Ο μαύρος πάνθηρας

Πριν από χρόνια είχα βρεθεί σε ένα ζωολογικό κήπο, δεν θυμάμαι που. Χαζεύοντας τα ζώα, κάποια στιγμή πέρασα μπροστά από ένα σιδερόφρακτο κλουβί, θα 'ταν δε θα 'ταν δέκα μέτρα, με μοναδικό ένοικο ένα μυώδη ενήλικα πάνθηρα, με γυαλιστερό μαύρο τρίχωμα. Το ζώο πήγαινε πέρα δώθε, πέρα δώθε, έφτανε στη μια άκρη του κλουβιού, κι αμέσως μετά έκανε μεταβολή και κατευθυνόταν προς την άλλη. Κι ύστερα, χωρίς στάση, πάλι πίσω και πάλι απ' την αρχή. Σαν μετρονόμος, που δεν υπήρχε περίπτωση να λαθέψει.

Προσπάθησα να πιάσω το βλέμμα του, μα στάθηκε αδύνατον. Ούτε που με πρόσεχε καθόλου. Αλλά, ούτε και που φαινόταν να έχει στραμμένη την προσοχή του σε κάτι άλλο αλλού, μέσα ή έξω. Τίποτα. Ούτε έβλεπε, ούτε άκουγε, ούτε αισθανόταν. Θα 'χει περάσει πάνω από μισάωρο, που τον παρατηρούσα.

Καμιά αλλαγή, μα μόνο αυτό το επίμονο, αδιάκοπο και αυτόματο πήγαινε-έλα μέσα στα όρια ενός κόσμου που του είχαν επιβληθεί, και τα οποία, αν και είχε καταλάβει ότι ήταν πέρα από τις δυνάμεις του να παραβιάσει, εν τούτοις, έδειχνε ότι δεν ήταν και διατεθειμένος να τα αποδεχτεί. Ίσως και να χρειαζόταν την κίνηση για να διευκολύνει το μυαλό του να δουλέψει μιαν απόφαση: αν έπεφτε στα σίδερα με ορμή ή θα τα διέλυε και θα έφευγε στην ελευθερία, ή θα τον διέλυαν. Αν έμενε, θα ζούσε, αλλά αυτό θα λογιζότανε ζωή;

Περίεργο που τον ξαναθυμήθηκα μετά από τόσα χρόνια...