Ο Άγιος Τερλέγκας

Κλεισμένη στη καμπίνα με μοναδική παρέα τις τέσσερις καθηγήτριες της Καρυστιάνη, προσπαθούσα κάποιο χειμώνα να σκοτώσω 30 και κάτι ώρες σερί στη θάλασσα. Αφιερωμένο σ’ έναν από τους πολλούς άγιους της μοναξιάς, το βιβλίο, μόλις που είχε πρωτοκυκλοφορήσει. Τέσσερις καθηγήτριες εγκλωβισμένες σ’ ένα νησί, όπου παραμονεύουν η κατάθλιψη και η απογοήτευση, η διάψευση της ελπίδας, η ερημιά, η πλήξη και η τρέλα.

Τέσσερις καθηγήτριες, που πότε στο δωμάτιο της μιας, πότε στο δωμάτιο της άλλης, συνοδεύουν τα βράδια το ουίσκι τους με τα κόλλυβα που μαζεύει η θεολόγος από τα μνημόσυνα των παππούδων των μαθητών της, ακούνε Τερλέγκα και ανακυκλώνουν διαψεύσεις, ματαιώσεις, χυλόπιτες και κέρατα δίφορα. Τα ίδια και τα ίδια δηλαδή, ψιλοπλέκοντας καημούς γύρω από το βρόγχο τον ίδιο που τις πνίγει.

Κλειστοφοβικό το νησί, κλειστοφοβική κι η καμπίνα. Το βιβλίο το γύρισα μπρος πίσω δυο φορές. Κι ακόμα λιμάνι να δέσουμε.

Πέρασα το υπόλοιπο ξαπλωμένη με τα μάτια καρφωμένα στον πάτο της πάνω κουκέτας και το μυαλό σφηνωμένο στο κωλονήσι και την παρακμή του, στην υγρασία που ξέφτιζε τη μπογιά κι άφηνε σχήματα στους τοίχους, στα ξεθωριασμένα μανιτάρια που κάποτε φώτιζαν ένα κήπο, κυρίως όμως στον Τερλέγκα. Δεν έλεγα να χωνέψω πώς κάποιος με τέτοιο όνομα μπορούσε να κάνει τις καθηγήτριες να σφαδάζουν και να λύνονται, να αγκαζάρουν το ταξί και να κάνουν ίσαμε και πέντε φορές το γύρο του νησιού παίζοντας και ξαναπαίζοντας στο κασετόφωνο τα τέσσερα ωραία του. Κι από πάνω, πώς κατάφερνε να κάνει τη φιλόλογο κάθε φορά που κατέβαινε Αθήνα, να τρέχει στο καψουρομάγαζο της Εθνικής που τραγουδούσε, φρούριο από νάιλον, λαμαρίνα και νοβοπάν, για να εισπράξει το σεβντά των στίχων του. Πώς να ήταν άραγε ο Τερλέγκας;

Κάποια στιγμή έφτασα στον προορισμό μου και τον ξέχασα. Με κυρίεψαν καινούργιες περιέργειες, και τις παλιές τις στοίβαξα στην πλάτη μαζί με τις παλιότερες. Πού καιρός για Τερλέγκα και αναμνήσεις, μελαγχολίες και σεβντάδες. Ο χρόνος μ’ έτρεχε με τα χίλια γι αλλού. Ένα «αλλού» όμως, που πριν ξεφτίσει, είχε κρατήσει χρόνια.

Μια νύχτα εκεί που οδηγούσα αδέσποτη στα σκοτεινά, στις παρυφές της πόλης, τον είδα. Είδα το ίδιο γνώριμο ελεεινό φρούριο από νάιλον, λαμαρίνα και νοβοπάν. Η επιγραφή που αναβόσβηνε ξέθωρα, μου μηνούσε ότι δεν έκανα λάθος. Χωρίς να διστάσω στιγμή έστριψα κατά κει, έσπρωξα τη πόρτα και μπήκα. Κάθισα στο μπαρ, σε μια γωνιά πασχίζοντας να βολευτώ στο ημίφως και το θόρυβο. Το μαγαζί φίσκα, τα τραπέζια κολλητά ο αέρας πηχτός, η ατμόσφαιρα πνιγηρή. Μου ήταν αδύνατο και ν’ ακούσω και να δω. Μπήκα στη θέση της Καρυστιάνη, που ποιος ξέρει τι την έσπρωξε και τόνε διάλεξε ανάμεσα σε μυριάδες άλλους. Τη φαντάστηκα να κάθεται κι αυτή σε μια γωνιά και να παρακολουθεί από μακριά και να μαντεύει. Να ‘ρχεται και να ξανάρχεται. Και στο τέλος μάλιστα να συνηθίζει και να της καλοαρέσει.

Κάποια στιγμή, το απότομο δυνάμωμα της ορχήστρας, οι προβολείς που στράφηκαν προς το μέρος της πίστας και οι φωνές που γίνηκαν ξεφωνητά, μού δήλωναν πως ο Τερλέγκας όπου να ‘ναι θα έβγαινε να λαδώσει κι απόψε καρδιές, για να τις κάψει. Με τους προβολείς ακόμα αναμμένους έστριψα το κεφάλι στην αίθουσα. Πέρασα νοερά τα πρώτα τραπέζια, μετά τα δεύτερα, κι όταν πια την είχα εξερευνήσει όλη μέχρι και τη τελευταία της γωνιά, ακόμα και πίσω απ’ τις κολώνες, δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι στην αίθουσα απόψε δεν υπήρχε κανείς πέρα από γυναίκες.

«Μπα, κάθε βράδυ το ίδιο είναι», μου είπε ο σερβιτόρος.

Το μυαλό μου πήγε πάλι πίσω στην Καρυστιάνη, και το βιβλίο της. Δεν ήταν μόνο η Μαρκουλάκη που τρύπωνε στο ξενυχτάδικο της Εθνικής. Εδώ επρόκειτο για πόλη ολόκληρη. Κάτι έπρεπε να γίνει και μάλιστα γρήγορα...

ΥΓ. Ο 'Αγιος Τερλέγκας δεν θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια του αν δεν είχε την ευλογία της "Αγίας Καψούρας" της εξαίσιας Κατερίνας.