Μια Στιχομυθία

Κατεβήκαμε στην ίδια στάση του μετρό και έτυχε να βγούμε από την ίδια έξοδο. Φαίνεται ότι πάμε προς την ίδια κατεύθυνση. Είναι δυο κι έρχονται από πίσω μου. Με την άκρη του ματιού μου τους κόβω κάτω από τριάντα. Νέοι, από την ίδια φάρα, μελαψοί. Μάλλον Πακιστανοί, ή από το Μπαγκλαντές, ή από κάπου εκεί κοντά. Δεν μιλάνε πάντως αραβικά. Συζητάνε απορροφημένοι στη γλώσσα τους, που ο αέρας τη φέρνει κατά κύματα στ’ αυτιά μου.

Δεν θα πρόσεχα παραπάνω, αν κάποια στιγμή ανάκατα, μέσα στους δικούς τους ήχους δεν έπιανα και μια λέξη γνωστή: ακούστηκε κάτι σαν «Επιτροπή». Κοντοστάθηκα λιγάκι, και τέντωσα κάπως τ’ αυτί για να βεβαιωθώ καλύτερα, μην και γελάστηκα. Συμβαίνει, να μην είναι πάντα εύκολο να εντοπίσεις κάτι γνώριμο μέσα σε μια θάλασσα ήχων που ακούγονται πιο πολύ σαν θόρυβος, ή κάποια εικόνα επιμελώς κρυμμένη μέσα σ’ ένα δαίδαλο από μπερδεμένες γραμμές και σχήματα.

Τα παιδιά έρχονταν πάντα από πίσω, η κουβέντα συνεχιζόταν, κι εκεί που πήγαινα να ξεχαστώ, νάσου πάλι ένα «ντιν» στ’ αυτί, τούτη τη φορά πολύ καθαρότερο από πριν, που χωρίς αμφιβολία ερχόταν από την ίδια λέξη, «Επιτροπή». Η γλώσσα φαίνεται είχε λυθεί και όσο προχωρούσε η συνομιλία, τόσο και περισσότερες ελληνικές λέξεις διέκρινα να σπρώχνουν και να εκτοπίζουν τις δικές τους, και δεν ήταν μόνο λέξεις εδώ κι εκεί σκόρπιες, αλλά και ολόκληρες προτάσεις καθαρές, συντεταγμένες και σωστές. Μετά πάλι γυρνούσαν στα δικά τους, κι ύστερα, άντε πίσω πάλι στα δικά μας, σ’ όποια γλώσσα βρίσκανε τέλος πάντων, πιο βολική για ν’ ακουμπήσουν αυτά που θέλανε.

Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί συγκινούμαι κάθε φορά που ακούω κάποιον ξένο να μιλάει τη γλώσσα μου. Τώρα λιγότερο πια. Σίγουρα, θα είναι κατάλοιπο από παλιότερες εποχές που ελληνικά μιλούσανε μόνο οι έλληνες, ίσως και κάποιοι γραφικοί αρχαιολάτρες ή ακαδημαϊκοί που με ξαφνιάζανε. Και σήμερα, πώς θα μπορούσα τότε να το φανταστώ, πως θάναι δε θάναι κανένα εκατομμύριο αυτοί που τη μιλάνε, και μόνο στη χώρα μου.

Και θα μου πεις και τι μ’ αυτό; Κι όμως, μεγάλος, ο πρώτος μπούσουλας σε μια ξένη χώρα, η γλώσσα. Δύσκολα κάποιος που την κατέχει θα χαθεί. Με τη γλώσσα θα κάνει προκοπή, και θα στεριώσει. Δεν ξέρω, αλλά φεύγοντας ήθελα να χτυπήσω στην πλάτη τα παιδιά και να τους ευχηθώ καλή τύχη. Αν και με τη γλώσσα και τη ζωντάνια τους, ήμουν σίγουρη ότι θα την είχαν όλη δική τους!