Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών έγιναν επιτέλους γνωστά δίνοντας εκ του μακρόθεν, την πρώτη θέση στο κόμμα της αποχής. Ακολουθώντας την ευρωπαϊκή παράδοση της μικρής συμμετοχής, μπορούμε να πούμε ότι γίναμε κι εμείς επιτέλους Ευρώπη. Κάποιες από τις αιτίες για την αλλαγή της εκλογικής συμπεριφοράς είχα σκιαγραφήσει στην προηγούμενη ανάρτηση, με πρώτη και καλύτερη την απαξίωση του πολιτικού κόσμου και δευτερευόντως το μικρό πολιτικό βάρος του ευρωκοινοβουλίου στη λήψη αποφάσεων.
Χωρίς να αναιρώ τις προηγούμενες αιτιάσεις, θα ήθελα να προσθέσω και κάποια άλλη που προκύπτει από την πεποίθηση των πολιτών ότι τα κόμματα πλέον δεν τους εκφράζουν. Τι να σημαίνει άραγε αυτό;
Πιστεύω, ότι δεν είναι ότι τα κόμματα προσλαμβάνονται σαν ανέντιμα, κενολόγα, υποκριτικά ή ότι ομφαλοσκοπούν, χαρακτηριστικά που θα μπορούσες κάλλιστα να τους τα αποδόσεις, και τα οποία αν απεμπολούσαν θα γινόντουσαν εκ νέου ελκυστικά, είναι ότι το ίδιο το κόμμα σαν φορέας μιας συγκεκριμένης συντεταγμένης πολιτικής γραμμής, ενός δεσμευτικού πλαισίου προτάσεων ή μιας ιδεολογίας δεν μπορεί να καλύψει πλέον την πλουραλιστική προσωπικότητα του σύγχρονου δυτικού ατόμου. Τι εννοώ;
Το τελευταίο τέταρτο του προηγούμενου αιώνα σημαδεύτηκε από αυτό που έγινε γνωστό σαν το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων, των μεγάλων δηλαδή ολιστικών κοσμοθεωρητικών προγραμμάτων, (θεωριών), όπως οι διάφορες πολιτικές ιδεολογίες και θρησκείες, οι οποίες για αιώνες παρείχαν στα άτομα συγκροτημένη ταυτότητα και ένα συνεκτικό χάρτη πορείας στη ζωή του. Σήμερα βιώνουμε τον κατακερματισμό, τόσο των μεγάλων θεωριών όσο και της προσωπικότητας η οποία πλέον μπορεί να συντίθεται ελεύθερα, επιλέγοντας από ένα ρεπερτόριο πολλών διαφορετικών ταυτοτήτων, χωρίς η μια να αποκλείει κάποια άλλη. Δηλαδή το άτομο δεν δεσμεύεται πλέον να επιλέγει τα συστατικά στοιχεία της προσωπικότητάς του από μια και μόνο κοσμοθεωρία, αλλά όπως επιλέγει προϊόντα από τα ράφια ενός supermarket, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να επιλέγει και ταυτότητες από διαφόρους χώρους. Σαν παράδειγμα αναφέρω τη δυνατότητα συνύπαρξης στο ίδιο άτομο της ταυτότητας της θεοσεβούμενης με την ταυτότητα της φεμινίστριας, πράγμα που θα ήταν αδιανόητο να συμβεί πριν τριάντα ας πούμε χρόνια.
Το γεγονός αυτό, μαζί με την ολοένα εξατομίκευση του ανθρώπου και την εμπέδωση εκ μέρους του μιας καταναλωτικής στάσης απέναντι σε ο,τιδήποτε τον περιβάλλει, (πράγμα που σημαίνει ότι ο πολίτης θα προτιμούσε να δρα πλέον όχι τόσο σαν παραδοσιακός πολίτης, αλλά σαν πολίτης-καταναλωτής, ο οποίος θα είχε τη δυνατότητα να «ψωνίζει» τις πολιτικές που θα του ταίριαζαν από μια μεγάλη ποικιλία κομματικών υπερ-καταστημάτων), κάνει τα κόμματα να φαντάζουν σαν τα παραδοσιακά μπακάλικα με την περιορισμένη και παλιομοδίτικη πραμάτεια.
Είναι λοιπόν φυσικό να αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μια καχεκτική αγορά που τού παρέχει ελάχιστες επιλογές, και επομένως αρνείται να καταναλώσει και μάλιστα από ένα και μοναδικό μαγαζί.
Αντιθέτως πιστεύω ότι τα διάφορα κοινωνικά κινήματα που αναπτύσσονται με μια περιορισμένη στόχευση κάθε φορά, όπως επίσης και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, οι οποίες είναι και αυτές μονοθεματικές, και προπαντός μη δεσμευτικές, βρίσκονται κοντύτερα στην ψυχολογία του σύγχρονου ανθρώπου, γι αυτό και η μεγάλη εξάπλωση και επιτυχία τους. Στην περίπτωση αυτή μπορεί να ψωνίζει-μετέχει σε διάφορους σχηματισμούς χωρίς να ψέγεται από κανέναν και χωρίς να δεσμεύεται από επιλογές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ασύμβατες, δημιουργώντας έτσι πρόβλημα στη συνοχή της προσωπικότητάς του.
Αρά λοιπόν, θα τολμούσα να συμπεράνω ότι η αποχή από τις εκλογές συνιστά δομικό χαρακτηριστικό της πολιτικής συμπεριφοράς της μετανεωτερικότητας, γεγονός που θα μπορούσε να πιστοποιηθεί και από την έμμονη παρουσία της, και τη μεγέθυνση αντί της υποχώρησής της.
Χωρίς να αναιρώ τις προηγούμενες αιτιάσεις, θα ήθελα να προσθέσω και κάποια άλλη που προκύπτει από την πεποίθηση των πολιτών ότι τα κόμματα πλέον δεν τους εκφράζουν. Τι να σημαίνει άραγε αυτό;
Πιστεύω, ότι δεν είναι ότι τα κόμματα προσλαμβάνονται σαν ανέντιμα, κενολόγα, υποκριτικά ή ότι ομφαλοσκοπούν, χαρακτηριστικά που θα μπορούσες κάλλιστα να τους τα αποδόσεις, και τα οποία αν απεμπολούσαν θα γινόντουσαν εκ νέου ελκυστικά, είναι ότι το ίδιο το κόμμα σαν φορέας μιας συγκεκριμένης συντεταγμένης πολιτικής γραμμής, ενός δεσμευτικού πλαισίου προτάσεων ή μιας ιδεολογίας δεν μπορεί να καλύψει πλέον την πλουραλιστική προσωπικότητα του σύγχρονου δυτικού ατόμου. Τι εννοώ;
Το τελευταίο τέταρτο του προηγούμενου αιώνα σημαδεύτηκε από αυτό που έγινε γνωστό σαν το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων, των μεγάλων δηλαδή ολιστικών κοσμοθεωρητικών προγραμμάτων, (θεωριών), όπως οι διάφορες πολιτικές ιδεολογίες και θρησκείες, οι οποίες για αιώνες παρείχαν στα άτομα συγκροτημένη ταυτότητα και ένα συνεκτικό χάρτη πορείας στη ζωή του. Σήμερα βιώνουμε τον κατακερματισμό, τόσο των μεγάλων θεωριών όσο και της προσωπικότητας η οποία πλέον μπορεί να συντίθεται ελεύθερα, επιλέγοντας από ένα ρεπερτόριο πολλών διαφορετικών ταυτοτήτων, χωρίς η μια να αποκλείει κάποια άλλη. Δηλαδή το άτομο δεν δεσμεύεται πλέον να επιλέγει τα συστατικά στοιχεία της προσωπικότητάς του από μια και μόνο κοσμοθεωρία, αλλά όπως επιλέγει προϊόντα από τα ράφια ενός supermarket, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να επιλέγει και ταυτότητες από διαφόρους χώρους. Σαν παράδειγμα αναφέρω τη δυνατότητα συνύπαρξης στο ίδιο άτομο της ταυτότητας της θεοσεβούμενης με την ταυτότητα της φεμινίστριας, πράγμα που θα ήταν αδιανόητο να συμβεί πριν τριάντα ας πούμε χρόνια.
Το γεγονός αυτό, μαζί με την ολοένα εξατομίκευση του ανθρώπου και την εμπέδωση εκ μέρους του μιας καταναλωτικής στάσης απέναντι σε ο,τιδήποτε τον περιβάλλει, (πράγμα που σημαίνει ότι ο πολίτης θα προτιμούσε να δρα πλέον όχι τόσο σαν παραδοσιακός πολίτης, αλλά σαν πολίτης-καταναλωτής, ο οποίος θα είχε τη δυνατότητα να «ψωνίζει» τις πολιτικές που θα του ταίριαζαν από μια μεγάλη ποικιλία κομματικών υπερ-καταστημάτων), κάνει τα κόμματα να φαντάζουν σαν τα παραδοσιακά μπακάλικα με την περιορισμένη και παλιομοδίτικη πραμάτεια.
Είναι λοιπόν φυσικό να αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μια καχεκτική αγορά που τού παρέχει ελάχιστες επιλογές, και επομένως αρνείται να καταναλώσει και μάλιστα από ένα και μοναδικό μαγαζί.
Αντιθέτως πιστεύω ότι τα διάφορα κοινωνικά κινήματα που αναπτύσσονται με μια περιορισμένη στόχευση κάθε φορά, όπως επίσης και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, οι οποίες είναι και αυτές μονοθεματικές, και προπαντός μη δεσμευτικές, βρίσκονται κοντύτερα στην ψυχολογία του σύγχρονου ανθρώπου, γι αυτό και η μεγάλη εξάπλωση και επιτυχία τους. Στην περίπτωση αυτή μπορεί να ψωνίζει-μετέχει σε διάφορους σχηματισμούς χωρίς να ψέγεται από κανέναν και χωρίς να δεσμεύεται από επιλογές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ασύμβατες, δημιουργώντας έτσι πρόβλημα στη συνοχή της προσωπικότητάς του.
Αρά λοιπόν, θα τολμούσα να συμπεράνω ότι η αποχή από τις εκλογές συνιστά δομικό χαρακτηριστικό της πολιτικής συμπεριφοράς της μετανεωτερικότητας, γεγονός που θα μπορούσε να πιστοποιηθεί και από την έμμονη παρουσία της, και τη μεγέθυνση αντί της υποχώρησής της.
Αναρτήσεις
47 σχόλια:
Πάντως, αγαπητή cynical, δεν μου βγάζεις από το μυαλό οτι αν δεν ήταν τριήμερο του Αγ. Πνεύματος, με 37 βαθμούς - και με τους δεξιούς ψηφοφόρους ιδιαίτερα δυσαρεστημένους, η αποχή δεν θα ήταν δυσθεώρητη για τα ελληνικά δεδομένα...
Για τον Έλληνα, ειδικά οι ευρωεκλογές δεν έχουν κανένα "τζέρτζελο"... Αν ποτέ καταφέρει και μάθει (και τον αφορούν), τότε μπορεί να ενδιαφερθεί...
Γεια σου Προκόπη,
για τα ελληνικα πραγματα, κι εγω πιστευω οτι η αποτομη αυξηση της αποχης απο προηγούμενες φορες, οφειλετο στη σύμπραξη του Αγ. Πνευματος.
Αλλα η αποχή είναι πανευρωπαικο φαινομενο και μαλιστα σε ψηλότερα ποσοστα και απο τα φετεινα δικά μας. Και επιπλεον αποχη σημειωνεται και στις εθνικες εκλογες τις δικες τους και πιστευω απο τις νεωτερες ηλικιες.
Καπως σαν ενδημικό μου μυριζει το φαινομενο, γιαυτο και κοίταξα να βρω μια ευρύτερη, ...μεταμοντερνα εξηγηση!
Θα ηταν μια καλο να γινει μια δημοσκοπηση που να ρωταει τι σημαινει για τον ελληνα πολιτη η ευρωπη. Ειναι τα φρεσκα λεφτα που ερχονται απο κει, είναι η δυνατοτητα ελευθερης μετακινησης, είναι οτι μας συμμορφώνουν χωρις να βγαζουμε κιχ, είναι οτι μας ποδηγετουν σαν χωρα;; Για να δουμε!
Εγώ ψήφισα.
Κάποιο μικρό κόμμα, δεν έχει σημασία και χωρίς κανέναν "φανατισμό".
Είναι πολύ κοντά μου οι... κάλπες και πετάχτηκα αργά το μεσημέρι που ήταν τελείως άδειο. Αμέσως μετά ξεκίνησα για το 1ο μου... μπάνιο!
Θεωρώ κι εγώ ότι η αποχή είναι η νέα πανευρωπαϊκή τάση. Μόνο που δεν είμαι και πολύ σίγουρος για τους ουσιαστικούς λόγους αυτής της τάσης.
Και το τονίζω, "για τους ουσιαστικούς λόγους" και όχι για αυτούς που ενδεχομένως ακούγονται πολύ "ωραίοι" και "ψαγμένοι" από τα όποια ΜΜΕ. Έχω δε την εντύπωση, πως αυτές οι ερμηνείες που αποδίδονται από τα ΜΜΕ μάλλον δίνουν εύκολο άλλοθι και κατά συνέπεια προωθούν την αύξηση της εν λόγο τάσης. Άρα περισσότερο για ύποπτο μου κάνει όλο αυτό παρά για κάτι που φέρει ένα βαθύτερο και αυτούσιο νόημα από το ίδιο το εκλογικό σώμα.
Έχω την αίσθηση ότι όλους αυτούς, τους "πολιτικούς" σαν να λέμε, περισσότερο τους συμφέρει η μεγάλη αποχή παρά τους προβληματίζει. Και ακριβώς επειδή τους συμφέρει, αφήνουν έντεχνα την εικόνα του "θιγμένου" ώστε να ενισχύσουν την "αντίδραση" και άρα την αύξηση της αποχής ως εύκολη λύση από την πλευρά του ψηφοφόρου.
Ας μου πει κάποιος, τί ακριβώς θα αλλάξει πραγματικά προς το καλύτερο, αν η μόνη μας "αντίδραση" ως πολίτες, καταλήξει να είναι η αποχή;!
Μήπως με τα εκλογικά συστήματα που ισχύουν και που σαφώς και δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ προς το πραγματικά καλύτερο, δεν θα προκύπτει πάντα κάποιος νικητής;! Γιατί, το να υπάρξει ποτέ, απόλυτη αποχή, απλά αποκλείεται τελείως μα τελείως όμως! Άρα τί ακριβώς συμβαίνει με το να απέχουμε;
Μήπως απλά έχουμε βολευτεί με το περίφημο "μήνυμα" που και καλά τους αφήνουμε; Περί ποίου μηνύματος αλήθεια; Γιατί να ιδρώσει το αυτί οποιουδήποτε πολιτικού από μια μεγάλη αποχή;
Από εκεί λοιπόν που μπορούμε να κάνουμε παιχνίδι με το να ανατρέψουμε ή έστω να αναστατώσουμε το λιμνασμένο πολιτικό σκηνικό με την έξυπνη ψήφο μας, τί ]τείνουμε να κάνουμε εμείς; Να απέχουμε ώστε και καλά να δηλώνουμε έτσι την απέχθειά μας.
Σκασίλα τους μεγάλη λοιπόν κι αν τους απεχθανόμαστε!
Από τη στιγμή που δεν κάνουμε κάτι να τους πετάξουμε κάτω από το βασίλειο τους, σκασίλα τους μεγάλη.
Ίσα ίσα που με μικρότερο ενεργό εκλογικό σώμα, θα είναι πολύ πιο απλός και ο έλεγχος της κατάστασης από πλευράς τους.
Πόσοι απ' όσους τελικά δεν ψήφισαν, αν μίλαγαν με το χέρι στην καρδιά, θα ομολογούσαν ότι το έκαναν από πολιτική σκέψη και όχι από πολιτική ασχετοσύνη και αδιαφορία για τα κοινά; Πόσοι αλήθεια απ' όλους αυτούς, θα μπορούσαν να πουν έστω δυο λόγια παραπάνω για τα κίνητρά τους αυτά;
Όχι ότι δεν υπάρχουν και τέτοιοι. Σαφώς και υπάρχουν! Ποιο όμως νομίζεται ότι θα ήταν το ποσοστό τους στο σύνολο όσων δεν ψήφισαν;!
Καλό και το "μπανάκι" και το "υφάκι" και όλα αυτά που "φορέθηκαν" σαν "διέξοδοι" αυτές τις μέρες.
Όμως, μήπως έτσι απλά οδηγούμαστε για μια ακόμα φορά στο να παίζουμε το παιχνίδι τους;!
θα συμφωνήσω πολύ σε αυτό που λες για την δέσμευση.δεν θέλουμε να δεσμευόμαστε και να περιοριζόμαστε.δεν θέλουμε να είμαστε υπόλογοι κάπου, ούτε να πρέπει να απολογηθούμε για κάτι.
η δέσμευση έχει γίνει ο εφιάλτης μας πλέον...
γενικά νομίζω ότι το μεγαλύτερο ποσοστο της αποχής απλά δεν ασχολείται γιατί δεν τον ενδιαφέρει.δεν υπήρχε κάποιο πολιτικό υπόβαθρο. η μειοψηφία, πισεύω ότι το έκανε ως διαμαρτυρία ή λόγω γενικότερης πολιτικής στάσης.
@cosmos:συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.κανείς δεν ενδιαφέρεται για την αποχή.μια χαρά τους πέφτει κιόλας αφού τα ποσοστά τους μεγαλώνουν λόγω της μικρής συμμετοχής!
επίσης ο καθένας ερμηνεύει όπως θέλει την αποχή γιατί δεν είναι κάτι σαφές!δεν φανερώνει σαφείς πολιτικές στάσεις.
και σιγά αυτοί που γενικά δεν ασχολούνται μια χρά βρήκαν εξήγηση για την αδιαφορία τους!
αυτοί θα τηρήσουν το αποτέλεσμα των εκλογών ακόμη και το 10% να ψηφίσει!πολύ που τους ενδιαφέρει!τους βολεύει!
Καλή μου cynical ας μη δίνουμε αξία σε πράγματα που δεν την έχουν. Η αποχή έχει νόημα μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα που επιζητούν κάποια δημοκρατική επίφαση και εκεί θέλει κότσια πολύ γερά κότσια για να την κάνεις. Όσο για τα καθ' ημάς και τα καθ' ευρώπας η αποχή, νομίζω, ότι αποτελεί την επιτομή της αδιαφορίας! Είδα στα life-style περιοδικά και εφημερίδες αυτό τον καιρό πολλές επιστολές με χιουμοράκι υπέρ της αποχής και λογοπαίγνια από ανθρώπους που είμαι βέβαιος ότι ξύνουν τ' αρχίδια τους κάθε μέρα σε in μαγαζιά και καφετέριες. Σε πάω στοίχημα ρε cynical να πιάσουμε έναν-έναν όλους αυτούς που απείχαν και εδώ και στην Ευρώπη και αν βρούμε αναμεσά τους ένα ποσοστό πάνω από 1% που να έχει πάρει μέρος ποτέ σε κάποια διαμαρτυρία, κάποια διαδήλωση, κάποια κινητοποίηση για τα κοινά ρε παιδί μου: να μου τρυπήσεις τη μύτη. Ούτε σε συνελεύσεις της πολυκατοικίας τους δεν πάνε αυτοί οι τύποι. Και για να εξηγούμαστε, μη θεωρηθώ και μαλάκας, εννοείται ότι εξαιρούνται οι αντεξουσιαστές οι οποίοι κατά πάγια πρακτική και σύμφωνα με την ιδεολογία τους, απέχουν όλων των εκλογών και οι οποίοι είναι πολίτες υψηλής ευαισθησίας και πολύ κινηματικοί. Καθώς και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις προβληματισμένων ανθρώπων όπως εσύ που επιχειρηματολογούν σοβαρά υπέρ της αποχής. Και όλοι αυτοί των εξαιρέσεων εννοείται ότι ανήκουν στο 1% που είπα πιο πάνω. Μην τρελαθούμε κι' όλας, λογαριάζοντας τους υπόλοιπους: ανθρώπους του καναπέ και του κλασίματος και του "ότι αρπάξει ο κώλος μας" για σοβαρούς πολίτες;
Καλημέρα.
Με τη λογική που αιτιολογείς την αποχή, δε θα έπρεπε ένα διαρχικό, πολυσυλλεκτικό κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ να πάει καλύτερα;
Επιπλέον, πώς μπορεί να συνυπάρξει ένα συνοθύλευμα απόψεων σε έναν πολιτικό φορέα που κατεβαίνει αυτόνομα στις εκλογές; Η "επιτυχία" του ΛΑΟΣ στηρίζεται μεταξύ άλλων στη σαφήνεια των απόψεων του, όσο αντίθετους μας βρίσκει κάποιους (μαζί με αποχή, δυσαρέσκεια από ΝΔ, χαλαρή ψήφος κτλ). Η πολυσυλλεκτικότητα μπορεί να δώσει εικόνα χάους και να απωθήσει ακόμα περισσότερο τους ψηφοφόρους, βλ. ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως λοιπόν υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ ποικιλίας και χάους;
'Η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα, αλλά θα μας τρώει πολλά απογεύματα..'. Ο Μπέρναρντ Σω νομίζω το είχε γράψει κάπου.
Η ανάρτησή σας προσπαθεί να κάνει μια σχεδόν 'ψυχολογική' ανάλυση του φαινομένου της αποχής. Ωστόσο καταλήγει σε ένα συζητήσημο συμπερασμα.
Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να 'συνθέτουμε' την κυβέρνησή μας, με ένα σύστημα που θα μας επέτρεπε να επιλέξουμε από μια πληθώρα 'κομμάτων-επιλογών', (και που θα επέτρεπε να έχουμε περίσσότερες από μία επιλογές), όπως για παράδειγμα αγοράζουμε κομμάτια και χτίζουμε τα pc μας;
Κι αν θα υπήρχε ένα τέτοιο σύστημα, (και τέτοια κόμματα) πιστεύετε πως αυτό θα μείωνε την αποχή;
Αμφιβάλω.
Ιστορικά, τα κόμματα προέκυψαν αναγκαστικά για να απλοποιηθεί ένα Δημοκρατικό σύστημα που δεν ηταν (και δεν είναι ακόμη) δυνατόν να είναι αυτό που λέμε 'άμεση Δημοκρατία'. Αυτό μπορεί να γινόταν στην Αρχαία Αθήνα, αλλά σε κράτη εκατομμυρίων πολιτών κλπ κλπ απλά δεν γίνεται. Ίσως κάποτε στο μέλλον η τεχνολογία να το επιτρέψει αλλά αυτό είναι επιστημονική φαντασία ακόμη.
Υπάρχει δηλαδή εδώ μια σύμβαση, αποδεκτή εκατέρωθεν (εξουσία-πολίτες): Εγώ σας δίνω την ψήφο μου, εσείς κάντε την δουλειά για την οποία σας ψήφισα. Αυτός είναι ο θεμέλιος λίθος της 'αντιπροσωπευτικής' Δημοκρατίας.
Τώρα (και κατ' αρχήν να αφαιρέσω την χθεσινή Ελληνική αποχή που δεν με ενδιαφέρει, είναι ντόπιο φαινόμενο, έχει μέσα του κάμποσο ..τριήμερο, Άγιο πνεύμα κλπ) το φαινόμενο της αποχής τι μπορεί να σημαίνει;
Ξέρουμε για παράδειγμα πως στις ΗΠΑ ψηφίζουν περίπου οι τρεις στους δέκα. Ξέρουμε πως στις Ευρωεκλογές το ποσοστό συμμετοχής στην Ευρώπη είναι μικρότερο του 50%.
Γιατί;
Τι ζητά ο πολίτης από την εκτελεστική εξουσία; Απλά πράγματα: Κυρίως ζητά ειρήνη, ατομική ασφάλεια, δυνατότητα οικονομικής επιβίωσης, εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατικές ελευθερίες. Τελευταία μπαίνουν και άλλα ζητήματα όπως το περιβάλλον, οι μετανάστες κλπ. Μέχρις εκεί.
Όσο υπάρχει ήδη μια μεγάλη περίοδος (από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο) που όλα αυτά είναι εκ των προτέρων κοινά για όλα τα κόμματα, ο πολίτης αισθάνεται λίγο πολύ πως δεν χρειάζεται να πάει ο ίδιος στην κάλπη.
Είναι φυσικό, πως ασφαλώς και θα κινητοποιηθεί σε όποια περίπτωση αυτά δείξουν να κινδυνεύουν. Αν για παράδειγμα κάποιο κόμμα έφτανε κοντά σε ποσοστά εξουσίας προτείνοντας για παράδειγμα πόλεμο, θα βλέπαμε αυτόματα την αποχή να μηδενίζεται.
Για την ώρα -δόξα τον Θεό- έχουμε την δυνατότητα να μην σπαταλάμε όλα τα απογεύματά μας...
Είναι σίγουρο ότι οι αναγνώσεις για την αποχή και κυρίως για τη συμπεριφορά των πολιτών, Ελλάδος και ΕΕ, έναντι του πολιτικού συστήματος είναι άπειρες. Κάθε μια μπορεί να έχει και την αλήθεια ή την υποκρισία της.
Εγώ θα ήθελα να επισημάνω μια πλευρά που ούτε καν συζητιέται παρότι εγώ πιστεύω ότι βρίσκεται πίσω από τα επιφαινόμενα.
Εδώ και 30 χρόνια επιχειρείται μια ταύτιση της ταξικής εξουσίας με τη πολιτική εξουσία, πράγμα που είναι αντιστρόφως ανάλογο της σχέση της πολιτικής εξουσίας με τους λαούς. Όσο η πολιτική εξουσία ταυτίζεται με τη ταξική και την υπηρετεί ωμά, τόσο αποσυνδέεται από τους λαούς και τα προβλήματά τους. Οι λαοί ακούνε μόνο για τη λύση των προβλημάτων του κεφαλαίου και όχι των δικών τους. Μαθαίνουν για τα χρηματιστήρια και τον φόβο του κραχ σαν να είναι το δικό τους κραχ. Μαθαίνουν να αγωνιούν για την επιτυχίες των αποκρατικοποιήσεων, για τις «καλές» συγχωνεύσεις γιγάντων, για την επιτυχίες της Μαρφίν και της Άλφα τράπεζας. Μαθαίνουν να πανηγυρίζουν για τα τριψήφια ποσοστά κερδών των τραπεζών «μας», και να ενθουσιάζονται με την εξαγορά εταιρειών στα Βαλκάνια και πιο πέρα.
Στο τέλος καταλαβαίνουν όλοι ότι αυτά ακριβά πληρώνονται από τους ίδιους. Απογοητεύονται. Αλλά οι πολιτικές εξουσίες όμηροι των ταξικών εξουσιών δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω και να ενδιαφερθούν για τα προβλήματα των λαών. Έτσι όσο η κρίση βαθαίνει στην οικονομία όσο βαθαίνει και στη πολιτική.
Αν κάποιος πιστεύει ότι η ταύτιση αυτή δεν είναι αλήθεια ας τολμήσει να πει ότι με μια αλλαγή του Κώστα με τον Γιώργο τα μέτρα με τα οποία εμείς θα πληρώσουμε τη κρίση του κεφαλαίου θα ένα διαφορετικά. Ας τολμήσει να πει ότι με τον ΓΑΠ θα έχουμε…. σοσιαλισμό και όχι τη βαρβαρότητα των μέτρων που απαιτεί ο Μπαρόζο. Ας πει ότι το ευρωκοινοβούλιο θα υψώσει το ανάστημα και θα απορρίψει τα μέτρα που προτείνει η ταξική εξουσία των πολυεθνικών της ΕΕ - καλά δεν αναρωτήθηκε κανείς ποιος θέτει τα μέτρα Μπαρόζο αφού ούτε το ευρωκοινοβούλιο τα αποφασίζει ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε οι λαοί…. Απλά επιβάλλονται και κανένας δεν αναρωτιέται, ρε ποιος είσαι εσύ και τα λές;;; Και αν αυτά δεν είναι ταύτιση ταξικής εξουσίας και πολιτικής διαχείρισής της τι είναι; Και οι λαοί που τα βλέπουν και ξέρουν πως ότι και αν ψηφίσουν τα ίδια μέτρα θα ληφθούν γιατί να ψηφίζουν;
Στο μεταξύ το έδαφος για την εκκόλαψη του αυγού του φιδιού θερμαίνεται. Οι «καθαρέςλύσεις», οι «τελικές λύσεις» και ο «καθαρός λόγος» σε ένα θολό τοπίο διαρκώς και πιο πολύ γοητεύουν τους απέχοντες. Μέχρι να φανούν οι βάρβαροι. Τότε όμως θα είναι αργά.
Φυσικά το θέμα δεν εξαντλείται με αυτά τα ολίγα. Απλά θέτει το πρόβλημα και από μια άλλη σκοπιά.
Cynical και συχωριανοί του blogoχωριού καλημέρα,
Να βάλω και εγώ μια άλλη διασταση στην αποχή.
Δεν υπάρχει πια ...αισθημα.
Η πολιτική ποτε δεν ήταν απλά διαχειριση. Η ιστορία ειναι γεμάτη με ηρωικά παραδειγματα ανθρώπων, με θυσιες, με αιμα, με υπέράνθρωπο σπαραγμό, όπου οι ήρωες, ειτε ειχαν τεράστιες ιδεολογικές διαφορές με τα κομματα και τους πολιτικους χωρους απο τους οποιους προέρχονταν, ειτε ακομα καλά καλά δνε γνωριζαν στις λεπτομερειες τους το θεωρητικό υποβαθρο του πολιτικού χωρου στον οποίο ανηκαν. Και δεν μιλάω μονο για τους κομουνιστές.
Αλλά υπήρχε ...έρωτας, αισθημα, ελπίδα, ονειρο. Αληθεια ή ψέμμα. Σωστό ή ΄λάθος...
Ζουμε στην εποχή της απολυτης ισοπεδωσης. Ζουμε στην εποχή της μη εμπνευσης. Ζουμε στην εποχή της διαχειρισης της εικονας. Ζουμε στην εποχή της αμυνας.
Και το χειροτερο απο όλα... ζουμε στην εποχή των ...συμβουλων. Με την επικοινωνια...χασαμε την κοινωνία.
Εγώ θεωρώ ότι η αποχή και το λευκό ήταν η τελευταια αξιοπρέπεια που διεθετε ο Ελληνας πολίτης σε αυτές τις εκλογές. Υπήρχε μηνυμα, ήταν σαφεστατο το μηνυμα.
Ειδα στην εκπομπή του ant, την αποχή στην Νικαια. Στα μισα εκλογικά τμηματα έφτασε στο 95%. Ανθρωποι ηλικιωμένοι, που όχι μονο ψηφιζουν, αλλά αγωνιζονται μια ζωή, απλά κάθισαν στο καφενειο τους. Δεν πηγαν στις κάλπες. Είπαν το μεγάλο ΟΧΙ.
Έβλέπα ανθρώπους 70-75 χρονών, που έλγαν ψηφιζαμε, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕεσ (παλαι ποτέ), και δνε πηγαμε να ψηφισουμε.
Δειτε τι έγινε στην επαρχία, σε χωριά. Πηγε τριημερο στην θάλασσα ο παπους των 70 χρονων απο το χωριό;
Cynical, εμενα η αποχή με έκανε να αναθαρευω. Ειδα ότι ακομα υπάρχουν αντανακλαστικά στην ελληνική κοινωνία. Ειδα ότι η έλλειψη ελπίδας, η απελπισια, βρήκε την εκφραση της. Και θέλω να πιστευω ότι αυτό ειναι μονο η αρχή.
Πιστευω βαθια, ότι αν δεν υπήρχαν όλες αυτές οι βαρυγδουπες αναλύσεις ότι το λευκό πριμοδοτεί το πρωτο κομμα, θα βλέπαμε πολύ μεγάλα ποσοστά λευκου, κι ας μην εχουμε την κουλτουρα του λευκού σαν κοινωνια. Αλλά η ...Δημοκρατία δεν τα μετραει, όπως τους αξιζει.
Η αποχή, σε αυτές τις εκλογές ήταν μια βαθυτατα πολιτική πράξη. Ήταν το δεν θα με βάλετε να επιλέξω αναμεσα στα ίδια λυματα. Δεν θα με βάλετε να σας εξουσιοδοτησω εν λευκώ για να διαχειριστείτε την ζωή μου.
Αν κάποιο μηνυμα ειχε αυτη η αποχή, ήταν ενα. Ή κάποιος θα καταλάβει και θα τολμήσει να επιτεθει, να ξεθεμελιωσει, να απεγκλωβιστεί απο τους κομματικούς μηχανισμούς και να πει 3 ξεκάθαρες κουβεντες, ή... τα πραγματα θα γινουν πραγματικά επικινδυνα.
Ναι η Δημοκρατία δεν εχει αδιεξοδα, η Δημοκρατία δινει ...λυσεις και «λυσεις», και δνε ειναι πάντα οι καλυτερες.
Ο κοσμος έχει αναγκη να ξαναερωτευεί... και δεν ερωτευομαστε πάντα τον καλό...
Πολυ συχνά ερωτευομαστε... το καθίκι, τον ...απο μηχανής θεό, αυτόν που φανταζει γόης.
Θα συνιστουσα ανεπιφυλακτα σε όσους... προσπαθουν να το παιξουν ηγέτες, να αποσυρθούν απο τους συμβουλους και τους επικοινωνιολόγους, απο τα κομματικά ενυδρεια και να στρωθούν να διαβάσουν τον πιο παρεξηγημένο ολων των εποχων... κάποιον φλωρεντινό... Αλλοιως... θα κινδυνεσουμε όλοι... και αυτόι, αλλά και εμεις...
Η αποχή ήταν όντως μεγάλη, και αυτό δείχνει πόσο έχει βαρεθεί ο Ελληνας τα κόμματα με τη δομή του σήμερα και τους εκπροσώπους τους. Δεν ξέρω τι θα κάνουν, ριζικές αλλαγές χρειάζονται για να προσελκύσουν πάλι το λαό.
Ενα λαό που βάζει πάνω απ' όλα τη καλοπέρασή του απο το τόπο του. Αν οι εκλογές γινόντουσαν ενα οποιοδήποτε άλλο σβκ ίσως να ήταν μικρότερη η αποχή, το τριήμερο όμως προτίμησε ο νεοέλληνας να πάει εκδρομή.
Βρε Κατερίνα,
Η μια εξουσία βρίσκεται σε βαθιά σήψη. Η άλλη έχει καταρρεύσει και παρέσυρε το όραμα. Ο κόσμος έχασε ιδανικά και οράματα. Όσο πιο παλιά τόσο πιο καλά για τα ιδανικά και τη πολιτική. Τα πάντα εμπορευματοποιήθηκαν. Όταν λέμε ότι η πολιτική εξουσία ταυτίστηκε με την ταξική εννοούμε ότι έχασε κάθε χρώμα, κάθε μπρίο, κάθε ανθρώπινη διάσταση, αίσθημα και πάθος. Έχασε την ανθρώπινη αυτοτέλεια και τον αυτοσχεδιασμό της. Ποιον έρωτα σε μια περίοδο παρακμιακών καταστάσεων να περιμένουμε; Έρωτες στα χρόνια της χολέρας δεν ανθίζουν.
Ξέρω ότι οι αντιθέσεις υπάρχουν, η κρίση υπάρχει, τα προβλήματα υπάρχουν. Είναι αδύνατο να μην εκφραστούν. Το διακύβευμα είναι ακριβώς πως θα εκφρασθούν. Και αν δεν δοθεί ξανά η δυνατότητα να γίνει η πολιτική ιδανικό έρωτα και πάθους που συνάδει με τον ηρωισμό και την αυτοθυσία, τότε θα μετατραπεί από γκρίζα σε μαύρη, φασιστοστρεφή όπως ήδη κάποιοι πατρονάρουν.
Ως αθεράπευτα αισιόδοξος θέλω να πιστεύω ότι η Αριστερά, μια αναγεννημένη Αριστερά όχι αυτή των νικημένων παππούδων, απαλλαγμένη από τα βαρίδια του παρελθόντος και με το βλέμμα στο μέλλον, θα μπορέσει να εκφράσει μια καινούρια πολιτική που θα περιέχει επακριβώς το νόημα που θέλουν οι άνθρωποι για να ξαναγίνουν ενεργοί πολίτες, συμμέτοχοι, αυτοκυβενρώμενοι. Με αισθήματα και θυσίες. Με έρωτες και πάθη. Όνειρο απατηλό θα πει κάποιος αλλά η ελπίδα, και η δική μου, πεθαίνει τελευταία. Αν κάποιος έχει καλύτερη λύση μπορεί να την εκθέσει.
Πάντως δεν περιμένω αλλαγές εξ αιτίας της αποχής, μάλλον επανάπαυση βλέπω, σιγά μην έλαβαν το «μήνυμα». Επειδή όμως ο κόσμος αλλάζει διαρκώς και επειδή δεν θα αλλάξει από τη αποχή αλλά από άλλες διεργασίας σε πολιτικό και ταξικό επίπεδο, το ζητούμενο είναι αυτές οι αλλαγές.
Και πάλι καλημέρα σας,
Θα κάνω και πάλι μια σύνοψη των απόψεων που γράφτηκαν από σας μέχρις εδώ, για να έχουμε μια συγκεντρωτική εικόνα για το τι μπορεί να σημαίνει η αποχή. Όλες οι απόψεις φαίνονται λογικές, και έχουν το μερτικό τους στην εξήγηση του φαινομένου που δεν θεωρώ άτι είναι μονοαιτιακό αλλά ότι στην εμφάνισή του συντρέχουν πολλοί λόγοι ταυτόχρονα. Άλλωστε τόσο μεγάλα ποσοστά αποχής δεν μπορεί παρά να προέρχονται από πολλές κατευθύνσεις, όσες είναι και οι διακριτές ομάδες, στρώματα, τάξεις ανθρώπων που έχουν δικαίωμα ψήφου.
Στην προηγούμενη ανάρτηση αναφέρθηκα σε δυο διαφορετικές αιτίες που αφορούν μια απτή πραγματικότητα όπως την αισθανόμαστε καθημερινά. Η τωρινή κάνει μια εκτίμηση, περισσότερο διαισθητικά και σε μακροεπίπεδο θα έλεγα, για την μελλοντική εξέλιξη του τρόπου της διακυβέρνησης. Διαισθάνομαι ότι τα κόμματα δεν θα μπορούν να παίξουν το ρόλο που έπαιζαν παλιά, με το να χαράζουν σαφείς διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία και να φέρουν αποκλειστικά αυτά το βάρος της διακυβέρνησης. Ο κόσμος αισθάνεται ότι δεν μπορεί να χωρέσει σε αυτά πια.
Αυτό ως ένα βαθμό το αντιλαμβάνονται και τα κόμματα τα οποία στηρίζονται περισσότερο στις δημοσκοπήσεις για να χαράζουν πολιτικές, οι οποίες θα είναι εκ των ενόντων και πιο χαλαρές, και ευμετάβλητες μέχρι να εκφραστεί η επόμενη τάση του εκλογικού σώματος μέσα από μια επόμενη δημοσκόπηση.
Επίσης μου κάνει εντύπωση το μεγάλο εκλογικό αποτέλεσμα του κόμματος των «πειρατών» στη Σουηδία, το οποίο συσπείρωσε κόσμο πάνω σε μια συγκεκριμένη απαίτηση και όχι πάνω σε μια συνολική πολιτική πλατφόρμα. Και φαντάζομαι ότι οι ψηφοφόροι του θα είναι αποκλειστικά νέοι, οι οποίοι είναι και οι λιγότερο διατεθειμένοι να ακολουθήσουν κόμματα παλιάς κοπής.
Κάπως έτσι φαντάζομαι ότι θα συσπειρώνεται ο κόσμο στην ευημερούσα Δύση. Μιλάω πάντα γι αυτή και όχι γι αλλού.
Ο @Cosmos
αποδίδει την αποχή στην αδιαφορία και στη μη συμμετοχή στα κοινά λόγω άγνοιας και ασχετοσύνης. Προφανώς είναι και έτσι.
Τι παράγει όμως την αδιαφορία;
Θα έλεγα δυο λόγοι. Είτε η απογοήτευση, από τη γνώση ότι το πολιτικό παιχνίδι θα παίζεται ερήμην μας και ερήμην της ψήφου μας, είτε ότι όλα βαίνουνε καλώς, η Ευρώπη φροντίζει πάντα για το καλύτερο και την άνοδο του βιοτικού μας επιπέδου, οπότε δεν υπάρχει και λόγος να αναμειχθούμε.
@ lagarto
σε καλοσωρίζω στο μαγαζί,
συμφωνείς και συ στην τάση που έχουν τα άτομα να αποφεύγουν τις δεσμεύσεις σε μεγάλα και πολυθεματικά σχήματα. Επίσης αποδίδεις την αποχή και σε αδιαφορία αλλά και σε συνειδητή πολιτική στάση.
O @navarino-s,
Αναφέρεται στην αδιαφορία, όπως και οι προηγούμενοι.
Οπότε το ερώτημα είναι πάλι τι γεννά την αδιαφορία. Έγραψα δυο πιθανές αιτίες στον @Cosmos παραπάνω. Ίσως το πιάσω χώρια το θέμα σε άλλη ανάρτηση. Ποιοι μετέχουν στο life-style όμως; Χι οι άνεργοι και οι εργασιακά επισφαλείς ούτε οι χαμηλόμισθοι. Ίσως η αδιαφορία έχει να κάνει με την ευμάρεια και την πεποίθηση ότι η Ευρώπη πάει καλά και μας φροντίζεις.
Θα ήθελα να βρω κάποια έρευνα που να δίνει το κοινωνικο-οικονομικο-ηλικιακό προφίλ αυτών που απέχουν. Ίσως βγάλουμε πιο ουσιαστικά συμπεράσματα.
Καλημέρα Μάνο,
ο Συριζα συλλέγει από ένα συγκεκριμενο χώρο της αριστεράς, οπότε δεν θα το έλεγα πολυσυλλεκτικο με την εννοια που θα ήθελα να το φανταστώ. Πιο πολύ μελλοντολογια κανω τώρα.
Ας κάνω εναν αυθαίρετο διαχωρισμό της κοινωνίας σε δυο κατηγορίες. Σε αυτούς (κυρίως νεοι) που δεν θα ήθελαν να ανήκουν πουθενά δεσμευτικά, και που θα ήθελαν η πολιτική να είναι όπως τα ψώνια και σε αυτούς που θα ήθελαν να ανήκουν κάπου και να καθορίζονται από έναν συμπαγή φορέα για να αισθάνονται ασφάλεια κάτω από τις φτερούγες του. Κάποιο κόμμα,με δομή θρησκευτικης κοινοτητας, για παράδειγμα που θα τους δίνει έτοιμες απαντήσεις και επιχειρηματα επί παντός επιστητού. Ενα τετοιο κομμα νομίζω οτι ειναι το ΚΚΕ, ανεξαρτήτως του τι πρεσβευει. Και ο Συριζα αριστερο κομμα ειναι αλλά δεν παρέχει την ιδια ασφαλεια και ιδεολογικη στερεοτητα που παρεχει το ΚΚΕ. Απο άποψη συγκρότησης, δομής, και όχι από αποψη θεσεων (μη γινει καμμια παρεξηγηση), πιθανόν να έμπαινε και το ΛΑΟΣ στην ιδια κατηγορια. Το ΚΚΕ εχει ιστορια και εχει δειγματα γραφης προστασιας των μελων του. Για το ΛΑΟΣ δεν γνωριζω, αν νομιζω οτι δεν ειναι ποτε στον ιδιο βαθμό.
Δεν αναφερομαι σε ενα πολυσυλλεκτικό κομμα αλλα σε ενα ματσο πολιτικες που θα μπορει να υιοθετει ο καθε πολιτης απο δαιφορετικα κομματα. Δηλαδη θα φανταζομουν ενα τυπο διακυβερνησης απο καποιον φορεα (επιστημονικη φαντασια κανω τωρα), ο οποιος θα καταστρωνε και την ατζεντα. Τοτε καθε πολιτης θα ειχε το δικαιωμα να ψηφιζει για καθε νεο μετρο χωριστα με γρηγορο και ευκολο τροπο, γιατι αλλιως δεν θα εκανε τον κοπο να ψηφισει. Καπως λέγεται αυτο το μοντελο διακυβερνησης αλλα δεν το εχω ψαξει. Δηλαδη δεν θα ηταν αναγκασμενος να αγορασει ολοκληρο το πολιτικο πακετο, αλλα καθε μια πολιτικη αλα καρτ. Πιστευω οτι τετοια μοντελα θα ειναι περισσοτερο συμβατα και βιώσιμα.
Καλημέρα Θανάση Ξ.
Νομιζω οτι η προσεγγιση μου ειναι περισσοτερο κοινωνιολογικη παρά ψυχολογική. Δηλαδη αναλύοντας την κοινωνικη μετανεωτερικη προσωπικοτητα παρα τις ατομικες.
Ακριβως όπως το λες, όπως συνθετουμε το pc μας ή όπως παραγγέλνουμε το τοστ μας, ετσι θα συνθετουμε και την τελικη πολιτικη γραμμη. Μηπως τα tailor-made προιοντα δεν ειναι μια γενικευμενη αντιληψη περι προιόντως; Μηπως ολα δεν τα αντιλαμβανόμαστε σαν προιόντα; Μηπως η ψηφοφορια για καθε τι μικρο ή μεγάλο δεν εχει γινει του συρμού; Γιατι να επιμενουμε σε μεγαλους και συμπαγεις οργανισμους που ειναι τα κομματα; Μηπως, λέω, μήπως η αποχή δεν είναι ένας δείκτης οτι δεν δουλεύουν;
Για τη βιωσιμοτητα ενος τετοιου σχηματος εγραψα κατι τις στο Μανο. Δεν το θεωρω ανεφικτο αν παρουμε σαν βαση τη ηλεκτρονικη δημοκρατια. Η ηλεκτρονικη ψηφοφορια ειναι κατι του παρόντος.
Δε λεω οτι ολα θα αλλαξουν αυριο. Απλως προσπαθω να φανταστω μια εξελιξη την οποια θεωρω εκ των πραγμάτων βεβαιη. Η αντιπροσωπευτικη δημοκρατια νομιζω οτι θα παψει να λειτουργει σαν τετοια. Διοτι εχει χαθει το νοημα της αντιπροσωπευσης λογω πληθυσμιακης εκρηξης και λογω διαπλοκης των αντιπροσωπων.
Για να συνοψισω Θεωρεις οτι η αποχη οφείλεται στο οτι αυτοί που απέχουν δεν αισθανονται να διακυβευεται κατι σημαντικο. Θα έλεγα οτι ειναι η αποχη των ευνοημενων στρωματων και οχι των επισφαλών. Εφ οσον ομως, οι επισφαλεις κατηγοριες αυξανονται σε αριθμους, γιατι ταυτοχρονα αυξανει και η αποχη; Ειναι ενα ερωτηαμ που βαζω και το οποιο θελει κι αλλη μελέτη.
Στεργιο,
θεωρεις λοιπον την απογοητευση λόγω της απομακρυνσης της πολιτικης εξουσιας απο τους λαους σαν τον βασικο λογο της αποχης. Σε αυτο τον λογο, ειχα αναφερθει στην προηγουμενη αναρτηση. Αυτη η αιτια ισως λειτουργει συνειδητα για καποιους, ίσως ασυνειδητα για καποιους αλλους, ίσως αλλοι νομιζουν το ακριβως αντιθετο, αναλογα σε ποια ταξη ανηκουν.
Επειδή αι ημέτεραι επί της εκλογικής διαδικασίας θέσεις είναι κατά ο ήττον ή μάλλον γνωσταί και δημοσιευμέναι εν' ανυπόπτω χρόνω εις το ημέτερον βλογ, θα περιοριστώ εις μίαν σύνοψιν των τελευταίων πολιτικών τε και κοινωνικών γεγονότων και άλλων συμβάντων :
(01) Λεω να κλείσω το blog και να ανοίξω ένα εκλογικό κέντρο ... πως το βλέπεις ; Θα πουλάω ψηφοδέλτια όλων των εργοστασίων μισοτιμής !
(02) Με 65 περίπου στις εκατό έδρες της Ευρωβουλής να ανήκουν σε δεξιά και ακροδεξιά κόμματα ήρθε η ψυχή μου στον τόπο της ... επί τέλους σοβαρότητα ! Η Γηραιά Ήπειρος θα συνεχίσει την λευκή πορεία της μέσα στο λευκό τίποτα !
(03) Μην φοβάσαι, επί τέλους ο Καραμαναλής έλαβε το μήνυμα !
Η Ντόρα το έλαβε σε τηλεγράφημα ! ... έγραφε : «ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ», η ΕΥΠ αναζητά το κρυμμένο νόημα ...
(04) Ο ΣΥΝ σκέφτεται να καταργήσει τις τρεις (και φαρμακερές) πρώτες θέσεις του ευρωψοφοδελτίου του και να προχωρήσει στις επόμενες τρεις με συμμετοχή των εν ζωή ευρισκομένων αρχειομαρξιστών ! Η Λούξεμπουργκ έφτυσε τον Τσίπα μπροστά στις κάμερες ο Λίμπνεχτ χαστούκισε τον Αλμπάνο και κατόπιν ξέσπασε σε λυγμούς !
(05) To ΠΑΣΟΚ είναι εδώ στο mode ‘δυνατό’, το mode ‘ενωμένο’ θα παιχτεί προσεχώς
(06) H Αλέξα Καραρήγα αναχώρησε εσπευσμένως για διαβουλεύσεις με τον Ιωσήφ, οι σχέσεις της (κατά το παρελθόν) με Γερμανούς ανατρέπουν τις ισορροπίες.
(07) Οι πράσινοι αλληθώρισαν κοιτάζοντας μία τον πράσινο νταμπλά με τα κουλούρια και μία τον κόκκινο Ντάνυ
(08) Η Γελοιώδης Συναγερμική Απόφυσις του κου Καρατζαφιόρη προκήρυξε πανευρωπαϊκό (!) συνέδριο. Χαιρετισμό θα απευθύνει ο Χάινριχ αλλά και και ο ετεροθαλής θείος του Γκαίμπελς.
(09) Τα λοιπά κόμματα κλαινε στου γιαλού τα βοτσαλάκια όπως και τα καβουράκια.
Και για να πούμε και κάτι σοβαρό, θα έλεγα ότι αποτελεί ένδειξη υπέρτατης αισιοδοξίας ο χαρακτηρισμός της εποχής μας με τον όρο "μετα-νεωτερικός" ... χαρά στο κουράγιο σου !
Γεια σου κατερινα,
και συ βλεπω πιστευεις οτι η αποχη ήταν συνειδητη πολιτικη πραξη και με τις περιπτωσεις που αναφερεις φαινεται να εχεις δικαιο. Γιατι θα περιμενα στην Κοκκινια τουλαχιστον να πήγαιναν ή στα χωρια με τους παπούδες.
Αρα αυτη τη στιγμη στην χωρα διαμορφωνονται δυο αποψεις. Αυτη που περιγραφεις και αυτη που λεει οτι υπερισχυσε η αδιαφορια λογω καλοζωίας και απαθειας σε ό,τι συμβαινει.
Αν δεν εχουμε (που ελπιζω να εχουμε συντομα) μια αναλυτικη εικονα του ανθρωπογεωγραφικου τοπιου της αποχης δεν θα μπορεσουμε να βγαλουμε συμπερασμα και να αποκωδικοποιησουμε το μηνυμα.
Αδιαφορια μπορει να ειναι και απο παραιτηση απο την αισθηση οτι δεν μπορεις να κουμανταρεις τιποτε και οτι η ψηφος πασχει απο καχεξια. Και ειναι και τα τοσα ψεμματα που σκορπιζουν αυτοι που μας τη ζητανε. Καλα, απορω, θεωρουν ολο το λαο νεάντερνταλ; Οσο περναει ο καιρος τοσο και πιο χοντροκομμενοι και απεχθεις γινονται.
Γεια σου @grsail,
για να μην παρεξηγιόμαστε, τη μετανεωτερικοτητα τη θεωρω εντελώς παρακμιακη και την εχω ξεχεριασει πολλες φορες εδω περα. Και θα το ξανακανω για να μην ξεχνιομαστε. Ειναι αυτη που πρωτα πρωτα θεωρησε οτι η λογικη ειναι υπευθυνη για ολες τις συμφορες και γιαυτο καλο ειναι να μην την παιρνουμε στα σοβαρα στις αποφασεις μας. Ειναι αυτη που σχετικοποιησε τις αξιες και απομακρυνε τον κοσμο απο την πολιτικη. Ειναι αυτη που διεσπασε τις κοινωνιες και τις συλλογικοτητες. Ειναι αυτη που σχετικοποιησε το δικαιο και.. και..
Το οτι βγηκε η δεξια, δεν σημαινει κατι αλλο, παρα το οτι ο κοσμος δεν βρηκε την αριστερα.
Γεια σου Μαρινα,
αν ο κοσμος δεν ψηφιζει γιατι τους εχει βαρεθει, δεν σημαινει οτι δεν νοιαζεται για τον τοπο του. Απλως θελει αλλο σκηνικο απο αυτο της παρακμης. συμφωνω οτι συνεβαλε και το αγιο πνευμα, αλλα και παλι η αποχη οπως δειχνουν τα γραφηματα, ακομα και στη χωρα μας ειναι ανοδικη.
@cynical
- ... μα ακριβώς αυτό εννοώ, δίνεις στην τρέχουσα εποχή χαρακτηριστικά και σχήμα ενώ εγώ δεν τα βλέπω. Βλέπω ένα άμορφο πράγμα χωρίς αρχή μέση και τέλος - Λευκό θόρυβο !
- ... βέβαια δεν την βρήκε, η έννοια είναι στο συνεργείο για επισκευή και αναγώμωση ή ίσως και αλλαγή μηχανής (δηλαδή ορισμού) ... για πόσο; κανείς δεν ξέρει ...
Ηθελα να σχολιάσω και γω αλλά δυστυχώς άργησα και με έχει καλύψει τελείως ο ΣΤέργιος με την ανάλυση του οποίου ταυτίζομαι.
Άσε τα σάπια de profundis, υποπτεύομαι ότι κάνεις συστηματική και συνειδητή αποχή από το θέμα για να στείλεις… «μήνυμα» στη Cynical!
"δεν μπορεί να καλύψει πλέον την πλουραλιστική προσωπικότητα του σύγχρονου δυτικού ατόμου".
Ελα μωρε σίνικαλ και συ! Σιγα την "πλουραλιστική προσωπικότητα" του σύγχρονου δυτικού ατόμου.
Εδω παιδάκι μου μιλάμε για μονόχνωτο καταναλωτη κρετίνο, τι μου λες τωρα για προσωπικότητες κλπ.
ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΙ’ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΙ ΑΣ ΠΕΣΕΙ ΣΤΟ ΝΕΡΟ…
Τώρα μάλιστα αγαπητή Cynical! Με το δεύτερο κι όλας μέρος της αρθρογραφίας σου περί των Ευρωεκλογών –δεν χρειάστηκε καν τριλογία!- ξεκαθάρισες αρκετά τις (μερικές;) απόψεις σου. Αρκετά, ώστε να γίνει ένας στοιχειώδης, αλλά ουσιαστικός ελπίζω διάλογος επί του θέματος κι έτσι να εγκαταλείψω κι εγώ τις παραβολικές ή σαρκαστικές παρεμβάσεις μου και να έρθω στο …ψητό! Βουρ στο ψητό λοιπόν!
Η ερμηνεία της πραγματικότητας
Από τις άπειρες πραγματικότητες που προκύπτουν μετά από κάθε διαδικασία εκλογών, διαλέγεις να αναλύσεις τον δομικό χαρακτήρα της αποχής. Ουδείς ψόγος! Όταν εσύ, μία αναμφισβήτητα «θετικιά», έχεις δεχθεί ότι ο υποκειμενισμός εμφιλοχωρεί ακόμα και στις πιο «σκληρά» θετικές επιστήμες, θα παραβίαζα ανοιχτές θύρες αν έμενα, έστω και για δύο προτάσεις των δέκα λέξεων συνολικά, στο γεγονός ότι επιλέγεις την ανάλυση του «κόμματος» της αποχής, του «κόμματός» σου δηλαδή. Ας αναλύσουμε λοιπόν την αποχή, μια και αυτό είναι το θέμα της εισήγησής σου.
Τι βλέπουμε εδώ; Εγώ -τουλάχιστον- βλέπω, ότι, αν και «θετικιά», δεν καταφέρνεις να αποκλείσεις από την κοινωνιολογικοπολιτική ανάλυσή σου ορισμένα υποκειμενικά στοιχεία που καταλήγουν να αλλοιώνουν κατάφωρα την πραγματικότητα.
Και πρώτα-πρώτα βλέπω αυτήν την αλλοίωση στην αναγόρευση όλων εκείνων οι οποίοι απείχαν σε …κόμμα! Κόμμα; Έλα Χριστέ και Παναγιά! Μέσα σ’ αυτά τα εκατομμύρια που απείχαν μπορεί να δει κανείς κάθε καρυδιάς καρύδι. Από ορκισμένους αντιεξουσιαστές μέχρι εκπροσώπους του πιο «μαύρου» και αντιδραστικού μηδενισμού (έστω και ασυνείδητα)! Ενδιάμεσα βέβαια γίνεται το μεγάλο πανηγύρι του «φραπέ», των οπαδών –και αντιπάλων- του Sakis και του «φέτος η βιτρίνα του Φωκά είναι για να την αγοράζεις όλη»! Και το αποκαλείς αυτό «κόμμα»; Και μάλιστα με bold; Όσο κι αν τα σύγχρονα κόμματα εξουσίας -λέγε με δεξιά και αριστερή πτέρυγα του κομματικού συστήματος που στηρίζει το υπάρχον οικονομικοπολιτικό σύστημα- έχουν παραδοθεί άνευ όρων στον πολυσυλλεκτισμό, δεν χωράει καμία σύγκριση μ’ όλον αυτόν τον αχταρμά του «κόμματος» της αποχής!
Μετά βλέπω το άλλο. Υποστηρίζεις ότι τα κόμματα δεν εκφράζουν πλέον τους πολίτες αλλά διαφωνείς με την άποψη ότι αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός ότι «προσλαμβάνονται σαν ανέντιμα, κενολόγα, υποκριτικά ή ότι ομφαλοσκοπούν, χαρακτηριστικά που θα μπορούσες κάλλιστα να τους τα αποδόσεις, και τα οποία αν απεμπολούσαν θα γινόντουσαν εκ νέου ελκυστικά,…». Δεν βγάζω άκρη! Αν οι χ παράγοντες δεν βρίσκονται πίσω από την ανυποληψία των κομμάτων, πώς διάολο γίνεται και η άρση των ίδιων παραγόντων αποκαθιστά την ανυποληψία; Τι σόι εξίσωση είναι αυτή;
Η νέα Μεγάλη Αφήγηση: Το «τέλος» των μεγάλων αφηγήσεων!
Μου κάνει εντύπωση που η αναφορά σου στο «τέλος» των Μεγάλων Αφηγήσεων, παραλείπει το αυτονόητο: Ότι αυτού του τύπου οι θεωρίες αντιπροσωπεύουν εκείνο ακριβώς που θέλουν να καταργήσουν! Δεν μου έκανε εντύπωση που το παρέλειψε ο Φουκουγιάμα, ας πούμε. Πολιτικές επιστήμες σπούδασε, τι περιμένεις; Αλλά εσύ, μια «θετικιά»;
Και το ερωτώ αυτό γιατί θα περίμενα από εσένα, στην ανάλυση της πραγματικότητας που κάνεις, να βάλεις κατά μέρος αναγνώσεις αυτής της πραγματικότητας που εξυπηρετούν ενδεχομένως τις ατομικές σου αντιλήψεις, στάσεις και συμπεριφορές δικαιώνοντάς τις, προς όφελος της αλήθειας, για την οποία, ως φυσικός, δεν σταματάς να μάχεσαι. Μου φαίνεται όμως ότι σε αυτήν την περίπτωση άφησες την νοητική πειθαρχία στην αίθουσα του εργαστηρίου… Αλλά ας προχωρήσω.
Ταυτότητες
Στην προσπάθειά σου να εξετάσεις τον χαρακτήρα της αποχής το συνδέεις με το ζήτημα των πολλαπλών ταυτοτήτων. Εδώ υποπίπτεις σε δομικά λάθη. Κατ’ αρχήν οι πολλαπλές ταυτότητες δεν είναι φαινόμενο τωρινό. Τωρινό φαινόμενο είναι η μελέτη και η σχετική φιλολογία επ’ αυτού –με προφανείς ωφεληθέντες την κοινωνιολογική γνώση αλλά και την Καθεστηκυία Τάξη. Όπως ακριβώς και η βαρύτητα δεν δημιουργήθηκε την στιγμή που το μήλο βρήκε κατακέφαλα τον μεγάλο Ισαάκ. Έπειτα, από πού κι ως πού αναγορεύεις τις πολλαπλές ταυτότητες παράγοντα επηρεασμού υπέρ της αποχής; Σ’ αυτές τις εκλογές, ο μπαξές είχε ό,τι μπορεί να λαχταρήσει η ψυχή του ανθρώπου. (Είναι αυτό που εσύ αποκαλείς «καχεκτική» αγορά…). Δηλαδή, θύμωσαν οι Έλληνες που δεν κατέβηκε στις φετινές εκλογές η …Χριστοπιστία ή που δεν υπήρχε αμιγώς φεμινιστικό κόμμα και απείχαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας;
Το πρόβλημα με τις πολλαπλές ταυτότητες είναι άλλο αγαπητή Cynical: «Χάθηκαν» οι προτεραιότητες. Πολλές οι ταυτότητες –όπως ήταν πάντα!- ποια είναι πάνω-πανω; Έλα μου ντέ! Κάποτε, όχι πολύ παλιά, η Αριστερά υποτιμούσε την πολλαπλότητα κι έλεγε: «Μην ακούω μαλακίες! Μία είναι η ταυτότητα. Η Ταξική!». Μαλακίες!
Τώρα πήγε στο άλλο άκρο και λέει: «Πολλές οι ταυτότητες. Βάλτε τις σε όποια σειρά θέλετε!» (Φοβάται η καημένη μην την πουν «ολοκληρωτικιά»!...). Πάλι μαλακίες! Έτσι κατέληξε να μιλάει για την Κούνεβα χαρακτηρίζοντάς την πρώτα μετανάστρια, μετά γυναίκα και στο τέλος εργάτρια! Τέτοια τρικυμία εν κρανίω!...
Το θέμα δεν είναι αν η μία ταυτότητα αποκλείει την άλλη. Ποτέ δεν την απέκλειε. Ο Ουαλός ανθρακωρύχος του Κάρντιφ ήταν και σοσιαλιστής και άντρας. Σύμφωνα με την πολιτική του ταυτότητα, ήταν πρώτος και καλύτερος στις απεργίες (μετά ξύλου!) και σύμφωνα με την ταυτότητα του φύλου του δεν πήγαινε σπίτι το Σαββατόβραδο πριν πιεί καμιά δεκαπενταριά πίντες με «τα παιδιά» στην παμπ. Πιστεύεις, ότι σήμερα, που «όλα επιτρέπονται», οι ψηφοφόροι απείχαν και δεν ψήφισαν ΚΚΕ π.χ., επειδή η Παπαρήγα απαγορεύει στα μέλη και τους οπαδούς του κόμματος να πηγαίνουν τις Κυριακές στου Καραϊσκάκη και να παρατάνε τις γυναίκες τους μόνες στο σπίτι;
Εξατομίκευση
Δεν εξετάζω αν μιλάς για εξατομίκευση χωρίς καμία αναφορά στις αιτίες –αυτό είναι εγγενές χαρακτηριστικό των εισηγήσεών σου. Όμως είναι νομίζω τελείως άστοχο να συνδέεις την εξατομίκευση με την αποχή μέσα από το πρίσμα του εκλεκτικισμού. Τα κόμματα εξουσίας εδώ και πολλά χρόνια είναι αυτό ακριβώς που λες ότι ψάχνουν οι πολίτες και δεν το βρίσκουν: Σούπερ-Μάρκετ του κερατά! Δεν υπάρχει περίπτωση να θέλει κάτι η ψυχούλα σου για να δικαιολογήσει την απόφασή της και να μην το βρει! Έπειτα, ο κατακερματισμός των κοινωνιών έχει επιφέρει και πολιτικό κατακερματισμό. Το έθιξα παραπάνω: Είχαμε ένα σωρό κόμματα στη διάθεση των πολιτών. Παρ’ όλα αυτά …τσού!
Τελικά, τι έχουν τα έρμα και δεν ψηφίζουν;
Οι κοινωνικοί επιστήμονες συχνά-πυκνά πέφτουν στην εξής λούμπα: Κάνουν όλο το σπίτι άνω κάτω για να βρούν που στο διάολο είναι τα γυαλιά τους, ώστε να «διαβάσουν» την πραγματικότητα, για να τους πει στο τέλος η γυναίκα τους: Μα χριστιανέ μου, τα φοράς! Εσύ δεν είσαι κοινωνική επιστήμων αγαπητή Cynical, αλλά νομίζω ότι έπαθες περίπου το ίδιο.
Γιατί δεν πάνε να ψηφίσουν; Γιατί το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, αφού οδηγούνται (και υποκύπτουν) στο να ψηφίζουν «συστημικά», δεν έχει πρακτική και θετική επίδραση στη ζωή τους, είναι απλό! Η κοινοβουλευτική δημοκρατία των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών, έχει φάει τα ψωμιά της! Αλλά εκτός από τα δικά της ψωμιά, έχει φάει και τα μυαλά των υπηκόων της! Για να κυριολεκτήσω, δεν τους τα έχει φάει, τους τα έχει φουσκώσει! Με τι; Μα με την περίφημη «ατομικότητα»! Διότι η ένταξη σε συλλογικότητες είναι «κολλεκτιβισμός» που «ισοπεδώνει» το άτομο. Η συλλογικότητα είναι «μαντρί». Κι όποιος εντάσσεται σ’ αυτήν γίνεται «πρόβατο»! Κι έτσι, τα «άτομα», που είναι άτομα κι όχι «πρόβατα», δεν αρνούνται απλώς την ψήφο στα κόμματα που τους κυβερνούν όπως τους κυβερνούν τόσα χρόνια. Απέχουν γενικώς! Κι έτσι τα κόμματα που κυβερνούν, συνεχίζουν να κυβερνούν!
Φυσικά, οι άνθρωποι που απείχαν έχουν κι ένα άλλο χαρακτηριστικό. Έχουν υπερβολικές προσδοκίες από τις εκλογές. Πιστεύουν ότι οι εκλογές πρέπει να έχουν το πρακτικό αποτέλεσμα των ψηφοφοριών για την Eurovision. Όπου εκεί ψηφίζεις Sakis ας πούμε, και βγαίνει ο Sakis, δεν βγαίνει η Καλομοίρα! Κι επειδή δεν γίνεται έτσι ακριβώς με τις πολιτικές εκλογές, επειδή ψηφίζουν σοσιαλιστές και τους βγαίνει ο Σημίτης, ή «μεσαίο χώρο» και τους βγαίνει ο Μητσοτάκης, θυμώνουν και απέχουν. Διότι αυτοί είναι άτομα και την ατομικότητά τους την έχουν κορόνα στο κεφάλι τους!
Μερικοί από αυτούς, όσοι δεν βολεύονται και πολύ από την απόλυτη ατομικότητα, ασχολούνται με δραστηριότητες περιορισμένου στόχου όπως λες. Καλό και άγιο. Αλλά έχει ένα μειονέκτημα: Δεν θίγει την πολιτική εξουσία αν δεν συνδέεται με ένα πολιτικό κίνημα που την έχει ως στόχο. Ικανοποιεί βέβαια την ανάγκη της ένταξης σε ένα σύνολο, ικανοποιεί εν μέρει την ανάγκη να δεις να πιάνουν κάπως τόπο οι κόποι σου, αλλά δεν λύνει το κοινωνικό πρόβλημα. Η επίλυση του κοινωνικού προβλήματος απαιτεί άλλου τύπου οργάνωση, μεγαλύτερη διαθεσιμότητα και βέβαια μεγαλύτερη δέσμευση. Και τα «άτομα» όταν ακούνε για «δέσμευση», γίνονται λαγός!...
Περί μετανεωτερικότητας
Διαβάζω αγαπητή Cynical, την απάντησή σου στον @grsail: «για να μην παρεξηγιόμαστε, τη μετανεωτερικοτητα τη θεωρω εντελώς παρακμιακη και την εχω ξεχεριασει πολλες φορες εδω περα. Και θα το ξανακανω για να μην ξεχνιομαστε. Ειναι αυτη που πρωτα πρωτα θεωρησε οτι η λογικη ειναι υπευθυνη για ολες τις συμφορες και γιαυτο καλο ειναι να μην την παιρνουμε στα σοβαρα στις αποφασεις μας. Ειναι αυτη που σχετικοποιησε τις αξιες και απομακρυνε τον κοσμο απο την πολιτικη. Ειναι αυτη που διεσπασε τις κοινωνιες και τις συλλογικοτητες. Ειναι αυτη που σχετικοποιησε το δικαιο και.. και..».
Συμφωνώ και επαυξάνω. Όμως μου κάνει εντύπωση που χρησιμοποιείς -άρα νομιμοποιείς- τον όρο. Ανήκει στην συνομοταξία της «μετα-λογίας» (συγχώρα μου τον βαρβαρισμό). Μεταφορντισμός, μεταβιομηχανική κοινωνία, μετανεωτερικότητα, κλπ.,κλπ. Δειλά-δειλά έχει αρχίσει να ακούγεται και ο …μετακαπιταλισμός!
Θα σου ζητούσα να το ξανασκεφτείς. Η χρήση του όρου, θέλεις δεν θέλεις, σηματοδοτεί ότι αποδέχεσαι μία από τις ακόλουθες θέσεις: α) Η νεωτερικότητα υλοποίησε τις επαγγελίες της, β) ξεπεράστηκε κι αυτή και οι επαγγελίες της. Παρά το γεγονός ότι μερικές φορές τα γραπτά σου δείχνουν πως δέχεσαι πότε το (α) και πότε το (β), δεν είμαι τελείως πεπεισμένος ότι είναι έτσι.
Και η αλλαγή της πραγματικότητας;
Αγαπητή Cynical, ήδη έχω γράψει πάρα πολλά και η ώρα πέρασε. Αν ασχοληθώ με το ζήτημα θα ξημερώσω! Εξ άλλου, θα είμαι και εκτός θέματος, μια που ούτε εσύ το έθιξες καθόλου.
Αγαπητε Δ. Δρακοναριε,
το "κομμα της Αποχής" δεν αναφερθηκε πουθενα, ουτε σε αυτη την αναρτηση ουτε και σε προηγουμενη. Ειναι αποκλειστικα δικη σου εφευρεση, και στηριζεις εκει πανω οτι θελεις να στηριξεις. Κανε το , αλλα οχι βασιζομενος στα γραπτα μου.
Οταν μιλαω για απαξιωση των κομματων, πώς να επικαλεστω την ίδρυση ενος αλλου κόμματος;
Τελικα Δρακοναριε, γιατι δεν ψήφισαν τα έρμα; Αν μου διεφυγε, σε παρακαλώ καντο μου λιανά. Τωρα, γιατι ωρες ωρες οταν σε διαβαζω μου βγαζεις ενα πατερναλιστικο υφος και ειναι σαν να ακουω τον πατερα μου;
γεια σου @ange-ta
ακριβως!! δεν διαφωνω περι του καταναλωτικου κρεττινου, αλλά όλα κι όλα, υπάρχουν παρα πολλα αγαθά και να καταναλώσει και να ταυτιστεί και να φαντασιωθεί.
Αρα καθε ενα απο τα προιοντα, υλικά ή πολιτισμικά, δυνητικα μπορει να δημιουργει και διαφορετικες ταυτοτητες.
Το εγραφα και απο πολυ παλια, οτι ο ανθρωπος πλεον ψωνιζει λιανικα, και εφερνα σαν παράδειγμα τα ιδια τα LPs στη μουσικη τα οποια δεν προτιμωνται. Ο κοσμος προτιμαει να αγοραζει τραγουδι τραγουδι, παρα ενα συνολο.
Τωρα ολοκληρο κομμα πέφτει καπως βαρυ να το αγορασεις συνολικα. Αμφιβαλεις οτι ο κοσμος σημερα δυσκολευεται να ταυτιστει με ολότητες; Γιατι τα κομματα να μεινουν απ' έξω;
Η παραβολή με τα ράφια του super market είναι ο τρόπος που ένιωθα πάντα, αλλά δεν έβρισκα ποτέ τα κατάλληλα λόγια για να το εκφράσω (Thanks for that).
Συμφωνώ με την ανάρτηση σου στο σύνολο της, απλώς δεν θεωρώ ότι το να μην σε εκφράζει πλήρως ένα κόμμα αποτελεί ικανό άλλοθι για να απέχεις.
Για παράδειγμα όταν έχεις την ανάγκη να φας ψωμί, θα πας στο φούρναρη της γειτονιάς και θα επιλέξεις το καρβέλι που σου αρέσει περισσότερο, ακόμα κι αν δεν το θεωρείς σπουδαίο.
Νομίζω ότι αντίστοιχη είναι και η ανάγκη του να (συν)προσδιορίσει κανείς τα πλαίσια μέσα στα οποία θα κινηθεί η ζωή του.
Sorry αν το σχόλιο μου έχει καλυφθεί από προηγούμενη σου ανάρτηση.
Καλησπέρα σε όλους. Και εγώ θα ήθελα να σχολιάσω, αλλά δεν υπάρχει λόγος γιατί θα έγραφα αυτά που είπα ο navarino-s. Πιστεύω ότι το 99% αυτών που απείχε δεν έχουν διαμαρτυρηθεί ποτέ και για τίποτα, αντίθετα "κλαίγονται" για τα πάντα.
Γεια σου @ΝδΝ,
αρκετες φορες γινεται συγχυση αναμεσα στο 'Ειναι" και το "Δεον" οπου το δευτερο απαιτει και εκφραση αξιολογικων κρισεων.
Προφανως και στα σχολια ο καθενας εκφραζεται οπως θελει, και δεν απευθυνομαι ειδικα σε σενα (το κανω επειδη εχω το θαρρος και σε βρήκα πρόχειρο!!), αλλα πήρα τωρα την ευκαιρια να το γραψω μιας και το παρατηρω να συμβαινει συχνα.
Ειναι αλλο πραγμα να προσπαθεις να εξηγησεις ενα φαινομενο, κρατωντας μια σταση εξωτερικου παρατηρητη και άλλο να εκφραζεις κρισεις για το κατα ποσο συμφωνεις ή οχι με αυτο.
Προσπαθωντας να ερμηνευεσεις ενα γεγονος δεν σημαινει οτι και το υιοθετεις. Νομιζω οτι αυτο ειναι προφανες.
Αλλο πραγμα ειναι να προσπαθεις να πεις γιατι συμβαινει αποχη και αλλο για το αν ειναι σωστη ή λαθος.
Ουδολως ασχοληθηκα με το δευτερο. Εξεφρασα ήδη τρεις διαφορετικες αποψεις για τις αιτιες και μονο. Και εδω εκφραστηκαν και αλλες..
Αν καταλαβα καλα την αποδιδεις στην αδιαφορια, αλλα δεν εξηγεις πώς προέκυψε η αδιαφορια...
Διαβλέπω εδώ όπως και αλλού μια εντεινόμενη διαφορά κουλτούρας μεταξύ των ψηφισάντων και των μη ψηφισάντων (ανεξαρτήτως ψηφίσματος !).
Το ερμηνεύω ως φυσιολογική (αναμενόμενη) αντίδραση των κομματύλων(*) προς τον φυσιολογικό και αδέσμευτο (χωρίς τραχανάδες) Ευρωπαίο πολίτη.
Είναι η φυσιολογική απέχθεια των παιδιών του κατηχητικού (και απουσιολόγων εξ’ επαγγέλματος) προς τα ‘άλλα’ παιδιά, αυτά που έπαιζαν κάτω στο ποτάμι !
Δείτε το και έτσι ... έχει γούστο ! (προσοχή μόνο με γυαλιά ηλίου ...)
(*) μετεξέλιξη των γραικύλων
Γεια σου @Teddy Boy και καλωςόρισες!
Εδω προσπαθησα να δωσω μια κοινωνιολογικη, ας πουμε, ερμηνεια του "απεχειν" με γνωμονα τα διαφοροποιά στοιχεια της εποχης μας, τα οποια τα βρισκει κανεις σε ενα σωρό συμποριφορες στον δυτικο κοσμο. Θεωρησα οτι δεν θα ηταν ατοπο να μπορουν να εντοπιστούν και στην εκλογική συμπεριφορά.
Η εξηγηση αυτη ειναι πολυ γενικη, και δεν πιανει λεπτες αποχρωσεις, αλλα δεν ηταν και ο σκοπος μου να εντυφησω στη λεπτομερεια.
Τωρα το τι θα επρεπε να κανουν, νομιζω ειναι αλλο "φιλοσοφικό" θεμα. Δηλ. αν θα επρεπε να διαλεξουν το μη χειρον κομμα, ή να μην διαλεξουν κανενα, δεν μπορω να το πω.
Υπάρχουν δίκαια και επιχειρήματα και για τη μια σταση και για την αλλη.
τα επιχειρηματα υπερ της αποχης μπορουν να διακριθούν και σε θετικα (δηλ. απεχω διοτι το ευρωκοιν. ειναι λειψος θεσμος και αρα μας κοροιδευουν) ειτε αρνητικα (δηλ. απεχω σαν φτυσιμο του ανεντιμου πολιτικου συστηματος).
Το ιδιο υπαρχουν και επιχειρηματα εναντιον της αποχης. Για να απεχει το μισο σωμα, σημαινει οτι τα επιχειρηματα των δυο στασεων ειναι ισαξια...
Με ρωτάς αν ο κοσμος σημερα δυσκολευεται να ταυτιστει με ολότητες και θα σου απαντησω βερι φαστ:
Ο άνθρωπος - σαν άτομο - ΠΟΤΕ δεν ταυτιζόταν με ολότητες. Δεν μπορεί καν να συλλάβει αυτη την έννοια. Παρότι η φύση είναι ΜΙΑ ΟΛΟΤΗΤΑ, που κάθε φορά που το μικρό ανθρωπάκι μετατοπίζει ένα πετραδάκι, δεν είναι σε θέση να δει τι σεισμό προκαλεί, ο άνθρωπος είναι μονοδιάστατος. Φρικτά μονοδιάστατος.
Ελεεινά, μονοδιάστατος. Οχι τόσο οι μάζες, αυτές έχουν μεγαλίτερη ταση να προσεταιρίζονται κάποιο σύνολο μεγαλίτερο απο το άτομο, (ας πούμε λ.χ. την οικογένεια, το έθνος, τη θρησκεία) αλλά το άτομο που έχει ισχύ, χάνει τον έλεγχο. Νομίζει, ότι αυτος ξέρει τα πάντα, ενώ δεν ξέρει την τυφλα του.
Πιο ολιστική προσέγγυση είχαν οι ινδιάνοι και πολλοί λαοί που ζούνε σε άγρια κατάσταση. Ο πολιτισμός σπάει πολλούς δεσμούς και εξατομικεύει. Οπότε σαν τάση έχεις κάπως δίκιο!
Ξεκινησα, αλλιως και κατέληξα να πω ότι έχεις δίκιο!
Τεράστιο το θέμα......
Γι αυτο αυτα τα λίγα!
ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΙ ΑΣ ΠΕΣΟΥΝ ΣΤΟ ΝΕΡΟ...
Οποία δυσάρεστη έκπληξη αγαπητή Cynical! Tέτοιος θυμός; Γιατί; Πώς επέτρεψες στον εαυτό σου τέτοια εκτροπή που καταλήγει αντί να κρίνει και να απορρίπτει τις απόψεις μου, να αιτιάται το ύφος μου;
Με τέτοιο θυμό, μοιραία, καταληγεις να επικαλείσαι πράγματα εξωφρενικά, όταν μου λες στο σχόλιό σου:
«...το “κομμα της Αποχής” δεν αναφερθηκε πουθενα, ουτε σε αυτη την αναρτηση ουτε και σε προηγουμενη. Ειναι αποκλειστικα δικη σου εφευρεση, και στηριζεις εκει πανω οτι θελεις να στηριξεις. Κανε το , αλλα οχι βασιζομενος στα γραπτα μου.».
Ωστε έτσι αγαπητή Cynical; Δική μου «εφεύρεση»; Και δεν μου λες για να 'χουμε και το καλό ρώτημα, ποιός γράφει στην ανάρτησή του, αρχή-αρχή, τα παρακάτω λόγια;
«Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών έγιναν επιτέλους γνωστά δίνοντας εκ του μακρόθεν, την πρώτη θέση στο ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΧΗΣ.»; (Η υπογράμμιση δική σου, με bold, εγώ όμως δεν έχω τέτοια τεχνική δυνατότητα, εξ ου και τα κεφαλαία). Ποιός τα γράφει αυτά λοιπόν; Η Μαρία η Πενταγιώτισσα, ο Δ. Δρακονάριος ή η Cynical;
Ή θα μου πεις, ότι το έγραψες «έτσι», λογοτεχνική αδεία ας πούμε ή έστω καθ' υπερβολήν; Σε μιά τέτοια περίπτωση, αν σε άκουγε ο Λακάν θα κάγχαζε! Εγώ, που δεν είμαι βέβαια ο Λακάν, ούτε κι έχω καμιά τέτοια διάθεση απέναντί σου, παρά την παντελώς άδικη και ανυπόστατη και απολύτως ανάξιά μου κατηγορία περί «εφεύρεσης» που τάχα την έβαλα ερήμην σου στα γραπτά σου, δεν πρόκειται να καγχάσω. Απλώς θα κάνω ότι δεν άκουσα...
Αγαπητή Cynical, βλέπω ότι απ' όλο αυτό το κατεβατό που έγραψα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα δεν σου έκανε τίποτα κλικ για συζήτηση. Σου έκανε όμως κλικ ο …«πατερναλισμός» μου! Τι ονομάζεις «πατερναλισμό»; Την ομιλία από κάποια συγκεκριμένη και δεσμευτική για μένα θέση; Το γεγονός ότι ομιλώ χωρίς «ήξεις αφήξεις»; Το γεγονός ότι λέω τα σύκα-σύκα και την σκάφη-σκάφη; Όλα αυτά δεκτά. Όμως τίποτα απ' όλα αυτά δεν νομίζω ότι είναι συνώνυμο του πατερναλισμού...
Ο πατερναλισμός, όπως ξέρεις, στην καταγωγική του έννοια πηγάζει από την πατρική εξουσία. Φυσικά, υπάρχουν πατερναλισμοί και πατερναλισμοί. Της κοινωνικής καταγωγής. Του πλούτου. Της ευφυίας. Της επιστημονικής ή της εξειδικευμένης γνώσης. Ουδέποτε υπενόησα το παραμικρό περί όλων αυτών. Το μόνο που έχω καταθέσει είναι η αριστερή μου πολιτική ταυτότητα.
Με αυτήν στην κωλότσεπη λοιπόν, σχολίασα το τελευταίο σου κείμενο, όταν έγινε πλέον φανερό ότι εξωράϊζε την αποχή από τις εκλογές. Η ανάλυσή σου έπασχε τόσο μεθοδολογικά όσο και αναλυτικά. Αυτό προσπάθησα να δείξω όσο πιό πειστικά μπορούσα, επικαλούμενος όχι δικές μου εφευρέσεις, αλλά δικά σου λόγια και γνωστά σε όλους γεγονότα. Επ' αυτών όμως, όπως είπα και παραπάνω, δεν είδα κανέναν αντίλογο. Εκτός από μία ερώτηση, για να μην σε αδικώ.
Με ρωτάς γιατί δεν ψήφισαν τα έρμα κι αν σου διαφεύγει κάτι ως προς την αιτία της αποχής. Εγώ την απάντησή μου την έδωσα και ήταν μία συντομότατη περίληψη της δικής σου ομότιτλης ανάρτησης. Άρα δεν νομίζω ότι σου διαφεύγει τίποτα. Με μία διαφορά: Στην χθεσινή σου ανάρτηση, εγκαταλείπεις εσύ η ίδια τα δικά σου πορίσματα και αντί να συνεχίσεις από αυτά εμπλέκεις -και μπλέκεσαι- τις «ταυτότητες» και τον «πλουραλιστικό δυτικό άνθρωπο» στην προσπάθειά σου να «ανακαινίσεις» την αποχή.
Με ρωτάς όμως ακόμα και κάτι άλλο. Γιατί μερικές φορές με διαβάζεις και είναι σαν να ακούς τον πατέρα σου. Φυσικά δεν μπορώ να απαντήσω μετά βεβαιότητας. Κάνω όμως μία σκέψη.
Είμαι σίγουρος, ότι ξέρεις πως όταν διαβάζω το σχόλιό σου(***)προς τον @ΝdΝ χαμογελάω. Μήπως σου θυμίζω τον πατέρα σου, επειδή ούτε κι εκείνον μπορούσες να τον ξεγελάσεις, όταν, για να παίξεις μιά ώρα αρχύτερα, του έλεγες πως είχες διαβάσει όλα τα μαθήματά σου;
Κι έτσι να είναι, είναι αυτός λόγος να μου θυμώνεις;
Χαιρετώ.
(***) «Ειναι αλλο πραγμα να προσπαθεις να εξηγησεις ενα φαινομενο, κρατωντας μια σταση εξωτερικου παρατηρητη και άλλο να εκφραζεις κρισεις για το κατα ποσο συμφωνεις ή οχι με αυτο.
Προσπαθωντας να ερμηνευεσεις ενα γεγονος δεν σημαινει οτι και το υιοθετεις. Νομιζω οτι αυτο ειναι προφανες.
Αλλο πραγμα ειναι να προσπαθεις να πεις γιατι συμβαινει αποχη και αλλο για το αν ειναι σωστη ή λαθος.
Ουδολως ασχοληθηκα με το δευτερο. Εξεφρασα ήδη τρεις διαφορετικες αποψεις για τις αιτιες και μονο.»
Γεια σου @ange-ta,
οταν λέω ταυτιση, εννοω ταύτιση με ολο το δογματικο οπλοστασιο καποιας θρησκειας ή ιδεολογιας. Πώς το λενε! Να αγοραζε παλια ολοκληρο το "πακετο" και ησύχαζε. Δεν σκοτιζοταν να ψαχνει και να διερωταται. Σημερα εχει περασει η εποχη των αυθεντιων και ο ανθρωπος ειναι υποχρεωμενος να φτιαχνει την κοσμοθεωρια του απο δω κι απο κει. Ειναι μια αντιληψη αρκετα διαδεδομενη και τεκμηριωμενη, η οποια με εχει πεισει αρκετα και την υιοθετω.
Με τη λέξη "ολοτητα" δεν εννοω οτι ειχε κατ' ιδιαν σφαιρικη αντιληψη των πραγματων. Για παραδειγμα τοσο η Βιβλος οσο και το Κορανι εξηγουν τα παντα και παρέχου τοσο τα ηθικά όσο και τα κανονιστικά πλαισια του βιου. Τα αποστηθιζε και τελείωνε..
Δεν την χρησιμοποιησα με τη φιλοσοφικη της εκδοχη, πραγμα που ειναι πολυ απαιτητικο να το κατανοησει καποιος, αν ποτε το καταφερει.
Καπως έτσι.
Γεια σου @grsail,
δεν θα έλεγα οτι υπαρχει διαφορα κουλτούρας, διοτι σε πεδια εκτος των εκλογων οι δυο τασεις θα ξανασυνατηθούν.
Αν και επιχειρήθηκε να δημιουργηθει ενα πολεμικο κλιμα αναμεσα στις δυο κατηγοριες, τελικα δεν εκτραχυλύνθηκε.
Στο τελος τελος, δεν ειναι και εντελώς αδικαιολογητο να συμβαινει, μιας και οι εκλογες είναι μια μαχη οπου ολοι επιδιώκουν να κερδισουν.
Αλλα εχει ενδιαφερον, γιατι ειναι η πρωτη φορα που δημιουργειται αντιθεση πανω σ' αυτη τη βαση στη χωρα μας. Και ο καθενας θελει να της δωσει τον χαρακτηρα που τον ευνοει.
Αγαπητε Δρακονάριε,
Μάλλον δεν ηταν φανερο οτι η φραση "κομμα της αποχης| ήταν ειρωνικη. Εκτος αυτου, δεν εχτισα καμια θεωρια πάνω στην υπαρξη τετοιου κομματος, οποτε μαλλον και αυτο σου διέφυγε.
Σχετικα με την πατερναλιστικη σταση που σου προσάπτω, δεν θελω να επεκταθω. Ο νοών νοείτο.
Οσο για τα υπολοιπα,
περι εξατομικευσης, περι λειτουργιας των κομματων περι ταυτοτητων κ.λ.π. εχουν γραφτει τομοι επι τομων. Ο,τι ειχα να πω το ειπα πολλαπλως και στα σχολια. Μια ματια στην συγγενη βιβλιογραφια πιθανον να διασαφηνισει καποια κενα που δεν μπορεσα να καλυψω.
Σεβαστη η αποψη σου, οταν ομως δεν γινεται υπερ το δεον κριτικη, ειρωνική και οταν δεν θιγει προσωπα. Τοτε θυμωνω.
Αγαπητή Cynical,
Εγώ κλείνω από την μεριά μου αυτήν την διένεξη με τις εξής παρατηρήσεις, όχι επί του θέματος, αλλά επί ουσιαστικών νομίζω ζητημάτων.
Δυσκολεύομαι πολύ να καταλάβω τι σημαίνει "υπέρ το δέον κριτική άποψη".
Επίσης, δυσκολεύομαι να καταλάβω τι σημαίνει "υπέρ το δέον ειρωνική άποψη". Πολύ περισσότερο, όταν αυτό γράφεται από μία blogger που η υπ' αριθμόν ένα (1) κατηγορία των θεμάτων της είναι τα σαρκαστικά!
Και δεν καταλαβαίνω καθόλου ποιά πρόσωπα έθιξα. Εγώ απόψεις κρίνω. Κι επειδή δεν είμαι κριτικός απόψεων γενικά, αλλά κριτικός πολιτικών απόψεων, αυτές κρίνω. Κι επειδή δεν είμαι ουδέτερος κριτικός πολιτικών απόψεων ή "εξωτερικός παρατηρητής", αλλά αριστερός κριτικός πολιτικών απόψεων, αριστερή είναι και η κριτική μου. Όπως εν προκειμένω στον εκ πλαγίου εξωραϊσμό της αποχής εκ μέρους σου, στάσης δηλαδή που αποτελεί κόκκινο πανί για κάθε αριστερό.
Ο υπαινιγμός, η ειρωνεία και ο σαρκασμός, όπως πολύ καλά ξέρεις αφού τα χρησιμοποιείς κατά κόρον, ήταν πάντα όπλο της κριτικής. Τυχαίνει να το ξέρω κι εγώ. Τι να κάνουμε τώρα;
Ζητώντας να τα μετριάσω μου ζητάς στην ουσία να κάνω λιγότερο αιχμηρή, άρα και αποτελεσματική, την πολιτική κριτική μου. Εσύ όμως βλέπω, ότι στο σημερινό σου άρθρο π.χ. κριτικάρεις την στάση της κ. Τσαπανίδου, κοπανώντας την σαν χταπόδι! Δεν μου φαίνεται fair. Και δεν βλέπω να στηρίζεται σε καμία δικαιική αρχή, πλην αυτής της εξουσίας...
Θα μου πεις: "Και ποιός θέλει να είναι το χταπόδι;".
Σωστό κι αυτό.
Χαιρετώ.
Εγω δεν καταλαβα και πολλα.Μπορεις να εξηγησεις με πολυ απλα λογια τι εννοεις; Πανω κατω καταλαβα τι εννοεις αλλα θελω να το πεις με πιο απλα λογια για να καταλαβω καλυτερα για να μπορω να παρουσιασω το ποστ στο μπλογκ μου επειδη μου φαινεται ενδιαφερον.Ευχαριστω.
Ποια ειναι αυτα τα κομματικα υπερ-καταστηματα που λες;
Το καθε κομμα δεν εκφραζει μια διαφορετικη ιδεολογια; Ετσι ο καθενας δε βρισκει αυτο που τον εκφραζει περισσοτερο; Μπορει δηλ. καποιος να ειναι και δεξιος και αριστερος; Ποιες ιδεολογιες και ποιες συμπεριφορες ειναι αυτες που δεν περιλαμβανονται στα κομματα;
Γεια σου @blogo
στην πραγματικοτητα, με την αποχη να ειναι δεδομενη και μαλιστα να δειχνει αυξητικες τασεις παγκοσμιως, προσπαθω να κάνω μια προβολή σε βαθος χρονου για το μελλον των κομματων και της αντιπροσωπευτικης δημοκρατιας.
Περα απο τη διαφθορα και την παρακμη γενικώς, προσπαθω να βαλω και μια αλλη παραμετρο που προερχεται απο τη φυση της εποχης μας και την μεταλλαξη του τροπου που τα ατομα αντιλαμβανονται τον κοσμο και τους εαυτους τους.
Τα κομματα κατα παραδοση τοποθετουνται επανω σε συγκεκριμενους αξονες, δηλ. δεξια, αριστερα και ενδιαμεσα. Μεχρι πριν μερικες δεκαετιες οι πολιτικες ιδεολογιες ηταν αυστηρα οριοθετημενες οπως και η ζωη των ανθρωπων που τις ασπαζοντας και κατα κυριο λογο παραμενανε πιστες σε αυτες. Καθε ιδεολογια πολιτικη ή θρησκευτικη οριζε και τις επι μερους συμπεριφορες των ατομων.
Σημερα αυτου του ειδους οι οριοθετησεις επαψαν να υπαρχουν. Τα ατομα αποφευγουν τις οποιου ειδους δεσμευσεις και τα κομματα τους πεφτουν σαν στενος κορσες. Απλα, δεν τα εκφραζουν. Οπως και οτιδηποτε αλλο συγκροτημενο και συμπαγες. Αυτο ειναι μια γενικη ταση, που απανταται σε διαφορους τομεις της κοινωνικης ζωης και την περιεγραψε πολυ καλα ο Zygmunt Βaumann σε ενα σωρο βιβλια του.
Θα παραλληληζα μια επιθυμητη πολιτικη συμπεριφορα με την συμπεριφορα του καταναλωτη, ο οποιος θελει να μπορει να επιλεγει τα μερη και οχι το ολον.
Μεταφραζομενο πολιτικα, αν αυτη η αλλαγη νοοτροπιας που προανεφερα εχει καποια ισχυ, ο πολιτης θα ηταν περισσοτερο ευχαριστημενος αν ειχε την ευχαίρια να ψηφισει μια πολιτικη απ' το πασοκ, αλλη πολιτικη απ' το λαος, παρααλλη απ' το ΚΚΕ, παρά το όλον πασοκ, ή το ολον λαος ή το ολον ΚΚΕ κ.λ.π.
Ακριβως, όταν μιλαω για συνυπαρξη και συμφιλίωση διαφορετικων ταυτοτητων, αυτο εννοώ, ότι μπορει να ειναι ταυτοχρονα και αριστερος και δεξιος, γιατι συμφωνα με αρκετους αναλυτες, δεν υπάρχουν πια οι παλιοι διαχωρισμοι αριστερας δεξιας, στην ιδια ενταση οπως πριν απο 30/40 χρονια.
Δεν ξερω αν μπορεσα να γινω λιγο παραπανω σαφης.
Αγαπητη cynical, ολα αυτα ακουγονται ωραια και ενδιαφεροντα αλλα δεν ειναι παρα στη σφαιρα της φαντασιας.Ο προβληματισμος σου εχει μια βαση.Οι ΜΚΟ μπορει να εχουν σημαντικο ρολο στην πολιτικη ζωη αλλα δε θα αντικαταστησουν τα κομματα.Οι οροι δεξια, αριστερα, κεντροαριστερα, ακομα και ακροδεξια εχουν ακομα ισχυ και θεωρουνται ξεπερασμενοι μονο στη θεωρια.Ακριβως αυτοι οι οροι δινουν μια ταυτοτητα στο καθε ατομο.Δεν εχουν αλλαξει τοσο τα πραγματα απο πριν μερικες δεκαετιες.Οι παραδοσιακες δομες της κοινωνιας δεν αλλαζουν τοσο ευκολα.Η πολιτικη δεν ειναι super-market για να διαλεγουμε τις πολιτικες που μας εκφραζουν.Τα κομματα εχουν συσταθει για να μας προσφερουν το ολον που αποτελειται απο μερη, και αν θελουμε εμεις διαλεγουμε αυτο το ολον.Αν οχι, εχουμε το δικαιωμα να απεχουμε ή ακομα και να φτιαξουμε το δικο μας κομμα.Τωρα, πως εξηγω την αποχη; Οσον αφορα την Ελλαδα, μαλλον οι λογοι ειναι απλοι.Το τριημερο, η υψηλη θερμοκρασια, οι δυσαρεστημενοι δεξιοι ψηφοφοροι και το οτι οι ευρωεκλογες για τον Ελληνα οπως λεει και ο Προκοπης Δουκας δεν εχουν "τζερτζελο".Μηπως και για τους Ευρωπαιους δεν εχουν "τζερτζελο"; Δεν υπαρχει λογος να φιλοσοφουμε πανω στο μελλον των κομματων και της αντιπροσωπευτικης δημοκρατιας, αφου αποτελουν δυναμικο κομματι του παροντος, και παρα την αδιαφορια που υπαρχει απο πολλους, αλλοι τοσοι ειναι αυτοι που ακομα παθιαζονται και υποστηριζουν το κομμα τους, ακομα κι αν αυτο ειναι διεφθαρμενο.
Γεια σου @blogo,
αν παρουμε υπ' οψιν μας την επιταχυνση των κοινωνικων αλλαγων τις τελευταιες δεκαετιες, δεν ειναι και πολυ ατοπο να αναμενουμε παρομοιες αλλαγες και στη δομη του πολιτικου τοπιου. Διεργασιες όντως γινονται, αποτυπώματα των οποιων ειναι τα φαινομενα σηψης και η αποχη μαζι. Από την αλλη μερια δημιουργουνται νεοι πόλοι δρασης και ενδυναμωση της λεγομενης κοινωνιας των πολιτων. Ολα αυτα εκτιμω οτι θα βγαλουν σε μια αλλη οχθη. Για το ποτε θα ξεκαθαρισει το τοπιο δεν μπορει κανεις να το πει.
Αν κοιταξουμε την εννοια "αριστερος", πιστευω ότι δεν στελνει τα ιδια σηματα οπως μεταπολεμικα. Και ουτε απαιτει τις ιδιες δεσμευσεις με τοτε. Σημερα αριστερος μπορει να αυτοπροσδιοριζεται ο οποιοσδηποτε που ψηφιζει απο πασοκ μεχρι ανταρσυα. Και οποιος αυριο δεν θα εχει προβλημα να μεταπηδησει στο λαός. Και μηπως δεν συμβαινει; κατω από αυτο το πρισμα εγραψα αυτο το κειμενο.
Εδωσα αυτη την εξηγηση (που μπορει να εχει καποιο μερτικο αληθειας) επειδη η αποχη αποτελει ενδημικο φαινομενο της εποχης μας, πραγμα που με βαζει σε σκεψεις οτι καποιος βαθυτερος μετασχηματισμος μπορει να συμβαινει και ο οποιος θα παρει καμποσο χρονο για να γινει εντελως ορατος.
μάλλον διαφωνω με τον τρόπο που ερμηνεύεις την ταυτιση με μια ολότητα. Ακόμα και με την ένοια της ολότητας διαφωνω.
αλλα, θα πάει πολύ μακρυα η βαλίτσα για να εξηγησω.
Δημοσίευση σχολίου