Ποιο είναι το πιο καλό κουρείο;

Τ

ο κούρεμα θεωρείται δεδομένο. Ας πούμε ότι θα είναι γύρω στο 50%. Όπως έχει δείξει αναλυτικά ο Δελαστίκ, ένα κούρεμα σ’ αυτό το ποσοστό, δεν σημαίνει ότι θα γλιτώσουμε 170 δις χρέος, αλλά μόνο 25 δις. Σιγά τα λάχανα δηλαδή, για να γίνεται τόση φασαρία, και τόσα σούρτα φέρτα τόσων σπουδαίων ανθρώπων.

Τη χάρη αυτή, όμως των 25 ψωρο-δις, θα πρέπει να την αντισταθμίσουμε:

Α) με το μπαστάκωμα μιας μόνιμης και αλλόγλωσσης επιτροπείας η οποία και θα κυβερνά, στην ουσία, και όχι στα χαρτιά.

Στα χαρτιά θα έχουμε το σκηνικό ποτέμκιν της κοινοβουλευτικής, κατ’ ονομασίαν δημοκρατίας, λίγο πολύ όπως γίνεται και σήμερα, στη μ.Τ. (μετά Τρόικα) εποχή. Η διαφορά θα είναι βέβαια ότι θα έχουμε να πληρώνουμε μια διπλή κυβέρνηση, μια των τροϊκανών και μια των ημεδαπών, με διπλούς μισθούς, διπλά αυτοκίνητα, διπλά σπίτια, διπλό υπηρετικό προσωπικό, διπλούς συμβούλους και πάει λέγοντας. Και επειδή οι Τροϊκανοί θα δουλεύουν και εκτός έδρας, θα πρέπει να παίρνουν και διπλό μισθό. Άρα η Τροϊκανή επιτροπεία θα μας στοιχίζει όσο τρεις κυβερνήσεις. Αν τα αθροίσεις όλα αυτά, η κουρά αρχίζει να γίνεται όλο και πιο ασύμφορη.

Φυσικά, μια επιτροπεία παραπέμπει στο πήδημα της εθνικής κυριαρχίας. Αυτά είναι, όμως, ψιλά γράμματα και δεν νομίζω να σκοτίζεται κανείς, για κάτι που ανήκει στο χώρο των ιδεών, αξιών και άλλων αηδιών. Ε! και τι έγινε δηλαδή; Ποια η διαφορά;. Αντί για Γιωργάκη, θα έχουμε τον Horst. Μια ρεαλιστική προσέγγιση, στην οποία έχουμε την τελευταία τριακονταετία εκπαιδευτεί, δεν θα έβρισκε κάτι το επιλήψιμο σε αυτό. Ο Γιωργάκης ήταν έτοιμος να δώσει τα κλειδιά στον Σαμαρά, και πριν απ’ αυτόν στον Παπαδήμο. Και τώρα θα μας πειράξει ο Horst; Τι Λουκάς, τι Αντώνης, τι Horst. Ξεμείναμε από λογική; Για όνομα! Για όσους δε, βρίσκουν αντιαισθητική την ιδέα της επιτροπείας, αυτή μπορεί εύκολα να μετονομαστεί σε τεχνική βοήθεια, σε φιλική συνδρομή, σε φιλική επίσκεψη κλπ. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να βρεθούν οι λέξεις που θα την εξωραΐσουν. Αν οι πρόγονοί μας είχαν ανακαλύψει την τέχνη που λέγεται cosmetic engineering, δεν θα χρειαζόταν να κάναμε τον πόλεμο με τους Γερμανούς και να περνάγαμε σαν λαός αυτή την τόσο μεγάλη ταλαιπωρία. Τι ήθελαν τότε οι άνθρωποι; Να περάσουν λίγο από Ελλάδα και να ξαποστάσουν. Θα τους φιλοξενούσαμε για λίγο, θα τους κερνάγαμε γλυκό σταφύλι, και όλα θα ήταν μέλι γάλα.

Πολλοί βέβαια, που δεν παρεκκλίνουν καθόλου από τον δρόμο της λογικής, πιστεύουν ακράδαντα, ότι το προτεκτοράτο είναι μια πολύ καλή λύση, γιατί τα ελληνικά προβλήματα θα τα διαχειρίζονται οι «ξένοι», οι οποίοι κατά τεκμήριο είναι παντογνώστες, αλάθητοι και αδιάφθοροι. Δηλ, θα διοικούν με γνώμονα αξιοκρατικές τεχνικές management. Τα συμπεράσματα αυτά, βέβαια, είναι εντελώς ορθά για όσους νομίζουν ότι το πρόβλημα της όποιας Ελλάδας είναι η έλλειψη αξιοκρατίας και της καλής οργάνωσης. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, δεν θα ήταν καλύτερα να διοικείτο το κράτος από ένα καλό expert system, παρά από ανθρώπους, όσο έξυπνοι και έντιμοι να ήσαν; Τι σημαίνει κυβερνώ ένα κράτος δηλαδή; Μήπως είναι θέμα συμβολαίου; Μήπως είναι θέμα εμπιστοσύνης; Μήπως είναι το αντικείμενου αυτού του πολυδιάστατου και α-περίγραπτου πράγματος που λέγεται πολιτική; Τρίχες!

Β) Το δεύτερο αντιστάθμισμα του κουρέματος είναι το κλείσιμο της στρόφιγγας προς το εσωτερικό. Όσα χρήματα δοθούν θα είναι απ’ ευθείας προς τις τράπεζες για να ανταπεξέλθουν το σοκ του κουρέματος. Χοντρικά, η συμφωνία προβλέπει, οι ευρωπαίοι να αναλάβουν το χρέος και εμείς τα ελλείμματα. Γι αυτό και λυσσάει και ο σκύλος, ο μαύρος, ο αράπης. Αυτό θα σημαίνει ανακατανομή του εσωτερικού ταμείου και των εσωτερικών συσχετισμών. Έστω, ότι θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε. Αλλά προς τι; Σύμφωνα με τα καλύτερα προγνωστικά, στις αγορές θα βγούμε μετά το 2020, δηλαδή σε δέκα χρόνια!

Δηλαδή τι θα έχουμε καταφέρει;

Απλά, να έχουμε πληρώσει το ψαλίδισμα της φράντζας, τόσο, όσο θα πληρώναμε στο καλύτερο κομμωτήριο της χώρας για λούσιμο, κούρεμα, ανταύγειες, βάψιμο και χτένισμα, όλα μαζί.

Και τι όνομα έχει αυτό το κομμωτήριο;

Στάση πληρωμών! Αυτό κι αν είναι όνομα! Κι όπως έχει δειχτεί από το ίδιο του ΔΝΤ, ο δρόμος για τις αγορές μετά από μια στάση πληρωμών, είναι κατά πολύ συντομότερος...