Οι Καρποί της Ελευθερίας

Είχε πατήσει τα τέσσερα, αλλά το φράχτη δεν τον είχε ακόμα περάσει. Δε λέω, μεγάλο το κτήμα, τα στρέμματα πολλά, φροντίδα η καλύτερη, είχε και τη Λάρα για παρέα, αλλά το συρματόπλεγμα, συρματόπλεγμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν φαινόταν να τη νοιάζει και πολύ. Το μικρό λαγούμι που είχε σκάψει σε μια γωνιά από κάτω, παρέμενε αχρησιμοποίητο. Ας πούμε, κάτι σαν άσκηση φυγής, την οποία όμως για κάποιο λόγο δεν είχε ακόμα πραγματοποιήσει.

Ένα απόγευμα, φιλοξενούμενη εγώ στο κτήμα, αποφάσισα να της δείξω τον κόσμο. Της πέρασα το λουρί στο λαιμό και την τράβηξα προς τη μεγάλη πύλη. Κοντοστάθηκε λιγάκι, σα να δίσταζε να ξανοιχτεί στο άγνωστο, μπορεί και να φοβόταν μια πιθανή επίπληξη από την επικείμενη παραβίαση των συνόρων, μύρισε γύρω γύρω τον αέρα με τεντωμένη τη μουσούδα, γλυκός αέρας του σούρουπου, μυρωμένος με θάλασσα, σχίνα και θυμάρια, με κοίταξε στα μάτια, την χτύπησα ελαφρά στην πλάτη, τράβηξα απαλά το λουρί και νάμαστε στην απ’ όξω μεριά.

Τραβήξαμε κατηφορικά στο μονοπάτι που αγκάλιαζε περιμετρικά το γιαλό, ανηφορίσαμε ένα μικρό λοφάκι στ’ αριστερά και κατεβήκαμε απ’ την άλλη πλευρά σε μια άλλη μεγαλύτερη παραλία με κάποια σπίτια χτισμένα θαρρείς πάνω στο νερό και μ’ ένα μικρό λιμανάκι στην άκρη. Το ζωντανό όλη αυτή την ώρα περπατούσε, (το πιο σωστό είναι βέβαια ότι το έσερνα), μια μπρος μια πίσω, σαν αλαφιασμένο, μυρίζοντας και σταματώντας σ’ οτιδήποτε εύρισκε εμπρός του, μια το ένα λουλούδι, μια το χώμα, μια τα τοιχάκια και τις μάντρες των σπιτιών, μια έτρεχε κατά το νερό, μια αποτραβιόταν φοβισμένο, ουδέποτε όμως γύρισε να με κοιτάξει, απασχολημένο καθώς ήταν στο να δοκιμάζει με τις αισθήσεις τεντωμένες τον καινούργιο και θαυμαστό κόσμο που απλωνόταν στην άλλη μεριά του φράκτη.

Τη γύρισα με κόπο στο κτήμα, αφού θα είχαμε περπατήσει πάνω κάτω μια ώρα. Την έλυσα, την πότισα και την άφησα σε μια γωνιά να κουρνιάσει για να χωνέψει τις καινούργιες της εμπειρίες.

Δεν ξέρω τι σκυλίσια όνειρα την κατέκλυσαν το βράδυ, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι την επόμενη μέρα το λαγούμι βρέθηκε ακόμα πιο σκαμμένο και η Λιλή εξαφανισμένη. Βγήκαμε πολλές φορές να την ψάξουμε, αλλά το αποτέλεσμα μηδέν. Κάποια στιγμή, κατά τ’ απόγευμα κάποια γαυγίσματα εκεί κοντά μάς αναθάρρησαν, σηκωθήκαμε τρέχοντας να μάθουμε τι συμβαίνει και ω! του θαύματος, μπροστά μας και πίσω από τον φράχτη, είδαμε να στέκεται σινάμενη κουνάμενη η κυρία μας, δίχως ίχνος ενοχής ή μεταμέλειας στο μάτι, παρέα με δυο νιόκοπους φίλους. Δυο σκύλους ράτσας παρακαλώ, αρσενικούς και καλοζωισμένους.

Το σκηνικό επαναλήφθηκε για κάμποσες μέρες μετά, παρ’ ότι την κρατούσαμε δεμένη την περισσότερη ώρα και παρ’ όλο που το λαγούμι είχε σφραγιστεί. Μπορεί να ‘ταν ο αέρας της ελευθερίας που σάρωνε πια απ’ άκρη σε άκρη το κτήμα, μπορεί να ‘ταν η φωνή της σάρκας που τη δαιμόνιζε, μπορεί να ήταν και το μαλακό χώμα που αχρήστευε κάθε προσπάθεια να κλείσει το τούνελ της διαφυγής, δεν ξέρω τι απ’ όλα αυτά, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι η Λιλή το έσκαγε πια κατ’ εξακολούθηση, με το αδίκημα να μετατρέπεται πια από στιγμιαίο σε διαρκές, και χωρίς φυσικά να νοιάζεται γι αυτό που την περίμενε στη στροφή. Οι άνθρωποι φτάνουν σ’ αυτή τη συγκεκριμένη στροφή στους εννιά μήνες. Τα σκυλιά, πολύ γρηγορότερα.

Σε δυο περίπου μήνες η Λιλή χάρισε στους φίλους μου, ούτε ένα, ούτε δυο, αλλά έξι χαριτωμένα κουτάβια. Σάμπως και υπάρχει περίπτωση τα κουτάβια να μην είναι χαριτωμένα. Ακόμα και τον διάβολο όταν είναι μικρός, τον λιμπίζεσαι και θες να τον χαϊδέψεις. Κάποια από αυτά τα διαβολάκια γίνηκαν ανάρπαστα από τις πρώτες κιόλας μέρες. Άλλα περίσσεψαν. Σήμερα είναι σαράντα περίπου ημερών και ζητούν τι άλλο, θαλπωρή και σπίτι με καλούς και συμπονετικούς θετούς γονείς για να τα μεγαλώσουν, να τα σπουδάσουν και να τα προικίσουν. Στην ανάγκη δίνουμε και σε μονογονεϊκές οικογένειες!

Όσοι ενδιαφέρονται ας έρθουν σ' επαφή μαζί μου.

Εδώ βλέπετε τη Λιλή, την αγέρωχη μάνα, το σύμβολο της ελευθερίας! Τον πατέρα δεν προλάβαμε να τον φωτογραφίσουμε, γιατί ως συνήθως λείπει ταξίδι για δουλειές.