Η Πολιτική της Αφόδευσης

Όλο αυτό τον καιρό αισθανόμουν ένα βάρος να με πλακώνει, βάρος από ένα ανεξόφλητο χρέος, από μια τριλογία που ενώ είχε προ πολλού αναγγελθεί και είχε ανακινήσει ποικίλες προσδοκίες, εν τούτοις αδυνατούσε να ολοκληρωθεί, αφήνοντας το μπάνιο μισό, τη ντουζιέρα να στάζει νυσταλέα, και τον μπιντέ να ψάχνει απεγνωσμένα ν’ ανοίξει διάλογο με το ταίρι του, τη χέστρα, που όμως αργούσε να εμφανιστεί και να ολοκληρώσει το νόημα και τον σκοπό του ιδιαίτερου αυτού δωματίου.

Ώσπου αυτό, συνέβη ακριβώς σήμερα, όταν ψάχνοντας ένα τρόπο να εκφράσω τη δυσφορία μου για το ξεχείλισμα των ημεδαπών και αλλοδαπών οχετών (Βατοπέδι και οικονομική κρίση), έπεσα στην ενδιαφέρουσα εργασία της κυρίας Rose George, The Big Necessity, μια εμπνευσμένη ελεγεία για τους ήρωες της τουαλέτας, για τους πολυπληθείς και στερημένους ανώνυμους ήρωες των σλαμς, της αφρικανικής ενδοχώρας, της Ινδίας και των άλλων ομοειδών περιοχών.

Είναι επίσης μια εμβριθής ψυχολογική, βακτηριολογική και πολιτισμική μελέτη

για την κατά τόπους διαφοροποίηση της κουλτούρας της τουαλέτας και του κωλόχαρτου,

για τις τεχνολογικές καινοτομίες που εφαρμόστηκαν στο συγκεκριμένο αυτό μέσο αφόδευσης, από τους πάντα εφευρετικούς και πιθανόν δυσκοίλιους, Ιάπωνες,

για την ιστορική της εξέλιξη,

για την μαφία, Κινέζικη αν μη τι άλλο, που προσπάθησε να θέσει υπό τον έλεγχό της, στη δεκαετία του ’30, τη διάθεση του περιεχομένου των εκατομμυρίων δοχείων νυκτός των αμέριμνων κατοίκων της Σαγκάης,

για την πολιτικοποίηση των εντερικών λειτουργιών στη Νότια Αφρική, με τον διορισμό από το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο του πρώτου στην ιστορία Υπουργού Τουαλέτας,

για τη μεγαλύτερη φιλανθρωπική οργάνωση της Ινδίας, η οποία έχει αναλάβει την κατασκευή και οργάνωση δημοσίων αφοδευτηρίων, και η οποία απασχολεί γύρω στα 50,000 άτομα,

για τις ιπτάμενες τουαλέτες της Αφρικής, στην πραγματικότητα πλαστικές σακούλες γεμάτες ούρα και κόπρανα που πετιούνται όπου νάναι,

για τη συχνότητα της πράξης και τη στατιστική των αποτελεσμάτων της αφόδευσης ανά χώρα και κοινωνική τάξη και

για χίλια δυο άλλα ενδιαφέροντα θέματα.

Σύμφωνα με την κα George, η εμφάνιση της τουαλέτας σηματοδοτεί την εμφάνιση του πολιτισμού, ενώ η προσπάθεια των μικρών παιδιών να μάθουν να χρησιμοποιούν το γιο-γιο συνιστά μια πρώτη απόπειρα κοινωνικοποίησης.

Οι φτωχές συνθήκες υγιεινής θεωρούνται υπεύθυνες για μια στις 10 ασθένειες, ενώ η πρόσβαση και μόνο σε τουαλέτα είναι ικανή να επιμηκύνει το χρόνο ζωής έως και 20 έτη. Παρά ταύτα 2.6 δισεκατομμύρια ανθρώπων στερούνται αυτής της δυνατότητας. Και δεν είναι μόνο η φτώχεια, είναι και οι ταξικές διακρίσεις που την επιτείνουν. Για παράδειγμα εκατομμύρια γυναίκες παρίες στην Ινδία είναι επιφορτισμένες με το καθήκον να αδειάζουν τις τουαλέτες των ανωτέρων καστών και να μεταφέρουν το περιεχόμενο μέσα σε τεράστια καλάθια στο κεφάλι τους μέχρι τους χώρους απόθεσης. Φυσικά, ούτε λόγος για να πλυθούν μετά.

Ο τρόπος χρήσης της τουαλέτας σηματοδοτεί επίσης μεγάλες πολιτισμικές διαφορές. Φερ’ ειπείν άβυσσος χωρίζει τους λαούς που σκουπίζονται με χαρτί, από αυτούς που πλένονται με νερό, αυτούς που αφοδεύουν ιδιωτικά, από αυτούς που αφοδεύουν δημόσια, αυτούς που κάθονται στη λεκάνη, από αυτούς που κάθονται στα πόδια τους, κ.ο.κ. Οι Κινέζοι, με το να χρησιμοποιούν για αιώνες το περιεχόμενο των νυκτερινών τους δοχείων σαν λίπασμα, μπόρεσαν εύκολα στη σημερινή εποχή να περάσουν στη χρήση βιοαερίου για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

Το βιβλίο επίσης περιέχει πληθώρα χρήσιμων στατιστικών στοιχείων, όπως ότι το μέσο περιεχόμενο του παχέως εντέρου που εξέρχεται, ανέρχεται στα 250 περίπου γρ. και ότι κάθε αμερικανός χρησιμοποιεί κατά μέσο όρο 57 φύλλα χαρτιού τουαλέτας. Παρ’ όλα αυτά οι περισσότεροι άνδρες δεν καταφέρνουν (οι άχρηστοι) να σκουπιστούν καλά και αφήνουν ευμεγέθη ίχνη στα σώβρακά τους. Ένα γραμμάριο κοπράνων περιέχει 10 εκατομμύρια ιούς και 100 αυγά σκουληκιών, ενώ μπορεί να λιπάνει 270 τετραγωνικά μέτρα αγρού.

Κοντολογίς το βιβλίο της κας George είναι ευρηματικό, πληροφοριακό, πολιτικό, διασκεδαστικό και φυσικά δεν πρέπει να λείπει από τη βιβλιοθήκη καμιάς τουαλέτας!

Υ.Γ. Το Βιβλίο αυτό και την παρουσίασή του την ψάρεψα από το NewScientist, τευχος 1 Νοεμβρίου. Νομίζω, ότι τώρα ξελάφρωσα κι εγώ από το βάρος του χρέους.