Αριστερά και δόσεις

Δεν νομίζω να φέρει κανείς αντίρρηση στη διαπίστωση ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας διαφωνεί με την παρουσία της τρόικα εδώ και με τις προσταγές της για εσωτερική λιτότητα.

Η διαφωνία αυτή, που συν τω χρόνω εξελίσσεται σε μίσος, προέρχεται αφ’ ενός από την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, (αφού μας διαγουμίζουν ανενόχλητα), και το τσαλαπάτημα της ατομικής αξιοπρέπειας, (αφού μας βιάζουν κανονικά), και αφ’ ετέρου όχι μόνο από τη σκληρότητα των μέτρων αλλά και από την άδικη κατανομή τους. Αν η κατανομή των μέτρων συμπεριελάμβανε, αντί να τα αφήνουν να σουλατσάρουν ανενόχλητα και να μας επιτιμούν, και τα πολιτικά λαμόγια, που αποτελούν και την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου, τότε η οργή και το μίσος θα έπαιζαν σε χαμηλότερες νότες.

Εφ όσον λοιπόν διαφωνούμε με την παρουσία και την πολιτική της τρόικα, δεν μπορεί παρά να συμφωνούμε με την απουσία της. Δηλαδή, αυτό θα σήμαινε ότι και το ευρέως διαδεδομένο σύνθημα «Τroika Gο Home», θα το εννοούσαμε ίσαμε το μεδούλι.

Για να δούμε όμως αν το εννοούμε. Το να στείλεις την τρόικα στο διάολο, μαζί με τις πολιτικές της, σημαίνει ότι ταυτόχρονα στέλνεις στο διάολο και το χρυσό και το λίβανο και τη σμύρνα, τα οποία αυτή φέρει ως δώρα στον ελληνικό λαό. Γιατί αλλιώς, το να θέλεις μόνο τα δώρα αποκομμένα από τις προϋποθέσεις, καταντά σχήμα οξύμωρο, και σχήμα κατάλληλο για μωρόπιστους μόνο και κουφιοκεφαλάκηδες.

Εδώ υπάρχουν δυο δυνατότητες. Είτε αρνείσαι τα δώρα, οπότε καταργούνται αυτόματα και οι φορείς και οι προϋποθέσεις των δώρων, είτε αποδέχεσαι τα δώρα και προσπαθείς να αλλάξεις τις προϋποθέσεις που τα συνοδεύουν. Όπως είναι φανερό το σύνθημα «Troika Go Home» ταιριάζει μόνο σε όσους αποδέχονται το πρώτο σκέλος της διάζευξης και όχι σε αυτούς που κλίνουν προς το δεύτερο.

Ένα καλό ερώτημα θα ήταν λοιπόν με ποιο μέλος της προηγούμενης διάζευξης συντάσσονται τα τρία μεγάλα κόμματα, ΝΔ, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. (Το Πασόκ πλέον δεν αποτελεί μεγάλο κόμμα).

Η ΝΔ στα λόγια συντάσσεται με το δεύτερο σκέλος, θέλει την Τρόικα, θέλει τα δώρα, αλλά παίζει στις προϋποθέσεις. Αυτό είναι το περίφημο μίγμα, το οποίο λίγο μας ενδιαφέρει σε τι συνίσταται, μιας και κανένας δεν πιστεύει, το έδειξε κιόλας έμπρακτα με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, ότι το μίγμα αυτό θα έχει διαφορετικά συστατικά. Άντε, το πολύ πολύ, αντί για κέικ πορτοκάλι αλά Τρόικα, να έχουμε ένα κέικ μανταρίνι, αλά Τρόικα, επίσης.

Το ΚΚΕ είναι κάπου στο 3285 μΧ, όποτε και όλα θα λυθούν. Ποντάρει βασικά στο ότι κανένας άνθρωπος από το σήμερα δεν θα ζει ως τα τότε για να θυμάται. Ουσιαστικά το ΚΚΕ μπορεί να θέτει στα λόγια θέμα παραμονής ή όχι της Τρόικα, μπορεί να θέτει έμμεσα θέμα προϋποθέσεων, καθ’ όσον αντιπαλεύει σθεναρά, και μπράβο του, τα αποτελέσματα των προϋποθέσεων αυτών στο χώρο της εργασίας, αλλά δεν θυμάμαι να έχει θέσει άμεσα ζήτημα για τα δώρα. Πράγμα που σημαίνει ότι το χρήμα των bail outs το αφήνει να αιωρείται σε μια γκρίζα ζώνη και θολή. Διότι, διαφορετικά, δεν θα έμενε στο εντελώς ψευδεπίγραφο σύνθημα «Δε θέλουμε την Τρόικα», αλλά θα υιοθετούσε το εντελώς δραστικό «Δεν θέλουμε τα λεφτά της Τρόικα». Έχει μεγάλη διαφορά το ένα από το άλλο. Τι είναι η Τρόικα με τη μοναδική πηγή της ισχύος της, που είναι οι δόσεις; Το πανίσχυρο Vim! Τι είναι η Τρόικα χωρίς αυτή τη μοναδική πηγή ισχύος; Το τίποτα, το μηδέν, το κενό!

Στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί πολυφωνία, με κάποιες συνιστώσες να συντάσσονται με το πρώτο σκέλος της διάζευξης και άλλες με το δεύτερο. Στο ΣΥΝ επικρατεί κι εκεί πολυφωνία, αλλά απ’ ότι αντιλαμβάνομαι, η κύρια γραμμή είναι και στο ένα «είτε» και στο άλλο. Κοντολογίς, και διώχνουμε την Τρόικα και ταυτόχρονα κάνουμε καλύτερη διαπραγμάτευση, επιδιώκοντας ένα καλύτερο μίγμα από αυτό του Σαμαρά. Δηλαδή, κάτι σαν κέικ καρότου με καρύδια, πασπαλισμένο με γλάσο λεμονιού. Η διαφορά είναι ότι το κέικ Σαμαρά έχει γέμιση με φόρους, ενώ το κέικ ΣΥΝ έχει γέμιση με χρέος. Ο Σαμαράς θα διαπραγματευτεί τους φόρους, ενώ ο ΣΥΝ τις δόσεις του χρέους και το σκόντο.

Οι δόσεις όμως δεν είναι ξέχωρες από το σκοπό που δίνονται, που είναι το χρέος. Επομένως αποδεχόμενοι τις δόσεις, και εξ αυτών την Τρόικα, αποδεχόμαστε ταυτόχρονα και το χρέος. Ενώ, μη αποδεχόμενοι τις δόσεις, ουσιαστικά δεν αποδεχόμαστε το χρέος. Έτσι, απλά.

Κοντολογίς, «τρόικα, δόσεις, χρέος» αποτελούν μια αγία, ομοούσια και αδιαίρετη τριάδα. Όπως δεν μπορείς να χωρίσεις τον πατέρα από τον υιό και από το άγιο πνεύμα, έτσι δεν μπορείς να χωρίσεις την τρόικα από τις δόσεις και από το χρέος. Είτε τα αποκηρύσσεις όλα μαζί, είτε τα αποδέχεσαι όλα μαζί. Μεσοβέζικες λύσεις δεν υπάρχουν. Μόνο μπερδεύουν και απωθούν. Ειδικά σήμερα, που χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ καθαρές προτάσεις και στρατηγικές.

Και η αριστερά συνεχίζει να μπερδεύει.

περί ονομάτων και καταλήξεων

κ. Παπαδημούλη, αν σε προ μηνών ερώτηση κάποιου πανελίστα στην tv, για το αν η Αριστερά είναι έτοιμη να κυβερνήσει, είχατε απαντήσει με «Ναι», αντί για το ελπιδοκτόνο «Όχι», σήμερα θα μπορούσατε να λέγεστε, αντί για Παπαδημ-ούλης, Παπαδήμ-ος.

Κρίμα, για μια Αριστερά, με το τόσο αγωνιστικό και ένδοξο παρελθόν να μην μπορεί σήμερα να ξεκολλήσει από υποκοριστικά και μειωτικές καταλήξεις και να σαρώσει.

Από το Σύνταγμα στον Κορυδαλλό

Ας πούμε ότι η κα Μιράντα Ξαφά, ο κ. Στέφανος Μάνος και το κολλητήρι κ. Πάσχος αποφασίζουν να απολύσουν 50, 000 δημοσίους υπαλλήλους. Αν θεωρήσουμε ότι κάθε ένας απ’ αυτούς στοιχίζει βαρύ βαρύ 2,000 ευρώ μηνιαίως, τότε η κυβέρνηση θα μπορεί να στέλνει κάθε μήνα στους τραπεζίτες ένα δωράκι ίσο με 100 εκατ. ευρώ.

Η βουλή, από την άλλη, για 300 έχει ένα μηνιαίο προϋπολογισμό ίσο με περίπου 20 εκατ. ευρώ. Δηλαδή 10,000 δημόσιοι υπάλληλοι συντηρούν 300 αναλογία που θα τη ζήλευαν και οι ρωμαίοι αυτοκράτορες.

Δεδομένου ότι οι περισσότεροι βουλευτές δεν είναι μόνο άχρηστοι και επικίνδυνοι, αλλά και ύποπτοι για ποινικά κολάσιμες πράξεις, θα πρότεινα οι εργασίες της βουλής να μεταφερόντουσαν σε κάποιο άλλο κτήριο με λιγότερες ανέσεις μεν, αλλά λειτουργικό. Άλλωστε τον περισσότερο χρόνο τα έδρανα παραμένουν κενά, και οι μόνες στιγμές που γεμίζουν είναι όταν οι αρχηγοί, χρειάζονται κλακαδόρους για τους θεόπνευστους λόγους τους και γλάστρες για την τηλεοπτική τους εικόνα .

Έτσι, σαν ένα τέτοιο δημόσιο κτήριο θα πρότεινα τις φυλακές Κορυδαλλού, όχι φυσικά τα κελιά, προς θεού δεν εννοώ κάτι τέτοιο, αλλά την πολύ ευρύχωρη και πρόσφατα ανακαινισμένη αίθουσα συνεδριάσεων του συγκροτήματος. Νομίζω ότι μια τέτοια μεταφορά θα έδινε ένα πολύ ευχάριστο και υπεύθυνο μήνυμα στον εξαγριωμένο κόσμο.

Τώρα, βέβαια υπάρχουν και κάποιοι καλοί βουλευτές οι οποίοι δεν θα ήθελαν να συνδεθεί η φυσιογνωμία τους με ένα τέτοιο χώρο και θα έλεγα δικαίως.

Αυτοί λοιπόν οι βουλευτές θα μπορούσαν πάραυτα να διαχωρίσουν τα τσανάκια τους από τον υπόλοιπο συρφετό και να κάνουν κάτι πολύ χρήσιμο। Να εγκαταλείψουν τα μαντριά και τις στρούγκες του Περισσού και της Κουμουνδούρου, και καθώς πήρε και καλοκαιριάζει, να βγάλουν τραπεζάκια, δλδ τα γραφεία, έξω στα πάρκα και τις πλατείες, στο κέντρο και τις γειτονιές, και να αρχίσουν να ακούνε πρώτα και μετά να μιλάνε με τον κόσμο. Να μοιράζουν διαφωτιστικά άρθρα, μπροσούρες, να παίζουν βίντεο με ο,τιδήποτε θεωρούν χρήσιμο και διαφωτιστικό, κι αυτό κάθε μέρα, δυο βάρδιες τη μέρα, κι άμα λάχει και τρεις, για τους ξενύχτες.

Έχει μάλλον η Αριστερά ξεχάσει, πως ο καλύτερος δρόμος για τη βουλή δεν είναι από τα γραφεία, αλλά από τις πλατείες, τα πάρκα και τους δρόμους. Καιρός λοιπό να το θυμηθεί, αν θέλει πραγματικά να προσφέρει...

Αριστερά και ΟΝΕ

Αν και κοινοτοπία πια, θα επαναλάβω ότι η Αριστερά είναι διασπασμένη σε πολλά μικρά κομμάτια τα οποία δεν φαίνεται να συνεννοούνται μεταξύ τους, τόσο για την προέλευση της κρίσης, όσο και για τον τρόπο εξόδου από αυτή, έχοντας σαν αποτέλεσμα, την αδυναμία σύγκλισης σε ένα συγκεκριμένο αίτημα, το οποίο όλοι μας θα θέλαμε να καταστεί σημαία κα λάβαρο κάτω από το οποίο και θα ενώνονταν οι φωνές του ξεσηκωμένου και αγρίως πληττόμενου εργαζόμενου κόσμου.

Απ’ όσο μπορώ να κρίνω, αν αφήσουμε στην άκρη τις μικροδιαφορές, τους τακτικισμούς και τις ηγετικές βλέψεις παραγόντων και παραγοντίσκων, οι οποίες ως ένα σημείο μπορεί να δρουν αποτρεπτικά και διασπαστικά, η μεγάλη διαχωριστική γραμμή που καθιστά τη σύγκλιση σε ένα έστω minimum σύμφωνο τακτικής εξόδου από την κρίση και της μετέπειτα πορείας, ένα δύσκολο εγχείρημα, δεν είναι εκεί, αλλά στην ίδια τη στάση που τηρείται απέναντι στο concept Ευρώπη. Εν ολίγοις, το εμπόδιο βρίσκεται στη διαφορά εκτιμήσεων σχετικά με το ειδικό βάρος της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της ΟΝΕ στο σημερινό αποτέλεσμα. Αν για ένα μέρος της αριστεράς η έξοδος από την ΟΝΕ αποτελεί αδιαπραγμάτευτο όρο ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας, ενώ για ένα άλλο όχι, όπως καταλαβαίνετε η πολυπόθητη σύγκλιση του κόσμου της Αριστεράς προσκρούει σε ένα μεγάλο και αντικειμενικό εμπόδιο.

Ενώ κάποιοι χώροι έχουν λάβει σαφή θέση εκτός ΟΝΕ, με έξοδο δηλαδή από το ευρώ, προτείνοντας είτε κούρεμα και αναδιαπραγμάτευση, είτε παντελή άρνηση του χρέους, ο Συνασπισμός για παράδειγμα παραμένει στην αναδιαπραγμάτευση μεν, εντός ΟΝΕ δε. Το ΚΚΕ, από την άλλη, ενώ κατάφερε επιτέλους να ξεστομίσει με τρόπο που δεν χωρά παρερμηνείες ότι το χρέος, το δημόσιο δεν πρόκειται να το αναγνωρίσει, εν τούτοις για τη στάση του σε σχέση με την ΟΝΕ, κρατά ακόμα τα κιτάπια του κλειστά. Είναι απορίας άξιο, ότι ενώ σε πρότερους καιρούς δεν άφηνε καμιά αμφιβολία για τον αντι-ευρωπαισμό του, στην παρούσα συγκυρία, το σύνθημα «Έξω από την Ευρώπη των μονοπωλίων», για παράδειγμα, φαίνεται να έχει μυστηριωδώς θαφτεί.

Αμφότερες οι προσεγγίσεις, εντός-εκτός ΟΝΕ, έχουν τα καλά και τα κακά τους, τα επιχειρήματα και τ’ αντεπιχειρήματά τους, και ενώ οι διαξιφισμοί σε ένα περιορισμένο, είναι αλήθεια, δημόσιο διάλογο δίνουν και παίρνουν, οι ηγεσίες συνεχίζουν να παραμένουν εκτός, και το μέλλον να διαγράφεται αρκετά δυσοίωνο.

Φυσικά, οι καιροί δεν ευνοούν, ο πάσα εις πολιτικός σχηματισμός να θεωρεί ότι μπορεί να δρα αφ’ υψηλού κι αφ’ εαυτού και να χαράζει γραμμές εκτός και ερήμην της κοινωνίας. Αυτά τα δυο, το μάθαμε πλέον, οφείλουν να βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση και αλληλεπίδραση. Και ως προς αυτό, τα κόμματα της αριστεράς εμφανίζονται αρκετά αμήχανα. Αφ’ ενός συνεχίζουν να διατηρούν μια απόσταση ασφαλείας από το κίνημα, αφ΄ ετέρου και το κίνημα το ίδιο, όπως πάει να συγκροτηθεί είτε στις διαδηλώσεις, είτε αυθόρμητα στις γειτονιές, εμφανίζεται να κρατάει μια ακόμα μεγαλύτερη απόσταση. Μα έτσι, δουλειά δεν γίνεται. Σε συνθήκες αμοιβαίας καχυποψίας κάποιος πρέπει να αναλάβει δράση για να διαλυθεί. Και το ποιοι πρέπει να είναι αυτοί δεν χρειάζεται να το επαναλάβουμε.

Αν οι πολιτικοί σχηματισμοί έχουν μια άλφα άποψη για τις δομικές παραμέτρους της κρίσης και το δρόμο ξεπεράσματος αυτής, η κοινή γνώμη, όπως αποτυπώνεται στις ποικίλες δημοσκοπήσεις και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, έχει ακόμα περισσότερες. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι, παρά την πλύση εγκεφάλου που υφίστανται από τα ΜΜΕ, πολύ ελάχιστοι πια πιστεύουν ότι τα μέτρα συνιστούν λυσιτελές πρόγραμμα εξόδου και ότι ακόμα πιο λίγοι επιθυμούν την εφαρμογή τους. Αυτό είναι πλέον σαφές.

Από την άλλη μεριά όμως, εφ’ όσον δεν υπάρχει αρκετή διασαφήνιση για το ποιες είναι οι πολιτικές προεκτάσεις και συνδηλώσεις τεχνικών όρων όπως «αναδιαπραγμάτευση», και «αναδιάρθρωση» του χρέους, «παύση» και «στάση» πληρωμών, έως και άρνηση αυτών, είναι λογικό να επικρατεί σύγχυση και οι κατά καιρούς δημοσκοπήσεις να μην αποτυπώνουν το ακριβές κλίμα. Δηλαδή, πόσο ασφαλή συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε σχετικά με την συγκατάθεση του κόσμου στην παύση πληρωμών, από μόνο το δημοσκοπικό εύρημα της VPRC, (Μάιος 2010), όπου το 55% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι για την κρίση φταίει το ευρώ; Αν, για παράδειγμα και εντελώς υποθετικά, ετίθετο σαν αίτημα από την αριστερά, το «Έξω από την ΟΝΕ», θα ήταν πάλι το 55% αυτοί που θα ήταν διατεθειμένοι να το ασπαστούν; Όχι, φυσικά, γιατί όταν το ερώτημα περί εξόδου τίθεται ευθέως, μόνο το 25% του δείγματος απαντάει θετικά.

Το ότι η κοινή γνώμη είναι αρκετά συγκεχυμένη φαίνεται από τις απαντήσεις και σε περαιτέρω ερωτήματα, όπως στο περί αναδιαπραγμάτευσης του χρέους με ένα (55%) να απαντάει θετικά, και στο περί στάσης πληρωμών προς τους διεθνείς δανειστές, με ένα (32%). Πόσο όμως είναι γνωστό ότι υπάρχουν ειδών ειδών αναδιαπραγματεύσεις και ότι στη μια περίπτωση μπορεί και να γλιτώσουμε, ενώ στην άλλη. να την πατήσουμε χειρότερα κι από τώρα; Πόσο γνωστό είναι ότι στάση πληρωμών εντός ΟΝΕ δεν έχει καν νόημα;

Αυτό που θεωρώ επιτακτικό αυτή τη στιγμή είναι η Αριστερά ν’ αφήσει τα γραφεία της, και τον ρητορικό, ασαφή, αόριστο και ξύλινο λόγο της και να εξαπολύσει σε γειτονιές και πόλεις μια ολομέτωπη πληροφοριακή επίθεση. Με σοβαρότητα, με επεξεργασμένες απόψεις, με νούμερα και με στοιχεία, με ειλικρίνεια και με ευθύτητα. Τέρμα οι παπαριές και οι προχειρότητες. Να μιλήσει με τον κόσμο, και να τον ακούσει. Να πάρει και να δώσει, να συντονίσει και να τον καλύψει όταν χρειαστεί.

Και τέλος, πόσο δύσκολο είναι τέλος πάντων, εκπρόσωποι απ’ όλες τις τάσεις, συνιστώσες, και κόμματα του χώρου να βρεθούνε από κοινού και να συζητήσουν πάνω σε ένα minimum πρόγραμμα σύγκλισης; Κι αν δεν τα βρουν για την ΟΝΕ, ας κατεβούνε ένα σκαλί παρακάτω και ας συμφωνήσουν σε κάτι πιο άμεσο. Θα είναι μια καλή αρχή. Έστω και την τελευταία στιγμή κάτι από την υπόληψή τους μπορεί να σωθεί!

Η Αυτοκριτική ενός Αριστερού

Υποθέτω ότι τo σύγχρονο κίνημα Tea Party στην Αμερική δεν το ακούτε για πρώτη φορά. Όχι, το πάρτι με τα ούζα. Το άλλο. Το «σεμνό», αυτό που εδώ και δυο χρόνια σαρώνει και γιγαντώνεται. Αυτό, που φούντωσε από τα κάτω, την ίδια στιγμή που φούντωνε κι η κρίση. Κίνημα, αυθόρμητο εν πολλοίς, που μάζεψε όλους όσους, κατά πλειονότητα λευκοί, είδαν στο πρόσωπο του Ομπάμα ένα νέο μπολσεβίκο και ανατρίχιασαν.

Συγκροτήθηκε κατ’ αρχήν, εξ αιτίας της κρατικοποίησης του συστήματος υγείας και της τροφοδότησης των τραπεζών και επιχειρήσεων με πακτωλό χρημάτων, ενέργειες οι οποίες πυροδότησαν τα αντικρατιστικά αισθήματα των αμερικανών, οι οποίοι και θορυβήθηκαν ότι η παλιά καλή Αμερική του μικρού κράτους, των χαμηλών φόρων και των οικογενειακών αξιών θα πήγαινε για φούντο.

Εν τω μεταξύ, το κίνημα αυτό, χωρίς ποτέ του να δηλώνει ότι σκοπεύει να μετασχηματιστεί σε κόμμα, αρχίζει να διεμβολίζει τους ρεπουμπλικάνους, αναγκάζοντάς τους να στρέφονται ολοένα και πιο δεξιά, όπως και να επηρεάζει υποψηφιότητες στη Γερουσία, κυβερνήτες στις Πολιτείες κλπ. Pin-up girl δε του Tea Party έχει αναδειχτεί η αξιομνημόνευτη κ. Palin, η οποία μέσω αυτού είδε τις μετοχές της να αυξάνονται τόσο στα media, όσο και στα χρηματιστήρια, καθιστώντας την μια από τις πλουσιότερες κυρίες της Αμερικής από τότε που παραιτήθηκε από κυβερνήτης της Αλάσκας.

Θα αναρωτιέστε φυσικά, τι μου ήρθε ξαφνικά και σας σερβίρω τσάι, και μάλιστα μεσούντος του καύσωνος. Αιτία, το τελευταίο άρθρο (14/6/2010) του George Monbiot στον Guardian, στο οποίο αντιπαραβάλει την κατάσταση της πολλά υποσχόμενης Αριστεράς, με τη δυναμική και ριζοσπαστικότητα των αναδυόμενων (ακρο)δεξιών μαζικών κινημάτων στην Αμερική, (Tea Party) και στην Ολλανδία (Freedom Party). Και πάλι δεν θα ασχολιόμουν αυτή τη στιγμή με το θέμα, αν δεν διέκρινα στον φίλτατο George την ίδια με μάς αγωνία για το πού βρίσκεται αυτές τις ώρες οι Αριστερά. Κοινοί πόθοι λοιπόν, κοινοί καημοί, αλλά και κοινές διαπιστώσεις.

Πού είναι λοιπόν η ριζοσπαστική Αριστερά; Αναφωνεί από τις πρώτες κιόλας γραμμές. Αναφερόμενος στην αποτελεσματικότητα και την ανησυχητική συσπείρωση των (ακρο)δεξιών κινημάτων, γράφει:

«Η αντίθεση με τις συναντήσεις της Αριστεράς, τις οποίες παρακολουθούσα τα τελευταία δυο χρόνια, δεν θα μπορούσε να είναι πιο έντονη. Είναι εγκεφαλικές, πειστικές, ρεαλιστικές, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν βγήκε και πολύ ουσία προς τα έξω. Τα δεξιά κινήματα ακμάζουν μέσα στις αντιφάσεις τους, τα αριστερά πνίγονται. Τα μέλη του Tea Party, τα οποία διακηρύττουν σθεναρά την ατομικότητά τους και θ’ ακολουθούσαν ακόμα και ένα σκουπόξυλο, εάν είχε το σωστό σήμα, υιοθετούν αγελαία συμπεριφορά την ίδια στιγμή που την οικτίρουν. Η Αριστερά, σε αντίθεση, μιλά για συλλογική δράση αλλά από την άλλη παραδίδεται στον κτητικό ατομικισμό. Αντί να έρθουν κοντά και να πολεμήσουν για ένα κοινό σκοπό, οι αριστερές μαζώξεις σήμερα αποτελούνται από ντουζίνες ανθρώπων όπου ο καθένας προωθεί τις δικές του ιδέες, υποθέτοντας ότι όλοι οι άλλοι θα πρέπει να τις ακολουθούν».

Και παρακάτω:

«Η Αριστερά είναι στείρα. Η Αριστερά και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού έχει αποδεδειγμένα καταπιεί τη γλώσσα της, είναι αμήχανη, αδύναμη να διατυπώσει κάποιες απλές οικονομικές αλήθειες, ανίκανη να ονοματίσει και να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις που καταπιέζουν την εργατική τάξη. Είναι η ίδια η Αριστερά που άφησε το πεδίο ανοιχτό στη δεξιά δημαγωγία».

Μπράβο George! Ρίξ’ τα κι άλλο!

«Εγκαταλείψαμε την προσπάθεια να φτιάξουμε κινήματα, για χάρη της πολιτικής μέσω Facebook. Δεν θέλουμε πλέον να πολεμήσουμε για ένα κοινό σκοπό, αντίθετα θέλουμε να μας χειροκροτούν για τις ιδέες μας. Πού είναι οι μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στις περικοπές, ενάντια στις Τράπεζες, ενάντια στην ανεργία, τη BP, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, τη στέγαση;».

Και καταλήγει με το οδυνηρό:

«Εμείς μιλάμε, Αυτοί δρουν».

Κοινοί πόθοι, κοινοί καημοί. Κοινά αδιέξοδα. Κάποιοι όμως τα ομολογούν.

Η Δυσκολία του να είσαι Αριστερός

Η ελληνική αριστερά πρέπει να έχει αξιοθαύμαστες ικανότητες. Οι άνθρωποί της δηλαδή.

Θυμάστε, λίγο πριν από το Πάσχα που σάς ρώταγα να μου πείτε πόσες ακριβώς είναι οι συνιστώσες του Σύριζα; Θα θυμάστε επίσης πως λίγοι ήταν αυτοί που απάντησαν σωστά χωρίς να κάνουν την πονηριά και να καταφύγουν στα σκονάκια της Wikipedia και της ιστοσελίδας του κόμματος. Δυο και κάτι μήνες πριν, οι συνιστώσες είχαν βρεθεί 11.

Άσχετο αν στο ενδιάμεσο, δυο απ’ αυτές διασπάστηκαν και ο συνολικός αριθμός τους ανέβηκε στο 13. Όπως και ο πληθωρισμός. Πέντε δραχμές το γιαούρτι το πρωί, 10 το μεσημέρι, 15 το βράδυ. 11 συνιστώσες ο Σύριζα το πρωί, 13 το μεσημέρι κι έχουμε και λέμε ίσαμε να ‘ρθει το βραδάκι.

Επειδή αν έκανα το ίδιο κουίζ για την Ανταρσύα, πάλι θα κάνατε τους έξυπνους και θα τρέχατε για σκονάκια στα γνωστά σημεία, αυτή τη φορά είπα να το κάνω μόνη μου. Έτσι από την επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος, οι αναγραφόμενες μέχρι πριν από λίγα λεπτά, συνιστώσες ανέρχονταν στις 10. Βέβαια για του λόγου το αληθές, θα περιμένω το δελτίο διασπάσεων των κομμάτων που ανανεώνεται ανά ημίωρο, ώστε να μην γράψω κάτι λάθος και εκτεθώ.

Αν λάβουμε υπ’ όψιν μας και τις τάσεις εντός του ΣΥΝ, που άντε να τις πούμε, βαριά, βαριά ότι είναι πέντε, τότε οι διάφορες συνιστώσες-τάσεις στο χώρο της αριστεράς, αυτής που τέλος πάντων φαίνεται, είναι 28. Γιατί υπάρχουν κι άλλες τόσες παρά όξω που δεν φαίνονται με την πρώτη.

Άντε να προσθέσουμε και το ΚΚΕ, που παραμένει αρραγές, συμπαγές, ενιαίο και γρανιτένιο, οπότε η σούμα μάς κάνει: 29.

Έτσι λοιπόν σκέφτομαι ότι για να υπάρχουν όλες αυτές οι διαφορετικές συνιστώσες, θα πει ότι η κάθε μια παρουσιάζει σημαντικές διαφορές από την άλλη. Αλλιώς τι στο καλό; Γιατί να ξεχωρίζουν και να ταλαιπωρούνται; Αυτό όμως τι πρακτικά σημαίνει;

Ότι το μέλος κάθε μιας από τις 29 συνιστώσες, τάσεις, κόμμα, θα πρέπει να γνωρίζει και να θυμάται τι είναι αυτό ή αυτά που την κάνουν να διαφέρει από τις υπόλοιπες 28. Αυτό ήδη συνιστά ένα πολύ μεγάλο όγκο πληροφορίας που κάθε αριστερός θα πρέπει να κουβαλάει μέρα νύχτα στο κεφάλι του.

Αλλά το πιο οδυνηρό δεν είναι αυτό. Είναι, όταν κάποιος, ο οποίος δεν έτυχε μέχρι τώρα να ενταχθεί στην αριστερά, να θελήσει σώνει και καλά να το κάνει από δω και πέρα. Για να κάνει λοιπόν σωστά τη δουλειά και να επιλέξει τη συνιστώσα-τάση-κόμμα που του ταιριάζει, θα πρέπει να γνωρίζει, όχι μόνο τι αντιπροσωπεύει η κάθε μια από αυτές, αλλά και τι τις χωρίζει από τις υπόλοιπες, ώστε να έχει ακόμα πιο σφαιρική άποψη. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα πρέπει ν’ απομνημονεύσει όλα τα sets με τις διαφορές ανάμεσα σε δυο τυχαίες συνιστώσες, τάσεις και κόμμα. Δηλαδή, θα πρέπει να ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά στο τι διαφέρει η Κ συνιστώσα από την Χ, ή η Δ τάση από την Π συνιστώσα. Δύσκολη στ’ αλήθεια δουλειά, γιατί ο αριθμός των διαφορετικών sets δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητος, μιας και ισούται με 406.

Αν πούμε, με μια πολύ μετριοπαθή εκτίμηση ότι κάθε set διαφορών καταλαμβάνει τουλάχιστον μια σελίδα βιβλίου, τότε, όπως αντιλαμβάνεστε, κάθε αριστερός της ελληνικής αριστεράς θα πρέπει ανά πάσα στιγμή να ψάχνει και ν’ ανακαλεί το περιεχόμενο 406 τουλάχιστον σελίδων!

Γιαυτό και έγραψα στην αρχή-αρχή ότι είναι μέγα κατόρθωμα να είσαι σήμερα αριστερός!

Σενάριο Πολιτικής Φαντασίας

Εδώ και μέρες, από την Κυριακή αν δεν απατώμαι, η Ελευθεροτυπία έχει ανοίξει ένα καινούργιο κεφάλαιο, με το όνομα «Διάλογος για την Αριστερά», όπου παρουσιάζονται οι απόψεις δέκα προς το παρόν πολιτικών και πανεπιστημιακών. Τα μέχρι τώρα δημοσιευμένα κείμενα τα έχουμε αναρτήσει στο youpayyourcrisis, όπου μπορείτε να τα διαβάσετε με την ησυχία σας.

Αν ρίξετε μια γρήγορη ματιά στα ονόματα των συγγραφέων, αντιλαμβάνεστε αμέσως ότι σχεδόν στο σύνολό τους προέρχονται, είτε ως πολιτικοί, είτε ως φίλοι, είτε ως συμπαθούντες, είτε ως «πέρασα απ’ έξω, είδα φως και μπήκα», από τον χώρο του ΣΥΝ και του Σύριζα, γεγονός που δεν μπορώ ν’ αφήσω ασχολίαστο. Πρώτον, γιατί η ταμπέλα της Αριστεράς όπως ετέθη στην εφημερίδα, φαίνεται να καλύπτει μόνο τον συγκεκριμένο χώρο και ν’ αφήνει απ’ έξω τον άλλο, του ΚΚΕ, και του Ανταρσύα, μιας και μέσα στα δέκα δεν εντόπισα κάποιον που εμφανώς να τους εκπροσωπεί, και δεύτερον, γιατί ενώ κατά κανόνα ο ΣΥΝ και Σύριζα υπερεκπροσωπούνται στα γράμματα και τις τέχνες, στα εκλογικά συστηματικά την πατάνε.

Τι ήθελα κι έκανα αυτές τις σκέψεις, οι συνειρμοί που ακολούθησαν ήταν τόσοι πολλοί, που με ξενύχτισαν.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Η κατάσταση σήμερα ως έχει είναι επιεικώς σκατά. Οι εργαζόμενοι χτυπιούνται σαν τα χταπόδια, τόσο που έχουν χάσει πια το μπούσουλα για το τι είναι αυτό που τους χτυπάει τη μια στιγμή και τι είναι εκείνο, την αμέσως επομένη. Η οργή, είναι τεράστια, το ίδιο όμως και το αδιέξοδο. Τόσο οι δημοσκοπήσεις, όσο σοβαρά μπορεί να τις πάρει κανείς, όσο και κατ’ ιδίαν, αυτό που ακούς καθημερινά είναι η καθολική απαξίωση, ο χλευασμός, το μίσος, η περιφρόνηση και η δυσπιστία προς το σύνολο των πολιτικών, των κομμάτων και των ιδεολογιών. Τίποτε δεν φαίνεται να παραμένει όρθιο μπροστά στη μήνι του κόσμου που τα σαρώνει, ούτε η δεξιά, ούτε η αριστερά, ούτε το μπρος, ούτε το πίσω. Πραγματικό πολιτικό κενό. Απύθμενο και ερεβώδες.

Τι κάνουμε λοιπόν; Πού θα βρούμε την σχισμή, να την ανοίξουμε για να περάσουμε στην αντιπέρα όχθη με το χλωρό χορτάρι; Το τοπίο όπου και να κοιτάξεις, χέρσο. Και όσο και να καρφώνουμε τα μάτια προς τον ορίζοντα, κανένας Μεσσίας δεν φαίνεται καβάλα στ’ άλογο να ξεπροβάλει. Μα θα σου πούνε, δεν χρειαζόμαστε Μεσσίες. Ένα κίνημα χρειαζόμαστε, λαϊκό και μαζικό. Δεκτόν. Αλλά πού βρίσκεις αυτές τις μέρες κίνημα για να γίνει Μεσσίας στη θέση του Μεσσία; Φτιάχνεται, θα σου πούνε. Ψήνεται, σιγά σιγά στο φούρνο, σαν το κέικ. Μόνο που αργεί, ο φούρνος δεν λέει ν' ανεβάσει θερμοκρασία, και ώσπου να κορώσει, αν ποτέ, οι μισοί θα έχουνε ήδη πεθάνει απ’ τις κακουχίες. Αυτά λοιπόν βλέπει ο κόσμος κι απελπίζεται.

«Δεν γίνεται τίποτε», είναι η φράση που έχει καθίσει σαν έρπης στα χείλη του καθενός. Μπορεί να μην γίνεται τίποτε με τα υπάρχοντα δοκιμασμένα, αλλά απαξιωμένα και αναποτελεσματικά εργαλεία διάσωσης, από την άλλη όμως, ο κόσμος προσβλέπει σε κάποιο καινούργιο σωστικό εργαλείο, με τη μορφή ας πούμε ενός καινούργιου κόμματος. Το αίτημα αυτό έχει ήδη αποτυπωθεί καθαρά και δημοσκοπικά, και επιπλέον στις συνθήκες που βρισκόμαστε η συγκεκριμένη λέμβος σωτηρίας είναι ένα μέσον καθ’ όλα ρεαλιστικό.

Ποιος θα κάνει λοιπόν αυτό το κόμμα; Και τι σόι κόμμα θα είναι; Προς το παρόν προαλείφεται η θυγατέρα, αλλά με το πολιτικό ένστικτο, που από γεννησιμιού μου διαθέτω, δεν βλέπω, πρώτα να τής κάθεται και δεύτερον να τού κάθεται και του κόσμου. Δεν γίνεται αλλιώς. Αυτά τα δυό πρέπει να πηγαίνουνε πάντα μαζί.

Από δω και πέρα, ας με συγχωρήσετε αγαπητοί μου, αλλά θ’ αρχίσω να ξετυλίγω ένα πολιτικό σενάριο διεξόδου από την κρίση, που στη χειρότερη των περιπτώσεων, αν το βρίσκετε παράλογο και εξωφρενικό, θα το αξιοποιήσω σε ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Έχουμε και λέμε. Κοιτώντας δεξιά κι αριστερά και αποκλείοντας ένα προς ένα τα κόμματα, της ΝΔ και του Πασόκ για ευνόητους λόγους, του Καρατζαφέρη, για ακόμα πιο ευνόητους, του ΚΚΕ, λόγω της μικρής ελκυστικής του δύναμης και ευελιξίας, τι μένει στο ράφι παρακαλώ; Ο μικρός, έως μικροσκοπικός χώρος του Σύριζα.

Ως γνωστόν, ο Σύριζα εδώ και πολύ καιρό σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες και πλακώματα, τα οποία τον εμποδίζουν να δει λίγο πιο πέρα από τη μύτη του και λίγο πιο πάνω από τον αφαλό του. Θα τον παρομοίαζα σαν το λιβάδι που αφήνει τα χίλια λουλούδια ν’ ανθίσουν, σαν την προβλήτα του αεροδρομίου που αφήνει τις δεκάδες φυσούνες να κολλήσουν. Κάθε αεροπλάνο δηλαδή μπορεί να έρχεται και να παρκάρει απαλά στην πλατφόρμα του Σύριζα. Αυτό είναι καλό γιατί διευκολύνει την κυκλοφορία των ιδεών, είναι όμως και κακό γιατί μπλοκάρει τις αποφάσεις και τα προγράμματα. Αν και ο Σύριζα είναι ένα ανοιχτό πολυκατάστημα, με ποικίλα ιδεολογικά εμπορεύματα, εν τούτοις δεν μπαίνουν και πολλοί πελάτες στο μαγαζί. Θα έλεγα λοιπόν ότι χρειάζεται ανακαίνιση, τακτοποίηση των εμπορευμάτων, ώστε να μην είναι όπως τώρα πεταμένα φύρδην μύγδην εδώ κι εκεί, καθώς επίσης και πρόσληψη νέου προσωπικού.

Έχω την εντύπωση, και μπαίνω τώρα στο ψητό, πως αν ένα μέρος του ΣΥΝ σηκωνόταν και έφευγε αυτή τη στιγμή από το πολυκατάστημα Σύριζα, και μάζευε όλους όσους από το Πασόκ, και από αλλού αισθάνονται προδομένοι από την παρούσα κυβέρνηση και ψάχνουν για μια νέα κεντροαριστερή στέγη, ένας σχηματισμός του τύπου αυτού θα τούς ερχόταν ταμάμ. Θα μπορούσε να καταστεί πόλος έλξης και για τη μεγάλη μάζα των κομματικά άστεγων και απογοητευμένων και θα μπορούσε να χτυπήσει άμα λάχει, μέχρι και το Προεδρικό Μέγαρο.

Οι εναπομείνασες ορφανές συνιστώσες θα μπορούσαν, λέω τώρα, να συσπειρωθούν γύρω από τον Ανταρσύα και έτσι να φτιαχτεί ένας άλλος δυναμικός πόλος. Για εκπόρθηση της εξουσίας το βλέπω λιγάκι δύσκολο, αλλά ουδείς γνωρίζει τι θα μπορούσε να συμβεί σε τρία, ας πούμε τέρμινα.

Ο κόσμος εδώ και τώρα ζητάει λύση, η κατάσταση είναι επείγουσα, κι εγώ μόνο αυτό το σενάριο έχω να καταθέσω. Αν εσείς έχετε στα σκαριά κάποιο άλλο, ας δηλώσετε υποψηφιότητα στα καλλιστεία πολιτικών σεναρίων που θα διεξαχθούνε σύντομα, ώστε να μπορέσουμε να επιλέξουμε το καλύτερο.

Άντε, στρωθείτε λοιπόν μέχρι το deadline. Τα πράγματα πιέζουν.

"Τι Κάνεις Εσύ για την Αριστερά;"

Στις δύσκολες αυτές ώρες τα μάτια και η ψυχή όλων όσων έχουν αντιληφθεί την προδοσία και το πολιτικό αδιέξοδο, στρέφονται φυσιολογικά προς τη μεριά της αριστεράς για στήριξη και για πολιτική πρόταση διεξόδου.

Η ανακάλυψη όμως ότι η αριστερά δεν διαθέτει μια τέτοια συνολική πρόταση, (έλλειψη που δεν περιορίζεται μόνο στη τωρινή κρίση), είναι φυσικό να γεννά απογοήτευση και να εγείρει συναισθήματα οργής, όπως συμβαίνει και με τον καθένα ο οποίος προσβλέπει σε στήριξη από κάποιον, ο οποίος αν και δηλώνει παρών, αδυνατεί στην πιο κρίσιμη στιγμή να βοηθήσει ουσιαστικά .

Και αυτό που συμβαίνει είναι οι διάφοροι «καλοθελητές» να βρίσκουν την ευκαιρία γι’ ακόμα μια φορά να τη στηλιτεύσουν και να την απαξιώσουν, στολίζοντάς την με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα, άλλα δίκαια, άλλα όμως άδικα.

Το τελικό αποτέλεσμα, φυσικά, αρνητικό κι ένας κόσμος αφημένος στον αέρα...

Θα υποστηρίξω ότι η απαίτηση που έχουμε από την Αριστερά, σαν άλλος Μωϋσής να μας περάσει εδώ και τώρα στην αντιπέρα όχθη και μάλιστα χωρίς να βραχούμε, είναι λανθασμένη.

Πρώτα πρώτα η κρίση τους τελευταίους μήνες εξελίχτηκε με τόσο γρήγορο ρυθμό και με τα δεδομένα ν’ αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη, ώστε ούτε η ίδια η Ευρώπη, πόσον μάλλον η κυβέρνηση, είχαν τρόπο να την αντιμετωπίσουν, ευρισκόμενες μάλιστα και σε πλεονεκτικότερη σε σχέση με την αριστερά, θέση, μιας και τον οποιονδήποτε τρόπο αντιμετώπισης θα μπορούσαν να τον αντλήσουν δια της πεπατημένης και από τις υπάρχουσες δομές και θεσμούς. Το να ζητάμε τώρα από την Αριστερά να έχει προβλέψει αυτό που δεν ήταν δυνατόν να προβλεφθεί και να έχει μάλιστα καταρτίσει εκτός των συστημικών οδών, λυσιτελές και άρτιο πρόγραμμα εξόδου, θα ήταν υπερβολικό.

Έτσι, ερωτήματα του τύπου «Πού είναι τώρα η Αριστερά», και «Ποιο είναι το πρόγραμμα της Αριστεράς για την κρίση;» είναι περισσότερο ρητορικά παρά ουσιαστικά.

Κατά δεύτερο λόγο, στην Αριστερά, νομίζω περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο χώρο, το «τι κάνεις εσύ για την Αριστερά», έχει μεγαλύτερη σημασία από το «τι κάνει η Αριστερά για σένα». Αν επομένως έχουμε αξιώσεις από αυτήν, πάνω απ’ όλα είναι ν’ αρχίσουμε να συμμετέχουμε και να συνδιαμορφώνουμε πρώτοι εμείς τη φυσιογνωμία της.

Και στη συγκεκριμένη συγκυρία να συνδιαμορφώσουμε και το πρόγραμμα εξόδου από την κρίση.

Η Αριστερά αυτό που μπορεί να κάνει αυτή τη στιγμή είναι να διατυπώνει την άρνηση του λαού και την θέλησή του για αντίσταση με αρνητικά συνθήματα του τύπου: Όχι στα μέτρα, Όχι στο ΔΝΤ, κλπ. Είναι αυτά αρκετά; Όχι φυσικά. Αυτό που πρέπει να απαντηθεί είναι το δύσκολο: το «Και μετά τι;». Και αυτό που διατείνομαι είναι ότι το συγκεκριμένο κρίσιμο ερώτημα δεν μπορεί ν' απαντηθεί από κανένα κομματικό γραφείο, από καμιά επιτροπή, παρά μονάχα από εμάς τους ίδιους.

Τις τελευταίες δυο βδομάδες έχει αρχίσει μια μεγάλη κινητικότητα της αριστεράς, από τα κάτω: όπως επαφές και συνελεύσεις για συγκρότηση μετώπων, δημιουργία επιτροπών σε πόλεις και γειτονιές, εκδηλώσεις και ομιλίες σε καθημερινή σχεδόν βάση, παντού. Γίνεται ανοιχτός διάλογος, ακούγονται διάφορες απόψεις, ζυγίζονται τα μεν, ζυγίζονται τα δε, γίνονται ζυμώσεις συγκροτούνται ομάδες επεξεργασίας προτάσεων και σε κάποια στιγμή είναι βέβαιο ότι θα προκύψουν και τα θετικά αιτήματα τα οποία και θα συσπειρώσουν τον κόσμο.

Μπορούμε να κερδίσουμε πίσω όλα τα χαμένα, μπορούμε να αλλάξουμε τον προ πολλού χρεοκοπημένο πολιτικό χάρτη της χώρας, μπορούμε να κάνουμε πολλά, αν συνειδητοποιήσουμε πόσο πολύ μας αποδυναμώνουν οι μεμψιμοιρίες, οι λεπτές διαχωριστικές γραμμές που μεγαλοποιούνται σε σινικά τείχη, οι εσωτερικές ανούσιες διαμάχες. Όλα αυτά τώρα πια μοιάζουν με πολυτέλεια, που μάς αποδυναμώνουν μπροστά στον κοινό εχθρό.

Στην κατοχή της χώρας μας από τις ξένες δυνάμεις και στο δωσιλογιμό της κυβέρνησης δεν έχουμε τίποτα άλλο να προτάξουμε, παρά την ενότητα και την ουσιαστική μας συμμετοχή σε κάποιες απ' αυτές τις συναθροίσεις.

Έκκληση προς το Πολιτικοποιημένο Κοινό

Με το που γύρισε τούμπα η βδομάδα, χαλάρωσαν και τα λουριά, ξέσφιξαν οι γραβάτες και το κοντέρ της διάθεσης ανέβασε στροφές. Λίγο οι μέρες αργίας που φαίνονται πια καθαρά σε πρώτο πλάνο, λίγο ο καλός καιρός κι οι μυρωδιές της πασχαλιάς, δεν θέλει και πολύ ν’ αρχίσουν τα ξεμυτίσματα κι οι βόλτες στα πεζοδρόμια και τις πλατείες, στα καφενεία και τις καφετέριες.

Ξεμάθητοι κατά πως είμαστε στη χαλαρότητα και το χαζολόγημα, θέλει, βρε παιδί μου, και ένα κάποιο ταλέντο να σπρώξεις και τη δεύτερη ώρα στην καφετέρια. Είπαμε γι αυτό, είπαμε για κείνο, ξανά μανά για τη δουλειά, ξανά μανά για την κρίση, για τη στενωπό που μάς περιμένει στη γωνία, για το κίνημα που όπως κι εμείς χαζολογάει στις καφετέριες, είπαμε ένα δε γαμιέται, είπαμε κι ένα δεύτερο από κοντά για να δώσουμε έμφαση, στριφογυρίσαμε στην καρέκλα να ξεπιαστούμε απ’ το καθισιό, είπαμε για το Πασόκ, είπαμε για το Συνασπισμό, είπαμε και για τον Σύριζα, σαν ένα άλλο φρούτο, μέχρι που κάποιος έριξε την ερώτηση, ρε σεις παιδιά, και ποια η διαφορά του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ;

Καλά μάς δουλεύεις, τον αποπήραμε.

Οι συνιστώσες, είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά.

Καλά, κι από πού ξεφύτρωσαν οι συνιστώσες; Ποιες είναι αυτές, και το κυριότερο πόσες;

Ήταν βλέπετε και μαθηματικός και είχε το χούι να κολλάει στις ποσότητες, σαν να ήταν αυτό που θα έφερνε το πάνω κάτω.

Και πόσες είναι λοιπόν οι συνιστώσες; Δουλειά δεν είχαμε, καλά νάναι ο Σύριζα, μέχρι να πιούμε και τον δεύτερο καφέ βρήκαμε και δουλειά να κάνουμε. 5 είπε ο ένας, 10 πέταξε ο άλλος. Όχι σιγά μην είναι και 15, αντιπέταξε ο τρίτος, και σε λίγο δεν υπήρχε νούμερο που να μην είχε ειπωθεί.

Καθίστε ρε μάγκες είπα σε μια στιγμή, σαν σε επιφοίτηση. Τι το έχουμε το blog? Θα το βάλουμε σαν ερώτηση στον κόσμο και θα μάθουμε. Δεν μπορεί κάποιος καλός άνθρωπος εκεί έξω θα έχει κάνει τον κόπο να κάτσει να τις μετρήσει.

Δεν θέλουμε και πολλά πολλά, ούτε πώς λέγονται, δηλαδή ακόμα και να μας πείτε, σε λίγο πάλι θα το έχουμε ξεχάσει, ούτε πόση δύναμη έχουν, αν και το σωστό ερώτημα θα ήταν πόση ακόμα συνεχίζουν να έχουν, ούτε ποιος τιμονεύει την κάθε μια τους. Απλά πράγματα μόνο.

Πόσες είναι ρε παιδιά οι συνιστώσες του Σύριζα; Γιατί έβαλα και στοίχημα και καίγομαι να μάθω! Και όχι σκονάκια! Έτσι;