Μεθώντας για τη Νίκη της Ελλάδας στα 9/8

Δεν ξέρω πώς παίχτηκε σήμερα στα μέσα η περίφημη ενεργοποίηση του μηχανισμού σωτηρίας της χώρας. Για κάτι που το ‘χω σίγουρο όμως, λίγο με νοιάζει. Ως συνήθως, η κυβέρνηση θα το χαρακτήρισε σαν μεγάλη νίκη δική της και της Ευρώπης, ενώ η κλαψιάρα και αιωνίως διαμαρτυρόμενη αριστερά θα το είδε σαν τη μεγαλύτερη ήττα της χώρας από κτίσεως ΔΝΤ. Αλλά επειδή τόσο ο Ριζοσπάστης, όσο και η Αυγή δεν φτουράνε σε πωλήσεις όσο τα υπόλοιπα μεγαθήρια, και της Εspresso συμπεριλαμβανομένης, ο περισσότερος κόσμος θα πρέπει να ήταν εψές πανευτυχής.

Μετά από διήμερο κόλλημα στην ιστοσελίδα της Ναυτεμπορικής, να παρακολουθώ την κούρσα των spreads και με το κουτί τα υπογλώσσια από δίπλα για την περίπτωση που κάποιο από δαύτα θα την έκανα την κουτσουκέλα του και θα ξέφευγε πάνω από το διαρκώς μετακυλιόμενο ψυχολογικό όριο, έκλεισα επιτέλους τον υπολογιστή και πήρα ανακουφισμένη τους δρόμους. Τα spreads μετά τόσων μερών τρεχαλητό είχαν λουφάξει, και η χώρα δεν υπήρχε αμφιβολία, είχε πια σωθεί. Δεν πέρασε ώρα, και τα υπόγεια της πόλης, άρχιζαν σιγά σιγά να παίρνουν φωτιά.

Ο τυφλός πορτιέρης μου πρόσφερε το μπράτσο του και με βοήθησε ν’ ανέβω μαλακά τις σκάλες προς τον έξω κόσμο. Χωρίς αυτόν δεν θα τα είχα καταφέρει. Το δροσερό αεράκι της αυγής βοήθησε, αλλά μόνο για λίγο. Ο παρκαδόρος μου έφερε στη στιγμή τα κλειδιά και μ’ έχωσε στο αυτοκίνητο. Μου κούνησε μαντίλι και έκανε το σταυρό του, προφανώς παρακαλώντας τους αγγέλους να φτάσω σώα στο σπίτι, που απ’ ότι φαίνεται ήταν πολύ αισιόδοξος ότι θα το εύρισκα. Πήρα τη μεσαία λωρίδα, αυτό το θυμόμουν από άλλες φορές, στην αριστερή τρέχουν πολύ, σκέφτηκα, στη δεξιά την έχουν στημένη και κάνουν αλκοτέστ.

«Κράτα τα μάτια καρφωμένα στα στοπ του μπροστινού σου», παλιό ρητό κι αυτό που το θυμήθηκα πάλι από ένστικτο και φρόντισα να το εφαρμόσω χωρίς παρέκκλιση. «Στο κόκκινο σταματάμε πάντα» ήταν ένα άλλο ρητό που μου ήρθε κι αυτό σερί μαζί με το προηγούμενο. Βρήκα με ευκολία το φρένο, το πάτησα κάνα δυο φορές για να το δω και στην πράξη ότι φρενάρει, και έβαλα το κιβώτιο στο αυτόματο. Στερέωσα τα βλέφαρα μ’ ένα ζευγάρι οδοντογλυφίδες να τα κρατάω ανοιχτά, και έδεσα με σπάγκο το κεφάλι στο κάθισμα για να το έχω μόνιμα κρατημένο στην όρθια στάση. Σ’ όλο το δρόμο επαναλάμβανα με θρησκευτική ευλάβεια το μάντρα του καλού μεθυσμένου οδηγού μην και το ξεχάσω. Αυτό που καταλάβαινα μόνο ήταν ότι η κατάσταση ήτανε κρίσιμη, κι ότι δεν έπρεπε να γίνει λάθος.

Πρέπει να είχε περάσει ώρα πολύ, γιατί ο ήλιος με χτύπαγε στο δόξα πατρί, ενώ δεξιά κι αριστερά, αντί για τα πεζοδρόμια της Αλεξάνδρας έβλεπα παντού νερό. Νερό, κύματα, γλάρους, καραβάκια και από πάνω μου κάτι περίεργες σιδεριές, σαν δίχτυα να συγκρατούν τον ουρανό για όσους φοβόντουσαν ότι μπορεί να τους ερχόταν και στο κεφάλι. Σταμάτησα στο πρώτο ξενοδοχείο που βρήκα, και τότε έμαθα ότι μόλις είχα περάσει τη γέφυρα του Ρίο, του δικού μας, όχι της Βραζιλίας. Πάλι καλά σκέφτηκα, θα μπορούσα να είχα περάσει και τις πύλες του Αχέροντα απόψε. Ξάπλωσα, προσπαθώντας να φέρω στη μνήμη μου τι είχε συμβεί.

Αφού πληροφορήθηκα, όπως σας είπα, με ανακούφιση τον ελληνικό θρίαμβο στα ευρωπαϊκά φόρα, πήρα κι εγώ τους δρόμους να ενωθώ μ’ όλο το πλήθος που ξεμυτούσε για να γιορτάσει και να χαρεί. Φόρεσα τα καλύτερά μου ρούχα, χάιδεψα απαλά τη γούνα μου που προς στιγμήν είχα φοβηθεί ότι δεν θα την ξανάβλεπα, και άρχισα να ξεθάβω τα κοσμήματα από τον κήπο, όπου τα είχα κρύψει για το φόβο των Ιουδαίων. Μεγάλες στιγμές, να συνειδητοποιείς ότι μπορείς να ξαναείσαι πλούσια.

Κατηφόρισα την Αλεξάνδρας και χώθηκα στο υπόγειο του 9/8, ή του 8/9, θα σας γελάσω. Μέσα ο Γιώργος ο Σαρρής και η παρέα του από τους Ζιγκ-Ζαγκ τα ‘διναν όλα. Είχαν ανάψει τα όργανα, τα τέλια λιώνανε στα δάχτυλα, σπίρτο ν’ άναβες και ο αέρας θα ‘παιρνε φωτιά από την έξαψη και τ’ αλκοόλ. Ο κόσμος ξεφάντωνε, καιγότανε κοινώς το πελεκούδι. Η πίστα απ’ το τσιφτετέλι στέναζε, ο χώρος δεν ήταν πια αρκετός, στο λεπτό, το ρόλο της τον πήραν τα τραπέζια, κι όταν κι αυτά είχανε φρακάρει, οι γυναίκες μετακόμισαν στο μπαρ και το κυρίευσαν. Κανένα κορμί δεν ήθελε να μείνει αλύγιστο αυτό το βράδυ. Και τι βράδυ! Σαν να το ‘ξερε ο Γιώργος από πριν, σαν να τού 'χαν ρίξει τα χαρτιά τσίφτισσες τσιγγάνες, ότι χθες θα ήταν η πιο κατάλληλη μέρα για να κάνει την πρεμιέρα στο μαγαζί.

Κάθισα δίπλα στην πίστα για να έχω εύκολη την πρόσβαση, για να μπορώ να εκδηλώνω χορεύοντας, απρόσκοπτα τη χαρά για τη σωτηρία της πατρίδας μου, όταν κάπου στο βάθος πήρε το μάτι μου τρεις δυστυχισμένες υπάρξεις που μετά βίας προσπαθούσαν να πνίξουν τον καημό τους στο αλκοόλ και το τσιγάρο: την Κατερίνα, την Πεντανόστιμη και τον Swell. Έκανα πως δεν τους είδα. Δεν θέλησα να τους πλησιάσω μην και κολλήσω κάτι από τη δυστυχία τους. Ήταν διάχυτη παντού: στα πρόσωπά τους, στα ρούχα τους, στις κινήσεις τους, η Κατερίνα χωρίς ούτε ένα χρυσό περιδέραιο, μ’ ένα παλιοφούστανο του Ασλάνη πάνω της, κι η Πεντανόστιμη, μ’ ένα τρύπιο λαμέ φόρεμα. Και στη πίστα, καμιά ζωντάνια. Θαρρείς πώς σέρνονταν. Το ρεζίλι του μαγαζιού, ενώ ένα μέτρο δίπλα τους η χαρά και το κέφι κάνανε πάρτι.

Πόσο γρήγορα τους είχε φτάσει η φτώχεια θεέ μου! Πόσο γρήγορα τους είχε καταβάλει ακόμα και η σκέψη του ΔΝΤ; Και τι μουρτζούφλα! Κάθε λίγο και λιγάκι να φυσάνε και να ξεφυσάνε και να χτυπούν ο ένας την πλάτη του άλλου για παρηγοριά. Αριστεροί σου λέει ο άλλος. Καρμίρηδες, σου λέω εγώ. Εκεί όπου υπάρχει χαρά, αυτοί μόνο δυστυχία και βάσανα βλέπουν. Τι να πει κανείς. Μια ζωή στη λάθος ερμηνεία παγιδευμένοι.

Παρά δίπλα μου εντόπισα κάτι καλά παιδιά από τον έκτο στόλο, που είχαν προλάβει να αγκυροβολήσουν πολύ πριν από τον ερχομό του ΔΝΤ, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, θυμηθήκαμε τις παλιές καλές μέρες και τα ήπιαμε μέχρι το πρωί. Μέχρι την ώρα που ο τυφλός πορτιέρης με οδήγησε μαλακά από τις σκάλες πίσω στον πάνω κόσμο.

Πίσω μου το μαγαζί συνέχιζε ακόμα να δονείται απ’ τα τραγούδια του Γιώργου Σαρρή και του Δημήτρη Ζμπέκου, από έντεχνα άλλων συνθετών, από γνήσια παλιά λαικά, από ζειμπέκικα, απ' ό,τι ποθεί η ψυχή σου τελικά. Μαζί στην παρέα ήταν κι η Ρίτσα Ποζιού και ο Αλέξης Σδρίν με καταπληκτικές, καθαρές φωνές, όλο ζεστασιά, υγεία και ζωντάνια.

Χαλάλι τους, παρά το μεθύσι, και παρά το χοντρό χουνέρι που έπαθα με την τροχαία. Ένα βράδυ στο τμήμα όπως και να το κάνουμε είναι εμπειρία. Ολα τα υπόλοιπα, περί Ρίου και γλάρων και νερών, μάλλον θα τα ονειρεύτηκα. Ή πάλι, δεν είμαι σίγουρη. Μπορεί και η Τροχαία να ήταν το όνειρο. Αφήστε με, δεν ξέρω ακόμα...