Ας στηρίξουμε τη Wikipedia!

Είμαι, αυτό που λένε βαρύς χρήστης της Wikipedia. Έχω αντλήσει, και συνεχίζω να αντλώ από αυτή, εμπεριστατωμένες πληροφορίες για ο,τιδήποτε με απασχλεί, από στενά επιστημονικά, έως και ιατρικά θέματα. Σε πρόσφατη μάλιστα έρευνα του οργανισμού Cochrane: about evidence-based medicine, βρέθηκε ότι οι ιατρικές πληροφορίες της Wikipedia είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό αξιόπιστες.

Εδώ και λίγο καιρό ο ιδρυτής της καλεί απεγνωσμένα τους χρήστες να συνεισφέρουν οικονομικά ώστε να μπορέσει η προσπάθεια αυτή να συνεχιστεί. Προσπάθησα, μάταια, να κάνω τα στραβά μάτια και να αγνοήσω την έκκληση. Η συνείδησή μου όμως δεν μέ άφηνε να ησυχάσω. Έχω επωφεληθεί τα μέγιστα από την προσπάθεια αυτή και θα αισθανόμουν πραγματικά αβοήθητη αν έπαυε να λειτουργεί. Σαν ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης αποφάσισα να δράσω. Να κάνω το ελάχιστο δηλαδή. Το στοιχειώδες.

Παρακινούμενη, μάλιστα από παρόμοια ανάρτηση του arxediamedia, αυτή ακριβώς τη στγμή αποφάσισα να εξιλεωθώ. Έβγαλα την πιστωτική από το πορτοφόλι και τους έστειλα ένα φιλί κι ένα χαιρετισμό!

Πραγματικά τους ευχαριστώ!

Δημοψήφισμα για τους Μετανάστες;

Το δημοψήφισμα είναι όντως μια μορφή άμεσης δημοκρατίας, μέσα από το οποίο ζητείται δια της ψήφου του λαού ή του εκλεκτορικού σώματος η έγκριση κάποιου νόμου ή μιας συγκεκριμένης κυβερνητικής πολιτικής. Στη χώρα μας την πρωτοβουλία για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος ανάλογα με το περιεχόμενό του την έχει είτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είτε η Βουλή ύστερα από απόφαση ενισχυμένης πλειοψηφίας 180 βουλευτών.

Οι θιασώτες της άμεσης δημοκρατίας θεωρούν ότι το δημοψήφισμα οφείλει να γίνει ο κυρίαρχος θεσμός για την άσκηση κυβερνητικής πολιτικής, παρακάμπτοντας το νομοθετικό έργο των εκλεγμένων αντιπροσώπων.

Υπάρχει αρκετός και εύλογος σκεπτικισμός για την αποτελεσματικότητα των δημοψηφισμάτων (ακυβερνησία), όπως και για την αντιπροσωπευτικότητα της λαϊκής θέλησης, (εύκολο θύμα προπαγάνδας και συνήθως άγνοια του θέματος για το οποίο καλείται να πάρει απόφαση).

Σίγουρα όμως, κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθεί ότι το δημοψήφισμα υπό μια έννοια αποτελεί "Τυραννία της Πλειοψηφίας".

Όσοι λοιπόν σήμερα, προερχόμενοι μάλιστα από ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, επιζητούν την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, επικαλούμενοι και υπερθεματίζοντας μάλιστα τη δημοκρατικότητα του θεσμού, για να κατοχυρώσουν δικαιώματα της ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ, εν προκειμένω των μεταναστών, μέσα από την απόφαση της ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ, δεν μου το βγάζετε απ’ το μυαλό ότι το κάνουν εκ του πονηρού, για να χρησιμοποιήσω έναν πολύ επιεική χαρακτηρισμό.

http://www.opengov.gr/ypes/

Μισθολογικές Ανισότητες

Είναι αλήθεια ότι οι μεγάλοι μισθοί που προέκυψαν ξαφνικά στον ιδιωτικό τομέα τις προηγούμενες δυο με τρεις δεκαετίες δεν προκαλούσαν στην αρχή τόσο το αίσθημα ισότητας και δικαιοσύνης, όπως παρατηρούμε να συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο. Και τούτο γιατί υπήρχε διάχυτη στον κόσμο η πεποίθηση ότι η κατανομή εισοδημάτων μέσω των αγορών, δηλαδή μέσω του ελευθέρου και άδολου ανταγωνισμού τον οποίον υποτίθεται ότι εφάρμοζε κατά γράμμα ο ιδιωτικός τομέας, ακολουθώντας πιστά τα θέσφατα των αυστριακών οικονομολόγων, ήταν και η πλέον δίκαιη.

Η δικαιοσύνη δε αυτή νομιμοποιούταν πρώτον πάνω στη βάση της απονομιμοποίησης και της συστηματικής συκοφάντησης του κράτους για τη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητά του, και δεύτερον πάνω στον μύθο των ιδιαίτερων προσόντων και ικανοτήτων αυτών που εκαρπούντο και τις υπερβολικές, σε σχέση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους απολαβές.

Η εξήγηση ότι αυτός παίρνει τόσα γιατί τόσα δίνει η αγορά και ότι για να τα δίνει η αγορά σημαίνει ότι και τα αξίζει, μπορεί να μην ήταν ευκολοκατάπιοτη, αλλά στο τέλος με λίγη προσπάθεια έφτανε στο στομάχι, όπου και χωνευόταν με κάποιες μικρές ενοχλήσεις. Ο μύθος της ανωτερότητας του ιδιωτικού τομέα επέζησε για όλες αυτές τις δεκαετίες, μέχρι πρόσφατα που λόγω «κρίσης» πλέον, μπήκε ανοιχτά σε αμφισβήτηση.

Πώς προέκυψαν όμως αυτοί οι υπερβολικοί μισθοί, πρώτα στον ιδιωτικό και μετά και στον δημόσιο τομέα, βλέπε ΔΕΚΟ και ΕΡΤ; Μια εξήγηση είναι το άνοιγμα των αγορών και ο πολλαπλασιασμός του κύκλου εργασιών αρκετών επιχειρήσεων, με άμεση αντανάκλαση και στις απολαβές αυτών που διαχειρίζονταν τόσο μεγάλα κεφάλαια και αγορές. Η πίεση δε για άμεση και μεγάλη κερδοφορία δεν μπορούσε να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα παρά μόνον μέσα από αντιστοίχως μεγάλα κίνητρα. Η ίδια δε πίεση κερδοφορίας και επιβίωσης της επιχείρησης στη μεγάλη σκακιέρα των παγκόσμιων αγορών συμπίεζε αντιστοίχως την εργασία προς τα κάτω, ώστε με τα χρόνια να αποτελεί ολοένα και μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ.

Από την άλλη δε μεριά η εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης, ο πολλαπλασιασμός των καναλιών και η αύξηση της τηλεθέασης είχαν σαν συνέπεια την γιγάντωση του διαφημιστικού τομέα, ο οποίος με τη σειρά του συνέτεινε και στην γιγάντωση των αμοιβών όσων τηλε-ανθρώπων μπορούσαν να τραβήξουν διαφημίσεις. Από τηλεπερσόνες, τηλεδημοσιογράφους, αλλά και ηθοποιούς, τραγουδιστές, παντός είδους σούργελα, ποδοσφαιριστές, διαιτητές κ.α.

Έτσι λοιπόν μέσα στην ελληνική κοινωνία άρχισαν να δημιουργούνται δύο διακριτές πυραμίδες υπερβολικά αμειβομένων εργαζομένων. Και δεν ήταν μόνο αυτό, αλλά ζώντας κάπως αργά το made in Greece αμερικάνικο όνειρο, υπήρχε και διάχυτη στην ατμόσφαιρα η λατρεία των πλουσίων και των δυνατών, όπως και η αίσθηση ότι όλος αυτός ο πλούτος μπορούσε να γίνει προσιτός στους ικανούς και στους σκληρά εργαζόμενους.

Δεν χρειάζεται βέβαια να επιχειρηματολογήσω για τα περιεχόμενα των «ικανοτήτων» που επιβραβεύονται. Όποιος πέρασε από επιχειρήσεις σε τέτοια υψηλά πόστα, είτε τα παράτησε στη μέση φτύνοντας από αηδία γι αυτά που του ζητήθηκαν να κάνει, είτε αν δεν το έχει κάνει ακόμα, συνεχίζει να τραβάει τον καθημερινό σταυρό της ψυχικής εξόντωσης.

Αλλά υπάρχει και μια άλλη πολύ σημαντική παράμετρος, η σημαντικότερη, η οποία συνηγορεί ενάντια στην διατήρηση μεγάλων μισθολογικών διαφορών, όχι μόνο στον δημόσιο τομέα, και αναφέρομαι στο πρόσφατο παράδειγμα της ΕΡΤ, αλλά και στον ιδιωτικό. Και ο λόγος είναι η κοινωνική συνοχή και η ικανοποίηση του κοινού αισθήματος δικαιοσύνης. Φυσικά δεν είναι μόνον οι μεγάλοι μισθοί που ευθύνονται για το άνοιγμα της ψαλίδας. Οι νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές έφεραν μαζί τους και τις ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες μετέφεραν κοψοχρονιά δημόσιο πλούτο στα χέρια ολίγων. Αλλά γι αυτά, σε άλλη ώρα...

Μανώλης Μητσιάς

Ξέρω ότι θα πάω κόντρα στο ρεύμα άμα ομολογήσω ότι τον Σαββόπουλο δεν τον πήγαινα και πολύ πολύ. Από παλιά, κι όχι μόνο τώρα που θα μπορούσα να βρω χίλιες δυο δικαιολογίες. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, μάλλον θα ήταν ότι τον έβρισκα πολύ θεατρίνο και πιθανώς προπετή. Ακόμα κι όταν τραγούδαγε στίχους εμπρηστικούς σε δύσκολες εποχές.

Το ένστικτο κατά πως φαίνεται, δεν με πρόδωσε. Ο Σαββόπουλος στην πορεία λοξοδρόμησε πολλές φορές σε δρόμους αναντίστοιχους αυτών των πρώτων του χρόνων. Τι να τα λέμε τώρα. Ορθοδοξία, ιδιότυπος εθνικισμός, Καλομοίρα και τα λοιπά. Ασυνέπεια κι ένα αλαλούμ που μόνο σε έφηβο θα μπορούσες να συγχωρήσεις.

Αυθόρμητα τον συσχετίζω με τους ζωγράφους του μοντερνισμού που με ένα τρύπιο τσαρούχι στο ξεκίνημά τους και με επαναστατική ορμή, βρέθηκαν με τα χρόνια σε περίοπτες θέσεις στα μουσεία και στα σπίτια ζάπλουτων συλλεκτών και εμπόρων. Κι ο Σαββόπουλος της Θεσσαλονίκης και των μπουάτ βρέθηκε με τα χρόνια με κότερα με θηριώδη τζιπ κι από το περιθώριο, στο κέντρο του κοσμικού άστεως.

Αντίθετα ο Μητσιάς δεν αισθάνθηκα να με πρόδωσε ποτέ. Μειλίχιος, προσηνής, αυθεντικός, ανθρώπινος. Μα προπαντός σεμνός. Μια αρετή που ιδιαίτερα εκτιμώ. Ήρεμος, καλοσυνάτος, και λιτός, πατάει γερά στη γη για να σε ανεβάσει στα ουράνια. Με τα χέρια κολλημένα στο σώμα από τρακ παρά τις τόσες δεκαετίες που στάθηκε μπροστά σε κόσμο στη σκηνή, όταν τ’ απλώνει σε κάποια στροφή, τ’ ανοίγει λες και θέλει ν’ αγκαλιάσει. Πρότυπο και στάση ζωής η ζωή του. «Να είμαι καλός άνθρωπος, εντάξει με τον εαυτό μου και με τους άλλους», ο στόχος του, και όταν ρώτησαν τον Παναγιώτη Σπύρο τον καρδιοχειρουργό γιατί πάει και τον ακούει κάθε βράδυ, το πρώτο που βρήκε για να πει ήταν ότι «Κάθε φορά που ακούω τον Μανώλη γίνομαι καλύτερος άνθρωπος». Και τον πιστεύω, γιατί το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ.

Ο Μητσιάς σε αντίθεση με τον Σαββόπουλο δεν διεκδίκησε ποτέ χώρο πέρα από αυτόν όπου στάθηκε και διέπρεψε: το χώρο του τραγουδιού, κι ας ήτανε κοντά στους καλύτερους συνθέτες και στιχουργούς και ποιητές που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα. Δεν θεώρησε ποτέ για τον εαυτό του ότι εκπροσώπησε καμιά γενιά, ούτε καμιά ιστορική περίοδο, ούτε καμιά εξέγερση κι ούτε μπήκε στον πειρασμό να κατασκηνώσει για μέρες σ’ ολόκληρο το ιστορικό κέντρο της Μητρόπολης, και στη Βουλή ακόμα, βάζοντας τον εαυτό του στο κέντρο ενός πλήθους εκδηλώσεων-αναπαραστάσεων μιας συγκεκριμένης εποχής.

Τα γράφω αυτά, αφενός σαν εκδήλωση σεβασμού και βαθιάς εκτίμησης στο πρόσωπο του Μητσιά, κι αφ’ ετέρου για να εκφράσω ένα δίλημμα για το τι εκτιμάμε περισσότερο σε ένα δημιουργό: το έργο του ξέχωρα από την προσωπικότητά του ή την στάση ζωής του ξέχωρα από το έργο του, όταν τα δυο αυτά, αρκετές φορές δεν φαίνεται να ταυτίζονται.

Gaza Freedom March

Δημοσιεύω σημερινό (26/12/2009) γράμμα του φίλου NP σχετικα με το Gaza Freedom March.

----------------------------------------------------------------------------------

"....Απο καιρό έχει προγραμματιστεί μια προσπάθεια να σπάσει (επι της ουσίας συμβολικά) ο αποκλεισμός της Γάζας και να γίνει εκεί μια πορεία την παραμονή της πρωτοχρονιάς.

Περίπου 1.400 άτομα απο όλον τον κόσμο είχαν την πρόθεση να πάρουν μέρος.

Απο αυτά 32 είναι απο την Ελλάδα. Θα πηγαίναμε στο Κάιρο, και θα προσπαθούσαμε να περάσουμε στη Γάζα απο τα σύνορα της Ράφας. Απο τους 32 Έλληνες, κάποιοι, λίγοι, ανήκουν σε κόμματα ή οργανώσεις, οι περισσότεροι, όπως εγώ, είμαστε κομματικά "άστεγοι".

Ξέραμε ότι δεν θα κάναμε περίπατο, αλλά οι εξελιξεις των τελευταίων 24ωρων ήταν ιδιαίτερα δυσμενείς. Η Αίγυπτος, αν και ήταν απο μήνες ενήμερη, απαγόρευσε την τελευταία στιγμή ακόμη και την προσέγγιση στα σύνορα. Απαγόρευσε επίσης οποιαδήποτε συγκέντρωση του Gaza Freedom March στο Κάιρο.

Απο την άλλη, οι 6 σημερινές δολοφονίες Παλαιστινίων απο Ισραηλινούς και το συνεχιζόμενο σήριαλ της απελευθέρωσης του Σαλίτ (του Ισραηλινού Λοχία) απο τη Χαμάς, έχουν δημιουργήσει μια νέα ένταση.

Δεν ξέρω πόσοι τελικά θα προσπαθήσουν να πάνε στην Αίγυπτο. Εμείς, οι Έλληνες, θα πετάξουμε αύριο για το Κάιρο, και είμαστε ανοιχτοί σε κάθε εξέλιξη: Απαγόρευση εισόδου, ή ο,τιδήποτε άλλο (διότι έχουμε ήδη δώσει τα ονόματά μας στις αρχές της Αιγύπτου και τον σκοπό του ταξιδιού μας).

Το Θέμα έχει "εξαφανιστεί" απο τα ΜΜΕ, αν και δόθηκε μια συνέντευξη τύπου.

Θα σας κάνω forward 3 ακόμη mails.

1) Την ανακοίνωση της Ελληνικής ομάδας

2) Ένα γράμμα των κεντρικών διοργανωτών του Gaza Freedom March στον Μουμπάρακ

3) Την τύχη του κονβόϊ Viva Palestina που επίσης μπλοκαρίστηκε.

Αν όλα πάνε καλά, θα γυρίσουμε στην Ελλάδα σε μια βδομάδα, την Κυριακή 03/01 και θα σας ενημερώσω πάλι για το τι έγινε...."

----------------------------------------------------------------------------------

Επίσης, δείτε

Egypt bans a protest march into Gaza (ρεπoρτάζ του BBC).

Galloway raps Egypt for stopping Gaza aid convoy (presstv.ir).

και ανοιχτή επιστολή στον Πρόεδρο Mubarak

OPEN LETTER TO PRESIDENT MUBARAK FROM THE GAZA FREEDOM MARCH

December 26, 2009

Dear President Mubarak;

We, representing 1,362 individuals from 43 countries arriving in Cairo to participate in the Gaza Freedom March, are pleading to the Egyptians and your reputation for hospitality.

We are peacemakers. We have not come to Egypt to create trouble or cause conflict. On the contrary. We have come because we believe that all people -- including the Palestinians of Gaza -- should have access to the resources they need to live in dignity. We have gathered in Egypt because we believed that you would welcome and support our noble goal and help us reach Gaza through your land.

As individuals who believe in justice and human rights, we have spent our hard-earned, and sometimes scarce, resources to buy plane tickets, book hotel rooms and secure transportation only to stand in solidarity with the Palestinians of Gaza living under a crushing Israeli blockade.

We are doctors, lawyers, students, academics, poets and musicians. We are young and old. We are Muslims, Christians, Jews, Buddhists and secular. We represent civil society groups in many countries who came together and coordinated this large project with the civil society in Gaza.

We have raised tens of thousands of dollars for medical aid, school supplies and winter clothing for the children of Gaza. But we realize that in addition to material aid, the Palestinians of Gaza need moral support. We came to offer that support on the difficult anniversary of an invasion that brought them so much suffering.

The idea of the Gaza Freedom March—a nonviolent march to the Israeli Erez crossing-- emerged during one of our trips to Gaza in May, a trip that was kindly facilitated by the Egyptian government. Ever since the idea emerged, we have been talking to your government through your embassies overseas and directly with your Foreign Ministries. Your representatives have been kind and supportive. We were asked to furnish information about all the participants—passports, dates of birth, occupations—which we have done in good faith. We have answered every question, met every request. For months we have been working under the assumption that your government would facilitate our passage, as it has done on so many other occasions. We waited and waited for an answer.

Meanwhile, time was getting short and we had to start organizing. Travel over the Christmas season is not easy in the countries where many of us live. Tickets have to be purchased weeks, if not months, in advance. This is what all 1,362 individuals did. They spent their own funds or raised money from their communities to pay their way. Add to this the priceless time, effort and sacrifice by all these people to be away from their homes and loved ones during their festive season.

In Gaza, civil society groups—students, unions, women, farmers, refugee groups—have been working nonstop for months to organize the march. They have organized workshops, concerts, press conferences, endless meetings—all of this with their own scarce resources. They have been buoyed by the anticipated presence of so many global citizens coming to support their just cause.

If the Egyptian government decides to prevent the Gaza Freedom March, all this work and cost is lost.

And that's not all. It is practically impossible, this late in the game, to stop all these people from travelling to Egypt, even if we wanted to. Moreover, most have no plans in Egypt other than to arrive at a predetermined meeting point to head together to the Gaza border. If these plans are cancelled there will be a lot of unjustified suffering for the Palestinians of Gaza and over a thousand internationals who had nothing in mind but noble intentions.

We plead to you to let the Gaza Freedom March continue so that we can join the Palestinians of Gaza to march together on December 31, 2009.

We are truly hopeful that we will receive a positive response from you.

We thank you for your kind assistance and understanding.

Tighe Barry, Gaza Freedom March coordinator
Medea Benjamin, CODEPINK, USA
Olivia Zemor, Euro-Palestine, France
David Torres, ECCP, Belgium
Germano Monti, Forum Palestine, Italy
Ziyaad Lunat, Gaza Freedom March, Europe
Ehab Lotayef, Gaza Freedom March, Canada
Alessandra Mecozzi, Action for Peace-Italy
Ann Wright, Gaza Freedom March coordinator
Kawthar Guediri, Collectif National pour une Paix Juste et Durable entre Palestinens et Israeliens, France
Mark Johnson, Fellowship of Reconciliation
Thomas Sommer, Focus on The Global South, India
Vangelis Pissias , Gaza Freedom March, Greek delegation

Δελτίο Τύπου Ελληνικής Επιτροπής για την Πορεία Αλληλεγγύης για μια Ελεύθερη Γάζα

(Gaza Freedom March)

Ένα χρόνο μετά την έναρξη των ισραηλινών βομβαρδισμών στην Γάζα, 1000 πολίτες από 40 χώρες –ανάμεσά τους και προσωπικότητες του πολιτικού και δημόσιου βίου- θα συγκεντρωθούν στο Κάιρο, προκειμένου να πραγματοποιήσουν παραμονή πρωτοχρονιάς ειρηνική πορεία στην αποκλεισμένη Γάζα. Στην αποστολή συμμετέχει 32μελής ελληνική αποστολή με βασικό σύνθημα: «Λύστε την Πολιορκία της Γάζας– Σταματήστε την Γενοκτονία– Λευτεριά στην Παλαιστίνη».

Σκοπός της σημαντικής αυτής κινηματικής δράσης είναι:

• Να μην επιτρέψει στους απανταχού της γης λαούς να λησμονήσουν το περυσινό μαζικό έγκλημα εναντίον ενός φτωχού και ανυπεράσπιστου λαού.
• Να καταγγείλει τις νέο-ναζιστικές μεθόδους του Ισραηλινού κράτους.
• Να φέρει τις κυβερνήσεις της Δυτικής Συμμαχίας που στηρίζουν το Ισραήλ αντιμέτωπες με την συνείδηση και την θέληση των λαών τους.
• Να καταγγείλει τον τετράχρονο παράνομο αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας.
• Να απαιτήσει να σταματήσει ο εποικισμός της Δυτικής Όχθης αλλά και να καταργηθούν οι μετά το 1967 εποικισμοί.
• Να καταδικάσει τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού που συνεχίζεται με επιδρομές, δολοφονίες και απαγωγές στην Δυτική Όχθη.
• Να απαιτήσει την επιστροφή της Παλαιστινιακής προσφυγιάς στη Γη της και την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων που φτάνουν τις 11.000.

Ένα χρόνο μετά την στρατιωτική επιχείρηση με κωδική ονομασία «Συμπαγές Μολύβι», η πολλά υποσχόμενη, σύμφωνα με τα διεθνή ΜΜΕ, φιλελεύθερη δήθεν κυβέρνηση Ομπάμα, οι «πολιτισμένες» κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταξύ αυτών και οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, εθελοτυφλούν μπροστά στη φρίκη των βομβών λευκού φωσφόρου και των άλλων βαρέων όπλων που έπνιξαν –και συνεχίζουν να πνίγουν- την Γάζα.

Τις 2 τελευταίες δεκαετίες οι πολιτιστικές, οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις των χωρών της Ε.Ε., μεταξύ αυτών και της Ελλάδας, με το Ισραήλ, αντί να συρρικνώνονται, συσφίγγονται, τροφοδοτώντας την αδιαλλαξία του και στηρίζοντας τον αποσταθεροποιητικό φιλοπόλεμο ρόλο του στην Μέση Ανατολή. Οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών, ενάντια στο δημόσιο αίσθημα, αρνήθηκαν πρόσφατα να στηρίξουν την έκθεση Goldstone στον ΟΗΕ (η οποία υπερψηφίστηκε από 114 χώρες) για τα εγκλήματα πολέμου των Ισραηλινών. Η ελληνική κυβέρνηση διέπραξε διττό λάθος συντασσόμενη με αυτή την επιλογή: αφενός τάχθηκε με το θύτη ενάντια στο θύμα και αφετέρου ξεστράτισε από τη ρότα που χάραξε ιστορικά ο ελληνικός λαός: να υπερασπίζεται το δίκαιο του αδυνάτου και όχι του ισχυρού.

Η διεθνής αποστολή θα επιχειρήσει να εισέλθει στην Γάζα μέσω της Αιγύπτου (πέρασμα Ράφα) και να συναντηθεί σε κοινή πορεία με Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς αντισιωνιστές ακτιβιστές, που θα επιχειρήσουν να εισέλθουν από την πλευρά του Ισραήλ (πέρασμα Ερέζ), πραγματοποιώντας στην έναρξη του νέου έτους την στιγμιαία έστω άρση του αποκλεισμού της Γάζας, στέλνοντας μήνυμα παγκόσμιας συστράτευσης στον δίκαιο αγώνα των Παλαιστινίων για μια αδούλωτη και ελεύθερη πατρίδα.

ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 22/12/09 12 Μ.Μ. ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ ΘΑ ΔΟΘΕΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ

Gaza Freedom March Αθήνα, 18 Δεκέμβρη 2009

Αναταραχή με τους Μισθούς στην ΕΡΤ

Δεν μου κάνουν τόσο εντύπωση οι προκλητικές υπερ-αμοιβές των κρατικοδίαιτων δημοσιογράφων, που βγήκαν στη φόρα το τελευταίο 24ωρο και κάνουν το γύρο των blogs. Οι αμοιβές Λυριτζή-Οικονόμου όπως και άλλων είχαν σκάσει μύτη από καιρό, κάπως διστακτικά στην αρχή, είναι αλήθεια. Ισχυρό το ταμπού, του να μη ρωτάς απ’ ευθείας και να μη συζητάς ανοιχτά για το μισθό το δικό σου, και το μισθό των γνωστών σου. Όχι πλέον!

Το ίδιο, δεν μου κάνουν εντύπωση και οι αμοιβές των λιμενεργατών. Και οι αμοιβές των διοικητών των ΔΕΚΟ. Το ίδιο και παρα-ίδιο και οι αμοιβές των βουλευτών, των γιατρών, των δικαστών.

Κάνοντας τη σούμα λοιπόν όλων των προηγούμενων, αυτό που μου κάνει ιδιαίτερα μεγάλη εντύπωση είναι το ΣΠΑΣΙΜΟ του προαιώνιου ταμπού και η ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ των αποκαλύψεων, που απ’ ότι φαίνεται θα πάρει αμπάριζα και άλλα στρώματα, προικισμένα μέχρι πρότινος με φεουδαρχικά προνόμια. Και ίσως δεν σταματήσει μόνο εδώ.

Τι γίνεται λοιπόν; Σε άλλες πιο άγριες και πρωτόγονες εποχές, αυτό κάλλιστα θα μπορούσε να ονομαστεί έκρηξη Λαϊκής Οργής και θα έπαιρνε πιο βίαιες μορφές.

Όχι, ότι τώρα δεν μπορεί να πάρει, αν συνεχιστεί η περιφρόνηση, η αδικία, ο εμπαιγμός και η προσπάθεια συγκάλυψης μέσα από μεταμοντέρνα σοφίσματα του τύπου «Ευαίσθητα Προσωπικά Δεδομένα». Ο Γερουλάνος πιάστηκε στον ύπνο και μόνο χρόνο να κερδίσει προσπαθεί. Αυτό του ήρθε πρόχειρο, αυτό ξεστόμισε, με μόνο σκοπό να ξεστρατίσει την κουβέντα. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, η ουσία δεν αλλάζει.

Τα πράγματα δεν είναι πια τα ίδια. Τέρμα οι δικαιολογίες, τέρμα οι δισταγμοί, τέρμα το κλείσιμο του ματιού, τέρμα οι καλοί τρόποι, τέρμα η ανοχή. Αν χρειαστεί μέχρι και να σφαχτούμε μπορούμε μεταξύ μας ! Άλλωστε, αυτό που λέγεται κοινωνία προσπάθησαν πολύ και πολλοί να το διαλύσουν. Και το κατάφεραν. Κάποιος όμως πρέπει κάποτε να εισπράξει και τον λογαριασμό.

ΥΓ. Για τους μισθούς στην ΕΡΤ δείτε για παράδειγμα ΕΔΩ.

Η Επιδερμικότητα της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης

Η «Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη» είναι ένα σχετικά καινούργιο μάθημα που κάθε χρόνο βρέξει-χιονίσει περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα σπουδών όλων ανεξαιρέτως των Business Schools. Πρώτη προτεραιότητα αυτών που τα καταρτίζουν είναι να ρίξουν ένα σοβάντισμα στα εν λόγω φυτώρια των μελλοντικών στελεχών ώστε ν’ αλλάξει κάπως η δυσμενής εικόνα που έχει γι’ αυτούς ο κόσμος. Δεύτερη προτεραιότητα είναι, όπως και στο μάθημα της Ιστορίας να διδάξουν κάτι από το παρελθόν, κάποιες έννοιες ξεχασμένες δηλαδή, όπως το τι είναι «Κοινωνία» και το τι είναι «Υπευθυνότητα προς την Κοινωνία».

Φυσικά δεν περιμένει κανείς να μάθει τι εστί Κοινωνία μέσα από ένα εξαμηνιαίο μάθημα, άντε ετήσιο, αφού η γνώση αυτή είναι καθαρά βιωματική, όπερ σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να κωδικοποιηθεί σε κάποιο εγχειρίδιο ορισμών και οδηγιών στο οποίο να ανατρέχουν οι απόφοιτοι κάθε φορά που θα καλούνται απ’ τις δουλειές τους να πάρουν αποφάσεις με κοινωνικό αντίκτυπο.

Το τι αφήνει πίσω του λοιπόν το μάθημα αυτό στους φοιτητές δεν χρειάζεται να το ψάξουμε και πολύ. Έχουμε τη βάσιμη υποψία ότι τα εταιρικά προγράμματα κοινωνικής ευθύνης δεν καταρτίζονται για να εξυπηρετήσουν την κοινωνία, αλλά κυρίως την εταιρία, η οποία μέσα από αυτά ευελπιστεί ν’ αυξήσει τις πωλήσεις της και μόνον αυτές κι όχι να κερδίσει το εισιτήριο για τον παράδεισο, όπως μάς θέλει να πιστεύουμε. Τελικά όμως, όλα παίζονται στο πόσο καλά θα τα πλασάρει.

Έ, η Εθνική Τράπεζα, αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε να κρυφτεί. Στην τελευταία της διαφήμιση με την οποία καλεί παιδιά μέχρι 17 ετών ν’ ανοίξουν καταθετικό λογαριασμό με αντάλλαγμα το φύτεμα ενός δέντρου, στην ισοτιμία ένας λογαριασμός = ένα δέντρο, είναι φανερό ότι εκμεταλλεύεται την «Κοπεγχάγη» και μάλιστα με τον πλέον χυδαίο λογιστικό τρόπο.

Κάποιος από τους συμβούλους της, που θα είχε εμπεδώσει καλύτερα το μάθημα της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, θα της έλεγε για παράδειγμα ότι θα μπορούσε να περισώσει τόσο το περιβάλλον, όσο και την τιμή της αν απλά αποδέσμευε τα δέντρα από τις καταθέσεις, γεγονός που θα είχε σαφώς περισσότερες πιθανότητες να πείσει για τις γνήσιες περιβαλλοντικές της ανησυχίες.

Αλλά φαίνεται ότι το μάθημα δεν έπιασε τόπο.

Η Οικονομία των Δώρων

Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που τα δώρα δίνονται αυθόρμητα και από καρδιάς, μόνο δηλαδή για το μερίδιο χαράς που θα πάρουμε μαντεύοντας τη χαρά αυτού στον οποίον τα προσφέρουμε. Και συνήθως τα δώρα αυτά γίνονται έξω από την επετηρίδα των γιορτών, αλλά στα ξεκούδουνα, όποτε η ψυχή το προστάξει. Κι επιπλέον δεν έχουν τιμή, ούτε μπορούν ν’ ανταλλαγούν. Είναι μοναδικά, κι αποτελούν συμπύκνωση μια βαθιάς αγάπης, ή μιας εξ ίσου βαθιάς εκτίμησης που δεν θα έφτανε να εκφραστεί μόνο στα λόγια.

Τα δώρα των γιορτών δεν ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία. Δίνονται πιο πολύ από συνήθεια, επειδή έτσι το βρήκαμε, επειδή τις πιο πολλές φορές έτσι «πρέπει», κι άλλες φορές από καθαρό οικονομικό υπολογισμό: οι γονείς στα παιδιά για να τα ξεγελάσουν ότι έτσι τα αγαπάνε περισσότερο, άσχετο αν με τα χρόνια δεν υπάρχει πια παιχνίδι στο ράφι που να μην τους το έχουνε πάρει και επιπλέον οι διάολοι δύσκολα πια ξεγελιούνται, απλά εκβιάζουν κι απαιτούν, τα παιδιά στους γονείς, όταν πια έχουνε γεράσει, σαν μια μικρή εξαγορά του χρόνου που δεν τους αφιέρωσαν, και στο κατόπι ο στρατός των νονών προς τα βαφτιστήρια, των θείων προς τ’ ανίψια, των εταιριών προς τους πελάτες, των φιλάνθρωπων προς τους αναξιοπαθούντες.

Αν και η ανταλλαγή δώρων, μπορεί τυπικά ν’ αποτελεί μια πράξη εκτός οικονομίας, μιας και τα δώρα προσφέρονται χωρίς ν’ απαιτείται κάποιο άμεσο χρηματικό αντίτιμο, αν και η αχρήματη αυτή προσφορά δημιουργεί την ψευδαίσθηση συμμετοχής σε μια ανιδιοτελή κοινότητα αγνών συναισθημάτων, εν τούτοις στο πίσω μέρος του μυαλού γίνονται πολλές προασθαφαιρέσεις και κάποιες φορές σκληροί οικονομικοί υπολογισμοί.

Η αγορά δώρων, κάτω από τις προϋποθέσεις αυτές δεν αποτελεί ως αναμένεται μια ευχάριστη και ξένοιαστη δραστηριότητα, ιδίως αν το budget είναι σφιχτό και περιορισμένο. Εδώ ο καθένας καλείται να λύσει ένα πολύπλοκο πολυπαραμετρικό πρόβλημα βελτιστοποίησης με συγκεκριμένες οριακές συνθήκες, οι οποίες καθορίζονται από το συνολικό διαθέσιμο χρηματικό ποσό, από τον αριθμό των ατόμων (συγγενών-φίλων-πελατών) που θα πρέπει να ικανοποιηθούν, και τέλος από τα οφέλη που αναμένονται να εκταμιευτούν στο χρόνο με το πέρας της ανταλλαγής-συναλλαγής. Ο πρώτος πονοκέφαλος έρχεται με την απόφαση που πρέπει να παρθεί σχετικά με τα χρήματα που θα δαπανηθούν για δώρα, ο δεύτερος, με την κατάρτιση του καταλόγου με τα πρόσωπα που θα πρέπει να περιληφθούν και ο τελευταίος που συνοδεύεται και από ένα εγκεφαλικό, για τον τρόπο που θα μοιραστούν τα χρήματα, σύμφωνα με έναν εξατομικευμένο αλγόριθμο κόστους / οφέλους. Όπως καταλαβαίνεται δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά, και μάλιστα μέσα στη σχόλη και τη γιορτή.

Αλλά και ο παραλήπτης του δώρου δεν είναι άμοιρος πονοκεφάλων. Το δώρο μπορεί να μην φέρει επάνω του το καρτελάκι με την τιμή, αλλά όλοι πάνω κάτω γνωρίζουν την κλίμακα εντός της οποία κυμαίνεται. Ένα δώρο μεγάλης αξίας δεν ερμηνεύεται πάντα ότι αποτυπώνει και τις καλύτερες των προθέσεων. Μπορεί παρ’ ελπίδα ν’ αποτελεί ισότιμο δείγμα αγάπης και ευγνωμοσύνης εκ μέρους του δωροδότη, αλλά μπορεί να αποτελεί και δείγμα επιδειξιμανίας και διάθεσης πρόκλησης αισθημάτων κατωτερότητας στον δωρολήπτη αν το δώρο είναι αναντίστοιχο της οικονομικής του κατάστασης και θέσης. Ας μη ξεχνάμε ότι όσο παραμένει ένα υπόλοιπο δώρου το οποίο ο δωρολήπτης αδυνατεί να ανταποδώσει στο ισόποσο, ο δωροδότης θα κατέχει πλεονεκτικότερη θέση στη σχέση.

Από την άλλη μεριά, ένα δώρο μικρής αξίας μπορεί να προκαλέσει αμφιλεγόμενα συναισθήματα: είτε ανακούφιση, μιας και ελαττώνει το οικονομικό βάρος της ανταπόδοσης, είτε δυσαρέσκεια, αν θεωρηθεί κατώτερο των προσδοκιών του δωρολήπτη και ένδειξη υποβάθμισης της αξίας της σχέσης.

Τα δώρα λοιπόν, ας μη γελιόμαστε, πέρα από τη στιγμιαία χαρά, φέρνουν και βάσανα, τα οποία είναι περισσότερο πολύπλοκα από αυτά που γεννά μια ξερή οικονομική πράξη. Στην περίπτωση αυτή, τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα μιας και μετά το πέρας της δεν απαιτείται η διατήρηση κανενός άλλου δεσμού. Πληρώνεις, παίρνεις, φεύγεις. Το δώρο όμως εγείρει κι άλλες βαθύτερες αξιώσεις που σε κάποιες περιπτώσεις μπορούν να σε βάλουν και σε βαθιές σκέψεις κυρίως ως προς τις προθέσεις αυτού που το προσφέρει. Η σκέψη, για παράδειγμα, «του τι να θέλει, τι να περιμένει άραγε από μένα», δεν είναι σπάνια, ειδικά αν ο δωροδότης είναι άγνωστος και αν ο δωρολήπτης κατέχει κάποια θέση εξουσίας ή επιρροής. Η έκφραση «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες» διατηρεί ακόμα ακέραιη τη σημασία της.

Το να περιορίσουμε τα δώρα μόνο σ’ αυτά τα αυθόρμητα και της καρδιάς, είναι μεγάλη απαίτηση, ειδικά τώρα. Μιας και δεν θα τα αποφύγουμε τουλάχιστον για φέτος, τουλάχιστον ας φροντίσουμε να τα ντύσουμε με τις πιο ειλικρινείς μας προθέσεις.

Έκκληση Γονέων 3ου Γυμνασίου Ν. Φιλαδέλφειας

Αναδημοσιεύω από το bloghttp://nellys-logia.blogspot.com/2009/12/blog-post_9864.html
----------------------------------------------------
ΚΡΙΣΕΙΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΩΝ Β/ΒΑΘΜΙΑΣ Α' ΑΘΗΝΑΣ

ΜΕΡΟΣ Β'

Προς την Υπουργό Παιδείας δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων

Κυρία Άννα Διαμαντοπούλου

Προς τον Περιφερειακό Διευθυντή Α/βάθμιας και Β/βάθμιας Εκπαίδευσης Αττικής

Κύριο Παρασκευά Γιαλούρη

Προς την Διευθύντρια του Α' ΠΥΣΔΕ Αττικής

Κυρία Πολυξένη Ζαβού-Ράδου

Προς όλα τα μέλη του ΠΥΣΔΕ

Προς όλους τους Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες των Καθηγητών

Προς όλους τους Εκπαιδευτικούς

Προς όλους τους Γονείς

Προς όλους τους Μαθητές

Προς κάθε ενδιαφερόμενο

Έχω την χαρά και την τιμή να είμαι Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας.

Παίρνω το θάρρος να σας γράψω ζητώντας τη βοήθειά σας για ένα θέμα, που μας καίει όλους πολύ, τις κρίσεις των διευθυντών.

Στο καταταλαιπωρημένο σχολείο μας που υπέφερε από δεινά τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία είχαμε την τύχη, μετά τις κρίσεις του 2007, να έρθει μια Διευθύντρια, η κυρία Μαρία Χατζηιωάννου, που κατάφερε το ακατόρθωτο: Από αχούρι, με μορφή εγκαταλελειμμένου, ξεχαρβαλωμένου αναμορφωτηρίου να το μετατρέψει σε σχολείο- αγκαλιά για όλα τα παιδιά.

Το σχολείο μας δεν είχε τίποτα σωστό. Ηταν όλα ξεχαρβαλωμένα, δεν παρείχε ούτε τα στοιχειώδη και επιπλέον λειτουργούσε και υπό ένα καθεστώς τρομοκρατίας και χαφιεδισμού. Τα παιδιά έκαναν συνεχώς καταλήψεις διεκδικώντας τα αυτονόητα. Μέχρι και το βάψιμο των αιθουσών το κάναμε οι γονείς κάποιες Κυριακές.

Και ήρθε αυτή η γυναίκα και έβαλε τάξη σε όλα, μα κυρίως έβαλε αγάπη.

Και το σχολείο μας έγινε αυτό, που έπρεπε να είναι τα σχολεία όλου του κόσμου.

Μια κυψέλη δημιουργίας και αγάπης.

Τέρμα τα προβλήματα, τέρμα η παραβατικότητα, τέρμα οι καταλήψεις.

Τα παιδιά ξεκίνησαν δράσεις και προγράμματα, που θα ζήλευε και το καλύτερο ιδιωτικό σχολείο.

Τα παιδιά αγάπησαν αυτήν, αγάπησαν τα μαθήματα, αγάπησαν το σχολείο τους σαν το σπίτι τους.

Το φροντίζουν. Το προσέχουν.

Και τώρα έρχεται το Α' ΠΥΣΔΕ, μ΄αυτήν την παράνομη, όπως διαβάζω, διαδικασία και τα ακυρώνει όλα.

Θέλει να μας πάρει την Διευθύντρια, παρόλο που η ίδια δήλωσε ότι δεν θέλει να μετακινηθεί, άλλωστε σε λίγο μπορεί να συνταξιοδοτηθεί, αν θέλει.

Και ερωτώ, μήπως τηρώντας τους τύπους χάνουμε την ουσία;

Ποιός ο ρόλος του εκπαιδευτικού;

Ποιός ο ρόλος του σχολείου;

Ποιός ο ρόλος όλων αυτών, που διορίζονται ή εκλέγονται για να καλύψουν θέσεις καίριες, όπως αυτές των ΠΥΣΔΕ;

Πώς τιμάται ένας επιτυχημένος Διευθυντής; Με το να τον αλλάζετε πόστο παρά τη θέλησή του;

Προσπάθησα να επικοινωνήσω με την Διευθύντρια του ΠΥΣΔΕ και τηλεφωνικά, να της εκφράσω την αγωνία μας και την επιθυμία μας, όμως αν και κατανοώ την έντασή της και τις πιέσεις που δέχεται πανταχόθεν, δεν μπορώ να κατανοήσω την αντίληψή της, πως "οι γονείς δεν έχουν κανένα λόγο για τα παιδιά τους και ουδείς αναντικατάστατος"!!!!

Πώς μπορεί κάποιος που ασχολείται με την εκπαίδευση, να γελοιοποιεί την αγωνία ενός γονιού, εκλεγμένου στη θέση του Προέδρου του ΔΣ του Συλλόγου μας κλείνοντάς του το τηλέφωνο;

Ουδείς αναντικατάστατος, μου είπε! Μα, είμαστε όλοι ίδιοι; Δεν υπάρχουν καλοί, καλύτεροι και χειρότεροι;

Η ίδια η διαδικασία των κρίσεων δεν το αποδεικνύει αυτό;

Και αν εμείς οι γονείς δεν έχουμε λόγο για το καλό των παιδιών μας, τότε ποιός έχει;

Το άρθρο 3 της χάρτας για τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των γονέων της ευρωπαϊκής κοινότητας, ορίζει πως:

"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΛΗΡΟΥΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥΣ.

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΗΚΟΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΩΣ ΕΤΑΙΡΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ."

Και το άρθρο 8:

"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΨΉ ΤΟΥΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΖΗΤΑΤΑΙ ΕΝΕΡΓΑ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ."

Και ναι, η Διευθύντριά μας είναι αναντικατάστατη!!!

Μα και όλα τα σχολεία θα αναστατωθούν με τις μετακινήσεις στη μέση της χρονιάς. Από τη μια η γρίπη, από την άλλη οι καταλήψεις, τώρα συμβαίνει και αυτό, τί θα πάρουν τα παιδιά από τη φετινή χρονιά; Γιατί δεν έγιναν οι κρίσεις το καλοκαίρι, που μας πέρασε ή γιατί δεν γίνονται το καλοκαίρι που θα έρθει;

Γιατί δεν ζητάτε εκ νέου δηλώσεις προτίμησης σχολείων;

Οι προτιμήσεις των υποψηφίων είναι φυσικό να έχουν αλλάξει σε αυτά τα δυο χρόνια. Γιατί έγινε καταμέτρηση μορίων χωρίς δηλώσεις; Και οι συνεντεύξεις τι νόημα είχαν;

Σας παρακαλώ λοιπόν θερμά, βοηθήστε μας να κρατήσουμε τη Διευθύντριά μας!

Μην αφήσετε να αναστατωθούν τόσα σχολειά στο μέσον της χρονιάς!

Αφουγκραστείτε τις αγωνίες των γονιών!

Τις επιθυμίες των παιδιών!

Αυτά είναι το μέλλον της Ελλάδας.

Πάρτε τα στα σοβαρά!

Ας μην χάνουμε την ουσία και ας δούμε το θέμα προς όφελος των παιδιών μας.

Με εκτίμηση

Η Πρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Kηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας

Η Νοοτροπία του Οικονομισμού

Για περισσότερο από δυο δεκαετίες η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων που διεξάγουν έρευνα στη Μ. Βρετανία, δηλαδή σχεδόν όλων, γίνεται με βάση το πόρισμα μιας επιτροπής αξιολόγησης με το όνομα Research Assessment Exercises, (RAE). Η επιτροπή, κάθε πέντε περίπου χρόνια, ζητάει από τα πανεπιστήμια να καταθέσουν εγγράφως τα επιτεύγματά τους, ήτοι 1) τον αριθμό των δημοσιεύσεων του προσωπικού, 2) πληροφορίες για το ερευνητικό περιβάλλον, δηλαδή για το κατά πόσον ενθαρρύνουν και στηρίζουν την έρευνα, καθώς επίσης και 3) αποδεικτικά στοιχεία για την αναγνώριση και τη φήμη του τμήματος στον ευρύτερο ακαδημαϊκό χώρο. Ο τελικός βαθμός, άρα και ο προϋπολογισμός, αλλά και η θέση του πανεπιστημιακού τμήματος στους ανάλογους πίνακες κατάταξης, (league tables), υπολογίζεται από κάποιον απλό αλγόριθμο, με το μεγαλύτερο βάρος να αποδίδεται στον αριθμό των δημοσιεύσεων που έχουν παραχθεί.

Παρά τις διάφορες παραφωνίες που προέκυψαν, και παρά τις υποσχέσεις ότι ο αλγόριθμος θα βελτιωθεί, θα αντικατασταθεί ή ακόμα και θα καταργηθεί, τα πράγματα παρέμειναν ουσιαστικά ως έχουν. Όχι όμως «ως ακριβώς έχουν», διότι μαζί με την αλλαγή του ονόματος της επιτροπής από RAE σε RAF (Research Excellence Framework), προστέθηκε κι ακόμα μια απαίτηση, τουτέστιν η Επιρροή που ασκεί το εν λόγω Τμήμα, το οποίο μεταφραζόμενο σε απλά αγγλικά σημαίνει «αποδεδειγμένα πλεονεκτήματα για την Οικονομία και την Κοινωνία».

Οι συμπληρωματικές διευκρινήσεις που συνοδεύουν την νέα αυτή απαίτηση, δείχνουν σαφώς ότι με το «Επιρροή» δεν εννοούν Πνευματική Επιρροή στην δουλειά άλλων ερευνητών ή στο περιεχόμενο της διδασκαλίας, αλλά Επιρροή σε συγκεκριμένους χώρους «χρηστών της έρευνας» εκτός του ακαδημαϊκού χώρου, που δεν είναι άλλος από τον χώρο της Αγοράς.

Εξειδικεύοντας δε στο τι εννοούν, αναφέρουν ούτε λίγο ούτε πολύ 37 δείκτες όπως για παράδειγμα 1) αύξηση εσόδων επιχειρήσεων από τη χρήση των αποτελεσμάτων της έρευνας, 2) έσοδα των τμημάτων από ερευνητικές δραστηριότητες, και εφαρμογές των προϊόντων που παρήγαγαν, 3) αριθμό spin off εταιριών που δημιούργησαν, 4) χρήματα που προσέλκυσαν από εξωτερικές επιχειρήσεις, 5) βελτίωση δημόσιων και ιατρικών υπηρεσιών, 6) βελτίωση της δημόσιας ασφάλειας, και άλλους ομοειδείς. Από τους 37 δε δείκτες, μόνο 5 αναφέρονται στην πολιτιστική καλλιέργεια, όπως αλλαγή της στάσης της κοινωνίας προς την επιστήμη, ή βελτίωση της ποιότητας ζωής γενικώς.

Όπως λοιπόν γίνεται φανερό με τους νέους δείκτες αξιολόγησης ευνοούνται πλέον εκείνες οι επιστημονικές, κοινωνικές, ιατρικές και τεχνολογικές κατευθύνσεις που βρίσκονται πλησιέστερα προς την Αγορά. Ενώ θα μπορούσε να γίνει κάποιο σκόντο προς τα τεχνολογικά τμήματα, η απαίτηση όμως ικανοποίησης της αγοράς και από τα τμήματα ανθρωπιστικών σπουδών, θα ήταν δίχως άλλο καταστροφική για λόγους που δεν χρειάζεται να εξηγήσω.

Κάποιοι θα μπορούσαν εντελώς καλόπιστα να ρωτήσουν και ποιος είναι ο ρόλος των πανεπιστημίων, έξω από το να υπηρετούν; Φυσικά και τα πανεπιστήμια θα πρέπει να είναι ενταγμένα κάπου και να υπηρετούν, αλλά πρωτίστως την Κοινωνία και τους ανθρώπους της, και όχι πρωτίστως την Αγορά.

Μετά 30 χρόνια θητείας στον Οικονομισμό είναι δύσκολο πλέον να φανταστούμε ότι κάποιος θεσμός μπορεί να υφίσταται για να εξυπηρετεί και κάτι άλλο πέραν της οικονομίας. Οι νοοτροπίες όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Παλιότερα είχε νόημα να ρωτήσουμε αν κάτι ήταν πρωτίστως καλό ή κακό και όχι αν ήταν παραγωγικό, αποδοτικό, αποτελεσματικό, ή αν θα συνεισέφερε στην αύξηση του ΑΕΠ, ή στο εθνικό προϊόν, ερωτήματα που πλέον εγείρονται από μια νοοτροπία που παραγνωρίζει τις ηθικές κρίσεις και εγκλωβίζεται στον ασφυχτικό κλοιό του οικονομικού κόστους / οφέλους, σαν το μέτρο των πάντων.

Δεν είναι όμως έτσι, και πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν είναι έτσι. Ο οικονομισμός είναι ένας από τους τρόπους θέασης της κοινωνίας, και θα έλεγα ο πιο βάρβαρος και πρωτόγονος.

Πηγή

Stefan Collini, "Impact on Humanities"