Η Πρόσληψη των Απεργιακών Κινητοποιήσεων (γενικώς)

Η απεργία, σαν μέσο πίεσης μιας επαγγελματικής ομάδας απέναντι σε κάποιον εργοδότη, είτε ιδιωτική επιχείρηση είναι αυτός, είτε το κράτος, έχει σαν πρώτο και κύριο μέλημα να πλήξει. Δεν νοείται απεργία εργαζομένων χωρίς κάποιος άλλος, εκτός των απεργών, να θίγεται ή να υποφέρει. Αλλιώς δεν θα υπήρχε κανένας λόγος και να πραγματοποιηθεί.

Αν πρόκειται για ιδιωτική επιχείρηση, η απεργία πλήττει κυρίως την παραγωγή ή την παροχή υπηρεσιών και δια μέσου αυτών αντανακλάται και σε μια περιορισμένη αλυσίδα ανθρώπων που είναι οι πελάτες και οι προμηθευτές, ενώ αν πρόκειται για το κράτος επιδρά σε ένα πολύ μεγαλύτερο και τυχαίο κομμάτι του πληθυσμού.

Η ταλαιπωρία και η απώλεια αποτελούν λοιπόν ενδογενή χαρακτηριστικά μιας απεργιακής κινητοποίησης και αυτό συνέβαινε πάντα. Η δε επακόλουθη δυσανεξία σπάνια έπαιρνε εκρηκτικές διαστάσεις, βάσει του σκεπτικού ότι σε κάποιο μεταγενέστερο χρόνο οι νυν θιγόμενες ομάδες θα μπορούσαν να βρίσκονται στην ίδια θέση με τους απεργούς. Έτσι, η δυσανεξία έδινε βήμα στην ανοχή.

Όχι τόσο εύκολα πια. Τα τελευταία χρόνια, μέσα από μια βαθμιαία διαδικασία σπασίματος κάθε έννοιας κοινωνικού συμβολαίου, οι απεργίες δεν γίνονται πλέον εύκολα ανεκτές. Όχι μόνο από τους εργοδότες, πράγμα που είναι φυσιολογικό, αλλά και από τους άλλους εργαζόμενους, και μάλιστα με εντελώς φτηνές κάποιες φορές δικαιολογίες, όπως τη δικαιολογία της αφαίρεσης του δικαιώματος του ψωνίζειν και ψωνίζεσθαι ή της στέρησης της ελευθερίας μετακίνησης μετά τροχοφόρου εις τους δρόμους και τα πεζοδρόμια πέριξ του Συντάγματος.

Η παρατηρούμενη με τα χρόνια ελάττωση των αποθεμάτων ανοχής των κοινωνικών στρωμάτων απέναντι στους απεργούς, είναι ένα πραγματικό φαινόμενο το οποίο δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνον με βάση το άδικον της συγκεκριμένης απεργιακής κινητοποίησης, που μπορεί βέβαια κατά περίσταση και να ισχύει Διότι δίκαιες ή άδικες απεργίες γίνονταν πάντα. Και δεν βλέπω το λόγο γιατί να έχει αλλάξει τώρα τόσο πολύ το ποσοστό του ενός είδους εις βάρος του άλλου, της συχνότητας δηλαδή εμφάνισης άδικων απεργιών, έναντι της συχνότητας εμφάνισης των δίκαιων.

Επειδή δεν υπάρχει κάποιος σαφής και συγκεκριμένος κανόνας που να χαρακτηρίζει μια απεργία άδικη ή δίκαια, εκτός κάποιων γενικών νομικών διατάξεων, που δεν έχουν και μεγάλη επίδραση στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης παρά μόνο των δικαστών, το περιεχόμενο της έννοιας «άδικη απεργία» εν πολλοίς διαμορφώνεται κεντρικά από τους κατόχους των μηχανισμών επηρεασμού, που είναι τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση.

Ένας από τους μηχανισμούς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης είναι και η συκοφαντία, η οποία έχει εφαρμοστεί κατά κόρον και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Όταν όλοι αποδεχόμαστε τη διάλυση των εργατικών συνδικάτων, λίγοι εξετάζουμε και τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για τη διάλυση αυτή, μιας και είναι δύσκολο να παραδεχτούμε ότι η διάλυση υπαγορευόταν από την εξάλειψη της αναγκαιότητας ύπαρξής τους λόγω βελτίωσης των εργασιακών συνθηκών. Επί τροχάδην, ο ένας μηχανισμός είναι η απειλή απόλυσης των οργανωμένων και ο άλλος, η κατασυκοφάντηση.

Η πιο κοινή μορφή λοιπόν συκοφαντίας των απεργιακών κινητοποιήσεων είναι η παρουσίαση όλο και συχνότερα των εργασιακών διεκδικήσεων ως συντεχνιακών. Με το άκρως αρνητικό περιεχόμενο που αποδίδεται στη λέξη αυτή, ως απόσπασης προνομίων, ο προσανατολισμός της κοινής γνώμης είναι μια εύκολη πλέον δουλειά, μιας και δεν είναι πολλοί αυτοί που θα καθίσουν να διερευνήσουν το ιστορικό και τα εσωτερικά προβλήματα των απεργών ομάδων, ώστε να σχηματίσουν μια όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη άποψη.

Ένας άλλος μηχανισμός απαξίωσης των απεργιών είναι και ο χαρακτηρισμός τους συλλήβδην ως αντικοινωνικών, άποψη που αντιλαμβάνεται την διεκδίκηση σαν ένα zero sum game, με την έννοια ότι αυτό που θα κερδίσει η μια ομάδα, αυτόματα θα χαθεί από κάποια άλλη. Κάτω από την οπτική αυτή οι οποιεσδήποτε διεκδικήσεις ακυρώνονται στη συνείδηση της κοινωνίας και ουδέποτε νομιμοποιούνται.

Εν όψει λοιπόν των απεργιακών κινητοποιήσεων των αγροτών και των όσων επόμενων θα ακολουθήσουν, καλό είναι να τα έχουμε όλα αυτά υπ’ όψιν μας πριν αρχίσουμε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε.