εγχείρημα απέτυχε. Ας της αναγνωρίσουμε τουλάχιστον ότι κινήθηκε με συνέπεια στη συντηρητική γραμμή της συζήτησης που άνοιξε πριν από δύο χρόνια σχετικά με την «κρατούσα κουλτούρα» (Leitkultur) και υποστήριζε ότι κάθε κράτος βασίζεται σε έναν κυρίαρχο πολιτισμικό χώρο, τον οποίο οφείλουν να σέβονται τα μέλη άλλων πολιτισμών που ζουν σε αυτό.


Θλιβερή κατάσταση πραγμάτων

Αντί λοιπόν τώρα να αρχίσουμε απλώς τη γκρίνια ότι τέτοιες θέσεις συνοδεύουν τον νέο αναδυόμενο ρατσισμό στην Ευρώπη, θα έπρεπε να στρέψουμε το κριτικό μας βλέμμα σε εμάς τους ίδιους και να αναρωτηθούμε κατά πόσον η αφηρημένη μας πολυπολιτισμικότητα έχει οδηγήσει σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση πραγμάτων.
Και ήδη αρχίζουν οι δυσκολίες: Δεν θεμελιώνεται κάθε πράξη του οικουμενισμού σε ένα συγκεκριμένο πολιτισμικό πεδίο; Αυτό καθιστά το ζήτημα της δεσμευτικής οικουμενικής παδείας εξαιρετικά λεπτό. Οι φιλελεύθεροι επιμένουν ότι τα παιδιά θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να παραμένουν κομμάτι της εκάστοτε κοινότητας στην οποία ανήκουν, τουλάχιστον εφόσον αυτό ανταποκρίνεται στη πραγματικά ελεύθερη βούλησή τους. Τα παιδιά των Άμις στις ΗΠΑ θα έπρεπε, για παράδειγμα, να μπορούν να επιλέξουν ελεύθερα αν θα διαλέξουν τη ζωή των γονιών τους ή των «Άγγλων». Αυτό όμως μπορεί να λειτουργήσει μόνο εάν έχουν επαρκή πληροφόρηση. O μόνος τρόπος για να γίνει αυτό θα ήταν να τα ξεριζώσουμε από την κοινότητα των Άμις.
Η παραδοσιακή φιλελεύθερη αντίληψη βρίσκει αντιστοίχως το όριό της όταν πρόκειται για τις μουσουλμάνες που φορούν τη μαντίλα: μπορούν ευχαρίστως να το κάνουν, υποστηρίζει, στο βαθμό που είναι δική τους απόφαση και δεν τους επιβάλλεται από τους συζύγους ή από τις οικογένειές τους. Όταν όμως αυτές οι γυναίκες φορούν τη μαντίλα δυνάμει της ελεύθερης βούλησής τους, αλλάζει θεμελιωδώς και η σημασία της μαντίλας: δεν υποδηλώνει πλέον την ιδιότητα του μέλους της μουσουλμανικής κοινότητας, αλλά συνιστά έκφραση του ιδιοσυγκρασιακού τους ιντιβιντουαλισμού, της πνευματικής αναζήτησης νοήματος και της απόρριψης μιας εμπορευματοποιημένης σεξουαλικότητας, ή ακόμη και μια πολιτική χειρονομία διαμαρτυρίας ενάντια στη Δύση.Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι βρίσκονται στις κοσμικές μας κοινωνίες σε θέση άμυνας.


Ακραία βίαιη διαδικασία

Ακόμη και όταν τους επιτρέπεται να ασκούν την πίστη τους, αυτή η πίστη γίνεται «ανεκτή» μόνο ως ιδιοσυγκρασιακή προσωπική αντίληψη. Εάν εκφράσουν δημόσια αυτή την πίστη και ό,τι αυτή σημαίνει για τους ίδιους, κατηγορούνται για «φονταμενταλισμό». Αυτό όμως σημαίνει ότι η «ελεύθερη βούληση», όπως αυτή νοείται στο πλαίσιο της «ανεκτικής» πολυπολιτισμικότητας της Δύσης, μπορεί να προκύψει μόνο ως αποτέλεσμα μιας ακραία βίαιης διαδικασίας, με αποκοπή του ατόμου από τις ίδιες του τις ρίζες.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Ο δημόσιος ορθός λόγος

Οι κοσμικοί νόμοι της Δύσης δεν διαφέρουν μόνο στο περιεχόμενο από θρησκευτικά συστήματα δικαίου. Λειτουργούν και τυπικά εντελώς διαφορετικά. Η διαφορά ανάμεσα στον φιλελεύθερο οικουμενισμό και τις ιδιαίτερες εθνικές ταυτότητες ανάγεται έτσι σε μια διαφορά ανάμεσα σε δύο ιδιαιτερότητες. Ο οικουμενισμός μιας φιλελεύθερης δυτικής κοινωνίας δεν βασίζεται στο γεγονός ότι οι αξίες του όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι οικουμενικές γιατί ισχύουν για όλες τις κουλτούρες, αλλά υπό μια πολύ πιο ριζοσπαστική έννοια: ότι τα άτομα κατανοούν εαυτά ως «οικουμενικά», ότι συμμετέχουν ευθέως στην οικουμενική διάσταση, ανεξάρτητα από τον εκάστοτε κοινωνικό τους τόπο.
Το πρόβλημα νόμων για μια συγκεκριμένη εθνική ή θρησκευτική ομάδα είναι ότι δεν αισθάνονται όλοι οι άνθρωποι ότι ανήκουν σε μια συγκεκριμένη ομάδα. Εκτός από όσους ανήκουν σε τέτοιες ομάδες, θα έπρεπε, γι’ αυτόν το λόγο, να υπάρχουν οικουμενικά άτομα, που υπόκεινται αποκλειστικά στους νόμους του κράτους. Εκτός από μήλα, αχλάδια και σταφύλια, θα έπρεπε επομένως να υπάρχει και ένας χώρος για τα φρούτα καθεαυτά.
Έστω και αν οι φιλελεύθεροι αριστεροί αποδοκιμάζουν την ιδέα μιας «κρατούσας κουλτούρας» ως λανθάνοντα ρατσισμό, οφείλουμε ωστόσο να παραδεχθούμε ότι αυτή είναι τουλάχιστον μια περιγραφή που απηχεί την πραγματικότητα.



Η ελευθερία να ασκούμε κριτική στον καθένα και στο καθετί


Ο σεβασμός των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, ακόμη και εις βάρος των δικαιωμάτων επιμέρους ομάδων, η πλήρης ισότητα των γυναικών, η θρησκευτική ελευθερία (συμπεριλαμβανομένου του αθεϊσμού), η ελευθερία του σεξουαλικού προσανατολισμού, η ελευθερία να ασκούμε κριτική στον καθένα και στο καθετί είναι κεντρικά συστατικά στοιχεία μιας φιλελεύθερης κρατούσας κουλτούρας.
Αυτή θα έπρεπε να είναι η απάντηση και σε όσους μουσουλμάνους διαμαρτύρονται για τη μεταχείρισή τους σε χώρες της Δύσης, ενώ αποδέχονται, ας πούμε, ότι στη Σαουδική Αραβία απαγορεύεται να ασκηθεί δημοσίως άλλη λατρεία από την ισλαμική. Θα έπρεπε να αποδεχθούν ότι η ίδια κρατούσα κουλτούρα που εγγυάται τη θρησκευτική τους ελευθερία στη Δύση απαιτεί από αυτούς το σεβασμό όλων των άλλων ελευθεριών. Η ελευθερία των μουσουλμάνων είναι κομμάτι της ελευθερίας του Σάλμαν Ρούσντι να γράφει ό,τι θέλει. Δεν μπορεί να διεκδικεί κανείς μόνο τις δυτικές ελευθερίες που τον βολεύουν.
Στην πατρίδα μου τη Σλοβενία ερίζουν εδώ και μερικά χρόνια σχετικά με το εάν θα έπρεπε να επιτραπεί στους μουσουλμάνους, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι μετανάστες από Δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, να χτίσουν τζαμί στη Λιουμπλιάνα. Ενώ οι συντηρητικοί τάχθηκαν, για πολιτισμικούς, πολιτικούς και αρχιτεκτονικούς λόγους, εναντίον του τζαμιού, το εβδομαδιαίο περιοδικό Μλάντινα έμεινε πιστό στη γραμμή του υπέρ των δικαιωμάτων όσων προέρχονται από άλλες πρώην γιουγκοσλαβικές Δημοκρατίες και υποστήριξε την ανέγερση του τζαμιού. Δεν εκπλήσσει ότι το Μλάντινα ήταν επίσης το μοναδικό περιοδικό που δημοσίευσε τα σκίτσα του Μωάμεθ. Από την άλλη, εκείνοι που έδειξαν τη μεγαλύτερη «κατανόηση» για τις βίαιες διαμαρτυρίες των μουσουλμάνων ήταν οι ίδιοι που εξέφραζαν την ανησυχία τους για τη χριστιανική Ευρώπη.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ



Οικουμενική σφαίρα


Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, όλα αυτά θα έπρεπε φυσικά να ισχύουν και για τη χριστιανική πίστη. Στις 2 Μαΐου 2007 η εφημερίδα του Βατικανού Οσερβατόρε Ρομάνο κατηγόρησε τον Ιταλό κωμικό Αντρέα Ριβέρα για «τρομοκρατία», επειδή επέκρινε τον Πάπα. Ως παρουσιαστής ενός φεστιβάλ ροκ μουσικής στην τηλεόραση, ο Ριβέρα επιτέθηκε στον Πάπα για τη στάση του απέναντι στη θεωρία της εξέλιξης. Επιπλέον, είχε επικρίνει την Εκκλησία επειδή αρνήθηκε την καθολική κηδεία του Πιερτζόρτζιο Ουέλμπι, ενός πάσχοντα από μυϊκή δυστροφία που είχε αγωνιστεί υπέρ της ευθανασίας και πέθανε όταν ο γιατρός του αποσυνέδεσε τη συσκευή μηχανικής υποστήριξης της αναπνοής του.
Το Βατικανό αντέδρασε ως ακολούθως: «Και αυτό είναι τρομοκρατία. Είναι τρομοκρατία να επιτίθεται κανείς στην Εκκλησία. Είναι τρομοκρατία να κατευθύνει κανείς έναν τυφλό και παράλογο θυμό εναντίον κάποιου ο οποίος μιλάει πάντοτε στο όνομα της αγάπης». Αυτή η εξίσωση της θεωρητικής κριτικής με την τρομοκρατική πράξη θίγει τη δυτικοευρωπαϊκή κρατούσα κουλτούρα, η οποία εμμένει στην ύπαρξη μιας οικουμενικής σφαίρας ενός «δημόσιου ορθού λόγου».
Η ελευθερία της γνώμης λειτουργεί μόνο όταν ακολουθούν όλοι τους ίδιους άγραφους κανόνες, οι οποίοι ορίζουν ποιες μορφές επίθεσης είναι μη αποδεκτές, έστω και αν προστατεύονται τελικά από τον νόμο. Αυτοί οι κανόνες μπορούν, επίσης, να μας υποδείξουν ποια χαρακτηριστικά ενός εθνικού ή θρησκευτικού τρόπου ζωής είναι αποδεκτά και ποια όχι. Εάν δεν συμφωνούν όλοι οι συμμετέχοντες σε αυτούς τους άγραφους κανόνες, η πολυπολιτισμικότητα μετατρέπεται σε νομικά ρυθμιζόμενη άγνοια και μίσος.
Γι΄ αυτό λοιπόν το ουσιώδες καθήκον όλων όσοι αγωνίζονται σήμερα υπέρ της ελευθερίας είναι να υπερβούν τον καθαρό σεβασμό για τις άλλες κουλτούρες και να βρουν μια θετική χειραφετητική κρατούσα κουλτούρα, στην οποία να είναι δυνατή η συνύπαρξη και η ανάμειξη διαφορετικών πολιτισμών. Και να επωμιστούν τον επικείμενο αγώνα για μια τέτοια κρατούσα κουλτούρα.

Ανώνυμος είπε...

Πάντως ακόμα και ο αντικληρικαλιστής και άθεος Κεμάλ Ατατούρκ “τζιχάντ” κατά των Ελλήνων κύρηξε, αυτοχρήστηκε “gazi” (δηλαδή ιερός πολεμιστής του ισλάμ) και στο όνομα του Προφήτη ολοκλήρωσε τις Γενοκτονίες των ντόπιων λαών (Ελλήνων της Μικράς Ασίας, Αρμενίων, Ασσυρίων, Αραμαίων).

Φυσικά, αφού χρησιμοποίησε το ισλάμ για να ξεμπερδε΄ψει με τους αναφομοίωτους, μετά καταπίεσε και απαγόρευσε και το ίδιο το ισλάμ καταργώντας το χαλιφάτο, διαλύοντας την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλάζοντας την “ιερή γραφή” του Κορανίου και θεσπίζοντας τον εθνικισμό ως νέα θρησκεία της νέας κρατικής κατασκευής που ονόμασε Τουρκία....

Ένα καλό κείμενο για τις σχέσεις μας με το ισλάμ από ιστορικής άποψης είναι το Αγτζίδη:

"εμείς και το ισλάμ"

http://kars1918.wordpress.com/2010/09/11/11-9-islam/


Ματσουκέτης