Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Ο μαύρος πάνθηρας


Πριν από χρόνια είχα βρεθεί σε ένα ζωολογικό κήπο, δεν θυμάμαι που. Χαζεύοντας τα ζώα, κάποια στιγμή πέρασα μπροστά από ένα σιδερόφρακτο κλουβί, θα 'ταν δε θα 'ταν δέκα μέτρα, με μοναδικό ένοικο ένα μυώδη ενήλικα πάνθηρα, με γυαλιστερό μαύρο τρίχωμα. Το ζώο πήγαινε πέρα δώθε, πέρα δώθε, έφτανε στη μια άκρη του κλουβιού, κι αμέσως μετά έκανε μεταβολή και κατευθυνόταν προς την άλλη. Κι ύστερα, χωρίς στάση, πάλι πίσω και πάλι απ' την αρχή. Σαν μετρονόμος, που δεν υπήρχε περίπτωση να λαθέψει.


Προσπάθησα να πιάσω το βλέμμα του, μα στάθηκε αδύνατον. Ούτε που με πρόσεχε καθόλου. Αλλά, ούτε και που φαινόταν να έχει στραμμένη την προσοχή του σε κάτι άλλο αλλού, μέσα ή έξω. Τίποτα. Ούτε έβλεπε, ούτε άκουγε, ούτε αισθανόταν. Θα 'χει περάσει πάνω από μισάωρο, που τον παρατηρούσα.

Καμιά αλλαγή, μα μόνο αυτό το επίμονο, αδιάκοπο και αυτόματο πήγαινε-έλα μέσα στα όρια ενός κόσμου που του είχαν επιβληθεί, και τα οποία, αν και είχε καταλάβει ότι ήταν πέρα από τις δυνάμεις του να παραβιάσει, εν τούτοις, έδειχνε ότι δεν ήταν και διατεθειμένος να τα αποδεχτεί. Ίσως και να χρειαζόταν την κίνηση για να διευκολύνει το μυαλό του να δουλέψει μιαν απόφαση: αν έπεφτε στα σίδερα με ορμή ή θα τα διέλυε και θα έφευγε στην ελευθερία, ή θα τον διέλυαν. Αν έμενε, θα ζούσε, αλλά αυτό θα λογιζότανε ζωή;

Περίεργο που τον ξαναθυμήθηκα μετά από τόσα χρόνια...

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο μαύρος πάνθηρας θυμάται κάτι από ελεύθερη ζωή, ο ροζ όμως δεν έχει τέτοια διλήμματα....

cynical είπε...

καλό, καλό!

Τσαλαπετεινός είπε...

Κι εγώ απορώ πώς τον θυμήθηκες τον μαύρο τη στιγμή που γύρω μας οι περισσότεροι είναι ροζ.

cynical είπε...

Τσαλ,

να δεις που σιγα σιγα οι ροζ θα γινουν μαυροι, και θα βαλουν στο κλουβι μετα τους veritable ροζ!

halyvas είπε...

Αν θυμάμαι καλά, πριν κάποια χρόνια (αν ψάξουμε θα το βρούμε), ένας μαύρος πάνθηρας είχε δραπετεύσει από το ζωολογικό κήπο της Ρώμης και είχε αναστατώσει τη ζωή της πόλης. Καλύτερη ευκαιρία δεν μπορούσε να βρει το τότε κινητοποιημένο Φοιτητικό Κίνημα της Ιταλίας, για να κάνει τον πάνθηρα σήμα κατατεθέν του. Μην ξεχνάμε βέβαια και τους πρώτους διδάξαντες, τους "μαύρους πάνθηρες" στην καρδιά της καπιταλιστικής μητρόπολης, τις ΗΠΑ
(αν επίσης θυμάμαι καλά, ο αγώνας για να μην εκτελεστεί ο Μουμία -ένας απ' αυτούς- δεν έχει τελειώσει...).

Napo είπε...

Μαλλον το θυμηθηκες επειδη πεθανε χτες ο μπλεικ εντουαρτς


εκτος και εαν εννοεις τα σιδερα του σοσιαλισμου

Ανώνυμος είπε...

Trapped by the church of fiscal conservatism

http://www.leftycartoons.com/the-church-of-fiscal-conservativsm/

Swell είπε...

Εχεις πει ποτέ στο γιατρό σου ότι παρατηρούσες έναν πάνθηρα να πηγαινοέρχεται στο κλουβί του για πάνω από μισή ώρα; Μην το αμελήσεις, είναι σοβαρό.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κάποια στιγμή που κι εγώ ως εργαζόμενος είδα να μειώνονται οι απολαβές και οι πελάτες μου, αποφάσισα να κινηθώ μέσα στα νέα όρια του κλουβιού, που πριν από λίγα χρόνια είχα μεγαλώσει. Δεν είχε σύρματα, μόνο ένα φτάχτη που ποτέ δεν πήδηξα, αν κι έκανα μερικά αλματάκια προσαρμογής.

Στη Σαλο΄νικη στο Ζωολογικό Κήπο, είχαμε (δεν ξέρω σήμερα αν υπάρχει) μια οικογένεια λύκων. Ο πατήρ λύκος έκανε μονίμως μία οκτώσχημη βόλτα γύρω από δύο δέντρα (η φύαση να τα κάνει δένδρα). Αέναη και σταθερή στο βηματισμό περιφρούρησης του χώρου του...

Aethis είπε...

Ο Πάνθηρας

Το βλέμμα του κουράστηκε από το πέρα-δώθε
πίσω από το κάγκελο, που δε κρατιέται άλλο.
Του μοιάζει να υπάρχουνε χιλιάδες σιδερόβεργες
και πίσω από αυτές τις σιδερόβεργες το Τίποτα!

Η απαλή κι ευλύγιστη, γερή περπατησιά
που οδηγεί σε κύκλους που μικραίνουν,
μοιάζει χορός με δύναμη στο κέντρο,
που ναρκωμένη πυργώνεται μια θέληση.

Μόνο λίγες φορές ανοίγει τα βλέφαρα,
αθόρυβα. Έπειτα εισχωρεί μια εικόνα,
που διαπερνά τη γαλήνη των μελών του
κι εκεί στη καρδιά, παύει πια να υπάρχει.

R.M.RILKE

Kος Μηδενικός είπε...

Πως σου ήρθε; Γιατί αναρωτιέσαι; Πόσο νομίζεις ότι διαφέρει τελικά η ζωή του καθενός μας από αυτή του μαύρου πάνθηρα; Λίγο μεγαλύτερο κλουβί, ένα i-phone στο χέρι...άντε και δικαίωμα να γίνεις ροζ πάνθηρας αν γουστάρεις. Λεπτομέρειες...!

στελιος είπε...

Θάνο, πολύ ωραία περιγραφή και συμπληρώνεις θαυμάσια την εικόνα του πάνθηρα που μας δίνει η cynikal