Ακόμα δεν μάς τέλειωσε η κρίση, κι αρχίσανε τα όργανα. Όχι τα κλαρίνα, αυτά μάς τα παίζουνε μονάχα εδώ, αλλά τα τύμπανα. Τα τύμπανα του πολέμου ενάντια σ’ έναν παλιό μας γνώριμο, ευεργέτη στην αρχή, που κατόπιν έγινε εχθρός, μετά σωτήρας, και τώρα πάλι, κατά πως φαίνεται ύπουλος και άκρως επικίνδυνος εχθρός ξανά.
Big Government is Back! Ηχούνε τα ταμ-ταμ, όχι στη ζούγκλα, αλλά στις λεωφόρους της Νέας Υόρκης, στα πάρκα της Ουάσιγκτον και της Βοστόνης, στ’ ανήλιαγα στενά του City. Το Κράτος επιστρέφει, αναγεννημένο, δυνατό, αιμοβόρο, λαίμαργο, αδηφάγο, αρπακτικό και άπληστο, μπαμπούλας και κανίβαλος!
Καλοδεχούμενο πριν από μερικούς μήνες, γενναιόδωρο και χουβαρνταλίδικο, το αποθεώναμε όταν έβγαζε απ’ τις τσέπες του τα τρις, σκορπίζοντάς τα απλόχερα εδώ κι εκεί στα bail-ins και bail-outs. Και να σου, η μια μετά την άλλη οι μωρές παρθένες να σφάζονται στα πόδια του για το ποια θα πρωτοπάρει την ευλογία του και το χαρτζιλίκι της.
Και σήμερα, αφού κατάκατσε κομμάτι η σκόνη, αφού φάγανε, ήπιανε και χορτάσανε, αφού ήρθε κι η ψυχή στον τόπο της, άρχισε η μουρμούρα και η φαγωμάρα: Να διώξουμε τη λέρα από πάνω μας, να στείλουμε το Λεβιάθαν πίσω στη γωνιά εκεί που τον είχαμε κλειδώσει πριν από χρόνια, να το κλείσουμε στο χοντροντούλαπο της ιστορίας, να το κουτσουρέψουμε, να το χαντακώσουμε, να του κόψουμε τα ποδάρια, πριν πάρει τ’ απάνω του και μας καβαλικέψει... Και δεν είναι μόνο ο φόβος για το κράτος που επέστρεψε, αν και ουδόλως ήρθε ακάλεστο, αλλά και για την επικίνδυνη ιδεολογία που φέρνει μαζί του, και ίσως, ίσως και για τους μπολσεβίκους που πιθανόν θα φέρει στο μέλλον.
Αυτά συμβαίνουν λοιπόν τούτες τις μέρες σ’ Αμερική και Βρετανία. Βλέποντας λοιπόν τη δική μας ανάρτηση για το μέγεθος του Δημόσιου Τομέα στην Ελλάδα, το περιοδικό Economist (23/1/10) από ζήλια προφανώς και όχι από τίποτε άλλο, αφιέρωσε πολλές σελίδες από την ύλη του στο πρόβλημα της επανάκαμψης του κράτους στις δυο αυτές χώρες ειδικά, αλλά και αλλού γενικά. Για την Ελλάδα προφανώς, δεν χρειάστηκε να κάνει καμιά ιδιαίτερη μελέτη, καθ’ ότι βασίστηκε στα δικά μας (της ανάρτησης εννοώ) αξιόπιστα στοιχεία.
Ξαφνικά λοιπόν, διαπιστώθηκε ότι το κράτος είχε αρχίσει να θεριεύει ήδη από τον πατέρα Bush και πολύ πριν από το 2009 και ειδικά από τα υπέρογκα κονδύλια που ξοδεύτηκαν στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, αλλά και, προσέξτε, στο Medicare, δλδ το ταμείο υγείας για τους ηλικιωμένους. Το ίδιο είχε συμβεί λίγο πολύ και στη Βρετανία με την αύξηση επί Brown, των δαπανών για την Υγεία και την Εκπαίδευση.
Η μεγέθυνση του «τέρατος», (Δημόσιες Δαπάνες σαν ποσοστό του ΑΕΠ) για Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία, Καναδά και Αμερική φαίνεται στο παρακάτω γράφημα, όπου για το 2009 και κατά τη σειρά των χωρών όπως παρατίθενται πιο πάνω, ξοδεύτηκε το 55%, 52.5%, 47%, 44% και 42% του ΑΕΠ αντιστοίχως. Για την Ελλάδα το αντίστοιχο ποσό θα πρέπει να ήταν γύρω στο 44%, (not bad).
Είναι χαρακτηριστικό το μεγάλο πήδημα που εμφανίζουν οι Δ.Δ. στη Βρετανία και Αμερική μετά το 2000 περίπου, (προφανώς λόγω της 11/9), οι οποίες έκτοτε ακολουθούν μια σταθερή ανοδική πορεία για όλη τη δεκαετία. Είναι ολοφάνερη επίσης η αύξηση των Δ.Δ. της τάξης περίπου του 2%-3% την τελευταία χρονιά σε όλες τις χώρες, λόγω του ξεπλύματος της κρίσης.
Οι Δ.Δ. σε σχέση με τα έσοδα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στην Αμερική, από το 1950 και εντεύθεν απεικονίζονται στο επόμενο γράφημα, το οποίο, με την ψαλίδα συνέχεια ν’ ανοίγει, δεν φαίνεται και ιδιαίτερα κολακευτικό για τα ελλείμματα της φίλης χώρας. Σήμερα όπως πληροφορούμαστε, το έλλειμμα της Αμερικής ανέρχεται στο 12% του ΑΕΠ, νούμερο οικείο και θαρρείς μαγικό, το οποίο ως γνωστόν χρηματοδοτείται από την Κίνα. Εμάς απ’ ότι άκουσα δεν μας καταδέχτηκαν στην χθεσινή δημοπρασία.
Προφανώς η μετατόπιση της ισχύος από την Ν. Υόρκη (Αγορές), στην Ουάσιγκτον (Κυβέρνηση-Κράτος), δεν είναι κάτι που θα χαροποιούσε τους πρώτους και δεν είναι περίεργο που έχουν ήδη ξαμοληθεί να εξαπολύουν μύδρους προς όποια κατεύθυνση μπορούν. Δυσανεξία που, όπως προβλέπω θα μεγαλώνει διαρκώς.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι την τωρινή στιγμή κανένας τους δεν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία για να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία στη συνείδηση του κόσμου. Αμφότερα, τόσο το κράτος, από παλιές αμαρτίες, όσο και οι Αγορές, από νέες, έχουν αρκετά λερωμένη τη φωλιά τους. Ο πόλεμος στην Αμερική είναι ήδη φανερός, ειδικά τώρα που ο Obama προσπαθεί να περάσει ένα δημόσιο σύστημα Υγείας. Στη Βρετανία, μάλλον το αντίθετο θα συμβεί, μιας και με τους εργατικούς να χάνουν και τους συντηρητικούς να αναλαμβάνουν, το κράτος θα ξανακάτσει στη γωνιά.
Πάντως βγαίνοντας οι χώρες, όσες το κατορθώσουν, από την κρίση θα έχουν και με αυτό το διαχρονικό αλλά καυτό πρόβλημα να αναμετρηθούν.
Αναρτήσεις
31 σχόλια:
Cynical καλησπέρα. Κοίτα να δεις σύμπτωση! Σήμερα έβλεπα στο περίπτερο το Economist με το τρομακτικό του εξώφυλλο. Τελικά δεν το πήρα.
Να κάνω όμως μια ερώτηση;
Μήπως δεν αυξάνονται τόσο πολύ οι δημόσιες δαπάνες ως απόλυτο νούμερο αλλά μόνο ως ποσοστό του ΑΕΠ επειδή ακριβώς το ΑΕΠ πέφτει λόγω είτε της κρίσης του 2000-2003, είτε της κρίσης του 2007-σήμερα;
Βέβαια το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, αλλά τελικά ακόμη και αν οι δημόσιες δαπάνες μειωνόταν θα φαινόταν αυξημένες ως ποσοστό του ΑΕΠ αν το ΑΕΠ μειωνόταν γρηγορότερα.
Τα ίδια ισχύουν και για το δημόσιο χρέος και γι' αυτό εμφανιζόταν το χρέος μας μικρότερο τα χρόνια του Σημίτη. Το ΑΕΠ ανέβαινε πολύ περισσότερο από το δημόσιο χρέος.
Γι' αυτό σήμερα τους έπιασε όλους πανικός διεθνώς. Επειδή ήξεραν ότι η Ελλάδα σωζόταν για πάνω από 10 χρόνια λόγω ανάπτυξης.
Πέρα βέβαια από όλα αυτά που αναφέρω είναι μεγάλη υποκρισία να μιλάνε κάποιοι για μεγάλο κράτος την ώρα που το κράτος ουσιαστικά τους έσωσε.
Δεν έχουν το θεό τους.
Ο φόβος τους για το κόστος του συστήματος υγείας, τους αλήτες μισθωτούς που συνταξιοδοτούνται από τα 65 και το κόστος της κλιματικής αλλαγής .
Όλο το pdf είναι άπαιχτο !
Παιδιά τα 65 σε λίγο θα τα βλέπουμε με το κιάλι...
καλησπερα @Rider,
καλη η παρατηρηση σου. Θα μπορουσε να ισχυει. Αλλα βλεποντας το πρωτο γραφημα, θα περιμενα η μεταβολη των ΔΔ να ηταν η ιδια (αυξητικη) για ολες τις χωρες, καθ' οτι ολες υπεστησαν καθιζηση του ΑΕΠ. Αλλα η πορεια της καμπύλης για τη Γερμανια και Καναδα ειναι αντιθετα καθοδικη στα ενδιαμεσα χρονια.
Επισης υπαρχει ενας βασιμος λογος που η αυξηση των ΔΔ ειναι πραγματικη για ΗΠΑ/ΗΒ. Και αυτος ειναι ο πολεμος εναντια στην τρομοκρατια.
Αλλα και παλι, για να ειμαστε σιγουρη πρεπει να εχουμε τα απόλυτα νουμερα για ΔΔ και ΑΕΠ.
Δεν ειναι ξετσιπωσια να ορυονται τωρα για το κακο που θα κανει το κρατος, ενω μεχρι χθες τους μπούκωνε;
Γεια σου Ανωνυμε,
αρχιζει απο τωρα η προετοιμασια για τν επεκταση των χρονων εργασιας.
Πρεσα απο παντου: Μη τρως , μη καπνιζεις για να μην επιβαρυνεις το συστημα υγειας. Μετα, αφου θα εισαι υγιης, δούλευε και μεχρι τα 70...
Αλί στην ώρα !
@ cynical
το βασικό πρόβλημα που εντοπίζω και στα δύο κείμενά σου για το "κράτος τέρας", είναι ότι τα νούμερα δεν περιγράφουν κάτι πολύ απλό.
Ευχαρίστως να πληρώσω το 20% για τις αμοιβές εργαζομένων , που η εργασία τους προσφέρει στοιχειώδεις υπηρεσίες.
Οταν όμως τους πληρώνω για να μεγαλώσω τις δυσκολίες της ζωής μου, τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Στην Βρετανία όταν πληρώνουν τους φόρους τους, έχουν ένα σύστημα υγείας που περιθάλπτει.
Εδώ απλώς διορίζουμε σε κάποιο πόστο έναν επιχειρηματία που θα εκβιάσει και θα μας πάρει την απαραίτητη μίζα, για να νοσηλευτούμε.
Στην Βρετανία το σύστημα παιδείας θα εκπαιδεύσει τα παιδιά μας.
Εδώ απλώς κάποιοι θα μπούνε σε μια τάξη και αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, που τους θέλει να διδάσκουν, θα υποχρεώσουν τους γονείς να στείλουν τα παιδιά τους σε κάποιον άλλο δάσκαλο, καθηγητή,-τον φροντιστή- για να μάθει και στο τέλος μαθαίνει με εντυπωσιακά αποτελέσματα, αυτά που έπρεπε να τους διδάξει.
Στην Βρετανία οι συγκοινωνίες οι δημόσιες λειτουργούν ρολόι.
Εδώ θα χρειαστεί είτε να πάρεις το ΙΧ σου για να πάς στην δουλειά σου, είτε θα χρειαστεί να πληρώσεις ταξί.
Στην Βρετανία, στις ΗΠΑ, στην Γερμανία κλπ, όταν κάποιος πληρώνει τους φόρους του, είναι ένας αξιοσέβαστος πολίτης.
Εδώ απλά είναι το κορόιδο που μόνος τους "καρφώνεται" ώστε να τον ταλαιπωρούν εφ'όρου ζωής οι εφοριακοί, επειδή από κάπου πρέπει να μαζέψουν φόρους και τους φοροφυγάδες, τους θυμούνται μόνο για να προσπορίζονται ίδια ωφέλη.
Στις πολεοδομίες, πληρώνουν για να βρούν κάποιον που θα πάρει την μίζα του για να κάνουν κάποιοι τις παρανομίες τους σε βάρος όλων των άλλων φορολογούμενων και βεβαίως και σε βάρος του περιβάλλοντος.
Στην Τροχαία τα ίδια , παντού τα ίδια.
Και για να μη σε κουράζω, το πρόβλημα στην Ελλάδα , δεν είναι ότι έχουμε μεγάλο κράτος, αλλά ότι έχουμε μεγάλες συμμωρίες, φίλη cynical.
Αλλού έχουν κράτος.
Οσον αφορά τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα που είναι επίσης μεγάλος στην Ελλάδα, να κάνουμε πρώτα μια διευκρίνηση.
Δεν είναι κρατικοδίαιτος αλλά "φοροφάγος".
Είναι μεγάλος επειδή κάνει και τις δουλειές που θα έπρεπε να κάνει το δημόσιο, αντί να φροντίζει απλώς πως θα ξεκοκκαλίσει τους φόρους μας.
Και επειδή το κράτος ούτε τους φόρους δεν μαζεύει, προσφεύγει στην εύκολη λύση, του δανεισμού, που φτιάχνει το χρέος.
Δεν ξέρω αν σου φαίνομαι νεοφιλελεύθερος, αλλά υποκριτής αρνούμε να γίνω.
Αυτό το κράτος πρέπει να διαλυθεί εδώ και τώρα και να "βάλλουν πρώτοι τον λίθο οι δημόσιοι υπάλληλοι παρακαλώ".
Και η Αριστερά αντί να μέμφεται τους νεοφιλελεύθερους καλύτερα να κοιταχτρεί στον καθρέφτη της , να δεί το δημόσιο τέρας της και να μιλήσει με την πρέπουσα "ενοχή" για την ανοχή της.
cynical αυτό που λες νομίζω ότι ισχύει, είναι λογικό. Μετά όμως το 2007 όλες οι χώρες έχουν αύξηση στις δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ, αυτό φαίνεται νομίζω ξεκάθαρα στο πρώτο διάγραμμα. Αυτό πιστεύω ότι οφείλεται στην δραματική πτώση του ΑΕΠ (τα -5αρια έπεφταν σύννεφο).
Αν δεις και τα πρώτα 3 χρόνια της δεκαετίας ισχύει αυτό που λες στην Βρετανία και ΗΠΑ που είναι και τα πιο πολεμοχαρή συνεταιράκια.
Οι προβλέψεις τους μέχρι το 2011 είναι ότι θα μειωθούν οι ΔΔ επειδή όλοι επίσης προβλέπουν άνοδο του ΑΕΠ (κούνια που τους κούναγε)...
Στο τελευταίο διάγραμμα φαίνεται η αδυναμία του κράτους της αγοράς που ελέγχεται από την αγορά να επεκτείνει επαρκώς την φορολογική βάση. Εκεί θα πρέπει να ψάξουμε τις απαντήσεις στην εταιρική Αμερική που διοικεί με τα λόμπι.
Αφού το μεγάλο κεφάλαιο πήρε ότι ήθελε από τους πολίτες μέσω του κράτους, τώρα το εξορίζει για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό πρέπει να μαζέψει τα χαρισμένα και φυσικά δεν έχουν καμία όρεξη ούτε να τα γυρίσουν ούτε να συνεισφέρουν μαζί με τα γνωστά υποζύγια στη κάλυψη των ελλειμμάτων που δημιουργήθηκαν εξαιτίας τους. Πώς να μη είναι εχθρικό ένα κράτος που θα τους πει φέρτε και σεις κάτι τις για να μη γκρινιάζουν οι πολίτες που τα πλήρωσαν όλα! Το είδαμε αμέσως με το σύστημα Υγείας του Ομπάμα το θα το δούμε (στη πράξη) και εδώ με το Πρόγραμμα Σταθερότητας. Οι επιθέσεις κατά του κράτους είναι για μεγαλύτερη ανάμειξη του κράτους στην οικονομία (διοικητική αναδιανομή) αλλά προς όφελός τους.
Στη προηγούμενη ανάρτηση μίλησα για νομοτέλεια διαχρονικής μεγέθυνσης του κράτους (ως οικονομική ανάμειξη και οντότητα) με την έννοια του Κρατικομονοπωλιακού Καπιταλισμού (ΚΜΚ) αλλά άφησα κενή την εξήγηση. Δεν είναι εύκολο να διατυπωθεί απλά αλλά πρέπει να πω ότι η ανάρτηση μια ευκαιρία συνοπτικών παρατηρήσεων.
Αν ρωτήσετε τους αστούς οικονομολόγους γιατί γιγαντώνεται το καπιταλιστικό κράτος διαχρονικά στα τελευταία 200 χρόνια αγνοώ τι απάντηση θα πάρετε. Μάλλον θα σχετίζεται με κυβερνητικές αποφάσεις, λάθη, πολεμικές ανάγκες, φασισμούς, σοσιαλμανίε, εξαναγκασμούς, διαφθορές, εξαγορά συνειδήσεων κλπ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τη διαδρομή της γιγάντωσης του κράτους από το 1848 ο Χάγιεκ την ονόμασε εποχή του σοσιαλισμού!.
Κανένας δεν θα πει όμως ότι αυτό είναι η αναγκαστική πορεία του καπιταλισμού προς τη παρακμή ή αλλιώς προς την ωρίμανση των υλικών όρων περάσματος στο σοσιαλισμό. Απλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Το κράτος για να διευθυνθούν οι σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις στα στενά πλαίσια των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων παρεμβαίνει συνεχώς και περισσότερο στην οικονομία με αναγκαστικές Κρατικομονοπωλιακές Ρυθμίσεις για να αποκαθιστά τις ανισορροπίες της αγοράς, διαφορετικά θα τιναχτεί το σύστημα στον αέρα εξ αιτίας της μετατροπής των οικονομικών – ταξικών αντιθέσεων σε πολιτικές με συνέπεια να τίθεται ζήτημα ύπαρξής του συστήματος (ΙΟΒΕ).
Δείτε τις Δ.Δ. ή τους προϋπολογισμούς των καπ. κρατών ως ποσοστό του ΑΕΠ. Συνεχώς αυξάνουν σαν μια μαγική δύναμη να τα σπρώχνει. Κανένας δεν βάζει στο νου ότι αν δεν γίνει ανακατανομή και κρατική διεύθυνση μεγάλου μέρους του ΑΕΠ η οικονομία πάπαλα. Καμία ελεύθερη αγορά τύπου 1850 δεν μπορεί να τη λειτουργήσει.
Η διευρυμένη αναπαραγωγή του συστήματος απαιτεί διευρυμένη ανάμειξη του κράτους. Αυτή είναι η νομοτέλεια. Τα άλλα είναι για κατανάλωση. Συγκρίνετε από το 1930 σε ΗΠΑ, Αγγλία και πείτε πότε το κράτος ήταν μεγαλύτερο. Ξαναλέω, αυτό θα πει νομοτέλεια. Κανένας δεν μπορεί για ιδεολογικούς ή θεωρητικούς λόγους να την ανατρέψει. Και ας λέει η Συνθήκη της Λισαβόνας για το αντίθετο.
Έτσι εισάγονται στο σύστημα σοσιαλιστικά δαιμόνια χωρίς σοσιαλισμό και γίνεται διεύθυνση της οικονομίας τάχα χωρίς κεντρικό σχεδιασμό (μόνο τους νόμους, τις ντιρεκτίβες, τα «κίνητρα» και τα προγράμματα να δείτε φτάνουν…). Εισάγεται η καρατικοϊδιωτική (μονοπωλιακή) διεύθυνση της οικονομίας (ΣΔΙΤ) με φανερά ή κρυφά ρυθμισμένη αγορά… Μονοπώλια και κράτος χάνουν να σύνορά τους. Όλες οι θυσίες στο βωμό της διατήρησης του συστήματος και του κέρδους που αλλιώς δεν επιτυγχάνεται.
Ύστερα οι μωρές παρθένες κλαίνε για τη χαμένη τιμή της «ουδετερότητας» του κράτους! Αν τους πεις να γυρίσουμε πίσω στο 1850 θα τους πιάσει τεταρταίος. Και ποιος θα τους χαρίζει τεράστιο μέρος του ΑΕΠ (κέρδη) χωρίς πραγματική αγορά; Πως θα συνδιαχειρίζονται με το κράτος το ΑΕΠ; Ας αφήσουν τις υποκριτικές κλάψες.
Μια πορεία προς μεγαλύτερο κράτος διευκολύνει το επόμενο σοσιαλιστικό σύστημα στην ανάπτυξή του γιατί η κοινωνικοποίηση είναι ένα βήμα μετά τη «κρατικοποίηση» της οικονομίας. Γι΄ αυτό ο ΚΜΚ ονομάστηκε τελευταίο σκαλοπατάκι πριν το σοσιαλισμό (σοσιαλισμός δεν είναι η κρατικοποίηση να μη μπερδευόμαστε…) . Μένει η ιστορία να μιλήσει. Όσο για το κράτος ότι και να λένε στη νομοτέλεια γιγάντωσης θα κινείται διαχρονικά.
Δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με τα οικονομικά, αλλά γνωρίζω πολύ καλά ορισμένα στατιστικά. Οι Δημόσιες Δαπάνες τόσο μετά τις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις όσο και για λόγους πολεμικής συμμετοχής και μετά την κρίση για λόγους κοινωνικής συνοχής έχουν αυξηθεί έστω και λίγο. Η δε πρόταση του greek rider είναι σωστή. Ωστόσο, ας μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι το ΑΕΠ είναι απλό πηλίκο, που ουδεμία σχέση έχει ούτε με τις κοινωνικές ανάγκες ούτε με τα πραγματικά ποσά που χρησιμοποιούνται. Κι έτσι, μάλλον τα βλέπω πλασματικά.
Έλα μωρέ, ο κάθε συμφεροντολόγος-εαυτούλης βλέπει παντού τέρατα και κηρύσσει τζιχάντ!
Έτσι! Επιτέλους!
Να πάρει και η τάξη μας, των Δημοσίων Υπαλλήλων, την εκδίκηση της. L'itat ce moi.
Καλημερα Κostis,
δεν αντιλεγω, αλλα η θεωρια περι μεγαλου κρατους χρησιμοποιειται στην Ελλαδα σαν δικαιολογια για να περικοψουν το κοινωνικο κρατος και οχι για να το συμμορφώσουν.
Στην Αμερικη για παραδειγμα, η θεωρια του μεγαλου κρατους επιδεικνυεται σαν μπαμπουλας απο τις εταιριες που βλεπουν να χανουν ενα μερος απο τη δουλεια τους ΚΑΙ στον τομεα των Κοιν. Υπηρεσιων οπου εχουν εφορμησει.
Δες για παραδειγμα τι γινεται με τις αντιδρασεις για το συστημα υγειας.
Το Αμερικ. Συστημα Υγειας ειναι και λειψο και τελειως "Ανορθολογικό", αν δεις τα δυσθεωρατα κοστη του. Το γεγονος αυτο δρα σαν αντεπιχειρημα σε οσους λενε οτι οι Ιδ. Υπηρεσιες κατεβαζουν το κοστος. Στην Αμερικη αντιθετα το τραβηξαν παρα πολυ ψηλα.
Οι θεσεις μου ειναι καθαρες και οι εξης:
1. Το παρον κρατος πρεπει να αναμορφωθει εκ θεμελιων και
2. Και ετσι αναμορφωμενο να παρεχει το ιδιο κοινων υπηρεσιες και οχι ο Ιδιωτ. τομεας.
καλημερα Rider,
νομιζω οτι η αυξηση των ΔΔ για ολες τις χωρες απο το 2008 και μετα, συμβαινει λογω κρισης.
Η πτωση του ΑΕΠ εξ αιτιας της κρισης θα πρεπει να συμβαδιζει με την ανοδο των ΔΔ. Οποτε το κλασμα ΔΔ/ΑΕΠ θα πρεπει να ευνοειται αυξητικα και απο τον αριθμητη (αυξηση λογω χρηματοδ χρεων) και από τον παρονομαστη (πτωση ΑΕΠ).
Υποπτευομαι οτι το forecast στο 2ο διαγραμμα ειναι επιτηδες διογκωμενο, θελοντας να στειλουν ενα σημα οτι κοιταξτε, μαζεψτε τα λουρια, σε ποιους;; Το λεει καθαρα το αρθρο:
στην ομοσπονδιακη γραφειοκρατια
και στα χρονια συνταξης.
Η επιθεση στη γραφειοκρατια ομως ειναι για τον εξης λογο, συμφωνα με τ αρθρο: οτι συντασσεi ολη μερα μακροσκελεις rules and regulations!!
Στεργιο,
βλεποντας παντως το δευτερο διαγραμμα φαινεται καθαρα οτι το κρατος στη Αμερικη παραμενει για 50 ολοκληρα χρονια στασιμο ως προς τις ΔΔ. Εκει που παρατηρειται αυξηση ειναι την τελευταια δεκαετια.
Αν υπηρχε μια τετοια σταδιακη πορεια πορος τον ΚΜΚ τοτε θα επρεπε ηδη απο το 1980 να βλεπαμε μια επισης σταδιακη ανοδο των ΔΔ. Αντιθετα για 2 10-ετιες μεχρι το 2000 υπάρχει πτωση.
Το σκεπτικο σου ομως το βρισκω ρεαλιστικο.
Καλημερα Δημο,
οι ΔΔ δεν ειναι μονο μισθοι και συνταξεις και κοιν προνοια. Ειναι επισης και οι προμηθειες και τα χρηματα που πληρωνει στον ΙΤ ωστε να παρεχει αυτο που οφειλει το ιδιο να παρεχει. Το ποσο αυτο δεν το γνωριζω. Πρεπει παντως να μεγαλωνει με τα χρονια.
Darthiir,
ο΄τι γραφει ο economist και μαλιστα πρωτοσελιδο δεν αφορα μονο καποιους εαυτουληδες...
να εισαι σιγουρος. Εκφραζει πολυ περισσοτερα
Γεια σου cirut
Ποτε θα παρει παιδι μου εκδικηση η ταξη των ΔΥ; Πριν το πετσοκομμα των μισθων ή μετα;;
Χαίρε cynical,
θα συμφωνήσω στις θέσεις που ανέφερες απαντώντας στον Κωστή. Όμως αναρωτιέμαι τι εννοούμε "εκ θεμελίων αναμόρφωση του κράτους"; Πώς θα γίνει αυτό όταν ταυτόχρονα σημαίνει "αναμόρφωση" των ηθών στους οποίους θα στηριχτούν οι θεσμο;. Οι άνθρωποι δηλαδή πώς θ' αλλάξουν; (ρητορικό είναι το ερώτημα, προκαλώ όμως και την παρρησία σου).
@sz,
Χαιρετώσε!
Σε αυτο που ζητας, μονο ασκησεις επι χαρτου μπορουμε να κανουμε...
Σαν αφετηρια συνηθως χρησιμοποιω την υποθεση οτι οι ανθρωποι δεν διαφθειρονται απο μονοι τους. Δεν ξερω περιπτωση που να μπορουν να διαφθειρουν οι ιδιοι την εξουσια, για το λογο οτι δεν εχουν τη δυναμη. Μπορει να ζητανε ...παπαδες, αλλα αυτη που θα τους τους παρασχει ειναι πανοτε η Εξουσια, η οποια εχει και την τελικη ευθυνη και αποφαση.
Επομενως, αν ο συλλογισμος ειναι σωστος, μονο η εξουσια διαφθειρει.
Πηγαινοντας αντιστροφα, αν η εξουσια αποφασισει οτι θελει κρατος δικαιου και το κανει, αυτοματα ολοι θα υπακουσουν. Διοτι δεν γινεται και αλλιως!
Ετσι ολα ξεκινουν απο την πολιτικη βουληση.
Μια οψη της φοροδιαφυγης ειναι οτι οι φοροδιαφευγοντες κανουν μια τροπο τινα Αντισταση σε ενα κρατος που ειναι ο πρωτος κλεφτης.
Δεν ειναι ποτε ενταξει στις υποχρεωσεις του , δεν σου δινει ποτε αυτα που σου χρωσταει στην ωρα του, παιρνει μιζες (υπουργοι κομματα), τι να λεμε τωρα...
Ετσι και ο πολιτης αποθρασσυνεται.
Νομιζω οτι μια χρηστη εξουσια θα επαναφερει το κλιμα εμπιστοσυνης και σιγα σιγα τα πραγματα θα φτιαξουν...
Αν η εξουσια δεν τιμωρησει και αποβαλλει ολο το δικο της συρφετο, τιποτα δεν θα γινει.
Για μενα εκει ειναι το κουμπι!
Cynical
Οπως παντα με τα αναλυτικά στοιχεία και γραφήματα σου.
Επίτρεψε μου να σε καλέσω να μην "χολοσκάς" με το μέγεθος του κρατους.
Σχεδόν παραμένει σχετικά σταθερό μετα τον Β Πολεμο.
Αυτό που εμπειρικά φαίνεται ως "μειωση" του κράτους ( θεωρία νεοφιλελευθερισμού) είναι
οι συνεχείς (σχεδον απαραιτητες) μεταβολές δραστηριοτήτων των δύο τομέων.
Το κράτος εκχωρεί δραστηριότητες αλλα αναλαμβάνει νεες ή μεγενθύνει τις κλασσικές.
ΠΧ Ο Οτε γίνεται ιδιωτικός αλλά υπάρχει ανάγκη για υπηρεσίες ελέγχου κλπ κλπ
Ο διαχωρισμός και η αντίστοιχη αποτιμηση δημόσιο - ιδιωτικό είναι παραπληνητική για είναι στατική,ενω οι δραστηριότητες των δύο τομέων συνεχώς αλλάζουν.
Εντυπωσιακά τα στοιχεία για ΗΠΑ.
Απο το 99 οι δαπάνες μεγαλώνουν .
Οι αμφιβολίες μου και αντιρρήσεις για την αξία της σειρμικής εννοιας του "νεοφιλελευθερισμού"συνεχως ενισχύονται.
Γεια σου LLS,
συλλεγω μεν στοιχεια (απο αλλους που τους θεωρω εγκυρους), αλλα δες τι πραγματικα συμβαινει:
Το συνειδητοποιησα και καραφλιασα!
ΕΞΗΓΟΥΜΑΙ:
α) Στο γραφημα 1 του Economist, βλεπουμε οτι απο 1995-2000 οι ΔΔ καθαρά - καθαροτατα, εχουν μια πτωτικη ταση για ολες τις χωρες.
Ας πάμε τωρα στο
β) http://www.econ.uoi.gr/seminars_oikonimia_koinonia/dialeksi8/pdf.pdf
απο οπου πηρα τα στοιχεια για το ελληνικο δημοσιο (2 κειμενα πισω).
Αν πας στα διαγραματα που δειχνει τη διαχρονικη μεταβολη των ΔΔ από 1970-2000 για παρα πολλες χωρες του ΟΟΣΑ, βλεπουμε οτι για ολες αυτες τις χωρες οι ΔΔ ειναι αυξητικες για την ιδια 1995-2000 περιοδο.
Σημειωτεον, οτι αμφοτεροι οι αναλυτες επικαλουνται στοιχεια ΟΟΣΑ.
Πες μου, ποιον να πιστεψει κανεις;;
Μεγαλωνει αγαπητε LLS το κρατος ή μικραινει; Ιδου!
Εχεις δικαιο οτι πλεον αυτοι οι διαχωρισμοι Ιδ / Δημοσ αρχιζουν και μπλεκονται.
Αλλα ας το δειξουμε, ωστε να μην χρησιμοποιει ιδεολογικα η "κακη πλευρα" οποια στοιχεια θελει για να μας μανιπουλαρει.
"Πηγαινοντας αντιστροφα, αν η εξουσια αποφασισει οτι θελει κρατος δικαιου και το κανει, αυτοματα ολοι θα υπακουσουν. Διοτι δεν γινεται και αλλιως!"
Και με ποιους θα εφαρμόσει το κράτος δικαίου; Ποια θα είναι τα εκτελεστικά της όργανα; Οι δικαστές; Η αστυνομία; Οι εφοριακοί; Οι Πολεοδόμοι;
Και άντε, την παίρνεις την απόφαση να φτιάξεις το κράτος. Αυτοι που εναντιώνται διότι θίγονται τα συμφέροντα τους, είσαι σίγουρη ότι δεν θα μπορούν να κάνουν διαφορετικά; Ότι θα υπακούσουν;
Δεν νομίζω ότι το πρόβλημα είναι η εξουσία και η έλλειψη εμπιστοσύνης προς αυτήν από τους πολίτες. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν διεφθαρμένοι πολιτικοί. Κανένα όμως πολιτισμένο κράτος, δεν έχει τόσους πολλούς πολίτες ατομιστές, δεν έχει πολίτες με τόση μεγάλη έλλειψη συλλογικής ευθύνης. Το κράτος αυτό έχει πολίτες που δεν το αγαπάνε. Έχει πολίτες που ενδιαφέρονται πρώτα για το ατομικό και ύστερα για το συλλογικό τους συμφέρον. Δεν φταίει η εξουσία. Εμείς φταίμε που εχουμε αυτήν την εξουσία. Αν μας άξιζε καλύτερη θα την διεκδικούσαμε. Είμαστε όμως ευχαριστημένοι με τον τρόπο που ζούμε και με αυτούς που μας κυβερνουν. Μπορεί να θεωρούνται κοινότοπα αυτά που γράφω αλλά νομίζω ότι είναι η πραγματικότητα.
Φαύλος κύκλος cynical, δυστυχώς έτσι είναι.
Cynical,
Το θέμα με τον ΚΜΚ είναι πιο σύνθετο δεν είναι μόνο οι ΔΔ και ήξερα όταν είπα ότι δεν είναι εύκολη η περιγραφή του.
Οι ΔΔ είναι μόνο ένας δείκτης του ΚΜΚ. Δεν είναι ο καθοριστικός. Αν ήταν έτσι μάλλον η Λιβύη, η Σ .Αραβία και το… Μπουρνέι θα είχαν τον πιο ανεπτυγμένο ΚΜΚ και όχι η Ιαπωνία, οι ΗΠΑ και η ΕΕ!
Οι ΔΔ αυξάνονται διαχρονικά σε περιόδους 30-40 ετών όχι σε πενταετίες δεν είναι αυτός δείκτης. Στις ΗΠΑ οι ΔΔ είχαν απογειωθεί με τον πόλεμο και τη κρίση, πόσο να αυξηθούν; Ωστόσο δεν είναι το κριτήριο αυτό. Στην Ιαπωνία που μάλλον έχει τον πιο ανεπτυγμένο ΚΜΚ οι ΔΔ είναι χαμηλές. Όμως κάποιες ομάδες επιχειρήσεων και τράπεζες, ιδιωτικές όλες, δεν ξεχωρίζουν με τίποτα από το κράτος. Το υποκαθιστούν αφού χαράσσουν και τα υλοποιούν κυβερνητικά σχέδια. Είτε αυτές μιλάνε είτε το κράτος καμία διαφορά. Μέχρι και πόλεμο κάνουν (εισβολή σε Κίνα, Μαντζουρία)!
Οι ΔΔ έχουν φυσικά και κάποιο όριο αύξησης στον ΚΜΚ. Πάνω από κει αλλοιώνεται με τέτοιο τρόπο ο νόμος της αξίας που το σύστημα πλέον δεν μπορεί να αναπαρχθεί διευρυμένα και να φέρει κέρδη αφού αποδιοργανώνει τις παραγωγικέ σχέσεις. Όλα έχουν όρια.
Το βασικό στον ΚΜΚ είναι οι ρυθμίσεις που γίνονται. Όταν με νόμους ρυθμίζεις την οικονομία, τις σχέσεις, τα κέρδη, τα κίνητρα, τις εκχωρήσεις, τη διακρατική κίνηση, τα αποθεματικά των τραπεζών, τους κανόνες δανειοδότησης, το χώρο εκμετάλλευσης από τα μονοπώλια, μετατρέπεις τις ΔΕΚΟ σε ΑΕ δηλ εκτός ΔΔ και προϋπολογισμού, ρυθμίζεις τις εργασιακές σχέσεις και δικαιώματα, ως κράτος στην ουσία έχεις ολική ανάμειξη στην αναπαραγωγή του ΑΕΠ. Η «ελεύθερη αγορά» είναι κάτω από κρατικό σχεδιασμό. Και όποιος πει ότι αυτά θα τα καταργήσει και θα τα αναθέσει όλα στους νόμους της αγοράς (του καπιταλισμού) μάλλον δεν ξέρει τι λέει. Αυτή είναι η νομοτέλεια.
Το κράτος μπορεί να φανεί και μικρότερο στις ΔΔ αλλά να είναι τέρας. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο το ύψος του ΑΕΠ που διαχειρίζεται άμεσα αλλά και το σύνολο των οικονομικών σχέσεων τις οποίες καθορίζει ή αναμειγνύεται με καθοριστικό (εξωοικονομικό) τρόπο.
Ακόμη και όταν μεγάλες επιχειρήσεις καθορίζουν την εξωτερική πολιτική μιας χώρας ή καθορίζουν τις εμπορικές συμφωνίες, τα εξοπλιστικά πακέτα, τα προγράμματα ανάπτυξης, τις προτεραιότητες σε έρευνα κλπ ενώ όλα αυτά δεν μετρώνται καθόλου με ΔΔ μετρώνται με απίστευτη σύμφυση κράτους – μονοπωλίων στον καθορισμό της οικονομικής πολιτικής, στη διοίκηση, στις διακρατικές σχέσεις, στην δομή της εξουσίας, στα πρόσωπα, και τελικά στο μείγμα που λέγεται ΚΜΚ δηλ ένα κράτος και μια οικονομία ιδιωτική και δημόσια αξεχώριστα. Μιλάμε για κεντρικό σχεδιασμό και διεύθυνση της οικονομίας παρά την αποκήρυξή της στα λόγια μετά… βδελυγμίας!
Το είπα, η διευρυμένη αναπαραγωγή του συστήματος απαιτεί διευρυμένη ανάμειξη του κράτους. Και η ανάμειξη δεν είναι μόνο οικονομική. Ο ΚΜΚ δεν είναι οικονομικό σύστημα είναι ο καπιταλισμός στη τελευταία μονοπωλιακή φάση του που δεν μπορεί να αναπαραχθεί ως σύστημα χωρίς σύμφυση κράτους – μονοπωλίων. Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι οι κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις (διοικητική μεταφορά και κατεύθυνση πόρων)στην αναπαραγωγή του ΑΕΠ. Είναι μια συνεχής εξωοικονομική παρέμβαση με συνεχή παραβίαση του νόμου της αξίας για να εξισορροπήσει τις άπειρες ανισορροπίες του συστήματος με αποτέλεσμα να παράγει νέες ανισορροπίες (κρίσεις).
Φυσικά δεν έλυσα και πάλι τις απορίες αφού δεκάδες άλλες δημιούργησα και πολλοί παράμετροι του ΚΜΚ έμειναν αφανείς. Περισσότερα σε άλλη ευκαιρία.
Συμφωνώ αγαπητή cynical, εν μέρει. Η χρηστή εξουσία πώς θα προκύψει; To ερώτημα που με βασανίζει είναι πώς αλλάζουν οι άνθρωποι, γιατί οι υπάρχοντες θεσμοί έχουν πράγματι το δημοκρατικό κέλυφος. Ποιός έχει αντίρρηση ότι οι πάσης φύσεως εξουσίες εκλέγονται από πλειοψηφίες, ή έστω, τις σχετικώς ισχυρότερες μειοψηφίες. Νομίζω δηλαδή ότι στις εξουσίες ανακλάται ο μέσος όρος των πολιτών, συνεπώς όσο και να λέμε (σωστά) ότι τα πράγματα αλλάζουν από πάνω, πρέπει κάποια στιγμή να υπάρξει γενικευμένο αίτημα από κάτω που θα προωθήσει ένα διαφορετικό μέσο όρο αντιπροσώπων και εξουσίας. Μια διεφθαρμένη εξουσία θα τα βρει σκούρα με ένα αδιάφθορο πολίτη. Το φακελάκι, το ρουσφέτι θέλουν δύο. Το πελατειακό σύστημα δεν οφείλεται μόνο στους πωλητές αλλά και στους αγοραστές. Ο Λεμπέσης με καλύπτει σε μεγάλο βαθμό με τη διάγνωσή του πάνω στο ζήτημα της απάτης, της διαφθοράς.
Οπότε, καταλήγω στο γνωστό θέμα: παιδεία, το μέσο της (μακροπρόθεσημης) αλλαγής. Δεν το υπεραπλουστεύω, ειδικά σήμερα με τα μέσα πληροφόρησης και την παγκοσμιοποίηση τα ζητήματα είναι πολύπολοκα και εξελίσσονται με μεγάλη ταχύτητα.
Cynical, δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω με το άρθρο του economist. Οι ανακρίβειες, η - εσκεμμένη προφανώς - σύγχυση και η πολιτική προκατάληψη κάνουν αυτό το κείμενο ένα άθλιο προπαγανδιστικό σκουπίδι. Πάμε σιγά σιγά γιατί μου ανεβαίνει και η πίεση:
1. Η γλώσσα φανερώνει την προκατάληψη νωρίς νωρίς. Στη δεύτερη μόλις παράγραφο διαβάζουμε:
"the government has been trying to extend its control over the health-care industry"
Θα μπορούσε να πει καλύτερα
"the government has been trying to provide health care to tens of millions of americans, something that the private health care industry has failed to do the past decades" για να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα.
2. Στην ίδια παράγραφο ο αρθρογράφος δηλώνει οτι η "μεγάλη κυβέρνηση" έχει επιστρέψει ως "δυναμική ιδεολογία" δικαιολογώντας την πεποίθησή του με ενδείξεις όπως η αύξηση των δημοσίων δαπανών στη Βρετανία και τα κεφάλαια που ρίχνει η Wasηington στη χρηματοοικονομική βιομηχανία. Αμέσως μετά βέβαια αναφέρει οτι ο πόλεμος του Bush και τα τεράστια πακέτα διάσωσης των τραπεζών και των μεγάλων εταιρειών ευθύνονται για τις αυξήσεις των δαπανών, πράγμα που ανατρέπει τις σαχλαμάρες περί ιδεολογικής επιστροφής τους μεγάλου κράτους αλλά ο αρθρογράφος δεν πτοείται.
3. Στη συνέχεια έρχεται η γνωστή παπαρολογία περί entitlements και το συνηθισμένο τσουβάλιασμα των συντάξεων και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ώστε να μην είναι φανερό πως το πρόβλημα (στις ΗΠΑ τουλάχιστον) είναι το δεύτερο και όχι το πρώτο. Η γνωστή μπούρδα των baby boomers που έχει καταρριφθεί άπειρες φορές, καθώς οι προβλέψεις του CBO δείχνουν πως το social security των ΗΠΑ αντέχει χωρίς αλλαγές στη χρηματοδότηση για καμιά τριανταριά χρόνια τουλάχιστον και πολύ περισσότερο αν γίνει μια μικρή αύξηση στον ειδικό φόρο που πληρώνουν οι πολίτες για αυτό τον σκοπό. Το μεγάλο πρόβλημα είναι το κόστος της περίθαλψης, το οποίο έχει οπωσδήποτε να κάνει με την γήρανση του πληθυσμού (οι γεροντότεροι καταναλώνουν πολύ περισσότερα φάρμακα και υπηρεσίες υγείας) αλλά έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με το στρεβλό σύστημα των φαρμακευτικών μονοπωλίων (ξέρω ξέρω χρηματοδοτούν την έρευνα), με τις πρακτικές κατευθυνόμενης συνταγογράφησης φαρμάκων και πανάκριβων εξετάσεων και, ειδικά για τις ΗΠΑ, με το απίστευτα αναποτελεσματικό σύστημα ιδιωτικής ασφάλισης. Αντίστοιχα, για τη Βρετανία ο αρθρογράφος παρουσιάζει την αύξηση των δαπανών του NHS ως επιλογή του Brown κάτι που πιθανότατα δεν αληθεύει. Είναι απίστευτο πώς μπορεί κάποιος να μιλά για την αύξηση των δημοσίων δαπανών και να μην αναφέρει κανένα από τα προβλήματα που αναφέρω, αποδίδοντας τις αυξήσεις σε κάποια φανταστική ιδεολογική στροφή.
(συνεχίζεται)
4. Σε μια πολύ εντυπωσιακή λογική κωλοτούμπα ο αρθρογράφος ενώ διαπιστώνει την αποκρουστική στροφή των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Βρετανίας σε απολυταρχικές πρακτικές του σκοτεινού παρελθόντος (από τη δημιουργία του homeland security dept και τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις του Bush μέχρι τις κάμερες στους δρόμους των βρετανικών πόλεων) αποδίδει αυτή τη στροφή στην ίδια υποτιθέμενη σοσιαλιστική ιδεολογία του μεγάλου κράτους! Είναι γνωστή η ιδεολογική σύγχυση των αμερικανών που, μετά από δεκαετίες προπαγάνδας μπερδεύουν την προσωπική ελευθερία με τον οικονομικό φιλελευθερισμό αλλά ο αθρογράφος μεταφέρει αυτή τη σύγχυση σε νέα επίπεδα καθώς λίγο πολύ μας λέει πως ο Bush παρακολουθούσε τον κόσμο επειδή είχε ιδεολογική προκατάληψη υπέρ του κράτους. Για γέλια ή για κλάμματα;
5. Στη συνέχεια και ενώ έχει διαπιστώσει πως η τεράστια επέκταση του κράτους έγινε επί Bush, ο αρθρογράφος παπαγαλίζει την, πολλάκις διαψευσθείσα αλλά πάντοτε ακμαία άποψη πως οι κεντροαριστεροί θέλουν μεγάλο κράτος ενώ οι δεξιοί θέλουν μικρό. Μια σύντομη ιστορική αναδρομή στην εξέλιξη του δημοσίου χρέους των ΗΠΑ μας δείχνει πως o Ρήγκαν και οι Μπους φόρτωσαν τη χώρα με τρισεκατομύρια χρέους, ενώ τα χρόνια του Κλίντον ήταν αυτά που το χρέος μαζεύτηκε κάπως. Εξάλλου ο ίδιος ο αρθρογράφος διαπίστωνε μερικές παραγράφους νωρίτερα πως ο ρεπουμπλικάνος Μπους τίναξε στον αέρα τις δημόσιες δαπάνες...
Θα έλεγα κι άλλα, αλλά έχω δουλειά.
Cynical, το δικό σου ποστ για τις δημόσιες δαπάνες ήταν πέντε φορές καλύτερο από του economist....
Αλέξανδρε,
η κυβερνηση εφ οσον εχει την πολιτικη βουληση εχει ενα οπλο: το νομο. Δεν μπορουμε να μιλαμε για ενδογενη χαρακτηριστικα φυλης, για καποιο DNA που μας κανει ανυπακουους και ατομιστες.
ΕΙναι ετσι, γιατι κρατος δικαιου δεν λειτουργησε σε αυτη τη χωρα, επειδη δεν υπηρχαν ειτε τα πλαισια ειτε οταν καταστρατηγουνταν δεν υπηρχε τιμωρια, ενεκα πολιτικου κοστους και πελατειακων σχεσεων.
Παντου υπαρχει διαφθορα, αλλα οχι τοοοσο πολύ.
Πιστευω οτι οταν θα πεσουν μερικες καμπανες, το πραγμα θα αρχισει να φτιαχνει.
Σ' ευχαριστω Στεργιο για την αναλυση.
Εχω πολλες ερωτησεις, οπως ειναι φυσικο. Τα υπολοιπα, απο κοντα.
Γεια σου sz,
υπαρχει σιγουρα μια διαλεκτικη σχεση αναμεσα στους ψηφοφορους και το λαο, αλλα δεν περιμενω να ζητησει ο λαος να τιμωρηθει, αν μπορει να παραβαινει τους νομους ατιμωρητος.
Αν αλλαξει πχ ο εκλογικος νομος, προς την κατευθυνση που δεν θα ευνοουνται οι πελατειακες σχεσεις νομιζω οτι ειναι ενα καλο σημειο εκκινησης, ωστε να μπορει η κυβ να εφαρμοζει τους νομους χωρις να σκεφτεται το πολιτικο κοστος.
Ο λαος ειχε ψηφισει πχ τον Καραμανλη για το λογο οτι ειχε διακηρυξει παταξη της διαφθορας. Αιτημα υπηρχε απο κατω, αλλα οταν ειδε τι γινοταν στα περιξ, βουτηξε ακομα πιο πολυ στη διαφθορα.
Τωρα ψηφισε τον ΓΑΠ με το ιδιο παλι αιτημα. Ας δουμε τη συνεχεια. δλδ περι κοτας ή αυγου ειναι ο λογος.
Κυριακο,
χαράς το κουραγιο σου! Εντυπωσιακές οι επισημανσεις σου, πολλες απο τις οποιες μου ειχαν διαφυγει. Θα το ξαναδιαβασω πιο προσεκτικα.
Καπου αλλου (μαλλον στο editorial) ειχα διαβασει οτι ο economistη σαν θεση ειναι υποστηρικτικος στο σχεδιο καθολικης υγειονομικης καλυψης των αμερικανων. Αλλα και μενα μου κινηθηκαν υποψιες οτι το συγκεκριμενο αρθρο ουσιαστικα το υπονομευει.
Cynical καλημέρα,
Οι παρατηρήσεις είναι από ευαισθησία καλλιεργημένη με τα χρόνια (aka bullshit detector) - το άρθρο είναι γεμάτο με τα κλισέ που χρησιμοποιούν συχνά οι λομπίστες των εταιρειών που παριστάνουν τους δημοσιογράφους. Το εννοούσα πως τα δικά σου κείμενα είναι καλύτερα, μπορεί να μην είσαι επαγγελματίας αλλά προσπαθείς να είσαι ουδέτερη, κάτι που θα όφειλαν να είναι οι δημοσιογράφοι αλλά δεν είναι σχεδόν ποτέ. Τα στοιχεία πάντως του άρθρου ήταν ενδιαφέροντα και χρήσιμα για τη συζήτηση περί δημοσίου.
Κάτι ακόμα: έπεσε το μάτι μου στην πηγή του δεύτερου διαγράμματος (Peter G Peterson Foundation) και μου χτύπησε αμέσως καμπανάκι. Τα αμερικανικά foundations είναι συνήθως κάτι ψευτοεπιστήμονες που πληρώνονται από εταιρείες για να κάνουν λόμπινγκ. Έψαξα λίγο και διαπίστωσα πως το συγκεκριμένο ίδρυμα είναι δημιούργημα ενός έλληνα μετανάστη δεύτερης γενιάς που έκανε λεφτά με leveraged buyouts (το χρηματιστηριακό κόλπο που ήταν της μόδας τη δεκαετία του 80 και οδήγησε τελικά σε χρεοκοπίες επενδυτικών τραπεζών και κρατική παρέμβαση για να σωθεί το σύστημα). Το ίδρυμα κάνει μελέτες για τα δημόσια οικονομικά και υποστηρίζει τη δημοσιονομική αυστηρότητα αλλά είναι απ' αυτούς που βρίσκουν πως το μοναδικό δημοσιονομικό πρόβλημα είναι η κοινωνική ασφάλιση. Με άλλα λόγια είναι απ' αυτούς που κινδυνολογούν ασύστολα εδώ και δεκαετίες για να πειστεί η κυβέρνηση να ρίξει τα δισεκατομμύρια του social security fund στο χρηματιστήριο. Καλά τα στοιχεία αλλά, επειδή και οι πηγές μετράνε, δες τα with a grain of salt που λένε και οι αμερικανοί, ειδικά τα projections (τη διακεκομμένη γραμμή στο διάγραμμα) που δείχνει τεράστια απόκλιση των εσόδων με τα έξοδα.
Δημοσίευση σχολίου