ΠΕΜΠΤΗ ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗ: «ΣΕΧΡΑΖΑΤ»

Δεν πάει να καεί το ρημαδόσπιτο! Ό,τι και να μασήσεις εδώ μέσα πικραίνεσαι. Το μέλι φαρμάκι, το νερό κινίνο, το γλυκό στο βάζο μουχλιασμένο. Χάσαμε τον μπούσουλα πια. Μπερδέψαμε τα κουβάρια μας, τυλιχτήκαμε ο ένας στις κλωστές του άλλου, το νήμα πιέζει τον λαιμό, κόκκινες αυλακιές στη βάση που βαθαίνουν, κάποιος θα το τραβήξει λιγάκι παραπάνω μια στιγμή και θα μας πνίξει.

Δεν μπορώ, ποτέ μου δεν μπόρεσα, ν’ ανοίξω την πόρτα και να φύγω, έτσι απλά με μια βαλίτσα στο χέρι, με ένα, άντε δυο μικρά στην αγκαλιά. Ήταν πολλά και δεν χωράγανε στα χέρια. Όταν ήταν λιγότερα, δεν τόλμαγα. Ακόμα πίστευα πως τα στραβά θα ίσιωναν.

Τώρα όμως μπορώ να την ανοίξω την πόρτα, όχι να φύγω, μα να ορμήσω. Στο δρόμο, στα τυφλά, χωρίς να κοιτάξω καν απ’ τα δεξιά ή από τ’ αριστερά μου. Με τρελαίνει αυτή η ελευθερία πού ‘χω στα χέρια μου. Είναι μεγάλη κι απόλυτη και χωράει μέσα της όλες τις μικροελευθερίες που ξεγελάνε και γεμίζουν τη ζωή των συνηθισμένων ανθρώπων, αυτά, δηλαδή, τα μικρο-ξελασκαρίσματα της βαλβίδας από τις χύτρες που κοχλάζουν, που σφυρίζουν μανιασμένα, μα που ποτέ δεν σκάνε οι αναθεματισμένες.

Μπορώ ν’ αδειάζω το μυαλό μου με μιας και χωρίς κόπο, να ξηλώνω τα καρφάκια, χιλιάδες μικροσκοπικές άγκυρες που το κρατούν δεμένο στα ίδια αγκυροβόλια, μπορώ να τραβήξω με δύναμη τα γκέμια απ’ τα χέρια της μοίρας και ξέλυτη πια κι αφηνιασμένη ν’ αφήσω τα άλογα να με συντρίψουν. Δεν φοβάμαι να πηδήσω στο κενό από ψηλά, με ή χωρίς αλεξίπτωτο, δεν θα καθυστερήσω ούτε στιγμή να τραβήξω τη σκανδάλη από το όπλο με τη σφαίρα στη θαλάμη. Αγριεύω από χαρά γι’ αυτά που μπορώ να κάνω. Δεν θ’ ανοίξω την πόρτα να φύγω απλά, δεν θα κατέβω με προσοχή τις σκάλες μη πέσω και γλιστρήσω, μα θα τη δρασκελίσω με ορμή και θα κάνω τη βουτιά στο μέλλον ή στο τίποτα. Φουσκώνουν τα στήθη μου πανιά, μαζεύω τους ανέμους και τραβάω για όπου θέλω. Τίποτε δεν με κρατάει πλέον. Τίποτε δεν με φοβίζει. Αυτό το άνοιγμα του μυαλού στο κενό, η συμφιλίωση με την ανυπαρξία σα δυνατότητα, με ημερεύουν, μου καλμάρουν την καρδιά, με κρατούν ακόμα εδώ. Μιας και μπορώ, δεν θα το κάνω. Έτσι λέω. Το λέω;

Κάποιες φορές όταν παραβουλώσουν τα λούκια και μπουκώσουν τα μπουριά από τις βρώμες, τις καπνιές και τις μουτζούρες, βγάζω την ποδιά, τα παρατάω όλα σύξυλα, γυρίζω το κλειδί στην κλειδαριά, βάζω τα εφτά πέπλα και τραβάω κατά πίσω στην ανατολή, στη Σεχραζάτ και τα παλάτια της.

Έχω ένα τετράδιο με τριανταφυλλί εξώφυλλο, το κρατάω καλά κλειδωμένο μαζί με τα μυστικά και τους πόθους της καρδιάς μου. Μην απορείτε που το λέω, έμειναν και τέτοιοι. Δεν έχω τίποτε καλό να γράψω απ’ αυτά που έζησα, μα έχω μεγάλη λαχτάρα να δω αυτά που θα ‘ρθουν, όποια και να ‘ναι. Μόνο να ‘ρθουν! Κι ας με αφανίσουν.

Να σπάσει αυτή η ακινησία, η ατέρμονη επανάληψη των ίδιων κινήσεων που δε λαθεύουν τρίχα από τα συνηθισμένα τους δρομολόγια, το γύρω-γύρω από το ίδιο τραπέζι, πάνω στο ίδιο το χαλί που τρίβεται αργά-αργά αλλά δεν λέει να τρυπήσει, τα ίδια βήματα, μετρημένα χιλιάδες φορές και πάντοτε οχτώ και κάτι, από τη σάλα στην κουζίνα, τα ίδια μοχθηρά βλέμματα, λεπίδια που κόβουν και τρυπούν ό,τι αγγίζουν εκεί μέσα, οι ίδιες στριγκές φωνές που δεν λένε τίποτε, έπαψαν πια να ζητάνε, μόνο μουγκρίζουν θυμό, μίσος και πίσω απ’ αυτά, καμιά φορά και πόνο. Κανείς μας δεν προσέχει πια, ούτε ακούει, ούτε βλέπει. Όταν δεν σφάζει, αδιαφορεί.

Αχ, αυτή η φωτιά που καίει εκεί κάτω, ώρες-ώρες τη νοιώθω τόσο έντονα, ακούω τους τριγμούς της και την καρδιά της που πάλλεται, θέλω να ανοίξω την καταπακτή, να ξηλώσω ένα-ένα τα σανίδια, να λευτερώσω τη λάβα από τα υπόγεια της γης, ν’ αφήσω τις γλώσσες της να μ’ αγκαλιάσουν στην πιο ζεστή αγκαλιά, να δω αυτό το βρωμόσπιτο να εξαγνίζεται, να εκρήγνυται σ’ ένα κόκκινο σύννεφο, να γίνεται έστω για μια φορά συναρπαστικό και μεγαλειώδες, να ακούσω τη γριά να στριγκλίζει από απόγνωση κι απελπισία, να δω το γυάλινο μάτι της να λιώνει και να χύνεται, να τη δω επί τέλους να κινείται όπως η μαριονέτα, να χορεύει σαν το φασουλή προσπαθώντας ν’ απαλλαγεί από τις σάρκες της που καπνίζουν, να δω τη θέση της στη γωνιά αδειανή, να δω τα ντουλάπια ν’ αδειάζουν απ’ τα ποντίκια και τα σκουλήκια να εγκαταλείπουν το σώμα της τρέχοντας, τις φλόγες να γλείφουν λαίμαργα την υγρασία στο ταβάνι και τις κουρτίνες να λαμπαδιάζουν τρίζοντας και τσιρίζοντας, επί τέλους ας έρθει η φωτιά να με λυτρώσει. Κι ας καώ. Δεν με νοιάζει, αρκεί να γίνει κάτι.

Το σπίτι πήγε και ρήμαξε, αλλά το μέσα μου θαρρώ πως ακόμα αντέχει. Ώρες-ώρες το νοιώθω πως πετάγεται από το στήθος μου κι από κανένα μπουμπούκι. Μόνον εδώ μέσα ανθίζουν. Μόλις δρασκελίσω την κάμαρη προς τα έξω, ξεραίνονται και πέφτουν. Ας είναι, έστω κι εδώ. Να δούμε μέχρι πότε.

Ξαπλώνω ανάσκελα με τα χέρια ορθά να λικνίζονται και να ζωγραφίζουν στον αέρα σχήματα και θάλασσες, κουφώνω τα παντζούρια μην και το φως δίωξει μακριά τις οπτασίες, κι αρχίζω να υφαίνω ιστορίες και να κεντάω τα πρόσωπα στον καμβά κατά πως θέλω εγώ κι όχι κατά πως μου έλαχαν στο δρόμο μου. Κλειδώνω τις φωτιές στα υπόγεια, μόνο για σήμερα ας αργήσουν λιγάκι, και το ποτάμι που τρέχει στα θεμέλια του σπιτιού, ας μη φουσκώσει αυτές τις ώρες. Ας περιμένουν ακόμα, μέχρι να γράψω κι αυτή την ιστορία. Για αύριο πάλι, κάτι θα βρω για ν’ αναβάλλω το τέλος.

Σήμερα είναι η εκατοστή τριακοστή έκτη μέρα, η εκατοστή τριακοστή έκτη ιστορία που γράφω. Όσο περνάει ο καιρός όλο και δυσκολεύεται το μυαλό να φανταστεί. Τις πρώτες μέρες γεννούσε ακατάπαυστα. Η μια ιστορία έφερνε την άλλη. Έτρεχαν σα το νερό και έπαιρναν και την πίκρα μαζί τους. Τώρα η βρύση αρχίζει να σφίγγει, το νερό λιγοστό, ξερνάει θαρρείς τις λέξεις με το στανιό. Με κουράζει αυτή η αναμονή. Χτικιάζω τραβώντας τες μια-μια απ΄ το σωλήνα. Σκούριασε κι η βρύση και σκαλώνουν οι ουρές τους στα τοιχώματα. Και μετά, όταν τις αραδιάζω στο χαρτί, θαρρείς πως δεν μπορώ να τους βγάλω νόημα κανένα. Άναρθρες κραυγές μόνο και πρόταση καμιά. Κοντεύει να πέσει το φως κι εγώ ακόμα πασχίζω να τις ταιριάξω. Γίνηκαν δύσκαμπτες οι ρημάδες κι αντιστέκονται. Ούτε το στρώμα βοηθάει πια. Μου πληγώνει το σώμα. Ούτε το σώμα μπορεί να κρατήσει τα χέρια ορθά. Μολύβια που τα σωριάζει η βαρύτητα χωρίς αντίσταση.

Με τις μέρες που περνάνε νοιώθω και ‘γω να μην είμαι σε θέση να προβάλλω αντίσταση. Αύριο έχω να γράψω ακόμα μια ιστορία. Την εκατοστή τριακοστή έβδομη. Μπορεί και να μην την τελειώσω. Να μην προφτάσω. Να έχει έρθει η νύχτα και ‘γω ακόμα να παλεύω με σκουριασμένες βρύσες. Να έχει έρθει η Νότα και ‘γω να είμαι εκεί με τα χέρια αδειανά και το μυαλό άγονο και θολό.

Όσα πέπλα κι αν φορέσω δεν θα μπορέσω να φτάσω ποτέ στη Σεχραζάτ. Εγώ κώλωσα ήδη στις εκατόν τριάντα έξι. Άντε να το σπρώξω το μυαλό για λίγο ακόμα. Γρήγορα όμως, κάπου θα στομώσει.

Και τότε;



ΥΓ. Η Σεχραζάτ, η κόρη του Βεζίρη, διηγείται κάθε βράδυ στον Βασιλιά και από μια ιστορία, που επίτηδες αφήνει ατέλειωτη μέχρι την αυγή. Η περιέργειά του να μάθει το τέλος, της χαρίζει τη ζωή .