Τι τρέφει το θεριό της ανεργίας;

Τι γίνεται όταν δίπλα στα νούμερα που σού κελαηδάνε χαρούμενα στ’ αυτί ότι η οικονομία έχει πάρει τα ‘πάνω της και σκαρφαλώνει, έρχονται και κάθονται και κάποια άλλα που σού μουρμουρίζουν μοιρολόγια; Κοντολογίς, πώς έρχεσαι να δικαιολογήσεις τ’ αδικαιολόγητα ότι παρά την πολυθρύλητη ανάκαμψη και το φούσκωμα του ΑΕΠ, οι δουλειές δεν λένε να ‘ρθουν; Άντε, να πεις ότι αργήσανε στο ραντεβού κατά μια μέρα, κατά μια βδομάδα, άντε κατά ένα μήνα. Αλλά, τι γίνεται όταν ο μήνας γίνεται πια χρόνος;

Όπως καταλάβατε μιλάμε για την Αμερική. Η ανεργία, παρά την πανηγυρική διακήρυξη του τέλους της ύφεσης, κατά πολλούς μάλλον μονομερώς, και εν τη απουσία της ύφεσης της ίδιας, η οποία φαίνεται να έχει άλλη γνώμη, παραμένει πεισματικά κολλημένη στο 10%. Νούμερο αυθαίρετο εν πολλοίς, όπως και άλλα πολλά δηλαδή, κι ας κατηγορούνε την τάλαινα πατρίδα μας για greek statistics, μιας και στην τιμή αυτή λείπουν οι μισοί κι άλλοι τόσοι, αυτοί δηλαδή που κουράστηκαν να ψάχνουν και τα παρατήσανε, αυτοί που δουλεύουν για μια δυο ώρες το μήνα και βαφτίζονται εξ ίσου αυθαίρετα και εκ του πονηρού εργαζόμενοι, κι αυτοί που παρά τη θέλησή τους εργάζονται σε part-time δουλειές. Η παραπάνω σούμα δίνει ένα διόλου ευκαταφρόνητο, μα κι ανησυχητικό 17%.

Μετά τη διαπίστωση της κατάστασης, έρχεται συνήθως η ανάλυση και στο κατόπι η …θεραπεία.

Στο στάδιο της ανάλυσης λοιπόν με το οποίο θ’ ασχοληθούμε στα επόμενα, οι οικονομολόγοι μετά από συσκέψεις επί συσκέψεων, και μετά από την επιστράτευση του περίφημου νόμου του Okun και της εξ ίσου περίφημης καμπύλης Beveridge, αποφάνθηκαν ότι παρ’ όλο που δουλειές υπάρχουν, παρ’ όλο που επενδύσεις γίνονται, η ανεργία έχει στυλώσει τα ποδάρια και δεν λέει να υπακούσει ούτε στον κ. Okun ούτε στον κ. Beveridge. Τις πταίει λοιπόν;

Πρώτα-πρώτα η ανεργία, η οποία πήγε στα καλά καθούμενα και έγινε «δομική».

Μετά, δε θέλει και πολλή σκέψη, φταίχτες είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι παρ’ όλο που οι δουλειές πέφτουν στα πόδια τους γονατιστές, αυτοί τις απωθούν προκλητικά, αδυνατώντας από τεμπελιά και μόνο, να στρώσουν τον κώλο του και να εξελιχτούν από οικοδόμοι, φρεζαδόροι, ή υδραυλικοί που είναι, σε καθηγητές, γιατρούς κλπ όπου υπάρχουν κενές θέσεις.

Ύστερα, λίγο τα επιδόματα ανεργίας από τη μια, (σε μερικές πολιτείες λέγεται ότι δίνονται για 99, από 26 βδομάδες που ήταν πριν), λίγο τα επιδόματα αλληλεγγύης από την άλλη, κάποιο καλούδι στα ξαφνικά από τον ουρανό και νάσου πλαδαρεύουν οι εργαζόμενοι και αράζουν.

Και τέλος τέλος η ιδιοκτησία. Μάλιστα! Οι πιο παλιοί ίσως να θυμόσαστε μια παλιότερη ανάρτηση, όπου ο κ. καθηγητής Andrew Oswald από το Warwick, είχε αποδείξει σε μακροσκελείς και περισπούδαστες μελέτες ότι η ιδιοκτησία αυξάνει την ανεργία. Για το λόγο ότι κάθε ακίνητη περιουσία, όπως κατοικία, εξοχικό, κλπ, αποτελούν τροχοπέδη στην μετακίνηση των εργαζομένων στους τόπους όπου η εργασία τους καλεί. Το ίδιο και τώρα. Το σενάριο λοιπόν έχει ως εξής. Ενώ στην προ της κρίσης εποχή, ο κάθε συνετός εργαζόμενος μπορούσε πάραυτα να πουλήσει το σπίτι του στον ένα τόπο και να αγοράσει κάποιο άλλο σε έναν άλλο, τώρα με την κρίση και την πτώση στις τιμές των σπιτιών, τέτοιου είδους αγοροπωλησίες είναι πολύ δύσκολο να γίνουν, οπότε οι εργαζόμενοι που έχουν χάσει τη δουλειά τους μένουν αναγκαστικά αγκυροβολημένοι στα σπίτια τους και τις αυλές τους, τροφοδοτώντας με τον τρόπο αυτό τον αδηφάγο δείκτη ανεργίας και στραπατσάροντας την εικόνα της πατρίδας τους.

Μετά απ’ όλα αυτά, αγαπητοί μου, έχω έτοιμη και ‘γω μια μελέτη να καταθέσω, η οποία αποδεικνύει πόσο εφικτή είναι η μετακίνηση όχι βέβαια πουλώντας το σπίτι, αλλά νοικιάζοντάς το. Μου πήρε βέβαια χρόνια, αλλά επιτέλους το απέδειξα!