Η Λαϊκή Δημοκρατία των Χουλιγκάνων

Το κείμενο που ακολουθεί εστάλη προς δημοσίευση από τον μόνιμο εξωτερικό συνεργάτη του blog: τον φίλτατο Skiouro.

----------------------------------------------------------

Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για τα επεισόδια ή τις εξάρσεις βίας, (όπως αλλιώς λέγονται), οι οποίες κατά τακτά χρονικά διαστήματα «διαταράσσουν» την καθ’ όλα ήρεμη ζωή μας.

Παρ’ ότι ο μέσος Έλληνας ως γνωστόν αντιπαθεί τα κυβερνώντα «στοιχεία» είναι ταυτόχρονα το ίδιο άβουλος όπως και μια πέτρα, όσον αφορά την απαλλαγή του από αυτά. Οι περισσότερες εξάρσεις βίας αντιμετωπίζονται με αρκετό σκεπτικισμό και δυσπιστία ως μια ανάρμοστη λύση για την επίτευξη του αυτονόητου.

Στο παρόν κείμενο θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα συγκεκριμένο είδος βίας το οποίο θεωρώ και το πιο αδικημένο, συγκεκριμένα στο χουλιγκανισμό στον αθλητισμό.

Ο χουλιγκανισμός είναι το μόνο είδος βίας το οποίο κερδίζει την απέχθεια τεράστιας μερίδας του πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων και των φιλάθλων των ομάδων. Χαρακτηρίζεται ως μάστιγα η οποία αποτελείται από ανεγκέφαλους που παίζουν ξύλο για λογαριασμό μεγαλο-εταιριών. Δεν υπάρχει προφανής σκοπός, ούτε διαφαίνεται ένα τέλος στη μάχη αυτή. Αυτή είναι η πάσα αλήθεια!

Όμως, αυτά που έχει πετύχει ο χουλιγκανισμός δεν έχει κατορθώσει να τα πετύχει η υπόλοιπη «υγιής» ελληνική κοινωνία τα τελευταία 30 χρόνια. Ακούμε συνέχεια από τα ΜΜΕ για πολιτικά σκάνδαλα, διεφθαρμένους πολιτικούς και κάθε λογής λαμογιές. Όπως καλά γνωρίζουμε αυτά όχι μόνο δεν εξαλείφονται, αλλά επικροτούνται κιόλας με την πρώτη ευκαιρία (βλ. εκλογές).

Αντίστοιχες όμως ατασθαλίες των αρχόντων του αθλητικού χώρου τιμωρούνται όχι μόνο στο άψε-σβήσε αλλά και με τον πλέον σκληρό τρόπο. Πρόεδροι ομάδων έχουν απομακρυνθεί κατόπιν λαϊκής απαίτησης λόγω χρησιμοποίησης της ομάδας για δικό τους όφελος, διαιτητές, για ένα και μόνο ηθελημένο λάθος, έχουν νοιώσει στο πετσί τους το 1/1000 από αυτό που θα έπρεπε να είχαν νοιώσει οι πολιτικοί του τόπου μας. Λάθος αποφάσεις των αθλητικών ομοσπονδιών έχουν αρθεί λόγω σθεναρής αντίστασης των υποστηρικτών των αδικημένων ομάδων. Όλα αυτά αποτελούν αδιαμφισβήτητα ιστορικά παραδείγματα, τα οποία συμβαίνουν στον ελληνικό αθλητισμό κάθε χρόνο ανελλιπώς.

Αυτός που σφάλλει τιμωρείται άμεσα με ακραίες μορφές βίας, επεισόδια στα γήπεδα, πορείες διαμαρτυρίας φιλάθλων, μποϊκοτάζ, ακόμα-ακόμα και απεργίες αθλητών. Οι αντιδράσεις αυτές είναι ήδη γνωστές στην πολιτική σκηνή, όπως με πορείες για διαφόρων ειδών διεκδικήσεις. Σίγουρα όμως είναι λιγότερο αποτελεσματικές συγκρινόμενες με τις αντιδράσεις στον χώρο του αθλητισμού και μάλιστα του ποδοσφαίρου.

Πείτε μου, πού ακούστηκε στην πολιτική να γίνει αποπομπή βουλευτή, υπουργού ή οποιαδήποτε άλλου αξιωματούχου που αποδεδειγμένα να έχει εμπλακεί σε άνομες πράξεις; Δεν τίθεται καν θέμα λαϊκής απαίτησης για αποπομπή.

Η πίεση που ασκούνε οι ψηφοφόροι, γνωστοί και ως ελληνικός λαός, στους άρχοντες του τόπου δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή στον αθλητικό χώρο γιατί απλούστατα οι οπαδοί είναι περισσότερο απαιτητικοί και λιγότερο συγκαταβατικοί. Η χρήση βίας και οι απειλές στον οπαδικό κόσμο δεν αφήνουν περιθώριο σε κανένα να αμφισβητήσει το ποιος κάνει κουμάντο στο τέλος. Η εξαγριωμένη μάζα αποτελεί πονοκέφαλο για τη διοίκηση, καθώς ένα στραβοπάτημα αρκεί για μια βίαιη αντίδραση.

Ο χουλιγκανισμός, όπως φαίνεται τελικά αν και αποτελείται από ανεγκέφαλους έχει πετύχει μια πρόοδο σε συλλογικό επίπεδο με τις αποπομπές ζημιογόνων προέδρων, κάτι που ο ελληνικός λαός δεν φαίνεται καν να τολμάει να σκεφτεί. Και όχι επειδή η πολιτική ηγεσία είναι παντοδύναμη, αλλά απλούστατα γιατί ανήκει σε κατηγορία υποδεέστερη του ανεγκέφαλου οπαδού. Στην κατηγορία, που δεν μπορεί να διεκδικήσει το λογικό, το κεκτημένο, αυτό που ολοκληρωτικά τής ανήκει.