Άνθρωπος: Το Ατελές Δημιούργημα της Φύσης

Όσοι βαυκαλίζονται ότι ο άνθρωπος είναι το τελειότερο πλάσμα της Δημιουργίας θα πρέπει να αναθεωρήσουν τάχιστα τις απόψεις τους. Μπορεί να μάς ξεγελάει η αναπτυγμένη του ικανότητα σκέψης και ομιλίας, χαρίσματα τα οποία δυστυχώς τείνει με τον καιρό να χάσει, μπορεί να μάς ξεγελούν τα τεχνολογικά του επιτεύγματα, αλλά τέλειος δεν είναι, κι ούτε ο θεός είχε ιδιαίτερα κέφια όταν τον έφτιαχνε.

Όσοι πιάστηκαν στα δίχτυα των θεολόγων ή των ντετερμινιστών εξελικτικών βιολόγων, με τους πρώτους να σείουν επιδεικτικά το μπανεράκι της τελειότητας για να εφεύρουν τον θεό και να δικαιολογούν την ύπαρξή τους, και τους δεύτερους να κουνάνε επίσης επιδεικτικά τις αφηγήσεις τους σχετικά με την τελειότητα της φυσικής επιλογής για να δικαιολογούνε τις καριέρες τους, ας φροντίσουν να ξεπιαστούν. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά εναντίον τους.

Ούτε το πολυπαινεμένο μάτι είναι το τέλειο όργανο, (αρκετά ενεργοβόρο για τη δουλειά που κάνει, με πολλά κινούμενα στοιχεία και με περιορισμένες δυνατότητες), ούτε η καρδιά είναι καλά σχεδιασμένη, ούτε το πεπτικό και αφοδευτικό σύστημα μπορούν να καυχώνται για την οικονομία και τον βέλτιστο ως προς το αποτέλεσμα σχεδιασμό τους. Ένας καρδιολόγος και ένας εντερολόγος αν έχουν λίγο μυαλό θα σας το επιβεβαιώσουν.

Παρά το γεγονός ότι με τα φυτά και τα ζώα είχα ανέκαθεν καλή σχέση, με τη φυτολογία και τη ζωολογία, την κάκιστη! Την πρώτη μου νευρολογική σύγχυση, κρίση και κατάρρευση την είχα όταν έπρεπε στο σχολείο να μάθω απ’ έξω τον φασίολο, τα μονοκοτυλήδονα και τα δικοτυλήδονα, τα οποία αδυνατούσα να ξεχωρίσω και να απομνημονεύσω. Με τα χρόνια κατάλαβα πόσο χρήσιμο θα ήταν αν τα ήξερα και τώρα τελευταία συνειδητοποίησα πόσο συναρπαστικά ποικίλη και απρόσμενη είναι η ζωή και η συμπεριφορά των όντων όλων, πλην του ανθρώπου. Στερνή μου γνώση...

Κατά καιρούς λοιπόν με πιάνω να στέκομαι με γνήσιο ενδιαφέρον πάνω από μελέτες σχετικές με τα χούγια ζώων, πτηνών, ερπετών. Να για παράδειγμα τις προάλλες διάβαζα για κάποιες αδίσταχτες σφήκες που στα καλά καθούμενα βάζουν στο μάτι και κουρσεύουν αθώες κι αμέριμνες κάμπιες, στις πλάτες των οποίων ξεφορτώνουν με το στανιό τ’ αυγά τους για να τούς τα αναστήσουν οι ξένες, κι όχι αυτές οι ακαμάτρες. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά φροντίζουν κι από πάνω να τις αδρανοποιούν με κάποιον έξυπνο ιό, ώστε να μην βγάζουν κιχ οι κακομοίρες απ’ το παραπανίσιο φορτίο. Παστρικές δουλειές!

Τι έχουν καταφέρει οι άνθρωποι γιαυτό; Τίποτα που να δρα αυτόματα κι αποτελεσματικά. Μόνο μαλλιάζει η γλώσσα τους από το πολύ το μπίρι-μπίρι στην προσπάθεια να εξασκήσουν την αμφίβολη τεχνική της πειθούς. Κι ύστερα σου λένε ότι η γλώσσα αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τα ζώα που την στερούνται. Τρίχες, ανθρώπινοι ναρκισσισμοί!

Αλλά αυτό δεν είναι τίποτε μπροστά σε μια άλλη μελέτη που ήρθε στα χέρια μου πριν από λίγο, σχετικά με την πανουργία των αρσενικών μυγών (fruit flies or drosophila melanogaster) πάνω στις θηλυκές. Οι συγκεκριμένες μύγες λοιπόν για να μαθαίνετε, ακολουθούν ένα σταθερό ημερήσιο πρόγραμμα, ξυπνούν το πρωί, πλένονται, ντύνονται, στολίζονται κάνουν με επιμέλεια τις δουλειές τους, σφουγγάρισμα, ψώνια, μαγείρεμα και τα λοιπά, παίρνουν ένα μεσημεριανό υπνάκο και κατά το βραδάκι ψόφιες στην κούραση, τού δίνουν και καταλαβαίνει μέχρι το πρωί. Κάποιες δε, μπορεί και να ροχαλίζουν, αλλά αυτό δεν είναι ακόμα επιστημονικώς τεκμηριωμένο. Τη ρουτίνα αυτή φαίνεται να την ακολουθούν αδιαλείπτως και τα αρσενικά και τα θηλυκά. Όλα όμως τα θηλυκά;

Ε!, Όχι, κι όλα, αποφαίνεται με βεβαιότητα ο καθηγητής Elwyn Isaac, ειδικός Άρχοντας επί των Μυγών. Μόνο τα ανύπαντρα διατηρούν το προνόμιο της μεσημεριανής σιέστας, ενώ για τα παντρεμένα θηλυκά η ζωή φανερώνεται από την πρώτη κιόλας μέρα με το σκληρό της πρόσωπο. Ενδελεχείς παρατηρήσεις έδειξαν ότι τα θηλυκά με το που παντρεύονται και νοικοκυρεύονται κάτι παθαίνουν στα ξαφνικά, κι από κει που τεμπέλιαζαν τα μεσημέρια δεν λένε να βάλουν κώλο κάτω. Πάνε κι οι σιέστες, πάνε κι όλα τα καλά. Αντ’ αυτού παίρνουν κάμπους και βουνά για να ψωνίσουν τα καλύτερα φρούτα, λιώνουν παπούτσια στο να ψάχνουν το καλύτερο κρεβατάκι για τα μωρά που θα γεννήσουν και γενικά η ζωή τους μετατρέπεται σ’ ένα ντελίριο υπερ-εργασίας, υπερ-δραστηριότητας και φυσικά νευρικής υπερδιέγερσης.

Κάτι βέβαια είχε αρχίσει να υποψιάζεται ο κύριος καθηγητής, αλλά δεν ήταν δυνατόν να το χωνέψει, παρά το γεγονός ότι τα πειράματά του τού έδειχναν σαφώς ότι δεν έκανε λάθος. Τι συμβαίνει λοιπόν; Οι αρσενικές μύγες με το που παντρεύονται, άκου να δεις τι σκαρφίζονται(!), εκκρίνουν ένα ειδικό πεπτίδιο με το οποίο επικαλύπτουν γύρω γύρω το σπέρμα τους. Τα νιόπαντρα τώρα θηλυκά, λυσσασμένα ως είναι δια sex, μαζί με το σπέρμα τρώνε στη μούρη και το ειδικό αυτό πεπτίδιο, το οποίο σαν κάποια άλλα άνθη του λωτού, τα κάνει να ξεχνούν τις πρότερες άπλες και ξάπλες και τα αναγκάζει, υπνωτισμένα στις διαταγές του πεπτιδίου, να παίρνουν τους δρόμους για να φροντίσουν το αρσενικό και τα μελλοντικά μωρά, τα οποία θα μπορούν χάρη σ’ αυτά να συνεχίζουν απρόσκοπτα τον ύπνο τους.

Πείτε μου λοιπόν! Υπάρχει δίποδο αρσενικό που να έχει καταφέρει να βάλει έτσι απρόσκοπτα το θηλυκό στην υπηρεσία του; Αν το πεπτίδιο αυτό δεν αποτελεί ένα τέλειο όργανο φυσικού εξαναγκασμού των θηλυκών μυγών στην υπηρεσία των αρσενικών, τότε τι αποτελεί; Αν αυτό το κατέφεραν από μόνες τους οι αρσενικές μύγες, που προφανώς και το κατάφεραν, δεν θα έπρεπε να δικαιούνται ανώτερη θέση στην εξελικτική πυραμίδα απ’ ότι τα ανθρώπινα αρσενικά που ακόμα ιδρωκοπούν για να το καταφέρουν;

Δεν έχω δίκαιο λοιπόν να λέω ότι ο άνθρωπος, και δη ο αρσενικός, πόρρω απέχει από το να είναι το τελειότερο δημιούργημα της Φύσης;