Ο καπιταλισμός είναι ένα υπέροχο σύστημα...

...αρκεί να είσαι πλούσιος. 

Πόσο πλούσιος; Κάποιοι θα έλεγαν όταν ανήκεις σ' αυτό το περίφημο 1%, αν και πάρα πολλοί θα ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι αν ανήκαν και στο 50%. Πλούσιος όμως πού; Στις ΗΠΑ ή στην Ανγκόλα; Καμία σημασία δεν έχει. Οι πολύ πλούσιοι της Ανγκόλας είναι εξ ίσου πλούσιοι με τους πολύ πλούσιους των ΗΠΑ, και μάλιστα εξ αιτίας αυτών των δεύτερων. Αν δεν φύτευαν κάποιους πολύ πλούσιους στον τρίτο κόσμο, ο πρώτος δεν θα μπορούσε να τον αρμέγει ανενόχλητος ή να τον χρησιμοποιεί για κερδοφόρες βρωμοδουλειές.

Ο καπιταλισμός είναι επίσης ένα πολύ ευέλικτο εργαλείο, με το οποίο, όσοι ξέρουν πώς να το χρησιμοποιούν μπορούν να γίνουν πολύ πλούσιοι. Μια μόνο προϋπόθεση υπάρχει. Οι τεχνικές χειρισμού να είναι γνωστές σε λίγους, σε ένα πολύ κλειστό κύκλο ανθρώπων, δηλαδή, και λειτουργώντας ενάντια στη θεωρία, που λέει ότι ο καπιταλισμός ανοίγει τα πανιά στο φουλ όταν η γνώση και πληροφορία είναι προσβάσιμες σε όλους τους παίχτες εξίσου. Είναι οι γνωστέ μπούρδες περί του έντιμου ανταγωνισμού, ο οποίος μεγιστοποιεί το κοινωνικό όφελος, και τα λοιπά και τα λοιπά.

Πρωτεύουσα τεχνική στο εγχειρίδιο του καλού καπιταλιστή είναι η φορο-απαλλαγή, και στην περίπτωση που δεν μπορέσει να την επιτύχει λόγω αδυναμίας επιβολής στο αντίπαλο lobby που την διεκδικεί για το δικό του σινάφι, η φορο-διαφυγή. Τόσο η φοροαπαλλαγή όσο και η φοροδιαφυγή αποτελούν σημαντικές πηγές συσσώρευσης κεφαλαίου και δια αυτού, εξασφάλισης πολιτικής πατρωνίας, δια της μεθόδου των χορηγιών και της μίζας.

Όσο η φοροδιαφυγή περιορίζεται σε ένα στενό κύκλο καπάτσων και “επιτυχημένων”, η πολιτική εξουσία έχει κάθε συμφέρον να κάνει τα στραβά μάτια και να την νομιμοποιεί, ως φορο-απαλλαγή. Οι φοροαπαλλαγές δεν είναι τίποτε άλλο παρά η θεσμοθέτηση της φοροδιαφυγής μιας κοινωνικής τάξης, η οποία με τερτίπια, τσιριμόνιες και εκβιασμούς κατορθώνει στο χρόνο, να κάτσει στο σβέρκο όλων των υπόλοιπων. Για να το φέρουμε στα μέτρα μας, είναι σαν να υπάρχει στο supermarket ένα ιδιαίτερο ταμείο απ' όπου όσοι προνομιούχοι περνάνε να πληρώνουν τα μισά, χρεώνοντας το υπόλοιπο στους μη-προνομιούχους πελάτες των διπλανών ταμείων, με τη δικαιολογία του supermarket-ατζή ότι αν δεν το επιτρέψει, οι προνομιούχοι θα φύγουν και θα πάνε σε άλλο μαγαζί.

Η φοροδιαφυγή όμως, μετατρέπεται σε κολάσιμη πράξη όταν το manual του καλού καπιταλιστή φτάσει στα χέρια και των μη-προνομιούχων και τους ανοίξει τα μάτια. Ο καπιταλισμός, με το να μετατρέπεται, λοιπόν, σε λαϊκό αρχίζει να μπάινει σε διάφορα κακοτράχαλα και επικίνδυνα για την ευζωΐα του μονοπάτια.

Επίσης, η παγκοσμιοποίηση χάνει το νόημά της αν τής στερήσει την ελευθερία στην κίνηση των κεφαλαίων. Αυτή είναι η ουσία και η πεμπτουσία της. Όσο στις διασυνοριακές και διατραπεζικές λεωφόρους κυκλοφορούν τα κεφάλαια των καπάτσων και των “επιτυχημένων”, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν στην κυκλοφορία προστίθενται και τα κεφάλαια της κ. Κικής από το Παγκράτι και του κυρ-Κώστα από το Μπραχάμι. Τότε, τόσο η κ. Κική, όσο και ο κυρ-Κώστας μπορεί και να κατηγορηθούν για παράνομη κυκλοφορία και να πάρουν κλήση. Τα 600 δις στις τράπεζες της Ελβετίας, κατά το Spiegel, δεν έφτασαν εκεί φυσικά εν μια νυκτί. Τουλάχιστον για μια δεκαετία, ταξίδευαν με πρώτη θέση Αθήνα-Ζυρίχη και ουδείς φαινότανε να ενοχλείται. Όταν όμως άρχισαν να φτάνουν με το ΚΤΕΛ και τα χιλιάρικα της κ. Κικής, τότε σήμανε συναγερμός και η κ. Κική στιγματίστηκε. 

Η εταιρία off-shore, όπως την γνωρίζουμε σήμερα, είναι ένα εξελιγμένο εργαλείο φοροδιαφυγής, που χρειάζεται κάτι παραπάνω από ένα λεωφορείο του ΚΤΕΛ και μια καλή βαλίτσα. Αν και οι off-shore τρίτης γενιάς είναι πολύ πιο απλές στη χρήση τους, τόσο απλές που και η κ. Κική μπορεί πλέον να απολαμβάνει τις ευεργετικές τους ιδιότητες, όπως εχεμύθεια και μηδενικός φόρος. Ολόκληρα δικηγορικά γραφεία, λογιστές, σύμβουλοι και παρα-σύμβουλοι, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στη λιανική, για μερικά κατοστάρικα, δηλαδή, εκεί που κάποτε έπαιζαν στη χοντρική με λίγους αλλά πρώτης τάξεως πελάτες.

Μπορεί η off-shore να μπήκε στην καθημερινότητά μας πρόσφατα, και να μάς σκανδάλισε με τα κάλλη και τις υποσχέσεις της, αλλά είναι ένα παμπάλαιο εργαλείο στην υπηρεσία των ελίτ από τον Πρώτο ήδη Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς οι κυβερνήσεις προχωρούσαν σε μεγάλες αυξήσεις φόρων για να καλύψουν τα έξοδα που απαιτούσε η ταφή τόσων πτωμάτων.     

Για κάποιο τρόπο, η off-shore έχει συνδεθεί με κάποιο νησί, μικρό και εξωτικό. Αυτό είναι λάθος, αλλά μόνο ως προς το δεύτερο σκέλος. Όντως οι μεγαλύτεροι υπεράκτιοι τόποι είναι νησιά, αλλά όχι εξωτικά. Ο ένας βρίσκεται στο νησί με το όνομα Ηνωμένο Βασίλειο και συγκεκριμένα στο City του Λονδίνου, και ο άλλος σε ένα αντικρινό του, με το όνομα Μανχάταν. 

Ο πλανήτης φιλοξενεί περί τις 60 τέτοιες περιοχές, που μπορούν να συνταχθούν σε τρεις μεγάλες ομάδες. Πρώτα έχουμε τους ευρωπαϊκούς παραδείσους, με αντιπροσωπευτικά παραδείγματα το ακαταμάχητο Λουξεμβούργο του κ. Γιουνκέρ, την Ολλανδία, ναι την άτεγκτη Ολλανδία, απ' όπου μόνο το 2008 πέρασαν περί τα 18 τρισεκατομμύρια δολάρια μέσα από ολλανδικά υπεράκτια νομικά πρόσωπα, την Αυστρία, και κάποιες κουτσουλιές, όπως Ανδόρα, Μαδέρα, Λιχτενστάιν, Μονακό κλπ. Την ΕΛβετία δεν χρειάζεται να την αναφέρουμε, μιας και είναι εκ του μακρόθεν η πιο παλιά καραβάνα.

Η δεύτερη ομάδα υπεράκτιων κέντρων έχει κέντρο το City και εξαπλώνεται στα εξαρτημένα από το ΗΒ νησιά της Μάγχης, Τζέρσεϊ, Γκέρνσεϊ, Νήσος του Μαν κλπ, μετά πάει πιο πέρα ως το Χονγκ Κονγκ, Σιγκαπούρη, Ντουμπάι και Μπαχάμες, και τέλος, ακόμα πιο πέρα σε βέριταμπλ εξωτικούς προορισμούς, όπως τα γνωστά μας νησιά Κέιμαν, οι Παρθένοι Νήσοι, οι Βερμούδες κλπ. Για το 2008, με στοιχεία του ΔΝΤ, οι καταθέσεις μόνο στα νησιά Κέιμαν έφταναν τα 2,2 τρισεκατομμύρια δολάρια. 

Ο τρίτος πυλώνας υπεράκτιων χωρών πατά στις ΗΠΑ. Εδώ, με κέντρο το Μανχάταν απλώνεται στη Φλόριντα, Μαϊάμι, Ντέλαγουέρ, Νεβάδα στο εσωτερικό, χρησιμοποιώντας ως δέλεαρ τις φοροαπαλλαγές και το απόρρητο, και από κει στα νησιά Μάρσαλ, Παναμά, Λιβερία και πάει λέγοντας. 

Ο παρακάτω πίνακας κατατάσσει 71 φορολογικούς παραδείσους ανάλογα με τις επιδόσεις τους στην εχεμύθεια, στη φορολόγηση και στο πλύσιμο, στύψιμο, ξέπλυμα χαρτονομισμάτων. Κάποιοι, τα σιδερώνουν κιόλας. Πρώτη, όπως είπαμε έρχεται η Ελβετία, ακολουθούν χωρίς καμιά έκπληξη τα Κέιμαν, τα οποία ακολουθούνται από το Λουξεμβούργο, και μετά στην πέμπτη θέση έρχονται οι ΗΠΑ.  Ψάχνουμε για το ΗΒ, αλλά πριν πέσουμε πάνω του, στη 13η θέση, πέφτουμε ως εκ θαύματος στην καλή και συνετή μας Γερμανία. Στην 9η θέση, ως προς  την εχεμύθεια, τη φορολόγηση και το πλύσιμο, στύψιμο, ξέπλυμα χαρτονομισμάτων. Η Κύπρος καμαρώνει στην 20η και μετά έχετε όλο το χρόνο στη διάθεσή σας για να χαζέψετε και τα υπόλοιπα καταφύγια. Όλως παραδόξως, η Ελλάδα δεν περιλαμβάνεται. 

Αυτό όμως δεν είναι μεγάλο πρόβλημα. Με το ρυθμό εξάπλωσης των παραδείσων, πάντα θα υπάρχει κάποιος κοντά σου για να σ' εξυπηρετήσει.

Δείκτης οικονομικής εχεμύθειας χωρών (Financial Secrecy Index) που καταρτίστηκε για το 2011 από το Tax Justice Network

1 Switzerland 1879,2 
2 Cayman Islands 1646,7
3 Luxembourg 1621,2 
4 Hong Kong 1370,7 
5 USA 1160,1 
6 Singapore 1118,0 
7 Jersey 750,1 
8 Japan 693,6 
9 Germany 669,8 
10 Bahrain 660,3 
11 British Virgin Islands 617,9 
12 Bermuda 539,9 
13 United Kingdom 516,5 
14 Panama 471,5 
15 Belgium 467,2 
16 Marshall Islands 457,0 
17 Austria 453,5 
18 United Arab Emirates (Dubai) 439,6 
19 Bahamas 431,1 
20 Cyprus 406,5 
21 Guernsey 402,3 
22 Lebanon 397,3 
23 Macao 389,8 
24 Canada 366,2 
25 India 344,0 
26 Uruguay 331,0 
27 Malaysia (Labuan) 319,3 
28 Korea 317,2 
29 Liberia 316,9 
30 Barbados 266,6 
31 Ireland 264,2 
32 Mauritius 261,6 
33 Philippines 253,9
34 Liechtenstein 239,2 
35 Italy 231,2 
36 Isle of Man 230,4 
37 Israel 230,3 
38 Turks & Caicos Islands 218,9 
39 Netherlands 199,7 
40 Belize 198,4 
41 Costa Rica 177,2 
42 Guatemala 174,8 
43 Gibraltar 174,6 
44 Ghana 146,8 
45 Andorra 133,6 
46 Netherlands Antilles 129,4 
47 Aruba 124,9 
48 Denmark 121,7 
49 Botswana 121,3 
50 Portugal (Madeira) 119,4 
51 US Virgin Islands 104,2 
52 St Vincent & Grenadines 100,9 
53 Spain 98,8 
54 Malta 98,6 
55 Seychelles 95,0 
56 Hungary 94,8 
57 Latvia 88,9 
58 Antigua & Barbuda 88,5 
59 St Lucia 78,7 
60 Maldives 78,5 
61 Grenada 57,6 
62 Montserrat 50,1 
63 Brunei Darussalam 45,8 
64 Monaco 37,7 
65 Anguilla 36,0 
66 St Kitts & Nevis 31,2 
67 San Marino 30,9 
68 Samoa 27,5 
69 Vanuatu 14,3 
70 Cook Islands 13,4 
71 Dominica 12,5 

Το ωραίο τραπεζικό καρτελάκι που ράβεται...

Όλα ξεκίνησαν από κείνη την περισπούδαστη έκθεση του ΙΟΒΕ, (του Στουρνάρα), η οποία λίγο πολύ έγραφε ότι αν άνοιγαν όλα τα κλειστά επαγγέλματα της χώρας, το ΑΕΠ θα απογειωνόταν κατά 13%, (αν θυμάμαι καλά). Μπορεί και παραπάνω, και να την αδικώ. Και όταν μιλούσε και μιλά για κλειστά επαγγέλματα εννοούσε και εννοεί αυτά του φαρμακοποιού, του συμβολαιογράφου, του ταξιτζή, του περιπτερά κλπ, άσχετα αν τα ταξί κυκλώνουν δυο και τρεις φορές το τετράγωνο για να τσιμπήσουν κανέναν καψερό και τα φαρμακεία έχουν γίνει τόσα πολλά που δεν χωράνε πια στο δρόμο, το ίδιο και τα περίπτερα, που από τον πολύ ανταγωνισμό και αφραγκία αρχίζουν ένα ένα και κλείνουν. 

Ενώ λοιπόν το ΔΝΤ δοξάζει το άνοιγμα και τον ανταγωνισμό, (άκουγα πάλι πριν από λίγο την τσαπερδόνα την Κριστίν να τα υμνεί), από την άλλη πλευρά αυτή και η παρέα της κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους να κλείσουν κάποια άλλα επαγγέλματα. Όχι δεν εννοούν αυτό του πολιτικού, που είναι θεόκλειστο και κλειδαμπαρωμένο. Είδαμε τι πήγε να γίνει στας Ευρώπας, όταν ο Τσίπρας τόλμησε λιγάκι να τ' αερίσει. Ποιος θεός είδε τη Μέρκελ και δεν τη φοβήθηκε.

Εδώ, μιλάμε για το επάγγελμα του τραπεζίτη. Ενώ όλα τα επαγγέλματα ανοίγουν, αυτό του τραπεζίτη κλείνει. Εκεί που είχαμε καμιά δεκαριά τράπεζες, έρχεται ο φετφάς και προστάζει μόνο τέσσερις. Πάλι καλύτερα, θα μου πείτε από τις δυόμιση του Μάνου. 

Όχι ότι δεν ήταν και πρότερα έτσι, αλλά όπως και να το κάνουμε, μ' ένα τραπεζικό κουαρτέτο είναι πιο εύκολο το καρτελάκι. Άλλο να κάθονται μια ντουζίνα κυρίες στο τραπέζι, κι άλλο μονάχα τέσσερις. Τα πράγματα απλουστεύουν και η κατανόηση περισσεύει. 

Αν λοιπόν η χώρα "χρειάζεται" μόνο τέσσερις τράπεζες, γιατί να χρειάζεται μερικά εκατομμύρια περίπτερα και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες φαρμακεία; Μήπως ο ανταγωνισμός αυξάνει αντίστροφα για την τράπεζα απ' ότι για το περίπτερο; Μήπως ο ανταγωνισμός εξαρτάται από το μέγεθος και την εμβέλεια αυτού που κατεβαίνει στην αρένα; Δηλαδή, όσο μεγαλώνει το οικονομικό εκτόπισμα μια επιχείρησης, μήπως ο ανταγωνισμός θα δουλεύει καλύτερα όσο λιγότεροι είναι οι παίχτες;

Τι να πω! Δεν έχω κατανοήσει καλά τη θεωρία, φαίνεται. Κυρίως όμως τις εξαιρέσεις της...

Οι παπαριές περί βιωσιμότητας και η περίπτωση του Τ.Τ.

Σύμφωνα με την επίσημα εκδοχή, όλο το πατιρντί των μέτρων, περικοπών και ανασκολοπισμού της κοινωνίας γίνεται ώστε το δημόσιο χρέος της χώρας να καταστεί βιώσιμο το μακρινό και εθνοσωτήριο έτος 2020. Ο δε δείκτης βιωσιμότητας έχει τεθεί, κατόπιν ενοράσεως, στο 120% του ελληνικού ΑΕΠ.

Ας αφήσουμε στη μπάντα ότι το χρέος είχε ήδη χαρακτηριστεί μη-βιώσιμο όταν ξεκινούσε όλη αυτή η ιστορία, τότε που ήταν σαν ποσοστό του ΑΕΠ κάτι παραπάνω από 100%, ποσοστό στο οποίο είχε σκαλώσει, με μικρές διακυμάνσεις, για αρκετά χρόνια, μπορεί και για δεκαετία. Και ας αφήσουμε, επίσης στη μπάντα το γεγονός ότι το 120, σαν νούμερο αυτό καθ’ αυτό, δεν μπορεί να τεκμηριωθεί από πουθενά. Γιατί να είναι βιώσιμο στο 120% του ΑΕΠ, και όχι στο 130%; Εδώ, δεν υπάρχει απάντηση που να μπορεί τελεσιδίκως να πείσει, αλλά δικαιολογείται κατά περίσταση με προχειρότητες και σοφιστείες της στιγμής, έτσι για να ξεφύγουμε το σκόπελο και να περάσουμε στα παρακάτω.

Κανένας οικονομικός παράγων δεν μπορεί να κάνει προβλέψεις σε μακρο-οικονομικό επίπεδο, και μάλιστα σε περίοδο μεγίστης ρευστότητας όπως η σημερινή, πόσο μάλλον η τρόικα, η οποία επανειλλημένως έχει αποδείξει την ανικανότητά της να μαντεύει ακόμα και σε χρονιακό διάστημα τριμήνου. Ό,τι προέβλεψε πήγε στράφι, και όσα μέτρα επέβαλε, με βάσει αυτές τις προβλέψεις, απεδείχθησαν κατώτερα των περιστάσεων. Όταν λοιπόν αποτυγχάνει στο τρίμηνο, πόσο συνεπής μπορεί να είναι στο οκτάχρονο; Η απάντηση είναι προφανής. Άσε, που μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, μπορεί να έρθει ο κόσμος τα πάνω κάτω, να διαλυθεί η ΕΖ, να επιτεθεί η Αμερική στο Ιράν, η Κίνα στην Ιαπωνία, η Αμερική στη Ρωσία, η Ελλάδα να κολυμπάει στο πετρέλαιο, κοκ. Παρά, τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, η Τρόικα, παραβαίνει όλα τα κριτήρια αξιοπιστίας.

Η λέξη βιώσιμος, και όλα τα παράγωγα αυτής, αποτελούν καινούργια αστέρια που έρχονται να προστεθούν ανάμεσα στα παλαιότερα του λεξιλογίου του νεοφιλελευθερισμού, που είναι αλήθεια, ότι έχουν αρχίσει από την πολύ χρήση να χάνουν τη λάμψη τους.

Προσφάτως, ο χαρακτηρισμός μη-βιώσιμος, εισβάλει και στο ελληνικό τραπεζικό λεξιλόγιο, και που όλως τυχαίως αφορά τις εναπομείνασες δημόσιες τράπεζες ΑΤΕ και Τ.Τ., οι οποίες ήταν και οι μοναδικές, εκτός των ξένων, που αποκλείστηκαν από το πακέτο ανακεφαλαιοποίησης. Δηλαδή, από την ίδια τη διαδικασία που θα τις καθιστούσε βιώσιμες, μετά το κούρεμα με την ψιλή που επέβαλε το PSI plus-pus.

 Πέρα, όμως από αυτά, έρχεται αβίαστα το ερώτημα, για το ποια είναι τέλος πάντων τα κριτήρια που καθιστούν μια τράπεζα βιώσιμη και το Τ.Τ. για παράδειγμα, μη-βιώσιμο, για να μπορούμε και μεις οι κοινοί θνητοί να γνωρίζουμε, να κρίνουμε, και να μη-φωνασκούμε λαϊκίζοντες, για σκάνδαλα, δωράκια, και ξεπουλήματα. Αμ δε!

Όσο και να ψάξετε, τέτοια κριτήρια γραμμένα σε κάποιο κιτάπι δεν υπάρχουν, παρά εφευρίσκονται ανάλογα του πώς γυρνάει κάθε φορά η κυβέρνηση το φούρνο του χόντζα.

Άμα καθίσει και βάλει κάποιος κάτω τους δείκτες κερδοφορίας και διαχρονικής σώφρωνος τραπεζικής πολιτικής, το Τ.Τ. έρχεται πρώτο και με διαφορά. Για παράδειγμα:

Το δημόσιο έχει εισπράξει απ'ο αυτό πάνω από 3 δις τα τελευταία 5 χρόνια.

Το Τ.Τ. έχει 9.5 δις δάνεια λιγότερα από την καταθετική του βάση.

Οι επισφάλειες της τράπεζας από στεγαστικά δάνεια ανέρχονται στο 10%, ενώ ο Μ.Ο. των συστημικών, και βαφτισμένων βιώσιμων τραπεζών, ανέρχεται στο 20%. Το Τ.Τ. δεν χορηγεί επιχειρηματικά δάνεια, αλλά χρηματοδοτεί αναπτυξιακά έργα του ελληνικού δημοσίου.

Η εξάρτηση του Τ.Τ. από την ΕΚΤ και ΤτΕ είναι στο 24%, ποσοστό που είναι το μικρότερο από τις άλλες βιώσιμιες, για την μεν Πειραιώς, η οποία χαρακτηρίζεται super-βιώσιμη, να ανέρχεται γύρω στο 70%. Ο κ. Στουρνάρας, χρησιμοποιεί στο Βουλή το νούμερο αυτό σαν πρόχειρο κριτήριο μη βιωσιμότητας του Τ.Τ., ενώ αποσιωπεί ότι είναι το μικρότερο σε σχέση με τις υπόλοιπες χαρακτηρισμένες ως βιώσιμες.

Και άλλα, πολλά, που δεν είναι επί του παρόντος...

Κάποιοι, λοιπόν βουλευτές, τόλμησαν να ζητήσουν από τον κ. Στουρνάρα στην οικονομική επιτροπή της Βουλής, να τους παραθέσει τα στοιχεία τα οποία καθιστούν το Τ.Τ. μη βιώσιμο. Και ποια ήταν η απάντηση του κ. Στουρνάρα; Ότι, αυτά είναι απόρρητα στοιχεία, τα οποία δεν τα γνωρίζει, τα οποία γνωρίζει μόνο η ΤτΕ, και την οποία εμπιστεύεται για του λόγου της το αληθές. Εκεί επάνω, έρχεται καπάκι και το άρθρο του κ. Πρετεντέρη στα «ΝΕΑ», για το ρόλο των ειδικών, και την εμπιστοσύνη με την οποία πρέπει να περιβάλλουμε τα λόγια τους.

Παρά ταύτα, ενώ ούτε ο κ. Στουρνάρας φέρεται να γνωρίζει τα στοιχεία βάσει των οποίων χαρακτηρίζεται το Τ.Τ. μη βιώσιμο, ή το πιο πιθανό, κάνει ότι δεν τα γνωρίζει, την ίδια στιγμή η ΤτΕ χορηγεί ενδελεχή οικονομικά στοιχεία που αφορούν στο Τ.Τ. στις 4 γνωστές συστημικές, τράπεζες, όπως αποκαλύπτει δημοσίευμα του bankingnews, (20/9).  

Άρα, ο κ. Στουρνάρας δουλεύει αγρίως τη Βουλή. Το ίδιο κάνει και ο κ. Παπαδάκης, της ΤτΕ, προσκληθείς επίσης στην ίδια επιτροπή. Όχι, απαντάει κατηγορηματικά, ο κ. Παπαδάκης. Το Τ.Τ. δεν κατέστη μη βιώσιμο, λόγω του PSI, αλλά λόγω κακής διοίκησης. Ποιος όμως διορίζει τη διοίκηση μιας κρατικής τράπεζας; Ο φούφουτος, είναι η επίσημη απάντηση!

Μα, αφού το Τ.Τ. είναι κερδοφόρο, τότε γιατί δεν είναι βιώσιμο;

Δεν είναι βιώσιμο, γιατί αφαιρέθηκε από τα κριτήρια βιωσιμότητας, το κριτήριο της κερδοφορίας, απαντάει ο κ. Παπαδάκης. Και τι προστέθηκε στη θέση του; Δεν γνωρίζω, απαντά ο κ. Παπαδάκης. Μόνο η ΤτΕ γνωρίζει, η οποία και θέτει τα κριτήρια, συνεχίζει παίζοντας την κολοκυθιά ο κ. Παπαδάκης, μεταθέτοντας το απόρρητο της γνώσης από την ΤτΕ στη Black Rock, αμφότερες ιδιωτικές και εισηγμένες στο χρηματιστήριο. Και το δούλεμα, πάει σύννεφο...

Τι θα πούμε, λοιπόν στα παιδιά μας, όταν μάς ρωτήσουν, «Μαμά, τι είναι βιώσιμο;».

«Μια παπαριά παιδί μου και τίποτε άλλο. Άντε τώρα, κάνε την προσευχή σου και πήγαινε για ύπνο»...

Αν οι ελληνικές κυβερνήσεις πατεντάριζαν τις ιδέες τους....

...το ελληνικό χρέος θα είχε αποπληρωθεί, μόνο και μόνο από την είσπραξη των πνευματικών δικαιωμάτων.

Θυμάστε, πριν κάποιους μήνες που γράφαμε στη "Μάχη της Βρετανικής Τυρόπιτας", για την απόφαση του Βρετανού Υπ. Οικονομικών, Οσμπορν, να φορολογήσει το εν λόγω έδεσμα με δυο ειδών ΦΠΑ, ανάλογα με το αν η τυρόπιτα ήταν ζεστή ή κρύα, απόφαση που κατ' ευθείαν παρέπεμπε στην φορολόγηση της ελληνικής τυρόπιτας από την τότε κυβέρνηση με παρόμοιο τρόπο. Βέβαια, ο πονηρούτσικος κ. Όσμπορν για να αποφύγει πιθανή αγωγή για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας είχε σκεφτεί τη διαβάθμιση του ΦΠΑ με βάση το ζεστό-κρύο, κι όχι με βάση το γλυκό-αλμυρό που είχε εμπνευστεί, με περισσή πρωτοτυπία ο κ. Παπακωνσταντίνου. Η ελληνική κυβέρνηση, αδικαιολογήτως, απέφυγε να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της, διότι η κλοπή, παρά το ατζαμίδικο μασκάρεμα του κ. Όσμπορν, ήταν τόσο φανερή, ώστε κανένα δικαστήριο δεν θα διανοείτο να τον δικαιώσει. 

Η Ελλάδα όμως, παρά τα πολλά της προβλήματα, συνεχίζει να παραμένει αστείρευτη πηγή ιδεών και φάρος πνευματικός για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Τη σκυτάλη από τον κ. Παπακωνσταντίνου, φαίνεται αυτή τη φορά ότι την πήρε επαξίως ο κ. Σαμαράς. Και ιδού το γιατί. Το "Γιατί Κύριε;", προεκλογικό σλόγκαν της ΝΔ, ήταν τόσο πετυχημένο, ώστε κατάφερε να δώσει, με αδιαμφισβήτητο τρόπο, το προβάδισμα στο κόμμα σε δυο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, πράγμα που δεν πέρασε απαρατήρητο από την Κομισιόν.

Πώς; Μα, αντιγράφοντάς το! Βέβαια, όχι αυτούσιο, αλλά με κάποιες μικρο-αλλαγές, για να μπερδέψει κυρίως τα μαντρόσκυλα των πνευματικών δικαιωμάτων, (χωρίς όμως τελικά να κατορθώσει να κρύψει την προέλευσή του, όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς), το κατέστησε κεντρικό σλόγκαν στη νέα καμπάνια που οργάνωσε για την προσέλκυση ξένων επενδυτών στην Ανατολική Πολωνία.

Όπως βλέπετε, το κοριτσάκι γίνεται αγοράκι, και ο δάσκαλος μετατρέπετε σε μπαμπά: "Τι θα έχεις να πεις, όταν το παιδί σου σε ρωτήσει γιατί δεν επένδυσες στην Ανατολική Πολωνία;". Γιατί μπαμπά; είναι η τυραννική απορία του πεντάχρονου αγοριού της αφίσας. 

Αλλά η Κομισιόν, το πάει και παραπέρα, αφήνοντά μας έκπληκτους για την υπερ-εκμετάλλευση της Σαμαρικής ιδέας. 

"Τι θα έχεις να πεις, όταν ο πεθερός σου σε ρωτήσει γιατί δεν επένδυσες στην Ανατολική Πολωνία;". Γιατί γαμπρέ μου; φαίνεται να λέει ο συμπαθής ηλικιωμένος άντρας της αφίσας, τέτοια όνειρα είχα γω για τη θυγατέρα μου;

Και για καπάκι, έρχεται και ο ψυχοθεραπευτής  να σού υποβάλει την ίδια ερώτηση και να σε γεμίσει με πρόσθετες ενοχές. 

Και σεις κ. Σαμαρά, "Τι θα έχετε να πείτε, όταν ο λαός σάς ρωτήσει γιατί δεν διεκδικήσατε τα πνευματικά σας δικαιώματα;". 

Γιατί, κ. Σαμαρά;

Το e-mail του Πωλ

Το e-mail είναι, λίγο πολύ, ένας άτυπος τρόπος επικοινωνίας. Διευκολύνει τις επαφές κυρίως ανάμεσα σε γνωστούς, ή ακόμα και σε άγνωστους για πράγματα καθημερινά, κοινά και τετριμμένα, ή για αναζήτηση κάποιας διευκρίνισης ή πληροφορίας. Τα σοβαρά θέματα, έχει επικρατήσει να μην περνάνε μέσα από e-mails. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα χρήματα, που είναι όντως μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Καμιά τράπεζα δεν πρόκειται να στείλει τις κινήσεις των λογαριασμών σου μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ή τις οφειλές στην εφορία και τις ΔΕΚΟ. Συνήθως, οι υποθέσεις αυτές διεκπεραιώνονται με τον παλιό καλό κλασσικό τρόπο: το χαρτί, το γράμμα και τον ταχυδρόμο.  Ό,τι ειπωθεί με την ανταλλαγή e-mails, αν πρόκειται να έχει κάποια ισχύ, θα πρέπει να επικυρωθεί μέσω επιστολής που θα φτάσει σε κάποιο γραμματοκιβώτιο, καθ’ όλα πραγματικό.

Ο Πωλ, παρα είναι Δανός, για να συμπεριφέρεται σαν Καλιφορνέζος, ο οποίος και αποτελεί το πρότυπο του ανθρώπου με τη χαλαρή στάση και την απέχθεια για τους τύπους και τους κρατούντες κώδικες κοινωνικής συμπεριφοράς. Αν ήταν καλιφορνέζος, θα μπορούσαμε να τον συγχωρήσουμε για το e-mail, που έστειλε τις προάλλες προς την ελληνική κυβέρνηση, με το οποίο ζητούσε κάποια μη κοινά και τετριμμένα, όπως 6-ημερη εργασία, ανάπαυση μόνο 11 ωρών, κατάργηση ουσιαστικά των αποζημιώσεων από απόλυση, και άλλα τινά. Αλλά δεν είναι, οπότε μια είναι η εξήγηση: η Ελλάδα του Πωλ είναι μια μη σοβαρή υπόθεση, για ν’ ασχοληθεί να στείλει ακόμα και επιστολή, με σφραγίδα, τζίφρα, logo και γραμματόσημο.

Ο Πωλ, κάθεται στο γραφείο του, πιθανόν με τα πόδια απλωμένα στο τραπέζι και με μια κούπα ντε-καφεϊνέ στο χέρι, όπου πολύ πιο πιθανόν θα αναγράφεται κάποιο σλόγκαν, ή μια υπενθύμιση για τον πλανήτη που πεθαίνει ή για τα παιδάκια του Μαλάουι που πεινούν. Πιθανόν να έχουν προηγηθεί κάποια e-mails στην γυναίκα του για το αν σιδέρωσε τα πουκάμισα, για το αν έφτιαξε ο υδραυλικός το ντους που στάζει, ή για το αν θα πάρει τα παιδιά απ’ το σχολείο. Μετά, αφού ξεμπερδέψει με τα συζυγικά, ίσως στείλει κι ένα άλλο e-mail στη Μόνικα για λίγο παιχνίδι, μπορεί και για κανένα ραντεβού στα σκαστά το μεσημέρι.

Κι αφού τα κάνει όλα αυτά τα σημαντικά, τού έρχεται στο νου ότι υπάρχει και μια Ελλάδα, που περιμένει με αγωνία τα φώτα του. Και μια και το e-mail είναι ακόμα ανοιχτό, κάθεται και γράφει πέντε αράδες για την 6-ημερη εργασία, (στο σημείο αυτό, επειδή είναι και θρήσκος, αφήνει ελεύθερη την Κυριακή), την ανάπαυση των 11 ωρών, (εδώ, είναι αλήθεια, ότι διστάζει ανάμεσα στις 10 και 12 ώρες, αλλά γρήγορα καταλήγει στο μέσο όρο και ξεμπερδεύει), την κατάργηση στο μισό των αποζημιώσεων, (εδώ, λόγω βιασύνης, τού διαφεύγει ότι για λόγους αξιοπιστίας θα έπρεπε να είχε γράψει τουλάχιστον κάποιο νούμερο, που να παραπέμπει σε επίλυση περισπούδαστου για την περίσταση μοντέλου, με ένα τουλάχιστον δεκαδικό και φυσικά όχι το 50%, που κραυγάζει για την αυθαιρεσία του), και τα λοιπά και τα λοιπά.  

Μέχρις εδώ, λοιπόν, γιατί θα στήσει τη Μόνικα, και θα του κάνει πάλι σκηνές. Κλικ, λοιπόν, στο send, και φύγαμε… Κι άσε τους ηλίθιους εκεί κάτω να κουρεύονται...

Θεσμοθετημένη Ανθρωποφαγία

Η Χρυσή Αυγή καλπάζει και παίρνει τον Νόμο στα χέρια της, «εφαρμόζοντάς» τον, όπου θάλει και κατά πως θέλει. Το καλό είναι ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας αντιδρά, το κακό όμως είναι ότι ένα σημαντικό κομμάτι της, το καλοβλέπει. Η κυβέρνηση φαίνεται προς το παρόν να αντιδρά, δεν θέλει όμως και πολύ, ν’ αλλάξουν οι συσχετισμοί, το φαινόμενο να γενικευτεί και σιγά-σιγά να γίνει η αγουρίδα, μέλι. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός δεν είναι φαινόμενο αυτοφυές, αλλά καλλιεργείται με επιμέλεια και στοργή, καιρό τώρα, στα θερμοκήπια των ΜΜΕ και των όποιων κυβερνητικών φερέφωνων.  

Στην προσπάθειά τους, οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, να πιάσουν τη μικρή φοροδιαφυγή, γιατί η μεγάλη είναι ιερή και ανέγγιχτη, νομοθετούν το χαφιεδισμό, δηλαδή τις ανώνυμες καταγγελίες πολιτών ενάντια σε όποιον υποπτεύονται ότι ζει πάνω από τις δυνατότητες, τις οποίες, ο πάσα εις νομίζει ότι μπορεί να να σταθμίσει επακριβώς, με μόνα εργαλεία το κουτσουμπολιό, και το μπανιστήρι στα ξένα οικοξενειακά ενδότερα. Τελευταία δε, κυοφορείται και η ιδέα της χρηματικής επιβράβευσης με ένα μέρος των χρημάτων που το κράτος κατορθώσει ν’ ανακτήσει, στις περιπτώσεις εκείνες των πολιτών, που οι υποψίες τους επί των γειτόνων επιβεβαιωθούν. Με τον τρόπο αυτό, και εφ’ όσον η λαμπρή αυτή ιδέα τελεσφορήσει, οι πολίτες-επιτηρητές, με το ιδιαίτερο μαντικό χάρισμα, θα μπορούν να αυξάνουν τα εισοδήματά τους και να προβαίνουν σε κερδοφόρες επενδύσεις σε μεγαλύτερης εμβέλειας τηλεσκόπια. Έτσι, οι φοροφυγάδες θα μπορούν να αντιμετωπιστούν με την ίδια αποτελεσματικότητα, όπως αντιμετωπίζονταν και οι κομμουνισταί σε παλιότερες ένδοξες εποχές της χώρας μας, με την συνδρομή πάντα, κάποιων άλλων διορατικών πολιτών.

Η Βρετανία, σύμφωνα με τον Economist (8/9/12), έχει εξελιχθεί σε μια ιδιαιτέρως ξενοφοβική χώρα, με υψηλή θερμοκρασία ξενοφοβίας και ξενοφαγίας, υψηλότερη απ’ όποια άλλη πολιτισμένη ευρωπαϊκή χώρα. Ο Κάμερον, ανησυχεί ιδιατέρως για την εισροή μεταναστών και έχει βάλει τον δείκτη ανοχής στο νούμερο των 100,000 ετησίως,  ως το 2015. Πρόσφατα στατιστικά στοιχεία έδειξαν ότι η καθαρή εισροή για το 2011 ήταν 216,000, άρα προτίθεται να κόψει τους μισούς, μπας και η βρετανική κοινωνία εξευμενιστεί μπροστά στην αυξανόμενη ανεργία και την προοπτική μετανάστευσης σε άλλες τρίτες χώρες, εκτός. Παρεμπιπτόντως, οι Βρετανοί τελευταία, μεταναστεύουν σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά, απ’ ότι οι υπόλοιποι λαοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης είτε για αναζήτηση εργασίας, είτε για σπουδές, ιδιαίτερα μετά τον τριπλασιασμό των διδάκτρων στις 9,000 λίρες το χρόνο.   

Επειδή, όμως και κάτω και από τις καλύτερες προϋποθέσεις, η μείωση που ονειρεύεται ο Κάμερον είναι δύσκολο να επιτευχθεί, αυτό που σοφίστηκε ήταν αφ΄ενός να βάλει όρια στον αριθμό των ξένων, εκτός ΕΕ, φοιτητών που έρχονται για σπουδές στα βρετανικά πανεπιστήμια, και να απαγορεύσει ταυτόχρονα την παράταση της διαμονής τους μετά το πέρας των σπουδών, αφ’ ετέρου να καταστήσει τα ίδια τα πανεπιστήμια υπεύθυνα για τις περιπτώσεις που κάποιοι από τους φοιτητές που αποφοίτησαν δεν επέστρεψαν στις πατρίδες τους. Ουσιαστικά, η Βρετανική κυβέρνηση επιδιώκει να μεταθέσει το πρόβλημα της επιτήρησης των συνόρων της χώρας και της αστυνόμευσης των αποφοίτων, στους ίδιους τους πανεπιστημιακούς δασκάλους.  Να τους δίνει, δηλαδή, την άδεια να εισβάλουν σε σπίτια αλλοδαπών, να τους σταματούν στο δρόμο και στις pub και να τσεκάρουν μαζί με τα διάφορα άλλα έγγραφα και το αν απέκτησαν πτυχίο και πότε!

Για του λόγου το αληθές, πρόβα τζενεράλε έγινε στις 26 Αυγούστου, οπότε και η υπηρεσία επιτήρησης συνόρων ανακάλεσε την άδεια του London Metropolitan University να δέχεται και να διδάσκει φοιτητές εκτός ΕΕ, για το λόγο ότι μερικοί από αυτούς δεν είχαν τις πρέπουσες βίζες εισόδου.

Η βρετανική ακροδεξιά, μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Και η δική μας επίσης,