Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

Τα είκοσι μικρά πακέτα


Πάνω στο μπουφέ βρήκα αραδιασμένα καμιά εικοσαριά πακετάκια, μικρά μικρούλικα, άντε δυο φορές το μέγεθος ενός σπιρτόκουτου, με χριστουγεννιάτικο περιτύλιγμα, και χρωματιστή κορδελίτσα, διαφορετικό χρώμα για το καθένα, μη τυχόν και τα μπερδέψει στη μοιρασιά.



«Καλέ, δεν έχετε εδώ κανένα κάθισμα για τις γριές;», ήταν η μόνιμη επωδός κάθε φορά που έμπαινε σε κάποιο μαγαζί πάνω στον μεγάλο εμπορικό δρόμο της μικρής της πόλης, αμέσως μετά το «γεια σας κούκλες μου!». Κοτσονάτη για τα χρόνια της, κάθε πρωί σχεδόν, αφού τέλειωνε το μαγείρεμα και το υποτυπώδες συγύρισμα, -ποιος να της χαλάσει τι;, μόνη της έμενε εδώ και τριάντα χρόνια-, έπαιρνε το δρόμο για το κέντρο της πόλης, πάντα με τα πόδια. Δυο πάνω κάτω τα χιλιόμετρα ως τα πρώτα μαγαζιά, κι άλλα δυο το λιγότερο, για να φέρει το γύρο της αγοράς, αλλά η επιστροφή τα τελευταία χρόνια, γινόταν πάντα με το λεωφορείο. Τα πόδια γερά, μα ήταν η πλάτη που την πέθαινε στον πόνο, σαν τσιγκέλι είχαν γίνει οι σπόνδυλοι από τα χρόνια και τα βάρη που έσυρε, κι αν δεν ήταν αυτός ο πόνος που την φρέναρε, θα έπαιρνε ποδαρόδρομο και την ατέλειωτη ανηφόρα της επιστροφής, κι ας ήταν σχεδόν πάντα φορτωμένη με σακούλες. Τρόφιμα οι πιο πολλές, μα και μικροπράγματα και ψιλολοϊδια, μικρά, ευτελή λάφυρα, ίσα-ίσα να δικαιολογούν την καθημερινή εξόρμηση στην αγορά.


Κάποια μαγαζιά έκλειναν, άλλα καινούργια άνοιγαν, οι ιδιοκτήτες άλλαζαν, άλλοι έρχονταν στη θέση τους, το εμπόρευμα άλλαζε, μα αυτά δεν ήταν λόγος να την κρατούνε μέσα. Κάποιοι γέροι, που έζησαν ολάκερη ζωή σε ένα μόνο μέρος, μην αντέχοντας αυτές τις αλλαγές, μην έχοντας τα κότσια να παρακολουθούν το σκηνικό της πόλης που άλλαζε, και τους καινούργιους ανθρώπους που την έντυναν, κλείνονταν στον εαυτό τους, παραιτούνταν και μαράζωναν. Όχι όμως αυτή. Δεν έβλεπε αυτούς κι αυτά που έφευγαν. Παρά μόνον αυτά που έρχονταν. Την πόλη την ένοιωθε πάντα γεμάτη, πάντα ζωντανή, πάντα έτοιμη να μιλήσει και να διηγηθεί. Ο κόσμος, η κίνηση, η φασαρία την ξανάνιωναν, της έδειχναν τη ζωή που έτρεχε ακάθεκτη, κι ας μην μπορούσε η ίδια πια να τρέξει. Μπορούσε όμως να την παρακολουθεί από την άκρη, από το πεζοδρόμιο, κι όχι από τη λεωφόρο που ήταν πιασμένη απ’ τους νεότερους, και προπαντός όχι από το σπίτι που θα ήταν και η καταδίκη της, με μικρές ασυνέχειες, με συχνές στάσεις, με κοντανασαίματα, με πόνους στην πλάτη και τη μέση, αλλά ενάντια σ’ όλα αυτά τα βαρίδια της ηλικίας παρέμενε παρούσα στο γίγνεσθαι απαιτώντας όλο και μεγαλύτερο μερτικό.


Της αρκούσε που η πόλη ανέπνεε. Και που μπορούσε ακόμα η πόλη να μεταγγίζει την ανάσα της στην ανάσα τη δική της και ο παλμός της να συγχρονίζεται και να ενισχύει και τον δικό της παλμό. Αν η πόλη μοιάζει σε άλλους με βαμπίρ που τους στεγνώνει το αίμα και τους στέλνει, σ’ αυτή έμοιαζε με μάνα που χαρίζει ζωή.



Παραμονή πρωτοχρονιάς έριξε τα πακετάκια στην τσάντα για τα ψώνια και πήρε πάλι το δρόμο για την πόλη και τα μαγαζιά. Χρονιάρα μέρα, δεν υπήρχε περίπτωση να μην φιλέψει μ’ ένα δωράκι τις «κούκλες» της, που όλη τη χρονιά με προθυμία τής έβγαζαν το πιο μαλακό κάθισμα του μαγαζιού για να ισιώσει λίγο τη πλάτη, να πάρει μια ανάσα, να πει μια κουβέντα χαλαρή.


Εγώ όμως που την ξέρω καλά, θα πρόσθετα ότι με δωράκι αυτό δεν εξοφλούσε μόνο τη φιλοξενία της χρονιάς που είχε περάσει, αλλά το έβαζε σαν υποθήκη και για το κάθισμα της χρονιάς που ερχόταν, μιας και δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία ότι η πόλη κι αυτή τη χρονιά θα τής έκανε τη χάρη να τη νταντεύει και να την κρατάει ζωντανή.

23 σχόλια:

Sophia είπε...

Όσο ο χρόνος και η ζωή της πόλης έχει χώρο για τέτοιους ανθρώπους, θα είμαστε νομίζω καλά! Και εύχομαι πάντα να αφήνουμε να υπάρχουνε τέτοιοι γύρω μας...
;-)

Στέργιος είπε...

Η Άννα και το έθιμο του Αϊ Βασίλη

Η φίλη μου η Άννα αράδιασε καμιά εικοσαριά πακετάκια, μικρά-μεγάλα, ερμητικά κλειστά με κορδέλες, χωρίς όνομα, πάνω στο τραπέζι την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Δεν ήξερε το πώς και γιατί του εθίμου που κληρονόμησε αλλά κάθε χρόνο καλούσε φίλους και γνωστούς να φέρουν ένα δώρο και να το βάλουν μαζί με όλα τα άλλα. Δώρο, ό,τι η ψυχή τους νόμιζε πως αξίζει να προσφέρουν σε ένα φίλο, άγνωστο όμως ποιόν.

Η Άννα έβαλε αριθμούς στα ανώνυμα δώρα. Τώρα τα δώρα ήταν ολωνών και κανενός. Κανένας δεν ήξερε ποιο έφερε και ποιο θα πάρει. Ο εαυτός του καθενός περούσε μέσα από όλους.

Αφού το ρεβεγιόν άναψε, άρχισαν να τραβιούνται οι κλήροι. Σε λίγο ο καθένας είχε ένα κουτάκι με αριθμό και το άνοιγε. Η πρώιμη λάμψη αναμονής των ματιών για το δώρο παραχώρησε τη θέση της σε θαυμασμό και χαρά για το δώρο που του έτυχε. Δεν ήταν το δικό του δώρο αλλά δώρο ενός άλλου. Αυτό ήταν και το μεγαλείο της αξίας του. Η ψυχή εκτινάχθηκε στα ύψη. Μεγάλη η χαρά γι αυτό που έτυχε αλλά μεγαλύτερη όταν έβλεπε κρυφά τη χαρά που πήρε ο τυχερός του δικού του δώρου, κάπου στο σαλόνι.

Οι άνθρωποι αντάλλαξαν δώρα έτσι και γέμισαν χαρά. Και η χαρά της προσφοράς ήταν μεγαλύτερη από της απολαβής. Και ο καθένας συλλογιζόταν ότι του χρόνου θα φέρει ένα πιο σπουδαίο δώρο για να κάνει τον τυχερό να λάμπει ακόμα πιο πολύ από χαρά. Και το έθιμο θα διαιωνίζεται με συνεχώς ανανεούμενο περιεχόμενο.

Μου ήρθε στου νου ότι Ο Μ. Βασίλειος διοικητής της Καισάρειας Καππαδοκίας πριν 1500 χρόνια, κατά τον ίδιο τρόπο μοίρασε τα χρυσά που οι πολίτες πρόσφεραν για να σωθεί η πόλη. Και όταν αυτό δεν ήταν απαραίτητο τα χρυσά έπρεπε να επιστραφούν. Όμως είχαν προσφερθεί χωρίς όνομα γιατί κανένας δεν πρόσφερε με υστεροβουλία να αμειφτεί εκ των υστέρων ή να πάρει πίσω τη προσφορά. Έτσι η διανομή έγινε με μικρά ψωμάκια που στο καθένα υπήρχε ένα χρυσό. Ό,τι έτυχε στον καθένα! Κανένας δεν δυσανασχέτησε. Αντίθετα ο λαός αποφάσισε να το κάνει έθιμο για να διαιωνίσει την ανιδιοτέλεια της προσφοράς και έτσι έχουμε σήμερα τον απόηχο της Βασιλόπιτας.

Και η Άννα που συνεχίζει το έθιμο με τον δικό της τρόπο ίσως βρήκε μια καλύτερη, σύγχρονη λύση να κάνει τη Παραμονή πολύ πιο σπουδαία από ένα απλό ρεβεγιόν.

Σας συνιστώ να μη διστάσετε να το κάνετε και εσείς με τη παρέα σας του χρόνου. Θα είναι τόσο ανθρώπινο και όμορφο….

Swell είπε...

Καλή χρονιά Cynical, σε σένα στους δικούς σου και την υπέροχη γιαγιούλα.

ELvA είπε...

Aληθεια,ποσο εχουμε αναγκη απο τρυφερους ανθρωπους και απο αλλαγη νοοτροπιας γυρω μας! :)
Ευχομαι Καλη χρονια σ εσενα και τους δικους σου!

Κram från Sverige!

pentanostimi είπε...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ alice
να εχεια πάντα ωραίες εμπνέυσεις...
σαν και τη σημερινή
πολλες ευχες για ο,τι επιθυμει η καρδιά σου

cynical είπε...

γεια σου Σοφία,

στις μικρές πόλεις όπου διευκολύνεται η συχνή επαφή, οι ανθρωποι μπορούν ακόμα να πλάθουν ο ενας τον αλλον. Οταν ζητας κατι απο εναν αγνωστο, μπορει να του κανεις και χαρη, γιατι του δινεις την ευκαιρια να αναδειξει ενα καλο κομματι του εαυτου του.

Sophia είπε...

;-)) Πράγματι..
Eγώ πάντως, από τον τύπο του διπλανού τραπεζιού, σήμερα, ζήτησα απλά να προσέξει την πινακίδα για την απαγόρευση του καπνίσματος στο χώρο...
;-)

cynical είπε...

Γεια σου Στεργιο,

αντι να πανε ολα τα δωρα στην οικοδεσποινα και να χαρεί μια, χαρηκαν ταυτοχρονα 20!

Τωρα εγω υποπτευομαι που το πας αυτο, σοσιαλισμό το λενε;

cynical είπε...

Καλη χρονιά swell,

υγεια και ψηλα το κεφαλι σε καθε περισταση!

cynical είπε...

Καλη χρονια και στη δικη σου οικογενεια Ελβα!,

Βαλθηκες να με τυραννησεις με τα σουηδικα. Ο μεταφραστης μου βγαζει "Κram απο τη Σουηδια". Τι ειναι kram? Μεχρι και ο translator εχει παλαβωσει!

cynical είπε...

Καλως τηνα την Πεντανοστιμη, που περπατεί λεβεντικα!!!

Καλη χρονια και σε σενα, και σε όολους τους δικους σου. Υγεια και προπαντος εμπνευσεις και καλες αναρτησεις!

katerina είπε...

Φερνω μια σκηνή στα ματια μου.

Μια κυρία, κάποιας ηλικίας που στο βιβλίο της ζωής της, γραφτηκανε πολλά, και πολλά ...απο αυτά ζόρικα, δυσκολα, και κάποια και αναπαντεχα, και κάποια και ηρωικά, καθισμένη αναπαυτικά στην πολυθρόνα της, εκεινη την πολυθρόνα, αναμεσα στο παραθυρο και στην φωτιά, να διαβαζει ή να της διαβάζουν αυτό το ποστ.

Και να χαμογελάει με αυτό το χαμογελο που πισω του έχει και ένα λυγμό, αλλά πάνω απο όλα μεσα του εχει καμαρι, περηφάνεια, για ότι έφτιαξε, για ότι πολεμησε, για ότι κρατησε, και πάνω απο όλα για ότι δημιουργησε, απο τα σπλάχνα της.

Υπεροχο post Cynical. Θα σου ελεγα το πιο όμορφο ποστ που έχω διαβάσει, αλλά στο έχω πει τόσες πολλες φορές!

cynical είπε...

Σοφια,
φανταζομαι να αντεδρασες δυναμικα!

cynical είπε...

Γεια σου Κατερινα,

Μου αρεσουν οι ανθρωποι που δεν το βαζουν κατω και τους εκτιμω γιαυτο. Ασχετο αν πλακωνομαι μαζι τους για χιλια δυο αλλα πραγματα.

Πιστευω ακομα και στην καλη φυση του ανθρωπου. Αν του φερθεις καλα, θα φερθει κι αυτος το ιδιο (με μεγαλες πιθανοτητες, για να μη τα παραλέμε!). Σ' ευχαριστω...

Sophia Kollia είπε...

Και γω μια τέτοια γρια θα γίνω!
Καλή χρονιά

ELvA είπε...

@cynical

Ξερω οτι εκτιμας τη δυσκολια που εχουν τα σουηδικα και ειπα να σου βαλω λιγο...δυσκολα! :))

"Κram"= Aγκαλιά! :)

cynical είπε...

Δεν καταλαβαινω Ελβα γιατι δεν την επιασε τη λεξη ο translator. Αυτη ειδικα τη λεξη. Πολυ κρυόκωλος μου φαινεται τελικα ο μεταφραστης!

ELvA είπε...

Tι να σου πω, @cynical; :)

Οτι υπαρχουν και...κρυοκωλοι mechanical translators δεν το ηξερα! :)
Για ...αληθινους κρυοκωλους (translators), μαλιστα, εχω ακουσει!! χαχα

Παντως, τωρα, ξερεις και μια σουηδικη λεξη που αντε να βρουν οι αλλοι, λογω ...προβληματικου translator! :))

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τέτοιοι άνθρωποι πάντα κερδίζουν τη συμπάθεια και της αγάπη μας.

cynical είπε...

Ελβα,

πολυ ευκολη λεξη μου εβαλες για αρχη!

kram, kram, kram
Kai to fran ευκολο θα ηταν αν δεν ειχε αυτο το κυκλακι απο πανω του!!

cynical είπε...

Γεια σου Δημο,

Α!!! δεν ξερεις ποσο πονηρες ειναι οι γιαγιαδες!!

Rodia είπε...

Καλα, με παρακολουθεις, ε;
Καλη Χρονια :))))))

cynical είπε...

@Ροδια μου,
καλή χρονιά!

βρε παιδι μου, χαλάς την πιατσα με τις δωροδοκιες σου! Εκμαυλιζεις τις υπαλλήλους!