Εδώ και ένα χρόνο, στον άμεσο κύκλο μου υπάρχουν 3 πιστοποιημένοι 100% άνεργοι, ένας άλλος, το αφεντικό του οποίου κήρυξε πτώχευση και οσονούπω θα καταλογίζεται κι αυτός στους πιστοποιημένους 100% ανέργους, κι άλλοι δυο οι οποίοι μετά βίας διατηρούν το γραφείο τους ανοιχτό. Στην πραγματικότητα είναι κι αυτοί χωρίς δουλειά. Τελικό σύνολο 6 άτομα. Μπορεί να πεις ότι είμαι και γκαντέμω, κι ότι το φταίξιμο είναι δικό μου που γρουσούζεψα τους ανθρώπους, αλλά και πάλι ας μού εξηγήσει κάποιος πώς συνέβη έτσι ξαφνικά κι απέκτησα κακιά ενέργεια. Μάλλον κάτι άλλο θα φταίει, έξω από ‘δω κι έξω από μας.
Γιατί φεύγουν λοιπόν οι δουλειές; Η κρίση, θα πείτε. Μα αν αυτό είναι κρίση, τότε το προηγούμενο διάστημα τι ήταν; Θα το λέγαμε «Ανάπτυξη», με την καλή την έννοια; Κατά γενική ομολογία αυτό που βιώναμε τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν ανάπτυξη, αλλά τζόγος, και ότι η σημερινή κατάσταση δεν είναι παρά ένα reset, μια επαναφορά της οικονομίας στις πραγματικές της διαστάσεις. Δηλαδή, το τωρινό είναι το κανονικό και το προηγούμενο το αφύσικο, το ανώμαλο. Υπάρχει καμιά αντίρρηση σ’ αυτό; Για πόσο χρόνο μπορείς να χτίζεις μια οικονομία στον αέρα και στα χρέη; Τόσο, μέχρι να εκραγεί.
Αποτελεί γενικό κανόνα ότι στις αναπτυγμένες χώρες ο ρυθμός ανάπτυξης είναι πια χαμηλός. Σε αντίθεση, υψηλοί ρυθμοί παρατηρούνται σε αναπτυσσόμενες χώρες, γι αυτό άλλωστε ονομάζονται κι έτσι. Αν παρήγαγες 10 κουβέρτες και ξαφνικά διπλασιάσεις την παραγωγή σε 20 κουβέρτες, τότε ο ρυθμός ανάπτυξης τρέχει με 100%. Αν παράγεις όμως 10 εκατομμύρια κουβέρτες, ακόμα και ν’ αυξήσεις την παραγωγή σε 20 εκατομμύρια, στο τέλος δεν θα βρίσκεις σε ποιον να τις πουλήσεις, γιατί οι περισσότεροι θα έχουν ήδη κουβέρτες στα σπίτια τους. Άρα μοιραία, θα παράγεις πολύ λιγότερες και ο ρυθμός ανάπτυξης θα είναι χαμηλός.
Οπότε έρχεται το επόμενο ερώτημα. Πώς φτιάχνονται νέες θέσεις εργασίας; Μα με την Ανάπτυξη, συμφωνούν όλοι. Πράσινη, Κίτρινη, Μπλε, οποιαδήποτε. Ανάπτυξη να είναι, κι ό,τι να ‘ναι. Μα τώρα δα είδαμε, ότι στις αναπτυγμένες χώρες οι ρυθμοί ανάπτυξης δεν μπορούν να αυξηθούν παραπάνω απ’ ότι είναι, αν θέλουμε να μιλάμε για μια πραγματική οικονομία. Μπορούν να αυξηθούν μόνο σπασμωδικά και αεριτζήδικα, στιγμιαία και εικονικά, με την κατάρρευση και το ξεφούσκωμα να είναι απ’ την αρχή προδιαγεγραμμένα.
Η ανάπτυξη στους ήδη ανεπτυγμένους είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση, η οποία και ολοένα θα δυσχεραίνει όσο πιο πολύ αναπτυγμένοι θα γινόμαστε. Στην ουσία, όλη μας η έννοια πια θα είναι πώς θα βγάλουμε απ’ τη μύγα ξύγκι, γιατί ό,τι κρέας ήταν να βγάλουμε, το βγάλαμε. Κι εδώ αρχίζει πια η παράνοια, η διαστροφή και η γελοιότητα, οι οποίες βρίσκονται πίσω απ’ την αδήριτη ανάγκη εφεύρεσης νέων αναγκών, νέων καινοτομιών και νέων τύπων επιχειρηματικότητας. Τέτοιες, ώστε ο καθαριστής γαρίδων να θεωρείται πλέον άξιος προς βράβευση, όπως συνέβη στην πρόσφατη έκθεση της Φρανκφούρτης.
Έχω την εντύπωση ότι οι θέσεις εργασίας όλο και θα λιγοστεύουν. Ή, για να κάνω το σενάριο λιγότερο τρομαχτικό, περίοδοι με προσφορά εργασίας, θα ακολουθούνται από μακρές περιόδους ανεργίας και φτώχειας.
Δεν ξέρω, αλλά όλο αυτό το παραμύθι μου φαίνεται σα μια επιταχυνόμενη και αδιέξοδη κούρσα. Κάποια στιγμή, δεν θα έχουμε τίποτε άλλο ν’ αναπτύξουμε, θα χτυπήσουμε τοίχο και θα φάμε τα μούτρα όλοι μας.
Γιατί φεύγουν λοιπόν οι δουλειές; Η κρίση, θα πείτε. Μα αν αυτό είναι κρίση, τότε το προηγούμενο διάστημα τι ήταν; Θα το λέγαμε «Ανάπτυξη», με την καλή την έννοια; Κατά γενική ομολογία αυτό που βιώναμε τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν ανάπτυξη, αλλά τζόγος, και ότι η σημερινή κατάσταση δεν είναι παρά ένα reset, μια επαναφορά της οικονομίας στις πραγματικές της διαστάσεις. Δηλαδή, το τωρινό είναι το κανονικό και το προηγούμενο το αφύσικο, το ανώμαλο. Υπάρχει καμιά αντίρρηση σ’ αυτό; Για πόσο χρόνο μπορείς να χτίζεις μια οικονομία στον αέρα και στα χρέη; Τόσο, μέχρι να εκραγεί.
Αποτελεί γενικό κανόνα ότι στις αναπτυγμένες χώρες ο ρυθμός ανάπτυξης είναι πια χαμηλός. Σε αντίθεση, υψηλοί ρυθμοί παρατηρούνται σε αναπτυσσόμενες χώρες, γι αυτό άλλωστε ονομάζονται κι έτσι. Αν παρήγαγες 10 κουβέρτες και ξαφνικά διπλασιάσεις την παραγωγή σε 20 κουβέρτες, τότε ο ρυθμός ανάπτυξης τρέχει με 100%. Αν παράγεις όμως 10 εκατομμύρια κουβέρτες, ακόμα και ν’ αυξήσεις την παραγωγή σε 20 εκατομμύρια, στο τέλος δεν θα βρίσκεις σε ποιον να τις πουλήσεις, γιατί οι περισσότεροι θα έχουν ήδη κουβέρτες στα σπίτια τους. Άρα μοιραία, θα παράγεις πολύ λιγότερες και ο ρυθμός ανάπτυξης θα είναι χαμηλός.
Οπότε έρχεται το επόμενο ερώτημα. Πώς φτιάχνονται νέες θέσεις εργασίας; Μα με την Ανάπτυξη, συμφωνούν όλοι. Πράσινη, Κίτρινη, Μπλε, οποιαδήποτε. Ανάπτυξη να είναι, κι ό,τι να ‘ναι. Μα τώρα δα είδαμε, ότι στις αναπτυγμένες χώρες οι ρυθμοί ανάπτυξης δεν μπορούν να αυξηθούν παραπάνω απ’ ότι είναι, αν θέλουμε να μιλάμε για μια πραγματική οικονομία. Μπορούν να αυξηθούν μόνο σπασμωδικά και αεριτζήδικα, στιγμιαία και εικονικά, με την κατάρρευση και το ξεφούσκωμα να είναι απ’ την αρχή προδιαγεγραμμένα.
Η ανάπτυξη στους ήδη ανεπτυγμένους είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση, η οποία και ολοένα θα δυσχεραίνει όσο πιο πολύ αναπτυγμένοι θα γινόμαστε. Στην ουσία, όλη μας η έννοια πια θα είναι πώς θα βγάλουμε απ’ τη μύγα ξύγκι, γιατί ό,τι κρέας ήταν να βγάλουμε, το βγάλαμε. Κι εδώ αρχίζει πια η παράνοια, η διαστροφή και η γελοιότητα, οι οποίες βρίσκονται πίσω απ’ την αδήριτη ανάγκη εφεύρεσης νέων αναγκών, νέων καινοτομιών και νέων τύπων επιχειρηματικότητας. Τέτοιες, ώστε ο καθαριστής γαρίδων να θεωρείται πλέον άξιος προς βράβευση, όπως συνέβη στην πρόσφατη έκθεση της Φρανκφούρτης.
Έχω την εντύπωση ότι οι θέσεις εργασίας όλο και θα λιγοστεύουν. Ή, για να κάνω το σενάριο λιγότερο τρομαχτικό, περίοδοι με προσφορά εργασίας, θα ακολουθούνται από μακρές περιόδους ανεργίας και φτώχειας.
Δεν ξέρω, αλλά όλο αυτό το παραμύθι μου φαίνεται σα μια επιταχυνόμενη και αδιέξοδη κούρσα. Κάποια στιγμή, δεν θα έχουμε τίποτε άλλο ν’ αναπτύξουμε, θα χτυπήσουμε τοίχο και θα φάμε τα μούτρα όλοι μας.
Αναρτήσεις
41 σχόλια:
Καλή μου Cynical, η εργασία δεν θα έπρεπε να είναι χαρακτηριστικό ελεύθερων ανθρώπων...
Τραβηξα την κουρτινα μετά φοβου Θεου και Cynical, ευτυχώς ο κ. Barbarasi, πηγε να αναπαυτεί. Εδω λοιπόν, θα το παλέψω το μάθημα.
Cynical το είπες και μονη σου. Σε αυτο το παγκοσμιοποιημένο τοπίο, το concept είναι να παραγουμε καινοτομία να την πουλάμε στους αναπτυσόμενους και να αγοράζουμε ...το τελικό προϊόν απο αυτους. Κοινως θα τους πουλάμε την τεχνογνωσία της κουβέρτας και θα αγοραζουμε την κουβέρτα. Κια μετά επειδή και αυτοι θα έχουν να αγοράσουν κουβέρτα, θα τους πείσουμε ότι χρειαζονται αυτοκινητο υβριδικό, και μετά φυκια, και μετά μεταξωτές κορδέλες.
Γιατί οι έρημοι οι κουτοφραγκοι μας τα σκάνε με τα ΜΟΠ παλιοτερα και μετα 4 ΚΠΣ τόσα χρονια; Γιατί ειμαστε μαγκες και ωραιοι; Όχι βέβαια, για να αυξησουν την δυνατότητα μας να αγοραζουμε απο τις αγορές τους.
Για τον ίδιο λόγο που η Ευρωπη ήθελε και τις νέες χωρες, και την Τουρκία.
Αρκει να δεις τους δεικτες μεταποιησης σε σχεση με τους δεικτες υπηρεσιών μέσα σε 15 χρονια στην Ελλαδα, για να δεις ότι ακομα και αυτή η κρατικοδιαιτη, εσωστρεφής, συφοριασμένη και μιζερη οικονομία μας, αλλάξε άρδην παραγωγικό μοντέλο.
Εδώ όμως θέλω να βάλω μια παραμετρο. Αυτή η προστατευμενη απο την ΚΑΠ αγροτική πολιτική, τι άραγε σημαινει για το ρυζι, για το σταρι, για το κρασί του τρίτου κόσμου; Αυτή η προτασία του δικού μας αγροτη, τι πεινα σημαινει για τον Αφρικανό της υποσαχαριας;
Πολλες οι παραμετροι Cynical, και το χειροτερο... ποιος μπορεί να πει σήμερα τι ειναι προοδευτικό; Τι ειναι κοινωνικά αποτελεσματικότερο ...όχι για τους ανεπτυγμένους, αλλά για όλους. Και όχι μόνο ανθρωπιστικά, αλλά πολιτικά. Γιατί πια τα συνορα έπεσαν. Πατριδες δεν υπάρχουν.
Κάτι η με το ζόρι δημιουργία νέων καταναλωτικών αποδεκτών, κάτι η εκμετάλλευση των αναπτυσσόμενων χωρών, κάτι οι φούσκες που περιγράφεις, δεν είναι ώρα ακόμα για το οικονομικό σύστημα να φαγωθεί.
Υποτίθεται πως σε μια ελεύθερη οικονομία 'πλήρους' ανταγωνισμού -αν επιτεύχθηκε ποτέ αυτό το θεωρητικό μοντέλο- δεν πρέπει να υπάρχει ανεργία (πέραν ενός πολύ μικρού ποσοστού που δικαιολογείται).
Η διόγκωση της ανεργίας, λοιπόν, οφείλεται -πάντα θεωρητικά- σε δυό αιτίες: Είτε σε 'διαρθρωτικές' ατέλειες, είτε σε περιόδους ύφεσης.
Διαρθρωτική ανεργία λέμε το φαινόμενο που έχουμε όλοι ζήσει με τους υπολογιστές για παράδειγμα: Όταν έπιασα πρώτη φορά δουλειά σε λογιστήριο δούλευα με 30 ακόμη άτομα κάνοντας τους υπολογισμούς στο 'χέρι'. Μέσα σε μια δεκαετία η επέκταση του προσωπικού υπολογιστή και η φτηνή προσφορά τεράστιας υπολογιστικής ισχύος, είχε μειώσει τα 30 αυτά άτομα σε κάτω απ' τα 10. Η 'ανεργία' λοιπόν των 20 ατόμων είναι αυτή που προέρχεται μέχρι οι εργαζόμενοι να προσαρμοστούν, να επαναεκπαιδευτούν, να στραφούν σε άλλα αντικείμενα κλπ, ώστε να απορροφηθούν. Πρόκειται για την λεγόμενη διαρθρωτική ανεργία που καθόλου έυκολο δεν είναι να 'παταχθεί' ακόμη και σε περιόδους ανάπτυξης μιας οικονομίας.
Η άλλη ανεργία, που βιώνουμε σήμερα, είναι αυτή που δημιουργείται σε περιόδους ύφεσης. Σε τέτοιες περιόδους μειώνεται η ζήτηση, επομένως οι επιχειρήσεις προσαρμόζουν τις δαπάνες τους προς τα κάτω -για να επιβιώσουν- με πρώτη σε επιλογή δαπάνη το κόστος του εργατικού δυναμικού.
Για την διαρθρωτική ανεργία πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψιν μας τον 'διεθνή' της χαρακτήρα. Η ανεργία πχ όλων των κατασκευαστικών τομέων στην Ευρώπη (ύφασμα, βιομηχανία, κλπ κλπ) οφείλεται σίγουρα στην μετακίνηση των παραγωγικών μονάδων εκεί όπου είναι φτηνότερο το κόστος της εργατικής δύναμης.
Γίνεται λοιπόν φανερό πως είτε πρόκειται για την διαρθρωτική ανεργία, είτε για την ανεργία 'ύφεσης', όλα γίνονται στο όνομα της απρόσκοπτης λειτουργίας του κεφαλαίου και της συγκέντρωσής του. Το κεφάλαιο πρέπει να επιζήσει και επομένως δεν νοιάζεται για το εάν θα μείνουν χωρίς δουλειά οι εργαζόμενοι. Αρκεί το ίδιο να συνεχίζει να συγκεντρώνεται.
Γιαυτό άλλωστε δεν επιλύεται το πρόβλημα με τον απλούστερο τρόπο. Σε μια χώρα για παράδειγμα που έχει 10% ανεργία, θεωρητικά μπορείς να μηδενίσεις το νούμερο εάν μειώσεις τις ώρες εργασίας κατά 10% (με τον ίδιο μισθό). Όμως αυτό δεν θα συνέφερε το κεφάλαιο, διότι έτσι θα επωμιζόταν το κόστος της διόρθωσης. Αντ' αυτού γίνεται ελαστικοποίηση της εργασίας, με θύμα τον εργαζόμενο, και ταυτόχρονη πλασματική μείωση του ποσοστού ανεργίας.
Τέλος, κι ας σας τρομάξω και λιγάκι, απώτατο 'όπλο' του κεφαλαίου, σε περίπτωση τεράστιας ύφεσης και αδυναμίας να διορθώσει με ημίμετρα την κατάσταση, είναι να καταστρέψει μέρος απ' τις ίδιες τις παραγωγικές δομές με πολέμους, μεγάλους ή μικρούς. Μετά, βέβαια, έρχεται να ξανακτίσει τα γκρεμισμένα, η ανάπτυξη κάνει reset, η ανεργία μηδενίζεται κλπ κλπ...
Για να δούμε...
Αυτή τη φορά, ήρθε το τέλος αυτού του συστήματος ή θα σωθεί πάλι την τελευταία στιγμή;
Αργεί ακόμα η αλλαγή του τοπίου;
Μπράβο ρε cynical "τα έχεις" και τα οικονομικά! Πολύ εύστοχη η ανάρτηση σου χτυπάει την καρδιά του προβλήματος. Εγώ πιστεύω ότι η λεγόμενη "χρηματοπιστωτική κρίση" ίσα-ίσα που πήγε το σκάσιμο της φούσκας πιο πίσω 5-6 χρόνια!
Και η ουσία του προβλήματος όπως και συ το βάζεις είναι αυτή η ανάδειξη του περιττού ως αναγκαίου, αυτό που κάνει συστηματικά τα τελευταία χρόνια η παγκόσμια αγορά και παραδομένοι οι άνθρωποι χωρίς αντοχές το δεχόμαστε: "όσο μιλάς κερδίζεις" λέει ένα σποτάκι κινητής τηλεφωνίας και εμείς οι μαλάκες περπατάμε διαρκώς και μιλάμε στα κινητά.
Cynical καλησπέρα. Συμφωνώ απολύτως με όσα γράφεις.
Προσωπικά πιστεύω ότι το ταβάνι το έπιασαν διάφορα μέρη του κόσμου σε διαφορετικές περιόδους π.χ. Ιαπωνία 1992, Ασιατικές Τίγρεις 1997, ΗΠΑ 2000 κάτι, Ευρώπη 2007.
Νομίζω ότι υπάρχει ένα φυσικό άνω όριο στην οικονομική ανάπτυξη.
Και φαντάσου ότι πολλοί έλεγαν πριν 2 χρόνια: "Δάνεια, χρέη που τα βλέπετε; Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι είμαστε υπερχρεωμένοι!".
Τελικά η μόνη ανάπτυξη που μπορούμε να έχουμε είναι η ανάπτυξη μιας φούσκας μέσω των χρεών.
Εκτός βέβαια αν ανακαλυφθεί κάτι σχεδόν μαγικό, πιο καλό και από το ίντερνετ.
Έτσι όπως είναι τα πράγματα θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με μηδενική ανάπτυξη, δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται. Χρειάζεται όμως μεγάλες αλλαγές γιατί εφόσον ο κόσμος δεν θα μπόρεί να υπερκαταναλώσει θα έχει άλλες τάσεις.
Επίσης την περίοδο της μετάβασης στη νέα περίοδο θα έχουμε πολλές ανακατατάξεις: χρεοκοπίες ιδιωτών, κρατών, εταιρειών, και μεγάλες ανισορροπίες. Σε τέτοια περίοδο μπήκαμε.
Εφόσον δεν αλλάζει όμως (προς το παρόν) απολύτως τίποτα οι αρνητικές συνέπειες θα είναι μεγαλύτερες.
Δυστυχώς και εγώ έχω κοντινά πρόσωπα που έμειναν άνεργα. Θα μπορούσα να είμαι και εγώ ανάμεσά τους. Ένας συγγενής μου μάλιστα βγαίνει στη σύνταξη και ψάχνει για δουλειά γιατί δεν τα βγάζει αλλιώς πέρα!
Ο νεοφιλελεύθερος ορθολογισμός δεν είναι όμως λύση από τη στιγμή που θα χειροτερέψει πολύ τα πράγματα χωρίς εγγυημένες πια λύσεις.
Μάλλον θα πρέπει να γίνουν ριζοσπαστικές τομές. Ας μην είναι σε αυτή τη φάση ρηξικέλευθες και επαναστατικές. Πρέπει όμως να είναι ριζοσπαστικές διευρύνοντας τα πλαίσια.
Και εξακολουθούμε ένα μεγάλο μέρος της οικονομίας μας να το βασίζουμε στην ουσία, στον "αέρα", από την στιγμή που στις αναπτυσσόμενες και τις ανεπτυγμένες χώρες, ένα μέρος του πληθυσμού ασχολείται με την παραγωγή και την μεταπώληση της τεχνογνωσίας. Εκεί πάντως, που δεν βλέπω σημάδια κρίσης (είμαι βέβαια προκατειλημμένη κάπως στην προκειμένη περίπτωση) είναι στις μπουλντόζες και τα φορτηγά των μεγάλων κατασκευαστικών...
Πάντως, η αλλαγή του εργασιακού και οικονομικού μοντέλου σε άλλους τομείς, προϋποθέτουν και μια ριζική αλλαγή στον καθημερινό τρόπο ζωής που βασίζεται στον άκρατο καταναλωτισμό, όχι μόνο αγαθών, αλλά και υπηρεσιών... Αλλά, πού?
Κι εγώ αλλιώς τα φανταζόμουν κάποτε που διάβαζα ότι η τεχνολογία θα μειώσει την ανάγκη εργασίας, θα δουλεύαμε λέει 4ωρα, 3ωρα, καθόλου...
Γειά σου ρε Cynical,
εξαιρετική ανάρτηση γιατί πάει στο κέντρο του προβλήματος, και κάνει φανερό γιατί οι "εντός του συστήματος" προσεγγίσεις είναι κοροϊδία. Δίνω μερικά παραδείγματα:
- 700 οι άνεργοι της ασφαλιστικής !
- και σε ποιόν θα λείψει η εργασία τους ?
- Άνεργοι πριν κάμποσο καιρό οι υπάλληλοι του Ελεύθερου τύπου της Γιάννας !
- Και σε ποιόν θα λείψει ο Ελεύθερος τύπος ?
- Κλείνουν αυτοκινητοβιομηχανίες σε Ευρώπη και Αμερική !
- Και σε ποιόν λείπουν τα αυτοκίνητα ?
- Κλείνουν μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας !
- Και σε ποιόν λείπουν τα προϊόντα που πούλαγαν ?
- Αν εγώ ο ίδιος απολυθώ, ξέρω ότι η "εργασία" μου δεν θα λείψει απο κανέναν, μόνο απο μένα τον ίδιο θα λείψει ο μισθός
Δυστυχώς, φίλοι, οι περισσότεροι απο εμάς, κάνουμε δουλειές που κανένας πραγματικά δεν χρειάζεται. Επιπρόσθετα, όπως λέει και ο/η SUN W KNIGHT η δουλειά δεν είναι κάτι ευχάριστο. Δεν θέλουμε τη δουλειά καθαυτή αλλά τα αποτελέσματά της.
Πρέπει να δούμε ποιές δουλειές πραγματικά χρειάζονται, και να τις μοιραζόμαστε ΟΛΟΙ. Τότε θα δουλεύαμε ΟΛΟΙ αλλά πολύ λίγο. Ίσως 2 - 3 τετράωρα τη βδομάδα. Δεν θα μας έδερνε η ανέχεια γιατί το (χρήσιμο) παραγόμενο προϊόν θα κάλυπτε τις ανάγκες μας. Αν δεν τις κάλυπτε θα δουλεύαμε λίγο περισσότερο.
Θα είχαμε χρόνο και διάθεση για δημιουργική ενασχόληση (που είναι κάτι διαφορετικό απο τη δουλειά), για παρέες ή κοινωνική προσφορά.
Αντίθετα, αν εξαρτήσουμε την απασχόληση απο την ανάπτυξη, θα είμαστε αναγκασμένοι:
- να παράγουμε βουνά καταναλωτικού σκουπιδαριού, καταστρέφοντας το περιβάλλον
- να πετάμε ελαφρά μεταχειρισμένα πράγματα που ακόμη είναι χρήσιμα,
- να δουλεύουμε ατελείωτες ώρες σπαταλώντας τη ζωή μας για να είναι ανταγωνιστικός ο εργοδότης μας
- να κινδυνεύουμε να μείνουν απούλητα τα προϊόντα που παράγουμε, διότι, επειδή η εταιρεία μας θέλει να κερδίσει, πληρώνει μισθούς που δεν φτάνουν για να αγοραστούν τα όσα παράγει. (Και το ίδιο κάνουν και όλοι οι άλλοι Επιχειρηματίες).
- Κάπου εκει μπαίνουν οι Τράπεζες και δίνουν δάνεια, για να αγοραστούν τα αδιάθετα προϊόντα. - Δημιουργούνται φούσκες που μεταφέρουν το πρόβλημα λίγο πιο πέρα στο μέλλον, και μετά δεν ξέρουμε γιατί έχουμε κρίσεις και ανεργία !
Η διαιώνιση όλου αυτού του παραλογισμού που περιγράφω είναι η "λύση" που βλέπουν οι Κυβερνώντες και εδώ και στην ΕΕ και στους G20.
Φίλε Θανάση Ξ, ας ξεπεράσουμε τις "διαρθρωτικές" και "δικαιολογημένες" ανεργίες που μάθαμε στην Εμπορική και τη Βιομηχανική.
Χρειαζόμεστε μια τελείως καινούρια θεώρηση των πραγμάτων...
Γκαντέμω εσύ;Γιατί πρέπει να φορτωθεί σε σένα η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος;:)
Καλημέραααα....
NP η μεγάλη πλάκα είναι ότι αυτά τα πολύ αυτονόητα που λες και αρχίζουν όλοι να τα σκέφτονται, είναι εκτός της "κλίμακας" των οποιονδήποτε έχουν θέσεις εξουσίας.
Χρειάζεται κάτι σημαντικό από κάτω.
Καλως τον τον Ιππότη,
δηλαδη οι ελευθεροι ανθρωποι θα καθονται με σταυρωμενα χερια; Λεμε να κανουμε μια δουλεια χρησιμη και γιαυτο ενδιαφερουσα. Οποιον και να ρωτησεις σημερα στην τυχη τι κανει, θα σου απαντησει "μαλακιες", με το συμπαθειο!
Γεια σου Κατερινα,
το καταλαβα το σκεπτικο, αλλα οι εισαωγες δεν συμβαλλουν στην αναπτυξη των αναπτυγμενων. Τα κινεζικα προιοντα που εισαγουμε βοηθουν στην αναπτυξη της Κινας και μονο αυτης. Η Δυση οσα ΜΟΠ και να βγαλει στην αγορα, θα μενει καθηλωμενη στο 2-3%. Η Ιρλανδια που ξεπεταχτηκε για καποια χρονια, στον αερα στηριχτηκε, και βλεπουμε σημερα τα αποτελεσματα.
Επισης τις τελευταιες δεκαετιες η αναπτυξη βασιστηκε κυριως σε χρηματιστηριακα προιοντα, δηλαδη στον αερα και παλι.
Βλεπεις οτι η παραγωγικη βαση συρρικνωνεται και η οικονομια στεκεται ολο και πιο πολυ στον αερα και στις φαντασιωσεις που πρεπει να ικανοποιηθουν. Δεν ειναι σταθερη βαση αυτη.
Την ολη ιστορια την βλεπω συνολικα και σε βαθος χρονου.
Καλωςόρισες Ελένα,
Οχι, δεν ηρθε ακομα η ωρα του. Αλλα δεν βαδιζει και σε σταθερο δρομο.
Γεια σου Θαναση Ξ.
Ας βαλουμε στην ακρη αυτο το μοντελο. Το εχω δειξει πολλες φορες, ποσο απλοικο και ατελες ειναι.
Αυτο που θελω να πω ειναι οτι η αναπτυξη τς Δυσης εχει ενδογενως καποιο οριο σε μεγαλο βαθος χρονου, και χωρις να υπολογιζω το περιβαλλοντικό, που θα βαλει αναγκαστικα ενα φρενο καποια στιγμη. Δεν μπορεις να αναπτυσσεσαι χωρις να εχεις αναγκες να ικανοποιησεις. Σημερα οι αναγκες επινοουνται και δεν πιστευω οτι αυτο το παραμυθι μπορει να τραβηξει για πολυ. Οι ανθρωποι νοιωθουν να εχουν ήδη μπουχτισει.
Πριν απο χρονια ήταν το χρηματιστηριο. Σημερα επινοηθηκε η πρασινη αναπτυξη για να δωθει ωθηση στην οικονομια. Ιδεολογηματα ειναι αυτα. Ειναι σαν να θελεις με ενεσεις να κρατας ζωντανο ενα σωμα που ειναι προδιαγεγραμμενο οτι θα πεθανει.
Συνοδοιπορε,
Εκει που εχουν εναποθεσει τις ελπιδες τους ειναι η πρασινη αναπτυξη, αλλα και οι κερδοσκοπιες στα χρηματιστηρια. Θα ξαναδουμε παλι τα ιδια.
Γεια σου navarino-s,
αυτο αναρωτιεμαι κι εγω. Ποσο μπορει να κρατησει μια οικονομια που βασιζεται στο περιττο και στην ικανοποιηση φαντασιωσεων. Νοιωθουμε ηδη κουρασμενοι. Δεν μπορεις να κινητοποιεις πλεον κοσμο στο να βαλει το μυαλο του και την ψυχη του για να βγει ακομα ενα πλυντηριο στην αγορα το οποιο πρεπει να πεισεις οτι κανει και παπαδες!
Γεια σου cynical,
Οι περίοδοι ύφεσης είοναι φυσιολογικά γεγονότα σε μία ελεύθερη οικονομία. Από εκεί και πέρα, όσο υπάρχουν άνθρωποι που συνεχώς επιλέγουν να καινοτομούν ή να δημιουργούν νέες ανάγκες, τόσο θα μιλάμε για ανάγκη νέων αναπτυξιακών παραγόντων στην οικονομία.
Προσωπικά βλέπω δύο λύσεις στην παρούσα κατάσταση: Μία ουτοποιική και μία πιο ρεαλιστική.
Η ουτοποιική αφορά την ανάγκη δημιουργίας νέων κανόνων στην οικονομία, δηλαδή κυρίως το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Χωρίς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Απλά μία διατάραξη ώστε να αφήσουμε το χάος να κάνει τη δουλειά του και να δούμε τί θα προκύψει.
Η ρεαλιστική, αφορά τα ανοίγματα και τη διμιουργία νέων οικονομικών κλάδων. Για παράδειγμα η αγορά ενέργειας θα μπορούσε να αποτελέσει μία καλή πρόκληση για τις βραχυπρόθεσμα μελλοντικές γενιές. Το ίδιο και η τεχνολογική καινοτομία.
Όταν φιλοξενήσαμε ένα φίλο αραβάκο στην Αθήνα και πηγαίνοντας στις καφετέριες στο κολονάκι,αλλά και στο Θησείο και στο μοναστηράκι...αυτό που είπε γεμάτος ερωτηματικά ήταν:
Καλά όλοι αυτοί πότε δουλεύουν???
Εννοώντας φυσικά τους νέους Έλληνες οι οποίοι απολάμβαναν το μεσημεριανό τους καφεδάκι...
Cynical (και NP) καλησπέρα.
Επανέρχομαι για να εξηγήσω: Δεν μπορούμε με άλλον τρόπο (τουλάχιστον δεν ξέρω εγώ) να εξηγήσουμε όλους αυτούς τους 'παραλογισμούς' που περιγράφετε: Την ανεργία, τον πλασματικό πολλαπλασιασμό ανύπαρκτων αναγκών, την θεοποίηση της 'συνεχούς' ανάπτυξης, τα όρια του ίδιου του 'συστήματος' που πρέπει κατά καιρούς να κάνει reset, αν δεν λάβουμε υπόψιν μας την βασική του δομή που είναι κεφαλαιουχική.
Οι όποιες πρωτότυπες λύσεις που προτείνονται, με την έννοια της επαναφοράς σε ανθρώπινες κλίμακες, της αλλαγής του τρόπου ζωής, την οικολογική προσέγγιση κλπ, οφείλουν πρώτα απ' όλα να αφοπλίσουν το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του. Αλλιώς ο 'καπιταλισμός' θα τις ενσωματώσει, θα τις μετατρέψει σε 'εμπόρευμα' και θα μας τις 'πουλήσει', είναι σ' αυτό μανούλα..
Δεν ξέρουμε με ποιόν τρόπο θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Η Μαρξιστική ανάλυση θεώρησε πως η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας θα αποτελούσε τη λύση, άποψη που η ιστορία θα κρίνει αν ήταν ενδογενώς λανθασμένη ή κακοεφαρμοσμένη.
Για την ώρα πάντως, χορεύουμε στον ρυθμό του καπιταλισμού και υφιστάμεθα την αναλγησία του..
Γειά σου Θανάση Ξ,
βάζεις ένα πολύ δύσκολο ζήτημα που είναι ο τρόπος αποδυνάμωσης του συστήματος.
Δυστυχώς δεν έχω απάντηση. Πιστεύω όμως ότι μια προσέγγιση θα ήταν:
1) Η δυσφήμιση και ηθική απαξίωση του συστήματος, της ιδεολογίας του και των συμβόλων του (αυτό κάνουμε στα blogs)
2) Ο δραστικός περιορισμός της κατανάλωσής μας
3) Η απεξάρτηση απο κάθε κεντρικό σύστημα (τραπεζικό, εμπορικό, ενεργειακό, κλπ), και η τοπική αυτοδυναμία σε μικρή κλίμακα
4) Οι αχρήματες συναλλαγές σε ανταλλακτική βάση εντός μιας κοινότητας που θα έχει σαν προτεραιότητα την υλική ισότητα
5) Η αλληλεγγύη με άλλες κοινότητες παρόμοιας λογικής
Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις ...
Φίλε NP πιάσαμε την κουβέντα, ελπίζω να μας το συγχωρήσει η Cynical..
Εδώ κοντοζυγώνουμε το περίφημο ερώτημα αν το 'σύστημα' μπορεί να αλωθεί εκ των έσω. Και το 'ναι' και το 'όχι' έχουν ισχυρή επιχειρηματολογία.
Θα μπορούσε να πει κάποιος πως σε ατομικό επίπεδο μπορείς να ζήσεις απεξαρτημένος απ' το 'σύστημα': Πετάς την τηλεόραση απ' το παράθυρο, καταναλώνεις τα πραγματικά αναγκαία, πάς να ζήσεις σ' ένα βουνό και καλλιεργείς ντομάτες στον κήπο, τέτοια. Είναι 'λύσεις' το πολύ 'για δύο'. Μόλις αποκτήσεις το πρώτο παιδί πρέπει να το πας στο σχολείο, να του πάρεις βιβλία, να το πας φροντιστήριο, να του πάρεις κομπιούτερ, να του μάθεις αγγλικά, με λίγα λόγια έχασες, και λέω τα εντελώς βασικά..
Αναζητούμε μια συλλογική λύση επομένως. Σημαίνει πολιτική λύση. Σημαίνει πολιτικό φορέα, κόμμα. Κόμμα που να το προετοιμάσει όλο αυτό, να το οργανώσει, να το διαδώσει, να πείσει τον πολίτη, να περιγράψει το νέο όραμα, να κινητοποιήσει.
Σημαίνει σχεδιασμένες αλλαγές, έτσι που να εξασφαλίσουν την επιβίωση στο δύσκολο μεταβατικό στάδιο, σημαίνει ενεργοποίηση του πολίτη, σημαίνει σταδιακή αλλαγή του τρόπου ζωής, πράγματα γενικώς πολύ δύσκολα να γίνουν, ουτοπικά αν σκεφτούμε πως τα κοράκια όλο και θα βάλουν το χεράκι τους να στραβώσουν τα πράγματα..
Η άλλη, η 'γρήγορη' λύση είναι η επαναστατική. Με την πρώτη ματιά όμως γρήγορη: Πρέπει κι εκεί να κυοφορηθούν διαφωτισμοί, να οργανωθούν φιλικές εταιρείες, να συγκεντρωθεί η 'κρίσιμη μάζα', και βέβαια και εκεί πρέπει να πάνε όλα 'διαολεμένα καλά', διότι τα 'κοράκια' πάλι θα αντιπαλέψουν..
Για την ώρα, λοιπόν, θεωρώ πως ΝΑΙ προσπαθούμε στο ατομικό επίπεδο, αλλά ταυτόχρονα εγκαταλείπουμε τον καναπέ και προσπαθούμε να συμμετέχουμε σε ότι μπορούμε. Φτιάχνουμε blog, παίρνουμε μέρος στον σύλλογο γονέων του σχολείου, γραφόμαστε στην τοπική της γειτονιάς μας (σε όποιο κόμμα μας μυρίζει περισσότερο κοντά σ' ότι πιστεύουμε), ψαχνόμαστε για καταναλωτικές οργανώσεις, κάνουμε ότι μπορούμε, αλλά ΚΑΝΟΥΜΕ..
ΝP και Θαναση,
συγχωρειστε με, που δεν μπορω να συμμετασχω, ειμαι ... κυριολεκτικα πνιγμένη! Συνεχείστε . Σας διαβαζω μ' ενδιαφερον!
δηλαδή αν βρεθεί κάποιος στα προεκλογικά πάνελ και πει κάτι το αυτονόητο, ότι οι πολλοί στις αναπτυγμένες έχουν δικαίωμα να λάβουν πίσω από όσα έδωσαν διαχρονικά στην ανάπτυξη και τώρα που υπάρχουν οι τεχνολογικές δυνατότητες έχουν δικαίωμα να καλύπτονται όλες οι βασικές τους ανάγκες (στέγαση, διατροφή, υγεία, παιδεία, διασκέδαση) με 3 ώρες μόνό πληρωμένη εργασία θα το έπαιρναν για ουτοπιστή;
Συν τοις άλλοις μετά από αυτά φαίνεται πόσα για γέλια είναι η θέση ότι είναι αναγκάιο να αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης..
Καλησπέρα @Rider,
καλο θα ηταν να βλεπαμε την πορεια της ανεργιας τα τελευταια 50 ας πουμε χρονια, αν υπολογιζοταν φυσικα με τον ιδιο τροπο ολα αυτα τα χρονια. Οταν ο νεοφιλ. καυχοταν οτι εριξε την ανεργια, ολοι ηξεραν πώς αυτο συνεβη. Σπαζοντας μια δουλεια στη μεση και αυξανοντας τον στρατο των ημιαπασχολουμενων. Τωρα με την κριση ήταν οι πρωτοι που εφυγαν και φανηκε η πραγματικη ανεργια που πριν καλυπτοταν. Και οσες επιχειρησεις φαλιρησαν , κρατιοντουσταν στα ποδια τους με συνεχη δανεισμο και τεραστια ανοιγματα.
Αφου η βιομηχανικη παραγωγη φθινει παντου στη δυση. Και η πολυδιαφημισμενη επιχειρηματικοτητα κατανταει καταναγκασμος, να βρεθει οτιδηποτε για να κρατηθει η μηχανη καποιο καιρο αναμμενη. Οι βιωσιμες επιχειρησεις ολο και λιγοστευουν. Αυτο που ενδιαφερει ειναι οσες βγαινουν απ' το παιχνιδι, να αναπληρωνονται απο αλλους φιλοδοξους επιχειρηματιες.
Δεν υπάρχει στοχος, ουτε μακροπροθεσμα πλανα. Εχω την πεποιθηση οτι η οικονομια κυριολεκτικα σερνεται απο το εφημερο.
Γεια σου Σοφια,
υπαρχει ενας υπορρητος εκβιασμος. Αυτο λεγεται ανεργια. Αν δεν καταναλώσεις αρκετα, θα μεινουν απουλητα σπιτια, αυτοκινητα, πουχα κ.λ.π. , οι αντιστοιχες επιχειρησεις θα κλεισουν, οι προμηθευτες θα κατεβασουν ρολά και θα αρχισουν οι απολυσεις.
Με σα σ' αυτο το φαυλο κυκλο μας εχουν ολους τυλιξει.
Xavier,
και να σκεφτεις οτι οσοι δουλευουν σε εταιριες με τεχνολογιες αιχμης, δουλευουν τουλαχιστο 10 ωρα.
Γιατι η τεχνολογικη αναπτυξη δεν μειωσε τις ωρες εργασιας; Μαλλον τις κατενειμε με εναν αδικο τροπο. Καποιοι να ειναι απ'εξω και αλλοι να μην προφταινουν. Μηπως γιαυτο φταιει που οι ανεργοι δεν εχουν υψηλα προσοντα;
Μα και τουτο δεν στεκει. Γιατι η ανεργια και σε αυτο το χωρο ειναι μεγαλη.
Αρα; Θελει σκεψη.
Πως το έλεγε ο Λαφάργκ ;
"Το δικαίωμα στην τεμπελιά";
Ε, το ακριβώς αντίθετο.
" Δεν έχεις δικαίωμα στη δουλειά"
Καλησπέρα.
Γεια σου ΝP,
θα ηθελα να μαθαινα τι ποσοστο απο αυτα τα εμπορευματα που παραγονται σε ολο τον κοσμο παραμενουν αδιαθετα. Δηλ. ποσες ωρες δουλειας, ακομα και για το σκουπιδαριο, πάνε στραφι.
Μετα τη βιομηχανικη επανασταση, που ο κοσμος γεμισε εμπορευματα και καλυψε τις αναγκες του, στραφηκε η παγκοσμια οικονομια στις υπηρεσιες. Μετά, τις τελευταιες δεκαετιες εβαλε χερι στον δημοσιο πλουτο και ανοιξε αγορες που δεν λογιζονταν σαν τετοιες. Φρακαρε κι εδω. Τωρα τις επομενες δεκαετιες θα μας πρηξουν με την πρασινη αναπτυξ. Κι αναθεμα αν κανεις ξερει ποσο πρασινη ειναι. Αναπτυξη χωρις ροκανισμα φυσικου πλουτου δεννοειται.
Βλεπεω λοιπον οτι ολο και πιο γρηγορα ροκανιζουμε πηγες, κοινωνικο πλουτο. Καποια εποχη, θα επικρατησει τετοιος παραλογισμος που θα φαγωθούμε μεταξυ μας.
Ξερω γω VaD;
Πολυ ανεργια με περιστοιχιζει τελευταια.
3 Εργάτες όλου του κόσμου διαλυθείτε
Τζέρεμι Ρίφκιν
[ ]«Το μνημόσυνο της εργατικής τάξης», «Η μοίρα των εθνών» και :
«Ενας πιο επικίνδυνος κόσμος».
Ας σταθούμε λίγο σε τούτο το κεφάλαιο, το τελευταίο...
- Η σταθερά ανερχόμενη ανεργία και η εντεινόμενη πόλωση μεταξύ πλούσιων και φτωχών μετατρέπουν μερικούς τόπους σε εστίες κοινωνικών παριών, παρανόμων και πολιτών τρίτης κατηγορίας...[ ]
ΡΙΦΚΙΝ
Καλησπερα Ελληνάκι!
Τι ειναι τελικα η καινοτομια; Κι ο γαριδοκοφτης καινοτομια ειναι, Και το κινητο που κανει καφε, κιαυτο καινοτομια ειναι. Σημερα δεν υπαρχει διαχωρισμος.
Αυτο που υποπτευομαι οτι μας αρρωσταινει ολους ειναι η ελειψη σκοπου και νοηματος σε αυτο που κανουμε οι περισσοτεροι. Δηλ. η διεκπαιρεωση μιας δουλειας γινεται αυτοσκοπος. Κανονικα τα περισσοτερα απο αυτα που παραγονται ειναι αχρηστα. Γιαυτο πεφτουν τοσα κεφαλαια στη διαφημιση και το μαρκετιγκ, ωστε να αναγκαστουμ να τα θεωρησουμε χρησιμα. Αλλα ποσοι ξεγελιουνται; Ξαναπεφτουν σε λιγο στην καταθλιψη.
ξερεις τι με ανησυχει. Οτι ο ρυθμος ανοιγματος και κλεισιματος νεων αγορων εχει αυξηθει το τελευταιο μισο του αιωνα. Ως πού θα πάει αυτο;
Δεν διαφωνω με τις λυσεις που προτεινεις. Τις βλεπω ομως βραχυπρόθεσμες, όσος μεγαλος κι αν ειναι ο χρονος.
Σε μικρογραφια βλεπω τι γινεται στις επιστημες. Κι εδω υπαρχουν "αγορες". Πριν απο 20-30 χρονια ολοι παραληρουσαν με το χαος. Δινονταν χρηματα με τη σεσουλα. Καποια στιγμη εγκαταληφθηκε. Δεν βγηκε και τιποτα. Απλως εγινε τζιρος στην αγορα. Μετα το ριξαν στη Μικροηλεκτρονικη. Χαμος και οδυρμος. Πολυ γριγοροτερα, εγκαταλειφθηκε και το γυρισαν στη νανοτεχνολογια. Ολα βαφτιστηκαν nano. Προς το παρον δεν εχει βγει κατι χρησιμο.
Να δεις σε λιγο θα φυγουν κι απο κει. Και παει λεγοντας. ΕΙναι οπως οι τσιγκανοι. Καθονται λιγο εδω, τα μαζευουν και πανε αλλου, χωρις να αφηνουν και τιποτα πισω, και ξανα τα ιδια.
ΧRISTEO,
εμ στο Κολωνακιτον επηγες κι εσυ; Την αλλη φορα να τον πας στον Ασπροπυργο!
Αυτό που νομίζω εννοεί το ελληνάκι είναι ανακαλύψεις όπως π.χ. νανοτεχνολογίες στους Η/Υ, βιοτεχνολογίες στα φάρμακα, πράσινη ενέργεια κτλ.
Αυτἀ νομίζω όπως λέω και εγώ θα λειτουργούσαν μόνο βραχυπρόθεσμα. Οι βάσεις της οικονομίας δεν είναι καλές.
Αυτές όμως οι ανακαλύψεις-καινοτομίες θα μπορούσαν να υπάρχουν και χωρίς τα αρνητικά των σημερινών αγορών και του νεοφιλελεύθερου ορθολογισμού.
Επίσης θεωρώ πολύ σημαντικά αυτά που λέει ο NP στο τελευταίο του μήνυμα και ιδίως αυτό:
"Η απεξάρτηση απο κάθε κεντρικό σύστημα (τραπεζικό, εμπορικό, ενεργειακό, κλπ), και η τοπική αυτοδυναμία σε μικρή κλίμακα"
Εγώ το βλέπω αυτό εφικτό. Νομίζω είναι πολύ εύκολο να αποδεσμευτούμε από το πετρέλαιο που ελέγχεται κεντρικά και πολεμικά και χρειάζεται τεράστιες επενδύσεις από...λίγους.
Αντίθετα άλλες μορφές ενέργειας και άλλες τεχνολογίες θα ήταν εφικτές με κάποιες δομικές αλλαγές, π.χ. γη για όλους, κάτι βασικό.
Αυτά όλα δεν σημαίνουν ότι θα απομονωθούν οι άνθρωποι. Ίσα, ίσα η αποδέσμευση από τα κεντρικά συστήματα θα επιταχύνει και θα ενισχύσει τους κοινωνικούς δεσμούς.
Η κρίση είναι ένα καλοσχεδιασμένο κόλπο ώστε να συγκεντρωθεί όλο το (Δυτικό) χρήμα στα χέρια της βαθιάς Δυτικής ολιγαρχίας (δηλ. των 1000 το πολύ Δυτικών οικογενειών), με παράλληλη αποδυνάμωση της Δυτικής μεσαίας τάξης, ώστε να λάβει το αντιδραστικό κατεστημένο θέση άμυνας απέναντι στην ριζική παγκόσμια ανακατανομή του πλούτου που _επιβάλλεται_, αργά και σταθερά, από την Κίνα.
Κατά την άποψή μου και η υπερ-συντηριτικοποίηση == [ αποδυνάμωση της μεσαίας τάξης ] της Ευρώπης και τα υψηλότατα ποσοστά ανεργίας εντάσσονται στα πλαίσια αυτής της διεργασίας.
1.
Επειδή ξέρω ότι οι περισσότεροι θεωρούν το ΚΚΕ εντελώς παρωχημένο κόμμα που δεν ξέρει τι πάει να πει νέες τεχνολογίες και 21ος αι. θα ήθελα να επαυξήσω λίγο την αντίληψη αυτή με όσα "απίστευτα" και "ανιστόρητα" είπε η Παπαρήγα στη συγκέντρωση της 30/9.
Είπε λοιπόν ότι στον αιώνα της τεχνολογίας και της απίστευτης αύξησης της παραγωγικότητας αντί για μείωση, οδηγούν τους εργαζόμενους σε αύξηση των ωρών εργασίας (68ωρο της ΕΕ), σε ελαστικές μορφές, σε θεσμοθέτησης της απλήρωτης εργασίας (Αγγλία,& πρόταση του κόμματος της… Αριστεράς (!!!) «Μπλοκο» της Πορτογαλίας για δωρεάν εργασία τα Σάββατα για να… περάσει η κρίση(!), απολύσεις χωρίς ή με κοινωνικά κριτήρια («αριστερός» Λαφοντέν στη Γερμανία) κλπ, κλπ, ΤΣΑ στην Ελλάδα κλπ, κλπ.
Και η αθεόφοβη ζήτησε 35ωρο με κατεύθυνση το 30ωρο!!! Που θα «καταντήσουμε» δηλαδή αύριο, να ζητάμε 20ωρο;;;;
Είναι… προφανές(!) ότι στον αιώνα της τεχνολογίας και της γιγάντιας αύξησης της παραγωγικότητας δεν μπορεί ούτε ο χρόνος εργασίας να μειωθεί αντίθετα πρέπει να αυξηθεί για να μην υπάρξει άλλη… κρίση ούτε οι αμοιβές να αυξηθούν! Άρα τόσο η Παπαρήγα όσο πολύ περισσότερο ο Μαρξ που μίλησε για τέλος (κατάργηση) της (αλλοτριωμένης) εργασίας και αντικατάσταση με «ελεύθερη παραγωγική δραστηριότητα» ε, είναι εκτός τόπου και χρόνου!
Όσο για το σύστημα της εκμετάλλευσης της εργασίας, αυτό είναι που δεν φταίει σε τίποτα για την αύξηση των ωρών εργασίας και κακώς κάποιοι της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α τα ρίχνουν στον καπιταλισμό! άλλωστε είναι γνωστό ότι τη κρίση έφερε η.. .τεμπελιά των εργαζομένων και οι λίγε ώρες δουλειάς μαζί με τους παχυλούς μισθούς όπως π.χ 400, ή 700 ευρώ! Ενώ αν είμαστε καινοτόμοι, εφευρετικοί και ανταγωνιστικοί θα ρίξουμε τους άλλους και θα ζούμε εμείς πλούσια και οι άλλοι φτωχά. Αυτό δεν είναι μια καλή λύση;
« Γιατί φεύγουν λοιπόν οι δουλειές;» ρωτάει η Cynical. Είναι τεμπέληδες, λέω εγώ! Αν δούλευαν τζάμπα θα τους έφευγαν; Όχι! Ο δε Μαρξ είπε άλλο: "Ο αλλότριος χαρακτήρας της εργασίας εμφανίζεται σαφώς στο γεγονός ότι όταν δεν υπάρχει κανένας φυσικός ή άλλος καταναγκασμός, η εργασία αποφεύγεται σαν την πανούκλα." - Κ. Μαρξ - Χειρόγραφα του 1844. Και μας εξηγεί σε άλλο βιβλίο του: "Μια άλλη πηγή εξαχρείωσης των εργατών είναι ο εξαναγκασμός για εργασία». Να τον πιστέψουμε ή μας αρκεί ότι είναι 150 χρόνια πίσω από την… ανεπτυγμένη σκέψη μας;
Όσο για το αν έρθει το τέλος της εργασίας; Σε αυτό το σύστημα βλέπει κανείς κάτι τέτοιο;
2.
Μια παρατήρηση. Υπάρχει κάποιο όριο πάνω από το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη; Όχι βέβαια, τα μόνα όρια είναι της φύσης και του συστήματος. Επειδή η φύση μας διαθέτει απλόχερα τα όριά της αφού φύση της φύσης είμαστε και εμείς, και μας καλεί να θέσουμε στην υπηρεσία μας τη λειτουργία των νόμων κίνησής της, το μόνο πρόβλημα είναι το σύστημα. Όποιος όμως θωρεί αυτό το σύστημα «φυσικό» και όχι κοινωνικό με οικονομικά και ιστορικά όρια, αδυνατεί να καταλάβει τι συμβαίνει με τις κρίσεις του και ψάχνει αλλού τις αιτίες ποτέ στο σύστημα.
Έτσι αδυνατεί να ερμηνεύει και την ανεργία και τη στασιμότητα κλπ κλπ. Μια εύκολη λύση πάντως είναι τα γκόλντεν μπόϊς, η διαφθορά (που είναι όλων των άλλων ακόμη και του λαού αλλά ποτέ δεν είναι του συστήματος), η κρίση χωρίς αιτία(!) ως… φυσικό φαινόμενο κλπ.
Επ, ευκαιρία για να μη με λέτε μονομερή, δεν παρέλειψα σε άλλους καιρός να επισημάνω στη Μόσχα ότι η φθίνουσα πορεία των ρυθμών ανάπτυξης σημαίνει εμπλοκή του συστήματος (των παραγωγικών σχέσεων). Η απάντηση των καθηγητάδων οικονομολόγων ήταν άκρως καπιταλιστική και αντιμαρξιστική. «Όταν μεγαλώνει η βάση της οικονομίας ο μεγαλύτερος όγκος προϊόντων δείχνει μικρότερο ποσοστό ανάπτυξης»! Μπράβο τους! δεν έβλεπαν τη μύτη τους. Ο Μαρξ θα τους έλεγε απλά ότι όταν μπλοκάρει η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σημαίνει ότι την ανάπτυξη την εμποδίζουν οι παραγωγικές σχέσεις. Αυτό ήταν όμως που δεν ήθελαν να ακούσουν.
Αυτά.
Ακριβώς όπως το είπες, είμαστε παγιδευμένοι σε έναν φαύλο κύκλο αίτιου, αιτιατού, αιτιατού κοκ...
Μόνο που αυτός ο κύκλος συρρικνώνεται κάθε μέρα γιατί ο ρυθμός ανάπτυξης ακολουθεί νόμο εκθετικής μείωσης!
Σε τελευταία ανάλυση, η πώληση της τεχνογνωσίας της κουβέρτας δεν θα αποφέρει στον δυτικό κόσμο συνολικά τόσα έσοδα που να καλύψει την αγορά όλων των κουβερτών (και ακόμα και τότε, τί θα τρώμε;). Το ισοζύγιο δεν κλείνει.
Στηριζόμαστε σε μια φούσκα. Και είτε σύντομα, είτε μετά από πολύ καιρό, θα σκάσει, είτε γιατί δεν θ' αντέξει, είτε γιατί ο κόσμος θα ομογενοποιηθεί. Και αλήθεια, όταν ο κόσμος ομογενοποιηθεί, πόσο ανεγκέφαλα θα φαντάζουν τα σημερινά μοντέλα...
Επαναεφεύρεση της εργασίας.
Η παραγωγική διαδικασία έχει αυξηθεί λόγω των νέων τεχνολογιών αλλά οι θεσμοί και οι σχέσεις παραγωγής δεν ανταποκρίνονται στην εξέλιξη ή ακολουθούν με μία βραδύτητα. Ταυτόχρονα και η υπεραξία δεν αναδιανέμεται δικαίως με την αξία αλλά αναλόγως με την υποταγή ή την διαμαρτυρία.
Επιπλέον αν τα υλικά προϊόντα, π.χ. κουβέρτες, έχουν όρια ανάλωσης ή καταναλωτισμού, τα άϋλα προϊόντα και οι ιδέες έχουν λαμπρό πεδίο εξέλιξης το οποίο βέβαια συγκρούεται με την υπάρχουσα κατάσταση και επιβραδύνεται απτίς παραγωγικές σχέσεις που εκφράζονται πολιτικά απτήν ένοια της λέξης εργασία την οποία οι διανοούμενοι έχουνε κοινωνικό χρέος να την επαναδιατυπώσουν και να την επαναεφεύρουν προκειμένου νά χαίρονται την χάριν του ασύλου.
καλησπέρα.
Δημοσίευση σχολίου