Ω! Γλυκά μου Spreads!

Έχω τόσο πια εξοικειωθεί με τα spreads που τα θεωρώ σαν τα έφηβα παιδιά μου. Σαν τα άτακτα αλλά πάντα χαριτωμένα παιδιά μου. Σαν τα αεικίνητα αγόρια μου, τα πάντα ανήσυχα, τα πάντα ευμετάβλητα, που ποτέ δεν θα χορτάσω να τα καμαρώνω, έτσι όπως πετάγονται από κορφή σε κορφούλα, έτσι όπως βουτάνε με παλλικαριά από κορφή σε κοιλάδα και έτσι όπως εκτινάσσονται με νεύρο από κοιλάδα σε κορφή, πάνω στα φωτεινά ταμπλώ των χρηματιστηρίων με τα πολύχρωμα χριστουγεννιάτικα φωτάκια τους.

Μια τα βρίσκω εδώ, μια τα βρίσκω εκεί, μια κοιτάω χαμηλά και τα πιάνω χωμένα σε θάμνους και πριν καλά καλά προλάβω να κουνήσω τα μάτια, τα χάνω και τα ξαναβλέπω ψηλά, να πετάνε καβάλα στα σύννεφα.

Καμάρια μου, γλυκά μου πλασματάκια, γνήσια τέκνα της μάνας σας, της αγοράς, που αφού σας μοσχανάθρεψε, σας εκπαίδευσε και σας προίκισε με τ’ αλάνθαστα ένστικτά σας, σας ξαμόλησε λεύτερα στους πέντε κόσμους, σίγουρη πια ότι μπορείτε ν’ αναγνωρίζετε τις φερομόνες του χρήματος, να το ξετρυπώνετε και να το ακουμπάτε στα πόδια της.

Όμως, παραπήρατε θάρρος. Γεμίσατε τον αέρα μου, κορέσατε το σύμπαν μου, μού φράξατε τα παράθυρα, και μού κρύψατε την άνοιξη. Πολύ καρπερή ήτανε η μάνα σας αυτή τη χρονιά, κι όχι μόνο αυτή, αλλά και την προηγούμενη και την προ-προηγούμενη. Χρόνια τώρα γεννοβολάει αβέρτα, μα έλεος, γινήκατε πολλά, έπηξε ο αέρας με τις φωνές και τα τσαλίμια σας, πιάσατε τα πάρκα, τους δρόμους και τις πλατείες, μπήκατε σε ξένα σπίτια, τρυπώσατε στα μυαλά των ανθρώπων, δεν αφήσατε πια τίποτα που να μην το στοιχειώσετε.

Άντε μανάρια μου, άντε σύρτε πίσω στις φωλιές σας, κι αφήστε μας για λίγο ήσυχους, μπας και προλάβουμε να δούμε πώς μοιάζει η Άνοιξη εφέτος.

Μα για σταθείτε, πίσω απ' τη γωνία βλέπω τώρα δα, τον πατέρα σας τον κ. ΔΝΤ να ξεπροβάλλει. Αν δεν μπόρεσε η μάνα σας, αυτός στα σίγουρα θα σας πειθαρχήσει. Και μάς μαζί...