Η Σκοτεινή Πλευρά του Φιλιού

Είπα να γράψω κι εγώ ένα επετειακό άρθρο για την άγια μέρα που ξημερώνει, για να μην με νομίσετε και άκαρδη. Για τις καρδιές, δηλαδή, που αύριο θα κοκκινίσουν, για τις καρδιές που θα πουληθούν - ζαχαρένιες, σοκολατένιες, καραμελένιες, χάρτινες -, για το καψουροτράγουδο που θα πλημμυρίσει τα σπίτια, τα μαγαζιά και τους δρόμους, για το σεφτέ που θα κάνουν τα λουλουδάδικα, για το παραμύθι που θα χαϊδέψει παρθένα αυτιά, για τα ποτά που θα υποβοηθήσουν τα συναισθήματα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, για τις αγκαλιές που μοιραία θ’ ανοίξουν, προτού μαραθούν κατά το τέλος της γιορτής, για τα φιλιά που θα ακολουθήσουν, για, για, για,....Τι είπα; Για τα φιλιά;

Παναγία μου και Χριστέ μου! Μα είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που επιδίδονται σε τέτοιου είδους επικίνδυνες πράξεις; Καλά δεν τους μίλησε κανείς για τις στρατιές των μικροβίων, των βακτηριδίων και των ιιδίων, που παραμονεύουν μαζί με τα σάλια να γλιστρήσουν στο άλλο στόμα και να επιτεθούν; Για τον στρεπτόκοκκο που μπορεί να φωλιάζει στις πτυχές του ξένου λαιμού και που καραδοκεί να βρει ένα πέρασμα για να μετακομίσει σε μια άλλη κατοικία, που την φαντάζεται περισσότερο άνετη και φιλόξενη; Αμ, για τα κακόβουλα μονοπύρηνα που τρελαίνονται για τσουλήθρες πάνω στους χλιαρούς πίδακες των σιελογόνων αδένων; Για τον ύπουλο έρπη που μπορεί να ξυπνήσει ζόρικα και στο θυμό του επάνω να περάσει ακόμα και μέσα από τα δόντια; Και για όλες τις υπόλοιπες τρομαχτικές αποικίες των καταχθόνιων μικροσκοπικών εχθρών, που από το ταρακούνημα του εισβολέα μπορούν να ξεσηκωθούν και να σημάνουν επίθεση και εισβολή;

Τι είναι αυτό λοιπόν, που κάνει τους ανθρώπους, παρ’ όλους τους ανωτέρω κινδύνους να συνεχίζουν ν’ ανταλλάσσουν φιλιά και να εκτίθενται; Μπορεί να είναι οι ορμόνες που διεγείρονται από το ντάπα-ντούπα, παρέα με μια συμμορία από νευροδιαβιβαστές, για να προάγουν λέει, τους κοινωνικούς δεσμούς και το σεξ, και μαζί μ’ αυτά και την ανθρωπότητα. Ε!, αν είναι για το καλό της ανθρωπότητας, τι να κάνουμε, θα τα αντέξουμε αυτά τα ξεσηκώματα των νευροδιαβιβαστών!

Άλλοι λένε, ότι οι άνθρωποι φιλιούνται, όταν ξαφνικά φλασάρουν και πηγαίνοντας προς τα πίσω, αναθυμούνται τις ωραίες στιγμές που πέρναγαν αγκαλιά με το στήθος της μανούλας. Γι αυτό μην το πολυπιστεύετε, λένε οι ανθρωπολόγοι, το φιλήδονο στόμα που σας πλησιάζει. Δεν έρχεται για σας, για τη μανούλα κίνησε και πάει.
Μπορεί βέβαια να έρχεται και για άλλονα σκοπό. Εφοδιασμένο με μυστικό αποκωδικοποιητή, να συλλέξει όλα τα buses των bits and bytes που εκπορεύουν οι ορμόνες σας, να τα αναλύσει και ν’ αποφανθεί αν πρόκειται να είστε εσείς η τυχερή που θα ευνοηθείτε από το σπέρμα του.

Μπορεί όμως, να γίνεται κι αλλιώς, Να έρχεται από σαγήνη για το κόκκινο χρώμα των χειλιών σας, αταβιστικό κατάλοιπο της εποχής που το στόμα, πιο σοφό από ποτέ, έψαχνε όχι για κόκκινα χείλη να φιλήσει, αλλά για φρούτα κατακόκκινα και ώριμα να χορτάσει. Από τότε, λένε μας έμεινε και το κόκκινο χρώμα και οι δυνατοί συμβολισμοί του. Πάρτε για παράδειγμα, τους χιμπατζήδες και τους μπαμπουίνους με του φιλήδονους κατακκόκινους κώλους τους. Και πριν προλάβετε να προβάλετε αντιρρήσεις, ρωτήστε πρώτα και τις χιμπατζίνες και τις μπαμπουίνες να σας πουν.

Βάσει λοιπόν αυτών, δεν χρειάζεται να αναρωτιέστε τι είναι αυτό που κάνει ένα ζευγάρι χείλη να σας αναστατώνει. Είναι το ώριμο φρούτο που περιμένετε να γευτείτε! Και αντίθετα, δεν χρειάζεται ούτε λεπτό να σκοτιστείτε για τα χείλη που σας απωθούν. Απλά, δεν είναι τα χείλη που βλέπετε, αλλά τα δυο κατακόκκινα κωλομέρια μιας τριχωτής μαϊμούς!