Έκκληση προς το Πολιτικοποιημένο Κοινό

Με το που γύρισε τούμπα η βδομάδα, χαλάρωσαν και τα λουριά, ξέσφιξαν οι γραβάτες και το κοντέρ της διάθεσης ανέβασε στροφές. Λίγο οι μέρες αργίας που φαίνονται πια καθαρά σε πρώτο πλάνο, λίγο ο καλός καιρός κι οι μυρωδιές της πασχαλιάς, δεν θέλει και πολύ ν’ αρχίσουν τα ξεμυτίσματα κι οι βόλτες στα πεζοδρόμια και τις πλατείες, στα καφενεία και τις καφετέριες.

Ξεμάθητοι κατά πως είμαστε στη χαλαρότητα και το χαζολόγημα, θέλει, βρε παιδί μου, και ένα κάποιο ταλέντο να σπρώξεις και τη δεύτερη ώρα στην καφετέρια. Είπαμε γι αυτό, είπαμε για κείνο, ξανά μανά για τη δουλειά, ξανά μανά για την κρίση, για τη στενωπό που μάς περιμένει στη γωνία, για το κίνημα που όπως κι εμείς χαζολογάει στις καφετέριες, είπαμε ένα δε γαμιέται, είπαμε κι ένα δεύτερο από κοντά για να δώσουμε έμφαση, στριφογυρίσαμε στην καρέκλα να ξεπιαστούμε απ’ το καθισιό, είπαμε για το Πασόκ, είπαμε για το Συνασπισμό, είπαμε και για τον Σύριζα, σαν ένα άλλο φρούτο, μέχρι που κάποιος έριξε την ερώτηση, ρε σεις παιδιά, και ποια η διαφορά του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ;

Καλά μάς δουλεύεις, τον αποπήραμε.

Οι συνιστώσες, είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά.

Καλά, κι από πού ξεφύτρωσαν οι συνιστώσες; Ποιες είναι αυτές, και το κυριότερο πόσες;

Ήταν βλέπετε και μαθηματικός και είχε το χούι να κολλάει στις ποσότητες, σαν να ήταν αυτό που θα έφερνε το πάνω κάτω.

Και πόσες είναι λοιπόν οι συνιστώσες; Δουλειά δεν είχαμε, καλά νάναι ο Σύριζα, μέχρι να πιούμε και τον δεύτερο καφέ βρήκαμε και δουλειά να κάνουμε. 5 είπε ο ένας, 10 πέταξε ο άλλος. Όχι σιγά μην είναι και 15, αντιπέταξε ο τρίτος, και σε λίγο δεν υπήρχε νούμερο που να μην είχε ειπωθεί.

Καθίστε ρε μάγκες είπα σε μια στιγμή, σαν σε επιφοίτηση. Τι το έχουμε το blog? Θα το βάλουμε σαν ερώτηση στον κόσμο και θα μάθουμε. Δεν μπορεί κάποιος καλός άνθρωπος εκεί έξω θα έχει κάνει τον κόπο να κάτσει να τις μετρήσει.

Δεν θέλουμε και πολλά πολλά, ούτε πώς λέγονται, δηλαδή ακόμα και να μας πείτε, σε λίγο πάλι θα το έχουμε ξεχάσει, ούτε πόση δύναμη έχουν, αν και το σωστό ερώτημα θα ήταν πόση ακόμα συνεχίζουν να έχουν, ούτε ποιος τιμονεύει την κάθε μια τους. Απλά πράγματα μόνο.

Πόσες είναι ρε παιδιά οι συνιστώσες του Σύριζα; Γιατί έβαλα και στοίχημα και καίγομαι να μάθω! Και όχι σκονάκια! Έτσι;

Έκκληση προς το Φιλοθέαμον Κοινόν

Πριν από πεντέξι περίπου χρόνια είχα δει μια αρκετά περίεργη ταινία, σουηδική ήταν, φινλανδική(;), δεν θυμάμαι καλά, θα σας γελάσω. Το σίγουρο είναι ότι ήταν καραμπινάτη σκανδιναβική. Επίσης, υπόθεση δεν θυμάμαι, ούτε φυσικά ποιοι ηθοποιοί έπαιζαν. Εδώ, πέρα από τον Μπραντ Πητ και τον Τζωρτζ Κλούνι, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν άλλον, τους Σουηδούς, Φιλανδούς θα συγκρατούσα;

Τέλος πάντων, θα την είχα ξεγράψει εντελώς την ταινία απ’ το κεφάλι μου αν δεν υπήρχε μια πολύ έντονη σκηνή, εντελώς σουρεαλιστική και με το συμβολισμό να τρέχει απ’ τα μπατζάκια...

Η σκηνή ήταν η εξής:

Σούρουπο, ξέρετε την ώρα που έχει χαθεί ο ήλιος, αλλά ακόμα φέγγει, τότε που μόλις οι νοικοκυραίοι και οι οδηγοί αρχίζουν ν’ ανάβουν τα φώτα των σπιτιών και των αυτοκινήτων, αυτή η τόσο ήρεμη ώρα λοιπόν, διακόπτεται από επίμονες κόρνες αυτοκινήτων που έχουν πιαστεί θαρρείς σε ένα πρωτοφανές μποτιλιάρισμα. Εμείς δεν βλέπουμε τίποτε απ’ όλα αυτά, το μποτιλιάρισμα συμβαίνει κάπου μακριά, πιάνουμε μόνο τον απόηχο, που είναι υπόκωφος και πολύ τρομαχτικός, αυτό που βλέπουμε όμως είναι ένα κομμάτι πόλης με αυστηρά γκρίζα κτίρια από μπετόν, ένα γκρίζο δρόμο στρωμένο με κυβόλιθους, μαγαζιά έρημα κι άδεια, λεηλατημένα από καιρό, και ένα πλήθος από ομοιόμορφα ντυμένους κυρίους και κυρίες με γκρίζα κομψά κοστούμια και ταγιέρ, δίχως άλλο ανώτεροι υπάλληλοι, στελέχη, γραφειοκράτες και λοιπά, οι οποίοι κρατώντας από ένα μαύρο χαρτοφύλακα στο ένα χέρι και από ένα μαστίγιο στο άλλο, ραπίζουν ο καθένας, σε βηματισμό και συντονισμένα, την πλάτη του μπροστινού τους, σκυμμένοι ελαφρά, να προχωρούν μουρμουρίζοντας με βλέμμα απόκοσμο κι εκτός του κόσμου τούτου.

Η σκηνή κρατάει αρκετή ώρα, τόση μέχρι να σε καταπιεί και να σε εξαντλήσει. Τη θυμάμαι έντονα και την αναπολώ με δέος. Την αναζήτησα μετά μανίας στο ιντερνετ αρκετές φορές, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τελευταία λόγω της ενασχόλησής μου με τα μαστίγια εδώ κι εδώ, και το ομαδικό αυτομαστίγωμα στο οποίο έχει εμπλακεί ο ενοχικός λαός μας, τη ξαναέφερα στο νου μου. Πολύ θα ήθελα να την ξαναδώ και να την παίξω μάλιστα ανήμερα Μ. Παρασκευή σε ειδική δημόσια προβολή στο Σύνταγμα. Όλα είναι κανονισμένα, η οθόνη, ο μηχανικός, η μηχανή προβολής, τα καθίσματα, οι πιτόγυροι, τα στραγάλια, μόνο η ταινία λείπει.

Γιαυτό όποιος γνωρίζει κάτι τις περί αυτής, ας μου το φανερώσει και δεν θα μετανοιώσει!

Και Κερατάς και Δαρμένος!

Απ’ όσο φαίνεται και από τις ειδικότητες που παρέχουν ψυχολογική υποστήριξη οι καταστάσεις που καθ’ ένας απεύχεται να συμβούν ακόμα και στον εχθρό του είναι μετρημένες στα δάχτυλα: σοβαρή αρρώστια με ισχνές προοπτικές επιβίωσης, θάνατος κοντινού προσώπου, διαζύγιο, και φυσικά απόλυση και ανεργία.

Για τα τρία πρώτα δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά, ούτε να απαιτήσουμε μαζική διαπραγμάτευση και παρέμβαση, για το τελευταίο όμως υπάρχουν δυνατότητες που παρέχει η πολιτική μέσω της μαζικής δράσης και αντίστασης. Και οι οποίες με αγανάκτηση παρατηρώ ότι στη σημερινή συγκυρία παραμένουν εντελώς αναξιοποίητες και εκτοπισμένες στη σφαίρα του φανταστικού.

Αν δούμε εν τάχη το εργασιακό τοπίο μέσα από στοιχεία που δημοσιοποίησε η ΕΣΥΕ, στο δ’ τρίμηνο του 2009 το ποσοστό της ανεργίας ανήλθε στο 10,3%, έναντι 9,3% το γ’ τρίμηνο του 2009, ενώ κατά το δ’ τρίμηνο του 2008 το ποσοστό της ανεργίας βρισκόταν στο 7,9%. Τα ποσοστά δε αυτά αντιστοιχούν σε 514.401 ανέργους, αυξημένους κατά 121.733 άτομα σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2008. 121,733 επιπλέον άνθρωποι στο δρόμο και χωρίς δουλειά!

Σύμφωνα δε με εκτιμήσεις της Deutsche Bank, η μείωση του ελληνικού ΑΕΠ το 2010 θα είναι πιο κοντά στο 4% έναντι 0,3% που είναι σήμερα, ενώ η ελληνική οικονομία θα συρρικνωθεί μέχρι 7,5% σωρευτικά την περίοδο 2010-2012 με την ανεργία να αγγίζει το 20%, (2012), [1].

Παράλληλα με την διογκούμενη ανεργία, η κυβέρνηση εν μια νυκτί περικόπτει κατά 15% τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, παρά το γεγονός ότι μόλις προ ολίγου ορκιζόταν στα κόκαλα των γονιών της ότι ο 14^ος μισθός αποτελεί κόκκινη γραμμή, και παρά το γεγονός ότι οι μισθοί και οι συντάξεις βρίσκονται μακράν από το να αποτελούν την αιτία των ελλειμμάτων, (δες μια από τις επόμενες παραγράφους).

Η κυβέρνηση αντί άλλων, συνεχίζει την ίδια καταστρεπτική πολιτική των προκατόχων της, αδυνατώντας να ξεφύγει από τη μέγκενη των τραπεζών και του εκβιαστικού διεθνούς κεφαλαίου καταφεύγοντας στον υπέρογκο δανεισμό και την πίεση των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων. Σύμφωνα με στοιχεία των εθνικών λογαριασμών του κράτους οι πληρωμές για τα δάνεια που έχουν συνάψει οι κυβερνήσεις της χώρας εκτινάχθηκαν από 23,8 δις ευρώ το 2000 στα 84,2 δις ευρώ το 2009. Δηλαδή από το 17,4% του ΑΕΠ το 2000, στο 35% του ΑΕΠ το 2009, όπερ σημαίνει ότι το 140% των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού πηγαίνει στην εξυπηρέτηση του δανεισμού της χώρας. Και το σπουδαιότερο είναι ότι απ’ αυτόν τον νέο δανεισμό του 2009 μόλις το 3,1% κατά μέσο όρο πήγε στην κάλυψη του δημοσιονομικού ελλείμματος. Όλα τα υπόλοιπα πήγαν στην αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους, [2].

Στην εικόνα που διαμορφώνεται μέχρις εδώ, ας προσθέσουμε και μια άλλη, η οποία βασισμένη σε οικονομικά στοιχεία των ΗΠΑ τεκμηριώνει την αναλογική σχέση μεταξύ χρέους και ύφεσης. Αν τα κράτη δανείζονται για να καλύψουν ελλείμματα και να επιφέρουν ανάκαμψη το μόνο που κατορθώνουν είναι να βυθίζουν τη χώρα σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση. Για παράδειγμα, το 1966 κάθε δολάριο αύξησης του χρέους των ΗΠΑ προσέθετε $0.90 cents στο ΑΕΠ της χώρας. Καθώς όμως περνούσαν τα χρόνια και το χρέος μεγάλωνε, όλο και λιγότερο ΑΕΠ έβγαινε από κάθε καινούργιο δολάριο χρέους. Στο τέλος του 2009 λοιπόν για κάθε δολάριο φρέσκου χρέους, η επιβάρυνση (μείωση) στο ΑΕΠ ήταν κατά $0.45 cents, [3].

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ακόμα χειρότερη θέση από τις ΗΠΑ, και παρ’ όλα αυτά η δυνατότητα συνέχισης δανεισμού της χώρας με τις ίδιες απεχθείς συνθήκες χαιρετίστηκε με καθαρά ξεδιάντροπο τρόπο σαν μια μεγάλη νίκη!

Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό τοπίο λοιπόν, και σαν παρόν, αλλά ακόμα χειρότερα και σαν μέλλον, με τους ανέργους να πληθύνονται, τους μισθούς να πετσοκόβονται και τις επιχειρήσεις να στενάζουν και να κλείνουν, τι παρατηρούμε;

Έναν ολόκληρο λαό ευνουχισμένο και υπνωτισμένο να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Απαθή και μοιρολάτρη, φοβισμένο ή παράλογα αισιόδοξο, ανίκανο να σταθμίσει την πραγματικότητα και γαμώτο(!) ν’ αντιδράσει. Ενώ θα έπρεπε να σείονταν οι δρόμοι και οι πλατείες από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, ενώ θα έπρεπε να είχε παραλύσει το σύμπαν όλο, η καθημερινότητα γύρω μου όπως την αντιλαμβάνομαι συνεχίζει να κυλά εν ηρεμία και σε εφησυχασμό.

Και έρχομαι τότε στην εξής δυσάρεστη σκέψη: Αν σε κανέναν δεν φάνηκαν τα χρήματα που του έκλεψαν, αν κανένας δεν κατάλαβε τι συμβαίνει γύρω του, τότε λέω ότι δυστυχώς θα έχουν δίκαιο όλοι αυτοί που κάθονται και διαδίδουν ότι ο λαός παρ’ όλα αυτά έχει μαύρο χρήμα αρκετό για να πορεύεται.

Αν αυτό δεν είναι αλήθεια, ας το αποδείξει τέλος πάντων, κι ας ξεσηκωθεί. Τι κάθεται λοιπόν; Και κερατάς και δαρμένος;

[1] http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=140845

[2]http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/03/blog-post_25.html

[3] http://www.market-talk.net/index.php/id/8412

Διάγγελμα του Ελληνικού Λαού

http://www.acapela.tv/good-old-times-113519846_c1bd8f23516fa.html

ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΛΛΕΙΜΑ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ: (όλη η Αλήθεια με Αριθμούς)

του Θανάση Αυγερινού

25-3-2010

ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΛΛΕΙΜΑ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ

Α) Τα δημοσια εσοδα ως ποσοστο του ΑΕΠ

Ελλάδα (ΕΕ-15)

Άμεσοι φόροι 8% (12%)

Έμμεσοι φόροι 12% (14%)

Σύνολο φορών 20% (26%)

Κοινωνικές εισφορές 14% (14%)

Σύνολο εσόδων 34% (40%)

Τα δημόσια έσοδα είναι μικρότερα κατά 6 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ στην Ελλαδα. Από το μέσο όρο της ΕΕ-15. Δηλαδή περίπου 15 δις

Έκανα μια σύγκριση με ιστορικά στοιχεία και είμαστε στο επίπεδο του 1960 για τα φορολογικά έσοδα

Πού οφείλεται η υστέρηση

α) Μη απόδοση ΦΠΑ 2 μον

β) Φοροδιαφυγή 2,5 μον

γ) απαλλαγή φορολ. νομικών προσώπων 1,5 ΑΕΠ

Αυτά με συντηρητικές εκτιμήσεις

Β) Οι δημοσιες δαπανες

Ελλαδα (ΕΕ-15)

Πρωτογενεις Δαπανες 23% (26%)

Κοινωνικες Δαπανες 19% (19%)

Συνολο 42% (45%)

Β(α) Οι πρωτογενεις δαπανες (μισθοι συνταξεις υγεια προνοια κτλ) είναι 3% κατω από το μ.ο της ΕΕ δηλ 7,5 δις

Πρωτογενεις δαπανες ως % του ΑΕΠ 2000-2009 (Ελλαδα)

2000 (2009)

Μισθοι δημ 7% (6,7%)

Συνταξεις δημ 2,3% (2,6%)

Επιχ ασφαλ ταμειων 1,5% (4,8%)

Περιθαλψη 0,5% (0,53%)

Κοινωνικη προστασια 1,2% (1,75%)

Επιχορηγηση φορεων 1,2% (1,34%)

Καταναλωτικες δαπανες 1,5% (1,45%)

Αποδιδομενες 2,1% (2%)

Αντικριζομενες 1,3% (1,5%)

ΣΥΝΟΛΟ 19% (22,8%)

@ Οι δημοσιες δαπανες αυξηθηκαν το 2000-2009 κατά 2,8 μον ΑΕΠ αλλα παραμενουν 3 μον κατω από το μεσο ορο της ΕΕ

@ Οι μισθοι σαν ποσοστο του ΑΕΠ μειωθηκαν 0,3 μον ΑΕΠ Και αντιστοιχα αυξηθηκαν οι συνταξεις δημοσιου Μισθοι και συνταξεις ( αυτό εννοουν σα μισθολογικη δαπανη ) είναι σταθερες 9,3% του ΑΕΠ λιγο κατω από το μεσο ορο ΕΕ-15 που είναι 10%

@ Οι επιχορηγησεις ασφαλιστικων ταμειων αυξηθηκαν από 1,5% σε 4,8% ( 3,3 μον ) κυριως λογω φαρμακευτικης και νοσοκομειακης Δαπανης όπως θα δουμε παρακατω

Β(β). Οι κοινωνικες δαπανες είναι στα επιπεδα ΕΕ αλλα σε αυτές το κρατος συμμετεχει με 5% του ΑΕΠ και οι εργαζομενοι/εργοδοτες με 14% όπως φαινεται από τις κοινωνικες εισφορες 2009

Κοινωνικες εισφορες

Εργαζ/εργοδ 23 δις

Κρατος 11 ,6δις

Προσοδοι 1δις

Διαφορα 1δις

Συνολο 36,6δις

Δαπανες ασφαλιστικων ταμειων

2000 (2009)

Συνταξεις 9 δις (23) δις

Φαρμακα 1 δις (8) δις

Νοσοκομεια 1 δις (9) δις

@Απο τους παραπανω πινακες βλεπουμε ότι οι εισφορες

Εργαζομ/εργοδοτ καλυπτουν τις συνταξεις

@ Βλεπουμε την τεραστια σπαταλη /καταληστευση των ασφαλιστικων

εισφορων του κρατους στο νοσοκομειακο/φαρμακευτικο κυκλωμα

@Ολη η αυξηση της επιχορηγησης ασφαλιστικων ταμειων (3 μον ΑΕΠ)

από το κρατος αναμεσα 2000-2009 εχει παει σε αυτό το κυκλωμα, ό

που οι δαπανες αυτές αυξηθηκαν από 2 δις σε 17 δις 2000-2009

ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΤΟΧΕΙΑ ΝΟΜΙΖΩ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΑ

ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΥΣΤΕΡΗΣΗ ΕΣΟΔΩΝ (φοροδιαφυγη, φοροαπαλλαγη κεφαλαιου) ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΛΟΓΟ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΕΙΣΦΟΡΩΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΟΥ/ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΥ ΚΥΚΛΩΜΑΤΟΣ.

Γ) Δημοσιονομικη προσαρμογη

Από οσα ειπαμε παραπανω μια δικαια και παραγωγικη Δημοσιονομικη Προσαρμογη θα ηταν σε βαθος 3τιας. Τα εξοδα να μειωθουν κατά 2,5 μον ΑΕΠ ( κυριως νοσοκ/φαρμα και σπαταλες δημοσιου). Τα εσοδα δε να αυξηθουν 5 μον ΑΕΠ με συλληψη φοροδιαφυγης και καταργηση φοροαπαλλαγων, ωστε να εχουμε εσοδα 25% ΑΕΠ και εξοδα 21%.Ετσι ωστε να εχουμε ένα πρωτογενες πλεονασμα 4% που είναι απαραιτητο αν θελουμε να μιλαμε για εξυπηρετηση δημοσιου χρεους

Δ) Δ η μ ο σ ι ο Χ ρ ε ο ς

Το δημοσιο χρεος αυξηθηκε από το 2000 μεχρι το 2009 κατά 145 δις Από 124 δις το 2000 σε 270 δις το 2009 Αυτό είναι το δημ χρεος της γενικης όπως λεμε κυβερνησης. Ένα ερωτημα είναι πως δημιουργηθκε ένα τοσο μεγαλο χρεος. Ένα άλλο βασικο , αν μπορει να εξυπηρετηθει

Δ(α) Θα δουμε πως δημιουργηθηκε αυτό το χρεος τα χρονια 2000-20009

Δεν παω πιο πισω όχι γιατι δεν εχει σημασια αλλα γιατι δεν εχω

προς το παρον ασφαλη στοιχεια .

Συσσωρευση χρεους 2000-2009

Πρωτογενες ελλειμα +43,4 δις

Τοκοι -100 δις

Προγρ Δημοσ Επενδυσεων -50,7 δις

ΟΤΑ-ΝΠΔΔ +12,5 δις

Εξοπλιστικα -20 δις

Νοσοκομ-Τραπεζες -Δανεια -14,8 δις

Ασφαλεια -προνοια -11,8 δις

Αποκρατικοποιησεις +8 δις

Λοιπα -11 δις

ΑΥΞΗΣΗ ΧΡΕΟΥΣ - 145,5 δις

@ Τα στοιχεια αυτά από του κρατικους προυπολογισμους 2000-2009

Δειχνουν ότι το δημοσιο όχι μονο δεν επιβαρυνε τη συσωρευση

χρεους το χρονικο αυτό διαστημα αλλα και μας ξεχρεωσε κατά 43,5 δις

διοτι ειχε πρωτογενη πλεονασματα

@ Το ιδιο εκαναν και οι ΟΤΑ-ΝΠΔΔ ( η γνωστη ασπρη τρυπα) με 12,5 δις

@ Το μεγαλο κοματι του χρεους προερχεται από τοκους -100 δις

@ Ένα μεγαλο κοματι επισης προερχεται από το προγραμμα δημοσιων

επενδυσεων ( δες μεγαλοεργολαβοι ) - 50,7 δις

@ Τα υπολοιπα είναι εξοπλισμοι ,δανεια για μετοχες ,επιχορηγ. νοσοκομειων

Ασφαλιστικων ταμειων κτλ όπως αναφερονται στον πινακα

@ Οι αποκρατικοποιησεις απεφεραν μονο 8 δις στην 10 ετια

Αυτή ειναι η πραγματικοτητα του δημοσιου χρεους

Το μεγαλο μερος είναι από τη αυτοτροφοδοτηση του χρεους

(τοκοι) και το προγραμμα δημοσιων επενδυσεων

@ Τα δημοσιο(σαν κεντρικη κυβερνηση) επεδρασε θετικα και όχι

αρνητικα αυτό το διαστημα οπως εσφαλμενα αναφερεται. Σαν

δε ευρυτερος δημοσιος τομεας ειχε αρνητικη επιπτωση όχι όμως

σε μεγαλο βαθμο

Δ(β) Το ερωτημα τωρα αν μπορει να εξυπηρετηθει αυτό το χρεος

Τα πραγματα είναι οριακα και από αποψη οικονομικη αλλα και πολιτικη Αυτή τη στιγμη το χρεος ( γενικης κυβερνησης) είναι 113% του ΑΕΠ Αν εξασφαλιστουν ο προυποθεσεις

1) Πρωτογενες πλεονασμα 4% του ΑΕΠ μεχρι το 2003 που θα διατηρηθει

σταθερο μεχρι το 2020

2) Ονομαστικη (πραγματικη+ πληθωρισμος) αυξηση ΑΕΠ 5% μεχρι το 2005 καινα διατηρηθει μεχρι 2020

3) Πτωση των μεσοσταθμικων επιτοκιων στο 4,5-4 % μεχρι το

2004

4) Εκμετάλλευση περιουσιας δημοσιου

5) Εναλλακτικες μορφες δανεισμου κτλ

6) Μια σοβαρη ομαδα ειδικων υπο τη εποπτεια της βουλης μεχρι το 2020 και του Προεδρου. Τοτε μπορουμε να πουμε ότι θα τα καταφερουμε το 2020 να εχουμε χρεος 95% του ΑΕΠ και να θελουμε 5 χρονια ακομα να το κατεβασουμε στο 80-85% του ΑΕΠ που είναι ένα θεμιτο μεγεθος.

Αυτοι που δεν είναι αισιοδοξοι , και δεν εχουν αδικο, επικαλουνται το πολιτικο προβλημα που δεν είναι άλλο από το ποιος θα πληρωσει ολη αυτή την προσπαθεια και σε ποια βαση θα γινει η ανδιαρθρωση κοινωνιας και οικονομιας.

Αν

1) δεν συμβαλλουν αυτοι που πρεπει

και όλα τα βαρη φορτωθουν στους εργαζομενους

2) το οικονομικο-

παραγωγικο όπως και το κοινωνικο-πολιτικο συστημα αναδιαρθρωθει

πανω στις ιδιες σαθρες δομες , δεν θα μπορεσει να βγει περα αυτή

η ιστορια. Που κατά τη γνωμη μου είναι και το πιθανοτερο.