Οι πόρτες των φτωχών

Ας υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται επιτέλους κυβέρνηση, ότι ανακάμπτει η οικοδομική δραστηριότητα, αφού προηγουμένως κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά έχουν χάσει το σπίτι τους, και ότι αποφασίζει κατά προτεραιότητα να κατεβάσει νόμο στη βουλή, σύμφωνα με τον οποίο οποιαδήποτε νέα πολυκατοικία ή συγκρότημα κατοικιών που θα κατασκευάζονται θα πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνουν ένα συγκεκριμένο ποσοστό διαμερισμάτων με χαμηλό ενοίκιο, έτσι ώστε οι νεόπτωχοι να μπορούν να βάλουν ένα κεραμίδι στο κεφάλι τους σε οποια συνοικία της πόλης θελήσουν και να μην δημιουργούνται καστροπολιτείες τύπου Εκάλης, Παλαιού Ψυχικού ή Λατινικής Αμερικής με ηλεκτροφόρα σύρματα, τάφρους και περίτεχνα οχυροματικά έργα.

Μια τέτοια απόφαση θα ξεσήκωνε αναμφίβολα θύελλα αντιδράσεων όχι μόνο στα κανάλια, αλλά και στην ίδια την ελληνική κοινωνία, η οποία θα διέβλεπε στην πρόταση αυτή την αναβίωση του λενινο-σταλινο-μπολσεβίκικου φαντάσματος, έτοιμο με το κονσερβοκούτι στο χέρι ν' απειλήσει τις ελευθερίες και τις περιουσίες των κατά τ' άλλα ανελεύθερων και λεηλατημένων νοικοκυραίων. Διότι τι αξία θα έχει πλέον το ιδιόκτητο διαμέρισμα του κυρίου τάδε, που το χρυσοπλήρωσε, αν αναγκάζεται, λόγω της κομμουνιστογεννούς νοοτροπίας της νέας κυβέρνησης, να συγκατοικεί στο ίδιο οίκημα με κάποιον κύριο δείνα, πρώην τρόφιμο Μπουρναζίου, ή ακόμα χειρότερα Περάματος; Θα μπορεί ν' αντέξει το συγχρωτισμό, το μοίρασμα του ασανσέρ, τις έντονες μυρωδιές της κατσαρόλας, τις φωνασκίες και τα καψουροτράγουδα αυτών των κοινωνικώς δευτεροκλασάτων; Εδώ ολόκληρη Μύκονος σφραγίστηκε, ώστε κανείς επισκέπτης να μην μπορεί να διαβεί τη μπούκα του καραβιού χωρίς ενδελεχή έλεγχο του εκκαθαριστικού της εφορίας. Δεν τα σηκώνει αυτά η ελληνική κοινωνία. Θέλει μεταρρυθμίσεις, θέλει εκσυγχρονισμό, θέλει να γίνει Ευρώπη, θέλει θεσμούς και νόμους που να σέβονται και να διαφυλάσσουν την περιουσία και των μόχθο των πολιτών.

Κι όχι σαν κάτι χώρες, όπως η κομμουνιστική Μεγάλη Βρετανία για παράδειγμα, που για να πάρει μια κατασκευαστική εταιρία άδεια ανοικοδόμησης θα πρέπει πρώτα να δεσμευτεί ότι ένα ποσοστό των κατοικιών ή των διαμερισμάτων θα διατίθενται με προσιτά νοίκια σε κατηγορίες αναξιοπαθούντων. Για το λόγο αυτό και για ν΄αντιμετωπιστεί η οικιστική κρίση, υπάρχουν οι Housing Associations, (Οικιστικές Ενώσεις), ως προμηθευτές κοινωνικής κατοικίας, κατά κανόνα μη κερδοσκοπικές και επιδοτούμενες από το κράτος, οι οποίες διαχειρίζονται μεγάλο αριθμό διαμερισμάτων νοικιάζοντάς τα με χαμηλό νοίκι κατά προτεραιότητα σε δικαιούχους, όπως αυτοί έχουν καταγραφεί στα κατά τόπους δημοτικά συμβούλια.

Το συγκεκριμένο μοντέλο, το οποίο είχε προωθήσει ο Ken Livingstone, δήμαρχος του Λονδίνου μέχρι το 2008, και το οποίο υιοθετήθηκε τόσο στη Σκοτία, όσο και στην Ουαλλία, είχε σαν σκοπό την ανάμιξη των διάφορων κοινωνικών τάξεων για την αποφυγή δημιουργίας γκέτο εργατικών κατοικιών και υποβαθμισμένων προαστίων. 

 

Το μέτρο συνεχίζει να εφαρμόζεται, αλλά από την “πίσω πόρτα”, κιαυτό κυριολεκτικά, αλλάζοντας δηλαδή είσοδο. Με μεγάλη έκπληξη δημοσιογράφοι του βρετανικού Guardian ανακάλυψαν ότι οι ποσοστώσεις διατηρούνται, αν και με διάφορα τερτίπια (λέγε μίζες), αρκετά κουτσουρεμένες, εν τούτοις οι δευτεροκλασάτοι ένοικοι, εν είδη απαρτχάιντ, αποκτούν πρόσβαση στα διαμερίσματά τους όχι από την κύρια χλιδάτη είσοδο με το φροντισμένο lobby, τον θυρωρό και τα τοιαύτα που προορίζονται για τους ιδιοκτήτες, αλλά από την πόρτα υπηρεσίας, αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν διαφορετικό ασανσέρ, αλλά και διαφορετικούς κάδους σκουπιδιών, γραμματοθυρίδες και αποθηκευτικούς χώρους. Τουτέστιν, οι πολυκατοικίες σχεδιάζονται έτσι ώστε οι μεν να μην έρχονται ούτε σε οπτική επαφή με τους δε, πόσο μάλλον σε φυσική. 

 

Η επινοητικότητα των κατασκευαστών μάς δείχνει πώς ένα κατά τα άλλα σοσιαλιστικό μέτρο μπορεί να μεταρρυθμιστεί και να επιβιώσει στο σύγχρονο νεο-φιλελύθερο περιβάλλον,-μπορεί δε κάλλιστα να επεκταθεί και στα μέσα μαζικής μεταφοράς σε πείσμα της Ρόζας Παρκς-, αλλά και να καθησυχάσει τους εγχώριους ανησυχούντες για τα μελλοντικά σοσιαλιστικά πειράματα του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Της αξιολόγησης το κάγκελο!

Την άποψή μας για τη νεοφιλελεύθερη εμμονή της μέτρησης, αξιολόγησης και κατάταξης των πάντων, όσων μπορούν και όσων αντικειμενικά δεν μπορούν να καταταχθούν σε αμερόληπτες ιεραρχικές δομές, την έχουμε  εκφράσει πολλάκις και δεν θα την επαναλάβουμε.

Επί του παρόντος όμως, μιας και η επικείμενη εξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων βρίσκεται ήδη στο προσκήνιο ας δούμε από πιο κοντά περί τίνος πρόκειται. Τι γνωρίζουμε όμως; Ελάχιστα, όχι γιατί μάς το κρύβουν, αλλά γιατί δεν υπάρχει και τίποτε συγκεκριμένο να γνωρίσουμε. Πέρα από πυρέσουσσες παραθυράτες αντιπαραθέσεις για το αν η αξιολόγηση οδηγεί ή όχι σε απολύσεις, αντιπαράθεση για το φύλο των αγγέλων τελικά, γιατί η συγκυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο σ' αυτή τη φάση να το παραδεχτεί, και γιατί η αντιπολίτευση δεν έχει κανένα σημάδι που να το αποδεικνύει, τίποτε επί της ουσίας δεν έχει λεχθεί, για το ποιος δηλαδή θα αξιολογεί και για το ποια θα είναι τα κριτήρια της αξιολόγησης, τα οποία και αποτελούν την πεμπτουσία της αξιολογητικής διαδικασίας.

Το μόνο που γνωρίζουμε είναι μια τεχνική προσέγγιση, αυτή της ποσόστωσης, η οποία όμως αν το καλοσκεφτούμε δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά την δυσπιστία των εισηγητών στην εγγυρότητα της αξιολόγησης γενικά, ανεξάρτητα από κριτήρια, μιας και αυτά δεν έχουν ακόμα θεσπιστεί και τα οποία μπορεί να είναι τα οποιαδήποτε. 

Ας το δούμε πιο συγκεκριμένα. Ποια είναι η ορθολογική διαδικασία για μια αξιολόγηση; 

Καταστρώνουμε πρώτα ένα σχεδιάγραμμα του οργανισμού, καθορίζουμε τις δραστηριότητας και τον αριθμό των ατόμων που νομίζουμε ότι επαρκούν για τη διεκπεραίωση των συγκεκριμένων δραστηριοτήτων και κατόπιν πηγαίνουμε στο διαθέσιμο υπαλληλικό προσωπικό το οποίο και κατανέμουμε στις υπάρχουσες θέσεις, αφού ταιριάξουμε τα απαιτούμενα προσόντα με τα διαθέσιμα. Αν ο οργανισμός χρειάζεται για παράδειγμα 10 γραμματείς με ύψος άνω του 1.70 μ, παίρνουμε απλά τους 10 πιο ψηλούς γραμματείς και βλέπουμε τι κάνουμε με τους υπόλοιπους κοντούς, που μπορεί να είναι πέντε, δέκα ή κανένας. Με τον ίδιο τρόπο συμπληρώνουμε και τις υπόλοιπες θέσεις του οργανισμού. Αν το προσωπικό υπολείπεται των θέσεων ή περισσεύει αυτό είναι έτερον εκάτερον και η λύση που θα δοθεί θα είναι κατόπιν πολιτικής αποφάσεως, πέρα δηλαδή από την αξιολόγηση, η οποία όπως θέλει να λέγεται είναι μια αντικειμενική διαδικασία.

Τι κάνει τώρα ο Μητσοτάκης; Ακριβώς ό,τι κάνει και ο λαικάριος! 

Ο οποίος αποφασίζει εκ των προτέρων και εντελώς αυθαίρετα ότι ο πάγκος θα έχει τριών λογιών πορτοκάλια και αυγά με βάση το κριτήριο του μεγέθους. Πάει το πρωί στο κτήμα ή το κοτέτσι, μαζεύει τα πορτοκάλια ή τα αυγά, τα βάζει κάτω και λέει ότι από τα 90 που έκοψα από τα δέντρα ή από τα 90 αυγά που γέννησαν το βράδυ οι κότες, τα μεγαλύτερα 30 θα τα ονομάσω ΑΑΑ, τα επόμενα 30, ΑΑ και τα τελευταία 30, Α. 

Φυσικά θα μπορούσε πάλι αυθαίρετα να ορίσει ότι στον πάγκο θα υπήρχαν δυο ή τεσσάρων ή εκατό ειδών πορτοκάλια και αυγά, χωρίς κανέναν περιορισμό, διότι οι θέσεις στον πάγκο είναι όλες ισοδύναμες και δεν απαιτεί κάθε μια από αυτές ιδιαίτερα προσόντα για να καλυφθεί. Αν αποφάσιζε να χωρίσει τον πάγκο σε δυο λογιών αυγά, από 45 σε κάθε κατηγορία, τότε 15 αυγά που πριν ανήκαν στην μεσαία κατηγορία ΑΑ, τώρα θα βρίσκονταν στην πρώτη. Προφανώς, αυτό δεν θα έλεγε τίποτα για την ποιότητα των αυγών, μιας και ανάλογα με τις διαθέσεις του αυγουλέμπορα ένα αυγό θα μπορούσε να θεωρηθεί είτε άριστο είτε δευτεράντζα.

Αν ο Μητσοτάκης πίστευε πραγματικά πως μπορούσε να υπάρξει αντικειμενική αξιολόγηση θα έπραττε όπως ακριβώς περιγράψαμε τρεις παραγράφους παραπάνω. Με το να θεσπίζει αυθαίρετες ποσοστώσεις,  κάνει όπως και ο μικροπωλητής των λαικών αγορών, δηλαδή παρακάμπτει a priori την αντικειμενικότητα της διαδικασίας.

Γιατί το κάνει όμως αυτό; Διότι το λέει η Τρόικα. Πιστεύει πραγματικά η Τρόικα ότι μια τέτοια αξιολόγηση μπορεί να είναι αντικειμενική και να βοηθήσει όντως "στην αναβάθμιση του δημόσιου τομέα και στην καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη;". Ούτε καν! Γιατί το κάνει όμως; 

Πολύ απλά για να αναγκάσει τις πολιτικές συμμορίες που κυβέρνησαν τόσα χρόνια την Ελλάδα να ταπεινωθούν τόσο ώστε να σκύψουν και να φάνε τελικά τον ίδιο τους τον εμετό. Όπως ακριβώς έκανε και η γιαγιά μου στα απείθαρχα εγγόνια της.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Μαζική επιστροφή της ενέργειας στο δημόσιο και τους δήμους

Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 παρατηρείται μαζική στροφή για την επιστροφή της ενέργειας, δικτύων και ηλεκτρισμού, στα χέρια των τοπικών κυβερνήσεων και τους δήμους.

Ανάμεσα στο 2007 και 2012 έχουν συσταθεί πάνω από 60 καινούργιες τοπικές μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και πάνω από 190 δίκτυα έχουν επιστρέψει σε δημόσια χέρια.

Επιπλέον, όλες οι υπάρχουσες παραχωρήσεις στους ιδιώτες πρόκειται να αναθεωρηθούν μέχρι το 2016, οπότε και λήγουν οι περισσότερες άδειες, με τα 2/3 των τοπικών κοινοτήτων να έχουν εκφραστεί υπέρ της επαναγοράς των μονάδων και των δικτύων, καθώς και των μετοχών των ιδιωτών σε περισσότερες από 850 απ' αυτές.

Εκστρατείες διεξάγονται στις περισσότερες μεγάλες πόλεις της Γερμανίας. Το Αμβούργο, κατόπιν δημοψηφίσματος επαναγόρασε πρόσφατα τη μονάδα παραγωγής. Στο Βερολίνοτο αντίστοιχο δημοψήφισμα απέτυχε παρά τρίχα να τελεσφορήσει μιας και παρουσιάστηκε το 24%, αντί του προβλεπόμενου από το νόμο 25% του εκλογικού σώματος. Πάντως από αυτό το 24%, πάνω από 80% εκφράστηκε υπέρ της επαναγοράς. 

Ο επόμενος πίνακας δείχνει ανά κρατίδιο και για την 5-ετία 2007-2012, τον αριθμό των νέων δημόσιων μονάδων ηλεκτροπαραγωγής (1η στήλη),  τον αριθμό των δικτύων που αγοράστηκαν από το δημόσιο και τους δήμους (2η στήλη), και τον αριθμό των υπόλοιπων επαναδημοτικοποιήσεων στον τομέα της ενέργειας (3η στήλη).

Εδώ βλέπουμε τις χρονιές  και  τις χώρες, (πλην Γερμανίας) που επαναγόρασαν ιδιωτικές μονάδες παραγωγής.

Η κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ να ζητήσει δημοψήφισμα ήταν κατά την άποψή μου καλή, άσχετο αν θα μαζέψει τις 120 ψήφους ή όχι. Αυτό όμως που μου κάνει εντύπωση, είναι ότι της έκκλησης για δημοψήφισμα ΔΕΝ προηγήθηκε ούτε μια δημοσκόπηση, όπως θα ήταν το λογικό, που να δείχνει τον μπούσουλα στα κόμματα για το πού πάει η κοινή γνώμη.  Αστοχία, παράλειψη, κομματική τακτική; Περίεργο, πάντως...

 INFO

"Energy Liberalisation, privatisation and public ownership",  September 2013 

by David Hall, Sandra van Niekerk, Jenny Nguyen, Steve Thomas 

PSIRU, University of Greenwich, UK

Η αφόρητη γραφειοκρατία του ιδιωτικού τομέα

Όταν μιλάμε για γραφειοκρατία ο νους του καθενός πηγαίνει φυσικά στην κρατική γραφειοκρατία, η οποία έχει συνδεθεί με ποικίλα στερεότυπα, όπως σπατάλη, αναποτελεσματικότητα και διαφθορά. Η πάταξη επομένως όλων των ανωτέρω δυσλειτουργιών θα επέλθει μόνο με τη συρρίκνωση του κράτους και την αξιολόγηση, εξου και η πρεμούρα με τις ιδιωτικοποιήσεις και την απόσπαση ζωτικών για την κοινωνία λειτουργιών από το κράτος και την απόδοσή τους σε ιδιωτικούς οργανισμούς. Μπορεί οι περισσότεροι να ενοχλούνται με τη χρήση της λέξης “στερεότυπα”, μιας και είναι εντελώς πεπεισμένοι ότι έτσι έχουν τα πράγματα, δύσκολα όμως θα προσκομίσουν αποδεικτικά στοιχεία που να τεκμηριώνουν τις πεποιθήσεις τους. Επειδή στην Ελλάδα δεν θεωρείται αναγκαίο να υποστηρίζει κάποιος τις απόψεις του με απτά στοιχεία, τα οποία είναι αρκετό να υποκαθίστανται με αβανταδόρικες ατάκες, ανεκδοτολογικά περιστατικά, λογοδιάρροια και ακατάσχετη παραθυράτη μπουρδολογία, θα προστρέξουμε πάλι στις ΗΠΑ και στα δικά τους στατιστικά στοιχεία.

70% των αμερικανών συμφωνούν ότι η κυβέρνηση είναι σπάταλη και αναποτελεσματική, κι ότι το μισό από το ένα δολάριο που πάει στα ασφαλιστικά ταμεία χάνεται στο βόθρο της σπατάλης. Το Λογιστήριο του Κράτους όμως έχει άλλη γνώμη. Το ίδιο και η Έκθεση του Al Gore για την Κυβερνητική Αποδοτικότητα που εξέτασε ενδελεχώς όλα τα κλιμάκια της κρατικής γραφειοκρατίας. Το εύρημα ότι η σπατάλη συνοψίζεται σε λιγότερα από δυο σεντ στο δολάριο δεν φαίνεται ότι αρκεί να αναστρέψει πάγιες αντιλήψεις, βαθιά ριζωμένες από τον βομβαρδισμό δεκαετιών της ιδιωτικής προπαγάνδας των ΜΜΕ.

Κι έτσι, εξ αιτίας του βομβαρδισμού αυτού είναι αδιανόητο να βρεθεί έστω και μια σταλιά χώρος να χωρέσει την γραφειοκρατία του ιδιωτικού τομέα, γραφειοκρατία η οποία μεταφράζεται ομοίως σε σπατάλη, αναποτελεσματικότητα και διαφθορά (έχει κανείς αντίρρηση ως προς αυτό;). Μοιάζει σα σχήμα οξύμωρο, αλλά γιαυτό ευθύνεται η προπαγάνδα και όχι η πραγματικότητα. Η πληθώρα των ερευνών σχετικά με την σύγκριση της αποδοτικότητας των κυβερνήσεων και των ιδιωτικών οργανισμών στην παροχή δημόσιων αγαθών, όπως ενέργεια και νερό δεν παρήγαγε κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς, ούτε ως κόστος, ούτε ως ποιότητα. Εκεί όμως που τα αποτελέσματα είναι σαφή και με μεγάλη διαφορά υπέρ των κρατικών παρόχων είναι στην υγεία και την εκπαίδευση.

Το ότι το αμερικανικό σύστημα υγείας είναι εξωφρενικά ακριβό και επιλεκτικό σε σύγκριση ας πούμε με το βρετανικό είναι πασίγνωστο και τεκμηριωμένο. Αντιστοιχεί στο 13.6% του ΑΕΠ, ενώ ο μέσος όρος των 13 βιομηχανοποιημένων χωρών του ΟΟΣΑ είναι στο 8.2%. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την ανώτατη εκπαίδευση, όπου τα κόστη των ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι πάνω από τριπλάσια σε σχέση με αυτά των δημοσίων και πολιτειακών.

Τι είναι αυτό όμως που ανεβάζει το κόστος της ιδιωτικής περίθαλψης; Η γραφεικρατία!

Τα διοικητικά κόστη στις ΗΠΑ απομυζούν 31 σεντ για κάθε δολάριο που δαπανάται στην Υγεία, σε σύγκριση με 17 σεντ στον Καναδά. Και πού οφείλεται αυτή η διαφορά; Στη χαρτούρα και στο υπερβολικό προσωπικό. Ο μεγαλύτερος πάροχος υγείας στη Μασαχουσέτη απασχολεί 6682 άτομα για 2.7 εκ. συνδρομητές, πολύ περισσότερα απ' ότι το κρατικό σύστημα υγείας του Καναδά για 25 εκ. . Και γιατί χρειάζονται τόσοι πολλοί; Όπως λέει ο Κρούγκμαν, όχι φυσικά για να παρέχουν καλύτερες υπηρεσίες, αλλά για να κινούν διαδικασίες ώστε να μεταφέρουν τα κόστη σε οποιονδήποτε άλλο εκτός της δικής τους εταιρίας.

Άλλοι λόγοι είναι η επικάλυψη πολλών εταιριών για τον ίδιο λόγο. Κάθε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία πρέπει να διατηρεί τα δικά της αρχεία και να αναπτύσσει το δικό της σύστημα κάλυψης, τιμολόγησης και πληρωμών. Κι αν στα έξοδα υπολογίσουμε και το κέρδος, όλα αυτά προσθέτουν ένα 15%-25% στο ιδιωτικό ασφαλιστικό πρόγραμμα. Αντιθέτως τα διοικητικά κόστη του κυβερνητικού Medicair ανέρχονται μόλις στο 3%.

Ας πάμε τώρα στην Εκπαίδευση.

Βάσει του γνωστού νεοφιλελεύθερου μάντρα ότι ο ανταγωνισμός παρέχει καλύτερες υπηρεσίες και σε χαμηλότερο κόστος, θα έπρεπε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στις ΗΠΑ να κατέβαζαν το κόστος όχι μόνο το δικό τους, αλλά και των δημοσίων. Αυτό που συνέβη όμως είναι ότι αντί να κατεβάσουν το κόστος το ανέβασαν και μάλιστα το πολλαπλασίασαν. Για παράδειγμα, στο πολιτειακό πανεπιστήμιο της Μινεσσότα, τα δίδακτρα ανέβηκαν πάνω από δυο φορές στη δεκαετία, στα 13.500 δολάρια. Στα ιδιωτικά η αύξηση ήταν μικρότερη, αλλά με δίδακτρα στα 30.000 δολάρια κατά μέσο όρο τα περιθώρια είναι αντικειμενικά στενά.

Και ο λόγος της αποτυχίας; Πάλι η γραφεικρατία και τα κόστη της!

Όπως φαίνεται στο παραπάνω γράφημα, οι κάθετες μπάρες στ' αριστερά δείχνουν, ενδεικτικά για το πανεπιστήμιο της Μινεσσότα, το ποσοστό αύξησης του κόστους την περίοδο 2001-2012 των διοικητικών δαπανών, κατά 45% και των δαπανών που σχετίζονται αποκλειστικά με τη διδασκαλία, όπως μισθοί καθηγητών, εργαστήρια κλπ., κατά 15.6%. Η διαφορά είναι παραπάνω από εμφανής. Την ίδια περίοδο η αύξηση των φοιτητών είναι 22.4%,.

Οι καμπύλες στα δεξιά αναφέρονται σ' όλα τα πανεπιστήμια συνολικά, τόσο στα δημόσια, όσο και στα ιδιωτικά και δείχνουν την αύξηση των διδάκτρων, κατά 92%, πολύ παερισσότερο από την αύξηση του κόστους της ιατρικής περίθαλψης (47%) και του δείκτη τιμών καταναλωτή (27%). Από τη σύγκριση των δυο αυτών γραφημάτων είναι εμφανές πού πηγαίνουν τα δίδακτρα. Στη διοίκηση και όχι στη διδασκαλία.

Θα μου αντιτείνετε όμως ότι αυτό δεν αφορά τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά μόνο τα δημόσια. Είναι όμως λάθος. Διότι η αναλογία διοικητικού προσωπικού προς φοιτητές είναι μεγαλύτερη στα ιδιωτικά, απ' ότι στα δημόσια: 9 διοικητικοί για 100 φοιτητές στα ιδιωτικά, 8, στα δημόσια. Ειδικά για το Vanderbilt η αναλογία φτάνει στους 64 διοικητικούς ανά 100 φοιτητές, στο Rochester τους 40 και στο John Hopkins, τους 31. Την περίοδο 1975-2005 ο αριθμός των διοικητικών στα δημόσια πανεπιστήμια αυξήθηκε κατά 66%, ενώ στα ιδιωτικά κατά ...135%.

Και φυσικά οι πανεπιστημιακές διοικήσεις έχουν και τα δικά τους golden boys, με μισθούς που αγγίζουν το εκατομμύριο. Και όπως μετά την κρίση τα τραπεζικά golden boys συνέχισαν να διεκδικούν και να λαμβάνουν τα χρυσά τους bonus, με τα χρήματα των φορολογουμένων αυτή τη φορά, κάτι παρόμοιο συνέβη και στην πλειονότητα των πανεπιστημίων. Οι διοικήσεις προτίμησαν να παγώσουν τις προσλήψεις και τους μισθούς του διδακτικού προσωπικού, να κλείσουν τμήματα και να απολύσουν διδάσκοντες, παρά να πειράξουν έστω και ένα σεντ από τις παχυλές αμοιβές τους.

Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια εν τέλει αποτέλεσαν κακή παρέα για τα δημόσια, για το λόγο ότι τα ανάγκασαν να δρουν με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια. Δηλαδή να πασχίζουν με όρους marketing να προσελκύουν εξωτερικές χορηγίες και φοιτητές, που σημαίνει να αναγκάζονται να ξοδεύουν το 1/4 τουλάχιστον του προυπολογισμού τους σε συμβούλους, σε άσχετα meetings, σε κατάρτιση στρατηγικών πλάνων, το περιεχόμενο των οποίων ουδείς μπορούσε να θυμηθεί τον επόμενο μήνα, σε επιτροπές επί επιτροπών για θέματα που έπρεπε να εφευρεθούν ώστε οι διοικήσεις να διατηρούν τα πόστα τους και την ισχύ, σε διοικητικές ιεραρχίες απίθανης κλιμάκωσης και μηδενικής επαφής, σε κατασκευή πολυτελών campus με πισίνες, τζακούζι, τοίχους αναρρίχησης κλπ για να γητεύουν φοιτητές και να κερδίζουν θέσεις στις αξιολογήσεις των League Tables, σε psychobubble σεμινάρια για “την ενδυνάμωση του εσωτερικού κόσμου” και “για το πώς να γίνεις επιτυχημένος”, και σε ο,τιδήποτε μαρκετίστικο και εξω-εκπαιδευτικό.

Πάντως, όσοι σκέφτηκαν να εξομοιώσουν την Εκπαίδευση και την Υγεία με συνήθη προιόντα, θα πρέπει να απογοητεύτηκαν γιατί τα συγκεκριμένα αποδείχτηκαν εντελώς απείθαρχα και προδοτικά των προσδοκιών.

INFO

Η Ιδιωτική Εκπαίδευση καταστρέφει τη Δημόσια

Deans List: Hiring Spree Fattens College Bureaucracy—And Tuition

Administrators Ate My Tuition

The New Bureaucracy: Waste and Folly in the Private Sector

The Case FOR Bureaucracy