Homo What?

Προσπαθώ να κατανοήσω ποια είμαι, μέσα από ένα δαίδαλο προσδιορισμών που μού έχουν αποδοθεί ανά τους αιώνες.

Ξεκίνησα σαν Homo Erectus, στην πορεία αναβαθμίστηκα σε Homo Sapiens, για να καταλήξω μετά από κάμποσες χιλιετίες να γίνω Homo Economicus.

Ο Χριστιανισμός με βάφτισε «Αμνό του Θεού», αλλά παρέμενα πάντα ένα ατελές αντίγραφο του Υψίστου.

H Αναγέννηση με ονόμασε Homo Universalis, και μου έδωσε ένα χέρι να ξαναβρώ την αυτοεκτίμηση και την αυτονομία μου, λασκάροντας κάπως τον σφιχτό εναγκαλισμό με το θείο.

Ο Διαφωτισμός με ονόμασε Άτομο και Πολίτη, ιδιότητες τις οποίες ξευτέλισα στη συνέχεια σαν Homo Consumericus.

Στα χρόνια που πέρασαν ήμουν εργαζόμενη ενταγμένη σ’ ένα σύστημα παραγωγής, σήμερα όμως έμαθα ότι δεν είμαι τίποτε άλλο παρά ένας «Ανθρώπινος Πόρος».

Υπάρχει καμιά ελπίδα να γίνω ποτέ «Άνθρωπος», σκέτος;

Ψάχνουμε Δήμαρχο

ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ


Το πρόβλημα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας δεν είναι πρόβλημα μεταναστών – είναι πρόβλημα ανεξέλεγκτης λειτουργίας παράνομων κυκλωμάτων, με την “ύποπτη” ανοχή της πολιτείας.
Οι κάτοικοι, εργαζόμενοι και επιχειρηματίες στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και στις γειτονικές περιοχές ψάχνουμε Δήμαρχο (και Δημοτικό Συμβούλιο) που θα έχει πολιτική προστασίας των μεταναστών, θα “μπει μπροστά” στις κινητοποιήσεις μας και θα θέσει προ των ευθυνών τους τα αρμόδια υπουργεία ΠΕΧΩΔΕ, Εσωτερικών,Υγείας και Δημόσιας Τάξης – εκπονώντας και υποβάλλοντας ολοκληρωμένο ρυθμιστικό σχέδιο για την ανάπλαση και διάσωση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας. Ψάχνουμε Δήμαρχο (και Δημοτικό Συμβούλιο) που θα φροντίσει την καθαριότητα του κέντρου αυτής της πόλης – μια και αυτό είναι αποκλειστικά δική του αρμοδιότητα. Ψάχνουμε Δήμαρχο (και Δημοτικό Συμβούλιο) που θα επαναφέρει τουλάχιστον την πόλη στην κατάσταση, στην οποία την παρέλαβε.

Γι αυτό, την Τρίτη 30 Ιουνίου, στις 3μμ, κυκλώνουμε με χρωματιστές κορδέλες και μπαλόνια το Δημαρχείο στην Πλατεία Κοτζιά, σε μια συμβολική κίνηση διαμαρτυρίας.

Σύλλογος Κεραμεικού-Γκάζι-Ρουφ “Μέγας Αλέξανδρος”

Εξωραϊστικός Σύλλογος “Ο Λυκαβηττός”

Σύλλογος κατοίκων και επαγγελματιών «Τα Εξάρχεια»

Πολιτιστικός Σύλλογος “Παναθήναια”

Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία για την προστασία της φυσικής και της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς Ελλάδας και Κύπρου "MOnuMENTA" (www. monumenta.org)

Σύλλογος Καταστηματαρχών Μοναστηρακίου «Ο Ήφαιστος»

Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Πλάκας και

Ξενοδοχεία του ιστορικού κέντρου

Οι σύλλογοι και ενεργοί πολίτες που συμμετέχουμε σε αυτή την κίνηση αποποιούμαστε κάθε είδους ρατσισμό προς αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, αλλοδαπούς και μη και αποδεχόμαστε αυτονοήτως το παρακάτω ψήφισμα, που έγινε ομοφώνως αποδεκτό κατά την ίδρυση μας:



ΨΗΦΙΣΜΑ

-- Καταγγέλλουμε τη συνειδητή υποβάθμιση του “ιστορικού τριγώνου”, που οφείλεται στις πράξεις και στις παραλείψεις της πολιτείας, με την ανοχή και την αδιαφορία της οποίας, η περιοχή μετατράπηκε από πρότυπο προσπάθειας αναβάθμισης την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, σε “αποθήκη ψυχών” και ανεξέλεγκτο γκέτο ανομίας και εξαθλίωσης, το 2009.

-- Απαιτούμε την άμεση ενεργοποίηση όλων των φορέων της πολιτείας (Δήμος, Νομαρχία, συναρμόδια Υπουργεία) και τη μεταξύ τους συνεργασία, χωρίς τις συνήθεις δικαιολογίες “οτι αυτά είναι αρμοδιότητες άλλων”.

-- Απαιτούμε την άμεση ανακοίνωση χρονοδιαγράμματος, για την εκπόνηση ενός οργανωμένου ρυθμιστικού σχεδίου (στα πρότυπα του αντιστοίχου για την Πλάκα, στις αρχές της δεκαετίας του '90), που θα αντιμετωπίσει τα συσσωρευμένα προβλήματα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, με άμεσους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους.

-- Απαιτούμε τη συγκρότηση ειδικού επιτελείου (task force), στελεχωμένου από τις υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας, που θα αναλάβει να αντιμετωπίσει και να καταδιώξει συστηματικά τα κυκλώματα οργανωμένου εγκλήματος, που λυμαίνονται το “ιστορικό τρίγωνο” (ναρκωτικά, πορνεία, εκμετάλλευση λαθρομεταναστών με παράνομα “υπνωτήρια”, παρεμπόριο).

-- Απαιτούμε τη διαρκή και συστηματική (βάσει σχεδίου) αστυνόμευση της περιοχής – και όχι αποσπασματικά αστυνομικά μέτρα, με τη στάθμευση μιας κλούβας, που απλώς μεταφέρει το πρόβλημα “λίγο παρακάτω”. Δεν είναι δυνατόν ο αρμόδιος αντιδήμαρχος για τη Δημοτική Αστυνομία, να δηλώνει “οτι οι υπάλληλοι της φοβούνται να μπουν στο γκέτο”, λίγες δεκάδες μέτρα από το Δημαρχείο και το Αρχηγείο της.

-- Απαιτούμε την άμεση ενεργοποίηση των υπηρεσιών πρόνοιας του κράτους και του Δήμου Αθηναίων (με τους χιλιάδες υπαλλήλους), ώστε να αντιμετωπιστεί βάσει οργανωμένου σχεδίου, η έλλειψη περίθαλψης στους αρρώστους (ναρκομανείς και άλλους) και αναξιοπαθούντες, που κατακλύζουν την περιοχή.

-- Απαιτούμε την άμεση μεταφορά της μονάδας του ΟΚΑΝΑ, καθώς η περιοχή (με τη συγκέντρωση τόσων δραστηριοτήτων αλλά και μεταναστών) αποτελεί προνομιακό χώρο, για τη δράση των εμπόρων ναρκωτικών.

-- Καταγγέλλουμε το σοβαρό πρόβλημα υγιεινής που έχει δημιουργηθεί. Η περιοχή έχει μετατραπεί σε δημόσιο ουρητήριο και αφοδευτήριο. Απαιτούμε την εκπόνηση σχεδίου καθαριότητας, όλες τις ώρες της ημέρας (και όχι μόνο τη νύχτα), καθώς και την ουσιαστική μελέτη για την απομάκρυνση των εστιών μόλυνσης. Ζητούμε ουσιαστική ανακύκλωση - και όχι το απορριμματοφόρο να ρίχνει στον ίδιο κάδο σκουπίδια και ανακυκλώσιμα υλικά, που με τόσο κόπο έχουν διαχωρίσει οι δημότες.

-- Απαιτούμε τον διαρκή έλεγχο των χρήσεων γης, αδειών και συνθηκών ασφαλείας και υγιεινής (άδειες καταστημάτων, ηχορύπανση, χωροταξική διευθέτηση, παράνομο παρκάρισμα και φορτοεκφόρτωση), λόγω και του συνωστισμού που παρατηρείται, σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας και της εβδομάδας.

-- Απαιτούμε μέτρα για την επαναφορά της κοινωνικής ζωής στην περιοχή και τη διατήρηση του κοινωνικού ιστού, με τη δημιουργία σχολείων, παιδικής χαράς, ΚΑΠΗ και άλλων κοινωνικών παροχών.

-- Δηλώνουμε διατεθειμένοι να συμμετάσχουμε ενεργά και εθελοντικά ως πολίτες, στην οποιαδήποτε συστηματική προσπάθεια αναβάθμισης της περιοχής.

Η γελοιογραφία σου Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή είναι "δάνειο" από τον John Black, www.mementumvivere.blogspot.com

Οι Πολιτισμικές Συγγένειες του κ. Σαμαρά

«...Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης θα γίνει σε λίγες μέρες μια μοναδική στέγη πολιτισμού για ολόκληρο τον κόσμο...», είχε δηλώσει ο υπουργός Πολιτισμού Αντώνης Σαμαράς. Και φυσικά δεν είχε άδικο.

Μόνο που βλέποντάς τον σήμερα στη δεύτερη σελίδα της «Καθημερινής», να ποζάρει ολόχαρος δίπλα στον ελληνικής καταγωγής, γνωστό και με εξαιρετέο, Nicholas Cage, κατά κόσμον Νίκο Γκατζογιάννη, (ευκαιριακό) συγγραφέα του περιώνυμου βιβλίου «Ελένη» σχετικά με τα παθήματα και τελικά τη δολοφονία της μητρός του από του "κομμουνιστοσυμμορίτες" στη διάρκεια του Εμφυλίου και στη δημοσιότητα που απέκτησε για ευνόητους ψυχροπολεμικούς λόγους παγκοσμίως, εξ αιτίας αυτού του βιβλίου και μόνο, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς για το είδος του πολιτισμού που έχει στο βάθος των εγκεφαλικών του κυττάρων ο κ Σαμαράς.

Δεν βρέθηκε άραγε κανένας άλλος εκπρόσωπος του υψηλού πολιτισμού εκεί τριγύρω για να τον πλαισιώσει;

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από την "Καθημερινή", 28/6/2009.

Γιατί Διαβάζουμε Εφημερίδα;

Επ’ ευκαιρία του κλεισίματος του Ελεύθερου Τύπου και του επικείμενου κλεισίματος και άλλων εφημερίδων λόγω μεγάλης πτώσης του αριθμού των αναγνωστών γενικώς, στο ερώτημα «γιατί ο κόσμος δεν διαβάζει πια εφημερίδες;», θα πρόβαλα σαν απάντηση το αντίθετο ερώτημα, «γιατί ο κόσμος συνεχίζει να διαβάζει εφημερίδες;».

Στο βαθμό που οι περισσότεροι μπορούν να έχουν ανά πάσα στιγμή πρόσβαση σε ό,τι πιο φρέσκο αφορά την είδηση, σε οποιαδήποτε ηλεκτρονική εφημερίδα, ενημερωτικό ιστό ή επίσημο πρακτορείο ειδήσεων, σε οποιαδήποτε γλώσσα και για οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, πρόσβαση σε οποιοδήποτε ανάλυση ή άρθρο γνώμης γραμμένο από τον εγκυρότερο δημοσιογράφο έως τον πλέον σεβαστό καθηγητή πανεπιστημίου, μέσα από ημεδαπά ή δορυφορικά κανάλια και το internet, δεν είναι λογικό ν’ αναρωτηθούμε γιατί υπάρχει ακόμα κόσμος (και είναι πολύς), που συνεχίζει ν’ αγοράζει εφημερίδες, κι όταν μάλιστα αυτός ο κόσμος σαν σύνθεση δεν είναι και πολύ διαφορετικός απ’ αυτόν που είναι εξοικειωμένος με τα ηλεκτρονικά μέσα;

Το ερώτημα γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό, όταν στη σημερινή εποχή κανείς δεν πρόκειται να ισχυριστεί ότι οι εφημερίδες, σαν αντικείμενο από σκέτο χαρτί, επιτελούν κάποιο χρήσιμο σκοπό, όπως το να τυλίγουν ψάρια, να καθαρίζουν τζάμια ή να υποκαθιστούν το χαρτί τουαλέτας, αντικαθιστώντας την πάλαι ποτέ φυσική και αυθόρμητη ανακύκλωση με την εμβόλιμη και θεσμοθετημένη.

Τις εφημερίδες, θα έλεγα, συνεχίζουμε να τις αγοράζουμε από συνήθεια κι από νοσταλγία. Για όσους ακόμα καπνίζουν, ένα πακέτο τσιγάρα απ’ το περίπτερο δεν νοείται χωρίς τη συνοδεία εφημερίδας, έτσι ώστε οι κυκλοφορίες τους και μόνον να αποτελούν έναν προσεγγιστικό δείκτη του αριθμητικού μεγέθους των καπνιστών. Έτσι ώστε, μια πρόχειρη εξήγηση της πτώσης των εφημερίδων να μπορεί ν’ αποδοθεί στην ελάττωση του αριθμούν των καπνιστών στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως.

Οι εφημερίδες θα υπάρχουν γιατί υπάρχουν τα πρωινά της Κυριακής. Κυρίως τα χειμωνιάτικα. Μια βόλτα ως το περίπτερο, ένα δυο φλιτζάνια καφές στο τραπέζι, μια, δυο, τρεις εφημερίδες σκορποχώρι στο πάτωμα και τασάκια που στενάζουν, το καθένα τους κι από μια μικρή ευτυχία που όλες όμως μαζί συνθέτουν τον μεγάλο παράδεισο της μέρας.

Οι εφημερίδες θα υφίστανται γιατί υπάρχουν τα καφενεία, τα καφέ, οι καφετέριες και τα πάρκα. Γιατί ο καφές δεν είναι παρά μισός και άνοστος χωρίς το έτερό του ήμισυ, την εφημερίδα. Γιατί καφές ξεροσφύρι δεν πάει. Γιατί η εφημερίδα για να διαβαστεί θέλει τον καφέ να διαστείλει τις κόρες και να θέσει την εγκεφαλική ουσία σε κίνηση.

Οι εφημερίδες θα υπάρχουν, γιατί πάντα υπάρχουν οι άτυχοι που κάποιοι άκαρδοι τους στήσανε στο ραντεβού, έτσι για να τσουλάνε το χρόνο και να καλύπτουν την ντροπή και την αμηχανία τους.

Οι εφημερίδες θα υπάρχουν όσο βρίσκονται περίπτερα στην κάθε γωνιά και όσο αυτά συνεχίζουν να μένουν ανοιχτά ολημερίς και κάποια οληνυχτίς.

Οι εφημερίδες θα υπάρχουν για να συντροφεύουν την ξάπλα του απομεσήμερου και να εξασφαλίζουν την απαραίτητη συγκέντρωση την ώρα της τουαλέτας.

Επιπλέον, τις εφημερίδες τις ξεφορτώνεσαι τόσο εύκολα, όσο εύκολα και τις αποκτάς. Για την τιμή τους προσφέρουν πολλά, τον κόσμο ολόκληρο δηλαδή, σε μερικά επιτόπια ξεφυλλίσματα.

Η εφημερίδα σε αντίθεση με το internet αποτελεί ένα κλειστό και περιεκτικό σύστημα, το οποίο περιδιαβαίνοντάς το, σε περίπατο μιας ώρας ας πούμε, σού αφήνει μιαν αίσθηση επάρκειας και πληρότητας, του στυλ ότι ό,τι ήταν σημαντικό να μαθευτεί, μαθεύτηκε. To internet, απ’ την άλλη μεριά, ίδιο με απύθμενο πηγάδι, δεν σου παρέχει ποτέ τον εφησυχασμό ότι αυτό που έμαθες ήταν όλο κι όλο αυτό που έπρεπε να μάθεις, αλλά θα σε αφήνει πάντα μ' ένα αίσθημα λειψό, σχετικά με το αν το άλλο, που όσο κι αν έψαξες και δεν τα κατάφερες ποτέ να βρεις και να μάθεις, ήταν εν τέλει και το πιο σημαντικό που σού διέφυγε.

Οι εφημερίδες είναι τα σταυρόλεξα που λύσαμε μόνοι ή με παρέα, τα καραβάκια που φτιάξαμε για τα παιδιά, όταν μας έπαιρναν στα ταξίδια το κεφάλι, τα βρεμένα χαρτιά που μάς ξεστένευαν τα καινούργια μας παπούτσια, και οι ατέλειωτες ώρες που περάσαμε κάνοντας χαρτοκοπτική στις χιλιοδιπλωμένες τους σελίδες.

Με μια εφημερίδα στη βρεμένη μας πλάτη γλιτώναμε το κρύωμα και τις κρυάδες όταν μάς έπιανε στα ξαφνικά η μπόρα του καλοκαιριού. Με μια εφημερίδα στο τζάμι μπλοκάραμε τον ήλιο που μας κάρφωνε στο κούτελο, όταν οι κουρτίνες παρά ήταν λεπτές για να τού αντισταθούν. Μια παλιά εφημερίδα ξεκίναγε την ιεροτελεστία του ανάμματος του τζακιού το χειμώνα, μια εφημερίδα, καλύτερη κι από βεντάλια, έκανε υποφερτή την κάψα, το καλοκαίρι.

Πολύ αργότερα, με τις εφημερίδες φτιάξαμε τις δισκοθήκες μας, κλασσική μουσική με τα κουπόνια της «Καθημερινής», Όπερες από το «Βήμα», και αγαπήσαμε την Ιστορία με τα περίφημα «Ιστορικά» της «Ελευθεροτυπίας». Και παλιές ταινίες είδαμε, αποσυρμένες πια από τις αίθουσες και τα video clubs, και καλά βιβλία διαβάσαμε, και άτλαντες και λευκώματα στολίσανε τα τραπέζια και τις βιβλιοθήκες μας και δόξα τω θεώ ήταν πολλές οι φορές που μάς τάισαν καλή τροφή.

Κρίμα λοιπόν, και διπλοκρίμα, όταν αναλογίζεται κανείς πόσα ωραία πράγματα χάνονται όταν μια εφημερίδα κλείνει !

Η Πευματική Παράδοση του Ναζισμού

Από την πρώτη κιόλας σελίδα του βιβλίου «Η γοητεία του Ανορθολογισμού», και ήδη από τον πρόλογο, ο Wolin ρίχνει τον αναγνώστη στα βαθιά.

«Θα ήταν βολικό να δεχτούμε, όπως υποστηρίζουν μερικοί», γράφει, «ότι ο φασισμός ήταν ένα αντιδιανοητικό φαινόμενο που προσέλκυσε μόνο εγκληματίες και αχρείους. Σήμερα όμως γνωρίζουμε ότι αυτό δεν ισχύει. Πολλοί πρωτοπόροι διανοούμενοι της Ευρώπης ασπάστηκαν το πολιτικό όραμα του φασισμού. Άλλωστε μετά τον Α! Παγκόσμιο Πόλεμο και το κραχ του ’29 η αξιοπιστία της δημοκρατίας είχε διαβρωθεί σε ανεπανάληπτο βαθμό. Ένας πρόχειρος κατάλογος των φίλων του φασισμού στο χώρο της λογοτεχνίας και της φιλοσοφίας, με ονόματα όπως αυτά του Ερνστ Γιούνγκερ, του Gottfried Benn, του Pierre Drieu La Rochelle, του Σελίν, του Πωλ ντε Μαν του Έζρα Πάουντ, του Giovanni Gentile, του Γέητς, του Μαρινέττι, του ντ’ Αννούντσιο, του Wyndham Lewis, δεν θα αποκάλυπτε παρά την κορυφή του παγόβουνου». Ας προσθέσω και τον Κνουτ Χάμσον, που τον παρέλειψε.

Εξετάζοντας διεξοδικά ο συγγραφέας, τις πνευματικές ρίζες της ακροδεξιάς πολιτικής, μοιραία σκοντάφτει στους Νίτσε, Γκομπινώ, Γιούνγκ, Χάιντεγκερ, Μωρίς Μπλανσό, Μπατάιγ, κ.α., των οποίων το ειδύλλιο με το φασισμό περνάει από ψιλό κόσκινο.

Ο ναζισμός δεν ήταν μια πολιτική κίνηση που ξεπήδησε ξαφνικά και από το πουθενά στην Ευρώπη την επαύριο της οικονομικής κατάρρευσης της Γερμανίας. Μπορεί αυτή να απετέλεσε τον καταλύτη για την εδραίωσή του, αλλά οι ρίζες του ναζισμού, όπως ανέλυσε διεξοδικά ο Isaiah Berlin, βρίσκονταν βαθιά εδραιωμένες στην πνευματική ιδιοσυστασία της Γερμανίας και συγκεκριμένα στο ρομαντικό ιδεαλιστικό κίνημα που ευδοκίμησε από τον 19ο αιώνα εκεί ως αντίδραση στο πνεύμα του γαλλικού κυρίως Διαφωτισμού. Βασική παράμετρος, η απουσία ευάριθμης αστικής τάξης στη Γερμανία η οποία ποτέ δεν μπόρεσε να αυτονομηθεί από την κυριαρχία των τοπικών φεουδαρχών και γαιοκτημόνων. Μια σύντομη ανάλυση βρίσκεται σε παλαιότερη ανάρτηση με τίτλο «ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ: Ρωσία-Γερμανία».

Θα ήταν λάθος να ισχυρισθούμε ότι ο ρομαντισμός μπορεί να εξομοιωθεί με το φασισμό, μιας και η ρομαντική κοσμοθεωρία περιέχει πολύ περισσότερες πλευρές. Όμως ο ρομαντισμός ερχόμενος σε αντίθεση με τον ορθό λόγο, το αστικό και φιλελεύθερο πνεύμα της Δύσης, τις εξισωτικές αρχές της δημοκρατίας κ.λ.π., παρείχε τις κατάλληλες ψυχολογικές συνιστώσες για την ανάπτυξη και επέκταση της ναζιστικής ιδεολογίας. Έτσι η προπαγάνδα του Χίτλερ μιλούσε μια γλώσσα που στ’ αυτιά των Γερμανών δεν ηχούσε περίεργα. Στην πραγματικότητα, οι εθνικιστικές, λαϊκιστικές τάσεις που κυριαρχούσαν στη Γερμανική κουλτούρα για περισσότερο από 150 χρόνια χρωματίστηκαν με μια νέα φυλετική χροιά.

Οι κριτικοί του πολιτισμού αναφέρονται συχνά στον φιλόσοφο, ποιητή και θεολόγο Ηerder (1744-1803) σαν τον πρόδρομο της παγγερμανικής κοσμοθεωρίας, ο οποίος απέδωσε ιδιαίτερη σημασία στην έννοια της εθνικότητας και του πατριωτισμού, θεωρώντας ότι υπάρχει μόνο μια τάξη στο κράτος, αυτή του «λαού». Πολλοί επίσης στοχαστές, δικαίως ή αδίκως διατύπωσαν επανειλημμένα την άποψη ότι η έννοια που έδινε ο Χέρντερ στον όρο «φυλή» ή «αίμα», ήταν πρόδρομος της ναζιστικής έννοιας της «ράτσας».

Ο επίσης γερμανός φιλόσοφος Φίχτε (1762-1814) προς το τέλος της ζωής του, εξελίχθηκε σε διακαή εθνικιστή μεταθέτοντας το κέντρο βάρους από το άτομο στο έθνος και το κράτος. Οι ιδέες του συνέβαλαν στην άνθιση αρκετών ξενοφοβικών συναισθημάτων στη Γερμανία τον επόμενο αιώνα.

Φυλετικές δε θεωρίες περί της ανισότητας των φυλών, με προεξάρχουσα αυτή του Κόμη Γκομπινώ (1816-1882), αν και Γάλλος στην καταγωγή, κυκλοφορούσαν ήδη ευρέως.

Ο Νίτσε με τη θέληση για δύναμη, τον υπεράνθρωπο, το θαυμασμό του για τη σκληρότητα, και το πολεμικό ήθος που ενσάρκωναν πολλοί από τους πλέον αιμοσταγείς τυράννους της ιστορίας, την λατρεία του των ανώτερων ανθρώπων, την επιθυμία εκμηδένισης των ξεπεσμένων φυλών μεταφέρει απεχθή πολιτικά μηνύματα, για τα οποία δεν θα ήταν συκοφαντία να πούμε ότι συντονίστηκαν με τη ναζιστική ιδεολογία λίγο αργότερα. Ο Νίτσε ήταν ο πιο ευαίσθητος δέκτης και εκφραστής του κύματος ηθικής, πολιτικής και θρησκευτικής παρακμής που σκέπαζε εκείνη την εποχή την Ευρώπη.

Ο Γιούνγκ, παραστρατημένος μαθητής του Φρόιντ, που μετά βίας γλιτώνει τη σύλληψη από τους σύμμαχους, ελκύεται και αυτός από τις φυλετικές θεωρίες της εποχής του. Σε δημόσιες δε ομιλίες του δεν παύει να εκφράζεται θετικά υπέρ του Χίτλερ.

Κοντολογίς, η άνοδος και ο εναγκαλισμός της ναζιστικής κοσμοθεωρίας στη Γερμανία βασιζόταν σε ένα ισχυρά εδραιωμένο πνευματικό κλίμα που πρόκρινε την ιδιαιτερότητα και ανωτερότητα του γερμανικού έθνους έναντι των άλλων φυλών και δη των Εβραίων. Η Γερμανία δεν πέρασε από τα μονοπάτια της δημοκρατίας, ούτε εντρύφησε στις ζυμώσεις που προϋποθέτουν την βιωσιμότητά της. Η αποκαλούμενη δημοκρατία της Βαϊμάρης, ολιγόχρονη στη διάρκειά της δεν μπορεί να χρεωθεί σε κάποια δημοκρατική παράδοση που αιφνιδίως καταλύθηκε. Η Γερμανία πρωτογνώρισε και μαθήτευσε με εξαιρετική επιτυχία στη δημοκρατία μόνο μεταπολεμικά.

Αν και παρατηρείται άνοδος τόσο στη Γερμανία και αλλού ακροδεξιών πολιτικών σχηματισμών, πιστεύω ότι το πνευματικό κλίμα είναι διαφορετικό της εποχής του ιστορικού φασισμού ώστε να ελλοχεύει ο φόβος της επανεμφάνισής του. Τουλάχιστον, στο ορατό μέλλον.

Γιατί μάς Σέρνει ο Καρατζαφέρης; (Συσχετισμοί με τη Γαλλική Εμπειρία)

Την επαύριο των ευρωεκλογών παρ’ όλο που το ΠΑΣΟΚ ήρθε πρώτο σε αριθμό ψήφων με ένα 36.64%, και η Νέα Δημοκρατία δεύτερη μ’ ένα άλλο 32.29%, αντιπροσωπεύοντας αμφότερα τα κόμματα το 69% του εκλογικού σώματος, εν τούτοις αυτό που έμεινε σαν γεύση στο στόμα ήταν ότι ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών ήταν ο πολύς Καρατζαφέρης, παρ’ όλο που απέσπασε το 7.12%, ένα υποπολλαπλάσιο δηλαδή αυτού που απέσπασε το πρώτο κόμμα.

Δεν ξέρω πώς, αλλά αυτό το αποτέλεσμα εκτιμήθηκε σαν άκρως επικίνδυνο, ώστε από την επομένη της επομένης των εκλογών τα δυο μεγάλα κόμματα να σπεύσουν να δηλώσουν τη νομιμοφροσύνη τους στον νικητή, συντάσσοντας εν μια νυκτί το πρώτο πακέτο μέτρων της μεταναστευτικής τους πολιτικής, που ήταν κομμένο και ραμμένο πάνω στο πατρόν του ΛΑΟΣ. Άλλωστε κακά τα ψέματα, ήταν και ο μόνος που είχε έτοιμο, ξεκάθαρο και αμέσου εφαρμογής πρόγραμμα για το θέμα αυτό.

Αν ο Καρατζαφέρης με την αύξηση της δύναμής του κατά 3% θορύβησε τη χώρα, τι να πούνε και οι Γάλλοι με το Εθνικό Μέτωπο (FN) του Λεπέν ο οποίος κάποια στιγμή το 1986 απέσπασε 34 έδρες στη βουλή με το 9.7% των ψήφων (απλή αναλογική γαρ, δώρο του Μιττεράν), το 1997 απέσπασε 1 μόνο έδρα, αν και είχε καταφέρει να πιάσει το 15% των ψήφων, (οι Γάλλοι μάζεψαν άρον άρον την απλή αναλογική πίσω στα συρτάρια, όχι που θα το διακινδύνευαν), ενώ έκτοτε η δύναμή του βρίσκεται σταθερά σε πτώση κατρακυλώντας το 2007 στο 4.3%.

Συνεχής πτώση της δύναμής του καταγράφεται από το 1995 και εντεύθεν και στις Προεδρικές εκλογές, (1ος γύρος), πηγαίνοντας από το 15% το 1995, στο 10.45% στις τελευταίες εκλογές πρόπερσι, που μας έδωσαν τον Νικολά. Φυσικά όλοι θυμούνται το θρίλερ του 2002 όπου ο Λεπέν πέρασε στο δεύτερο γύρο με 17.79% βγάζοντας έξω από το παιχνίδι τον σοσιαλιστή Ζοσπέν.

Στις τελευταίες ευρωεκλογές το Εθνικό Μέτωπο (FN) κυριολεκτικά κατακρημνίστηκε στο 6.3% (από γύρω στο 10% που έπαιρνε), χάνοντας τέσσερις ολόκληρες έδρες.

Έκανα αυτή τη σύντομη παρουσίαση του εκλογικού ιστορικού της γαλλικής ακροδεξιάς ακριβώς λόγω της εκπληκτικής ομοιότητας των αντιδράσεων των δικών μας πολιτικών κομμάτων με αυτών της Γαλλίας.

Βλέποντας λοιπόν οι γάλλοι «αδελφοί» μας τα σημαντικά ποσοστά του FN, άρχισαν να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον με πλειοδοσίες πάνω, (πού αλλού;) στο μεταναστευτικό. Ο Σιράκ, έχοντας χάσει το 1988 με πολύ μεγάλη διαφορά από τον Μιτεράν, και με τον Λεπέν να έχει καρπωθεί το 14.5% των ψήφων, δεν πρόφταινε να κολακεύει τα αφτιά των ψηφοφόρων του τελευταίου. Μάλιστα, το καλοκαίρι του 1991 μίλησε για την οδύνη του Γάλλου εργάτη που βλέπει μια μουσουλμανική οικογένεια με ένα πατέρα τρεις ή τέσσερις γυναίκες και γύρω στα είκοσι παιδιά να κερδίζει 10,000$ σε κοινωνικά επιδόματα χωρίς να εργάζεται. Και συνέχισε αναφερόμενος, έως και στις μυρωδιές της μουσουλμανικής κουζίνας, οι οποίες, τόνισε ότι κάθε άλλο παρά ευχάριστες θα είναι στη μύτη του μέσου Γάλλου. Ενώ ο Ζισκάρ ντ’ Εσταίν από την πλευρά του, άρχισε να συζητάει την ιδέα θεμελίωσης των πολιτικών δικαιωμάτων στο δίκαιο του αίματος και όχι στο δίκαιο του τόπου. (jus sanguinis, αντί jus soli). Στην Ελλάδα παρεμπιπτόντως ισχύει το πρώτο. Στη Γαλλία αλλάζοντας η μεταναστευτική πολιτική από το 1993 και εντεύθεν προς το χειρότερο, υιοθετήθηκε τελικά το δίκαιο του αίματος.

Αλλά και οι σοσιαλιστές δεν έμειναν πίσω. Το 1991 η Edith Cresson, πρωθυπουργός της Γαλλίας εξέφρασε το ενδιαφέρον της για την ιδέα να επαναπατρίζονται οι νέοι μετανάστες με πτήσεις τσάρτερς ναυλωμένες από την Κυβέρνηση!

Όπως αναφέρει, ο Richard Wolin στο βιβλίο του «Η γοητεία του ανορθολογισμού», (σσ.439-442), (εκδ. ΠΟΛΙΣ), σ’ όλη τη δεκαετία του ’90 ο Λεπέν ήταν αυτός που καθόριζε τον γενικό τόνο και το περιεχόμενο της πολιτικής συζήτησης στη Γαλλία. Ο δε Andre Glucksmann παρατηρούσε ότι

«...στη Γαλλία έχουμε ένα μάλλον ασυνήθιστο φαινόμενο, το 80% του λαού που δεν είναι ούτε κομμουνιστές ούτε υποστηρικτές του Λεπέν να συζητάνε μονίμως για τον Λεπέν. Θέλω να πω ότι όλοι στην Ευρώπη διατρέχουμε τον κίνδυνο να μιλάμε για τη φασιστική απειλή γιατί δεν έχουμε τίποτε άλλο να πούμε. Οι λέξεις δημιουργούν τα πράγματα, κι αν υφίσταται σήμερα φασιστική απειλή, αυτό συμβαίνει γιατί δεν γίνεται καμιά συζήτηση για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ή για την εξέλιξη της δημοκρατίας σε κάθε χώρα, και όχι επειδή υπάρχουν λίγοι φασίστες...»

Αν δεν σταματήσουν, συνεχίζει ο Wolin, τα παραδοσιακά κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς να σκέφτονται με κριτήριο το στενό κομματικό τους συμφέρον, κι αν δεν αποφασίσουν στο όνομα των δημοκρατικών αρχών, να ενωθούν και ν’ αντισταθούν στη νοοτροπία του φόβου και του μίσους, το Εθνικό Μέτωπο θα συνεχίζει να καθορίζει το πολιτικό τοπίο της Γαλλίας για πολύ ακόμα.

Πόσο οικεία μού ακούγονται τα λόγια αυτα!

Ο Νοικοκύρης Χατζηδάκ-Αφέντης: (Η Διάλυση της Έρευνας)

Στις 3 Ιουνίου, ημέρα Τετάρτη και λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές, εμφανίστηκε στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Ανάπτυξης (ΥΠΑΝ), out of the blue, ανακοίνωση, στην ουσία φετφάς, σύμφωνα με την οποία ο Αγιατολάχ Χατζηδάκης απεφάσιζε για λόγους οικονομίας, αλλά κυρίως λόγω στριγμώματος να αποδείξει στους ψηφοφόρους ότι η Κυβέρνηση ακόμα κι όταν καταποντίζεται μεριμνά και παράγει έργο, απεφάσιζε ξαναλέω, να προβεί στη γνωστική και χωροταξική αναδιάταξη του ερευνητικού ιστού της χώρας. Και όχι μόνο.

Μαζί λοιπόν με την κατάργηση ενός αριθμού εποπτευόμενων φορέων του ΥΠΑΝ, τη συγχώνευση των Λαϊκών Αγορών της Αθήνας-Πειραιά και Μαγαδασκάρης, και τη συγχώνευση του ελληνικού κέντρου Γούνας με αυτό του Καναδά, στο ίδιο ακριβώς κείμενο αποφάσιζε τη διάλυση και το σκόρπισμα στους πέντε ανέμους μιας σειράς ιστορικών ερευνητικών ιδρυμάτων της χώρας με σκοπό τον επανακαθορισμό του ερευνητικού χάρτη.

Μιας λοιπόν και η Κυβέρνηση απεδείχθη, τότε που ήταν στα ντουζένια της, άκρως αποτελεσματική στην επιχείρηση «Επανίδρυση του Κράτους», η οποία χαιρετίστηκε με ιαχές θριάμβου από τα άνεργα κομματικά της στελέχη και τους άνεργους ψηφοφόρους της, τους οποίους ξοφλούσε με τον τρόπο αυτό για τη νομιμοφροσύνη τους, σήμερα, που πνέει τα λοίσθια, αποφασίζει ένα εξ ίσου «μεγαλειώδες» έργο, αυτό της «Επανίδρυσης της Έρευνας». Για την υστεροφημία που λένε, ρε ...γαμώτο!

Ας αρχίσουμε με το τι διαλύει: Στην ουσία, όλα τα ινστιτούτα της Αττικής.
1. Το Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ). Το παίρνει ο διάολος, τα μαζεύει και πάει στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (ΕΙΕ).

2. Το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών αφήνει κάτι τις πίσω του, κάποια δηλαδή ινστιτούτα, που εν καιρό θα τα πάρει κιαυτά ο διάολος για Σίνα μεριά, ενώ από τα υπόλοιπα άλλα τα μαζεύουν και φεύγουν για Δημόκριτο, άλλα για το Φλέμινγκ στη Βάρη, και άλλα σε ένα νέο κέντρο-φαντομά που μπορεί να είναι ακόμα στα χαρτιά , αλλά έχει ήδη όνομα, «Αθηνά» το λένε, οπότε και θεωρείται ότι υπάρχει.

3. Η ίδια κατάσταση και στον Δημόκριτο, άλλα έρχονται, άλλα φεύγουν.

3. Και στο Ινστιτούτο Φλέμιγκ το ίδιο.

4. Και το Αστεροσκοπείο το πιάνει η σκούπα, καταργώντας το, και άλλα για να μην μακρηγορώ.

Μια γιγαντιαία επιχείρηση δηλαδή, τού στυλ «μπες εσύ – βγες εσύ» που για να καταλάβετε δεν διαφέρει σε σύλληψη από το γνωστό μας «παιχνίδι με τις καρέκλες». Και ο Χατζηδάκης στο ρόλο του πρώτου βιολιτζή.

Το σκεπτικό του νοήμονος υπουργού είναι σύμφωνα με την πάγια γραμμή της Κυβέρνησης, το νοικοκύρεμα και η διασφάλιση των δημόσιων πόρων. Θα σας αποκαλύψω κι έναν άλλο λόγο στο τέλος, έτσι για να έχετε αγωνία. Ο δε στόχος της γιγαντιαίας αυτής επιχείρησης είναι να μειώσει, όπως γράφει και στην αρχή του φετφά, τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων των Ερευνητικών Ινστιτούτων από 192 σε 66, αγνοώντας φυσικά ότι εδώ, σε αντίθεση με τα χρυσοπληρωμένα ΔΣ των ΔΕΚΟ, τα μέλη είναι παντελώς άμισθα. Τόσα ξέρει τόσα λέει!

Ενώ λοιπόν ο υπουργός φρόντισε να μετρήσει με ακρίβεια των αριθμό των μελών των ήδη υπαρχόντων ΔΣ, παρέλειψε να μετρήσει το κόστος της συγχώνευσης/μετεγκατάστασης δεκάδων ινστιτούτων και εκατοντάδων ερευνητών, τεχνικών και διοικητικών υπαλλήλων, σαν κάτι το ανάξιο λόγου. Πουθενά λοιπόν, δεν αναφέρεται σε αυτό.

Για να τον βοηθήσω όμως θα του αποκαλύψω ένα μονάχα νουμεράκι, (εν καιρώ έρχονται και άλλα), ότι μόνο η μετεγκατάσταση των εργαστηρίων του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, θα κοστίσει γύρω στα 6,000,000 ευρώ, χώρια που απαιτούνται και νέες κτηριακές εγκαταστάσεις μερικών χιλιάδων τ.μ. (6,000 για την ακρίβεια). Σε ερώτηση του γενικού Γραμματέα Έρευνας και Τεχνολογίας, (ΓΓΕΤ), πού θα βρεθούνε τα λεφτά, ο κ. Τσαλίδης απάντησε με τη γαλήνια σιγουριά του Καίσαρα ότι «τα λεφτά υπάρχουν». Μάλιστα κ. Παπανδρέου, που συνέχεια αναρωτιέστε «Πού πήγαν τα λεφτά!». Εδώ είναι λοιπόν τα λεφτά, καλά φυλαγμένα στο χρηματοκιβώτιο του ΥΠΑΝ για το καλό του τόπου και της Έρευνας!

Ο οικονόμος όμως Χατζηδάκης μαζί με την παρέα του αμέλησε να κάνει και κάτι άλλο, το οποίο σε μια δημοκρατική χώρα λογίζεται σαν σπουδαίο, και το οποίο ονομάζεται διάλογος, διαβούλευση, ή όπως διάολο αλλιώς το λένε. Ο αφέντης λοιπόν του ΥΠΑΝ παρέλειψε να έρθει σε επαφή, να ζητήσει τη γνώμη τους για κάτι που τους αφορά άμεσα και να ενημερώσει τους αρμόδιους φορείς, όπως τους προέδρους των Ιδρυμάτων, τους οποίους, για να μην ξεχνιόμαστε, το ίδιο το υπουργείο τούς διόρισε όταν ο χαλίφης Καραμανλής επανίδρυε το κράτος, όπως επίσης και τα όργανα των ερευνητών και των εργαζομένων. Πλήρης απαξίωση και παράκαμψη, αγνοώντας φυσικά ο αλαζών, ότι αυτό κάποια μέρα θα του γυρίσει μπούμερανγκ.

Η συγχώνευση μετά μετεγκαταστάσεως, δεν είναι απλώς παίρνω την καρέκλα μου και τα βιβλία μου και αλλάζω δωμάτιο. Εργαστήρια και βαρύτατος εξοπλισμός δεκαετιών δεν μπαίνουν σε τρίκυκλο μαζί με τα στρώματα και τις καρέκλες και δεν μεταφέρονται σε μια νύχτα. Θέλουν χρόνο, θέλουν δουλειά, χρονοδιάγραμμα και κυρίως πλήρη και τεκμηριωμένη απάντηση στο ερώτημα του γιατί γίνονται όλα αυτά. Χώρια που σε κάθε συγχώνευση κάποιοι πέφτουν από το τρίκυκλο και χάνουν τη δουλειά τους. Α!, παρεμπιπτόντως, χάνονται και τα περιουσιακά στοιχεία , όπως κτήρια, των Ιδρυμάτων που μετακομίζουν.

Πού είναι το χρονοδιάγραμμα, κ. Χατζηδάκη και κ. Τσαλίδη (ΓΓΕΤ);
«Δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα», απήντησε ο δεύτερος.

Ποια είναι η ανάλυση κόστους της μεταφοράς, κ. Χατζηδάκη και κ. Τσαλίδη;
«Δεν υπάρχει αυτό το είδος», απάντησε ευθαρσώς ο κ. Χατζηδάκης.

Ποια είναι τα οφέλη από τη συγχώνευση, ποιοτικά και οικονομικά;
«Καλά μαλάκες είστε, αφού δεν υπάρχει μελέτη και έκθεση εμπειρογνωμόνων, περιμένετε να σάς δώσω απάντηση; Γιατί; Χρειάζεται;».

Μα γιατί το κάνετε τότε κ. Χατζηδάκη;
«Είπαμε, για να δείξουμε ότι κάνουμε έργο και ότι φροντίζουμε να περιορίσουμε τις σπατάλες στο σπίτι μας στην Ελλάδα. Και ποιος σας είπε ότι η συγκατοίκηση είναι a priori κακό πράγμα;».

Μόνο γιαυτό;
«Ε, είναι και κάτι ωραία κτήρια-φιλέτο στο κέντρο της Αθήνας, Μεσογείων χαμηλά, και Βας. Κωνσταντίνου κέντρο (πίσω από Ρηγίλλης), που αν πάρετε τον πούλο, και μάς αδειάζει τη γωνιά το ΕΚΚΕ και το ΕΙΕ, θα μας μείνουνε ατόφια να τα φτιάξουμε να τα νοικοκυρέψουμε και να τα κάνουμε ξενοδοχεία για πουτάνες πολυτελείας. Καταλάβατε ζωντόβολα;».

Καταλάβαμε, καταλάβαμε!

Υ.Γ. Τα ερευνητικά ινστιτούτα, σε αντίθεση με τα πανεπιστήμια είναι τα μόνα που από το 1995 αξιολογούνται από διεθνείς επιστημονικές επιτροπές. Κάποια δε από αυτά έχουν αναδειχθεί σε κέντρα αριστείας, αν αυτό λέει κάτι. Η χρηματοδότηση της έρευνας γίνεται κατά κύριο λόγο από ανταγωνιστικά προγράμματα της ευρωπαϊκής ένωσης. Μόνο στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών αυτή τη στιγμή το ύψος των εξωτερικών χρηματοδοτήσεων ανέρχεται στα 30,000,000 ευρώ. Τα υπό διάλυση Ινστιτούτα (ΕΚΚΕ-ΕΙΕ-ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ) έχουν πενηντάχρονη παρουσία και έχουν αποκτήσει σημαντικές υποδομές για τις οποίες η παρούσα κυβέρνηση δεν φέρει καμιά ευθύνη.

Σαν νέοι Ηρόστρατοι λοιπόν αντί να οικοδομούν, καίνε! Άλλωστε και τώρα δεν κάνουν τίποτε παραπάνω από αυτά που ήδη έχουν αποδείξει οτι ξέρουν να κάνουν καλά και με συνέπεια. Α! και με υπευθυνότητα, προπαντός!

Οι Πονηρούτσικες Φαρμακοβιομηχανίες με τα Περιοδικά-Μαϊμού

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που έγραφα για την διαπλοκή των Big Pharma με τα πανεπιστήμια, 1. μέσα από τη χρηματοδότηση, τρόπος τού λέγειν κοινών ερευνητικών προγραμμάτων, 2. μέσα από την άμεση δωροδοκία καθηγητών και ερευνητών είτε άμεσα με μετοχές και μετρητά, είτε έμμεσα μέσω της πρόσληψής τους σε θέσεις συμβούλων, και 3. μέσα από το κανάλι των δημοσιεύσεων επιστημονικών υποτίθεται άρθρων, με το πανεπιστήμιο απλώς να βάζει τη τζίφρα του, και τις εταιρίες να υπαγορεύουν τα δικά τους παραποιημένα στοιχεία από κάτω.

Απ’ ότι πληροφορήθηκα εσχάτως οι μεγάλες κυρίες δεν αρκέστηκαν στις μέχρι τώρα παραδοσιακές τεχνικές απάτης και χειραγώγησης αλλά προχώρησαν ακόμα μακρύτερα, εισάγοντας στον επιστημονικό χώρο, όχι απλά παραποιημένες εργασίες, αλλά ολόκληρα μαϊμουδεμένα επιστημονικά περιοδικά. Η ενέργεια αυτή διαφέρει κατά πολύ από την συνήθη πρακτική των εταιριών να ντύνουν τα διαφημιστικά τους κείμενα ή ένθετα σε διάφορα περιοδικά με επιστημονικό μανδύα, κοπιάροντας από δω κι από κει τις φράσεις κάποιου σπουδαίου επιστήμονα, που τις πιο πολλές φορές τυχαίνει να αφορούν κάτι το εντελώς διαφορετικό, στο τέλος όμως δεν αφήνουν αμφιβολίες ότι πρόκειται για διαφήμιση και όχι για κάτι άλλο που πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά.

Συγκεκριμένα, μόλις τον προηγούμενο μήνα αποκαλύφθηκε ότι η θυγατρική εταιρία της φαρμακοβιομηχανίας Merck στην Αυστραλία είχε προχωρήσει εδώ και χρόνια στην έκδοση περιοδικού με σχήμα και δομή ενός κανονικού επιστημονικού περιοδικού με κριτές, και μάλιστα από αμιγώς επιστημονικό εκδοτικό οίκο, στο οποίο όμως περιλαμβάνονταν άρθρα μόνο διακείμενα ευμενώς προς την εταιρία και τα προϊόντα της και τα οποία δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ούτε το πιο έμπειρο μάτι.

Το εν λόγω περιοδικό με τον εντελώς βαρύγδουπο τίτλο The Australasian Journal of Bone and Joint Medicine είχε σταλεί την περίοδο 2003-2005 σε πάνω από 20,000 γιατρούς, δεν είχε καν ιστοσελίδα, και σε αντίθεση με τα κανονικά ιατρικά περιοδικά δεν δεχόταν υποβολές άρθρων. Πουθενά δε, δεν φαινόταν ότι την έκδοση χρηματοδοτούσε η ίδια η Merck. Ο εκδοτικός οίκος, (Elsevier), παραδέχτηκε κατόπιν ότι στα προηγούμενα χρόνια, ήδη από το 2000, είχε προβεί στην έκδοση άλλων πέντε τέτοιων περιοδικών-μαϊμού, κατόπιν παραγγελίας από άλλες φαρμακευτικές εταιρίες.

Η παραίνεση τού να έχουμε πάντα τα μάτια μας ανοιχτά στο τι διαβάζουμε, και στο τι αναμεταδίδουμε συνεχίζει να ισχύει.

Υ.Γ. Πληροφορίες για την απάτη εδώ,
http://en.wikipedia.org/wiki/Australasian_Journal_of_Bone_and_Joint_Medicine

εδώ
http://www.newscientist.com/article/mg20227117.200-comment-stop-these-stealth-drug-adverts.html

και εδώ

http://www.the-scientist.com/templates/trackable/display/blog.jsp?type=blog&o_url=blog/display/55679&id=55679

Θέσεις των Κομμάτων για τους Μετανάστες

Κάμποσο καιρό τώρα προσπαθώ να ανιχνεύσω τα σχέδια των διαφόρων κομμάτων για την αντιμετώπιση πρωταρχικών θεμάτων του μεταναστευτικού, όχι αυτά της διαχείρισης των προβλημάτων των ήδη εδώ ευρισκομένων, τα οποία τουλάχιστον στα λόγια βρίθουν από ανθρωπιστικές κορώνες, αλλά αυτά για τη διαχείριση των συνόρων, που πιστεύω ότι αντανακλούν ευθέως και τη βαθύτερη στάση του καθενός κόμματος προς το μεταναστευτικό συνολικά.

Εκτός από τον Καρατζαφέρη, από κανέναν άλλον δεν είχα την αίσθηση ότι μιλάει ανοιχτά, παραδείγματος χάριν, για το αν τους θέλουνε ή δεν τους θέλουνε, για το πόσους θέλουνε, για το τι θα τους κάνουν αυτούς που θέλουνε, κ.ο.κ., και επειδή δεν μου αρέσει να μένω με απορίες, και επειδή οι γενικές διακηρύξεις περί ιμπεριαλισμού και νεοφιλελευθερισμού δεν δίνουν λύσεις, πήγα στις αντίστοιχες ιστοσελίδες των κομμάτων για να ξεσκαλίσω συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις.

ΠΑΣΟΚ: εδώ
ΚΚΕ: εδώ
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ: εδώ

Έτσι λοιπόν οι απαντήσεις που πήρα στα κάτωθι ερωτήματα ήταν οι εξής:

Ποια είναι η νέα (μόλις χθεσινή) πολιτική της Ν.Δ. για
1. Τα Σύνορα Εισόδου: Κλειστά.

2. Τη Φύλαξη των Συνόρων: Εμείς+Frontex.

3. Όσους που παρ’ όλα αυτά τα καταφέρνουν και μπαίνουν παράνομα στη χώρα:
Θα συλλαμβάνονται και θα «φιλοξενούνται για χρονικό διάστημα μέχρι 12 μηνών σε ειδικά στρατόπεδα.
Επανεισδοχή στις κύριες χώρες προέλευσης και διέλευσης (Τουρκία-Λιβύη)

Σχόλιο: Ποιες θα είναι οι προϋποθέσεις παροχής ασύλου και νομιμοποίησης; Υποπτεύομαι καμιά.


Ποια είναι η (φρέσκια) πολιτική του ΠΑΣΟΚ για
1. Τα Σύνορα Εισόδου: Μηδενική ανοχή στη λαθρομετανάστευση. Δηλαδή σύνορα ερμητικά κλειστά.

2. Τη Φύλαξη των Συνόρων: Εμείς και η Ε.Ε. μέσω του προγράμματος Frontex.

3. Όσους που παρ’ όλα αυτά τα καταφέρνουν και μπαίνουν παράνομα στη χώρα:
Παροχή πολιτικού ασύλου σε όσους το δικαιούνται και παραμονή στη χώρα μας ή προώθηση σε χώρες της Ε.Ε.
Ισότιμη ανάληψη βαρών των πολιτικών (μόνο) προσφύγων από όλα τα κράτη-μέλη της Ευρώπης.
Επαναπροώθηση στη Τουρκία ή αλλού σε όσους δεν δικαιούνται άσυλο.

Σχόλιο: Παρόμοια πολιτική στα θέματα αυτά με τη Ν.Δ. Πιθανόν διαφοροποίηση στις προϋποθέσεις νομιμοποίησης και παροχής ασύλου, προς το ελαστικότερο.


Ποια είναι η πολιτική του ΚΚΕ για
1. Τα Σύνορα Εισόδου: δεν την βρήκα διατυπωμένη ούτε ανοιχτά ούτε υπαινικτικά.

2. Τη Φύλαξη των Συνόρων: Αντιτίθεται στη φύλαξη των συνόρων από μηχανισμούς της Ε.Ε., αλλά αποφεύγει να διατυπώσει αν θα φυλάγονται τα σύνορα.

3. Όσους που παρ’ όλα αυτά τα καταφέρνουν και μπαίνουν παράνομα στη χώρα:
Νομιμοποίηση όλων όσων το επιθυμούν και προώθηση στην Ε.Ε. όσων δεν το επιθυμούν.

Σχόλιο: Η πολιτική του ΚΚΕ θα τολμούσα να πω ότι είναι και η πλέον ρεαλιστική για την αναίμακτη επίλυση του μεταναστευτικού προβλήματος. Με το να εφοδιάζει όλους τους μετανάστες με ελληνικό διαβατήριο είναι σίγουρο ότι κανείς απ’ αυτούς δεν πρόκειται να μείνει στη χώρα, μεταθέτοντας έτσι το πρόβλημα της απορρόφησης των μεταναστών στην υπόλοιπη Ευρώπη. Έτσι, με την πολιτική αυτή απαλλασσόμαστε από την ανέγερση δαπανηρών χώρων υποδοχής και από τα επιπλέον έξοδα και το στρες της φύλαξης των συνόρων, καθώς και από τις εσωτερικές συγκρούσεις στο κέντρο των πόλεων. Επειδή όμως βάσει συμφωνιών, η Ευρώπη δεν πρόκειται να δεχθεί κανέναν από αυτούς που θα τούς στείλουμε πακέτο, και επειδή είναι αδιανόητο να μην το γνωρίζει αυτό το ΚΚΕ., μήπως δεν θα ήταν παράλογο να σκεφτούμε ότι το ΚΚΕ πάει απλώς να ρίξει στάχτη στα μάτια;



Ποια είναι η πολιτική του ΣΥΝ για
1. Τα Σύνορα Εισόδου: δικαίωμα στην ελεύθερη και ασφαλή είσοδο και το άσυλο. Κατάργηση των άτυπων επαναπροωθήσεων από τον Έβρο και το Αιγαίο.

2. Φύλαξη Συνόρων: Ριζική αναδιοργάνωση του Τμήματος Φύλαξης Συνόρων.

3. Όσους που παρ’ όλα αυτά τα καταφέρνουν και μπαίνουν παράνομα στη χώρα:
Σύστημα διαρκούς νομιμοποίησης υπό προϋποθέσεις.
Παροχή πολιτικών δικαιωμάτων στους μετανάστες, όπως ιθαγένεια, δυνατότητα ενεργού συμμετοχής στην πολιτική ζωή.
Έξοδος στην Ε.Ε. για όσους το επιθυμούν.

Σχόλιο: Λύση τού «ναι, μεν, αλλά». Και εδώ η Ευρώπη χρησιμοποιείται σαν δικλείδα ασφαλείας. Χωρίς νόημα φυσικά, για τους λόγους που εξήγησα αναφερόμενη πιο πάνω στο ΚΚΕ.

Τέλος, δεν θα αναφερθώ καθόλου στη μεταναστευτική πολιτική του ΛΑΟΣ, για τους λόγους πως αν βρεθεί ποτέ στη θέση να την υλοποιήσει, αυτή δεν θα έχει καμιά σχέση με τα όσα τώρα διακηρύσσει.


Αυτή είναι η εικόνα που αποκόμισα. Αν κανείς διαφωνεί, μετά χαράς να κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις.

Η Οντολογία του Μπάνιου

Παλιά είναι η αντίληψη, ότι για να υπάρχει κάποιο πράγμα θα πρέπει να μπορεί και να αποδεικνύεται. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο θεός και αυτό που έμεινε από τον Ντεκάρτ είναι και οι μνημειώδεις προσπάθειες που κατέβαλε για να αποδείξει την ύπαρξή του, με όπλα φυσικά το λογικό συλλογισμό.

Αρκετά νεώτερη είναι η αντίληψη ότι η αποδεικτική διαδικασία καθίσταται εγκυρότερη όταν το προς απόδειξη αντικείμενο ή φαινόμενο μπορεί να αποδειχθεί εμπειρικά και δη να μετρηθεί. Έτσι αναπτύχθηκε η πειραματική επιστήμη, με τους φυσικούς να προσπαθούν να επινοήσουν φυσικές ποσότητες που θα καθόριζαν μονοσήμαντα και με ακρίβεια τις ιδιότητες αντικειμένων και φαινομένων, και τους μηχανικούς να προσπαθούν να επινοήσουν εργαλεία και συσκευές που θα μπορούσαν να τις μετρήσουν.

Βέβαια, από νωρίς έγινε αντιληπτό, ότι εκτός της φύσης υπήρχαν και οντότητες που δεν ήταν δυνατόν να ποσοτικοποιηθούν, κυρίως αυτές που είχαν να κάνουν με συναισθήματα και διαθέσεις ή κοινωνικά φαινόμενα. Εν μέρει, το πρόβλημα που εμφανιζόταν στις κοινωνικές επιστήμες λύθηκε με την επιστράτευση στατιστικών εργαλείων, ενώ η μέθοδος αυτή, κυρίως μέσω διάφορων ψυχομετρημάτων, εφαρμόστηκε με μικρότερη επιτυχία στην καταμέτρηση των ποικίλων εκδηλώσεων της ανθρώπινης ψυχής.

Για τις πιο περίπλοκες καταστάσεις, όπως ο έρωτας ας πούμε, εμείς πρώτοι σε αυτό εδώ το blog εφαρμόσαμε τεχνικές από τη θεωρία των κβαντικών πεδίων και κατορθώσαμε να παραδώσουμε ένα αξιόπιστο μετρίδι στους απανταχού ερωτευμένους, ώστε να μπορούν να βαθμολογούν με ακρίβεια την ερωτική διάθεση των συντρόφων τους και να μην εξαπατώνται.

Όπως φάνηκε λοιπόν ως εδώ, η μέτρηση είναι μια πολύ σπουδαία διαδικασία, αλλά καθόλου αυτονόητη, ακόμα και για τις πλέον τετριμμένες καταστάσεις. Ειδικά το καλοκαίρι, δυο είναι τα πράγματα τα οποία με μεγάλο ζήλο μετράνε και ξαναμετράνε τα παιδιά: τα παγωτά και τα μπάνια.

Για μεν τα παγωτά, η απαρίθμηση είναι μια αρκετά ξεκάθαρη δουλειά, για δε τα μπάνια σκοντάφτει στο μείζον φιλοσοφικό ερώτημα, τού πώς ορίζεται το «μπάνιο». Όπως καταλαβαίνετε, χωρίς ξεκάθαρο και γενικά αποδεκτό ορισμό, είναι εύκολο ένα τσούρμο από παιδάκια να καταλήξει να μαλλιοτραβιέται στην ερώτηση για το ποιο έκανε τα περισσότερα μπάνια το καλοκαίρι.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Το μπάνιο στην πισίνα μετριέται σαν «μπάνιο» ξεχωριστό; Μήπως παίζει ρόλο αν το νερό είναι θαλασσινό ή γλυκό;

Το μπάνιο στο ποτάμι; Πόσο μεγάλο πρέπει να είναι το ποτάμι για να λογίζεται το μπάνιο εκεί σαν μπάνιο κανονικό; Πόση πρέπει να είναι η ροή του νερού; Πρέπει να μάς σκεπάζει το νερό; Και μέχρι ποιου σημείου του σώματος;

Το μπάνιο το απογευματινό μετριέται ξεχωριστά από το πρωινό; Και αν όχι, πόση θα πρέπει να είναι η χρονική απόσταση ανάμεσα στα δυο μπάνια για να θεωρηθούν διαφορετικά και να μετρηθούν;

Πόση θα πρέπει να είναι η χρονική διάρκεια ενός κανονικού μπάνιου; Το βρέχω μόνο τα χεράκια και τα ποδαράκια πιάνεται σαν μπάνιο;

Τα μπάνια που κάναμε το χειμώνα θα πρέπει να τα χρεώνουμε στη φετινή ή στην περσινή χρονιά;

Αν πάλι μετακινηθούμε χωρικά σε μια διαφορετική παραλία, το μπάνιο εκεί μπορεί να μετρηθεί σαν ένα άλλο μπάνιο;

Μήπως το νυχτερινό μπάνιο παίρνει διπλό βαθμό, ιδίως αν η νύχτα είναι αφέγγαρη, σκοτεινή και ερεβώδης;

Το μπάνιο εξ αιτίας ναυαγίου πιάνεται;

Θα σταματήσω εδώ χωρίς να έχω εξαντλήσει τις αμφισημίες του μπάνιου. Όπως βλέπετε το θέμα δεν είναι καθόλου απλό και ποντάρω στη συμβολή σας για την τελική οριοθέτηση.

Το Φροντιστήριο ως Επίσημος Θεσμός

Τις τελευταίες ημέρες, μπλεγμένοι καθώς ήμασταν στη δίνη των εκλογών, ξεχάσαμε τη δίνη των εξετάσεων στα σχολεία, που κάθε χρόνο τέτοια εποχή παγιδεύει και σφυροκοπάει χιλιάδες γονείς και παιδιά.

Χιλιοειπωμένα τα χάλια της παιδείας, δεν έχω να προσθέσω τίποτε παραπάνω απόψε. Χιλιοειπωμένα και τα της οικονομικής αιμορραγίας των γονέων που ξοδεύουν περιουσίες στα κάθε λογής παράπλευρα μαγαζιά και μαγαζάκια τα οποία στήνονται δίπλα στα σχολεία, αναλαμβάνοντας να διεκπεραιώσουν τα ίδια τον λειψό ρόλο του δημόσιου σχολείου, άλλοτε με επιτυχία, κι άλλοτε απλώς κερδοσκοπώντας και κοροϊδεύοντας.

Το ότι το Φροντιστήριο αποτελεί απόφυση και αναπόσπαστο εξάρτημα του επίσημου σχολείου, το γνωρίζουμε όλοι από αρχαιοτάτων χρόνων. Μπορεί να το βρίζουμε και να το καταριόμαστε, αλλά ουδέποτε τολμήσαμε να το αμφισβητήσουμε έμπρακτα και να το προσπεράσουμε, για λόγους που δεν έχουν να κάνουν τόσο με την αποτελεσματικότητά του, όσο με τη συνήθεια και τα φοβικά μας σύνδρομα που δεν μας αφήνουν να απαγκιστρωθούμε απ’ την ασφυχτική αγκάλη του και να εκμεταλλευτούμε τις φροντιστηριακές δωρεάν υπηρεσίες του ίδιου του δημόσιου σχολείου.

Δεν θα έκανα αυτή τη κουβέντα περί φροντιστηρίων, αν δεν μού χτύπαγε στο μάτι η πρωτοβουλία της συμπαθέστατης κ. Τσαπανίδου να καλέσει την προηγούμενη Δευτέρα στην πρωινή εκπομπή της κάποιον εκπρόσωπο, μπορεί και τον πρόεδρο, της ένωσης φροντιστηριούχων της χώρας για να δώσει τα φώτα του, ανάμεσα στα άλλα, και για τον τρόπο που θα πρέπει να συμπληρωθούν τα μηχανογραφικά δελτία των αποφοίτων της τρίτης Λυκείου. Παροτρύνοντας και η ίδια τους μαθητές, μαζί με τον πρόεδρο, να περάσουν από το φροντιστήριό τους για τα δέοντα, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να ανακηρύσσει σε επίσημο σχολικό θεσμό το φροντιστήριο και να ρίχνει ακόμα μια πέτρα στον τάφο του δημόσιου σχολείου. Σε πόσους άραγε χτύπησε άσχημα αυτή η ενέργεια; Θα τολμούσα να πω σε κανέναν, μιας και σχολείο θεωρείται κυρίως το φροντιστήριο.

Και πού να μην δούλευε, η κ. Τσαπανίδου, στη δημόσια τηλεόραση!

Ο Δομικός Χαρακτήρας της Αποχής

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών έγιναν επιτέλους γνωστά δίνοντας εκ του μακρόθεν, την πρώτη θέση στο κόμμα της αποχής. Ακολουθώντας την ευρωπαϊκή παράδοση της μικρής συμμετοχής, μπορούμε να πούμε ότι γίναμε κι εμείς επιτέλους Ευρώπη. Κάποιες από τις αιτίες για την αλλαγή της εκλογικής συμπεριφοράς είχα σκιαγραφήσει στην προηγούμενη ανάρτηση, με πρώτη και καλύτερη την απαξίωση του πολιτικού κόσμου και δευτερευόντως το μικρό πολιτικό βάρος του ευρωκοινοβουλίου στη λήψη αποφάσεων.

Χωρίς να αναιρώ τις προηγούμενες αιτιάσεις, θα ήθελα να προσθέσω και κάποια άλλη που προκύπτει από την πεποίθηση των πολιτών ότι τα κόμματα πλέον δεν τους εκφράζουν. Τι να σημαίνει άραγε αυτό;

Πιστεύω, ότι δεν είναι ότι τα κόμματα προσλαμβάνονται σαν ανέντιμα, κενολόγα, υποκριτικά ή ότι ομφαλοσκοπούν, χαρακτηριστικά που θα μπορούσες κάλλιστα να τους τα αποδόσεις, και τα οποία αν απεμπολούσαν θα γινόντουσαν εκ νέου ελκυστικά, είναι ότι το ίδιο το κόμμα σαν φορέας μιας συγκεκριμένης συντεταγμένης πολιτικής γραμμής, ενός δεσμευτικού πλαισίου προτάσεων ή μιας ιδεολογίας δεν μπορεί να καλύψει πλέον την πλουραλιστική προσωπικότητα του σύγχρονου δυτικού ατόμου. Τι εννοώ;

Το τελευταίο τέταρτο του προηγούμενου αιώνα σημαδεύτηκε από αυτό που έγινε γνωστό σαν το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων, των μεγάλων δηλαδή ολιστικών κοσμοθεωρητικών προγραμμάτων, (θεωριών), όπως οι διάφορες πολιτικές ιδεολογίες και θρησκείες, οι οποίες για αιώνες παρείχαν στα άτομα συγκροτημένη ταυτότητα και ένα συνεκτικό χάρτη πορείας στη ζωή του. Σήμερα βιώνουμε τον κατακερματισμό, τόσο των μεγάλων θεωριών όσο και της προσωπικότητας η οποία πλέον μπορεί να συντίθεται ελεύθερα, επιλέγοντας από ένα ρεπερτόριο πολλών διαφορετικών ταυτοτήτων, χωρίς η μια να αποκλείει κάποια άλλη. Δηλαδή το άτομο δεν δεσμεύεται πλέον να επιλέγει τα συστατικά στοιχεία της προσωπικότητάς του από μια και μόνο κοσμοθεωρία, αλλά όπως επιλέγει προϊόντα από τα ράφια ενός supermarket, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να επιλέγει και ταυτότητες από διαφόρους χώρους. Σαν παράδειγμα αναφέρω τη δυνατότητα συνύπαρξης στο ίδιο άτομο της ταυτότητας της θεοσεβούμενης με την ταυτότητα της φεμινίστριας, πράγμα που θα ήταν αδιανόητο να συμβεί πριν τριάντα ας πούμε χρόνια.

Το γεγονός αυτό, μαζί με την ολοένα εξατομίκευση του ανθρώπου και την εμπέδωση εκ μέρους του μιας καταναλωτικής στάσης απέναντι σε ο,τιδήποτε τον περιβάλλει, (πράγμα που σημαίνει ότι ο πολίτης θα προτιμούσε να δρα πλέον όχι τόσο σαν παραδοσιακός πολίτης, αλλά σαν πολίτης-καταναλωτής, ο οποίος θα είχε τη δυνατότητα να «ψωνίζει» τις πολιτικές που θα του ταίριαζαν από μια μεγάλη ποικιλία κομματικών υπερ-καταστημάτων), κάνει τα κόμματα να φαντάζουν σαν τα παραδοσιακά μπακάλικα με την περιορισμένη και παλιομοδίτικη πραμάτεια.

Είναι λοιπόν φυσικό να αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μια καχεκτική αγορά που τού παρέχει ελάχιστες επιλογές, και επομένως αρνείται να καταναλώσει και μάλιστα από ένα και μοναδικό μαγαζί.

Αντιθέτως πιστεύω ότι τα διάφορα κοινωνικά κινήματα που αναπτύσσονται με μια περιορισμένη στόχευση κάθε φορά, όπως επίσης και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, οι οποίες είναι και αυτές μονοθεματικές, και προπαντός μη δεσμευτικές, βρίσκονται κοντύτερα στην ψυχολογία του σύγχρονου ανθρώπου, γι αυτό και η μεγάλη εξάπλωση και επιτυχία τους. Στην περίπτωση αυτή μπορεί να ψωνίζει-μετέχει σε διάφορους σχηματισμούς χωρίς να ψέγεται από κανέναν και χωρίς να δεσμεύεται από επιλογές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ασύμβατες, δημιουργώντας έτσι πρόβλημα στη συνοχή της προσωπικότητάς του.

Αρά λοιπόν, θα τολμούσα να συμπεράνω ότι η αποχή από τις εκλογές συνιστά δομικό χαρακτηριστικό της πολιτικής συμπεριφοράς της μετανεωτερικότητας, γεγονός που θα μπορούσε να πιστοποιηθεί και από την έμμονη παρουσία της, και τη μεγέθυνση αντί της υποχώρησής της.

Τι Έχουν τα Έρμα και δεν Ψηφίζουν;

Σύμφωνα με όλα τα προγνωστικά η προσέλευση στις ευρωεκλογές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αναμένεται να είναι πολύ χαμηλή. Όχι ότι είναι κάτι πρωτόγνωρο, αλλά απ’ ότι φαίνεται η συμπεριφορά αυτή εντείνεται από εκλογική αναμέτρηση σε αναμέτρηση, εξού και η μεγάλη προσπάθεια που καταβάλουν τα κόμματα να προσελκύσουν τους ψηφοφόρους, κάνοντας έκκληση στα προαιώνια δημοκρατικά τους αισθήματα και προσπαθώντας να τους υπενθυμίσουν ότι κατέχουν δύναμη τόση, ώστε να φτάνει και να περισσεύει για ν’ αλλάξουν τις μαύρες τους τις τύχες.

Το ότι τα κόλπα, οι εκφοβισμοί, αλλά και τα κανακέματα δεν φαίνεται να πιάνουν, δεν σημαίνει ότι οι λαοί γίνηκαν με μιας αμνήμονες, αγνώμονες και αντιδημοκρατικοί, αλλά τουναντίον ότι η Ευρώπη δεν μπορεί πια να κρύψει τα σημάδια εσωστρέφειας, κρυψίνοιας και αντιδημοκρατικότητας.

Στην Ελλάδα η προσέλευση φαίνεται να είναι αρκετά μεγαλύτερη του κοινοτικού μέσου όρου, και τούτο, διότι εδώ δεν έχουμε όπως αλλού ευρωεκλογές, αλλά κανονικές εθνικές εκλογές, γι αυτό και η ένταση και το πάθος, άσχετο αν την επομένη μέρα που θα ξυπνήσουμε θα δούμε τις ίδιες φάτσες, στις ίδιες θέσεις. Εδώ το μόνο γεγονός που μας υπενθυμίζει ότι βρισκόμαστε στην Ευρώπη είναι η Siemens, την οποία δεν παύουμε να μνημονεύουμε από τον όρθρο ως τον εσπερινό.

Γιατί όμως ο κόσμος δεν μπαίνει στον κόπο να σύρει τα πόδια του ως την κάλπη; Σε μια έρευνα ανάμεσα σε 12000 ευρωπαίους πολίτες, η απάντηση ήταν ότι βαρέθηκαν τα ψέματα και τις ανοησίες και ότι δεν πιστεύουν γρυ απ’ όσα γράφονται και λέγονται, ενώ άλλοι απάντησαν ότι έτσι όπως είναι στημένο το μαγαζί σήμερα, δεν τρέφουν και καμιά ελπίδα ότι ψηφίζοντας θ’ αλλάξουν κάτι.

Απ’ όλους όσους θα ψηφίσουν μεθαύριο στη χώρα μας, πόσοι αλήθεια γνωρίζουν έστω τα προκαταρκτικά, δηλαδή, τι εστί Ευρωκοινοβούλιο, κατά ποια μεριά πέφτει, κ.λ.π., για να μην ρωτήσουμε και για τα πιο προχωρημένα, δηλαδή, τι είδους αρμοδιότητες έχουν οι κ.κ. ευρωβουλευτές οι οποίοι τόσο κόπτονται για την σπουδαιότητά τους; Στην Ελλάδα, είπαμε ότι έχουμε εθνικές εκλογές, οπότε τέτοιου είδους πληροφόρηση δεν θεωρήθηκε απαραίτητη και δικαίως, ενώ στο υπόλοιπο ευρωπαϊκό βιλαέτι, παρά την προσπάθεια που κατεβλήθη ώστε να πληροφορηθεί το πόπολο τα καλά και συμφέροντα της ευρωβουλής, αυτό συνέχισε να κωφεύει, προφανώς σοφά ποιόν, μιας και ο λαός δεν κάνει ποτέ λάθος!

Παρά το γεγονός ότι οι αντιπρόσωποι στα εθνικά κοινοβούλια και στο ευρωκοινοβούλιο ονομάζονται αμφότεροι βουλευτές, πόρρω απέχουν από το να έχουν και τις ίδιες αρμοδιότητες, με πρώτη και κύρια τη νομοθετική, πράγμα που δημιουργεί ευκόλως σύγχυση. Οι ευρωβουλευτές λοιπόν, στερούνται του βασικού αυτού δικαιώματος, το οποίο ασκείται από άλλο μαγαζί, το οποίοι ονομάζεται Κομισιόν και το οποίο στελεχώνεται από μη αιρετούς άρχοντες, δηλ. από τους Επιτρόπους και τους ανθ-υπο-επιτρόπους, καθώς και από ένα κλειστό κύκλωμα γραφειοκρατών, διπλωματών και ο θεός ξέρει από ποιους άλλους, οι οποίοι και εκδίδουν φετφάδες και ντιρεκτίβες από κλειστά κι ανήλιαγα γραφεία των Βρυξελλών, διότι ως γνωστόν εκεί πάντα βρέχει.

Και όσο οι ντιρεκτίβες και οι φετφάδες των Βρυξελών θα μιλάνε άλλη γλώσσα από τις ανάγκες και τις αγωνίες των λαών, τόσο και ο λαός θα απέχει μπουχτισμένος. Και μη μου πείτε ότι η αποχή και η απάθεια είναι σημάδι σήψης του λαού και όχι του πολιτικού συστήματος, διότι εδώ θα διαφωνήσω.

Αναλαμβάνονται «Αναλήψεις Ευθυνών»

Το παρόν blog, παραμένοντας πάντα άγρυπνο στο να αφουγκράζεται και να καταγράφει τα κοινωνικά ελλείμματα και τη δυσφορία των πολιτών, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα καινούργιο φορέα, μια νέα, ας το πούμε υπηρεσία, μέσω της οποίας θα αναλαμβάνει να εξοφλεί και να μεταβιβάζει ευθύνες, μετατρέποντας την ευθύνη σε εμπορεύσιμο προιόν.

Ας πούμε για παράδειγμα ότι κάποια στιγμή στα σαράντα του έρχεται ο κανακάρης σας, και σας ζητάει το λόγο, που λόγω χρηστής ανατροφής, δεν τα κατάφερε έως σ’ αυτή την ηλικία, ο ανεπρόκοπος, να καβατζάρει το πρώτο του εκατομμύριο. Μεγάλη κι αβάστακτη η ευθύνη που πέφτει στους ώμους σας. Αντί να τρέχετε σε ψυχολόγους, ψυχιάτρους και παντός είδους θεραπευτές, έρχεστε σε μάς, μάς καταθέτετε το πρόβλημα και αναλαμβάνουμε εμείς τα περαιτέρω. Δηλαδή, με κατάλληλους χειρισμούς, σας απαλλάσσουμε από τις ύβρεις και τις κατηγόριες και μεταβιβάζουμε τις ευθύνες της αποτυχίας του υιού σε άλλα πρόσωπα ή φορείς, σε ότι τέλος πάντων παρουσιάζεται προσφορότερο εκείνη την εποχή.

Άλλο παράδειγμα. Μια κυβέρνηση δεν μπορεί συνεχώς να βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να αναλαμβάνει, λόγω μεγαλοθυμίας, ευθύνες για ατασθαλίες και παραλείψεις άλλων. Με τόσο βάρος στους ώμους της, δεν θα μπορεί να εκτελέσει με υπευθυνότητα το βαρύ της έργο. Κάποιος θα πρέπει να την απαλλάξει από τα βαρίδια για να ελευθερώσει το βήμα της και να κυβερνήσει. Τότε ερχόμαστε εμείς και αναλαμβάνουμε το δύσκολο και άχαρο ρόλο τής μεταβίβασης ευθυνών είτε στην αντιπολίτευση, ας πούμε, είτε στην κοινωνία, αν τύχει και την πιάσουμε στον ύπνο.

Φυσικά, το όλο εγχείρημα το γραφείο μας, λόγω πάγιων λειτουργικών εξόδων, δεν μπορεί να το αναλάβει με το αζημίωτο. Γι αυτό δημιουργήσαμε ένα νέο ασφαλιστικό/επενδυτικό προϊόν κάλυψης και μεταβίβασης ευθυνών, το οποίο είναι ανώνυμο, εμπορεύσιμο σε όλα τα διεθνή χρηματιστήρια και μεταβιβάσιμο.

Αναλόγως των ευθυνών που προβλέπετε ότι σε κάποια στιγμή της ζωής σας θα κληθείτε να αναλάβετε, καθορίζετε και το ύψος της ασφαλιστικής σας κάλυψης, την οποία μπορείτε να εξοφλείτε σε μάς σε μηνιαία βάση.

Γίνονται ειδικές προσφορές για τους φίλους του blog, ενώ για τα ομαδικά ασφαλιστήρια Κυβερνήσεων ζητούνται ανταλλάγματα μη χρηματικής φύσεως, όπως διορισμοί σε θέσεις οικονομικών διευθυντών ΔΕΚΟ και Υπουργείων.

Ασφαλείς Αεροπορικές Εταιρίες και Τύποι Αεροσκαφών

Δεν θα πέσω και πολύ έξω, αν υποθέσω ότι κάποιοι από σας είστε ακόμα σοκαρισμένοι από την πτώση του αεροσκάφους της Air France, τόσο από τον αριθμό των θυμάτων, όσο και γιατί θα μπορούσε να είχε συμβεί και στον καθένα μας. Καλή η εταιρία, καλό το αεροπλάνο, έμπειρος κι ο πιλότος, κι όμως η στραβή έγινε. Καλές κι οι εκλογές που μάς έχουν απορροφήσει, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι από την επόμενη μέρα, πολλοί θα αλλάξουνε σελίδα και θα αρχίσουν τον προγραμματισμό των θερινών διακοπών, που για κάποιους θα περιλαμβάνουν και κάποιο αεροπορικό ταξίδι, μακρινό ή κοντινό δεν έχει σημασία, μιας και τα περισσότερα δυστυχήματα γίνονται κατά την απογείωση ή την προσγείωση.

Λίγοι είναι αυτοί που το διασκεδάζουν όσο τίποτε άλλο και πετάνε κι απ’ τη χαρά τους όταν πετάνε. Οι αντιδράσεις των περισσοτέρων ποικίλουν, από το να αισθάνονται λίγο άβολα στην αρχική φάση του ταξιδιού, μέχρι τού να ανεβάζουν σφυγμούς, ή να γίνονται τύφλα από το αλκοόλ και τα ηρεμιστικά. Παρά το γεγονός ότι το αεροπλάνο είναι μακράν το ασφαλέστερο μέσο, δυστυχήματα γίνονται και μάλιστα θανατηφόρα. Παρά τη γενική εντύπωση ότι από την πτώση δεν μένει κολυμπηθρόξυλο, εν τούτοις τα περισσότερα ατυχήματα δεν έχουν θύματα. Θα θυμάστε την πρόσφατη πτώση αμερικανικού αεροσκάφους, στις 15 Ιανουαρίου στον ποταμό Hudson της Νέας Υόρκης, όπου δεν άνοιξε μύτη και την πτώση του τουρκικού αεροσκάφους στις 25 Φεβρουαρίου στο αεροδρόμιο Σκίπχολ του Amsterdam. Εδώ, εκτός από 9, οι υπόλοιποι σώθηκαν. Αναλυτική βάση δεδομένων για όλα τα ατυχήματα βρίσκονται εδώ.

Τι κοιτάμε πρώτα πρώτα όταν πρόκειται να πετάξουμε; Το κόστος φυσικά. Συνήθως πετάμε με όποια εταιρία δίνει τα φτηνότερα εισιτήρια. Μετά ψάχνουμε, αν ψάχνουμε, για το τι σόι εταιρία είναι αυτή και τέλος τέλος ρίχνουμε και καμιά ματιά στον τύπο του αεροσκάφους. Όχι ότι ξέρουμε και πολλά γι αυτά, αλλά αν δείτε πτήση με κανένα DC-9 ή Boing 727 καλό είναι να κόβουμε λάσπη.

Ας μείνουμε στην Ευρώπη προς το παρόν και ας εξετάσουμε
Α) ποιες αεροπορικές εταιρίες δεν είχαν κανένα ατύχημα στην ιστορία τους,
Β) ποιες είχαν τα λιγότερα
Γ) ποιοι τύποι αεροπλάνων είχαν τις λιγότερες αστοχίες.


Α). Αεροπορικές εταιρίες χωρίς κανένα θύμα
Τα στοιχεία από το 1970 έως τον Σεπτέμβριο του 2007, θα τα βρείτε εδώ.

Στη σελίδα αυτή είναι καταχωρημένες 67 εταιρίες, αλλά για λόγους οικονομίας χώρου θα αναφέρω αυτές που ακούμε συχνότερα. Σε παρένθεση βρίσκεται η χρονολογία έναρξης λειτουργίας τους.

Τέτοιες είναι:
Air Lingus
Aegean Airlines (1992)
Air Berlin (1979)
Air Malta (1974)
Air One (1995)
Austrian Airlines
Condor Berlin* (1998)
Corsair (1981)
EasyJet (1995)
Finnair

Icelandair
LTU Monarch Airlines
Ryanair (1985)
Thomas Cook Airlines (2000)
Uzbekistan Airways (1992)
Virgin Atlantic (1984)


Β). Κατάταξη αεροπορικών εταιριών αναλόγως του αριθμού των συμβάντων με ένα τουλάχιστον θύμα, στο συνολικό αριθμό πτήσεων, (R*10^(-6)). Η ιεράρχηση πηγαίνει από τις καλές προς τις χειρότερες. Τα στοιχεία είναι έως τον Δεκέμβριο του 2004 και βρίσκονται εδώ:

British Airways R=0.32
Lufthansa R=0.41
Alitalia R=0.77
Iberia R=0.89
British Midlands R=0.97
Air Portugal R=1.18
Air France R=1.19
KLM R=1.25
Olympic Airways R=1.67
Turk Hava Yollari R=7.30


Γ). Κατάταξη τύπου αεροσκαφών αναλόγως του αριθμού των συμβάντων με ένα τουλάχιστον θύμα, στο συνολικό αριθμό πτήσεων, (R*10^(-6)). Στοιχεία μέχρι τον Φεβρουάριο του 2008, τα οποία θα βρείτε εδώ:

Airbus A330 R=0
Airbus A340 R=0
Boeing 777 R=0
Boeing 600/700/900 R=0.16
Airbus A319/320/321 R=0.23
Boeing 300/400/500 R=0.26
ATR 42/72 R=0.38
Boeing 767 R=0.43
Boeing 737/100-200 R=0.82


Το αεροπλάνο της Air France, πού έπεσε χθες ήταν Airbus 330-200, οπότε και βγαίνει από την καλή θέση της προηγούμενης λίστας.

Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν και μερικά tips για το πώς θα διαλέξετε μια αεροπορική εταιρία. Από το άρθρο της Τάνιας Μποζανίνου στο ΒΗΜΑ .

"...Να προτιμάτε τις μεγάλες αεροπορικές εταιρείες που πραγματοποιούν τακτικές πτήσεις και να αποφεύγετε τις πρόχειρες που μόλις άνοιξαν και διαθέτουν υποτυπώδη στόλο. Δεν έχει σημασία αν η εταιρεία είναι χαμηλού κόστους. H easyJet και η Ryanair, δύο ευρωπαϊκές εταιρείες χαμηλού κόστους, είναι πολύ καλές και δεν είχαν ποτέ ατύχημα. Το ζήτημα είναι κατά πόσο έχουν συγκρότηση και αυτό προϋποθέτει μεγάλο στόλο.

Να αποφεύγετε τις ευκαιριακές εταιρείες, που αλλάζουν συνεχώς προσωπικό, νοικιάζουν αεροπλάνα από δω και από κει, και είναι γενικώς «άρπα κόλλα».

Αν η εταιρεία ανήκει σε κάποια από τις μεγάλες διεθνείς συμμαχίες (Star Alliance, Oneworld, SkyTeam) είναι καλό σημάδι. Για να γίνει δεκτή σε κάποιον τέτοιο όμιλο σημαίνει ότι πληροί ορισμένα κριτήρια ασφαλείας. Αν δεν ήταν αξιόπιστη, δεν θα ρίσκαραν να χρησιμοποιήσουν κοινούς κωδικούς πτήσεων μαζί της τα υπόλοιπα μέλη του ομίλου.

Προτιμήστε απευθείας πτήσεις. Τα περισσότερα δυστυχήματα συμβαίνουν κατά την απογείωση, την άνοδο, την κάθοδο και την προσγείωση του αεροσκάφους. Όσο λιγότερες οι στάσεις, τόσο λιγότερες και οι απογειώσεις-προσγειώσεις.

Προτιμήστε τα μεγαλύτερα αεροπλάνα που έχουν περισσότερες από 30 θέσεις ακολουθούν αυστηρότερες διαδικασίες ασφαλείας, ενώ σε περίπτωση ατυχήματος έχουν καλύτερες προοπτικές διάσωσης..."

Μετά από αυτά, πετάξτε άφοβα και καλό σας ταξίδι!

Breaking News!! (Οι Δαχτυλοδεικτούμενοι)

Η πληροφορία οτι ο ανακριτής κ. Ζαγοριανός έστειλε στον κ. Καραβέλα το μικρό δαχτυλάκι της μικρής του κόρης μέσα σε σπιρτόκουτο, δεν έχει ακόμα επιβεβαιωθεί.