ΤΟ ΕΥΡΩ, Ο ΝΟΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ, της Μαριάννας Τόλια

Το βιβλίο της Μαριάννας Τόλια, που μόλις κυκλοφόρησε, αποτελεί μια εύστοχα σχολιασμένη παρουσίαση τεσσάρων ερευνητικών εργασιών από διεθνή κέντρα ερευνών, του ΔΝΤ συμπεριλαμβανομένου, για τις πραγματικές αιτίες της κρίσης του Νότου συνολικά, όπου η Ελλάδα αποτελεί υποσύνολο και όχι μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη περίπτωση. Αναλύονται τα συστατικά στοιχεία της Γερμανικής αφήγησης για την κρίση τα οποία και αποδομούνται με αδιάσειστα στοιχεία, αναδεικνύοντας συνάμα τον κεντρικό ρόλο του κοινού νομίσματος στην επιδείνωση της ανταγωνιστικότητας. Όντας, ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

  

Αποσπάσματα από τον Πρόλογο

...Πυρήνας αυτού του βιβλίου είναι τέσσερις ακαδημαϊκές μελέτες από την παρακαταθήκη των οικονομικών αναλύσεων που θέλει να αγνοεί η Ευρώπη. Καρπός εργασίας αρκετών οικονομολόγων, προερχόμενων από μεγάλα ιδρύματα και οργανισμούς – τράπεζες της Ασίας, την Τράπεζα της Γαλλίας, το ΔΝΤ κλπ. –, οι μελέτες αυτές ανατέμνουν σε βάθος τα φαινόμενα που αποκλήθηκαν «κρίση ανταγωνιστικότητας» του Ευρωπαϊκού Νότου και «ανισορροπίες Βορρά-Νότου» που βρίσκονται στις ρίζες της κρίσης και καθώς συνομιλούν μεταξύ τους, συνθέτουν μια πολύ σημαντική γραμμή έρευνας και τεκμηρίωσης. Η γραμμή αυτή ξεκινά από τον έλεγχο της βασικής υπόθεσης περί «ανόδου του μοναδιαίου κόστους εργασίας» στο Νότο – που κατά το Βερολίνο συμπυκνώνει τις ευθύνες των κρατών του Νότου για την «κρίση τους» και αποτελεί τη βάση για τις συνταγές εσωτερικής υποτίμησης – και εξελίσσεται ως μια ριζικά ανατρεπτική αφήγηση που αποκαλύπτει ως μύθους όσα έχουν θεωρηθεί και προβληθεί μέχρι στιγμής ως δεδομένα για την κρίση. Αυτή η γραμμή έρευνας και τεκμηρίωσης: 

• Αναδεικνύει τα επιστημολογικά προβλήματα της χρήσης του μοναδιαίου κόστους εργασίας – δείκτη που αφορά επιχειρήσεις και κλάδους – σε επίπεδο ολόκληρων εθνικών οικονομιών και προτείνει τον μετασχηματισμό του κατά τρόπο που τον μετατρέπει από εργαλείο στήριξης προβληματικών λογιστικών ασκήσεων σε εργαλείο χρήσιμης αποτίμησης παραγωγικών προτύπων. 

• Διαψεύδει ότι το όντως υπαρκτό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και η υπερχρέωση της Ελλάδας και των άλλων χωρών του Νότου οφείλονται στην μεγάλη αύξηση του μοναδιαίου κόστους εργασίας. Δείχνει ότι ένα μέρος του προβλήματος του Νότου οφείλεται στη μεγάλη ανατίμηση του ευρώ μετά το 2003 κι ότι το υπόλοιπο έχει δημιουργηθεί εξωγενώς προς την ΟΝΕ, υπό την επιρροή των σχέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με νέους εμπορικούς εταίρους – Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, Κίνα, πετρελαιοπαραγωγές χώρες – που επηρέασαν το Νότο με διαφορετικό τρόπο από το Βορρά λόγω της διαφορετικής τεχνολογικής σύστασης των εξαγωγών τους. Παράλληλα, δείχνει πως και η ίδια η δημιουργία του ευρώ λειτούργησε για τις χώρες του Νότου ως ασύμμετρο σοκ, λόγω της μεγάλης αύξησης της ροής δανειακών κεφαλαίων από Βορρά προς Νότο. 

• Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου είναι η επιδείνωση της εξωτερικής ανταγωνιστικότητάς τους ως προς τους εμπορικούς εταίρους εντός και εκτός ΕΕ που έχουν εθνικά νομίσματα, γι’ αυτό και η εσωτερική υποτίμηση δεν τις βοηθά. Χρειάζονται πολιτικές που θα μοιράσουν το κόστος της προσαρμογής μεταξύ Βορρά και Νότου ή – καλύτερα – υποτίμηση του ευρώ. 

• Τονίζει ότι η Ελλάδα και η Πορτογαλία πρέπει να διαχωρίζονται από την Ιταλία και την Ισπανία και ότι είναι χώρες πιασμένες σε παγίδα. Έκαναν το σφάλμα να εισέλθουν στο ευρώ με υπερτιμημένη ισοτιμία, γι’ αυτό επλήγησαν δραματικά από την ανατίμησή του, κι έχουν παραγωγή πολύ χαμηλής τεχνολογίας, άρα μείζον πρόβλημα ανταγωνισμού με τις φθηνές κινέζικες εισαγωγές στην Ευρώπη. Αν δεν θέλουν να αποκτήσουν κινέζικα μεροκάματα, η μόνη τους λύση είναι η ενεργητική βιομηχανική πολιτική με σκοπό την τεχνολογική αναβάθμιση της παραγωγής τους.

[...]

Τα ερωτήματα είναι δύο: Αντέχει ο πολιτικός κόσμος να πει την αλήθεια στους πολίτες: ότι το 2002 κοιμηθήκαμε με το όνειρο της Ευρώπης κλειδωμένοι σε ένα νόμισμα που έμελλε να γίνει πανάκριβο και το 2012 ξυπνάμε συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορούμε να βασιστούμε στην Ευρώπη αλλά και πως δεν έχουμε εργαλεία να αντιμετωπίσουμε π.χ. τον κινέζικο ανταγωνισμό; Μπορεί να δημιουργηθεί άλλο οικονομικό μοντέλο γρήγορα και πώς;

Μήπως πρέπει να τεθεί ως προτεραιότητα η αντιμετώπιση του παραγωγικού και εμπορικού ελλείμματος με πολύ στοχευμένο τρόπο και σε βάρος άλλων στοχεύσεων; Με τι πολιτικές μπορεί να υλοποιηθεί ένα νέο παραγωγικό μοντέλο γρήγορα; Πώς μπορεί και οφείλει να συμβάλλει το δημόσιο, οι πολιτικοί και οι υπάλληλοί του, τι ρόλους μπορούν και πρέπει να αναλάβουν οι πολίτες; Μπορεί να στηριχθεί κεντρικά μια σοβαρή έξοδος αθηναϊκών πληθυσμών προς την επαρχία για ανάπτυξη της πρωτογενούς παραγωγής σε κλάδους που προσφέρονται για υποκατάσταση εισαγωγών; Μπορούν να βρεθούν εργαλεία και η βούληση να περιφρουρηθεί η εναπομείνασα εγχώρια βιομηχανία ως κλάδος ικανός να παράγει μεγαλύτερη εγχώρια προστιθέμενη αξία από την πρωτογενή παραγωγή; Υπάρχει περίπτωση να δούμε επιτέλους την έναρξη μιας σοβαρής συζήτησης για το ευρώ που θα εξηγεί στον κόσμο τον ειδικό χαρακτήρα του ως νομίσματος το οποίο η Ελλάδα μπορεί να προμηθευτεί μόνο με εξαγωγές και δάνεια και να ζητηθεί εθνική κοινωνική συστράτευση ώστε η οικονομία μας να πάψει να συμπεριφέρεται ως σουρωτήρι που χάνει ευρώ από παντού; Αφού δεν ελέγχουμε τη νομισματική και δημοσιονομική μας πολιτική, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη φορολογική; Για παράδειγμα, μπορούμε να διανοηθούμε διαφορετική φορολογία για ό,τι εισάγει χρήμα, ό,τι ανακυκλώνει και ό,τι εξάγει; Μπορεί η ελληνική οικονομία να αντέξει την τρέχουσα ισοτιμία του ευρώ; Μήπως πρέπει να επιστρέψουμε στη δραχμή και να συνεργαστούμε με την Ευρώπη πάνω σε αυτό τον στόχο ώστε η μετάβαση να είναι όσο το δυνατόν πιο ομαλή;  

                                                      Μαριάννα Τόλια

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Μαριαννα Τολια, Πρόλογος σελ. 7

Α.Δ.. Παπαγιαννιδης, Πώς (μάλλον) πέσαμε στην χαραμάδα μιας αλλαγής υποδείγματος

σελ.15


ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ
Στεφανος Μανος, Η επίρριψη της ευθύνης στους ξένους σελ. 21

Αλεκος Παπαδοπουλος, Πώς η Ελλάδα «κοιτάει» τον εαυτό της σελ. 23

Γιωργος Παπανικολαου, Η ευθύνη των εγχώριων ηγεσιών απέναντι στο μέλλον σελ. 29

Πετρος Λινάρδος-Ρυλμον, Προϋποθέσεις της ανασυγκρότησης μετά την επιτυχία του νεοφιλελεύθερου σχεδίου σελ. 37

Γιαννης Τολιος, Προβληματική για την οικονομία και το λαό η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη σελ. 45

ΕΡΕΥΝΕΣ

1. Ο «παιδαγωγικός ηγεμονισμός» της Γερμανίας και οι οικονομικοί πίνακες της Άνγκελας Μέρκελ σελ. 55

2. Η πλάνη της αύξησης του μοναδιαίου κόστους εργασίας και γιατί ο Ευρωπαϊκός Νότος δεν χρειάζονταν εσωτερική υποτίμηση (Felipe, Kumar, “Unit Labor Costs in the Eurozone: The Competitiveness Debate Again”), σελ. 75

3. Η δημιουργία του ευρώ ως «ασύμμετρο σοκ» για τον Ευρωπαϊκό Νότο, (Gaulier, Vicard, “Current Account imbalances in the Euro area: Competitiveness or demand shock?”) σελ. 91

4. Η ανταγωνιστικότητα του Ευρωπαϊκού Νότου και ο ξεχασμένος μετασχηματισμός της ΕΕ (Grennes, Stradzs, “The Elephant in the Room in the EU Competitiveness Debate” σελ. 103

5. Η ανατροπή όλων των μύθων της κρίσης (Chen, Milesi-Ferretti, Tressel, “External Imbalances in the Euro Area”, IMF WP, 12/236), σελ. 109

ΑΝΤΙ ΕΠΙΜΕΤΡΟΥ 

«Επανανακαλύπτοντας» την Κύπρο και συνοψίζοντας σελ. 139

Ο πολύ στενός κορσές της Ε.Ε.

Οι εκθέσεις του Γραφείου Προυπολογισμού της Βουλής έχουν πάντοτε ενδιαφέρον, μιας και δεν μασάνε τα λόγια τους σε σύγκριση με τις εκθέσεις άλλων θεσμικών οργάνων, και τούτο, διότι κανείς από την εκτελεστική εξουσία δεν είναι υποχρεωμένος να τις λαμβάνει υπ' όψιν. Έτσι η αξία τους  εκτιμάται κυρίως από την εκάστοτε αντιπολίτευση, η οποία όμως στερείται εξουσίας. 

Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τις εκθέσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης, όπως η τελευταία για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις χώρες που βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία της Τρόικας, την ίδια δε τύχη θα έχει και η Έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου, το οποίο ευτυχώς που ξύπνησε την τελευταία στιγμή, γιατι θα έρχονταν οι ευρωεκλογές και δεν θα το έπαιρνε καν χαμπάρι. Γίνεται κάποιος ντόρος στα ΜΜΕ την ημέρα της δημοσίευσης των εν λόγω εκθέσεων, άντε και την επόμενη μέρα, και μετά, ως συνήθως, πάμε γι' άλλα.

Η τελευταία έκθεση του Γραφείου Προυπολογισμού της Βουλής που δόθηκε στη δημοσιότητα πριν καμια βδομάδα λέει μερικά ωραία πράγματα για τη βιωσιμότητα του χρέους και γενικώς δια το πού βαδίζομεν ως χώρα, αλλά εκεί που θα σταθώ είναι στο κεφάλαιο 3, όπου περιγράφεται το καινούργιο κοστουμάκι των περιορισμών όσον αφορά τη δημοσιονομική πολιτική των χωρών της ΕΕ, αλλά και ο κατάλογος των πειθαρχικών μέτρων που θα επιβάλλονται σε όσες δεν κατορθώσουν να χωρέσουν στα στενά αυτά ρούχα.

Τόσο τα μέτρα, όσο και οι ποινές έχουν ψηφισθεί από την ελληνική κυβέρνηση και αποτελούν προυποθέσεις παραμονής στη μεγάλη παρέα της ΕΕ και της ΕΖ ειδικότερα.

Οι νέοι περιορισμοί και δεσμεύσεις για την ελληνική δημοσιονομική πολιτική, οι οποίοι θα πρέπει εφ εξής να ακολουθούνται πιστά δεν αφήνουν ούτε ένα περιθώριο για την άσκηση ανεξάρτητης εθνικής πολιτικής, και το ερώτημα που εγείρεται είναι κατά πόσον θα μπορέσει η νέα κυβέρνηση, πολύ πιθανόν του ΣΥΡΙΖΑ, να κινηθεί αυτόνομα με βάση τους δικούς της στόχους, οι οποίοι βεβαίως βεβαίως έρχονται σε αντίθεση με τους στόχους της Γερμανίας, χωρίς ταυτόχρονα να διαρρήξει τις σχέσεις της με την ΕΖ, αλλά και με την ίδια την ΕΕ.

Ιδού ο γρίφος, ο οποίος κάτω από τους σημερινούς συσχετισμούς φαντάζει δυσεπίλητος. Κι όχι μόνο για την Ελλάδα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με την άνοδο, δικαίως, του ευρωσκεπτικισμού, η ΕΕ δεν φαίνεται να έχει και πολύ μέλλον.

Οι κανόνες και οι απολαυστικές(!) ποινές έχουν ως εξής:

• Κάθε κράτος μέλος θεσμοθετεί και τηρεί τον κανόνα του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού («χρυσός κανόνας»). Τα κράτη μέλη πρέπει να υιοθετήσουν κανόνες αυξημένης (συνταγματικής) ισχύος που περιορίζουν το διαρθρωτικό έλλειμμα των προϋπολογισμών στο 0,5% του ΑΕΠ (golden rule). Περιορίζει δηλαδή τη δυνατότητά τους να αναλαμβάνουν νέα χρέη! Ως προς τα χρέη: Οι χώρες που έχουν λόγο χρέους προς ΑΕΠ άνω του 60% οφείλουν να μειώνουν το υπερβάλλον χρέος κατά 1/20 κάθε χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι οι χώρες αυτές, που είναι οι χώρες της περιφέρειας της Ε.Ε, πρέπει να έχουν κάθε χρόνο όχι μόνο ισοσκελισμένους αλλά πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Αν δεν επιτυγχάνεται αυτό, τότε επιβάλλεται πρόστιμο 0,2% του ΑΕΠ και ταυτόχρονα διακόπτεται η χορήγηση πόρων από τα ευρωπαϊκά ταμεία. Τα κράτη μέλη οφείλουν να ενσωματώσουν τον κανόνα του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού  (και τον μηχανισμό αυτόματος διόρθωσης) στην εθνική τους νομοθεσία, κατά προτίμηση σε συνταγματικό επίπεδο έως την 1.1.2014. Αν η ενσωμάτωση δεν γίνει εμπρόθεσμα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει τη δικαιοδοσία, μετά από προσφυγή ενός κράτους μέλους, να λάβει απόφαση επί του θέματος και να την συμπληρώσει με ποινή μέχρι 0,1% του ΑΕΠ αν το κράτος μέλος δεν συμμορφωθεί προς την απόφασή του.

• Κάθε κράτος μέλος αποφασίζει μεσοπρόθεσμους στόχους (Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής τετραετούς διάρκειας, το οποίο όμως θα «επικαιροποιείται»).Το Μεσοπρόθεσμο θα πρέπει να είναι συμβατό με τους γενικούς προσανατολισμούς οικονομικής πολιτικής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Οι εθνικοί προϋπολογισμοί κάθε έτους  θα πρέπει να κινούνται εντός των ορίων του Μεσοπρόθεσμου. Θα πρέπει να περιλαμβάνει τα μέτρα που θα διασφαλίσουν τη δημοσιονομική ισορροπία για την περίοδο μετά το τρέχον Μνημόνιο. Θα γίνουν τότε φανερές οι δεσμεύσεις της χώρας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.   

• Κάθε κράτος μέλος εφαρμόζει πολιτικές που οδηγούν σε διατηρήσιμα αποτελέσματα (λέγε μεταρρυθμίσεις).

• Εθνικός νόμος θα πρέπει να προβλέπει μηχανισμό αυτόματης διόρθωσης τυχόν αποκλίσεων από δημοσιονομικούς στόχους.

• Ο προϋπολογισμός θα υπόκειται σε προληπτική εποπτεία/ έλεγχο μέσα από την  πολύπλοκη διαδικασία του «ευρωπαϊκού εξαμήνου». Η διαδικασία αυτή του ευρωπαϊκού εξαμήνου έχει ως στόχο να εμποδίσει τη μετάδοση σε άλλα κράτη μέλη των συνεπειών που έχουν «κακοσχεδιασμένες» εθνικές πολιτικές.

• Η πορεία εκτέλεσης των προϋπολογισμών θα ελέγχεται στενότερα από την Επιτροπή με την οποία η κυβέρνηση (κάθε κυβέρνηση) θα βρίσκεται σε μια συνεχή διαδικασία διαβούλευσης. Συναφώς, καθιερώνονται διάφορα προληπτικά μέτρα για να αποφευχθούν μεγάλες αποκλίσεις από τους (από κοινού) συμπεφωνημένους στόχους.

• Τα συμβαλλόμενα κράτη που υπόκεινται σε διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος θα πρέπει  να συμφωνούν με την Επιτροπή «πρόγραμμα δημοσιονομικής και οικονομικής εταιρικής σχέσης», που θα περιλαμβάνει και λεπτομερή προγράμματα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων ώστε να διασφαλισθεί μια διαρκής μείωση υπερβολικών ελλειμμάτων. Η εφαρμογή τους θα εποπτεύεται από την Επιτροπή και το Συμβούλιο μαζί με τους ετήσιους προϋπολογισμούς.

• Ο εθνικός προϋπολογισμός θα πρέπει να  ελέγχεται από ανεξάρτητες εθνικές αρχές.

• Κάθε χώρα θα υπάγεται σε καθεστώς «ενισχυμένης εποπτείας» όταν προσφεύγει στη χρηματοδοτική στήριξη του Ε.Μ.Σ. Ο  κανονισμός (ΕΕ) αριθ. 472 / 2013 για την ενίσχυση της οικονομικής και δημοσιονομικής εποπτείας των κρατών μελών στην Ζώνη του Ευρώ προβλέπει στο άρθρο 14 ότι  «Τα κράτη μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα εφόσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75 % της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη μέλη, τον ΕΜΧΣ, τον ΕΜΣ ή το ΕΤΧΣ…»

• Η σύναψη μνημονίου συνεννόησης (memorandum of understanding)  προβλέπεται γενικά για κάθε δάνειο που θα χορηγείται από τον Ε.Μ.Σ. Ο Ε.Μ.Σ. «θα κινητοποιεί πόρους και θα προσφέρει στήριξη για τη σταθεροποίηση υπό αυστηρούς όρους οικονομικής πολιτικής» (strict conditionality).

• Καθιερώθηκε  η «διαδικασία υπερβολικών ανισορροπιών» (excessive imbalances procedure, EIP) για την έγκαιρη αντιμετώπιση μακροοικονομικών ανισορροπιών που μπορεί να αποτυπώνονται στο εξωτερικό ισοζύγιο και άλλα μεγέθη.

• Ο κανονισμός 1176/2011 (ανήκει στο λεγόμενο six - pack) καθιερώνει ένα σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης με βάση συγκεκριμένους δείκτες (ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, μερίδιο των εξαγωγών στις αγορές, μοναδιαίο κόστος εργασίας κ.α.). Για τις χώρες της Ζώνης του Ευρώ καθιερώνει ισχυρότερο μηχανισμό συμμόρφωσής τους καθώς προβλέπεται μια έντοκη  κατάθεση ενός ποσού αν δεν συμμορφώνονται προς τις συστάσεις. Επίσης, καθιερώνει τη λεγόμενη διαδικασία αντίστροφης πλειοψηφίας που κάνει δυσχερέστερη την διακοπή της διαδικασίας από μια ομάδα χωρών.

• Εφαρμόζεται η «ανοιχτή μέθοδος συντονισμού». Επί τη βάσει ρητά αναφερόμενων αρχών και δεικτών τα κράτη μέλη καταρτίζουν κάθε χρόνο προγράμματα δράσεων που στο τέλος ενσωματώνονται σε άλλα που προβλέπονται σε διαφορετικούς κανονισμούς (π.χ. Εθνικά Προγράμματα Μεταρρυθμίσεων). Η επιλογή των μέτρων, που όμως θα πρέπει να είναι συμβατά με το γενικό πλαίσιο αρχών και δεικτών, ανήκει στην αρμοδιότητα των κρατών μελών. Η Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα παρακολουθούν και εποπτεύουν πολιτικά την εφαρμογή των δράσεων. Το Euro-Plus-Pact αποτελεί ένα ακόμη βήμα διείσδυσης στην εθνική κυριαρχία.

• Προβλέπεται εμπλοκή του Δ.Ν.Τ. σε αμιγώς ενωσιακούς κανονισμούς.

• Η νέα «αιρεσιμότητα» (conditionality) στα Διαρθρωτικά ταμεία. Η αξιοποίησή τους θα στηρίζεται στα Σύμφωνα Εταιρικής Σχέσης (Σ.Ε.Σ, partnership agreements που αντικαθιστούν το Ε.Σ.Π.Α). Αλλά:  Η απόκλιση θα μπορεί να οδηγεί σε αναστολή ή ακύρωση της χρηματοδότησης, και άλλα πολλά…

• Νέα διαδικασία επιβολής κυρώσεων. Το δημοσιονομικό σύμφωνο διευκολύνει την έναρξη και εξέλιξη μιας διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος σε βάρος ενός κράτους μέλους. Π.χ. καθιερώνει την αρχή της αντίστροφης πλειοψηφίας για τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης αν επιχειρηθεί να διακοπεί η διαδικασία σε περίπτωση μη συμμόρφωσης κράτους μέλους με τις συστάσεις. Κάθε κράτος μέλος  μπορεί να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αν εκτιμά ότι άλλο κράτος δεν τηρεί τις δεσμεύσεις του συμφώνου. Αν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο συμφωνήσει, μπορεί να επιβάλει  κύρωση έως το 0,1% του ΑΕΠ  του μη συμμορφούμενου κράτους. Κατά ενδιαφέροντα τρόπο δεν αποφασίζουν τελικά οι πολιτικοί του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αλλά μια ανεξάρτητη αρχή για την επιβολή κυρώσεων, σε αντίθεση με ό,τι προβλέπει το Σ.Σ.Α. Με τον τρόπο αυτόν ελπίζεται ότι αυξάνεται η αξιοπιστία του συστήματος πειθάρχησης και κυρώσεων. Όμως οι κυρώσεις μόνον για την  περίπτωση που οι κυβερνήσεις δεν καθιερώνουν το όριο του 0,5% και όχι σε περίπτωση που δεν το τηρούν!