Σχετικά με τις καθ’ όλα δόκιμες επιφυλάξεις, που όσο κυλάνε τα χρόνια εκφράζονται όλο και πιο πυκνά, για το ξέφτισμα δηλαδή, των εορταστικών εκδηλώσεων, για τις επαναλαμβανόμενες άνευρες τελετουργίες, για τους ανέμπνευστους λόγους και τη μετέπειτα αναντίστοιχη πορεία των πρωτεργατών της εξέγερσης, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα, δεν έχω να προσθέσω τίποτε καινούργιο.
Παρατηρώντας όμως τα πλήθη του κόσμου που σταθερά χρόνο το χρόνο, κάθε φορά μπολιασμένα και με μια καινούργια γενιά, συνευρίσκονται στους δρόμους της πόλης στο καθιερωμένο ραντεβού της 17ης Νοέμβρη, δεν μπορώ παρά να αισιοδοξώ. Κι αυτό, γιατί δηλώνοντας το παρόν τη συγκεκριμένη μέρα, όλος αυτός ο κόσμος δηλώνει ταυτόχρονα και τη διαθεσιμότητά του να ξανακατέβει στα γνώριμα πια μέρη όποτε οι συνθήκες παραστραβώσουν. Και τα παραδείγματα ως τα τώρα, είναι όντως πολλά.
Αναρτήσεις
22 σχόλια:
Πολύ αισιόδοξο, πράγματι το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξες!
Ο χρόνος θα δείξει, αν ήταν και σωστό!
Γεια σου Kikitsa,
κι ομως σημερα ο κοσμος στην πορεια ήταν πολύς. Περα απ' το επετειακο, ειχα την αισθηση οτι το ολο νοημα ηταν να δηλωσει το "ειμαι εδώ".
Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι ακόμα που δεν καπηλεύονται το νόημα των πορειών και των επετείων. Εμείς θα κατεβαίνουμε στις πορείες. Συνέχεια...
εκτεταμένο σχόλιο στο blog: alkman.gr θα θέλαμε να το μεταφέρουμε μα ειναι δυσκολο-φιλικα και εγκάρδια
Β.Ζ.
Λίγα πράγματα μας έχουν μείνει.
Γιατί όχι κι η αισιοδοξία.
Μαζί σου.
;-) Όλα είναι δρόμος και όταν γεμίζουνε οι δρόμοι από τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, για τους σωστούς ή τους λάθος λόγους, είναι κι αυτό μια αλλαγή.
Νομίζω ότι ο κόσμος πράγματι μπορεί να βγει στους δρόμους. Θυμάσαι πέρυσι τον Δεκέμβριο τι είχε γίνει σε όλη την Ελλάδα; Κατά τη γνώμη μου ήταν τότε που ο Καρμανλής "έσπασε" και αποφάσισε ότι θέλει να φύγει το συντομότερο δυνατόν.
Το διακύβευμα - καθώς η κρίση προελαύνει - από εδώ και πέρα θα είναι η δουλειά. Μπορεί ένας άνθρωπος άλλωστε να είναι ελεύθερος χωρίς δουλειά;
Δυστυχώς ακούστηκαν πολλές ανοησίες σήμερα , από "αριστερούς Ρ/Σ .
Το συμπέρασμα σου , το βρίσκω απόλυτα σωστό , όχι πως είμαι εγώ που θα το κρίνω , αλλά είμαι απόλυτα σίγουρος , πως όσο επελαύνουν (και όχι προελαύνουν G.R.) οι λίγοι , πλουτοκράτες , τα "λαμόγια" , οι golden boys , οι δήθεν τότε , ο κόσμος της δουλειάς , οι εργαζόμενοι νέοι και οι φοιτητές , θα βρίσκουν πάντα το νόημα εκείνης της μέρας και θα βρίσκονται πάντα στους δρόμους .
Κι όταν παραζορίσουν τα πράγματα , είμαι πάλι σίγουρος , ότι η αριστερά , ξ οργανωμένη αριστερά , θα είναι πίσω από τις εξελίξεις , όπως και τότε .
Σήμερα η πορεία ήταν μεγάλη. Είχα χρόνια να δω τόσο κόσμο. Το ποιο παρήγορα ήταν η πολύ νεαρή σύνθεση των διαδηλωτών. Σε χιλιάδες ανθρώπους έψαχνα και δεν έβρισκα λευκά μαλλιά.
Το πιο παρήγορο ήταν η ελαφρά μεταλλαγή των συνθημάτων που όλο και περισσότερο προσγειώνονται και εισάγουν τα προβλήματα της κρίσης. Άλλωστε το Πολυτεχνείο δεν μπορεί και δεν πρέπει ποτέ να είναι επέτειος μουσείου. Ή θα είναι ζωντανό ή δεν θα είναι τίποτα.
Τα πέτρινα χρόνια της πτώσης του στη συνείδηση του κόσμου, δεν ήταν άσχετα με τις προσπάθειες να γίνει μουσειακό είδος, προσφερόμενο για υμνολογία, πέρα βέβαια και από την οργανωμένη προπαγανδιστική υπονόμευση που έκανε συστηματικά η άρχουσα τάξη, βοηθούμενη τα μάλα από τους «γνωστούς – αγνώστους» και τους προβοκάτορες με όλα τα παρατράγουδα, χωρίς να παραβλέπω και τους εμπόρους των αντιστασιακών δαφνών.
Δεν λέω, αλλά ίσως ξεκινήσει μια αναγέννηση του θεσμού. Δεν μας παίρνει κιόλας με τόση οικονομική κρίση (αλλά και τόσο αιματηρούς τοπικούς πολέμους) να τυρβάζουμε περί άλλων.
Μοιράζομαι την αισιοδοξία σου cynical! Όσο η σκυτάλη θα περνάει από γενιά σε γενιά τόσο θα δυναμώνει το νόημα.
Ναι, υπάρχει διαθεσιμότητα. Ο σπόρος του Πολυτεχνείου δεν είναι (ακόμα) μεταλλαγμένος!
Καλησπέρα Cynical. Συμφωνώ κι εγώ μαζί σου και με το σχόλιο του Στέργιου. Εντυπωσιάστηκα σήμερα τόσο από το μέγεθος της πορείας (το κουβεντιάζαμε με τους φίλους κατά τη διάρκειά της) όσο και από τα νεαρά παιδιά.
Παρότι ομολογώ ότι κάποια συνθήματα με "παραξένεψαν" τουλάχιστον, όπως κάτι με το χούντα τότε, χούντα τώρα, ή για τον κοινοβουλευτισμό. Κι όπως έλεγα κατανοώ να τα ακούω από μαθητές δεν τα πιστεύω εγώ.
Καλό σου βράδυ
Την καλησπέρα μου μη-cynical.
Πολύ ωραίο και ειλικρινές ποστ.
Ούτως ή άλλως εσύ τη διαθεσιμότητά σου την αποδεικνύεις με τρόπους που δεν έχουν ίσως την ανάταση μιας σημαντικής αλλά επετειακής πορείας, αλλά αναμετριούνται σχεδόν κάθε μέρα με χιλιάδες άχαρα και δύσκολα θέματα της κοινωνικής ζωής και όχι μόνο.
. Η πιό αισιόδοξη, και με μιά βαθειά σοφία ματιά από όσα κείμενα έχω διαβάσει σήμερα για το θέμα. Μιά ματιά που δεν την περιμένει κανείς σε ένα cynical blog. Και γι αυτό είναι ακόμη περισσότερο καλοδεχούμενη.
. Κι ίσως γίνει η αφορμή, να αφιερώσω κι εγώ μιά ανάρτηση που μέχρι τώρα ήθελα να αποφύγω...
. Πέρα από τις δκαιολογημένες αιτιάσεις και τις αδικαιολόγητες γκρίνιες, η ζωή προχωράει, και " αλλάζει δίχως να κυττάει τη δική τους μελαγχολία".
. Καλό ξημέρωμα.
Αισοδοξω και γω μαζίσου,απλως μ'ενοχλει που ο εορτασμός καταντα μουσειακή γιορτή,αντε να το γιορτάσουμε και φέτος,και μετά να το βάλουμε πάλι στη βιτρίνα να το καμαρ΄ωνουμε,και του χρόνου ξανα΄,αυτο μ'ενοχλεί αφανταστα...
Καλημέρα cynical.
Προσυπογράφω 100%...
Να συμφωνήσουμε και με τις 'κριτικές', να προβληματιστούμε και με τον 'τρόπο εορτασμού', αλλά το 'Πολυτεχνείο' ΔΕΝ είναι όλα αυτά. Αυτά είναι ίσως η δική μας, σύγχρονη μ...κία, και βέβαίως να τη λουστούμε, τελεία.
Το Πολυτεχνείο (μαζί με τα προηγούμενα γεγονότα της Νομικής, που την ξεχνάμε), βρίσκεται -και θα βρίσκεται- εκεί πίσω στο 1973, ανήκει στην ιστορία, αποτελεί την κορυφαία, την πιο αγνή, την πιό γνήσια ΣΤΙΓΜΗ ενός στην πλειοψηφία του φοβισμένου, σκυμένου, κυνηγημένου λαού, που με μπροστάρη το υγιέστερο κομμάτι του, σήκωσε το κεφάλι.
με το συμπάθειο (εγώ το πάω λίγο πιο πέρα- σαφώς ενθαρρυντικό να την ψάχνουν οι νέοι και να το δειχνουν) το πάω λίγο πιο πέρα..
γιατί οι ορδές των υγειώς σκεπτόμενων νέων κατευθύνονται στην Αμερικάνικη πρεσβεία κάθε χρόνο?!
γιατί οι στόχοι του 'Πολυτεχνείου' δεν είναι οι ..ίδιοι οι άνθρωποι που το καπηλεύτηκαν και σήμερα μιλάνε απο καρέκλες?
food for thought
Πολύ όμορφο το συμπερασμα αλλά λάθος δυστυχώς...
Απόδειξη είναι η αυξανόμενη αποχή στις εκλογές.. οι μηδενική συμμετοχή σε αγώνες αποκομμένους από κομμματικές σκοπιμότητες...
κτλ...
Προφανώς... δεν συμμετέχεις και εσύ σε διαδηλώσεις.. ή εκδηλώσεις.. για να διαπιστώσεις και η ίδια πως επικρατεί μοναξιά και πίκρα....
:-)))
Φοβούμαι είναι μειοψηφία, αλλά θα μου πεις, πάντα οι λίγοι τελικά κάνουν τη διαφορά…
Παιδια καλημερα,
διαβασα τα σχολια και τις αποψεις σας για ενα τοσο γνωστο γεγονος και νομιζω οτι δεν εχει και πολυ νοημα να απανταω στον καθενα χωριστα.
Η αναρτηση δεν ηταν παρα η μεταφορα ενος συναισθηματος και μιας εντυπωσης απο τη χθεσινη πορεια. Αναρωτωμενη κι εγω γιατι παμε καθε χρονο στην πορεια δεν βρηκα καλυτερη εξηγηση απο αυτη.
Νομιζω οτι ειναι περισσοτερο ενα ραντεβου και μια δεσμευση για το μελλον, παρα αποτιση τιμης σε ενα παρελθον οπως ειναι για παραδειγμα οι αλλες δυο εθνικες επαιτειοι.
… ναι η διαθεσιμότητα πάνω απ’ όλα ! όμως και η θύμηση έχει το νόημά της, για εμάς που ήμασταν μέσα, αλλά – κυρίως – γι αυτούς που ήταν απ’ έξω !
καλημέρα
βρε παιδί μου τι ήταν το χτεσινό?
σαν να ξεχύθηκε ξανά ένα ποτάμι οργής...
είδωμεν...
Δημοσίευση σχολίου