Οι εχθροί της προόδου

Ποιοι είναι οι εχθροί της προόδου;

Αναρωτιέται με τον τόσο βαρύγδουπο τίτλο το τελευταίο Economist. Δεν μπαίνει βέβαια στον κόπο να αναρωτηθεί και για το τι σημαίνει πρόοδος, αλλά εμείς γνωρίζουμε καλά ότι η αντίληψη του Economist (March 19 2011) για την πρόοδο δεν είναι ίδια με τη δική μας.

Μήπως είναι οι κομμουνιστές; Μπα! Αυτοί ακόμα δεν συνιστούν απειλή. Μήπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Μπά! Δεν έφτασε ακόμα η χάρη του σ’ αυτό το τεύχος. Μπορεί, στο επόμενο. Μήπως είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι;

Εδώ έχετε πλησιάσει αρκετά. Δεν είναι ακριβώς αυτοί, αλλά τα συνδικάτα. Και όταν λέμε συνδικάτα εννοούμε τα συνδικάτα των δημοσίων υπαλλήλων, διότι αυτά των ιδιωτικών, φρόντισαν και φυλλορρόησαν από δεκαετίες.

Να αυτά βλέπει ο αρθρογράφος και λυσσομανά. Δεν φτάνει στο σημείο να τους ονομάσει κηφηναριό και κοπρίτες, όπως τα ντόπια βλαχαδερά με την πρωκτική γλώσσα, απεναντίας, ακολουθεί μια πλάγια γραφή που παραπέμπει εις την υψηλήν τέχνην της πουστρικής.

Ο αρθρογράφος κατονομάζει τρεις λόγους για την άνθηση των εν λόγω συνδικάτων. Τα μέλη τους 1) έχουν τη δυνατότητα να απεργούν χωρίς να υφίστανται σημαντικές συνέπειες, δηλαδή απόλυση, όπως θα ήταν το ορθό, 2) είναι υψηλότερου μορφωτικού επιπέδου σε σχέση με του ιδιωτικού τομέα, και γυναικοκρατούνται, (τις συνέπειες αυτές είναι αλήθεια ότι δεν τις κατάλαβα) και 3) αριστεροφέρνουν, δηλαδή για να μην παρεξηγούμαστε πρόσκεινται σε μεγάλο ποσοστό προς το δημοκρατικό κόμμα το οποίο και χρηματοδοτούν, και όχι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι με την εξάρθρωση των συνδικάτων, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε πολλές πολιτείες της Αμερικής, Ουσκόνσιν, Άιοβα, Οχάιο, Ιντιάνα και αλλού, και με την άρση της υποχρέωσης των μελών να πληρώνουν υποχρεωτική συνδρομή, ελπίζουν ότι θα καταφέρουν ένα γερό χτύπημα όχι μόνο προς το συνδικαλισμό και τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και προς τους δημοκρατικούς στις επόμενες εκλογές. Έτσι με ένα σμπάρο ευελπιστούν ότι θα καταφέρουν δυο τρυγόνια.

Στο στόχαστρο μπαίνουν ειδικά τα συνδικάτα των δασκάλων, καθηγητών, των υπαλλήλων φυλακών και του ιατρικού νοσηλευτικού προσωπικού, τομείς η οποίοι υπόσχονται τρελά κέρδη στα γεράκια που τους λιγουρεύονται.

Στο υπόλοιπο μισό, ο αρθρογράφος αρχίζει να πετά τη γνωστή λάσπη. 1) ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι πληρώνονται περισσότερο από τους ιδιωτικούς, γεγονός το οποίο, σε αντίθεση με τους εγκληματικά αδιάφορους δικούς μας, έχει ανασκευαστεί από καταιγισμό μελετών, 2) ότι απολαμβάνουν γενναιόδωρες συντάξεις, γεγονός το οποίο και αυτό έχει ανασκευαστεί, 3) ότι η κακή κατάσταση της εκπαίδευσης οφείλεται στους κακούς δασκάλους οι οποίοι δυστυχώς δεν μπορούν να απολυθούν, επικαλούμενοι (εντελώς ψευδώς, όπως δείξαμε αλλού) αντίστοιχες μελέτες, ζητώντας άμεσα την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών και την πριμοδότηση των κουπονιών και των ιδιωτικών σχολείων, ενώ στο τέλος 4) λοιδορεί την πολιτική σχετικής ισότητας στους μισθούς του δημοσίου, η οποία δεν αφήνει χώρο στα γεράκια να απολαμβάνουν μισθούς golden boys, ξεχνώντας φυσικά στο σημείο αυτό τα κακά οικονομικά του κράτους, τα οποία οι απολύσεις θα εξυγιάνουν.

Δηλαδή, η ουσία της κατά τον Economist προόδου, αλλά και όλων αυτών που εκπροσωπεί, είναι το εξής απλό: Απολύστε πολλούς χαμηλόμισθους και στη θέση τους προσλάβετε λίγους και εκλεκτούς υψηλόμισθους, τώρα που αρκετοί απ’ αυτούς έχουν βρεθεί εκτός των golden gates της Wall Street.