Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Τα επιχειρηματικά κέρδη ως αιτία των κρίσεων


Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί συνεισφορά του καλού φίλου N.P.


Σκέφτηκα να μεταφράσω το άρθρο του Rick Wolf, The Stakes in "Punishing" Greece, για να γίνει πιο προσιτό σε περισσότερο κόσμο. Θα το βρείτε δημοσιευμένο στο blog "you pay your crisis".


Στο κείμενο όμως που ακολουθεί, προσπαθώ με το συγκεκριμένο παράδειγμα να εξηγήσω στον ανυποψίαστο αναγνώστη το γενικότερο πλαίσιο των κρίσεων στον καπιταλισμό.

-----------------

Αιωρείται η πλάνη ότι λάθη, αμέλειες, ατυχείς συγκυρίες ή το πολύ - πολύ η απληστία κάποιων λίγων «κερδοσκόπων» και “golden boys” ευθύνονται για την κρίση. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική: Δεν υπάρχει τρόπος να αποφύγουμε τις κρίσεις και οι όποιες θυσίες καλούμαστε σήμερα να κάνουμε θα είναι χωρίς αντίκρισμα όσο συνεχίζουμε να παίζουμε με τους ίδιους ληστρικούς οικονομικούς κανόνες:


Στις σύγχρονες καπιταλιστικές οικονομίες οι βασικές αποφάσεις (τι θα παραχθεί, σε τι ποσότητες, πόσο θα πουληθεί, τι επενδύσεις θα γίνουν κλπ), παίρνονται, κυρίως, από τις επιχειρήσεις και μέσα, υποτίθεται, από το «μηχανισμό της αγοράς».


Όμως οι επιχειρήσεις είναι ένας «συναλλασσόμενος» που έχει σαν βασικό και αδιαπραγμάτευτο σκοπό του το κέρδος[1].


Και εδώ υπάρχει ένα κεντρικό πρόβλημα, (χωρίς να είναι το μόνο):

Είναι αδύνατον σε μια οικονομία ένας τύπος συναλλασσόμενου να κερδίζει στο διηνεκές.

Οι λόγοι δεν είναι κοινωνικοί, ανθρωπιστικοί ή ηθικοί, είναι καθαρά ΤΕΧΝΙΚΟΙ.


Δείτε το γιατί:

Ας πάρουμε μια κερδοφόρα επιχείρηση που παράγει ποδήλατα, έστω 1.000 ποδήλατα το μήνα. Έχει φυσικά κάποια έξοδα για μισθούς, νοίκια, πρώτες ύλες κλπ. Έστω ότι όλα τα έξοδα του μήνα φτάνουν το ποσό Χ. Αν όλοι όσοι εισέπραξαν τα χρήματα από τα έξοδα της επιχείρησης προσπαθήσουν στο τέλος του μήνα να αγοράσουν την παραγωγή της δαπανώντας το ποσό Χ, δεν θα τα καταφέρουν. Το ποσό Χ φτάνει για να αγοραστούν π.χ. 700 ποδήλατα μόνο. Τα 300 που μένουν είναι το κέρδος της επιχείρησης. Αν το ποσό Χ έφτανε για να αγοραστούν και τα 1.000 ποδήλατα, τότε η επιχείρηση δεν θα είχε κέρδη, και θα έκλεινε. Ο επιχειρηματίας όμως πρέπει να πουλήσει και τα 300 ποδήλατα (που αντιπροσωπεύουν το κέρδος του) σε κάποιους που έχουν εισοδήματα άλλα από αυτά που ο ίδιος δημιούργησε με τις δαπάνες του. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα !


Να το πούμε πιο γενικά: Σε καμία επιχείρηση οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να αγοράσουν με τους μισθούς τους την παραγωγή της επιχείρησης, διαφορετικά η επιχείρηση δεν θα είχε κέρδη.


Ποιες λύσεις υπάρχουν ?


  • Λύση 1: Να αγοράσουν την υπόλοιπη παραγωγή μιας επιχείρησης οι εργαζόμενοι άλλων επιχειρήσεων της ίδιας οικονομίας. Στο βαθμό όμως που και αυτοί εργάζονται σε παρόμοιες κερδοφόρες επιχειρήσεις αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει για την συνολική παραγωγή της οικονομίας. Άρα, σε μια πλήρως καπιταλιστική οικονομία, η λύση 1 είναι ανέφικτη.[2]
  • Λύση 2: Το μέρος της παραγωγής που αντιπροσωπεύει το κέρδος να εξαχθεί σε άλλες χώρες, στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία κλπ. Στο βαθμό όμως που βρισκόμαστε σε μια σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία, αντιμετωπίζουν όλοι το ίδιο πρόβλημα. Άρα, σε μια πλήρως καπιταλιστική παγκόσμια οικονομία, και η λύση 2 είναι ανέφικτη[3].
  • Λύση 3: Ας τα αγοράσει το κράτος. Όμως το κράτος, (και ειδικά το κράτος – διαχειριστής όπως έχει εξελιχθεί παντού τις τελευταίες 10ετίες), δεν παράγει δικό του πλούτο. Τα έσοδά του είναι βασικά φόροι, δηλ. ένα μέρος των εισοδημάτων των επιχειρήσεων και των εργαζομένων. Με άλλα λόγια, το κράτος έχει παρακρατήσει ένα μέρος της παραγωγής, δεν μπορεί να αγοράσει το κέρδος του επιχειρηματία, αλλιώς αυτός και πάλι δεν θα είχε κέρδη λόγω υψηλής φορολογίας αυτή τη φορά. Η λύση 3 είναι ανέφικτη. [4]
  • Λύση 4: Αφού οι εργαζόμενοι δεν έχουν τα χρήματα να αγοράσουν την πλεονάζουσα παραγωγή, ας δανειστούν. Αυτό ακριβώς γίνεται με την αυξανόμενη καταναλωτική πίστη τις τελευταίες 10ετίες στην Ελλάδα και παντού. Όμως πόσο αξιόπιστος χρεώστης είναι κάποιος που χρωστάει 2, 3, 4, 10 ή 50 μελλοντικούς μισθούς ? Κάπου υπάρχουν όρια[5].
  • Λύση 5: Ανάπτυξη της οικονομίας ! Η πλεονάζουσα παραγωγή να χρησιμοποιηθεί σαν επένδυση για να γίνουν νέες επιχειρήσεις ή να επεκταθούν οι υπάρχουσες. Είναι φανερό ότι μόνο βραχυπρόθεσμα θα δουλέψει και αυτή η λύση. Το πρόβλημα θα επανέλθει δριμύτερο όταν η επένδυση γίνει παραγωγική επιχείρηση που πρέπει και αυτή να διαθέσει τα πλεονάσματά της. Μιλάμε για κανονική «πυραμίδα» που μάλιστα αδιαφορεί για τη σπατάλη κάθε είδους πόρων και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος αφού παράγει πρόσθετους τόνους καταναλωτικών σκουπιδιών[6]
  • Λύση 6: Να αυξηθούν οι πραγματικοί μισθοί τόσο ώστε οι εργαζόμενοι να μπορούν να αγοράσουν την πλεονάζουσα παραγωγή. Αυτή είναι η μόνη (εντός του συστήματος), εφικτή λύση. Αλλά, βέβαια, μειώνει τα επιχειρηματικά κέρδη, επομένως ακυρώνει τη βασικό λόγο ύπαρξης του καπιταλιστικού συστήματος: το κέρδος. Είναι η τελευταία λύση που θα δεχόταν το σύστημα γιατί στην ουσία το ακυρώνει[7]


Φυσικά στην πράξη το σύστημα δεν επιλέγει μια μόνο λύση από τις παραπάνω αλλά τις χρησιμοποιεί όλες μαζί για να σπρώχνει όσο βαθύτερα στο μέλλον γίνεται το πρόβλημα που με βεβαιότητα θα ξεσπάσει με τη μορφή μιας κρίσης. Συγκεκριμένα, αν τα πλεονάσματα δεν μπορούν να διατεθούν, η παραγωγή μειώνεται, αυξάνει η ανεργία, κλπ. Οι κρίσεις αυτές είναι μυστήριο στον απλό άνθρωπο γιατί δεν κατανοεί τι συνέβη:


Υπάρχουν εργοστάσια, υπάρχουν εργάτες πρόθυμοι να δουλέψουν, υπάρχουν πρώτες ύλες, υπάρχουν ανθρώπινες ανάγκες, η παραγωγή όμως σταματάει, αυξάνουν οι απολύσεις, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά ? Είναι δύσκολο να κατανοήσει ότι συμβαίνουν για να προστατευτούν τα ιερά κέρδη.


Είναι, νομίζω, καθαρό από τα παραπάνω ότι όσο μεγαλύτερα είναι τα επιχειρηματικά κέρδη, τόσο ταχύτερα βαδίζουμε στην ύφεση !


Υπάρχει όμως και μια πρόσθετη επιπλοκή στο καπιταλιστικό σύστημα που γίνεται όλο και περισσότερο φανερή: Το πρόβλημα, όχι μόνο της διατήρησης, αλλά και της αύξησης του κέρδους που συσσωρεύουν οι επιχειρήσεις.

Τι μορφή έχει αυτό το κέρδος ? Που θα τοποθετηθεί εφόσον δεν υπάρχουν πρόσφορες παραγωγικές επενδύσεις ?


Τότε είναι που μιλάμε για κερδοσκοπικά κεφάλαια που δανείζουν χώρες ή καταναλωτές, τοποθετούνται σε χρηματιστήρια και ακίνητα δημιουργώντας φούσκες, τοποθετούνται σε προϊόντα (πετρέλαιο, ρύζι, άλλα είδη διατροφής), ανεβάζοντας τις τιμές και καταδικάζοντας σε πείνα τεράστιους πληθυσμούς, ή τέλος μπαίνουν σε στοιχήματα παραγώγων το ύψος των οποίων είναι περισσότερο από 10πλάσιο του παγκόσμιου ΑΕΠ (60 τρις $ το παγκόσμιο ΑΕΠ, πάνω από 600 τρις $ ο όγκος των παραγώγων).


Αυτό που περιγράψαμε σχηματικά είναι ένα γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναγκαστικά θα υπάρχουν κρίσεις και μάλιστα διαρκώς εντονότερες.


Οι ειδικές συνθήκες ωστόσο της κάθε κρίσης διαφέρουν. Το άρθρο του Rick Wolf που μεταφράσαμε ρίχνει μια πιο ειδική ματιά στην παρούσα κρίση και στην περίπτωση της Ελλάδας.



[1] Όταν λέμε κέρδος εννοούμε κάτι παραπάνω από έναν «καλό μισθό» του επιχειρηματία για τη δική του εργασία. Κάθε μικρή επιχείρηση όπου ο επιχειρηματίας βγάζει σαν κέρδος έναν καλό μισθό που θα τον έπαιρνε ενδεχομένως και κάπου αλλού αν εργαζόταν (π.χ. σαν διευθυντής), εξαιρείται της παρούσας ανάλυσης. Πιο συγκεκριμένα, το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν ο επιχειρηματίας έχει εισοδήματα πάνω από αυτά που μπορεί να δαπανήσει.

[2] Επειδή καμία οικονομία δεν είναι «πλήρως καπιταλιστική», υπάρχουν δηλ. τομείς όπως οι μικρο-καλλιεργητές που λειτουργούν διαφορετικά, υπάρχει ακίνητη περιουσία, όπως χωράφια και οικόπεδα για πούλημα στα χέρια καταναλωτών κλπ, συνήθως υπάρχουν κάποια πρόσθετα εισοδήματα. Τα περιθώρια όμως διαρκώς στενεύουν.

[3] Ομοίως, δεν βρισκόμαστε σε μια πλήρως καπιταλιστική παγκόσμια οικονομία. Όμως η είσοδος στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα μεγάλων χωρών του 3ου κόσμου, π.χ. Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, κλπ, ενώ στην αρχή ανακούφισε, τώρα πιέζει καθώς κάποιες από αυτές είναι ιδιαίτερα πλεονασματικές. Τα περιθώρια κι εδώ διαρκώς στενεύουν.

[4] Η επέμβαση του κράτους ως αγοραστής της πλεονάζουσας παραγωγής δεν μπορεί να πάει μακριά. Ούτε εξάλλου το new deal στις ΗΠΑ έλυσε το πρόβλημα του 1929. Χρειάστηκε ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος για να ανακάμψει η αμερικανική οικονομία. Τα περιθώρια κι εδώ λοιπόν διαρκώς στενεύουν, ιδιαίτερα τώρα που όλα τα κράτη έχουν συσσωρεύσει ελλείμματα λόγω της εξαντλητικής αφαίμαξης που τους κάνουν οι μεγάλες επιχειρήσεις με όλους τους δυνατούς τρόπους (εξοπλισμοί, ληστρικές συμβάσεις, φοροδιαφυγή, κλπ)

[5] Η κατάχρηση της λύσης αυτής είναι η πρώτη αιτία της παρούσας κρίσης που αναφέρει ο Wolf στο άρθρο που μετέφρασα.

[6] Σημειώστε ότι για να μπορέσει η «ανάπτυξη» να λύσει το πρόβλημα πρέπει να έχει τέτοιους ρυθμούς ώστε να απορροφά όλο το επιχειρηματικό κέρδος, Αν π.χ το μέσο επιχειρηματικό κέρδος είναι 20%, τον ίδιο ρυθμό πρέπει να έχει και η ανάπτυξη ΣΥΝΕΧΩΣ ! Η κατάχρηση της λύσης αυτής είναι η δεύτερη αιτία της παρούσας κρίσης που αναφέρει ο Wolf στο άρθρο που μετέφρασα και φυσικά μια τέτοια ανάπτυξη είναι ανάγκη του συστήματος και όχι των ανθρώπων !

[7] Να θυμίσουμε όμως σε όλους όσους υπήρξαν φοιτητές οικονομικών σχολών ότι στον «τέλειο ανταγωνισμό», το σύστημα που κυρίως αναλύουμε μεταξύ άλλων επειδή μεγιστοποιεί το κοινωνικό όφελος οι επιχειρήσεις ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΕΡΔΗ !!!

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να γίνουμε λίγο περισσότερο ακόμα χρήσιμοι για όλους;
Και για τους εντελώς ανίδεους στα οικονομικά και για τους περισσότερο καχύποπτους και με τους αποκλειστικά γεμάτους νούμερα πίνακες και με τους αποκλειστικά γεμάτες μόνο λέξεις οικονομικούς υπολογισμούς.
Να χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα;

Να υποδείξουμε εκείνο το σύστημα, εκείνη την οικονομία, εκείνη τη χώρα που βασισμένη σ΄αυτό το στηριγμένο στο κοινωνικό όφελος κι όχι στο κέρδος μοντέλο, κατόρθωσε να δημιουργήσει μια πιο ανθρώπινη κοινωνία με ευημερία για όλα της τα μέλη, χωρίς ανισότητες;

cynical είπε...

γεια σου Φοράδα στ' αλωνι,

τα πραγματα ειναι πολυ πολυ ασχημα. Αν δουμε τον πινακα στο αρθρο του Καζάκη με τα τοκοχρεωλυσια που πληρωσε η χωρα μας το 2009,

http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/03/blog-post_07.html

αυτα αποτελούν το 90% των δημοσίων δαπανών και το 1/3 του ΑΕΠ συνολικα.

καταλαβαινετε λοιπον γιατι δανειζομαστε καθε μηνα σχεδον;

Παιδια δεν παει αλλο. Δεν υπαρχει αλλη λυση παρα ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ.

ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ του Χρεους. ΗΔΗ το εχουμε πληρωσει ΗΔΗ το εχουμε εξωφλησει τοσες φορες.

Προτασεις για εδω και τωρα καλη μου Φοραδα στ' αλωνι,

NP είπε...

Γειά σου Φοράδα,
έχεις δίκαιο να ζητάς όχι μόνο κριτική αλλά και μια πρόταση.
Δεν είμαι όμως ο κατάλληλος για να την κάνει. Υπάρχουν πάντως πολλές προτάσεις στην αγορά, ακόμη και στο άρθρο του Wolf που στάθηκε αφορμή για το δικό μου κειμενάκι υπάρχει μια πρόταση.
Εγώ περιορίζομαι εδω σε μια διαπίστωση που ελπίζω να είναι καθαρή στον καθένα: Οι συναλλγές με "κέρδος" δεν απλώς άδικες, δρούν επιπλέον αποστεθοροποιητικά για την οικονομία συνολικά.

Unknown είπε...

Μεταμόσχευση εγκεφάλου χρειάζεται η ανθρωπότητα...

Ανώνυμος είπε...

Ότι τα πράγματα είναι άσχημα, πιστεύω ότι όλοι το έχουμε κατανοήσει. Τα νούμερα αυτά δεν νομίζω πως είναι κάτι που κάνουν κάποιον από εμάς να πέφτει από τα σύννεφα. Απ΄αυτά βομβαρδιζόμαστε μήνες τώρα οπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε. Ότι κι αν ακούσουμε, ότι κι αν διαβάσουμε.

Άσε που πάρα πολλοί δεν χρειάζεται να καταφύγουν σ΄αυτά και τις δικές μας θεωρίες και έχουν κατανοήσει πολύ καλύτερα απ΄οτι μερικοί από τους υπόλοιπους ότι και στο κράτος συμβαίνει πλέον αυτό που συμβαίνει στον οικογενειακό κορβανά πολλών.

Που είναι αναγκασμένοι να δανείζονται, με ληστρικά μάλιστα επιτόκια κάθε τόσο, για να πληρώσουν τα προηγούμενα που δανείστηκαν. Κι αυτοί οι σε απόγνωση άνθρωποι, τα κεφάλαια του δανεισμού τους τα έχουν πληρώσει χίλιες φορές κι όμως εξακολουθούν να χρωστάνε άλλα τόσα.

Μια υπερχρεωμένη και σε αδιέξοδο οικογένεια είναι και η κρατική οικονομία μας στην παρούσα φάση με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά.

Και το παράδειγμα εκείνου του μοντέλου που δεν θα μας ξαναφέρει σ΄αυτό το αδιέξοδο, προσωπικά το θεωρώ εξίσου σημαντικό από τη λύση του εδώ και τώρα που με τον ένα ή άλλο τρόπο θα βρεθεί.
Ακόμα κι αν αύριο κηρύξουμε στάση πληρωμών, ακόμα κι αν αύριο επαναδιαπραγματούμε το χρέος μας, ακόμα κι αν αύριο το πρωί βρεθεί ο ο τρόπος να το μηδενίσουμε.

Μετά τι; Ξανά από την αρχή στο ίδιο μοντέλο; Απλά μερικές ακόμα γενιές σαν τις τωρινά προηγούμενες θα έχουν εξασφαλισει την εικονική τους ευμάρεια και θα έχουν βυθίσει το καράβι των επόμενων;
Γιατί εγώ αυτό παρατηρώ να καταγράφει η ιστορία και η ιδανική εκείνη κοινωνία που θα στηρίζεται σε όσα παράγει, θα τα διαχειρίζεται και θα τα διαθέτει με δικαιοσύνη χωρίς ανισότητες και χωρίς να κινδυνεύει, με διορία λίγων δεκαετών κάθε φορά να καταρρεύσει, απλά δεν υπάρχει.
Παρά μόνο στα χαρτιά.
Άρα το μοναδικό που γι΄ αυτό το "μέλλον" μπορεί ο καθένας να ελπίζει, είναι πόσο τυχερός θα σταθεί και αν θα περάσει απ΄αυτον τον κόσμο τις σωστές δεκαετίες.

NP είπε...

Γειά σου Darthiir,
έτσι είναι. Χρειάζεται άλλον εγκέφαλο η ανθρωπότητα.
Αυτός που υπάρχει τώρα, ασχολείται με το να βρίσκει τρόπους εκμετάλλευσης έτσι ώστε πρακτικά να συνεχίζεται η δουλεία ενώ τυπικά έχει καταργηθεί...

Ανώνυμος είπε...

@ ΝΡ

Δεν είναι τόσο θέμα δικαιοσύνης η πρόταση, όσο λογική συνέχεια της όποιος ανάλυσης, του όποιου προβλήματος πιστεύω.
Και φυσικά κανένα τέτοιο, έστω και ρητορικό ερώτημα :) δεν απευθύνεται ούτε σε σένα ούτε σε κανέναν άλλον προσωπικά. Απλά κουβεντιάζουμε. Θέλω να πιστεύω χωρίς εμπάθειες :))

Και φυσικά κανένας δεν μπορείνα διαφωνήσει μαζί σου στη θεωρητική διάσταση "περί κέρδους".
Το ζήτημα είναι ότι από την εποχή που εγκαταλείψαμε τις αμιγώς βασισμένες στην ανταλλαγή προϊόντων οικονομίες, το κέρδος είναι μια έννοια που πλέον δεν μπορεί να εγκαταλείψει οποιασδήποτε μορφής συναλλαγή μας.

Εκτός κι αν μπορεί; Kαι τότε μας έλαχε ο κλήρος ιστορικά να τον ανακαλύψουμε.
Aυτήν την έννοια είχε και η ερώτηση για το "ιδανικό μοντέλο" που για μένα που δεν έχω ασχοληθεί με το θέμα σε όλες τους τις διαστάσεις ως ειδικός, παρά μόνο απ΄όσα προσλαμβάνω από τους γύρω μου κι απ΄όσα νοιώθω στο πετσί μου, αυτό πρωτίστως με ενδιαφέρει.
Όχι μόνο αν εγώ ή και το παιδί μου θα καταφέρουμε να τη βγάλουμε καθαρή, παρά ποιός είναι ο τρόπος που και οι πολύ μετά από εμάς δεν θα οδηγηθούν στην ίδια ακριβώς κατάσταση που οδήγησαν εμάς οι προηγούμενοι.

Καλημέρα σε όλους

NP είπε...

Φοράδα,
εμείς οι "όλοι" που έχουμε κατανοήσει το πόσο άσχημα είναι τα πράγματα και μέχρι που φτάνει ο παραλογισμός, είμαστε μια ελάχιστη μειοψηφία. Αυτή είναι η γνώμη μου συζητώντας με κόσμο. Οι περισσότεροι περιμένουν όπου νάναι την ανάκαμψη και βλέπουν πίσω απο όλα Ανθελληνικές δυνάμεις.

Το ότι
"η ιδανική εκείνη κοινωνία που θα στηρίζεται σε όσα παράγει, θα τα διαχειρίζεται και θα τα διαθέτει με δικαιοσύνη χωρίς ανισότητες και χωρίς να κινδυνεύει, με διορία λίγων δεκαετών κάθε φορά να καταρρεύσει"
δεν είναι υπάρχει είναι σωστό. Όμως δεν φτάσαμε ακόμη στο τέλος της ιστορίας. Μέχρι τότε πολλά μπορεί να αλλάξουν

divein είπε...

Ηρεμήστε,η στάση πληρωμών δεν είναι απλή υπόθεση. Έχει
σοβαρές συνέπειες και οικονομικές και πολιτικές.
Διαβάστε προσεκτικά το παρακάτω.

Δραγασάκης: «Όπλο ύστατης ανάγκης» η στάση πληρωμών

http://tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%B3%CE%B4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%C2%AB%CF%8C%CF%80%CE%BB%CE%BF-%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B7%CF%82%C2%BB-%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%BC%CF%8E%CE%BD

wolfgangius είπε...

Είναι το κλασικό παράδοξο του να προσπαθεις να τρέξεις επ' άπειρον ένα γραμμικό συστήμα σε ένα πεπερασμένο περιβαλλόν.

Για ένα πολύ καλό και επιμορφωτικό link πάνω στο θέμα της ανάρτησης δεστε -αν δεν το έχετε ήδη κάνει- το "the story of stuff" στο http://www.storyofstuff.com/
Στο οποίο εκτός της κριτικής και της απόδειξης του παραπανω παραδόξου προτείνεται και ένα εναλλακτικό, λιγότερο γραμμικό και περισσότερο κυκλικό, σύστημα.

Ανώνυμος είπε...

@ NP

Απόλυτο το δίκιο σου. Όχι γιατί δεν έχουν καταλάβει όμως, αυτή είναι δική μου άποψη, αλλά γιατί είναι πολύ πιο βολικό να θεωρείς "ανάκαμψη" το ότι τελικά θα την κουτσοβγάλεις, από το να αναρωτιέσαι πως θα αλλάξει ριζικά το σάπιο που κυριαρχεί.
Ειδικά αν δεν είσαι έτοιμος να δεχθείς ότι δεν υπάρχει κανένας σε οποιαδήποτε σύγχρονη οικονομία που σ΄αυτήν την αλυσίδα του κέρδους και της εκμετάλλευσης να μην συμμετέχει, με διαφορετικό βεβαίως τρόπο ο καθένας κι ακόμα πιο διαφορετικό ποσοστό συμμετοχής.

Πολλοί και το σήμερα της αμερικής, επειδή εντάξει όσα σπίτια πήραν πήραν, όσοι άστεγοι μείναν μείναν και τώρα θα έχουν και ασφάλιση υγείας, να το θεωρούν "ανάκαμψη" σε σχέση με όσα συνέβαιναν και κυρίως όσα ακούγονταν πως συνέβαιναν πριν από μερικούς μήνες.

Αυτή την "ανάκαμψη" ευαγγελίζεται και εδώ και παντού η πλειοψηφία, αφήνοντας έξω από τα πλάνα της την αναζήτηση οριστικής λύσης.

Δώσε υμίν σήμερον, είναι η πιο εύκολα εφαρμόσιμη θεωρία και πολύ φοβάμαι ότι για να υπάρχει διαφορετική θεώρηση που θα φέρει και ριζικές αλλαγές στο αποτέλεσμα θα πρέπει ο "κύριος" :)))) να παραδεχθεί την ήττα του και να δημιουργήσει έναν καινούργιο αδάμ και μια καινούργια εύα και κυρίως ένα καινούργιο, διαφορετικό μήλο.... :)))))))))

divein είπε...

Ρε παιδιά μην κάνετε σαν να ανακαλύπτετe την Αμερική.
Όχι για thn ουσία του άρθρου ,αλλα όσα λέει ο
Rick Wolf ("νομiζω" είναι μαρξιστής ) είναι μια προσπάθεια εκλαΐκευσης της μαρξιστική ανάλυσης περί υπερσυσσώρευσης
του κεφαλαίου και των επακόλουθων κρίσεων υπερπαραγωγής.

"γραμμικό συστήμα σε ένα πεπερασμένο περιβαλλόν."

Μα δεν τρέχει επα πειρο. Για το λόγο αυτό έχουμε το φαινόμενο
των κυκλικών κρίσεων στον καπιταλισμό,καταστροφών (δημιουργικών όπως λένε οι υποστηρικτes του)και επανεκκίνησης του οικονομικού κύκλου .

NP είπε...

Σκοπευτή,
ευχαριστώ για το Link, δεν είχα υπόψιν μου αυτή τη συνέντευξη

NP είπε...

Wolfgangius,
είδα το videάκι, πολύ καλό.
Ασχολείται με όλον τον κύκλο, όχι μόνο με τις συναλλαγές όπως εμείς.

cynical είπε...

Δειτε ομως και τη συνεντευξη του Σπυρου Μαρκετου απο tvxs για το εφικτο περι στασης πληρωμων και επαναδιαπραγματευσης του χρεους.

σημερα 9/3/

http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B1-%C2%AB%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-x%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CF%89%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD%C2%BB-%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%8D%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%BC%CF%8E%CE%BD

NP είπε...

Φοράδα,
τι να πω ?
Μπορεί να έχεις δίκαιο. Μπορεί αυτός ο Αδάμ και η Εύα, αυτό (ειδικά) το μήλο να μην μπορούσαν να φέρουν κάτι διαφορετικό.
Επειδή πλέον στο σημείο που "ωθείς" τα πράγματα, οι απαντήσεις είναι προσωπικές, εγώ θα ήθελα να πω ότι απο τη μεριά μου αισθάνομαι έτοιμος για κάτι διαφορετικό.
Νομίζω ότι μπορώ να ζήσω με πολύ λιγότερα. Χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς κινητό, χωρίς 3ο παντελόνι ή ζευγάρι παπούτσια. Αλλά με αίσθημα δικαιοσύνης, σε ένα κλίμα αλληλοϋποστήριξης, ελπίδας, και με την ικανοποίηση ότι δεν γίνομαι βάρος σε κανέναν, είτε ζεί σε άλλον τόπο (3ο κόσμο) είτε άλλον χρόνο (νεώτερες γενιές). Υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι για να απολαύσουμε τη ζωή μας πέρα απο την κατανάλωση και τη συσσώρευση πλούτου και δύναμης. Αλλά αυτά είναι προσωπικά πράγματα...

Alexandros είπε...

Εντάξει, κατατοπιστικό το άρθρο, την περιγράψαμε την κατάσταση. Έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός σήμερα και αυτό είναι το κυνήγι του κέρδους.
Την εποχή που η οικονομία στηριζόταν μόνο στις πλουτοπαραγωγικές πηγές είχαμε διαρκώς ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τα πράγματα ήταν χειρότερα. Με λίγα λόγια, ΠΑΝΤΑ υπήρχε και θα υπάρχει εκμετάλλευση. Μόνο όταν καταργηθεί η ύπαρξη θα καταργηθεί και η εκμετάλλευση.
Τώρα έχουμε τους οικονομικούς πολέμους που είναι σαφώς προτιμότεροι απο τους στρατιωτικούς. Δείτε για παράδειγμα την ιστορία της Ευρώπης. Έχει να γίνει πόλεμος 65 χρόνια!! Είμαι αισιόδοξος για το μέλλον. Η δυστυχία θα μειωθεί. Αυτό δείχνει η ιστορία.

NP είπε...

Γεια σου Αλέξανδρε,
Μακάρι να συμμεριζόμουν την αισιοδοξία σου.
Μάλλον τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη περάσαμε μια μεταπολεμική όαση. Ένα «διάλειμμα». Ο λόγος δεν είναι ότι οι εμπορικοί ανταγωνισμοί αντικατέστησαν τους στρατιωτικούς, απλώς η Ευρώπη έπαψε να είναι το επίκεντρο του κόσμου. Θυμήσου ότι ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος τελείωσε με 2 μη Ευρωπαϊκές υπερ-δυνάμεις μέσα σε Ευρωπαϊκό έδαφος.

Όμως μετά το 1945 και μέχρι το 1990 (που έχω πρόχειρα στοιχεία) έχουν γίνει πάνω από 146 συνολικά πόλεμοι με περισσότερους από 30 εκατομμύρια νεκρούς σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Περίπου τα ¾ αυτών των νεκρών ήταν άμαχοι.
Τέλος, ίσως έχεις ακούσει για το περίφημο βιβλίο του Norman Angell «η μεγάλη χίμαιρα» που είχε σαρωτική απήχηση από το 1910 – 1913 στο οποίο αναγγέλλεται το οριστικό τέλος των πολέμων λόγω του υψηλού βαθμού διεθνοποίησης των οικονομικών σχέσεων. Ακολούθησε ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος.


Το τέλος της ιστορίας είναι μακριά και σίγουρα δεν είναι ο καπιταλισμός...