Sources: IMF International Financial Statistics Online, Author's calculations, and Reinhart and Rogoff. (στοιχεία του 2010)
Στο παραπάνω γράφημα, το οποίο συντάχθηκε από τους M. Weisbrot and Juan Montecino, με βάση στοιχεία του ΔΝΤ, αποτυπώνονται
α) η συνολική συρρίκνωση σαν ποσοστό του ΑΕΠ, για μια σειρά χωρών που προέβησαν σε αθέτηση πληρωμών, (δείτε τις γαλάζιες μπάρες στα αριστερά), και
β) η χρονική διάρκεια της ύφεσης μετά τη χρεοκοπία, (δείτε τις σκούρες μπλε μπάρες στα δεξιά).
Η χρονιά της χρεοκοπίας αναγράφεται διπλα στο όνομα της κάθε μιας χώρας χωριστά.
Δυο είναι οι γενικές παρατηρήσεις που εχω να κάνω:
Κατά πρώτο, επιβεβαιώνεται αυτό που γράφαμε σε προηγούμενο ποστ, ότι η μέγιστη χρονική διάρκεια της ύφεσης, μετά τη στάση πληρωμών, δεν ξεπερνάει τα 4 χρόνια. Και δεύτερο, ότι όλες οι εξεταζόμενες χώρες την περίοδο μετά τη στάση πληρωμών είχαν δικό τους νόμισμα, και επομένως μπορούσαν να ασκήσουν ανεξάρτητη νομισματική, τουλάχιστον, πολιτική.
Αυτό το δεύτερο, απ' όσο γνωρίζω, καθιστά τη χώρα μας μοναδική περίπτωση: Δηλαδή, να χρεοκοπεί χωρίς να μπορεί να χρησιμοποιήσει όλα τα 4 εργαλεία που κάθε κυρίαρχο κράτος έχει στη διάθεσή του: οικονομική, νομισματική, συναλλαγματική πολιτική και πολιτική εσωτερικής υποτίμησης. Δυστυχώς υπό την επικυριαρχία της Τρόικας, η Ελλάδα απομένει με το τελευταίο μόνο εργαλείο, τα αποτελέσματα του οποίου, υφιστάμεθα με τόση βαρβαρότητα, αλλά και αναποτελεσματικότητα.
Πάνω στο ίδιο μοτίβο , είναι και το επόμενο γράφημα από τον Economist (To Default, or Not to Default?),
Οι γαλάζιες μπάρες δείχνουν την ετήσια μεταβολή του ΑΕΠ (κατά μέσο όρο πενταετίας), πριν τη στάση πληρωμών, ενώ οι σκούρες μπλε, την ίδια ποσότητα, για την περίοδο μετά τη στάση πληρωμών.
Το συμπέρασμα είναι ότι χώρες που βρίσκονται για κάποιο χρόνο αποκλεισμένες από τις αγορές, (μέγιστο κατά 4 χρόνια), σύντομα ανακάμπτουν. Παράδειγμα η Αργεντινή, της οποίας το πραγματικό ΑΕΠ απεικονίζεται παρακάτω.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Αγαπητή μου Cynical, στη χρηματιστική-κερδοσκοπική-παγκοσμιοποιημένη οικονομία στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, την καλύτερη συμβουλή-προειδοποίηση δίνουν τα φυλλάδια των χρηματιστηριακών εταιρειών: "οι προηγούμενες αποδόσεις δεν εγγυώνται τις μελλοντικές". Οι πίνακες που παραθέτεις απέχουν παρασάγγας από την τρέχουσα πραγματικότητα της κρίσης. Γιατί:
1. Αφορούν κυρίως τη δεκαετία του
'90 όταν οι χώρες που χρεοκοπούσαν μεμονωμένα, βρίσκονταν σε αναπτυξιακό διεθνές περιβάλλον. Σήμερα όλοι χορεύουν στον ρυθμό της ύφεσης.
2. Η χρηματοπιστωτική και οικονομική παγκοσμιοποίηση ήταν πολύ λιγότερο αναπτυγμένη και δεν υπήρχε ο συστημικός κίνδυνος που υπάρχει σήμερα.
3. Άλλο κραχ, άλλο χρεοκοπία. Εξ όσων γνωρίζω οι ΗΠΑ δεν χρεοκόπησαν ποτέ. Αλλά και να χρεοκοπούσαν δεν υπάρχει καμία σύγκριση με την Ελλάδα (χρειάζεται να εξηγήσω γιατί ;). Εξάλλου, η έξοδος από την κρίση δεν επήλθε εντός τετραετίας αφού το 1937 ξανάπεσε σε κώμα. Η πραγματική έξοδος ήλθε όταν πήραν μπροστά οι πολεμικές μηχανές.
4. Οι περιπτώσεις των χωρών που αναφέρονται υπολείπονται σημαντικά σε βαρύτητα της αντίστοιχης ελληνικής. Τόσο από άποψη όγκου χρεών, όσο κυρίως παραγωγικών και εξαγωγικών δυνατοτήτων.
Συμπέρασμα: καλά τα στοιχεία που μας προσφέρουν για σύγκριση ΔΝΤ και Economist. Αλλά δεν επαρκούν για τη συναγωγή παρόμοιων συμπερασμάτων.
Cynical, είσαι γεμμάτη ενδιαφέρουσες ιδέες.
Δηλαδή εννοείς πώς άν χρεοκοπήσουμε, μεσα σε 4 χρόνια θα ανακάμψουμε γιατί: ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός θα γίνει ποιό αποτελεσματικός, η διαφθορά στην δημόσια ζωή θα εξαλειφθεί, η γραφειορατία θα σταματήσει να βάζει φρένο στην επιχειρηματικότητα, και οι απόγονοι του Καραγκιόζη θα γίνουν ξανά απόγονοι του Μεγα Αλέξανδρου.
Ας βαρέσουμε κανόνι αύριο τότε!
«εε ρεε γλέντιααα», όπως έλεγε και ο προγονός μας δια στόματος Ευγένιου Σπαθάρη.
Δημοσίευση σχολίου