Ποσοστά ανεργίας σε Ισλανδία και Ελλάδα

Μόλις το τουίταρε ο zerohedge.

Ναι, αλλά οι Ισλανδοί δεν έχουν ευρώ! Έχουν? Δεν έχουν!

Βέβαια συνέβη και αυτό, η ισλανδική κορώνα έχασε τη μισή της αξία σε σχέση τουλάχιστον με το ευρώ. Φαντάζομαι λόγω του ότι υφίστανται ακόμα οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων εντός-εκτός κι επί τ' αυτά.

Αλλά οι Ισλανδοί έχουν δουλειά και τόριξαν μάλιστα και στην καλλιτεχνία, όπως γράφει η El Pais. 

Journey to Iceland’s cultural miracle

Ο φόρος της κρεβατοκάμαρας

Ο όρος «μέσος φορολογούμενος πολίτης», που τον κάναμε εσχάτως ψωμοτύρι, είναι η αντικατάσταση και ο καλλωπισμός του φθαρμένου πια όρου «νοικοκύρης», μιας και ο τελευταίος έχει αρχίσει από καιρό να ξεφορτώνεται τις παλιές καλές έννοιες του κουβαρντά, του κουβαλητή, του νουνεχή και του απλόχερου και προς τους συνανθρώπους του οικογενειάρχη και να ενσαρκώνει τις κακές ιδιότητες του φιλοτομαριστή, του μισαλλόδοξου, του καχύποπτου, έως και του μισάνθρωπου.

Επιπλέον, ο “μέσος φορολογούμενος” εκτός του ότι φέρνει πάνω του τη θετική αύρα του εκσυγχρονισμού, υποδηλώνει ακόμα την αναβάθμισή του από ασήμαντο μέλος μια κοινότητας, στο επίζηλο καθεστώς του πολίτη, και την μετακίνησή του από το περιθώριο, στο επίκεντρο των κυβερνητικών πολιτικών, οι οποίες υποτίθεται ότι εξυφαίνονται για να τον εξυπηρετήσουν, στην πραγματικότητα όμως για να τού ρίξουν στάχτη στα μάτια και τελικά να τον υπονομεύσουν, αφού το ολοκαύτωμα του κοινωνικού κράτους, από το οποίο και ο ίδιος ωφελείται, γίνεται στο όνομα ακριβώς της ορθής διαχείρισης των φόρων που καταβάλει.

Έτσι, κάθε περικοπή σε κάποιο είδος κοινωνικής παροχής γίνεται είτε προς δόξαν του εξορθολογισμού των δαπανών, είτε προς δόξαν και προστασία του «μέσου φορολογούμενου», ανεξάρτητα από το κόστος που η όποια περικοπή επιφέρει στους αδύναμους, ή από το πόσο παράλογη, διεστραμμένη και εξωφρενική είναι.

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Γιατί, την 1^η Απριλίου, τη Δευτέρα του Πάσχα των Καθολικών, στα πλαίσια του πογκρόμ που εξαπέλυσε ο Κάμερον εναντίον του κοινωνικού κράτους, περί τα 600,000 ως 900,000 φτωχά νοικοκυριά της Βρετανίας, που μένουν σε δημοτικά ή κρατικά σπίτια ή λαμβάνουν επιδότηση ενοικίου, θα αναγκαστούν είτε να τα εγκαταλείψουν, είτε να πληρώσουν επιπλέον φόρο περί τις 14-25 λίρες τη βδομάδα, για το λόγο ότι τυχαίνει στο σπίτι που κρατούν να υπάρχει έστω και ένα άδειο αχρησιμοποίητο υπνοδωμάτιο!

Ο αριθμός των νοικοκυριών αυτών αντιπροσωπεύει το 31% όσων στεγάζονται σε δημόσια οικήματα και η πλειονότητά τους έχει ένα μόνο επιπλέον υπνοδωμάτιο, το οποίο σύμφωνα με το νόμο θεωρείται ατόπημα και πολυτέλεια για ένα επιδοτούμενο φτωχό, που εκ των πραγμάτων παρασιτεί στο υγιές σώμα του μέσου βρετανού φορολογούμενου. Παρά το γεγονός ότι ο νόμος περί του «φόρου του υπνοδωματίου» διακρίνει ακριβώς ποιες κατηγορίες, πέραν του ζεύγους, δικαιούνται ένα επιπλέον υπνοδωμάτιο, λ.χ. ανάπηροι ή παιδιά ορισμένης ηλικίας, εν τούτοις δεν διευκρινίζει τι συνιστά υπνοδωμάτιο, γεγονός που προκάλεσε πασχαλιάτικα, την επείγουσα σύγκλιση της Βρετανικής Ακαδημίας Επιστημών, της Φιλοσοφικής Εταιρίας της Βρετανίας και των, κατά Times, 100 επικρατέστερων στοχαστών παγκοσμίως, ώστε να συσκεφθούν επί του ανακύψαντος ζωτικού οντολογικού ερωτήματος, περί της φύσεως του Υπνοδωματίου.

Σύμφωνα με τις κοστολογήσεις του Υπ. Οικονομικών, το μέτρο αυτό αφ’ ενός θα εξωθήσει τους τεμπέληδες να βρουν δουλειά, τώρα δα που αυτές φτάνουν και περισσεύουν, εφ’ ετέρου θα εξοικονομήσει από τους συνετούς φορολογούμενους για τα επόμενα δυο χρόνια περί τα 500 εκ. λίρες.

Μοιραία, η επιλογή του συγκεκριμένου αυτού τρόπου αντιμετώπισης του προβλήματος της στέγασης των αναξιοπαθούντων Βρετανών, φέρνει στο νου τον τρόπο που το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίστηκε στο παρελθόν με τη μαζική ανέγερση εργατικών κατοικιών, αλλά και στο παρόν, με την προσέγγιση Τσάβες.

Όπως παρατηρεί και ο Τζορτζ Μόνμπιοτ σε άρθρο του στον Guardian (25/3), ενώ η κυβέρνηση και ο «μέσος φορολογούμενος» εμφανίζονται ιδιαίτερα επικριτικοί ως προς το θράσος των επιδοτούμενων φτωχών να διατηρούν ένα επιπλέον δωμάτιο, εν τούτοις αποδέχονται ως φυσιολογική την ύπαρξη 8 εκατομμυρίων ιδιωτικών κατοικιών με δυο ή περισσότερα άδεια υπνοδωμάτια. Γιατί, προτείνει ο Μόνμπιοτ, να μην είναι πιο δίκαιο να επιβληθεί ο φόρος του υπνοδωματίου στους ιδιοκτήτες, αντί στους επιδοτούμενους φτωχούς, και γιατί να θεωρείται ότι το κράτος επειδή καταβάλει επιδόματα, μπορεί και να τα αποσύρει; Μήπως κι ο περισσότερος ιδιωτικός πλούτος και η άνοδος των αξιών, δεν προέκυψαν από τις υποδομές και τις υπηρεσίες που παρέχει το κράτος; Αν πάρουμε σαν παράδειγμα, συνεχίζει ο Μόμπιοτ τα 3.6 δισεκατομμύρια λίρες, με τις οποίες επιδοτούνται ετησίως οι αγρότες, θα μπορούσαμε να αξιώσουμε ταυτόχρονα και δικαιώματα ιδιοκτησίας επί της αγροτικής γης; Προφανώς όχι. Πού βρίσκεται λοιπόν η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου πλούτου;

Δύσκολα κι ακατανόητα ερωτήματα για τους παράλογους και σκληρούς καιρούς που ζούμε.

Εκτελούνται Μεταφοραί Ευρώ, εκτός Κύπρου

Το γραφείο μας CYNICAL SA EURO-TRANSFERS, διαθέτοντας μεγάλη πείρα σε μεταφορά χρημάτων εκτός χωρών στις οποίες έχουν επιβληθεί περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, αναλαμβάνει να μεταφέρει τα χρήματά σας εκτός Κύπρου σε unlimited ποσότητες.

Λειτουργούμε ανελλιπώς από το 1898 με αντιπροσώπους σε όλα τα μικρά και μεγάλα χρηματο-οικονομικά κέντρα. Την περίοδο 2001-2002, για παράδειγμα, μεταφέραμε με απόλυτη ασφάλεια δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια εκτός Αργεντινής, όπως μπορούν να μαρτυρήσουν οι καταγεγραμμένες εισροές αργεντίνικων κεφαλαίων στις μεγαλύτερες τράπεζες των ΗΠΑ, καθώς και οι μαρτυρίες χιλιάδων ευχαριστημένων σημαντικών αξιωματούχων, ενώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια που δραστηριοποιούμαστε στην Ισλανδία, στην οποία  βρίσκονται ακόμα σε ισχύ περιοριστικά μέτρα, καταφέραμε να εξυπηρετήσουμε χιλιάδες εγκλωβισμένους καταθέτες και επιχειρηματίες, ώστε να μεταφέρουν τα χρήματά τους σε άλλους εξωτερικούς προορισμούς.

Στην Κύπρο, μπορούμε να υπερηφανευτούμε, ότι με τη δική μας διαμεσολάβηση και ενώ οι τράπεζες ήταν κλειστές μπορέσαμε να μεταφέρουμε στην Ελβετία εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, όπως αποκάλυψε το Reuters, επαινώντας μας μάλιστα ανοιχτά για την επιτυχία μας αυτή.

Δεν χρειάζεται να πούμε ότι πελάτες μας βρίσκονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, με έμφαση στην Αφρική, όπου την τελευταία δεκαετία ο όγκος της μεταφορικής μας δραστηριότητας ανήλθε στα 160 δις δολάρια. 

Λειτουργούμε με ταχύτητα, ασφάλεια, αποτελεσματικότητα και προπαντός εχεμύθεια. Συνεργαζόμαστε με τους περισσότερους προέδρους δοκιμαζόμενων χωρών, με μεγάλο αριθμό κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων, όπως και με αναρίθμητα δίκτυα τελωνειακών υπαλλήλων, ώστε να άρουν κάθε εμπόδιο στην όποια μεταφορά ακόμα και με δική σας πρωτοβουλία.

Στις περιπτώσεις αυτές, ελάτε σε επαφή μαζί μας, να σάς προμηθεύσουμε  βαλίτσες με διπλούς πάτους, τελευταίας τεχνολογίας και υψηλής αισθητικής.

Επίσης, εταιρίες μας ανα τον κόσμο αναλαμβάνουν εντός ολίγων ωρών να εκδώσουν υπερτιμολογημένα ή εικονικά τιμολόγια σε κάθε κύπριο επιχειρηματία και έμπορο που δραστηριοποιείται στις εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών μέσω του δικού μας δικτύου.

Ενεργούμε αποτελεσματικά με ταχύτητα, 100% ασφάλεια και με απόλυτη εχεμύθεια.

Τιμές λογικές, που προσαρμόζονται αναλόγως του μεταφερόμενου ποσού.

Πληροφορίαι Εντός

Ανοίξαμε και Σας περιμένουμε!

Το μέλλον της Κύπρου είναι με τη Ρωσία!

Ο τρόπος διαχείρισης της Κυπριακής κρίσης παρουσιάζει δυο πολύ σημαντικές πτυχές με εμβέλεια τόσο στο χώρο όσο και χρόνο. Η μια είναι η εμφάνιση στο προσκήνιο της επιθετικής στροφής εκ μέρους της Γερμανίας στον τρόπο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης  από ‘δω και πέρα και η δεύτερη, αφορά στο ρόλο της Ρωσίας και τη σχέση της με την ΕΖ γενικότερα και την Κύπρο ειδικότερα. Πριν προχωρήσουμε, ένα άλλο θέμα, όχι λιγότερο σημαντικό που αναδείχτηκε αυτές τις μέρες, ήταν η επισκίαση από τη Γερμανία όλων των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, τόσο της ευρωπαϊκής επιτροπής, του ευρωπαϊκού συμβουλίου, για το κοινοβούλιο δεν έχουμε να περιμένουμε έτσι κι αλλιώς τίποτε περισσότερο πέρα από το διακοσμητικό του ρόλο, απαραίτητο ώστε να κρατούνται τα δημοκρατικά προσχήματα, όσο και των άλλων ηγετών, κυρίως της Γαλλίας και Ισπανίας, καθ’ ότι η Ιταλία παραμένει ακέφαλη και καλώς πράττει. Η 25^η Μαρτίου ξημέρωσε σε μια γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, γεγονός που προκάλεσε μούδιασμα, ρίγη και κακούς συνειρμούς. «Το τζίνι βγήκε έξω απ’ το μπουκάλι», σχολίασαν μερικοί ξένοι αναλυτές.

Δεν είχα γεννηθεί τις εποχές όταν ανέβαινε ο Χίτλερ, αλλά φαντάζομαι ότι παρόμοια συναισθήματα θα επικρατούσαν και τότε: μούδιασμα, ρίγη, χωρίς ακόμα τους κακούς συνειρμούς, αλλά και κοντή φαντασία να προεκτείνει στο μέλλον αυτό που επωαζόταν εκείνες τις μέρες.

Για το bail-in που επιβλήθηκε σχολιάσαμε σε δυο προηγούμενα κείμενα ΕΔΩ, κι ΕΔΩ και δεν θα ασχοληθούμε άλλο προς το παρόν. Η στάση όμως της Ρωσίας σε σχέση με την ΕΖ, τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον, η εμπλοκή της, δια της Κύπρου, στις κινήσεις της, καθώς και ο είδος των σχέσεών της με αυτή, αξίζουν μεγαλύτερης προσοχής. Πριν από καιρό, και προτού η Κύπρος μπει στη δίνη της τωρινής κρίσης είχαμε γράψει ένα σχόλιο σχετικά με το θρυλούμενο ρωσικό δάνειο, κατά πόσον δηλαδή η Ρωσία θα δεχόταν να δανειοδοτήσει εκ νέου το κυπριακό κράτος. Η άποψή μας ήταν ότι αυτό δεν θα ήταν δυνατόν, εφ’ όσον η Κύπρος παρέμενε δεμένη στην ΕΖ, καθ’ ότι στοιχειωδώς, όπως κάθε πουτάνα, έτσι και κάθε κράτος θα πρέπει να διαλέξει τον νταβατζή του. Τουτέστιν, δεν μπορεί κάποιος να προσβλέπει ταυτόχρονα σε δυο. Και η Κύπρος είχε ήδη διαλέξει να παραμένει εξαρτημένη από τον έναν, τον συγκεκριμένο.

Αυτό φάνηκε και στις απελπισμένες, αλλά ερασιτεχνικές κινήσεις του κύπριου ΥΠΟΙΚ Σαρρή προσφάτως, όπου, εντελώς δικαιολογημένα συνάντησε την άρνηση της ρωσικής βοήθειας, μιας και επίκειτο η απόφαση της Γερμανίας. Ορθώς η Ρωσία αρνήθηκε την εξαγορά των κυπριακών τραπεζών, διότι μιας και το κούρεμα ήταν ήδη από καιρό στο τραπέζι, αυτό θα σήμαινε ότι από την άλλη κιόλας μέρα θα έβγαινε κι αυτή κουρεμένη, οπότε το ζητούμενο της διάσωσης ήταν εξ αρχής καταδικασμένο. Άσε που υπήρχε και η απειλή της ΕΚΤ για το κλείσιμο της στρόφιγγας ρευστότητας προς τις κυπριακές τράπεζες. Όσον δε, αφορά τις ναυτικές βάσεις και το ενεργειακό, αυτά αποτελούν πολύ σοβαρά θέματα για να συζητηθούν εντός τριών ημερών, και μάλιστα εν θερμώ, και να ληφθούν αποφάσεις, με μεγάλο μάλιστα διεθνή αντίκτυπο.

Επόμενο ήταν η Ρωσία να μείνει στην άκρη και να παρακολουθεί τις γερμανικές κινήσεις, προειδοποιώντας όμως για τυχόν αντιδράσεις όταν και όπως αυτή αποφασίσει μετά από σκέψη και σχεδιασμό. Ας μην ξεχνάμε τις παραδόσεις της ρωσικής διπλωματίας καθώς και τις σκακιστικές επιδόσεις του ίδιου του Πούτιν. Αυτό βέβαια καθόλου δεν σημαίνει ότι η Κύπρος δεν αποτελεί ενεργειακό και γεωστρατηγικό έπαθλο σε όποιον την διεκδικήσει. Στην προκειμένη όμως περίπτωση, το μοίρασμα των χαρτιών δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Αν εκείνη τη στιγμή, η Κύπρος αποφάσιζε να γυρίσει την πλάτη στην ΕΖ τότε θα μπορούσε να ελπίζει σε μια ενδυνάμωση της συμμαχίας με τη Ρωσία και σε πρακτικό επίπεδο.  Χωρίς φυσικά κι αυτό να είναι βέβαιο, μιας και μια αλλαγή φρουράς στην Κύπρο θα έβαζε σε δοκιμασία τις Ρωσικές σχέσεις με την Ευρώπη και την Αμερική, ενδεχομένως. Επομένως, αμφότερες οι πλευρές θα έπρεπε να ζυγίσουν καλά τις κινήσεις τους, πράγμα που κάτω από καθεστώς ασφυκτικής πίεσης δεν ήταν καθόλου εφικτό.

Η Κύπρος βρίσκεται σε αδιέξοδο και η λύση που επιλέχτηκε δεν έχει μακρύ ορίζοντα. Η Κύπρος, αφού κάπως καταλαγιάσει η ένταση των ημερών θα πρέπει να δει με καθαρότερο μάτι το μέλλον της και να καθίσει να σχεδιάσει προσεκτικά τις επόμενες κινήσεις της, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα και επανεξετάζοντας τις παραδοσιακές της συμμαχίες, συγκεκριμένα με τους Ρώσους.

Μια έξοδος της Κύπρου από την ΕΖ θα έλυνε εν πολλοίς και τα χέρια των Ρώσων να αναλάβουν ενεργητικότερο ρόλο στο νησί. Μια ιδέα, ήρθε αναπάντεχα χτες από τον Anatole Kaletsky σε άρθρο του στο Reuters, προτείνοντας μετατροπή του ευρώ στην Κύπρο σε ρούβλι για τη σωτηρία των καταθέσεων και των τραπεζών του νησιού!

Η μετατροπή αυτή, γράφει ο Κaletsky, θα μπορούσε να επιτευχθεί εντός 24-ώρου εφ’ όσον οι ρώσοι, απαλλαγμένοι πλέον από τα δεσμά της ΕΖ και ΕΚΤ, θα μπορούσαν να διοχετεύσουν μεγάλες ποσότητες  στις κυπριακές τράπεζες και να τις διασώσουν. Το ρούβλι είναι ένα ισχυρό νόμισμα, ισχυρότερο μάλιστα του ευρώ, και συναλλαγματικά μετατρέψιμο. Επιπλέον, θα απέτρεπε τον κίνδυνο ενός bank-run τόσο στην Κύπρο, όσο και αλλού, στο παρόν ή στο μέλλον και όσες αναλήψεις σημειώνονταν θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με παροχή άφθονης ρευστότητας από την κεντρική τράπεζα της Ρωσίας.  

Η οικονομία της Κύπρου, έτσι θα ανέκαμπτε γρήγορα, και η καθημερινότητα θα συνεχιζόταν όπως και πριν. Αυτό φυσικά θα σήμαινε αλλαγή φρουράς, μιας το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου θα ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου ρωσικό. Η Κύπρος, φεύγοντας από την ΕΖ θα λειτουργούσε σαν ρωσικό προκεχωρημένο φυλάκιο, λίγο πολύ όπως λειτουργεί το Hong Kong και η Σιγκαπούρη σε σχέση με την Κίνα, και το γεωπολιτικό στάτους της Ρωσίας, αλλά και η εικόνα του Πούτιν θα αναβαθμιζόταν παγκοσμίως κερδίζοντας την εκτίμηση τόσο της Ουάσιγκτον όσο και του Πεκίνου.

Με το χρόνο, οι Κύπριοι θα έβλεπαν ότι δεν θα χρειάζονταν πλέον ούτε τις Βρετανικές βάσεις, θα έδιναν ένα γερό χαστούκι στην υπόλοιπη ανίκανη και τιμωρητική Ευρώπη, και το μέλλον τους θα προοιωνίζονταν λαμπρό!

Μέσα στους επόμενους μήνες έχουν όλο τον καιρό να σκεφτούν μια τέτοια λύση. Η Ευρώπη, όπως την ξέραμε έχει πεθάνει, και όποιος βλέπει μπροστά, οφείλει να λάβει αποφάσεις και να πορευτεί αλλιώς, όσο είναι καιρός…

Οι επιπτώσεις της συμφωνίας για την Κύπρο στην Ευρωζώνη

Η απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο, δείχνει καθαρά ότι η ΕΖ αρχίζει και ξεμένει από πυρομαχικά. Η κρίση δεν φαίνεται να υποχωρεί, τουναντίον επελαύνει. Ήδη το συμβούλιο των «σοφών» οικονομολόγων της Μέρκελ αναθεώρησε προς τα κάτω για το τρέχον έτος τις προοπτικές ανάπτυξης της Γερμανίας, από το 0.8% στο 0.3%. και πού είσαι ακόμα.

Με τον τελευταίο πια κάτοικο, τουλάχιστον των περιφερειακών χωρών της ΕΖ, (διότι των υπολοίπων δεν τους συμφέρει), να κατανοεί πώς παίχτηκε και πώς παίζεται το παιχνίδι, καθώς και ποιος είναι ο στόχος της Γερμανίας, και να αντιδρά πλέον δυναμικά, (δες Ιταλία), η ενωμένη Ευρώπη είναι ένα project τελειωμένο. Αν όχι ακόμα σε επίπεδο κορυφής, αλλά στις συνειδήσεις και τις καρδιές των θυμάτων αυτής της ένωσης. Κανείς νότιος πλέον δεν τρέφει τα ίδια αισθήματα, όπως προτού ξεσπάσει η κρίση, απέναντι στους πολίτες των βοριότερων χωρών, και αν αυτή τη φορά η δυσαρέσκεια δεν θα εκδηλωθεί πολεμικά, όπως παλιά, εν τούτοις η εχθρότητα που επωάζεται, θα την κάνει τη ζημιά.

Όταν ένα σύστημα βρίσκεται σε οριακή κατάσταση μεγάλης αστάθειας, (tipping point), αρκεί μια μικρή αστοχία για να το γκρεμίσει με πάταγο. Το φαινόμενο της πεταλούδας που λέγαμε. Η πεταλούδα στη συγκεκριμένη φάση λέγεται Dijsselbloem, επιλογή της Γερμανίας να αντικαταστήσει τον παραιτηθέντα Γιουνκέρ, μιας και ο Σόιμπλε αν αναλάμβανε θα ήταν μια κραχτή περίπτωση, ενώ ένας Ολλανδός ήταν, όπως και να το κάνουμε, μια σιγουριά, καθώς ποτέ του δεν θα τολμούσε να σηκώσει κεφάλι στα μεγάλα αφεντικά.

Παρά τους γερμανικούς υπολογισμούς, ο εκλεκτός τους από γκανιάν, αποδεικνύεται όμως μουλάρι, για να το πω κομψά και για να αποφύγω περισσότερο έντονους, μα ακριβέστερους χαρακτηρισμούς. Στην πρώτη σοβαρή υπόθεση που πήγε να χειριστεί, τα έκανε επιεικώς μούσκεμα.

Η πρώτη γκάφα ήταν η απόφασή του για επιδρομή στις καταθέσεις. Η δεύτερη, η επιδρομή στις ασφαλισμένες καταθέσεις, η τρίτη, η σημερινή, με την ανακοίνωσή του για εφαρμογή του ίδιου σχεδίου της Κύπρου και σε όσες άλλες χώρες αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τις τράπεζές τους, δηλαδή όλες, και της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης, και η τέταρτη, με το να κατονομάσει αυτές που κινδυνεύουν περισσότερο, όπως Λουξεμβούργο, Σλοβενία και Μάλτα. Ξέχασε την Ελλάδα, αλλά στην ίδια θέση θα βρεθούμε πολύ σύντομα κι εμείς. Πώς;

Όταν μετά τις γερμανικές εκλογές θα γίνει το επόμενο κούρεμα του χρέους μας, στο οποίο τόσο πολύ βασιζόμαστε και τόσο πολύ επιθυμούμε, ποιος νομίζετε ότι θα πληρώσει τα σπασμένα; Πάντως όχι ο γερμανός φορολογούμενος. Η Κύπρος πλέον μας δείχνει το δρόμο. Για να το κάνω λιανά, το επόμενο κούρεμα του ελληνικού χρέους θα "πληρωθεί" από τις καταθέσεις των ελλήνων και ξένων καταθετών στις ελληνικές τράπεζες.

Τα θέλει ο τσόγλανος ή του ξεφεύγουν; Ιδού το ερώτημα! Η άποψή μου είναι ότι συμβαίνει το δεύτερο. Ενώ, κανείς πλέον δεν αμφιβάλει ότι η νέα στρατηγική «αντιμετώπισης» της τραπεζικής κρίσης, (διότι επιτέλους και οι τελευταίοι το κατάλαβε ότι η κρίση είναι οι τράπεζες και όχι οι δημόσιοι υπάλληλοι), είναι είτε ανακεφαλαιοποιώντας τις με τα χρήματα των καταθετών, είτε αφήνοντάς τις να καταρρεύσουν, εν τούτοις μεγάλη σημασία έχει η στιγμή, το timing, των ανακοινώσεων, οι οποίες στοιχειωδώς ποτέ δεν διατυμπανίζονται, ούτε ανακοινώνονται εκ των προτέρων, καθότι με τον τρόπο αυτό φέρνουν αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Ποιες θα είναι οι συνέπειες της τραγικής αφροσύνης, για να μην πω τίποτε περισσότερο, του Dijsselbloem;

Πρώτα, ένα ξεγυρισμένο bank run όχι μόνο στις τρεις προηγούμενες χώρες που σημαδεύτηκαν εξ αρχής, αλλά κυρίως στις παραπαίουσες τράπεζες της Ισπανίας, Ιταλίας, αλλά και Γαλλίας, για να μείνουμε μόνο στις τρεις μεγάλες οικονομίες. Αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με το Reuters, ο ευρωπαϊκός τραπεζικός τομέας είναι υπερμεγεθυμένος κατά …μόνο 5 τρισεκατομμύρια ευρώ, όπερ σημαίνει ότι τα κεφάλαια που θα πρέπει να καταστραφούν θα είναι αντίστοιχα. Αν νομίζετε ότι κάτι τέτοιο είναι απλό χωρίς κάθε λογής πόλεμο, είστε γελασμένοι.

    

Δεύτερον, η επιτάχυνση της χρεοκοπίας τραπεζών που είτε κρέμονται, είτε δεν κρέμονται από μια κλωστή. Για παράδειγμα, σήμερα οι μετοχές της Bankia έπεσαν με μιας κατά 50%, της Soc Gen κατά 5.9%, της Intesa κατά 5.7%, της Unicredit κατά 5.3% και της Credit Agricole κατά 4.9%. Αν υπήρχε μια περίπτωση να εξυγιανθούν σταδιακά, αυτή πλέον εξανεμίζεται.

Τρίτον, η ουσιαστική κατάργηση του ESM το οποίο κρίνεται ανεπαρκές για ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, καθότι το πρόβλημα είναι μεγάλο και απλά δεν φτάνει. Τούτο μπορεί να ερμηνευτεί σαν προεξόφληση ότι η κρίση στην Ιταλία, Ισπανία και στη συνέχεια Γαλλία θα οξυνθεί περαιτέρω, γεγονός που δεν θα μπορεί να αντιμετωπιστεί με καμιά ευρεσιτεχνία τύπου μπαζούκας.

Τέταρτον, η παραδοχή περί της ανεπαρκούς δύναμης πυρός του LTRO Ντράγκειου όπλου.

Και πέμπτον και σπουδαιότερο, το πλήγμα της αξιοπιστίας του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος, και η άρση της εμπιστοσύνης προς αυτό. Εφ εξής κανείς δεν θα μπορεί να κοιμάται ήσυχος, διότι αν μέσα σε μια νύχτα μπορούν να απαλλοτριώνουν αυθαίρετα ιδιωτικό πλούτο, προφανώς θα μπορούν και να κατεβάζουν ή και να ακυρώνουν ακόμα, το όριο των δήθεν «εξασφαλισμένων» 100,000. Είναι τόσο απλό!

Κάτω απ΄ αυτές τις συνθήκες, οι εξελίξεις στην ΕΖ θα είναι καταιγιστικές. Όπως έγραφε χθες και ο Paul Mason του ΒΒC, στο δρόμο για την Κύπρο: 

On a plane to #Cyprus - its the "Last Days of Something" but I'm not sure what

Bail-in: Μετάβαση στην εποχή της απόλυτης ανασφάλειας και της νόμιμης κλοπής

Η κλοπή ιδιωτικού πλούτου από το κράτος, όπως συμβαίνει αυτές τις ώρες στην Κύπρο, όταν μάλιστα ως πρώτη και ύψιστη αρχή στα καταστατικά του αναφέρεται η άνευ όρων προστασία του, αποτελεί μια πρωτάκουστη στροφή της Ευρώπης από τα προτάγματα του φιλελευθερισμού στα οποία για αιώνες γαλουχήθηκε, στην αυθαιρεσία των δικτατοριών και ακόμα πιο πίσω, σε εποχές ασύντακτες και πολιτειακά αδιευκρίνιστες.

Αν οι περισσότεροι έπεσαν από τα σύννεφα, θα πρέπει να είχαν προσέξει τα συνεχόμενα δημοσιεύματα, εδώ και μήνες του Reuters για το ενδεχόμενο αυτό, τα οποία έρχονταν, διαψεύδονταν, αποσύρονταν και επανέρχονταν. Και πριν από αυτά, ήταν και τα δημοσιεύματα του Spiegel, ήδη από το τέλος της προηγούμενης χρονιάς, που δρώντας ξεκάθαρα σαν το λαγό του Βερολίνου, έθεταν για πρώτη φορά θέμα ανόσιων ρωσικών κεφαλαίων τα οποία, για λόγους που συγκρούονταν με την πρωσική «ηθική» δεν θα έπρεπε να διασωθούν με τα τίμια χρήματα του μέσου σκληρά εργαζόμενου Γερμανού φορολογούμενου, αποκρύπτοντας φυσικά το γεγονός ότι μέρος των χρημάτων αυτών προέρχονταν από τα ίδια αυτά ανίερα ρωσικά χρήματα, μόνο, που αντί της Λαϊκής στην Κύπρο ήταν παρκαρισμένα στα βάθη της Deutsche Bank. Πάντως το ίδιο περιοδικό, σε χρόνο ανύποπτο, (Σεπτέμβριος του 2009), όταν μπορούσε ακόμα, ως φαίνεται, να αρθρογραφεί ελεύθερα, δημοσίευσε άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο «Germany Becomes Tax Haven for Firms and Wealthy», παραθέτοντας ποικίλες λεπτομέρειες για το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας, στην ένατη μόλις θέση από άποψη εχεμύθειας, σύμφωνα με την κατάταξη του Tax Justice Netowrk.

Τώρα πλέον που εμπεδώθηκε η καταστρατήγηση της αρχής προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας, ανακαλύπτουμε σιγά-σιγά ότι η Κύπρος δεν αποτελεί μια στιγμιαία ανωμαλία και εξαίρεση της καπιταλιστικής τάξης, αλλά στην πραγματικότητα τον κανόνα για ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει.  Και τούτο επιβεβαιώνεται από μια πλειάδα συναφών, και απ’ ότι φαίνεται συντονισμένων κινήσεων και από διάφορες άλλες χώρες. Διότι, πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί ότι,

πριν ο «αλέκτωρ φωνήσαι τρις», βλέπουμε την Ισπανία, χωρίς ίχνος ενοχής, να σπάει το ταμπού, όπως ας πούμε η παρθένα κόρη μετά την πρώτη της φορά, και να κάνει το ίδιο ακριβώς, όπως και η Κύπρος. Σε μικρότερη, προς το παρόν κλίμακα, με ένα μικρό μόνο ξάφρισμα στην αρχή, αλλά είπαμε, έτσι και αρχίσει η κόρη να της καλαρέσει, δύσκολα θα βάλει φρένο, άσε που κάποια μέρα μπορεί να βγει και στο καλντερίμι.

Τα ίδια ακριβώς μαντάτα μας έρχονται και από άλλο γεωγραφικό χώρο, τη μακρινή μας Νέα Ζηλανδία, η οποία ετοιμάζοντας εδώ και καιρό την εφαρμογή ενός πανομοιότυπου σχεδίου, (Open Bank Resolution Policy το ονομάζει), απαλλοτρίωσης ιδιωτικού πλούτου, συγκεκριμένα των καταθέσεων, διευκρινίζει την αλλαγή παραδείγματος ως προς τις υφιστάμενες εγγυήσεις, οι οποίες παύουν πλέον να ισχύουν. Οι τράπεζες θα μπορούν εφ εξής να παίζουν, να χάνουν και λογαριασμό να μην δίνουν, αφού πλέον τις ζημιές θα τις καλύπτουν οι καταθέτες, υποχρεωτικά και με το νόμο. Αν αυτό δεν είναι ο θρίαμβος και η αποκορύφωση της ισχύος των τραπεζιτών, τότε τι άλλο να ‘ναι!  

Και νάταν μόνο η Νέα Ζηλανδία; Πίσω στον Δεκέμβρη του 2012, η Τράπεζα της  Αγγλίας εκπόνησε σχέδιο για τη διάσωση των Too-Big-To-Fail τραπεζών, στο οποίο προβλέπεται και η συμμετοχή των καταθετών στην ανακεφαλαιοποίησή τους, κάτω από τη λογική ότι αν δεν αναλάβουν οι καταθέτες, η τράπεζα θα χρεοκοπήσει, οπότε…Έκτακτα!

Ο ιδιωτικός πλούτος όμως δεν συνίσταται μόνο σε αποταμιεύσεις, αλλά περιλαμβάνει και ακίνητα και κινητά και μετοχές, ομόλογα, αξιόγραφα, και άλλα πολλά που μπορούν να αποτιμηθούν. Τον τελευταίο καιρό βλέπω διάφορα δημοσιεύματα, γερμανικής προέλευσης, όπως αυτό στη Handelsblatt από τον chief economist της Commerzbank, γεμάτα από προσθαφαιρέσεις και συγκρίσεις του ιδιωτικού πλούτου ανάμεσα στη Γερμανία και τις χώρες της περιφέρειας, τα οποία συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι οι φτωχοί της παρέας, συγκρινόμενοι με τους Κύπριους, αλλά και τους Ιταλούς, οι οποίοι εσχάτως μπαίνουν κι αυτοί στο στόχαστρο, είναι οι Γερμανοί! Χωρίς να δηλώνεται ακόμα ρητά, η σκοπιμότητα μιας τέτοιας σύγκριση είναι πασιφανής. Bουρ, για φόρο περιουσίας λοιπόν στους Ιταλούς, μιας και τα περιουσιακά στοιχεία της Ιταλίας αποτιμώνται στο 173% του ΑΕΠ, ενώ της Γερμανίας μόλις στο 124%!

Όλα πλέον δείχνουν ότι το τέρας όπως το γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, πληγωμένο πλέον βαριά και ανεπανόρθωτα, κάνοντας απεγνωσμένες κινήσεις για να σωθεί, καταστρέφει, καίει και καίγεται.

Τι παθαίνει όποιος τα βάζει με Ρώσους ολιγάρχες;

Όταν κάποιες νοικοκυρούλες από καπρίτσιο και με το έτσι θέλω αποφασίζουν, στο τέλος μιας κουραστικής νύχτας να απαλλοτριώσουν μερικά δις από πανίσχυρους Ρώσους ολιγάρχες, θα πρέπει να ξέρουν και να προφυλάγονται, γιατί υπάρχουν πολλές πιθανότητες το μέλλον τους να αποδειχτεί λίαν βραχύ, και όχι από γλίστρημα στη σκάλα.

Κάποιοι που τα έβαλαν μαζί τους δεν είχαν και το καλύτερο τέλος, όπως λένε οι ειδήσεις. Όποιοι και να ήταν αυτοί. Αυτουργοί ή συνεργοί. Ντόπιοι ή ξένοι

Την πρώτη φορά που κάποιοι δεν θα εμφανιστούν στην ώρα τους στις θέσεις τους στα κοινοβούλια, ας ρίξουν  μια ματιά οι φίλοι τους πρώτα στους σκουπιδοτενεκέδες.

Η Γερμανία εγκαταλείπει τις ιδιωτικοποιήσεις

Η Ελλάδα, με το τροϊκανό μαχαίρι στον κρόταφο έχει συλλάβει ένα φαραωνικό σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων από τις οποίες, με διαδοχικές εκπτώσεις ως προς τα τελικά έσοδα, προσδοκά να ξεπληρώσει το δημόσιο χρέος. Φυσικά, βάζοντας κάτω τα νούμερα σε ένα πρόχειρο υπολογισμό, τα εκτιμώμενα προς το παρόν έσοδα για όλο το project, για όλη δηλαδή την τετραετία μέχρι και το 2016, δεν ξεπερνούν τα 10 δις ευρώ, τα οποία αντιστοιχούν στο 3% του χρέους, ή κάπου εκεί γύρω. Δεν χρειάζεται δε να υπενθυμίσουμε ότι κάθε δεκάρα από τις ιδιωτικοποιήσεις πηγαίνει εντός 10 ημερών, αυστηρά, σε ειδικό λογαριασμό της ΤτΕ και από κει με το πρώτο αεροπλάνο στους δανειστές.

Με αυτά τα δεδομένα γίνεται φανερό ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν συνεισφέρουν ούτε στην απομείωση του χρέους, ούτε στην εξασφάλιση μισθών και συντάξεων, όπως οι κυβερνητικοί απατεώνες διακηρύσσουν για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια και να διατηρούν την αποδοχή του ξεπουλήματος από την κοινή γνώμη σε υψηλά επίπεδα. Απλώς, με τον τρόπο αυτό δίνουν χέρι βοηθείας στα αρπαχτικά, να εφορμήσουν στα  έτοιμα στημένα κρατικά μονοπώλια, να τα ξεζουμίσουν, μιας και οι διαδοχικοί εφαρμοστικοί και χατζηδάκειοι αναπτυξιακοί νόμοι τους παρέχουν ύδωρ και γην, και μετά, όταν καταστούν ασύμφορα να τα εγκαταλείψουν.

Ο πυρετός των ιδιωτικοποιήσεων όμως, ενώ εδώ στην Ελλάδα ανεβαίνει, στην υπόλοιπη Ευρωζώνη κατεβαίνει, σε σημείο μάλιστα υποθερμίας.  Έχοντας ήδη περάσει από την ιδεολογική πρέσα του μεγαλείου του ιδιωτικού έναντι του δημοσίου, εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες, και έχοντας νοιώσει στο πετσί της τα εξ αυτών αποτελέσματα, αλλάζει πλώρη και επανακρατικοποιεί με ρυθμούς ανάλογους με αυτούς που επικρατούσαν όταν ιδιωτικοποιούσε. Οι τομείς που έρχονται πίσω στους δήμους, τις περιφέρειες και τα κρατίδια (π.χ. Γερμανία) περιλαμβάνουν κυρίως την ύδρευση και την ηλεκτροδότηση, και επεκτείνονται και στις μεταφορές, τα σκουπίδια, την αποχέτευση, την καθαριότητα και τη στέγαση. 

Στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε στην πρώτη στήλη τους τομείς που έρχονται ξανά σε δημόσια χέρια, στη δεύτερη στήλη τον τρόπο και τον φορέα, στην τρίτη στήλη τις χώρες που γυρίζουν την πλάτη στις ιδιωτικοποιήσεις  και στην τέταρτη, τους λόγους που οι ιδιωτικοποιήσεις αποδείχτηκαν ασύμφορες. Αυτοί, όπως έχουν καταγραφεί είναι:

1) η αστοχία του ιδιώτη,

2) η αύξηση του κόστους,

3) ο ελλιπής έλεγχος,

4) η λήξη του συμβολαίου,

5) η αναποτελεσματικότητα,

6) η μείωση των θέσεων εργασίας και 

7) οι κακές εργασιακές σχέσεις,

Σχετικά με την αύξηση του κόστους των υπηρεσιών και της ανεργίας ασχοληθήκαμε, με βάση μια διαφορετική έρευνα, στις "Επιπτώσεις των Ιδιωτικοποιήσεων". 

Table 1.                     Recent re-municipalisation in selected European countries

Sector	Process	Countries	Factors
Water	Municipalisation of services	France, Hungary	Private failure, cost, control, contract expiry
Electricity	New stadtwerke, purchase of private companies,	Germany	Private failure, cost, control, contract expiry
Public transport	Municipalisation of contracts and concessions	UK, France	Cost, private failure, public objectives, control
Waste management	Contracts brought inhouse, Inter-municipal incinerators	Germany, UK, France, etc	Cost, control, contract expiry
Cleaning	Contracts brought inhouse	UK, Finland	Cost, effectiveness, employment, contract expiry
Housing	Contracts brought inhouse	UK, Germany	Cost, effectiveness

πηγή: PSIRU  (Public Services International Research Unit) Re-municipalisation in Europe

Μιας και η Γερμανία αποτελεί τον ιθύνοντα νου των ιδιωτικοποιήσεων στην πατρίδα μας, καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά τι κάνει ως προς αυτό στην δική της πατρίδα: Το εντελώς ανάποδο, όπως άλλωστε απεικονίζεται και στον προηγούμενο πίνακα.

Η τάση επαναφοράς σε δημόσια χέρια είναι περισσότερο έντονη στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας. Όπως μαθαίνουμε από την ίδια πηγή, από το 2007 μέχρι σήμερα έχουν συσταθεί 44 νέοι φορείς παροχής δημόσιων αγαθών και περισσότερα από 100 δικαιώματα εκμετάλλευσης δικτύων και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας έχουν περάσει στο δημόσιο. Τα περισσότερα συμβόλαια στον τομέα αυτό πρόκειται να λήξουν ως το 2016, και προς το παρόν τα 2/3 των κοινοτήτων της Γερμανίας προτίθενται να επαναγοράσουν τις μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, τα δίκτυα διανομής, καθώς και τις μετοχές σε περίπου 850 μονάδες, οι οποίες αντιστοιχούν στο 50% της αγοράς. 

Επιπλέον κάποιοι δήμοι και κρατίδια έχουν ήδη εξαγοράσει μεγάλες εταιρίες. Για παράδειγμα η κυβέρνηση της Βάδης-Βιρτεμβέργης εξαγόρασε για 4.7 δις ευρώ το 45% της EnBW, από τη Γαλλική πολυεθνική EDF, ενώ η Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία πήρε πίσω την πέμπτη μεγαλύτερη εταιρία παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, Evonik-Steag για 649 εκ. ευρώ.

Γερμανικοί δήμοι έχουν επίσης επαναφέρει στον έλεγχό τους κι άλλες υπηρεσίες όπως στέγαση, αποκομιδή σκουπιδιών και συγκοινωνίες. "Σ' όλη την περίοδο των ιδιωτικοποιήσεων των δημόσιων μεταφορών, οι υπηρεσίες υποβαθμίστηκαν και οι τιμές εκτοξεύτηκαν".Από το σύνολο των δήμων της Γερμανίας, το 41% κινείται προς μια κατεύθυνση συνεργασίας με άλλους δήμους ως προς τη διαχείριση των δημοσίων αγαθών, το 36% κινείται αυτόνομα, ενώ μόνο το 3% ξανασκέφτεται την ιδιωτικοποίηση. Είναι φανερό ότι η Γερμανία προσπαθεί να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος.

Στον επόμενο πίνακα, αποτυπώνεται συνοπτικά ο βαθμός μεταφοράς στους δήμους των μονάδων ηλεκτρικής ενέργειας από το 2007 και εντεύθεν: 64 νέα έργα από τους δήμους, 14 περιπτώσεις εξαγοράς, 192 περιπτώσεις δικτύων που πέρασαν στους δήμους, και 4 περιπτώσεις μεγάλων μονάδων, αξίας 8.2 δις, που αγοράστηκαν πίσω από κρατίδια.

Table 2.                     New and re-municipalised stadtwerke in energy, Germany, 2007-2012

	New stadtwerke	Re-municipalised stadtwerke	Re-municipalised distribution networks	Municipal or regional purchases of major assets
Number of cases	63	14	192	4
Value	-	>€700million	-	>€8200million

Source: press reports, VKU

Όλα αυτά βέβαια δεν συνέβησαν από μόνα τους, αλλά μετά από επίμονες κινητοποιήσεις, εκστρατείες, και δημοψηφίσματα στις περισσότερες μεγάλες πόλεις, όπως Αμβούργο, Στουτκγάρδη, Μπίλεφελντ, Φρανκφούρτη, Βρέμη και Βερολίνο. Προς την ίδια δε κατεύθυνση βοήθησαν και οι βουλευτές με αλλαγή της νομοθεσίας, ώστε να διευκολύνονται οι εξαγορές από τους ιδιώτες. 

Wealth Inequality Goes Viral

By John Light, Moyers & Company | Video

Τα μπουμπούκια του ΤΑΙΠΕΔ

Η κυβέρνηση αυτή και η προηγούμενη, θέλοντας να προλάβουν κακόβουλα σχόλια και υπαινιγμούς σχετικά με μια άμεμπτη διεκπεραίωση των ιδιωτικοποιήσεων, φρόντισαν εξ αρχής να συστήσουν το αντίστοιχο Ταμείο, το ΤΑΙΠΕΔ, να το προικίσουν με έναν ιδρυτικό νόμο, τον 3986/2011 και να στελεχώσουν το ΔΣ του με ό,τι ικανό και ηθικό στοιχείο διέθετε η πιάτσα, ούτως ώστε να είναι καλυμμένες από μελλοντικές ενστάσεις αυτών που σήμερα αντιδρούν.

Όλα δηλαδή σχεδιάστηκαν προσεκτικά, με τρόπο ώστε καμιά τρύπα να μην μείνει ανοιχτή που να υπάρχει κίνδυνος να τις εκθέσουν μελλοντικά. Και τούτο γιατί οι ιδιωτικοποιήσεις σε γενικές γραμμές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη διαφθορά, γεγονός φυσιολογικό, μιας και τα χρήματα που διακινούνται και τα συμβόλαια που διακυβεύονται είναι τεράστια. Όταν πρόκειται δε για συμβόλαια που μεταβιβάζουν κρατικά μονοπώλια σε ιδιωτικά, όπως για παράδειγμα το διαδικτυακό στοίχημα, ή το νερό, ή το φυσικό αέριο, ή τον ηλεκτρισμό, τότε ο πειρασμός είναι ακόμα πιο μεγάλος.

Παρ’ όλα αυτά, τι θα εισπράξει κάποιος ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στη σύντομη ιστορία του ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ; 

Απλά, ότι αποτελεί τόπο με μεγάλη, σαφώς μεγαλύτερη του μέσου όρου, συγκέντρωση διεφθαρμένων ατόμων. Ας τα θυμηθούμε και για του λόγου το αληθές, ας τα απαριθμήσουμε:

1. Anna Boubenikova, Σλοβάκα, τοποθετημένη εξ αρχής από την ΕΕ στο ΤΑΙΠΕΔ. Εξαναγκάστηκε σε παραίτηση τον Αύγουστο του 2012, όταν έγινε γνωστό στην Ελλάδα, διότι στην ΕΕ το γνώριζαν εξ αρχής, το μπλέξιμό της σε δωροδοκία      πολλών εκατομμυρίων ευρώ στο αντίστοιχο σλοβάκικο Ταμείο, για την εξασφάλιση ζηλευτών κρατικών φιλέτων.

2. Ελένη Παπακωνσταντίνου, η γνωστή ξαδέλφη της λίστας Λαγκάρντ, και των εξοπλιστικών συμβολαίων. Μετά το σάλο, υπέβαλε την παραίτησή της.

3. Τάκης Αθανασόπουλος, ο γνωστός πρόεδρος του ΔΣ, ο οποίος υποβάλει και αυτός παραίτηση λόγω ποινικής δίωξής του για την υπογραφή ζημιογόνου για τη ΔΕΗ που αντιπροσώπευε, σύμβασης με τη ΜΕΤΚΑ, στην οποία ουσιαστικά χάριζε 100 εκ.

4. Στέλιος Σταυρίδης, νυν πρόεδρος, γνωστός για το ύποπτο ξεπούλημα της ΑΓΕΤ στον αρχι-μαφιόζο Καλτσεστρούτσι. Ακόμα ελεύθερος, αλλά στιγματισμένος.

Σαν πολλοί λοιπόν, δεν φαίνονται για ένα μικρό Ταμείο με μια τόσο σύντομη ιστορία και με κανένα ακόμα σημαντικό χρηματικό αλισβερίσι;

Όσο για τους κανόνες διαφάνειας που υποτίθεται ότι το διέπουν, αυτοί είναι μόνο για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια. Όσο υπάρχουν οι γνωστοί αποθηκευτικοί χώροι της Ελβετίας, του Λουξεμβούργου, του Σίτι  των Κέιμαν κλπ, ο καθένας μπορεί να σκάει από όση διαφάνεια επιθυμεί. Άλλωστε, όταν αυτά αποκαλυφθούν, εμείς θα είμαστε ήδη νεκροί.

Οι επιπτωσεις των ιδιωτικοποιήσεων

H εικονα αυτή δείχνει το βαθμό δυσαρέσκειας των κατοίκων της Λατινικής Αμερικής από τις ιδιωτικοποιήσεις, το 1998 και 7 χρόνια μετά, το 2005.

Παρατηρούμε οτι οι αρνητικές γνώμες ενισχύονται σε πολύ μεγάλα ποσοστά και δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τις επιπτώσεις που επέφεραν στις ζωές τους. 

Σε γενικές γραμμές όμως, δεν υπάρχουν αρκετές θεωρητικές μελέτες που να δείχνουν με καθαρό και μονοσήμαντο τρόπο τα αποτελέσματα ενός κύκλου ιδιωτικοποιήσεων, καθ' ότι αυτά εξαρτώνται από τον τρόπο που γίνονται οι ιδιωτικοποιήσεις, από τους περιορισμούς και την εποπτεία που συνεχίζει ή δεν συνεχίζει να έχει το κράτος, από τον έλεγχο των τιμών, από το εάν επιδοτεί ή όχι τον ιδιώτη που επενδύει, από το εάν οι δημόσιες επιχειρήσεις πριν ιδιωτικοποιηθούν  λειτουργούσαν σε ανταγωνιστικό ή μη περιβάλλον και από το βαθμό ανάπτυξης της οικονομίας.

Μια από τις λίγες εμπεριστατωμένες μελέτες αφορά στις ιδιωτικοποιήσεις 218 επιχειρήσεων εκτός χρηματοπιστωτικού τομέα την περίοδο 1983-1991, στο Μεξικό και την επίδραση που είχαν 1) στις πωλήσεις ανά εργαζόμενο, 2) στην απασχόληση μετά από την πώληση, 3) στον όγκο πωλήσεων και 4) στο ύψος των τιμών.

Τα αποτελέσματα όπως φαίνεται στην προηγούμενη εικόνα, ταξινομούνται α) για το σύνολο των επιχειρήσεων (σκούρο γκρι), β) για την υπο-ομάδα των ανταγωνιστικών (πιο ανοιχτό γκρι) και γ) για την υπο-ομάδα των μη-ανταγωνιστικών (σχεδόν λευκό).

Οι κοινωνικές επιπτώσεις είναι ολοφάνερες: ανεξάρτητα του βαθμού ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, μετά την ιδιωτικοποίηση παρατηρείται πτώση της απασχόλησης και αύξηση των τιμών, η οποία είναι τεράστια ειδικά για τις πρώην δημόσιες επιχειρήσεις που λειτουργούσαν σε μονοπωλιακό καθεστώς, όπως είναι οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. 

Όποιοι, λοιπόν ισχυρίζονται ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα δώσουν θέσεις εργασίας και θα μειώσουν τις τιμές, είναι εμφανώς απατεώνες.

ΙNFO: Τα στοιχεία είναι από τη μελέτη "Privatization in Development Some Lessons from Experience" των François Bourguignon, Claudia Sepúlveda

The World Bank
Development Economics Operations and Strategy Department
Policy Review and Operations Support Cluster
November 2009

«Que Se Lixe a Troika»

Το προηγούμενο Σάββατο, κατά το μεσημεράκι, είδα ποτάμια λαού, γέρους νέους και παιδιά να συρρέουν με πανό, συνθήματα και ζωηρές χειρονομίες προς διάφορα κομβικά σημεία της πόλης. Έτσι με το μάτι υπολόγισα ότι θα πρέπει να ήταν κοντά 100,000 στην πλατεία Κοτζιά και τους γύρους δρόμους, πάνω-κάτω 100,000 στην πλατεία Ομονοίας, 100,000 και κάτι στην Πλάκα και το Μοναστηράκι, και όταν μετά από κάμποση ώρα είδα στην τηλεόραση εικόνες από το Σύνταγμα, άκουσα τον εκφωνητή ν’ ανακοινώνει ότι όλοι μαζί θα πρέπει να έφταναν και να ξεπέρναγαν τις 500,000.

Αιτία της πρωτοφανούς αυτής συνάθροισης θα ήταν φαίνεται η προγραμματισμένη επίσκεψη την Δευτέρα, της Τρόικας για την καθιερωμένη μέτρηση των αντοχών μας, που αν για άλλη μια φορά τις εύρισκε να περισσεύουν, σίγουρα θα έστριβε ακόμα μια βόλτα τη βίδα του Μνημονίου.

Μόνο που όταν φόρεσα τα γυαλιά και κοίταξα καλύτερα, η πλατεία δεν ήταν πια το Σύνταγμα, αλλά η Marquês de Pombal, και αυτό που νόμισα για Σταδίου ήταν η Avenida da Liberdade, και αντί για την πλατεία Ομονοίας αναγνώρισα την Terreiro do Paço. Όλα, κεντρικά σημεία της Λισσαβόνας. Μετά η κάμερα πήγε αλλού, σε άλλες πόλεις, καμιά εικοσαριά, όσες πρόλαβα να μετρήσω, που δεν έμοιαζαν όμως, με την Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα, την Πάτρα, τα Γιάννενα και την Καβάλα, αλλά με το Porto, την Amadora, την Coimbra, τη Braga και άλλες. Πλήθος κόσμου κι εδώ. Και τα πανό δεν ήταν στα ελληνικά, αλλά στα πορτογαλέζικα, με το σύνθημα «Que Se Lixe a Troika» να κυριαρχεί, από το όνομα της πλέον δραστήριας ιντερνετικής ομάδας ακτιβιστών που πήρε την πρωτοβουλία του πρωτότυπου και μεγαλειώδους αυτού καλωσορίσματος της τρόικας. «Γαμήστε την τρόικα», είναι η μεταφορά στα ελληνικά, όπως μού εξήγησε φίλος που γνωρίζει τη γλώσσα φαρσί. Και απ’ ότι αντιλήφθηκα, θα πρέπει να λειτούργησε.

Πάει, όνειρο ήταν και τέλειωσε! Κρίμα, όλα τα καλά να συμβαίνουν τόσο μακριά, και μάλιστα σε μια χώρα που ούτε στο δαχτυλάκι δεν μάς φτάνει στην καχεξία των μακροοικονομικών δεικτών.

Η Πορτογαλία βέβαια, πήρε το «δωράκι» της των 78 δις ευρώ ένα χρόνο μετά από μας, τον Μάιο του 2011, και ίσως γι αυτό να μετράει ύφεση μόνο τρία χρόνια. Αλλά και η ύφεση δεν είναι τόσο σπουδαία, μόνο 3.2% για πέρσι και 1.5% για το 2011. Πού τα εξάρια και τα εφτάρια τα δικά μας. Και η ανεργία είναι μόνο στο 17.6%, και των νέων στο 40%. Ψίχουλα δηλαδή, μπρος τα δικά μας, τα μπόλικα. Και οι φόροι, τι να πεις, αυξήθηκαν όσο ένας μισθός, κι όχι τρεις όπως το έκαναν οι κουβαρντάδες εδώ. Κατά τα άλλα, το σχέδιο διάσωσης είναι copy paste του δικού μας, αποδεικνύοντας γι’ ακόμα μια φορά την ατροφία του τροϊκανού πνεύματος. Τέταρτος κύκλος μέτρων λιτότητας, με κόψιμο μισθών και συντάξεων, με ταυτόχρονη αύξηση φόρων, με απολύσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων, νοσοκομείων, σχολείων, με ιδιωτικοποιήσεις, η δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού μόλις πρόσφατα πήγε στους Κινέζους, με ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, μείωση του χρόνου προειδοποίησης από αιφνίδια απόλυση σε 12 μόνο ημέρες, από 30 που ίσχυε, και με πρόσθετα μέτρα 4δις ευρώ για τα επόμενα δυο χρόνια.

Οι Πορτογάλοι ξύπνησαν όμως για τα καλά. Και μάλιστα έξυπνα, με πρωτότυπους και ελκυστικούς τρόπους αντίδρασης, δείγμα των κοινωνικών και πολιτισμικών μεταβολών που έφερε η κρίση. Ένα μίγμα χιούμορ, αυθορμητισμού και νοσταλγίας.

Το τραγούδι «Grândola, Vila Morena», που έδωσε το σύνθημα της επανάστασης των γαρυφάλλων, ξανατραγουδήθηκε μετά από 40 χρόνια, στις 15 Φλεβάρη από ομάδα ακτιβιστών στο κοινοβούλιο, κατά τη διάρκεια ομιλίας του πρωθυπουργού, και χτύπησε φλέβα. Ξύπνησε μνήμες και ο συμβολισμός του έγινε ξανά επίκαιρος, δρώντας ενωτικά. Έκτοτε το τραγούδι αυτό δεν λείπει από καμιά συγκέντρωση.

Οι Πορτογάλοι ανακάλυψαν ξανά, μετά από τριάντα χρόνια, τη δύναμη της πολιτικής τοιχογραφίας σε δημόσιους χώρους. Στις 24 Φεβρουαρίου, σε κάλεσμα των ομάδων «για την καταπολέμηση της εργασιακής ανασφάλειας» και «των επισφαλώς εργαζομένων», ανταποκρίθηκαν δεκάδες, από παππούδες μέχρι παιδιά, οι οποίοι σε ατμόσφαιρα πανηγυριού κάθισαν και ζωγράφισαν τεράστιες προσόψεις κτηρίων με θέμα την κρίση, καθώς και με καλέσματα για τη διαδήλωση της 2 Μαρτίου χώρια από κόμματα και εργατικές ενώσεις. Παρ’ όλα αυτά η αντίστοιχη ΓΣΕΕ τους υποστήριξε και συμμετείχε. Αλλά η πρωτοβουλία και η οργάνωση ανήκε για πρώτη φορά στους ίδιους τους πολίτες.

Μια άλλη ομάδα, με το όνομα «Λευκή Επανάσταση» κατέβασε την ιδέα, οι καταναλωτές αντί για το δικό τους όνομα, να γράφουν επάνω στις αποδείξεις το όνομα και το ΑΦΜ του πρωθυπουργού και άλλων αξιωματούχων, ως αντίδραση στην απόφαση της κυβέρνησης να επιβάλει συλλογή αποδείξεων για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Όμως την πάτησε. Το ΑΦΜ του Κοέλιο κυκλοφόρησε σαν αστραπή σε κάθε e-mail και σε κάθε κινητό, με αποτέλεσμα να φαίνεται στην εφορία σαν να έχει καταναλώσει εκατομμύρια ευρώ, προφανώς αδικαιολόγητα με βάση τα εισοδήματά του.

«Όλοι αυτοί αποτελούν μειοψηφία», αποφάνθηκε ο Κοέλιο. «Ας μη συγχέουμε το δέντρο με το δάσος». Η απάντηση δεν άργησε να έρθει. «Είμαστε το δάσος», έγραφε ένα τεράστιο πανό, αναγγέλλοντας τη διαδήλωση του περασμένου Σαββάτου.

Που έμοιαζε όντως, μ’ ένα τεράστιο και πολύ πυκνό δάσος.

Το παράπονο του Στουρνάρα

Το ύψος του μισθού ενός εργαζόμενου, σε μια ελεύθερη αγορά, καθορίζεται στη βάση συγκεκριμένων κριτηρίων: από το βαθμό εξειδίκευσης, από το πόσο σπάνια και περιζήτητη είναι η εξειδίκευση αυτή, από το πόσο διαθέσιμος και εύκαμπτος στις ανάγκες και τις ανατροπές ωραρίου της εργασίας είναι, από την επικινδυνότητα και το ρίσκο που παίρνει σαν εργαζόμενος.

Ο κ. Στουρνάρας σε χθεσινή συνέντευξη στη Bild εκμυστηρεύτηκε με κάποιο παράπονο, το πόσο δύσκολη έγινε η ζωή του από τότε που ανέλαβε Υπουργός των Οικονομικών. Ότι, δηλαδή, δεν μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα, ότι δεν μπορεί να πάει στον καφενέ, ότι δεν μπορεί να ψωνίσει στα μαγαζιά, ότι δεν μπορεί να φάει σουβλάκια, ότι τέλος πάντων  δεν μπορεί να ζήσει όπως ο κάθε μέσος άνθρωπος. Έτσι είναι. Δυστυχώς αναγκάζεται να ζει περιορισμένα.

Ταυτόχρονα όμως, αντί να παραπονιέται, θα έπρεπε να είχε καταλάβει ότι ο υψηλός μισθός που παίρνει σαν Υπουργός, καθώς και τα διάφορα τυχερά που τον συνοδεύουν δεν δίνονται στον βρόντο, ως ανταμοιβή μόνο των όποιων πτυχίων κατέχει, αλλά και ως μερικό αντιστάθμισμα του ρίσκου που η θέση αυτή ενέχει. Το οποίο ασφαλώς ισχύει και για όλους τους υψηλόμισθους. Είτε είναι εναερίτες της ΔΕΗ που κινδυνεύουν να βουτήξουν στο κενό, είτε είναι πιλότοι που κινδυνεύουν να φουντάρουν το αεροπλάνο με τους 300 επιβάτες και το 15-μελές πλήρωμα, είτε είναι Υπουργοί των Οικονομικών που κινδυνεύουν να φουντάρουν 11 εκατομμύρια κατοίκους. 

Αν αντιληφθούν λοιπόν ότι το επάγγελμά τους έχει και ρίσκο προσωπικό, τότε ίσως προσπαθήσουν να το ασκήσουν με μεγαλύτερη σύνεση. 

      

Λυπούμαστε! Με 300 ευρώ το μήνα δεν σας αγοράζουμε

HENKEL

KRAFT

NESTLE

UNILEVER

Δείτε τις 10 εταιρείες στις οποίες ανήκουν όλα τα προϊόντα του πλανήτη και τις διαπλοκές τους ΕΔΩ. Προπάντων, χαζέψτε σε μεγέθυνση την εικόνα της ...διαπλοκής!