Η Συνωμοσία της Ντομάτας

‘Έχω την αίσθηση, ότι τον τελευταίο καιρό η «τρομοκρατία» στον τόπο μας έχει ξεπέσει στη λιανική. Από το χονδρεμπόριο των mega-οργανώσεων της μεταπολιτευτικής περιόδου με τα μπαζούκας, τα ούζι και τις βόμβες ναπάλμ, περάσαμε στους ψιλικατζίδικους «πυρήνες», στις φιγουρατζίδικες «ομάδες» με τα δύσπεπτα και γελοιογραφικά ονόματα-βγαλμένα θαρρείς από cartoon-, στους σκυθρωπούς πιτσιρικάδες που με το πέρασμα από την εφηβεία στην άγουρη ενηλικίωση είδαν και τους εαυτούς τους να μεταπηδούν από το status των «μπαχαλάκηδων» στο status των «γκαζάκηδων».

Δε λέω, ασφυχτική η ζωή στις πόλεις και οι πανελλήνιες, τραύμα βαθύ και μόνιμο. Εμείς τουλάχιστον στην εποχή μας είχαμε σφεντόνες, και κάποιοι «τυχεροί» κι από κανένα φλόμπερ Άντε, με κάποιο αδέξιο πουλί, το πολύ πολύ με κάποια απρόσεχτη κι αφηρημένη γάτα που είχε την απερισκεψία να βρεθεί στο δρόμο μας, σπρώχναμε κουτσά στραβά τον καιρό μέχρι να καταλαγιάσουν οι ορμόνες και να τακτοποιηθούν τα μπερδέματα της εφηβείας.

Το «γκαζάκι», απλό απλούστατο αξεσουάρ, προσβάσιμο σε ερασιτέχνες και οικονομικά εξαρτώμενους νεαρούς, βρέθηκε σαν το πιο πρόσφορο μέσο υλοποίησης μιας ersatz επαναστατικής φαντασίωσης, στρεβλό δυστυχώς είδωλο προηγούμενων επών που μάς τελείωσαν. Ο χαρακτηρισμός «τρομοκράτης» αν μη τι άλλο, φαντάζει κωμικός κι εντελώς αναντίστοιχος τόσο του μέσου και των δυνατοτήτων του, όσο και της φυσιογνωμίας και της προσωπικότητας των χρηστών του. Παιδιά, παιδιά, παιδιά.

Αλλά, οι ποινές είναι ποινές και μάλιστα βαριές. Κι εδώ είναι το στίγμα και το κρίμα. Κι εδώ η συμβουλή μου. Αφού βρε παιδιά, έτσι κι αλλιώς κάτι θέλετε να πετάτε, αντί να καταγίνεστε με τα γκαζάκια, γιατί δεν πιάνετε τα γιαούρτια; Αντί για τους πυρήνες της φωτιάς, γιατί δεν οργανώνετε τις «ελαφριές ταξιαρχίες της γιαούρτης», τα «πεζοπόρα τμήματα της ντομάτας», τις «διμοιρίες των ιπτάμενων αυγών»;

Πόσοι πια εντυπωσιάζονται μ’ ένα γκαζάκι; Πέσανε τόσοι πολλοί στο επάγγελμα, που κατάντησε ρουτίνα. Κανείς δεν ασχολείται πια μαζί σας, και στις ειδήσεις περνάτε στα ψιλά μαζί με τα φαρμακεία και τα μνημόσυνα. Σκέφτεστε τι προβολή θα έχετε αν ρημάξετε το Σύνταγμα στ’ αυγό; Το Κολονάκι στο γιαούρτι; Την Ομόνοια στη σαντιγί; Ειδικά αν τα αυγά είναι κλούβια, τα γιαούρτια ξινισμένα κι οι ντομάτες σάπιες; Σκέφτεστε πόσοι και πόσοι θα ταχθούν με το μέρος σας και πόσοι απ' τους περαστικούς θα συμμετάσχουν στο γιουρούσι; Πόσο πιο εύκολα θα στήσουν αυτί να σας ακούσουν; Πού είναι λοιπόν η φαντασία σας, η πρωτοτυπία σας, η δροσερή σας σκέψη;