Όταν ο ουρανός θυμώνει, βρέχει σκατά

Τις τελευταίες μέρες, την καημένη την κυβέρνηση και τους εναπομείναντες λακέδες της, είναι στ’ αλήθεια να τους λυπάσαι. Πού είναι η αύρα των πρώτων ημερών! Πού είναι η κομπορρημοσύνη, ο αέρας, ο ρέων και υψηλόφρων λόγος, οι μεγάλες κουβέντες! Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις το χρυσάφι έπιασε σκουριά, τα μούτρα ήρθαν και ζάρωσαν κι οι λέξεις ξίνισαν. Όσο και να τις ανακάτωσαν, όσο και να τις άλλαξαν φορεσιά και να τις μασκάρεψαν, στο τέλος δεν έμεινε απ’ αυτές παρά η μπόχα. Ο σοσιαλισμός πιάνεται πλέον σαν βρισιά, και οι σοσιαλιστές δεν γράφονται πια με γιώτα, αλλά με ήτα.

Κακοί ταχυδακτυλουργοί, για τα παζάρια της επαρχίας, κι αυτό υπό όρους. Σαν θεατρίνοι, ατζαμήδες, κανονικά ούτε σε μπουλούκι δεν θα μπορούσαν να σταυρώσουν δουλειά. Θα μπορούσες να τους σιχαθείς μόνο και μόνο από τη φτήνια και τη χοντράδα τους, από την κενότητα της σκέψης τους, από την αθλιότητα των επιχειρημάτων τους. Κολυμπώντας μήνες τώρα σ’ έναν οχετό από ψέματα, έχουν πια εξαντληθεί και όσο και να προσπαθούν, δεν μπορούν να αποτρέψουν το βούλιαγμα στη λυματώδη λάσπη των ίδιων τους των λόγων.

Μένει πια να πιαστούν απ’ όσες σκατούλες μπορούν ν’ αρπάξουν στην τύχη από τον ουρανό, όταν κι αυτός θυμώνει. Πράσινες, μπλε, μαύρες, ό,τι λάχει και πέσει μέσα στο βόθρο τους. Μια απ’ αυτές φαίνεται να ‘πιασε προχθές και ο Μαγκριώτης. «Τα διόδια είναι δίκαια. Γιατί να πληρώνει ο άνθρωπος από την Κρήτη για έναν δρόμο που χρησιμοποιεί ο Αθηναίος;», έγραφε το cookie που φώλιαζε στη σκατούλα του Μαγκριώτη.

Η Θάτσερ τουλάχιστον ήταν πιο εκλεπτυσμένη. Έλεγε τα ίδια, αλλά στρεφόταν με χάρη στη βιβλιοθήκη της, και για του λόγου το αληθές κατέβαζε και τον ανάλογο δερματόδετο τόμο με το μεταξωτό χαρτί. Χάγιεκ, ξε-Χάγιεκ, νομπελίστας ήταν ο άνθρωπος, και όπως και να το κάνουμε άλλη η βαρύτητα του χρησμού ενός νομπελίστα και άλλη η βαρύτητα του χρησμού μιας ξεραμένης σκατούλας. Κι επιπλέον, η Θάτσερ ποτέ δεν είπε ότι ήταν σοσιαλίστρια. Ούτε σ’ αυτή τη ζωή, ούτε σε κάποια άλλη. Σκύλα μεν, ποτέ δεν μπέρδεψε τις πούτσες με τις βούρτσες, δε.

Αυτή η κυβέρνηση όμως τις μπερδεύει άσχημα. Λίγο καιρό πριν θα μπορούσες να πεις ότι μάς μπέρδευε και μάς. Όχι πλέον. Τι θα μπορούσε να πει λοιπόν, ο οποιοσδήποτε στον κ. Μαγκριώτη; Να για παράδειγμα, ότι δεν θα συνέχιζε να πληρώνει το φόρο που του αναλογεί, ώστε να μπορεί ο κ. Μαγκριώτης να αγοράζει με έκπτωση ή και τζάμπα, τα φάρμακα απ’ το ταμείο του. Ότι δεν θα συνέχιζε να πληρώνει το σχολείο στο οποίο φοιτούν τα παιδιά του κ. Μαγκριώτη, γιατί ο ίδιος δεν έτυχε ή δεν θέλησε να έχει παιδιά. Ότι δεν θα ήθελε να πληρώσει για την εγχείριση σκωληκοειδίτιδας του κ Μαγκριώτη, γιατί ο ίδιος δεν τη χρειάστηκε ποτέ του να την κάνει. Δόξα τω θεώ είναι γερός, ενώ ο άλλος γεννήθηκε με σάπιο DNA. Κι αυτός τι φταίει; Ότι θα απέσυρε την επιδότηση που δίνει στα καράβια της άγονης γραμμής για να πηγαίνει εκδρομές τα καλοκαίρια ο Μαγκριώτης. Ο ίδιος δεν μπήκε ποτέ του σε καράβι. Ούτε και σ’ αεροπλάνο. Γιατί λοιπόν να πληρώνει και τ’ αεροδρόμια; Για να πηγαίνει για ούζα τα σαββατοκύριακα στα λαδάδικα ο Μαγκριώτης;

Και στο τέλος τέλος, γιατί να πληρώνει το μισθό και τα bonus και τα κινητά, και τα διόδια και τα αυτοκίνητα του Μαγκριώτη; Για να τον πετροβολά κι από πάνω με τις σκατούλες του;