Περί της Βάσης Εισαγωγής του 10

Αν πρόκειται το δίλημμα σχετικά με την υιοθέτηση ή μη της βάσης του 10 για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια να στραγγαλίσει το διάλογο για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, τότε κομμάτια ας γίνει, ας καταθέσω κι εγώ τη δική μου άποψή μήπως και ξεμπλοκάρει το πράγμα....

Η πρώτη αντίφαση που αντιλαμβάνομαι είναι ανάμεσα στην πρόθεση κατάργησης της εν λόγω βάσης και στη διακηρυγμένη πρόθεση ποιοτικής αναβάθμισης των πανεπιστημίων τόσο από την παρούσα κυβέρνηση, όσο και από τις προηγούμενες. Αν ως αναβάθμιση νοείται η βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής, των μαθημάτων και του εκπαιδευτικού προσωπικού, τότε πώς είναι δυνατόν να μένουν έξω απ’ το χορό της αναβάθμισης όλοι εκείνοι για τους οποίους σχεδιάστηκε;

Η δεύτερη αντίφαση που επίσης αντιλαμβάνομαι είναι ανάμεσα στην πρόθεση γενικευμένης αξιολόγησης του πανεπιστημιακού έμψυχου και άψυχου υλικού και στην απουσία πρόθεσης αξιολόγησης των εισακτέων.

Και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για μια ιδιαιτέρως «ευνοϊκή» μεταχείριση της πρώτης ύλης, δηλαδή των αποφοίτων, που κάθε άλλο παρά μακροπρόθεσμα τους ευνοεί.

Ένα από τα επιχειρήματα της αντίθετης άποψης είναι ότι οι αποτυχόντες να εισαχθούν στα πανεπιστήμια λόγω της βάσης του 10, θα στραφούν αναγκαστικά στα ιδιωτικά κολέγια, οπότε για να μην αναγκαστούν τα φτωχότερα στρώματα (γιατί περί αυτού πρόκειται) να στραφούν στα κολέγια και να ξεπαραδιάζονται, ας κατευθυνθούν σ’ ένα συνειδητά υποβαθμισμένο κομμάτι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, (διότι πάλι περί αυτού θα πρόκειται).

Διότι δεν πιστεύω να υπάρχει κανείς που ν’ αμφιβάλει ότι οι εν λόγω σχολές δεν θα εξελιχθούν σ' ένα είδος θλιβερής χωματερής παιδιών μη προνομιούχων στρωμάτων με ελάχιστη πιθανότητα αποφοίτησης και με θολή επαγγελματική προοπτική.

Αν συνεχίζουμε ν’ αντιλαμβανόμαστε ακόμα τα πανεπιστήμια με τη σημερινή τους (ή μάλλον τη χθεσινή τους) μορφή ως συμπαγών και αυτοτελών μονάδων μεταβίβασης μιας συγκεκριμένης γνώσης, η άποψή μου είναι ότι θα πρέπει να κρατήσουν ένα διακριτό ρόλο από τις τεχνικές και επαγγελματικές σχολές, (ανώτερες, ανώτατες κ.λ.π.) για τις οποίες θα πρέπει να ισχύσουν διαφορετικά κριτήρια αξιολόγησης και εισαγωγής.

Στην πραγματικότητα έχω έντονη την αίσθηση ότι το πανεπιστήμιο, όχι μόνο το ελληνικό, αλλά και το παγκόσμιο βρίσκεται στο σταυροδρόμι ενός σημαντικού ποιοτικού μετασχηματισμού, με τον παραδοσιακό του ρόλο, αυτόν της μεταβίβασης της παρακαταθήκης της παγκόσμιας γνώσης να βρίσκεται υπό αίρεση και με τον καινούργιο ακόμα να μην τον έχει βρει. Το πανεπιστήμιο αυτή τη στιγμή μετεωρίζεται ανάμεσα σ’ ένα πρόσωπο αυστηρά ακαδημαϊκό και σ’ ένα άλλο με υπερισχύοντα τα επαγγελματικά χαρακτηριστικά. Και δεν είναι μόνο αυτά. Είναι και το πρότυπο «supermarket» που τείνει ν' ακολουθεί με τον κατακερματισμό των θεματικών πεδίων και της γνώσης σε λίγες μερίδες απ’ εδώ, λίγες φέτες απ’ εκεί.

Όπως όλα, είναι κι αυτό παγιδευμένο στη ίδια ρευστότητα μέσα στην οποία βουρλίζεται και η υπόλοιπη κοινωνία, αδυνατώντας να κλίνει προς κάποια κατεύθυνση με σιγουριά και αυτοπεποίθηση.