Ο Ιός της Ευτυχίας

Σήμερα θ’ ασχοληθώ με ένα θέμα βαρύ. Βαρύ κι ασήκωτο. Για την Ευτυχία, και πώς μπορεί ν’ αποκτηθεί. Για το αιώνιο ζητούμενο και το αιωνίως διαφεύγον.

Τι είναι η Ευτυχία λοιπόν; Μια γεμάτη αγκαλιά από το αγαπημένο έτερον; Ένα σπιτάκι φτωχικό στην αμμουδιά; Το αμπαζούρ το θαλασσί, αγκαλιά εγώ και συ; Μια στρωμένη οικογένεια με μεζονέτα, εξοχικό, σκύλο και δυο αυτοκίνητα; Μια μέρα για ψώνια στου Βερόπουλου; Μια αιώρα ανάμεσα σε δυο κοκκοφοίνικες σε παραλία στις Μπαχάμες; Ή ένα σαλέ στην Ελβετία, με το Φιούρι το άλογο δεμένο απ’ έξω και τον Μπραντ Πητ δεμένο από μέσα; Μια καλή κληρονομιά και με μηδέν φορολογία από πάνω;

Με αυτά τα λίγα παραδείγματα που παρέθεσα εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε ότι τα είδη ευτυχίας είναι δυο, αυτή που επιτυγχάνεται με την εκπλήρωση ευγενών συναισθημάτων και αυτή που πραγματώνεται με την εκπλήρωση υλικών απαιτήσεων. Έτσι, τα μεν πρώτα εμπίπτουν στη δικαιοδοσία της Ψυχολογίας, τα δε δεύτερα στη δικαιοδοσία της Οικονομικής/Εφορίας. Αμφότερες λοιπόν οι επιστήμες με τη μεθοδολογία και τα συστήματα που έχουν αναπτύξει είναι επιφορτισμένες με την εξασφάλιση της ευτυχίας μας. Παρά τα εντατικά όμως μαθήματα συνεχίζουμε τα έρμα να ψοφάμε και να βουλιάζουμε στο πηγάδι της δυστυχίας. Κάποιοι αποδίδουν το αίτιο της δυστυχίας μας στον Καπιταλισμό, άλλοι αντίθετα στον Κομμουνισμό, τον πολυαναμενόμενο και πολυπαινεμένο που μας εγκάστρωσε περιμένοντάς τον για αιώνες στη γωνιά. Άλλοι, στις λάθος θεωρίες, άλλοι στις λανθασμένες εφαρμογές τους. Και πάει λέγοντας, με το αποτέλεσμα να παραμένει απογοητευτικά πενιχρό.

Η Ευτυχία είναι μια έωλη μορφή, δεν μετριέται, δεν οριοθετείται, δεν διδάσκεται. Είναι όπως σου κάτσει, όπως σου έρθει, όταν πας να την πιάσεις σου φεύγει, όταν πας να την περιγράψεις οι λέξεις βλέπεις δεν φτάνουν, αποδεικνύονται φτωχές και κατώτερες, όταν σου έρχεται δεν το καταλαβαίνεις, το παίρνεις πρέφα μονάχα όταν σου φύγει. Η ευτυχία ποτέ δεν είναι του παρόντος, εκπληρώνεται είτε σε κάποιο παρελθόν που αναπολούμε, είτε σε κάποιο μέλλον που φαντασιωνόμαστε. Χαμένη από χέρι δηλαδή, έτσι σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Κι όμως, όχι, βροντοφωνάζει η Επιστήμη. Όχι, όσο υπάρχουν φίλοι! Και ποιοι είναι αυτοί οι φίλοι; Όχι φυσικά οι μουρτζούφληδες, οι καρμίρηδες, οι κακομοιριασμένοι, οι μαγκούφηδες και οι μίζεροι, αλλά οι ευδιάθετοι, οι θετικοί, οι κεφάτοι, οι αισιόδοξοι, και προπαντός οι ευτυχισμένοι. Η Ευτυχία δεν είναι κάτι που όπως λανθασμένα μάθαμε, αποκτάται ή κατακτάται ατομικά, αλλά είναι αρρώστια, καλή όμως αρρώστια, που αν είσαι τυχερός τηνε κολλάς και σώνεσαι. Είναι ιός, όπως όλοι οι άλλοι οι ιοί, μόνο που δεν μεταδίδεται ατάκτως και αδιακρίτως, αλλά διακριτά και επιλεκτικά μέσα από δίκτυα φίλων και δη φίλων επιστήθιων.

Ο καινούργιος αυτός ιός έχει μερικές πολύ αξιοσημείωτες ιδιότητες, μπορεί για παράδειγμα να διακρίνει και να ιεραρχεί τις σχέσεις ανάλογα με την ισχύ του δεσμού φιλίας που εμπεριέχουν, και εξ αυτού να δρα αναλόγως, με το να γίνεται δηλαδή, πιο επιθετικός όταν διαβλέπει σχέση βαθιάς φιλίας και να αδρανεί διακόπτοντας τα δίκτυα, όταν αντί για φιλία υποπτεύεται λυκοφιλία, στερώντας με τον τρόπο αυτό, τους ιδιοτελείς από τις ευεργεσίες της καλής αυτής αρρώστιας.

Και όπως ένας κοινός ιός μπορεί κάποια στιγμή ξεκινώντας από την Κίνα με συνεχή στραβοπατήματα να φτάσει ως εμάς, το ίδιο ακριβώς μπορεί να συμβεί και με τον εν λόγω καλο-ιό. Δηλαδή, δεν είναι μόνο οι κολλητοί μας φίλοι που μπορεί να μας μολύνουν, αλλά όπως καταλαβαίνεται, είναι και οι φίλοι των φίλων μας και οι φίλοι των φίλων των φίλων μας, μια ατέλειωτη αλυσίδα δηλαδή, που δεν υπάρχει κανένας λόγος να μη μπορεί στο τέλος να φέρνει βόλτα όλη τη Γη. Μπορεί να τύχει δηλαδή τη μέρα που νοιώθουμε να πλημμυρίζουμε από αισθήματα υψιπετή και ευφρόσυνα, την προέλευση των οποίων αδυνατούμε να μαντέψουμε, να βρίσκεται κάπου, κάποιος μακρινός Ευτυχισμένος, που να ένοιωσε τα ίδια ακριβώς υπέροχα συναισθήματα με μας και να κατάφερε, αρχής γενομένης από αυτόν, να μας τα μεταδώσει μέσα από μια σπάνια και ευτυχή συγκυρία ταυτόχρονης σύνδεσης των πολλαπλών δικτύων των φίλων.

Η Ευτυχία λοιπόν είναι κολλητική, και οι ευτυχισμένοι είναι μια νέα κατηγορία τυχερών που ευνοήθηκαν απλά και μόνο, όχι γιατί διάλεξαν οι φίλοι τους να είναι ευτυχισμένοι, αλλά, και εδώ είναι η διαφορά, γιατί τους διάλεξε ο ιός και τους εμόλυνε. Οι ευτυχισμένοι, λέει η επιστήμη, δεν είναι σκορποχώρι, αλλά συνομαδώνονται, όπως, άλλωστε και κάθε κατηγορία προνομιούχων, σιγά μην περιμέναμε από την επιστήμη να μάς το πει, που έχουν κάτι πολύτιμο να μοιραστούν και να διαφυλάξουν.

Σαν νοήμονες όμως αναγνώστες, θα θέλατε να μάθετε πώς στο καλό συμβαίνει και μπορούμε να κολλάμε ευτυχία, όπως ας πούμε ιλαρά. Τίποτε πιο εύκολο. Με μια απλή μίμηση ενός διπλανού ευτυχισμένου και τελειώσαμε: αρκεί να αντιγράψουμε τις κινήσεις του, τις εκφράσεις του, τη γλώσσα του σώματός του, τις γκριμάτσες του, τόσο απλά, όπως συμβαίνει και μ’ ένα χασμουρητό. Ένας Βέγγος αρκεί, καθώς και μια αρμαθιά γεροί μιμητικοί νευρώνες (mirror neurons) στον εγκέφαλο του καθ’ ενός μας!

Και επειδή οι σύγχρονες έρευνες έχουν αποδείξει ότι ο ιός της ευτυχίας μπορεί να μετεξελιχθεί και διαπερνώντας τα δίκτυα και τα διαδίκτυα να πάρει και ηλεκτρονική μορφή, από σήμερα κι από το φόβο μην και στερηθώ την εύνοιά του, σκοπεύω να απαγορεύσω δια ροπάλου τους μουρτζούφληδες, καρμίρηδες, κακομοιριασμένους, μαγκούφηδες και μίζερους να εισέρχονται εις το blog μου!

Einverstanden?