Παράδειγμα "συνεπούς" οικονομικής πολιτικής

Όταν το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης αποφάσιζε πριν από λίγους μήνες να αυξήσει τον ΦΠΑ στα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια, ο μόνος λόγος που το έκανε ήταν για να εισπράξει το ζεστό και φρέσκο χρήμα, που τόσο είχε και έχει ανάγκη, όντας πεπεισμένο ότι το μικρό αυτό εμπόδιο δεν θα απέτρεπε τους θεριακλήδες από το να συνεχίζουν να ασκούν την αγαπημένη τους συνήθεια.

Δυστυχώς όμως, το αποτέλεσμα που προέκυψε ήταν δυσάρεστο για τα ταμεία του κράτους, μιας και αρκετοί δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΦΠΑ, και οι πωλήσεις των τσιγάρων δυστυχώς έπεσαν, μαζί και οι εισπράξεις.

Αντί λοιπόν οι περισπούδαστοι υπουργοί και σύμβουλοι της κυβέρνησης να δώσουν επιπλέον κίνητρα στο λαό για να καπνίζει και να πίνει, την κρίσιμη αυτή ώρα που ψάχνουν το ευρώ με το ντουφέκι, την ύστατη αυτή στιγμή που είναι έτοιμοι να φορολογήσουν ό,τι κινείται, και ό,τι ίπταται, τι κάνουν; Το ακριβώς αντίθετο! Κάθονται και απαγορεύουν το κάπνισμα με το μαχαίρι!

Κι ύστερα σου μιλάνε για υπευθυνότητα και συντεταγμένη οικονομική πολιτική. Μαριλίζα κορίτσι μου, πες αλεύρι, ο Παπακωνσταντίνου σε γυρεύει...

Βίοι παράλληλοι μεγάλων ανδρών

Τι κοινά μπορεί να έχουν ο ΓΑΠ με τον Όθωνα;

Εκτός από το γεγονός ότι τούς έφεραν και τους δυο ξένες δυνάμεις,

εκτός απ'τ' ότι ήρθαν, ο καθείς συνοδευόμενος κι από τρεις αντιβασιλείς, τους Άρμανσπεργκ, Μάουρερ και Έυντεκ ο δεύτερος, τους Τόμσεν, Μαζούχ και ντε Ρόουζ, ο πρώτος,

εκτός του ότι αμφότεροι δεν φημίζονταν για την ευστροφία τους, πράγμα που για τον Όθωνα το τεκμηριώνουν διάφοροι συνομιλητές του, όπως διαπίστωσα διαβάζοντας την ιστορία του ελληνικού έθνους του Μαρκεζίνη, Α! τόμος,

εκτός του ότι ουδέποτε μίλησαν καλά τα ελληνικά, εκφραζόμενοι καλύτερα στα γαλλικά ο Όθων, καλύτερα στα αμερικάνικα ο ΓΑΠ,

εκτός του ότι ήταν απόγονοι δυναστειών,

εκτός του ότι αμφότεροι σημαδεύτηκαν για τους δικούς τους λόγους από την 3η του Σεπτέμβρη,

πέρα λοιπόν απ' όλα αυτά, βρήκα ότι έχουν κι ένα άλλο στοιχείο κοινό.

Το οποίο είναι η “φιλότιμη” προσπάθεια που κατέβαλαν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, να φανούν, ματαίως όμως, αχώριστο κι αξεδιάλυτο στοιχείο του τόπου που τους έλαχε να κυβερνήσουν, κάτι σαν σάρκα από τη σάρκα του, και αίμα από το αίμα του. Ο μεν Όθωνας, ράβοντας την ελληνικότητά του στους τοπ μόδιστρους της αθηναϊκής ωτ-κουτύρ με τόπια χρυσοκέντητης και περίτεχνης φουστανέλλας, ο δε ΓΑΠ, χαλκεύοντας τη δική του ελληνικότητα ξημεροβραδιαζόμενος στα απαστράπτοντα παρκέ των χοροδιδασκαλείων Gene Kelly, προσπαθώντας να μυηθεί, όχι χωρίς επιτυχία είναι αλήθεια, στα τινάγματα του ζεϊμπέκικου.

Ιστορία είναι αυτή, όσο και να θες να την παραβλέψεις, σου 'ρχεται απρόσκλητη μπροστά στα μάτια και σε σκουντάει για να σου θυμίσει ότι το 1862 ο Όθων επιβιβάστηκε στο αγγλικό πολεμικό πλοίο με το σημαδιακό όνομα Σκύλλα και εγκατέλειψε για πάντα την Ελλάδα. Μένει τώρα να δούμε, όχι αν θα έχουνε κιαυτό το στοιχείο κοινό, αλλά αν το ελικόπτερο που θα τον μεταφέρει θα φέρει το όνομα Χάρυβδη κι όχι κάποιο άλλο.

Ποιοι Στηρίζουν τον Πρωθυπουργό;

Πριν από λίγες μέρες έγραφα για τη διαφενόμενη τούμπα των καναλιών, MEGA και κυρίως SKAI σχετικά με τη στήριξη της κυβέρνησης και των επιλογών της, αυτών δηλαδή της λιτότητας, της περικοπής των μισθών, (με αντίκρυσμα τη μείωση της καταναλωτικής δύναμης και τη βύθιση της αγοράς), της περικοπής των δημοσίων δαπανών και ειδικά των δημοσίων επενδύσεων και της αύξησης της φορολογίας.

Σήμερα χάρηκα όταν διάβασα στο Ποντίκι (26/8) μια παρόμοια διαπίστωση για το ΜΕGA, ενώ το αρχικό μου συμπέρασμα ενδυναμώθηκε αρκετά ακούγοντας προσεκτικά την ίδια μέρα και το νυχτερινό δελτίο του SKAI με το καθιερωμένο σχόλιο του έγκυρου Μπάμπη. Παίρνοντας θάρρος λοιπόν, θα ήθελα να υποστηρίξω περισσότερο την άποψή μου, σχετικά με το γιατί τα κανάλια δεν έχουν κανένα πλέον λόγο να συνεχίζουν να κάνουν τεμενάδες στους Γιώργηδες, Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου.

Βλέποντας τη μετοχική σύνθεση των μεγαλύτερων καναλιών της χώρας εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι οι τράπεζες έχουν πολύ μικρό μερίδιο σ' αυτά, σε σχέση, για παράδειγμα, με τους εφοπλιστές, Βαρδινογιάννη, Αλαφούζο και Κυριακού. Δηλαδή, φέρονται να κατέχουν κάτι ψιλολοϊδια στο ΜEGA και κάποια άλλα τόσα, μέσω του Κοντομηνά, στον ALPHA μετά την πώλησή του στο RTL.

Αντίθετα οι μεγαλοεκδότες με πρώτους και καλύτερους τους Μπόμπολα και Ψυχάρη, φέρονται να είναι πολύ δυσαρεστημένοι με τον ΓΑΠ όχι μόνο επειδή τους αντιμετωπίζει ως απλούς επιχειρηματίες και δε συνομιλεί μαζί τους, (εμ τι περίμεναν κι αυτοί, χωρίς ούτε ένα διδακτορικό από το Harvard να έχουν να επιδείξουν), αλλά και διότι αποφάσισε, χωρίς καμία διαβούλευση (!), να επιβάλει φόρο 20% επί των τηλεοπτικών διαφημίσεων. Ο φόρος αυτός ανεστάλη προς το παρόν, αλλά η κατάσταση παραμένει τεταμένη και αβέβαιη.

Από την άλλη μεριά οι δραστικές περικοπές στις δημόσιες επενδύσεις και τα έργα, φαίνεται ότι δεν αρέσουν καθόλου στον κ. Μπόμπολα ο οποίος αναπολεί τις ένδοξες μέρες Σουφλιά και δακρύζει.

Ο Γιώργος, (δεν χρειάζεται να έχεις και πολύ μυαλό), είναι άνθρωπος των τραπεζών και του πολυεθνικού κεφαλαίου. Άλλωστε το δήλωσαν ορθά κοφτά οι FT σε πρόσφατο άρθρο τους. Επίσης τραπεζίτες και μάλιστα ξένοι ήταν αυτοί που τον χειροκροτούσαν θερμά σε κάποια σύνοδο στη Βιέννη πριν από κάποιους λίγους μήνες. Ο άνθρωπος δεν έχει και μεγάλη σχέση με το ντόπιο επιχειρηματικό κατεστημένο, και όπως μυρίζομαι δεν θέλει ούτε και να έχει. Οι βλέψεις του πάνε πολύ μακρύτερα και έτσι επηρμένος που είναι, δεν θα συμβιβαζόταν με τίποτε λιγότερο από μια θέση ΓΓ του ΟΗΕ ή κάποιου άλλου μεγάλου διεθνούς οργανισμού.

Το δήλωσε άλλωστε και ο ίδιος ότι δεν θα υπολογίσει κανένα πολιτικό κόστος, μεθερμηνευόμενο ότι θα κάνει ό,τι του υπαγορεύσουν οι ξένοι τραπεζίτες, και ότι δεν πρόκειται να κολλήσει σε καμιά θέση εξουσίας, ντόπια φυσικά και παρακατιανή, ας είναι ακόμα κι αυτή του πρωθυπουργού. Το όραμα που έχει για τον εαυτό του απλώνεται πολύ πιο μακριά από τα σύνορα της μικρής και άχαρης χώρας μας.

Η απέχθειά του δε προς το ελληνικό δυναμικό είναι πλέον εμφανής, με τις καραβιές των αλλοδαπών συμβούλων που κάθε λίγο και λιγάκι μάς κουβαλάει απ' το εξωτερικό. Μάλιστα πρόσφατα το θέμα της πρόσληψης ξένων συμβούλων από το υπουργείο Οικονομικών χωρίς διαγωνιστική διαδικασία προκάλεσε και την αντίδραση των μελών του Χρηματιστηρίου Αθηνών (ΣΜΕΧΑ), δηλαδή εταιρειών παροχής επενδυτικών υπηρεσιών που έχουν άδεια γιαυτή ακριβώς τη δουλειά.

Κάνοντας σούμα λοιπόν όλα τα προηγούμενα, διακρίνω μια προϊούσα διεύρυνση των αποστάσεων ανάμεσα στον πρωθυπουργό και τους παράγοντες του δημόσιου βίου, οι οποίοι για να συνεχίζουν να τον στηρίζουν θα πρέπει να ψάχνουν ολοένα και πιο πολύ τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να το κάνουν.

Ποιος Διαφθείρει Ποιον;

Στο δίλημμα “Ο λαός έχει τις κυβερνήσεις που του ταιριάζουν” ή “Οι κυβερνήσεις έχουν τους λαούς που τις ταιριάζουν', ενώ η κοινή γνώμη, δασκαλεμένη όπως είναι δολίως από τα ΜΜΕ πάνω στο ενοχικό πρότυπο ότι ο λαός βασικά διαφθείρει τους ταγούς του, υιοθετεί κατά πλειονότητα το πρώτο σκέλος του διλήμματος, το παρόν blog σταθερά και διαχρονικά έχει ταχθεί με πληθώρα παραδειγμάτων υπέρ του δευτέρου.

Όσοι όμως, παρά ταύτα, συνεχίζουν να παραμένουν δύσπιστοι και να εθελοτυφλούν, θα πρέπει να αποδείξουν προφανώς με ισχυρά τεκμήρια ότι η εγκατάσταση των 50,000 και πλέον φρουτακίων ανά την επικράτεια, τουτέστιν σε σημεία περισσότερα και από αυτά της ΕΒΓΑ της γειτονιάς μας, αποτελεί επίμονο και διαχρονικό λαϊκό αίτημα, το οποίο εξαναγκάζει τη σημερινή κυβέρνησή μας, σαφώς με κρύα καρδιά, και σαφώς παρά τη θέλησή της να ικανοποιήσει.

Βάσω Σαρρή-Ενα Ελληνικό βοριαδάκι τέχνης στην Πινακοθήκη των Κυκλάδων στη Σύρο

ΠΗΓΗ:Γιώργος Σαρρής

Δεν είμαι τεχνοκριτικός ούτε βέβαια και εκτιμητής έργων τέχνης.

Ειμαι απλά ένας άνθρωπος που έχοντας τόσα χρόνια περάσει μέσα από δρόμους μουσικούς λάτρεψα τελικά την τέχνη σε όλες της τις εκφάνσεις.

Και λίγο παραπάνω ίσως λάτρεψα την ποίηση που βλέπω να ξεχειλίζει από τους καμβάδες της μοντέρνας ζωγραφικής και για αυτό θα μιλήσω.

Η τέχνη της Βάσως Σαρρή δεν επιδιώκει να ενταχθεί στους γνωστούς και καθιερωμένους δρόμους έκφρασης και ευτυχώς.Γιατί αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να κάνει κάθε καλλιτέχνης.Να ψάχνει την δική του φωνή.

Η αναζήτηση νέων τρόπων και διαστάσεων πάνω στον καμβά μιλά γι αυτό από μόνη της.

Είναι η κραυγή μιας τέχνης που προσπαθεί να διασπάσει καθιερωμένες γραμμές και όρια και να διεισδύσει στο άγνωστο.

Eίναι ο από μηχανής Θεός που πάνω στη θολούρα στέλνει ένα βοριαδάκι από εκείνα τα ανέλπιστα να καθαρίσει το μυαλό με ένα τρόπο απλά μαγικό.

Πως αλλιώς να μπορέσεις να γυρίσεις σαν σελίδα ένα νυχτερινό ουρανό και να δεις και την πίσω του όψη, εκείνη την γεμάτη όνειρα και πραγματικότητες άλλες...

Πως αλλιώς απ'το πορτάκι του ήχου ενός φλοίσβου να εισχωρήσεις σε ένα καλοκαίρι ελληνικό, με τον χρόνο ένα σεντόνι απλωμένο από τον ύλη σου μέχρι την ψυχή σου και τις μορφές μπερδεμένες γλυκά μες τους αιώνες να διηγούνται περιπέτειες και μύθους.

Πως αλλιώς να δεις τα έγκατα των ηφαιστείων αγκαλιά με ένα χλωρό φυλλαράκι ν' ακούν το παραμύθι ενός άστρου!

Οι κλίμακες της μελαγχολίας κάποτε αχνοβατώντας πάνω στον ορίζοντα της τέχνης αναστρέφονται.Κι εκείνος που τολμά να βαδίσει σε μετέωρα βήματα αγγίζει και μια στάλα Παράδεισο, που μόνο η Τέχνη -ή ίσως και η τρέλα- χαρίζει με γενναιοδωρία και αφιλοκέρδεια.

Το σημείο εκείνο όπου η ακρίβεια -και άρα η δικαιοσύνη - της Ελληνικής Αρχαιότητας, τέμνει το φυσικό στοιχείο πέτρινων όγκων αγκαλιασμένων απ' το Αιγαίο η το Ιόνιο, είναι η στιγμή όπου η ουσία "αποχρονίζεται" αναζητώντας μια υπόσταση αιωνιότητας κι ένα ρούχο παντοτινό.

Όπως κάθε σώμα αφήνει ξυπνώντας κάποια μόριά του μέσα στο όνειρο έτσι και τα συστατικά υλικά ενός έργου τέχνης μετέχουν σε ενα ευρύτερο σύστημα διαστάσεων που τα υπερβαίνει και μ' έναν άγνωστο ακόμα τρόπο τα ορίζει.

Αν υπήρχε τρόπος η Ζωγραφική να μιλήσει χωρίς να χρησιμοποιήσει την Ύλη σαν γλώσσα και σαν δομικό λίθο, σίγουρα θα το έιχε κάνει.

Όμως κι η αγάπη κι ο έρωτας, θέλει το σώμα του για να εκφραστεί, αλλιώς παραμένει δώρον άδωρον.Το ζητούμενο λοιπόν είναι πάντα ο τρόπος και η χρυσή αναλογία.

Πόσος έρωτας άραγε περιέχεται μέσα σε αυτά τα έργα; πόσος ουρανός; πόση θάλασσα;πόση πέτρα ; πόσος άνεμος; πόσο τώρα και πόσο πάντα;

Κι όμως είναι τόσο απλό...

Οσο ακριβώς χρειάζεται ο καθένας μας.

Η πηγή είναι μπροστά μας και ρέει.Σκύβεις και πίνεις.Αρκεί να ομολογήσεις ταπεινά την απέραντη δίψα.

Καμιά φορά το απίστευτο και η ουτοπία είναι ένας ίλιγγος που πρέπει κανείς να τον αντέξει για να βγεί στην απέναντι όχθη ως το θαύμα.

Κοιτάζοντας ένα έργο τέχνης ας μην ψάχνουμε για λογικές κι επιχειρήματα, για αλήθειες ή ψέματα.Ειναι μια στιγμή όπου το κουβάρι της άγνοιας ξετυλίγεται από μόνο του καθώς ένα μικρό παιδί αποξεχνιέται και πιάνει κουβέντα με μια Καρυάτιδα ...του Παρθενώνα η του μυαλού του.Ποιαν; Μα εκείνη που λείπει,την κλεμμένη ,την χαμένη σαν την έκτη αίσθηση.

Τι είναι η Ύπαρξη;Τι είναι η Ζωή;

Μια στιγμή ελάχιστη κι αν νοιώσεις...ένοιωσες, αν αγγίξεις άγγιξες.

Μια αστραπή ξαφνική μες το Χάος είναι, που χαρίζει λίγο ρεύμα ηλεκτρικό από "εκείνο το άλλο", στους τυχερούς που τολμούν να απλώσουν στο αβέβαιο τα βρεγμένα φτερά τους!

Ο 21ος αιώνας τρέχει με φόρα προς τον γκρεμό και δρόμος διαφυγής δεν φαίνεται πουθενά.

Κι όμως...Σ' ένα άσπρο

ξωκκλήσι πάνω στους βράχους το μελτέμι συνομιλεί με το Πέλαγος. Η Παναγιά αναδύεται σαν Αφροδίτη απ' τα κύματα κι η Αθηνά ξεπλένει το δόρυ της με σηκωμένο το άσπρο της φόρεμα μέχρι το γόνατο κόντρα στο μπλε και το τυρκουάζ.

Κι ανάμεσα τους μορφές, άνθρωποι, πέτρες, άνεμοι, θειάφι, άμμος και μέταλλο, χορεύουν χορούς κυκλωτικούς με τον Χρόνο...

Ναι, το Χρόνο!Αυτόν τον Υπέροχο Μόνο, τον ένα και μοναδικό πλούτο που ο καθένας μας διαθέτει και τόσο απερίσκεπτα χαραμίζει πετώντας τον στον σκουπιδοντενεκέ της τηλεόρασης.

Η τέχνη δεν είναι η άσκοπη ενασχόληση κάποιων λίγων ταλαντούχων.

Μπορεί να γίνει και δρόμος.

Μπορεί να γίνει και όραμα, αν δεί κανείς την ουσία της σαν μια νέα προοπτική.

Μπορεί τέλος να γίνει και ταξίδι.Μα πως;

Ετσι απλά, καθώς μπαίνεις απ' το παράθυρο που ένας πίνακας σου χαρίζει, για να πηδήξεις απ'την άλλη μεριά σαν παιδάκι, σ' αυτό το υπέροχο θαυματουργό "εκεί έξω" και να τρέξεις.

..Γιώργος Σαρρής-μουσικος,τραγουδοποιός

Υ.Γ.Η Πινακοθήκη Κυκλάδων του Πνευματικού Κέντρου Δήμου

Ερμούπολης εγκαινιάζει στις 28 Αυγούστου 2010 την έκτη ατο-

μικτή έκθεση ζωγραφικής της Βάσως Σαρρή. Η έκθεση έχει τον

τίτλο «Περιπέτεια της ύλης - Ελλάδα, σύμβολα και μορφές»

και θα παρουσιαστούν έργα από τη δουλειά των 4 τελευταίων

ετών της καλλιτέχνιδας.Διάρκεια της έκθεσης έως 16/9

Κατευθυνόμενες δημοσκοπήσεις

Είναι πολύ διασκεδαστικό να βλέπεις τα αποτελέσματα μετρήσεων έγκυρων μετρητικών μηχανών όπως είναι η Eurostat και από αυτά να βγάζεις ωραία συμπεράσματα, όπως για παράδειγμα, το πόσο «αναγκαία» είναι τα μέτρα που μάς φόρεσε η τρόικα και οι εδώ τοποτηρητές, από τη θετική απάντηση του 68% των ελλήνων στο περίτεχνα διαμορφωμένο ερώτημα:

«...συμφωνείτε ή διαφωνείτε πως στη χώρα σας πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα ευνοήσουν τις επόμενες γενιές, ακόμα και αν αυτό προϋποθέτει μεγαλύτερες θυσίες από τις σημερινές..».

Διότι εγώ θα έβγαζα ένα άλλο διαφορετικό συμπέρασμα, που θα αφορούσε στην ποιότητα των ελλήνων γονιών. Αν ένα 68% ενδιαφέρεται για την καλή τύχη των απογόνων του, και ορθώς πράττει, τι στο διάολο κάνει το υπόλοιπο 32%; Είτε δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι θα απογίνουν ή δεν είναι καθόλου διατεθειμένο να χαλάσει τη ζαχαρένια του και να υποστεί την παραμικρή θυσία.

Διότι έτσι πως είναι διατυπωμένο το ερώτημα δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία, ούτε μια μικρή χαραμάδα, για τα μάτια του κόσμου που λένε, ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν θα είναι ευνοϊκές για τις επόμενες γενιές. Η πιθανότητα και να μην είναι, η πιθανότητα οι μεταρρυθμίσεις να χαντακώσουν την παρούσα και την επόμενη και την μεθεπόμενη γενιά, ούτε που τους περνάει καθόλου απ’ το μυαλό, βρε παιδί μου... Και προφανώς δεν μπαίνουν καν στον κόπο να την συμπεριλάβουν στο ερώτημα.

Είδες πώς κάνει τις δημοσκοπήσεις η Eurostat;

Στα nano-γήπεδα του άνθρακα

Με την «παρά θιν αλός» επιστήμη ασχοληθήκαμε σε παλιότερη ανάρτηση, όπου με μεγάλη ευκολία δείξαμε πώς σε μια λιτή εξίσωση μπορεί να χωρέσει ολόκληρος ο κόσμος των αμμολόφων. Στο μεσοδιάστημα βέβαια, μεσολάβησε το μέγα καλλιτεχνικό γεγονός του μουντιάλ, το οποίο φυσικά δεν θέλησα ν’ αφήσω, από επιστημονική πάντοτε άποψη, να περάσει στο ντούκου. Τι να γράψεις βέβαια γιαυτό; Πέρα από τη φυσική της κλωτσιάς και της κεφαλιάς «ψαράκι», τη φυσική των κρούσεων και την εργοδική θεωρία με βάση το stadium model, τι άλλο έμενε; Μα φυσικά η μπάλα!

Όχι βέβαια η στρογγυλή θεά που μάγεψε και παρέσυρε πολλούς από σας, αλλά κάποιες περίεργες ενώσεις άνθρακα με δομή φτυστή της μπάλας, που μάγεψαν εμένα και που τώρα ίσως μαγέψουν και σας, τα περίφημα δηλαδή φουλερένια.

Ο άνθρακας ως γνωστόν είναι ένα πολύ εύπλαστο χημικό στοιχείο, με την έννοια ότι τα ηλεκτρόνια της εξωτερικής στιβάδας, αυτά δηλαδή που μετέχουν σε συνήθεις χημικές αντιδράσεις, μπορούν να υβριδίζονται, δηλαδή οι κυματοσυναρτήσεις τους να παίρνουν σχήματα είτε υπό μορφήν τετραέδρων στο χώρο σχηματίζοντας απλούς δεσμούς, είτε υπό μορφήν τριγώνου στο επίπεδο, φτιάχνοντας διπλούς δεσμούς, είτε σε μια ευθεία, όπου και ενώνονται με άλλα άτομα υπό μορφήν τριπλών δεσμών. Εξ αιτίας της ποικίλης αυτής αρχιτεκτονικής, ο άνθρακας μπορεί και σχηματίζει σωρεία ενώσεων και δεν είναι τυχαίο ότι αποτελεί, συν τοις άλλοις τη χημική μήτρα της ζωής.

Τα φουλερένια (fullerenes) είναι οι μπάλες ποδοσφαίρου στα γήπεδα του μικρόκοσμου. Συγκεκριμένα, όπως και οι αληθινές μπάλες, αποτελούνται από μια συρραφή κανονικών πενταγώνων και εξαγώνων, 20 εξάγωνα και 12 πεντάγωνα η κάθε μια, κι όλα αυτά από ένα σύνολο 60 ατόμων άνθρακα, (C₆₀), όπου το καθ’ ένα συνδέεται με άλλα τρία διαμέσου ενός διπλού δεσμού. Ανακαλύφθηκαν το 1985, και όπως όλα τα καλά τα πράγματα, τυχαία, από τους Harold Kroto, Robert Curl and Richard Smalley, οι οποίοι και τσίμπησαν το βραβείο Nobel γι αυτή τους τη δουλειά, μια δεκαετία αργότερα.

Τα φουλερένια είναι πολύ ανθεκτικά, μπορούν δηλαδή ν’ αντέξουν σε μεγάλες πιέσεις. Επίσης έχουν βρει το δρόμο τους σαν καταλύτες, υποβοηθώντας δύσκολες χημικές αντιδράσεις, ενώ λόγω των ιδιαίτερων ηλεκτρικών τους ιδιοτήτων άνοιξαν την όρεξη των τεχνολόγων να τα χρησιμοποιήσουν σαν βάση για φωτοβολταικά, με προοπτικές αντικατάστασης των ήδη υπαρχόντων από πυρίτιο, και σαν εξαρτήματα σε ηλεκτρονικά κυκλώματα.

Η ανακάλυψη όμως αυτή δεν έμεινε εκεί. Πολύ γρήγορα βρέθηκαν και άλλες σφαιρικές ή σχεδόν σφαιρικές ενώσεις άνθρακα με λιγότερα ή περισσότερα άτομα, από 28 έως και μερικές εκατοντάδες. Ήταν να μην ανοίξει ο δρόμος. Άπαξ και έγινε, το πρώτο που θα σκεφτόταν κανείς ήταν αν το κλουβάκι που σχημάτιζαν θα μπορούσε να φιλοξενήσει ένα και δύο, και γιατί όχι, και περισσότερα άλλα ξένα άτομα. Αληθινή πρόκληση, στην οποία ανταποκρίθηκαν μεταλλικά άτομα, από την κατηγορία των αλκαλικών γαιών, των αλκαλίων, των λανθανιδών και άλλων, όπως και ευγενή αέρια, αν και με μεγαλύτερη δυσκολία. Οι ενώσεις που προέκυψαν, για παράδειγμα οι La@C₆₀, Sc₃N@C₈₀ ή He@C₆₀ αποτέλεσαν τη μεγάλη κατηγορία των ενδογενών (endohedral), φουλερενίων, με μεγαλύτερη σταθερότητα και συνεπώς, μικρότερη ικανότητα προς αντίδραση απ’ ότι τα άδεια φουλερένια, ακόμα και σε πολύ υψηλότερες θερμοκρασίες. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι στην περίπτωση των ευγενών αερίων, τα φουλερένια δρουν σαν ατομικές παγίδες εξαναγκάζοντας το παγιδευμένο άτομο σε πλήρη ακινησία και για μεγάλο χρονικό διάστημα, στο κέντρο της σφαίρας, κατόρθωμα ιδιαίτερα δύσκολο, παρά μόνο με μαγνητικά μέσα ή με τεχνικές laser cooling. Αλλά το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στρέφεται προς την κατεύθυνση, να χρησιμοποιηθούν μελλοντικά σαν οχήματα μεταφοράς φαρμάκων κατευθείαν στην περιοχή που πάσχει, όνειρο από το οποίο κατατρύχεται όλη η σύγχρονη βιολογία και ιατρική.

Η ιστορία όμως δεν σταματάει εδώ. Μάλλον αρχίζει, όταν το 1991 ο καλός άνθρωπος Iijima ανακαλύπτει, τυχαία πάλι, τους πρώτους νανο-σωλήνες, (nanotubes), δηλαδή σωλήνες άνθρακα μεγάλου μήκους (αρκετά μικρόμετρα) και πολύ μικρής διαμέτρου (ολίγων νανομέτρων), θέτοντας έτσι και επισήμως τα θεμέλια της νανο-τεχνολογίας. Ένα νανόμετρο είναι χίλιες φορές μικρότερο από ένα μικρόμετρο, και ένα μικρόμετρο είναι ένα εκατομμύριο φορές μικρότερο του μέτρου.

Για να δείτε τη δομή τους φανταστείτε ένα φύλλο γραφενίου, το οποίο αποτελείται μόνο από εξάγωνα και τυλίξτε το ώστε να πάρει τη μορφή κυλίνδρου, (Single Wall Nano Τubes). Με δύο φύλλα γραφενίου προκύπτουν κύλινδροι με δυο τοιχώματα, ενώ με τρία φύλλα, έχουμε τρία τοιχώματα, κοκ. Φυσικά κάθε κατηγορία επιδεικνύει και διαφορετικές ηλεκτρικές, μηχανικές, θερμικές και οπτικές ιδιότητες, κυρίως όμως μεγάλη ηλεκτρική και θερμική αγωγιμότητα, εξ ού και το μεγάλο τεχνολογικό ενδιαφέρον που υπόσχονται για το πέρασμα από τα μικρο-ηλεκτρονικά κυκλώματα του πυριτίου στα νανο-ηλεκτρονικά του άνθρακα. Οι ιδιότητες όμως διαφέρουν άρδην, ανάλογα και με τον τρόπο που γίνεται το τύλιγμα του φύλλου, δηλαδή ευθέως, άκρη με άκρη, ή με ελαφρό στρίψιμο ώστε οι δύο άκρες να μην συμπίπτουν. Έτσι μπορούμε να φτιάξουμε νανοσωλήνες, πάντα από άνθρακα, που να συμπεριφέρονται ως ημιαγωγοί ή ως μέταλλα. Cool! Αλλά, οι διαφορές δεν σταματούν εδώ· αλλιώς συμπεριφέρονται νανοσωλήνες με μικρή διάμετρο και αλλιώς με μεγαλύτερη. Φανταστείτε δηλαδή με πόσες παραμέτρους έχει να παίξει κανείς ώστε να φτιάξει το νανοσωλήνα που του ταιριάζει. Και η ευελιξία δεν σταματάει εδώ, μιας και προσμίξεις με άλλες χημικές ενώσεις ή άτομα, μπορούν ν’ αλλάξουν δραματικά το τοπίο των ιδιοτήτων ενός συγκεκριμένου νανοσωλήνα.

Τελειώσαμε; Όοοοχι φυσικά! Διότι ήτανε ζήτημα χρόνου να φτιαχτούν και νανοσωλήνες, μόλις το 2002, που να περιέχουν εντός τους τα φουλερένια μπάλες, γεμάτες κι αυτές με τη σειρά τους με κάποιο ή κάποια από τα άτομα που προαναφέραμε. Οι εν λόγω ενώσεις, που για ευνόητους λόγους ονομάστηκαν peapods, δηλαδή «αρακάς», διαθέτουν ακόμα πιο καταπληκτικές ιδιότητες, μιας και μπορούν να αλλάζουν την ημι-αγώγιμη συμπεριφορά του νανοσωλήνα, ανάλογα με τη θέση των φουλερενίων στο εσωτερικό του, σχηματίζοντας, ας πούμε μια σειρά από τρανζίστορς.

Θα μπορούσαμε να είχαμε αποχαιρετιστεί εδώ, αν πρόσφατα δεν συνέβαινε κάτι το αναπάντεχο. Κάποιοι ιάπωνες φοιτητές που ήταν επιφορτισμένοι με το ψήσιμο του «αρακά», κάπου φαίνεται θα ξεχάστηκαν και άφησαν τη θερμοκρασία να πιάσει τους 1000^ο C. Ανοίγοντας το φούρνο, έκπληκτοι παρατήρησαν ότι οι μπάλες είχαν εντελώς διαλυθεί, με τους άνθρακές του σκελετού τους να έχουν φτιάξει ένα δεύτερο τοίχωμα στο εσωτερικό του νανοσωλήνα, και με τα άτομα που αρχικά βρίσκονταν στο εσωτερικό των φουλερενίων να έχουν παραταχθεί το ένα πίσω από το άλλο κατά μήκος του άξονα του νανοσωλήνα, σαν σε μακρύ κορδόνι. Αυτό, το από κάθε άποψη μονοδιάστατο κβαντικό κορδόνι δεν ήταν πια απλός νανοσωλήνας, αλλά κάτι εξωφρενικά μικρότερο κι απ’ αυτόν, ήταν δηλαδή ένα νανοσύρμα (nanowire).

Τα νανοσύρματα, τα οποία σημειωτέον μπορούν να φτιαχτούν και από άλλα υλικά με άλλους τρόπους δίνουν πολλές υποσχέσεις για ακόμα μικρότερες ηλεκτρονικές διατάξεις και για άλλα θαύματα που παραμένει να βρουν νέες και ευφάνταστες εφαρμογές.

Α! και κάτι άλλο που παρά λίγο να ξεχάσω! Οι νανοσωλήνες είναι ιδιαίτερα τοξικοί και καρκινογόνοι. Δυστυχώς για μας, στη ζωή ό,τι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός!

Οι Κουτοπόνηροι στην Εξουσία

Η κυβέρνηση θέλει να μάς περνιέται για πολύ έξυπνη, καταφερτζού και ικανή. Τρομάρα της! Δεν θ' αναφερθώ σε κάθε στέλεχος χωριστά, αρχής γενομένης από τον αρχηγό της, γιατί εκεί θα παρεκτραπώ και θα κινδυνέψω να μου ξεφύγουν λέξεις απρεπείς. Ας την κρίνουμε μονάχα από τις ενέργειές της.

Επαίρεται για τη δραστική μείωση του δημοσίου ελλείμματος, ενώ θα έπρεπε να ντρέπεται για την κουτοπονηριά της, μιας και η μείωση προήλθε με μια μόνη κίνηση από τη σφαγή των αδυνάτων. Μια τέτοια πολιτική για να εφαρμοστεί δεν χρειάζεται ούτε καπατσοσύνη και οξυδέρκεια, ούτε περίπλοκους και λεπτεπίλεπτους χειρισμούς, παρά ξετσιπωσιά, ξεδιαντροπιά και ολίγη από την ψυχοσύνθεση του εκδοροσφαγέα. Οποιοσδήποτε αυτού του φυράματος μπορεί να το κάνει, ακόμα και ο πιο αστοιχείωτος. Κάθε γονιός που δεν θέλει το παιδί του να καταντήσει αλήτης, το δασκαλεύει από μικρό για δυο πράγματα: να μην επιτίθεται ποτέ από πίσω και ποτέ στους αδύνατους. Αυτή ήταν η βασική εκπαίδευση που δινόταν κυρίως στ' αγόρια, ώστε μεγαλώνοντας να γίνουν άντρες κι όχι αλήτες.

Η δεύτερη κίνηση μείωση του ελλείμματος ήταν η αναστολή των πληρωμών στους δικαιούχους, επιχειρήσεις και μη, όπως και η κατακράτηση της επιστροφής του ΦΠΑ. Δε λέω, πανέξυπνος και τούτος ο χειρισμός, αντάξιος για κατινίτσες της δεκάρας.

Εκεί που θα περιμέναμε να επιδείκνυαν μια κάποια ικανότητα, μιας και επιλέχθηκαν ως οι αξιότεροι των αξίων, σχετικά δηλαδή, με το trade off ανάμεσα στο ποσοστό αύξησης του ΦΠΑ και στο ποσοστό αύξησης των φορολογικών εσόδων, εκεί είναι που πήγανε σαν τα γίδια κατευθείαν στο πηγάδι. Δεν χρειάζονται πολλά γράμματα, ούτε και πολύ μυαλό για να αντιληφθείς ότι τα έσοδα από επιστροφές ΦΠΑ δεν αυξάνονται εσαεί με την αύξηση του ΦΠΑ. Οποιοσδήποτε με στοιχειώδη εγκέφαλο μπορεί να αντιληφθεί ότι η εν λόγω καμπύλη εμφανίζει ακρότατο, παίρνοντας μηδενικές τιμές είτε όταν ο ΦΠΑ είναι μηδέν, είτε όταν είναι πολύ μεγάλος. Κάπου ανάμεσα λοιπόν υπάρχει ένα optimum, το οποίο φαίνεται ότι κανείς από τους πανάκριβους συμβούλους δεν είχε την ικανότητα να το φανταστεί και να το προσδιορίσει. Όταν βλέπεις ότι με την υπάρχουσα τιμή του ΦΠΑ δεν μαζεύεις πίσω τα αναμενόμενα, πράγμα που σημαίνει ότι βρίσκεσαι πέραν του optimum, δεν συνεχίζεις να τον αυξάνεις. Έτσι, χωρίς να γνωρίζουν ούτε τα βασικά συνεχίζουν να τον αυξάνουν, κι αν μη τι άλλο να γελοιοποιούνται για την ηλιθιότητά τους.

Το άλλο πεδίο στο οποίο ετοιμάζεται να διαπρέψει είναι η “εξυγίανση” του ΟΣΕ. Δεν αντιλέγω ότι σαφώς θα υπάρχουν περιθώρια εξυγίανσης με τη μείωση της σπατάλης, με το μάζεμα όσων παρανομούν εντός του με μίζες, εκμετάλλευση μαύρων δρομολογίων κ.α, ίσως και με κάποια μικρή αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, αλλά κι εδώ η κυβέρνηση, όπως και με το δημόσιο έλλειμμα αρχίζει πάλι τα γνώριμα εξυπνακίστικα κόλπα. Θα εξυγιάνει λέει τον ΟΣΕ με το να κόψει όλα τα δρομολόγια και να κρατήσει μόνο την γραμμή Αθήνα-Θεσσαλονίκη και πιθανόν την Αθήνα-Ορμένιο, γραμμές που από μόνες τους είναι καραμπινάτο χρυσωρυχείο. Τι ιδέα θεέ μου! Είναι αλήθεια ότι χρειάζεται μεγάλη ικανότητα για να το κάνει αυτό.

Η κυβέρνηση, δηλαδή ο αρχηγός της δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό που ανέλαβε ήταν να διοικήσει ένα κράτος και όχι να το αποσυνθέσει, αποποιούμενος κάθε ευθύνη. Δεν αντιλαμβάνεται ότι το κράτος οφείλει να εξυπηρετεί όλους τους πολίτες του στα βασικά, όπως είναι Παιδεία, Υγεία, Μεταφορές, Επικοινωνίες, για να μην πάω και παραπέρα και με χαρακτηρίσετε μπολσεβίκα, (τόσα ξέρετε, τόσα λέτε), ότι οφείλει να διατηρεί σχολεία, νοσοκομεία και μεταφορές ακόμα και στα πιο δυσπρόσιτα μέρη, ακόμα κι όταν τις υπηρεσίες αυτές χρησιμοποιούν ελάχιστοι, ότι για να το κάνει αυτό σωστά οφείλει να έχει κυρίως ελλείμματα, αλλιώς τι σκατά κράτος είναι, τι σκατά φροντίδα παρέχει. Ας το διαλύσουμε λοιπόν, και ας μάς αδειάσει τη γωνιά κι ο ίδιος και η φατρία του.

Και δεν τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά για τον απλούστατο λόγο ότι ποτέ δεν τα χρησιμοποίησε, ο αρχηγός της φυσικά, μιας και οι άλλοι είναι επιεικώς ανδρείκελα και σαν τέτοιοι δεν μετράνε. Δεν πήγε ποτέ του σε δημόσιο σχολείο, δεν επισκέφτηκε ποτέ του δημόσιο νοσοκομείο, δεν ανέβηκε ποτέ του σε τρένο και λεωφορείο. Από τα γεννοφάσκια του. Δεν τα γνώρισε, πιθανόν να τα έβλεπε μικρός στα παραμύθια, αλλά από τότε πέρασε καιρός, και συνεπώς αδυνατεί να καταλάβει γιατί υπάρχουν, αφού ο ίδιος ούτε τα χρησιμοποίησε, ούτε τα χρησιμοποιεί.

Κι ερχόμαστε τώρα στην πανάκεια του ιδιωτικού τομέα και τα θαύματά του. Προφανώς, και μια επιχείρηση είναι κερδοφόρα όταν πετάει από πάνω της κάθε ζημιογόνα δραστηριότητα. Μα είναι αυταπόδεικτο: ό,τι δεν είναι ζημιογόνο, είναι κερδοφόρο! Ο ιδιωτικός τομέας προφανώς και θα «μεγαλουργήσει», όχι γιατί είναι πιο σοφός και επιδέξιος, αλλά γιατί θα τού προσφερθεί κυριολεκτικά στο πιάτο και αλατοπιπερωμένο με επιδοτήσεις φυσικά, ό,τι πιο ελκυστικό και κερδοφόρο έχει να επιδείξει η χώρα.

Η κυβέρνηση πράττει καθ' εικόνα και ομοίωση του ιδιωτικού τομέα. Ό,τι αντιλαμβάνεται ως ζημιογόνο το εξαλείφει. Κι εδώ έχει μια εμμονή με τους ανθρώπους, διότι αυτούς αντιλαμβάνεται σαν τους πλέον ζημιογόνους, και κυρίως τους αδύναμους. Δηλαδή, αυτούς που περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, τής είναι εντελώς, μα εντελώς ξένοι.

Η εξαφάνιση της ιδιωτικότητας

Τι είπε τις προάλλες ο Έρικ Σμιτ, ένα από τ' αφεντικά της Google σε συνέντευξη στη WSJ; Λίγο πολύ, να ξεχάσετε αυτά που ξέρατε μέχρι σήμερα περί ιδιωτικότητας, γιατί τώρα αντί για το μάτι του Θεού, “ο τα πανθ' ορά”, θα έχετε το μάτι της Google, που κάνει την ίδια και καλύτερη δουλειά.

Και τότε σείστηκε σύσσωμη η υφήλιος από τον δήθεν κυνισμό του. Αλλά ο άνθρωπος έλεγε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Δεν είναι μόνο ότι μίλησε καθαρά και ξέστερα για το παρόν, όπου το διαδίκτυο έχει μετατραπεί, φυσικά εν πλήρη γνώση μας, σε δημόσιο εξομολογητήριο όλων ημών των πιστών και απίστων χρηστών, αλλά μίλησε και για το μέλλον.

Η ιδιωτικότητα και η με κάθε τρόπο διαφύλαξή της, περισσότερο κι από ότι διαφύλατταν οι κόρες στον καιρό της βασίλισσας Βικτωρίας, την παρθενία τους, αποτελεί αίτημα της νεωτερικότητας και μέλημα μιας ευημερούσας κυρίως μεσαίας τάξης, η οποία έχει ανυψώσει προ πολλού το τείχος ανάμεσα στο ιδωτικό και το δημόσιο. Παρατηρούμε όμως, ότι όσο κατεβαίνει κανείς τα σκαλιά της κοινωνικής κλίμακας, το τείχος αυτό αρχίζει σταδιακά να χαμηλώνει, ενώ στα πλέον περιθωριοποιημένα στρώματα ισοπεδώνεται, με την έννοια ότι αυτοί που ζουν σε απόλυτη ένδεια, αυτοί που κοιμούνται σε πάρκα, πεζοδρόμια κλπ, δεν έχουν και πολύ ιδιωτικότητα να κρύψουν. Το ίδιο και οι δούλοι, οι ιστορικοί και οι σύγχρονοι, για να φέρουμε κι ένα άλλο οριακό παράδειγμα.

Αυτό λοιπόν, που εξυπονοούσε ο Σμιτ, σαν καλός μάντης και προφήτης των καιρών, όπως απέδειξε η επιχειρηματική διορατικότητά του, ήταν ότι πολύ σύντομα το μέλλον θα είναι τέτοιο, που η εν λόγω διάκριση μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου δεν θα έχει και πολύ νόημα. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά λόγω ευρείας κοινωνικής έκπτωσης των περισσότερων χρηστών!

Η τούμπα(;) των καναλιών

Νομίζω ότι ο καθένας πια αντιλαμβάνεται ότι η παρούσα κυβέρνηση, αλλά και κάθε κυβέρνηση οφείλουν την παραμονή τους στην εξουσία κατά κύριο λόγο στα Μ.Μ.Ε. και συγκεκριμένα στα δυο τρία κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας. Έτσι και οι κεραίες αναμετάδοσης Υμηττού και Πάρνηθας σιωπήσουν για καμιά βδομάδα, χρόνος που θεωρείται από τους επιστήμονες αρκετός για να ξεκαθαρίσει το μυαλό του μέσου τηλεθεατή από τις αράχνες, τού είδους ταραντούλα που το έχουν αποικίσει, η κυβέρνηση θ' αρχίσει να μην αισθάνεται και πολύ καλά στα πόδια της.

Η σιώπηση των προαναφερθέντων καναλιών αποτελεί έναν από τους τρόπους που συντελούν στην εκδήλωση της νόσου "κυβερνητική αστάθεια". Το ίδιο μπορεί να συμβεί κι όταν τα δυο τρία αυτά κανάλια αρχίσουν να παίζουν σε έναν κάποιον άλλο σκοπό, διαφορετικό από τον προηγούμενο. Δηλαδή, να το γυρίσουν από το τσάμικο στον καλαματιανό.

Αυτές τις μέρες, έχω την αμυδρή εντύπωση πως αυτό ακριβώς συμβαίνει, λιγότερο στο Mega, περισσότερο στον Skai. Αφ΄ενός το καυστικό σχόλιο της Ακριβοπούλου για τις μακριές διακοπές του πρωθυπουργού, αφ' ετέρου το, εμφανούς δυσαρέσκειας, σχόλιο του έτερου γκουρού Παπαδημητρίου, περί αδιέξοδης οικονομικής πολιτικής, ασφυξίας της αγοράς κλπ.

Τα κανάλια, σαν εμπορικές επιχειρήσεις έχουν συνάμα κι ένα όριο ανοχής ως προς το πόσο κόντρα θα πάνε στο κοινό αίσθημα. Από ένα σημείο και μετά δεν το 'χουν σε τίποτε να κάνουνε την τούμπα.

Λέτε να γίνει πιο γρήγορα απ' ότι περιμέναμε; Για να δούμε...

Ανεκμετάλλευτη Πηγή Εσόδων

Ειλικρινά λυπάμαι τον υπουργό οικονομικών μας, που ολόκληρο το καλοκαίρι το πέρασε γυρνώντας κάθιδρος από νησί σε νησί,-ξεπέρασε λένε οι κακές γλώσσες και τον ίδιο τον πρωθυπουργό στις μετακινήσεις του-, προσπαθώντας να τσακώσει από τα σαΐνια τους ταβερνιάρηδες, και τους ιδιοκτήτες μπαρ και χοροπηδάδικων τα 4 ψωροδις που του λείπουν από τα έσοδα. Πώ πώ ντροπή, ούτε θέλω να το σκέφτομαι, με τι μούτρα θα αντικρύσει τον Σεπτέμβρη, ίσως και τον Οκτώβρη τους καθηγητές της τρόικας και τον λυκειάρχη Τόμσεν με τόσο φτωχές επιδόσεις.

Τον βλέπω λοιπόν πίσω από τις κουρτίνες του υπουργείου χαμένο πίσω από ένα σύννεφο καπνού να προσπαθεί να κατεβάσει καμμιά καινούργια ιδέα. Την πρώτη και μεγαλοφυή, την είχε εφαρμόσει στους μισθωτούς και συνταξιούχους. Και ήταν τόση η χαρά για το κατόρθωμά του, που έφερνε γύρα τα κανάλια, ο ηλίθιος, διαλαλώντας με έπαρση την αξιοσύνη του. Από κει και πέρα όμως τα πράγματα ήρθαν και κόλλησαν. Τους παραπάνω, ούτε να το σκεφτείς. Αυτοί ανήκουν στην κατηγορία των άθικτων, των ανέγγιχτων. Αυτοί είναι προορισμένοι μόνο για να αρμέγουν και όχι για να αρμέγονται.

Ο χρόνος όμως πιέζει και τα λεφτά πρέπει να βρεθούν.

Μη στενοχωριέσαι Γιώργο μου. Εγώ είμαι εδώ. Θυμάσαι που σου είχα στείλει επιστολή, ένα χρόνο πριν, από τον περασμένο Σεπτέμβρη, με την υπόμνηση, να την πέσεις στα ίσα στους χοντρούς και να τους φορολογήσεις, με κάτι σαν κεφαλικό, ή μάλλον σαν κοιλιακό φόρο, για την επιβάρυνση που επιφέρουν στις κοινωνικές δαπάνες και δη στο σύστημα υγείας; Και όταν έβγαινες δεξιά κι αριστερά και διακήρυττες ότι λεφτά υπάρχουν, από πίσω κρυφογελούσα, γιατί καταλάβαινα τι είδους σκέψεις περνούσαν απ' το μυαλό σου. Πολλοί οι χοντροί στην Ελλάδα, και ήταν κρίμα όλο αυτό το κεφάλαιο να πηγαίνει αφορολόγητο.

Από τότε τα πράγματα ήρθανε λιγάκι τούμπα. Τώρα πια δεν υπάρχουν πολλοί χοντροί στην πιάτσα. Ό,τι λίπος είχαν να κάψουν το κάψανε. Αλλά Γιώργο μου, δεν χρειάζονται πολλά πολλά. Μάτια μόνο να 'χεις και να βλέπεις πού βρίσκονται κάθε φορά τα λεφτά. Λιγόστεψαν μεν οι χοντροί, αβγάτισαν όμως οι επαίτες. Κάνε ένα γύρο απ' την Ομόνοια, απ' τον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου, τράβα στο μετρό, στις γωνιές των δρόμων και στις πλατείες. Χιλιάδες γίνηκαν οι ζητιάνοι, άλλος μ' απλωμένο το χέρι, άλλος μ' απλωμένο το μαντήλι, άλλος πουλάει ένα στυλό, άλλος γρατσουνάει κάνα ακορντεόν, και να δεις, θαρρείς και πλήθυναν βρε παιδί μου κι οι φιλάνθρωποι, βροχή πέφτουνε τα τάλληρα, και ναααα μαζεύουν φράγγα οι ζητιάνοι. Πολύ χρήμα Γιώργο μου. Πολύ και ζεστό. Κι είναι κρίμα τόσο χρήμα να μένει αφορολόγητο...

Τα καλά της παραοικονομίας

Δεν αποτελεί καν μυστικό, αλλά ούτε και ντροπή το γεγονός ότι η μαύρη οικονομία στη χώρα μας αγγίζει το 25% του ΑΕΠ. Γιατί άλλωστε; Το ίδιο συμβαίνει και στην Ιταλία, όπου το μαύρο χρήμα αγγίζει το 23%, τα ίδια συμβαίνουν και στην Ισπανία και Πορτογαλία, με αδήλωτο ένα 20% η καθεμιά τους. Εντάξει θα μου πείτε, Νότος είναι αυτός, τι περιμένεις; Διεφθαρμένος από κούνια και κλεφταράς.

Αλλά τι βλέπω παρά κάτω; Δεν είναι δυνατόν! Η Γερμανία, η πειθαρχημένη και χρηστή Γερμανία, ν' ακολουθεί με μαυρισμένο ένα 15% του ΑΕΠ της; Και η Γαλλία με ένα 12%, και η Βρετανία εκεί από κοντά, ακόμα και η καλοκουρδισμένη Ελβετία, μ' ένα 9%;

Πού να δεις τι γίνεται και στη Δανία, μου σφύριξε κάποιος φίλος. Μπορεί να μοιάζουν οι Δανοί με παναγίες και οι έλληνες με διαβόλους, αλλά σ' ένα πείραμα εικονικού φορολογικού ελέγχου που διεξήχθη εκεί από κάποιο πανεπιστήμιο, οι δανοί του 'δωσαν και κατάλαβε, όσον αφορά την απόκρυψη εισοδήματος και το κλέψιμο της εφορίας. Άρα δεν είναι θέμα γονιδίων, απεφάνθησαν οι καθηγητές. Άρα τι να είναι; Tax rebellion!, απεφάνθη έτερος καθηγητής από το Linz της Αυστρίας. Οι άνθρωποι απλώς αισθάνονται ότι οι κοινωνικές υπηρεσίες που τους παρέχονται δεν αξίζουν τόσο πολύ, για να τις πληρώνουν και από πάνω. Τα 'λεγα βέβαια αυτά μόλις χθες, αλλά έπρεπε να τα πει και καθηγητής από το Linz για να με πιστέψετε.

Ακούστε τώρα και το παρακάτω. Μια έκθεση που βγήκε στο φως το 2002 βρήκε ότι σε χαλεπούς καιρούς δεν είναι καλό πράγμα να βγαίνεις με το ντουφέκι και να κηνυγάς φοροφυγάδες, διότι τα περισσότερα χρήματα της μαύρης οικονομίας ξοδεύονται στην άσπρη, όπου και φορολογούνται. Έτσι, είναι αρκετά δύσκολο να εκτιμηθεί αν η συνολική επίπτωση της μαύρης οικονομίας είναι αρνητική ή θετική. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, έλεγε η έκθεση, η σκιώδης οικονομία δημιουργεί επιπρόσθετο εισόδημα, το οποίο απλά σε περιόδους ύφεσης δεν θα μπορούσε να υπάρξει, αν εφορολογείτο. Άρα η φοροδιαφυγή κάνει καλό στην υγεία και των ατόμων, και της οικονομίας. Βέβαια, συνεχίζει η έκθεση, αυτό δεν είναι δίκαιο για αυτούς που είναι συνεπείς. Αλλά, τι να κάνουμε. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν τα κράτη σ' αυτές τις συγκυρίες είναι όχι να προσπαθούν να εντοπίσουν τους μαύρους, αλλά να προσπαθήσουν να πείσουν τους άσπρους να συνεχίζουν να πληρώνουν!

Και ποιος συνέταξε την έκθεση αυτή; Μήπως κανένας δισεγγονός του Μαρξ, μήπως κανένα τρισέγγονο του Μπακούνιν; Μπα, τίποτε απ' όλα αυτά.

Η έκθεση ήταν γέννημα θρέμμα του ΔΝΤ!

ΥΓ. Κι αν νομίζετε ότι απλώς μπλοφάρω, δείτε για του λόγου το αληθές κι εδώ.

Δείτε και μια παλιότερη ανάρτηση "Λαικά Στρώματα και Φοροδιαφυγή".

Περί Φορολογικής Συνείδησης

Θα θυμάστε ασφαλώς τα διαφημιστικά video με τα οποία το υπουργείο οικονομικών επί εποχής Αλογοσκούφη πάσχιζε να μας εμφυσήσει τη θεία χάρη της φορολογικής συνείδησης, και οπωσδήποτε θα έχετε συγκρατήσει στη μνήμη σας το γεγονός ότι τα video αυτά δεν κατάφεραν να μακροημερεύσουν στις οθόνες, εξ αιτίας της γενικής θυμηδίας που προκάλεσαν, της καζούρας και του γιουχαΐσματος. Οι εμπνευστές τους, ευτυχώς δεν είχαν χάσει ακόμα την αίσθηση της πραγματικότητας με αποτέλεσμα να τα αποσύρουν άρον άρον. Είχαν στοιχειωδώς κατανοήσει ότι δεν μπορείς να ζητάς, και μάλιστα εν μέσω γενικής και βαρβάτης ρεμούλας, χωρίς να επιστρέφεις κάτι ισοδύναμο πίσω.

Ο νεοφιλελευθερισμός έκανε πολλές προσπάθειες και εν πολλοίς τα κατάφερε να φυσικοποιήσει τις επιλογές του, να τις παρουσιάσει δηλαδή ως αναπόδραστες, ως ανιστορικές, ως αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής, και όχι ως αποτέλεσμα συγκεκριμένης ταξικής πολιτικής. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αρκεί να υπενθυμίσω το σημαντικότερο, ότι η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης παρουσιάστηκε ως το τέλος της Ιστορίας και των πάσης φύσεως Ιδεολογιών, αποκρύπτοντας εντέχνως ότι η κατάρρευση αυτή συνεπαγόταν ούτε το τέλος καμιάς Ιστορίας ούτε το τέλος καμιάς Ιδεολογίας, αλλά την επικράτηση μιας νέας Ιδεολογίας, αυτής της νεοφιλελεύθερης. Τόσο η Ιστορία, όσο και η Ιδεολογία συνέχιζαν να χαίρουν άκρας υγείας.

Με την ίδια ανιστορική, στατική και εκτός συνθηκών λογική αντιμετωπίστηκε και η φορολογική συνείδηση, σαν μια ηθική δηλαδή επιταγή με διαχρονική, εξωκοινωνική και εξωπολιτική αξία, βγαλμένη από το ρεπερτόριο του «καλού», όπως τόσες και τόσες αξίες με τις οποίες βρίθουν τα διδάγματα της Βίβλου και του προσκοπισμού, αξία που οφείλαμε να ενστερνισθούμε περισσότερο με την ιδιότητα του πιστού, παρά με την ιδιότητα του πολίτη. Ο πιστός ακολουθεί επιταγές και κανόνες χωρίς να ρωτάει την προέλευση, και την σκοπιμότητα αυτών, πέραν της γνωστής που είναι η κατάκτηση της βασιλείας των ουρανών, ενώ ο πολίτης και θέλει να γνωρίζει και θέλει να εισπράττει τα αποτελέσματα από την εφαρμογή των κανόνων όχι μόνο στην παρούσα ζωή, αλλά και στον παρόντα χρόνο.

Το αίτημα απόκτησης φορολογικής συνείδησης από τους έλληνες πολίτες έρχεται και παρέρχεται άλλοτε εκβιαστικά και επιθετικά, άλλοτε εν είδει παραινέσεων, άλλοτε εν είδει εκκλήσεων, άλλοτε εν μέσω κατηγοριών και ελεεινολογιών για το σκάρτο κύτταρο της φυλής που δεν θα μπορέσει ποτέ της να μοιάσει τους Δανούς, αποκρύπτοντας βεβαίως τις αιτίες της συστηματικής και εκτεταμένης φοροδιαφυγής, αιτίες που είχε καταλάβει πολύ καλά ως και ο Αλογοσκούφης όταν μάζευε νυχτιάτικα τα video από τις τηλεοράσεις.

Τι είχε καταλάβει ο Αλογοσκούφης; Το απλό. Ότι δεν μπορείς να περιμένεις να εισπράττεις φόρους από τους πολίτες όταν οι φόροι αυτοί είτε σπαταλιούνται, είτε μπαίνουν σε ξένες τσέπες, είτε χαρίζονται σε χορηγούς και πάτρωνες, κι όταν στο τέλος δεν μένει τίποτα στην άκρη, αντίστοιχο των χρημάτων που πλήρωσαν οι πολίτες, πολλοί μάλιστα και προκαταβολικά.

Θα δώσω δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα που θα δικαιολογούσαν πλήρως την «ασθένεια της ασθενούς φορολογικής συνείδησης», που όχι μόνο ασθένεια δεν είναι, αλλά τουναντίον δείκτης καλών αντανακλαστικών και υγιούς αντίδρασης. Το ένα παράδειγμα είναι από το χώρο της Υγείας και το άλλο από το χώρο της Παιδείας, στα οποία συγκρίνω το ποσοστό των δημοσίων και ιδιωτικών δαπανών. Η λογική λέει ότι αυτά τα δύο μεγέθη μεταβάλλονται αντιστρόφως ανάλογα. Μεγαλύτερες δημόσιες δαπάνες συνεπάγονται μικρότερες ιδιωτικές και αντίστροφα. Και πράγματι αυτό επιβεβαιώνεται και από τα στοιχεία χωρών με βεβαιωμένες μεγάλες δημόσιες δαπάνες, όπως οι σκανδιναβικές.

Στο παράδειγμα της Υγείας, οι συνολικές δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού για το 2010 ανέρχονται σε 6.855 εκατ. €, ενώ οι δαπάνες από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων σε 235 εκατ. €. ή σε ποσοστό του ΑΕΠ, ίσο με 2,89 %.

Τι γίνεται όμως με τις ιδιωτικές δαπάνες; Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα ανάμεσα στα μέλη του ως προς τις ιδιωτικές δαπάνες υγείας, με δεύτερες τις ΗΠΑ, ακολουθούμενες από Μεξικό, Κορέα, Ελβετία, κ.λ.π. Οι ιδιωτικές δε δαπάνες ανέρχονται στο 58% των συνολικών δαπανών για την Υγεία. Αντίθετα, στις σκανδιναβικές χώρες οι ιδιωτικές δαπάνες κυμαίνονται ανάμεσα στο 13% με 17% των συνολικών, ποσοστό που θα έφθανε να εξηγήσει και τον μηχανισμό δημιουργίας φορολογικής συνείδησης. Φυσικά ο μηχανισμός αυτός είναι αρκετά δαπανηρός, ενώ ο μηχανισμός των video είναι σαφώς οικονομικότερος, αλλά, όπως και κάθε φτηνιάρικο μηχάνημα, ελέγχεται για την αποτελεσματικότητά του. Με πορδές δεν βάφονται αυγά, έλεγε η γιαγιά μου, κι είχε δίκιο.

Στο παράδειγμα της Παιδείας, οι δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού για το 2009 ανέρχονταν σε 7.034 εκατ. €, ή σε ποσοστό του ΑΕΠ ίσο με το 3,26%. Ενώ οι ιδιωτικές δαπάνες ανέρχονταν στο 1,88% ΑΕΠ, ή στο 41,2% των συνολικών δαπανών για την Παιδεία.

Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Αν τώρα κατορθώσει ο ΓΑΠ με ιερές και ανίερες μεθόδους να μαζέψει κάποιους παραπάνω φόρους, που πολύ αμφιβάλω, μιας είτε τα οφειλόμενα ποσά πάνε σε διακανονισμό, είτε οι πολίτες όπου μπορούν και περισσότερο από παλιά, αποφεύγουν να πληρώνουν τα κερατιάτικα του ΦΠΑ, αυτό δεν σημαίνει ότι επανήλθαμε και στο «σωστό δρόμο». Όσο οι φόροι μας θα παίρνουν την άγουσα για τους τοκογλύφους του εσωτερικού και του εξωτερικού, και όσο οι ιδιωτικές δαπάνες σαν ποσοστό των συνολικών κοινωνικών δαπανών θα αυξάνονται, η φορολογία θα ισοδυναμεί απροσχημάτιστα με κλοπή. Και τότε αλλοίμονο στους κλέφτες…