Όταν μιλάς για Έρωτα συνήθως μιλάς για τη Ζωή και την κατάφασή της. Όταν μιλάς για Θάνατο, συνήθως μιλάς για την καταστροφή και την άρνηση της Ζωής. Ο έρωτας συνάδει με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και το ένστικτο της ηδονής, με την ενότητα και τη σύνθεση, ενώ το ένστικτο του θανάτου με την απώλεια και την αποσύνθεση.
Το ένα λοιπόν θα μπορούσε να νοηθεί ως το Α, ενώ το άλλο ως το Ω. Το ένα, ως ο αντίθετος πόλος του άλλου. Μπορεί να το σκεφτόμαστε έτσι, αλλά πολύ συχνά δεν βιώνεται και έτσι. Κοντολογίς ο Έρωτας και ο Θάνατος φαίνεται να συμπλέουν και να συμπλέκονται σε ένα αξεδιάλυτο δίπολο ζεύγμα. Γεγονός που υποστηρίζεται από πληθώρα λογοτεχνικών και κινηματογραφικών έργων, λαϊκά τραγούδια, αλλά και από προσωπικές εμπειρίες.
Ας θυμηθούμε τον Όσιμα με την «Αυτοκρατορία των Αισθήσεων» όπου ο Ishida φτάνει στην υπέρτατη ηδονή αφήνοντας την Abe να τον στραγγαλίσει πάνω στην ερωτική πράξη. Ή τον «Νεκρό» του Bataille και την ερωτική έκσταση της Μαρίας μπροστά στο πτώμα του Εντουάρ. Στα ερωτικά τραγούδια δε, δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι η σύζευξη έρωτα-θανάτου απαντάται τουλάχιστον στα μισά από αυτά.
Τι είναι λοιπόν αυτό που φέρνει το ένα στο άλλο τόσο κοντά; Γιατί ένας ερωτευμένος να αισθάνεται ότι πατάει με το ένα πόδι στα ουράνια και με το άλλο στα τάρταρα;
Οι ερμηνείες, πολλές και ποικίλες.
Ας πούμε ότι είναι η προσφορά, το ολοκληρωτικό δόσιμο και εξ αυτού η ολοκληρωτική απώλεια και διάλυση του Εγώ του ενός μέσα στο Εγώ του Άλλου. Έρωτας λοιπόν, όπως Θυσία.
Ας πούμε ότι συνδετικός ιστός μπορεί να είναι ο Φόβος. Φόβος και για τον ένα, φόβος και για τον άλλο. Έρωτας λοιπόν, όπως Φόβος.
Ας πούμε ακόμα ότι ο έρωτας είναι η βίωση του απόλυτου και του ορίου. Έρωτας λοιπόν, ως Τέλος.
Έρωτας ρομαντικός, επίμονος, έμμονος, δυσβάσταχτος, διαλυτικός. Έρωτας λοιπόν, ως Αυτοκαταστροφή. Αλλά κι ο Θάνατος, ως Λύτρωση
Έρωτας, ως Θρήνος και ως Πένθος γι αυτό που αγαπάμε και που φοβόμαστε ότι θα χάσουμε.
Έρωτας, ως Μαθητεία στην Απώλεια.
Επιπλέον, Έρωτας, ως ένστικτο ζωής, ως Απομάκρυνση δηλαδή από τη δυσφορία και τη δυσαρέσκεια, ως προσέγγιση της ηρεμίας και της αταραξίας,
Έρωτας λοιπόν, ως Θάνατος!
Υ.Γ. Θραύσματα από μια συζήτηση στο Dasein.
Αναρτήσεις
20 σχόλια:
Mερικοί λένε ότι την ώρα της υπέρτατης ηδονής, έρχεται βαθειά και υποσυνείδητα η υπενθύμιση αυτού του γ........ του πεπερασμένου της ζωής!
Καλή σαρακοστή!
Γεια σου navarino-s
Οταν λες, αραγε θα το ξαναζησω, ειναι σαν να παραδεχεσαι ανοιχτα το πεπερασμένο.
Kαλη σαρακοστη! Δλδ τωρα μονο ραδικια. Ετσι;
Καλέ τί πάθατε πρωί πρωί;;
H ..σαρακοστή θα φταίει (σε συνδιασμό με την οικονομική κρίση)...
..υπάρχει ..θεραπεία, αλλά δεν μπορώ να την ...αναρτήσω :))))....
Θανάση, καλημέρα,
Εχεις απαντηση γιατι στην περιπτωση αυτη τα ακρα ερχονται και συνταυτιζονται; Επειδη ειναι οριακα;
Αλλα γιατι το πλην απειρο να ταυτιζεται με το συν απειρο;
Ισως εχεις δικαιο, θα επρεπε να το ανεβαζα το Πασχα!
Υ.Γ. Ώστε γιατρέ μου, υπάρχει θεραπεία;
Αυτοι που εφαγαν..ταραμοσαλατα τους
επεσε καπως..βαρια, φαινεται (και τους πηρε απο κατω η ηδη επιβαρυμενη κατασταση!):)
Eμενα ο τιτλος μου χτυπησε καπως σαν το σλογκαν της 25ης Μαρτιου
'Ελευθερια, ή θανατος'(αλλη αργια και αυτη!)
Oλο αργιες ειστε,εκει, μετα τι γκρινιαζετε με την..mother ΕΕ; χεχε
γεια σου Elva,
κι ομως ειχε γινει μια πολυ ωραια και πολύ ζωντανή συζητηση πριν λιγες μερες στο θεμα αυτό. Μονο να πιασεις τη λογοτεχνια, τελειωμο δεν θα εχεις.
Εδω απλως μετεφερα καποια αποσπασματα και καποιες δικες μου σκεψεις, για περαιτερω επεξεργασια.
Προς αποφυγην παρεξηγησεως, δεν εχω κανενα λογο να αμφιβαλλω οτι η συζητηση στο καφε ηταν πολυ ενδιαφερουσα, απλα, ειναι μερικες φορες δυσκολο να μεταφερει κανεις το κλιμα μιας σοβαρης συζητησης με λογοτεχνικες αναφορες σε ενα μπλογκ μετα το ...καρναβαλικο και ''αγιοβαλεντινικο'' κλιμα που επικρατει :))
Ελπιζω να καταλαβες οτι ηθελα να σε 'πειραξω' και οχι να υποτιμησω το θεμα της αναρτησης που ειναι οντως ενδιαφερον!
Ελβα,
ναι βρε, το καταλαβα!
Αλλα ηθελα να προλαβω το χαβαλε που μπορει να ξεκιναγε! Οποτε ειπα να το παιξω εξ αρχής σοβαρή :))
Φιλιά!
Αγαπητή Cynical, διάβασα τις σκέψεις σου περί "της σύζευξης" κ πίστεψέ με, με έκανες κ σου χαμογέλασα. Επιτέλους ο γνωστός-άγνωστος σε όλους έρως, ΝΑΙ, ταιριάζει ΤΟΣΟ ιδανικά ως φόβος. Κ ασφαλώς όλες οι υπόλοιπες διατυπώσεις σου είναι ΤΟΣΟ εύστοχες, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, που δεν τολμώ να τις ξεστομίσω σε κανέναν! Μεγάλα κ ποίκιλα θέματα ανοίγεις κ τρέχω με την σκέψη μου, κ αναπνέω! Τι να κάνω, η αλήθεια μου αρέσει.
Κ για να μην σε κουράζω, περιληπτικά κ μεταφορικά: όταν υπάρχει σύζευξη, οι νότες παίζονται ενωμένες.
Anna G.
Γεια σου Anna,
ειναι πολυ βαρυ συναισθημα ο ερωτας, τοσο βαρυ οσο και το πενθος. Και στα δυο θες να φυγεις απο το σωμα σου. Δεν υπαρχει ερωτας χωρις απελπισια, την ιδια στιγμη που βιωνεται,ταυτοχρονα δλδ, και οχι μετα οταν τελειωσει.
Ειναι πολυ περιεργη κατασταση για να την περιγραψουμε. Να σκεφτεις οτι τοσα εχουν ειπωθει και ακομα δεν ξερουμε τιποτα!.
Χαρηκα που περασες!
Έρωτας όπως απόγνωση. Έτσι συνηθίζω να λέω.
Αλλά ας μη συγχέουμε την αίσθηση απώλειας της λογικής που έχει ο ερωτευμένος με εκείνη την αίσθηση ματαιότητας που έχει όποιος κοιτάζει το θάνατο. Ο ένας βρίσκει νόημα και ομορφιά σε κάθε τι, και επιθυμεί να το χαρεί, ενώ ο άλλος, εκείνος που επιθυμεί το θάνατο, αν βρει την παραμικρή ομορφιά, απορρίπτει τον εαυτό του κι αυτή μαζί, συνήθως λέγοντας ότι δεν του αξίζει να τη ζήσει. Ο πρώτος νιώθει άτρωτος, ο δεύτερος νιώθει φόβο. Ο ερωτευμένος φοβάται μόνο την απόρριψη από το πρόσωπο που έχει ερωτευτεί. Ο "φοβισμένος" (θα τον βαφτίσω έτσι), φοβάται να κοιτάξει τον κόσμο όλο.
Αυτά από μια νέα αναγνώστρια που αγαπά τον κυνισμό.
Αγαπημένη Cynical, θα μου επιτρέψεις να διαφοροποιηθώ λιγάκι. Ο έρωτας είναι παιδί της ελευθερίας όπως λέει και ένα παλιό γαλλικό τραγούδι. Ο έρωτας δίνει φτερά στον άνθρωπο για να πετάξει (εξ ου και ο φτερωτός θεός), για να νικήσει τους νόμους της βαρύτητας και τον γήϊνο εαυτό του. Σε αυτή την υπέρβαση δεν υπάρχει κανένα ένστικτο αυτοσυντήρησης. Ο ερωτευμένος είναι ανοιχτός στην χαρά όσο και στον πόνο (σε κάθε πτήση που έχει ανώμαλη προσγείωση). Αυτό δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως άγγιγμα θανάτου, είναι η ίδια η ζωή με τις αντιφάσεις και αναταράξεις της. Το δόσιμο και η ζωντάνια που προκαλεί το ενδιαφέρον, η έλξη και η αγάπη για τον άλλο δεν αφήνουν περιθώριο να παρεισφρύσει ο θάνατος και πολύ περισσότερο ο φόβος του. Αυτοί έρχονται όταν προσπαθούμε να έχουμε τον άλλο και να αλυσοδέσουμε τον έρωτα με τους κανόνες, τις συνήθειες και τους περιορισμούς της καθημερινότητάς μας. Όταν δηλαδή παύουμε να είμαστε ελεύθεροι και γινόμαστε νοικοκυραίοι...Τότε είναι που επικρατεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Συνεπώς, θα έλεγα πως δεν υπάρχει σύζευξη έρωτα και θανάτου, αλλά μάλλον αλληλοαποκλεισμός. Ένας άνθρωπος που ζει έντονα και με πάθος τη ζωή του, δεν έχει να φοβάται γιατί δεν τον απασχολεί ο θάνατος. Τον αντιμετωπίζει σαν αναπόσπαστο στοιχείο της ίδιας της ζωής. Τώρα, πόσο ελεύθεροι και ερωτικοί είναι οι άνθρωποι σήμερα, αυτό είναι κάτι που αξίζει όλοι μας να αναρωτηθούμε αναλογιζόμενοι τη ζωή που κάνουμε πρώτα απ’ όλους εμείς οι ίδιοι..
Καλησπέρα Κώστα Κ.,
ας παρουμε τον ερωτα σαν καθαρο, απόλυτο συναισθημα, βιωμένο σε όλο του το ευρος. Μια ιδεατη δλδ κατασταση. Γιαυτή θα μιλησω εδω.
Υπαρχουν δυο εκδοχες.
Ας πάρουμε την χειροτερη. Ειναι ο επιμονος ερωτας ο οποιος δεν βρισκει ανταποκριση. Ο ερωτευμενος θελει να πεθανει και υπάρχει δικαιολογια εξ αιτιας του αβαστακτου πονου που βιώνει. Ως εδω ειναι κατανοητο.
Η καλυτερη εκδοχη ειναι να υπάρχει ανταποκριση και η ακομα καλυτερη να ειναι της ιδιας εντασης. Γιατι τοτε ο ερωτευμενος να ερωτοτροπει ταυτοχρονα και με το θανατο; Δεν εννοω οτι θα παρει μαχαιρι να αυτοκτονησει, αλλα οτι η ιδεα του να βαλει τελος στη ζωη του εκεινη τη στιγμη δεν του φαινεται απωθητική ή τρομαχτική.
Μια εύλογη απαντηση θα μπορούσε να ειναι:
"Τα εζησα όλα, δεν θελω τιποτε αλλο, μπορω τωρα να πεθανω".
Γιατι;
"Γιατι δεν μπορω να δω αυτο το πραγμα να ξεφτίζει και να παραμορφωνεται. Γιατι δεν αντεχω την Πτώση και την Έκπτωση που μοιραια θα επακολουθησουν. Γιατι η πτώση απο ψηλά τσακίζει".
Διότι μόνο ο θάνατος τη στιγμή της κορύφωσης παγώνει τη στιγμή αυτή, και τη συγκρατει ετσι οπως συνεβη.
Διότι Κώστα, όλοι ευχόμαστε έναν καλό θάνατο. Και τι καλύτερο να μας συμβει όταν είμαστε στο απώγειο, οταν φτανουμε στην κατασταση θεωσης. Αυτος ειναι ο λογος που ο ερωτας εχει φτερα. Σε κανει αγγελο και ακουμπας το θεο.
Ξεκαθαριζω , οτι μιλαω εδω για απόλυτα συναισθηματα. Και ενα απολυτο συναισθημα, μονο με μια αλλη απολυτη κατασταση ζηταει να ανταμωθεί.
Στην πραγματικοτητα δεν υπαρχουν απολυτα συναισθηματα. Και ουτε βιωνονται στα ακρα. Γιαυτο αλλωστε και οι "αυτοκτονιες" ειναι εικονικες και οχι πραγματικες.
Η φράση "πεθαινω από αγάπη" αντιστοιχει σε ένα ιδεατο όριο,και όχι σε μια πραγματικότητα, το οποίο όριο όμως, για κάποιο λόγο είναι εντυπωμένο σε κάθε άνθρωπο. Δεν ειναι περίεργο;
Μηπως βλέπουμε τον Πλάτωνα εδω γυρω;
Η πραγματικοτητα ειναι αυτη που περιγραφεις. Η πραγματικτητα στρογγυλευει τις γωνιες, και ευτυχως που γινεται ετσι. Ουτε ο ερωτας ειναι πολυ υψιπετης, ουτε η πτωση τρομαχτική. Ο ερωτας των θνητων δεν παει τοσο ψηλα, και τα φτερα ειναι κοντά. Δεν ειναι τρομαχτικος, γιατι είναι ελέγξιμος.
Ολοι τον φοβουνται τον θανατο! Και αυτοι που ζουνε εντονα και αυτοι που ζουνε ήσυχα. Εχω την εντυπωση πως οσοι ζουνε εντονα τη ζωη και την αρμεγουν, εχουν παραπανω συναισθηση της θνητοτητάς τους και του απροσμενου. Γιαυτο και ζουνε ετσι. Βλεπουνε τον χαρο να τους κλεινει το ματι σε καθε στροφή.
Παντως, αν καποιος αφεθει να ζησει τον ερωτα σε μια μορφη που να πλησιαζει την απόλυτη, πάει καταστραφηκε. Και τοτε ο ερωτας γινεται κυριολεκτικα θανατος.
"Τι έρωτας τι θάνατος δεν έχεις να διαλέξεις"
Καλησπερα Littlewind, και καλως ήρθες!
αλλα στο παραδειγμα μου, δεν υποθετω δυο κατηγοριες ανθρωπων. Στην περιπτωση αυτη, ναι, ειναι ετσι οπως τα περιγραφεις.
Εδω περιγράφω μονο εναν, τον ερωτευμενο, νετα σκετα, ο οποιος βιωνει ενα απολυτο συναισθημα. Και λεω, ότι σε αυτον τον ενα, συνυπαρχουν, την ιδια στιγμη, και ο ερωτας και η ανακληση του θανατου.
Αμα θες δες πιο αναλυτικα πως το αντιλαμβανομαι στο αμεσως προηγουμενο σχολιο.
ΥΓ Το βρηκες το ποστ πολύ κυνικο; :))
@Rider,
μου κανει εντυπωση αυτο που εγραψες. Τα βαζει και τα δυο στην ιδια μοιρα. Τα συνχεει.
Για να το εχεις σε εισαγωγικα θα πει πως το πηρες απο καπου.
Απο που και ποιος το εγραψε;
Καλή μου Cynical, δίνεις λαβή για συνέχεια. Μιλάς για εκδοχές έρωτα, τη χειρότερη, τη καλή και τη καλύτερη (θυμίζει τον καλό, τον κακό και τον άσχημο) για να εξηγήσεις την επιθυμία του θανάτου (βλ θεωρία σύζευξης) και μάλιστα την επιθυμία του θανάτου στην κορύφωση του έρωτα σαν έναν τρόπο διαιώνισης (παγώματος) αυτής.
Πολύ θα ήθελα, αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω μαζί σου. Δεν πιστεύω πως μπορούμε να μιλάμε για χειρότερη εκδοχή αναφερόμενοι στον έρωτα χωρίς ανταπόκριση. Ο έρωτας είναι το πιο ισχυρό ανθρώπινο συναίσθημα και, όπως εσύ καλά γνωρίζεις, ένα συναίσθημα που ανθεί και τρέφεται μόνον στο θερμοκήπιο δύο ψυχών. Προϋποθέτει, δηλαδή, για να αναπτυχθεί τη δράση και την ανάδραση μεταξύ δύο ψυχικών κόσμων που όπως πολύ σωστά είπες συμπλέκονται μεταξύ τους. Το βασικό σφάλμα που γίνεται όταν μιλάμε για έρωτα χωρίς ανταπόκριση είναι ότι μπρεδεύουμε την επιθυμία για έρωτα με τον ίδιο τον έρωτα. Δυστυχώς οι άνθρωποι αγαπούνε πολύ συχνά την ιδέα του έρωτα επειδή ακριβώς στερούνται την πράξη του. Πρόκειται, όμως, για ιδεοληψία που συχνά μετατρέπεται σε αρρώστια. Εάν δεν πρόκειται για μία πολύ συγκεκριμένη πράξη αυτοθυσίας και αλτρουισμού για τον αγαπημένο, αυτός που ‘πεθαίνει από έρωτα’ στην πραγματικότητα πεθαίνει επειδή δεν μπορεί να τον βιώσει. Πεθαίνει, δηλαδή, από μία στέρηση που γίνεται τόσο ανυπόφορη όσο και αυτοκαταστροφική. Σε αυτή την περίπτωση, αντί ο έρωτας να τρέφεται από την αγάπη του άλλου, τρέφεται από το μίσος για τον εαυτό μας που δεν κατάφερε να προκαλέσει τα αισθήματα αγάπης του άλλου. Εδώ πράγματι ηχεί προσκλητήριο θανάτου, αλλά δεν το σαλπίζει ο έρωτας αλλά το κενό του.
Αν ο ερωτευμένος ‘ερωτοτροπεί’ με τον θάνατο όπως λες, αυτό συμβαίνει γιατί κατά κανόνα αψηφά τις συμβατικές νόρμες και ηθικές αξίες κοινωνικής διαβίωσης, πράγμα εξαιρετικά προκλητικό και μη αποδεκτό για το σύστημα. Για κανένα άλλο λόγο. Για παράδειγμα, ένας ερωτευμένος άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να είναι μη παραγωγικός στη δουλειά του ή ακόμη και να απέχει συχνά από αυτήν, όπως επίσης μπορεί να παραμελεί άλλες κοινωνικές ή οικογενειακές υποχρεώσεις με συνέπειες μη άμεσα ίσως ορατές αλλά όχι αμελητέες στην επιβίωσή του. Κανείς δεν ‘πεθαίνει από αγάπη’, μόνο από την έλλειψή της. Τώρα εάν εμφανίζεται σαν παράφορος αλλά ανικανοποίητος και άρα μονοδιάστατος έρωτας, είναι γιατί η με αυτόν τον τρόπο θεοποίηση της αγάπης (σωστότερα της ιδέας της) μας επιτρέπει να απαλλαγούμε από τις ενοχές της παθητικής και μίζερης ζωής που κάνουμε και μας φέρνει στο αδιέξοδο και τη στέρηση του έρωτα (να εγώ στα δίνω όλα, ακόμη και τη ζωή μου, αλλά εσύ δεν είσαι σε θέση να εκτιμήσεις όσα σου προσφέρω).
Δεν ξέρω αν περιγράφω την πραγματικότητα. Ξέρω, όμως, πως ο έρωτας έχει σκαμπανεβάσματα και...ακραίες τιμές. Μπορεί να σε πάει πολύ ψηλά, αλλά και να σε ρίξει καταγής. Είναι μόνον για τους θνητούς, γιατί είναι ο ίδιος θνητός (έχει αρχή και τέλος που ποτέ δεν θέλουμε να παραδεχθούμε) και αποτελεί τη βασική αιτία που οι θεοί από ζήλεια πηγαίνουνε με ανθρώπους μπας και κλέψουν μερικές στιγμές ευτυχίας που η αθανασία τους στέρησε.
Θα σε μαλώσω που μιλάς για ελέγξιμο έρωτα. Το είδος αυτό δεν υπάρχει. Βάλε χαλινάρι στον έρωτα και του έκοψες τα φτερά. Αφέσου πάνω του και απόλαυσε το ταξείδι όσο διαρκεί.
Τέλος, έχεις δίκιο πως όλοι φοβούνται τον θάνατο. Μόνο που άλλοι τον φοβούνται μία ζωή και άλλοι μόνον τη στιγμή της αβεβαιότητας που τους χτυπά ο χάρος την πόρτα. Υπάρχουν, δε, και ορισμένοι ευτυχείς που, όντας πλήρεις ημερών ή σε αδυναμία να ζήσουν ομαλά, τον καλωσορίζουν ως λυτρωτή από τα βάσανά τους.
Κώστα Κ.,
Εδώ μιλάς για μια πτυχή μόνο που συνδεει τον ερωτα με τον θανατο, δλδ την πτυχη της ελλειψης ανταποκρισης, οπου λες οτι στην περιπτωση αυτη δεν ειναι ερωτας, αλλα ιδεοληψια, οποτε η δυσφορία προερχεται απο το μισος που στρεφεται προς τον εαυτο επειδη δεν κατορθώνει να προκαλεσει τα ιδια αισθηματα στον άλλον κ.ο.κ.
Σε αυτο θα ειχα να απαντησω οτι και ότι εχεις δικαιο και οτι δεν εχεις.
Σχετικα με το πρωτο, δλδ στο κατα ποσον ο ερωτας έχει πραγματικη Υποσταση ή ειναι υποβολιμαία Ιδέα, θα κανω χωριστη αναρτηση, διοτι προκειται για μια (κατ’ εμε) provocative, αλλά substantial άποψη.
Σχετικά με το δεύτερο, η δική μου άποψη είναι ότι ο έρωτας έχει πρόσωπο, και μαλιστα συγκεκριμενο το οποίο και προκαλεί το ερωτικο συναισθημα. Δηλ, συμφωνα με την πρωτη άποψη, αυτη δλδ που διατυπώνεις, είναι σαν καποιος να κυκλοφορεί με μια Ιδέα στο κεφάλι του την οποία να ψάχνει να υποστασιοποιήσει σε όποιον θα μπορέσει να την αποδεχτεί. Θελω να πω ότι καποιος δεν μπορει να ειναι ερωτευμενος με την ιδέα του έρωτα.
Την ερωτοτροπια με το θανατο την τοποθετω αποκλειστικά στην περιοχη του μεταφυσικου (εκει οπου κυριαρχουν οι απολυτοτητες) και οχι στα γηινα. Εκει νομιζω οτι βρισκονται οι απαρχες της σχεσης αυτης, απο τον μεσαιωνα και περα. Μπορει να παιζει και ενος τυπου συμφηση του ερωτισμου με το μυστικιστικό και το θρησκευτικο. Οταν η Abe ευνουχιζει τον Ιshida (με την συγκαταθεσή του) δεν το κανει εχοντας στον νου της κατι αλλο περα απο την απόλυτη Ηδονή.
Είναι από την δημοτική ποίηση από τα αγαπημένα μου.
Πολυ δυνατο Rider. Ο Ρουζμον προσπαθει να ανιχνευσει τη γενεαλογια αυτης της ταυτισης.
Δημοσίευση σχολίου