Η αδιαφάνεια της διαφάνειας

Τα social media τρέφουν την ψευδαίσθηση ότι ο καθένας χρήστης μπορεί με το λόγο του να ανακρίνει και να ελέγχει την εξουσία. Να την στηλιτεύει, να την μαλώνει, να την καθίζει στο σκαμνί και να ελπίζει ότι λίγο-πολύ θα εισακουστεί. Είτε σαν μοναδική φωνή, είτε σαν πολλαπλασιαστής ομοειδών φωνών. Ανάλογα με την εμβέλεια του καθενός στον κυβερνοχώρο. 

Όσο  χώρο όμως κερδίζει ο ένας, τόσο χώρο εγκαταλείπει ο άλλος και απομακρύνεται. Με αποτέλεσμα η εξουσία να παραμένει πάντα άπιαστη από το δόκανο της κριτικής και της λογοδοσίας. Είτε μετακομίζοντας σε πιο ασφαλείς χώρους στο εξωτερικό μακριά από την εμβέλεια των πολιτών και ψηφοφόρων, π.χ. Βρυξέλλες, είτε εφευρίσκοντας διάφορα άλλα κόλπα. Όπως, ας πούμε το κόλπο της διαφάνειας. Το είδαμε με το open-gov, το βλέπουμε τώρα και με το ΤΑΙΠΕΔ.

Το ΤΑΙΠΕΔ συστάθηκε ως ένας άκρως αδιαφανής οργανισμός, ως προς τον τρόπο που θα διαχειρίζεται τη δημόσια περιουσία και ως προς το περιεχόμενο και το είδος των συμβάσεων που θα συνάπτει. Λίγο αργά, αλλά κάποιοι βουλευτές της συγκυβέρνησης, συγκεκριμένα από το Πασόκ την ύστατη ώρα το αντιλήφθηκαν και αντέδρασαν. Η τροπολογία που κατατέθηκε πριν λίγες μέρες από τον Στουρνάρα, και την οποία βλέπετε παραπάνω, είχε σαν στόχο να δράσει όπως το ήπιο ηρεμιστικό, κατευνάζοντας τις ανησυχίες περί διαφάνειας και λογοδοσίας του πανίσχυρου αυτού ταμείου. Εισάγει λοιπόν μια διαδικασία οιονεί λογοδοσίας, με αυστηρή τήρηση των χρονικών περιορισμών ως προς τη δημοσιοποίηση των πράξεων και αποφάσεών του. Στην ουσία, όμως, δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να προσθέτει ένα διαφανές γυαλί μπροστά από το ήδη υπάρχον αδιαφανές, το αμμοβολημένο.  

Το ΤΑΙΠΕΔ, και το όποιο ΤΑΙΠΕΔ, υποχρεώνεται μεν να λογοδοτεί, αλλά στο βαθμό που η λογοδοσία είναι αποσπασμένη από τον κοινωνικό έλεγχο και την αλληλεπίδραση με την κοινωνία, η διαφάνεια καθίσταται άνευ λόγου και αντικειμένου. Ένα κούφιο τέχνασμα, μια μπαγαποντιά, ένα κόκκαλο γλυμμένο τελικά, μ΄ ελάχιστο ψαχνό. 

Οι εξουσιαστικές ελίτ λοιπόν, με όχημα τη διαφάνεια μπορούνε άνετα να αποσπώνται από τις μάζες, εφόσον ταυτόχρονα φροντίσουν να διατηρούν τα προσχήματα και τα διακριτικά σημάδια της δημοκρατικότητας. Μπορούν να μαντρώνονται σε οποιοδήποτε μέγαρο, πύργο, παλάτι και ουρανοξύστη, να διαβουλεύονται, να συσκέπτονται, να χαριεντίζονται μεταξύ τους και να αλληλοθαυμάζονται,  αρκεί οι τοίχοι που τις περιβάλλουν να είναι από γυαλί και όχι από τούβλο. 

Λίγο πολύ δηλαδή, όπως οι πόρνες πίσω από τις ερμητικά κλειστές γυάλινες βιτρίνες των κακόφημων δρόμων του Άμστερνταμ. Μπορείς να τις δεις και να τις περιεργαστείς, αλλά είναι αδύνατον να τις ακούσεις, να τις αγγίξεις, πόσο μάλλον να συνευρεθείς. Παρά μόνο αν τις πληρώσεις...

Θαύμα: οι "ζημιογόνες" ΔΕΚΟ έχουν κέρδη!

Ο παραπάνω πίνακας αποτυπώνει τους 10 από τους 200 πλέον κερδοφόρους ομίλους για το 2011, με βάση τους δημοσιευμένους ισολογισμούς τους, Η παρουσίαση αυτή γίνεται κάθε χρόνο από την ICAP.

Από τους 10 ομίλους του πίνακα, παρατηρούμε ότι οι 4, (ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΕΛΠΕ και ΔΕΠΑ) ανήκουν στην κατηγορία των τρισκατάρατων ΔΕΚΟ, καθώς επίσης και στην κατηγορία των επιχειρήσεων που εισχώρησαν στο μαύρο κουτί του ΤΑΙΠΕΔ για να πάρουν το δρόμο του διαμελισμού και ξεπουλήματος, ως εταιρίες που επιβαρύνουν τον ελληνικό λαό με τις ζημιές τους, τους υψηλούς μισθούς των εργαζομένων τους, τις συνεχείς απεργίες και τους εξωνημένους συνδικαλιστές που εκτρέφουν.

Για τις υπόλοιπες δεν έχω τι να σχολιάσω, παρά μόνο για τον Ελλάκτωρα, και τούτο γιατί ταλαντεύομαι ακόμα αν θα έπρεπε να κατατάξω και αυτόν στις ΔΕΚΟ.

Κατά τα άλλα, δυο τινά μπορούν να συμβαίνουν: είτε έγινε θαύμα και οι ΔΕΚΟ έβγαλαν μέσα σε μια νύχτα κέρδη, είτε η ICAP μαγείρεψε τα στοιχεία.

Γελοίοι και μοιραίοι...

Αν η δημοσίευση της λίστας Lagarde έκανε ρόμπα τα εμπλεκόμενα πολιτικά απολειφάδια εντός των συνόρων της χώρας, η σύλληψη του δράστη, τα έκανε ρόμπα σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν χρειάζεται ν' απαριθμήσουμε τα παγκόσμια μέσα, που την ίδια στιγμή που ένας εύθικτος εισαγγελέας εξέδιδε ένταλμα σύλληψης, αυτά είχαν ήδη αναρτήσει φαρδιά-πλατιά στην πρώτη τους σελίδα την πλήρη ανταπόκριση από το συμβάν, χασκογελώντας ειρωνικά για τα τεκταινόμενα στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Εύθικτος βεβαίως, ως προς την υπεράσπιση της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, και ουχί άλλων τινών προσώπων που προσφάτως είδαν το φως της δημοσιότητας μέσα από άλλου τύπου λίστες. Κυρίως όμως ανόητος, μιας και η υπερευαισθησία του φούντωσε κι άλλο τη φωτιά που μόλις είχε αρχίσει να γλύφει τα μπατζάκια αυτών, που για μια στιγμή φαινόταν ότι μπορεί και να γλίτωναν το ολοκαύτωμα.

Και το συμβάν δεν ήταν τα ονόματα αυτά καθ' αυτά, χεστήκαμε που λέει ο λόγος, (άλλωστε λίγο πολύ αυτά περιμέναμε να δούμε, όχι φυσικά ως παράνομους φοροκλέφτες, αλλά για πολλούς εξ αυτών, ως νομίμως εξαιρεθέντες), αλλά η αγωνία της πολιτικής αλητείας που μέρες τώρα, φυσώντας και ξεφυσώντας, παραπαίοντας και αλληλο-ρουφιανευόμενη προσπαθούσε, έτσι νόμιζε, ν' αδειάσει αλλού την ενοχή και να περάσει τον σκόπελο της έκθεσής της αβρόχοις ποσί. Με τα ίδια παλιά κόλπα, και τσαλίμια, με όρκους και καραγκιοζλίκια, με έκδηλη όμως την ατζαμοσύνη των δακτύλων στον εντοπισμό του “παππά”.

Εδώ παππάς, εκεί παππάς, πού είναι ο παππάς; Πάει, την έκανε ο παππάς, τούς την έφερε ο παππάς, ξεγλίστρησε από τα παράθυρα της Όλγας, τα πλατώ του Σκάι, τα σκοτεινά συρτάρια των υπουργείων, τις μαύρες τσάντες των υπουργών, και νά σου καμαρωτός καμαρωτός, ξημέρωμα Σαββάτου στα μανταλάκια της Ομόνοιας να κλείνει το μάτι και να χλευάζει. Κι από κει, ήταν ζήτημα λεπτών, να αναλάβουν τα άλλα, τα ηλεκτρονικά πλέον μανταλάκια του διαδικτύου, τη μεταφορά στα πέρατα του κόσμου της ξεφτίλας του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Φαντάζομαι το Βενιζέλο, όλες αυτές τις μέρες, με την άσπρη κολλαριστή ποδιά της υπηρέτριας και την ασορτί κορδέλα στο κεφάλι, τάχα μ' δήθεν, να γονατίζει κάτω από τραπέζια και καναπέδες, να τραβά πολυθρόνες, να σέρνει μπουφέδες και βιβλιοθήκες, να τινάζει παπλώματα και κουβέρτες, να αναποδογυρίζει χαλιά, να αδειάζει συρτάρια, πηγμένος στον ιδρώτα και τη σκόνη να ψαχουλεύει, ν' ανασκαλεύει να σκαλίζει. Το ίδιο και τον Παπακωνσταντίνου, σε μια εξ ίσου γελοία εκδοχή. Και να εμφανίζονται κατόπιν στα κανάλια, ο ένας με το ξεσκονόπανο κι ο άλλος με τη σκούπα, κατάκοποι και κατασκονισμένοι για να ξεπλυθούν.

Την Τρίτη έρχεται για ψήφιση στην ολομέλεια της βουλής το νομοσχέδιο που βάζει τα θεμέλια του μεγάλου ξεπουλήματος. Δεν είναι τόσο η αντισυνταγματικότητα που το σημαδεύει ήδη από το πρώτο του άρθρο, όσο ο απίθανος ραγιαδισμός που ξεχειλίζει παχύρρευστος και λιπαρός από κάθε του πρόταση, κάθε παράγραφο κάθε υποπαράγραφο. Είναι η θεσμοθέτηση της βαθιάς υπόκλισης προς τον κάθε τυχάρπαστο απατεώνα που εξυψώνει σε επενδυτή, είναι η κατάθεση της αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού, είναι η δήμευση της περιουσίας του, δημόσιας και ιδιωτικής, είναι η παράδοση των κλειδιών της ίδιας του της χώρας. Η αυτού υψηλότης ο επενδυτής καθίσταται απόλυτος κυρίαρχος, θεσπίζονται νόμοι και διατάξεις ειδικά γιαυτόν, παρέχονται διευκολύνσεις ειδικά γιαυτόν, αναδιατάσσονται λιμάνια, παραλίες, ποτάμια, λίμνες, βουνά, μόνο γιαυτόν και για κανέναν άλλον.

Για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, παρά μονάχα ίσως στα χρονικά των μπανανιών, ορίζεται η ιδιωτική χωροθέτηση και πολεοδόμηση. Ο επενδυτής αγοράζει γη και αποφασίζει μόνος του πώς θα την χωρίσει, τι θα φτιάξει και τι θα το κάνει. Ο ίδιος ορίζει στο σχέδιο που θα καταθέσει αν θα επιτρέπει στους πληβείους να έχουν πρόσβαση στη θάλασσα, στο ποτάμι, στη λίμνη. Τού παρέχεται το δικαίωμα να μπαζώσει μέχρι εκεί όπου τραβάει η καρδιά του τις ακτές, να χτίσει ιδιωτικά λιμάνια, άσχετα αν δίπλα υπάρχει ακόμα ένα, και επιπλέον να απαιτήσει από το κράτος, εν είδη μπράβου και νοικιασμένου νταβατζή να προβεί σε αναγκαστική απαλλοτρίωση οικοπέδου κάποιου φουκαρά ιδιώτη που τυγχάνει να συνορεύει με το δικό του. Ο ιδιώτης είναι εκ του νόμου αναγκασμένος να υποκύψει, μιας και εκ του νόμου κάθε πράξη του αποκαλούμενου επενδυτή εντάσσεται στην εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος. Ως εκ τούτου άρνηση παραχώρησης ισοδυναμεί με εθνική προδοσία.

Τη μεθεπόμενη βδομάδα έρχεται προς ψήφιση το τρίτο μνημόνιο. Δυο χούφτες δισεκατομμύρια ευρώ μαζί με μερικά εκατομμύρια σύριγγες που θα καρφώσουν με σαδισμό οι εγκληματικές και ευνουχισμένες τριανδίες στις αδύναμες πια φλέβες για ν' αποστραγγίσουν και τις τελευταίες ρανίδες αίματος. Μακάρι το αίμα που θα τραβήξουν να έρθει και να τους πνίξει. Τα κουφάρια που θ' αφήσουν να τούς στοιχειώσουν τον ύπνο. Τα χέρια των ζωντανών να βρουν τη δύναμη να τους κρεμάσουν.

Πολλοί θα πεθάνουν φέτος από το κρύο και την πείνα. Δίχως άλλο, από φυσικά αίτια. Εξασφαλισμένη τροφή, με νομοσχέδια, ψηφοφορίες και άλλα τέτοια δημοκρατικά φληναφήματα, στα ξελιγωμένα όρνια που γυροφέρνουν τον ουρανό της πατρίδας μας. Κι όλο πυκνώνουν, κι όλο χαμηλώνουν, κι όλο τα γητεύουν για να τα προσγειώσουν...

Πως μεθοδεύτηκε η απαξίωση του ΟΣΕ

Ο ΟΣΕ συκοφαντήθηκε όσο καμιά άλλη δημόσια επιχείρηση. Όπως πάντα στη μπούκα του κανονιού βρέθηκαν οι εργαζόμενοι, είτε ως συλλήβδην απατεώνες που επέδραμαν τις αφέγγαρες νύχτες στις προμήθειες για να τις ξαφρίζουν, είτε ως διακινητές «μαύρων» τρένων, είτε ως αδρά αμειβόμενοι με εξωφρενικούς μισθούς, είτε ως απλοί σουλατσαδόροι χωρίς αντικείμενο και χωρίς σκοπό, φυτεμένοι από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Κι αφού τράβηξε μακριά αυτή η βαλίτσα, τόσο όσο χρειαζόταν για να μπουκώσει την αδηφάγα κοινή γνώμη που εναγωνίως έψαχνε εχθρό για να ξεσπάσει την οργή για τα απρόσμενα δεινά της, κάπου εκεί στο τέλος άρχισε να βγαίνει αμυδρά στην επιφάνεια και κάποια αλήθεια, ότι δηλαδή, τα υπερβολικά χρέη του ΟΣΕ, γύρω στα 11.5 δις, δεν ήταν δυνατόν να είχαν προκύψει από τις όποιες παθογένειες του εργατικού του δυναμικού και μόνο. Κάτι άλλο έπρεπε να υπάρχει στην εξίσωση και αυτό δεν ήταν παρά το τέλος της κρατικής επιχορήγησης, διαζύγιο, που ανάγκασε από το 2000 και εντεύθεν τον ΟΣΕ να συνάπτει δάνεια, και επομένως να δημιουργεί χρέη. Όπως άλλωστε πορευόταν τις τελευταίες δεκαετίες και ο κόσμος όλος, τότε που το χρέος, πριν γίνει κατάρα, ήταν ευλογία και σημάδι προόδου και εκσυγχρονισμού. 

Όπως εξομολογήθηκε ο νυν Διευθύνων Σύμβουλος του ΟΣΕ, κ. Θεοφανόπουλος σε κλιμάκιο του Σύριζα, που τον επισκέφτηκε μετά τις εκλογές του Ιουνίου, από τα χρέη αυτά, περί τα 8.5 δις αφορούσαν σε υποχρεώσεις του κράτους, που δεν ικανοποιήθηκαν, τουτέστιν σε έργα κατασκευής, επέκτασης, εκσυγχρονισμού και βελτίωσης της υποδομής και του δικτύου, αλλά και στην καταβολή στον ΟΣΕ των δαπανών για την άσκηση της όποιας κοινωνικής ή άλλης πολιτικής, όπως συμβαίνει σε όλα τα ευρωπαϊκά σιδηροδρομικά δίκτυα. Το 1990, το μόνο έλλειμμα του ΟΣΕ ήταν εξ αιτίας αυτών των διευκολύνσεων προς το κράτος, με σημερινές τιμές γύρω στα 35 εκατ. ευρώ. Μέσα σ' όλα αυτά, ας προσθέσουμε ότι, σύμφωνα με καταγγελία του Χειμάρα το 2002 στη Βουλή, κάποια από τα δάνεια που  έπαιρνε ο ΟΣΕ,  δεν πήγαιναν στη χρηματοδότηση του ίδιου, αλλά της εθνικής οικονομίας, ώστε το κράτος να μπορεί να μασκαρεύει τα ελλείμματα. 

Είναι όμως αμάρτημα το κράτος να επιδοτεί τις μεταφορές; Απ’ ότι φαίνεται είναι, όταν το κράτος επιδοτεί τον εαυτό του και δεν είναι, όταν επιδοτεί τους ιδιώτες.  Στις ευρωπαϊκές χώρες που προχώρησαν σε ιδιωτικοποιήσεις μέρους ή του συνόλου σχεδόν του σιδηροδρομικού δικτύου, όπως λ.χ. στη Βρετανία, οι επιδοτήσεις των γραμμών από το κράτος έφτασαν να είναι υπερδιπλάσιες του ποσού που πλήρωναν οι ιδιωτικές εταιρίες για την απόκτηση δικαιωμάτων εκμετάλλευσης. Πρόσφατη έρευνα του TUC, του μεγαλύτερου βρετανικού συνδικάτου, αποκάλυψε στον Guardian (11/10/2012) ότι ενώ οι ιδιωτικές εταιρίες το πρώτο τετράμηνο του 2012  είχαν πληρώσει για αδειοδότηση συνολικά 1.17 δις λίρες, οι επιδοτήσεις που έλαβαν ανέρχονταν στις 3.88 δις λίρες, δηλαδή είχαν ρουφήξει από τον κρατικό κορβανά το επιπλέον ποσό των 2.7 δις λιρών. Αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι τα βρετανικά τρένα είναι μακράν τα ακριβότερα της Ευρώπης, τα πλέον επισφαλή και παστωμένα, καταλαβαίνουμε γιατί οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια πολύ ωραία μπίζνα. 

Παρ’ όλα αυτά, τα ελληνικά τρένα, όσοι ταξίδευαν μ’ αυτά τα τελευταία χρόνια, δεν τα θυμούνται στα καλύτερά τους. Πάντα σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά, η εικόνα της παρακμής ήταν εμφανής, το δίκτυο συρρικνωμένο και η πολυπόθητη ηλεκτροκίνηση ξεχασμένη σε κάποιο συρτάρι. Τυχαίο; Καθόλου. Ακολουθώντας τα γεγονότα σε βάθος δεκαετιών, το αποτέλεσμα αυτό αποδεικνύεται ότι ήταν προσχεδιασμένο.  Και δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο συμβαίνει, αν αναλογιστεί κανείς τις αιτίες που ο σιδηρόδρομος στις ΗΠΑ παρέμεινε διαχρονικά καχεκτικός και ο φτωχός συγγενής των αυτοκινητοδρόμων. 

Την περίοδο 1936-1950 εταιρίες λεωφορειακών γραμμών όπως οι National City Lines και Pacific City Lines, πίσω από τις οποίες βρίσκονταν η General Motors, η Firestone Tire, η Standard Oil, η Phillips Petroleum και η Mack Trucks, αγόρασαν πάνω από 100 ηλεκτρικά τρένα και τραμ σε 45 πόλεις των ΗΠΑ, τα οποία κυριολεκτικά διέλυσαν και μετέτρεψαν το δίκτυο ώστε να είναι κατάλληλο για λεωφορεία. Το μεγάλο αυτό σκάνδαλο, που έμεινε στην ιστορία σαν η «Συνωμοσία των τραμ της General Motors», ήταν μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής με σκοπό η Αμερική να χωθεί σε τροχιά εξάρτησης από το αυτοκίνητο.

Στην Ελλάδα δεν είχαμε τέτοιου είδους υπερπαραγωγές, με ανίερες συμπράξεις ανάμεσα στην όποια Pirelli και την όποια Esso Pappas για παράδειγμα, αλλά εφαρμογή συγκεκριμένων πολιτικών, που είτε ευνοούσαν σταθερά τις οδικές μεταφορές, είτε  τους ιδιώτες, (μεταφορείς και εργολάβους), ειδικά από το 1990 και μετά, υπό την σκέπη της οδηγίας 91/440 της ΕΕ για την απελευθέρωση των μεταφορών. 

Έτσι, από τη μια είχαμε την αθρόα έκδοση αδειών για φορτηγά, ήδη από το '60, αφ ετέρου τη σκανδαλώδη υποστήριξη των ΚΤΕΛ, κυρίως από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Για όσους θυμούνται ακόμα, μέχρι το 1990 ο ΟΣΕ λειτουργούσε παράλληλες κερδοφόρες λεωφορειακές γραμμές. Για παράδειγμα, μόνο για το 1990 τα κέρδη από τα λεωφορεία ανέρχονταν στα 500 εκ. δραχμές, ποσό ιδιαίτερα μεγάλο για την εποχή εκείνη. Τον ίδιο χρόνο, όμως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιδοτεί τα ΚΤΕΛ με 70 δις δραχμές, κίνηση, η οποία δεν μπορεί παρά να ερμηνευτεί ως εχθρική προς τον ΟΣΕ.

Τα 5 δις ευρώ από ευρωπαϊκά πακέτα για τον εκσυγχρονισμό του δικτύου, (διπλή γραμμή, τηλεδιοίκηση, ηλεκτροκίνηση), σκορπίστηκαν σε μια πλειάδα μικρο- και μεγαλοεργολάβων, παρά το γεγονός ότι ο ΟΣΕ ήταν η μόνη εταιρία που μπορούσε να το κάνει. Το έργο αυτό, από το 2004 που έπρεπε να παραδοθεί, ακόμα παραδίδεται...

Το ποσοστό κερδοφορίας ενός δικτύου οφείλεται κατά κύριο λόγο στις εμπορευματικές μεταφορές, και σε μικρότερο βαθμό στις μεταφορές επιβατών. Αντί λοιπόν οι εκάστοτε διοικήσεις να στραφούν προς την κατεύθυνση αύξησης της εμπορευματικής κίνησης, για πολλές δεκαετίες έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Έτσι, ενώ στη δεκαετία του ’60  ο σιδηρόδρομος κάλυπτε το 30%-40% του μεταφορικού έργου της χώρας, σήμερα καλύπτει μόνο το 1.5%.  Η μείωση αυτή είχε διάφορες αιτίες. 

Δεν ήταν μόνο ότι τα τελευταία 30 χρόνια δεν κατασκευάστηκαν καινούργιοι χώροι υποδοχής εμπορευμάτων, αλλά και όσοι υπήρχαν εγκαταλείφτηκαν με μια απλή εντολή, όπως για παράδειγμα ο εμπορευματικός σταθμός Ελευσίνας, ο οποίος τις καλές εποχές δεχόταν 8-10 βαγόνια ημερησίως. Το αποτέλεσμα ήταν να  σημειώνονται μεγάλες καθυστερήσεις στις παραδόσεις φορτίων, και σαν συνέπεια να μειώνεται η κίνηση και τα έσοδα.

Από την άλλη, ουδέποτε υπήρξε μέριμνα για την ένταξη στο δυναμικό του ΟΣΕ ελκτικών μηχανών, ικανών να  τραβήξουν συρμούς μεγάλου εμπορευματικού έργου. Αν’ αυτών, γύρω στο 1997-1998 και επί εποχής Σημίτη-Βερελή, αγοράστηκαν 36 ηλεκτράμαξες, από τη …Siemens φυσικά,  χωρίς να υπάρχει μάλιστα δίκτυο για να τις δεχτεί. Αλλά ούτε και κατάλληλος αποθηκευτικός χώρος. Ευτυχώς, βρέθηκαν πρόχειρα τα Σκόπια για να μάς ξελασπώσουν.   

Στην παρακμή του σιδηροδρόμου συνέβαλαν και εξωτερικοί παράγοντες, όπως  η σταδιακή αποβιομηχάνιση και ο πόλεμος στη Σερβία, όπου ο ΟΣΕ έχασε με μιας τη σημαντικότερη πύλη εξόδου προς την κεντρική Ευρώπη, αλλά και η γεωθεσία της χώρας, η οποία καθιστά το δίκτυο τερματικό, και απ’ ότι φάνηκε, αδιέξοδο.

Όσοι αναμένουν  η προκείμενη ιδιωτικοποίηση να συμβάλει στην αναζωογόνηση του σιδηροδρόμου, μάλλον αυταπατώνται. Όπως δείχνει η διεθνής εμπειρία, όσοι το δοκίμασαν πριν από μας, το επανεξετάζουν μετανοιωμένοι...   

Πόσο σπάταλο είναι το κράτος; (ξανά μανά η ίδια ιστορία)

Παρά το πλήθος των εμπεριστατωμένων αναλύσεων και στοιχείων από διεθνείς οργανισμούς ότι ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε υπερτραφής, (το αντίθετο μάλιστα), τόσο ως αριθμός απασχολούμενων σε αυτόν, όσο και ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, εν τούτοις ο χαρακτηρισμός του ως το αδηφάγο τέρας που ξεσκίζει τις σάρκες του ιδιωτικού, που τον απομυζά και τον αποτελειώνει, συνεχίζει να επιζεί και με τον ίδιο αμείωτο ρυθμό να καλλιεργείται και να τροφοδοτεί την ανθρωποφαγία και τη λεηλασία, του ό,τι έχει απομείνει από αυτόν.

Για ακόμα μια φορά παρουσιάζουμε στοιχεία για τα οικονομικά μεγέθη της χώρας μας, που αναποδογυρίζουν την απατηλή εικόνα που κυριαρχεί. Όχι ότι ευελπιστούμε ότι θα αλλάξουν την αίσθηση που έχει στοιχειώσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας, (περίπου οι μισοί προσδοκούν να γιάνουν τη δυστυχία τους με λίγο από το αίμα των δημοσίων υπαλλήλων, και περίπου τα δυο τρίτα  πιστεύουν ότι το μηδενικό κράτος θα κάνει ακόμα μεγαλύτερο καλό στην παραπαίουσα υγεία τους), αλλά έτσι να βρίσκονται για όσους στα χρόνια που έρχονται μετανοιώσουν για την ανοησία τους να παραβλέπουν την πραγματικότητα.

Τα γραφήματα που ακολουθούν είναι αλιευμένα από την έκθεση (Σεπτέμβριος 2012) των Dimitri B. Papadimitriou, Gennaro Zezza, Vincent Duwicquet, του Ινστιτούτου Levy, με τίτλο "Current Prospects for the Greek Economy", την οποία βρήκαμε, ως αναφορά στο The Press Project.

Η μαύρη καμπύλη δείχνει το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ διαχρονικά, από το 1980 ως το 2012 και αναφέρεται στον δεξί άξονα. Η μπλε τα ίδιο για τα έξοδα, και η κόκκινα για τα έσοδα. Αμφότερες αναφέρονται στον αριστερό κάθετο άξονα. Αυτά για όσους χρειάζονται βοήθεια για να διαβάσουν το διάγραμμα. 

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη παρατηρητικότητα για να διαπιστώσουμε ότι οι κρατικές δαπάνες 

ως ποσοστό του ΑΕΠ παραμένουν ως επί το πλείστον σταθερές στο ~ 45% του ΑΕΠ για δυο περίπου δεκαετίες, από το 1990 ως το 2006, απ' όπου και αρχίζουν να αυξάνονται λίγο προτού εμφανιστεί η κρίση, ενώ απογειώνονται κατά τη διάρκεια αυτής, λόγω των υφεσιακών πολιτικών. Από την άλλη, τα έσοδα δείχνουν συνεχόμενη ανοδική πορεία μέχρι το 2000, όπου και σταθεροποιούνται κοντά στο 40% του ΑΕΠ. Αυτό δηλαδή που μας λέει το διάγραμμα είναι ότι σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποδοθεί η κρίση στο σπάταλο ελληνικό κράτος, στο βαθμό που αυτό, ως ποσοστό του ΑΕΠ,  ξόδευε τα ίδια πάνω κάτω εδώ και μια εικοσαετία. 

Το διάγραμμα αυτό συγκρίνει διαχρονικά τις δημόσιες δαπάνες του ελληνικού κράτους με αυτές μιας πλειάδας άλλων χωρών. Η Ελλάδα αναπαρίσταται από τη χοντρή μαύρη  γραμμή. Το χαρακτηριστικό της εικόνας αυτής είναι ότι μέχρι το 2006, η Ελλάδα βρισκόταν κάπου στη μέση, με τη Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία να διαθέτουν σημαντικά μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ τους για κρατικές δαπάνες, με ό,τι αυτές εμπεριέχουν.  Οι δαπάνες αρχίζουν να αυξάνουν μετά τη χρονολογία αυτή, για όλες τις χώρες συνολικά. Για την Ελλάδα είναι μεγαλύτερες λόγω ακριβώς του μεγαλύτερου εύρους της λιτότητας και του μεγαλύτερου βάθους της ύφεσης.

Επαναλαμβάνω, ότι το σύντομο αυτό σημείωμα, ουδεμία επίδραση πρόκειται να έχει στην όποια αναστροφή της κοινής γνώμης όσο αυτή βρίσκεται κάτω από την επήρεια ισχυρών δυνάμεων. Απλώς το παραθέτω για την ιστορία και για λόγους συνειδησιακούς.

Οι ενάρετες μεγάλες επιχειρήσεις που πληρώνουν τους φόρους τους...

Αφού τελειώσανε με τον υπ αριθμ. 1 εχθρό του λαού τους δημοσίους υπαλλήλους, είναι αλήθεια ότι το παλεύανε για κάμποσα χρόνια μέχρι να τους ξεπαστρέψουν, τα όπλα στράφηκαν και στον υπ αριθμ. 2 εχθρό, τους μικροεπαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες. Η υψηλή φορολογία που θα τους επιβληθεί με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, είναι σίγουρο ότι θα σβήσει και τα τελευταία υπολείμματα από δαύτους, με ταχύτητα τέτοια, που οι εισαγωγείς λουκέτων δεν θα μπορούν να προλάβουν τη ζήτηση.

Για μεν τους πρώτους τα αμαρτήματα πολλά και πολυπαινεμένα, για δε τους δεύτερους, ένα, αλλά ασυγχώρητο, η φοροδιαφυγή. Τόσο στη μια περίπτωση, όσο και στην άλλη, αρωγοί, οι παραχαράκτες των αριθμών, οι ζογκλέρ της επιστημονικής παραπληροφόρησης και διαστροφής. Τεράστιο το κράτος από τη μιά, τεράστια η φοροδιαφυγή από την άλλη. Και σ' όλο το πλάνο πανταχού απών, ο υπ αριθμ, 3 εχθρός, το μεγάλο κεφάλαιο, οι πολυεθνικές, οι εφοπλιστές και τα λοιπά καλόπαιδα.

Αν μη τι άλλο, το θέμα είναι αισθητικό. Ανάμεσα στον αξύριστο, βρωμιάρη μπογιατζή και στον ντυμένο στην “πένα στο καντίνι” μεγαλοπαπάρα, αν σου ζητηθεί να υποδείξεις τον απατεώνα, το δάχτυλο ασυναίσθητα θα σταθεί στον πρώτο.

Πολύ ιδρώτας έπεσε τον τελευταίο καιρό για να στοιχειοθετηθεί η συμβολή των μικρών στο ομολογουμένως μεγάλο έλλειμμα κρατικών εσόδων από τη φορολογία. Αν οι μεγάλοι φοροδιαφεύγουν κατά τι, (βάζοντας στην άκρη τις “νόμιμες” φοροαπαλλαγές), οι μικροί φοροδιαφεύγουν κατά τι περισσότερο, για το λόγο ότι είναι πολλοί περισσότεροι. Στη λογική αυτή, φτάνει η απλή αναφορά στην αριθμητική πλειοψηφία που συγκροτεί μια κατηγορία, για να απαλειφθούν από την εξίσωση τα ποσά που κάθε μια κατηγορία αποκρύπτει, ωσάν η μέση φοροδιαφυγή των μικρών να είναι ίδια με τη μέση φοροδιαφυγή, (νόμιμη και παράνομη), των μεγάλων.

Έτσι, το πρόβλημα εντοπίστηκε, φυσικά με την επιστράτευση στοιχείων επί στοιχείων, και κομψών γραφικών παραστάσεων, επί ακόμα κομψότερων τοιούτων, στο μεγάλο αριθμό αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών και μικροεπιχειρηματιών, σε αντίθεση με τις προοδευμένες χώρες όπου η τάξη αυτή εμφανίζεται σημαντικά συρρικνωμένη, προς όφελος των μεγαλύτερων, φορολογικά ενάρετων επιχειρήσεων. Η συσχέτιση λοιπόν, όπως εξ υπονοείται  της φοροδιαφυγής με την ύπαρξη μικρών επιχειρήσεων δεν διαφέρει και πολύ από την συσχέτιση (όπως είχαμε δείξει στη Θεωρία των Πελαργών), της μείωσης των γεννήσεων στη Γερμανία κάποια εποχή με τη μείωση του πληθυσμού των πελαργών. Το παράδειγμα αυτό, που, εκ των πραγμάτων, παραπέμπει στο συμπέρασμα ότι τα μωρά τα φέρνουν οι πελαργοί, διδάσκεται σε όλα τα τμήματα στατιστικής για να δείξει πόσο φαιδρά αποτελέσματα μπορεί να παράξει η ανόητη χρήση της στατιστικής και της συσχέτισης παράταιρων αριθμών.

Μπορεί στην Ελλάδα το χόμπι της παρακολούθησης των κινήσεων των μεγάλων επιχειρήσεων και πολυεθνικών που αλωνίζουν στη χώρα μας να μην είναι διαδεδομένο, γιαυτό άλλωστε και αλωνίζουν, είναι όμως, και με το παραπάνω στις χώρες στις οποίες πασχίζουμε να μοιάσουμε, ιδίως στην Αμερική και το Μεγάλο Βασίλειο.

Δημοσιεύματα τις τελευταίες μέρες από το Reuters, BBC, Guardian, Sunday Times, κλπ έφεραν στο φως τα έργα και ημέρες της αρετής των μεγάλων πολυεθνικών.

Η E-Bay, σύμφωνα με τη Sunday Times, βρέθηκε να καταβάλει στο ΗΒ για το 2010, φόρο 1.2 εκ. λιρών σε σύνολο πωλήσεων 800 εκ. Θεωρώντας ότι δουλεύει με ένα ποσοστό κέρδους 23%, το κέρδος της στο ΗΒ θα έπρεπε να ήταν γύρω στα 181 εκ., ποσό που αντιστοιχεί σε φόρο 51 εκ. Αντ' αυτού πλήρωσε μόνο 1.2 εκ.

Τα Starbucks, σύμφωνα με το Reuters, σε διάστημα 14 ετών πλήρωσαν στο ΗΒ φόρο 8.6 εκ λιρών. Τον περασμένο χρόνο είχαν πωλήσεις στο ΗΒ 400 εκ λίρες, αλλά ο φόρος που κατέβαλαν ήταν 0. Από το 1998 δε που λειτουργούν στο ΗΒ, για συνολικές πωλήσεις πάνω από 3 δις πλήρωσαν φόρο λιγότερο από 1% επί των κερδών.

Το Facebook πλήρωσε τον προηγούμενο χρόνο στο ΗΒ φόρο 238,000 λίρες για πωλήσεις 20.4 εκ λιρών. Και τούτο, λόγω μεταφοράς μέρους του εισοδήματος στην Ιρλανδία, όπου οι φόροι είναι χαμηλότεροι.

Σύμφωνα με τον Guardian, το Amazon τα τελευταία τρία χρόνια έκανε πωλήσεις 7.6 δις στο ΗΒ, για να πληρώσει μηδενικό φόρο. Ο λόγος είναι ότι η εταιρία είχε μεταφέρει τα κεντρικά της γραφεία στο Λουξεμβούργο, όπως έκανε προσφάτως και η δική μας η ΦΑΓΕ. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι πωλήσεις που κάνει η Amazon Αγγλίας πληρώνονται στο Λουξεμβούργο, όπου και φορολογούνται με χαμηλό συντελεστή.

Η Google έχει τα κεντρικά της στο Δουβλίνο, και ο φόρος που πλήρωσε αυτό το χρόνο στο ΗΒ για έσοδα 400 εκ ήταν μόνο 6 εκ.

Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι οι περιπτώσεις αυτές στο ΗΒ δεν είναι μοναδικές και δακτυλοδεικτούμενες. Μιας και βρήκε το δρόμο η μια, δεν υπάρχει λόγος να μην το κάνουν και οι άλλες. Και φυσικά, δεν υπάρχει λόγος να αποκλείουμε το γεγονός ότι τον δρόμο αυτό της αρετής δεν τον έχουν ανακαλύψει και εταιρίες που δραστηριοποιούνται σε άλλες χώρες, όπως και στη δική μας.

Πριν σημάνει λοιπόν επίθεση στη μικροεπιχειρηματικότητα, ας ξεκαθαρίσουμε το τοπίο και στη μεγαλοεπιχειρηματικότητα, χωρίς πειραγμένα στοιχεία και εσκεμμένες παραλείψεις.

Η Vodafone, κλήθηκε να πληρώσει πρόστιμο 76 εκ ευρώ για τις γνωστές υποκλοπές. Το πλήρωσε; Όχι φυσικά. Το πρόστιμο αυτό ακυρώθηκε μετά τιμών και επαίνων από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου το 2010...

Οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν μεγάλη ευκαιρία…

…για να γίνετε πλούσιοι.  Όλοι, και όχι μόνο οι ήδη πλούσιοι, ώστε να γίνουν πλουσιότεροι. 

Η διαδικασία είναι απλή στη σύλληψή της και δεν απαιτεί ο αγοραστής να έχει έστω και την ελάχιστη οικονομική επιφάνεια. Τουναντίον, οι κανόνες συμμετοχής στον πλειστηριασμό είναι άκρως εξισωτικοί και δημοκρατικοί και λόγω της πολύ χαμηλής τιμής πώλησης των περιουσιακών στοιχείων, είναι θαρρείς κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των ασθενέστερων υποψηφίων ή ακόμα και των απόρων. 

Εκ των ανωτέρω γίνεται κατανοητό ότι το κράτος αδυνατώντας, λόγω της τροϊκανής επιτήρησης, να ασκήσει αναδιανεμητική και κοινωνική πολιτική διαμέσου της φορολογίας και της αύξησης των μισθών, το πράττει διαμέσου της πώλησης της περιουσίας του σε τιμές δίκαιες και πολύ προσιτές.

Όπως ανακοίνωσε το ΤΑΙΠΕΔ, προϋπόθεση για να λάβει τις το χρίσμα του αγοραστή επιχείρησης ή ακινήτου είναι να διαθέτει προφανώς κεφάλαια ίσα με την (ομολογουμένως πολύ χαμηλή) τιμή πώλησης, εκ των οποίων το 1/3 θα πρέπει εξάπαντος να προέρχεται από δανεισμό από ελληνική τράπεζα, το έτερο 1/3 από δανεισμό από ξένη τράπεζα, και το υπόλοιπο 1/3 από ίδια κεφάλαια. Και επειδή τα ίδια κεφάλαια δεν φέρουν αναγκαστικά πάνω τους στάμπα με το θυρεό του κατόχου τους, ως «ίδιο κεφάλαιο» μπορεί να χαρακτηριστεί οποιοδήποτε δανεικό κεφάλαιο από ένα τρίτο τραπεζικό ίδρυμα.

Κάτω λοιπόν, από τις προϋποθέσεις αυτές, αγοραστής μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. 

Δίκαια όμως θα αναρωτηθείτε για το ποια τράπεζα θα είναι διατεθειμένη να δανείσει μερικά εκατομμύρια στον όποιο άφραγκο επίδοξο αγοραστή. Η απάντηση είναι όλες!

Και τούτου διότι ο τυχαίος δανειζόμενος ουδόλως προσέρχεται ξεβράκωτος στο τραπεζικό γκισέ, καθότι α) μπορεί να βάλει υποθήκη το ακίνητο ή τα περιουσιακά στοιχεία και τις μετοχές της εταιρίας που προτίθεται να αγοράσει και β) μπορεί να εγγυηθεί την αποπληρωμή των δόσεων του δανείου, είτε από τα ενοίκια τα οποία θα εισπράττει από τον ενοικιαστή, που στην περίπτωση αυτή θα είναι το κράτος, μέσω της πολύ σπουδαίας εφεύρεσης του «sale and lease back», είτε από τα σίγουρα έσοδα της εταιρίας κοινής ωφέλειας που θα αποκτήσει, λόγω του μονοπωλιακού status που θα έχει στην αγορά.  

Ποια τράπεζα, λοιπόν, θα αρνηθεί να δώσει σε κάποιον δάνειο, όταν λαμβάνει εμπράγματες εγγυήσεις και όταν έχει εξασφαλισμένη την αποπληρωμή του; 

Μα θα μου πείτε ότι οι τράπεζες είναι χρεοκοπημένες και ότι τα συρτάρια τους είναι άδεια από ρευστό. Πού θα βρουν τόσα λεφτά για να δανείσουν; Κανένα πρόβλημα! Γι αυτό μεριμνά η κυβέρνηση, η τρόικα και οι τραπεζίτες, έχοντας μάλιστα και τη συγκατάθεση σύμπαντος του ελληνικού λαού. Οι τραπεζίτες θα δανειστούν από το κράτος, το οποίο θα δανειστεί από τους εταίρους μας, οι οποίοι τελικώς θα αποπληρωθούν από τον ελληνικό λαό, στον οποίο όμως δίνεται, με τα όσα περιγράψαμε προηγουμένως, η δυνατότητα να καταστεί κάτοχος μεγάλης περιουσίας ως ανταμοιβή.

Απορώ, λοιπόν, γιατί υπάρχει ακόμα κόσμος που αμφισβητεί ότι ο καπιταλισμός είναι το καλιτερότερο σύστημα…

Τα ψέμματα για τις ελληνικές εξαγωγές

Το τελευταίο οχυρό των υπερασπιστών της υφεσιακής πολιτικής που υπαγορεύεται από ψυχικά διαταραγμένους, μεταφυσικούς "ορθολογιστές", είναι η επίκληση του θαύματος του πολλαπλασιασμού των ελληνικών εξαγωγών, ως αποτέλεσμα και δικαίωση των πολιτικών αυτών.

Μια ματιά στις εφημερίδες επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. «Ανάκαμψη σε σχεδόν διψήφιους ρυθμούς αύξησης των εξαγωγών, καταγράφηκε τον περασμένο Αύγουστο, υπερκαλύπτοντας σημαντικό μέρος των πιέσεων του Ιουλίου και οδηγώντας σε υπέρβαση των ορίων για τις προβλέψεις στο σύνολο του 2012», αναπαράγει γιομάτη καμάρι πριν από δέκα περίπου μέρες η Express, για τα όσα θαυμαστά τής υπαγόρευσαν οι μικροί γκεμπελίσκοι της ΕΛΣΤΑΤ.  Τα ίδια ειπώθηκαν και στο περιθώριο της πρόσφατης συνόδου κορυφής της ΕΕ, προκαλώντας τη θυμηδία όλων εκείνων που ουδέποτε πίστεψαν στο μύθο της Κανά. 

Το απερίγραπτο αυτό ελληνικό θαύμα ανέλαβε να αποδομήσει σε χθεσινό του άρθρο στο Social Europe Journal, ο Ronald Janssen, Research Associate of the Center for Economic and Policy Research in Washington, D.C., το γνωστό μας (CEPR) και οικονομικός σύμβουλος στην συνομοσπονδία εργατών Βελγίου.

Σύμφωνα με τη database AMECO της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία καταγράφει τον όγκο των αγαθών που εξάγονται ανά χώρα, ο Janssen αδυνατεί να διακρίνει κάποιο θεϊκό σημάδι ευλογίας των εξαγωγών μας. 

Για παράδειγμα, το 2008 η Ελλάδα εξήγε αγαθά, αξίας περίπου 22 δις ευρώ, (σε τιμές του 2005). Το 2009 που μας έπιασε η κρίση, το ποσό αυτό βούτηξε στα 19 δις ευρώ, ενώ είναι αλήθεια ότι το 2012 παρατηρήθηκε κάποια ανάκαμψη, στα 21 δις, με τιμές του 2005, και στα 26,5 δις με σημερινές τιμές. 

Πονηρός, όμως, καθώς είναι και δύσπιστος δεν επαναπαύεται στο ένα και μοναδικό νούμερο, αλλά λογικά σκεπτόμενος, και σε αντίθεση με την ανοησία και αγραμματοσύνη που δέρνει σε μεγάλο βαθμό την ελληνική δημοσιογραφία, χώνεται λιγάκι πιο βαθιά στα συρτάρια με τα νούμερα, προσπαθώντας να ανακαλύψει τα αίτια του εξαγωγικού αυτού πυροτεχνήματος.

Το αποτέλεσμα είναι η εικόνα που ακολουθεί, η οποία και αναπαριστά τη χρονική εξέλιξη της σύνθεσης, ανά προϊόν, των ελληνικών εξαγωγών  σε χώρες εκτός ΕΕ από το 1999 και εντεύθεν. Το αντίστοιχο διάγραμμα για τις ελληνικές εξαγωγές στις 27 χώρες της  ΕΕ, είναι παρόμοιο με το καρδιογράφημα ενός νεκρού, και συνεπώς παραλείπεται λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος. Οι εξαγωγές, δηλαδή εντός ΕΕ για μια δεκαετία δεν σημειώνουν κάποια αξιοσημείωτη αύξηση.

  

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη παρατηρητικότητα για να αντιληφθούμε ότι το προϊόν το οποίο ξελασπώνει τις ελληνικές εξαγωγές στο τρισκατάρατο χρονικό διάστημα της εφαρμοζόμενης λιτότητας δεν είναι άλλο από το πετρέλαιο και τα παράγωγα αυτού, όπως γράσα, βαζελίνες, λιπαντικά και λοιπά, τα οποία βλέπουμε να κάνουν ένα θεαματικό πήδημα, ίσαμε και 6 φορές σε σύγκριση με το παρελθόν, κατά περίπου 5 δις ευρώ. However, όπως και λένε οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, too good to be true! Τέτοια άλματα, προκύπτουν μόνο κάτω από ασυνήθιστες και εξαιρετικά σπάνιες συνθήκες, και φυσικά όχι κάτω από συνθήκες εξαιρετικής συρρίκνωσης της οικονομίας. Επομένως κάτι πρέπει να συμβαίνει με τα νούμερα τα ίδια, και όχι με τις εξαγωγές καθ' αυτές.

Το εύρημα αυτό, αναφέρει ο Janssen είναι αρκετά περίεργο για δυο κυρίως λόγους. Πρώτα, η εν λόγω βιομηχανία των πετρελαιοειδών είναι κυρίως έντασης κεφαλαίου και υλικών και ουχί εργασίας. Επομένως, είναι εντελώς άκυρο να συσχετίζεται η εξαγωγική τους άνθιση με τον εργασιακό μαρασμό.

Ο δεύτερος όμως λόγος είναι αρκετά πιο σημαντικός και έχει να κάνει με μια υποσημείωση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, η οποία όπως φαίνεται αρχίζει και πάλι να ξεσαλώνει! Η υποσημείωση αυτή εξηγεί ότι τα νούμερα για τις εξαγωγές πετρελαιοειδών δεν αποτελούν πρωτογενή, αλλά "αναθεωρημένα» δεδομένα", δηλαδή, δεδομένα που προέκυψαν από διαφορετικό τρόπο υπολογισμού, καταμέτρησης και συμψηφισμού, και τα λοιπά, ώστε να μπορέσει η εξίσωση να μάς βγει και να έχουμε κάτι θεαματικό και αδιάσειστο να πετάξουμε στη μούρη των σκυλιών που δείχνουν με γρυλίσματα τα δόντια τους και είναι έτοιμα να χιμήξουν…

Υ.Γ. Όπως σχολίασε ο φίλος eparistera, "Οι ημιαγράμματοι κουτοπόνηροι (ELSTAT) από το 2009 πέρασαν τις τροφοδοσίες πλοίων στις εξαγωγές ώστε να παρουσιάζονται αυξημένες. Τα ίδια ακριβώς είπαν και πέρυσι το καλοκαίρι. Όποιος θέλει μπορεί να το ψάξει". Έτσι λοιπόν εξηγείται το μεγάλο άλμα της καμπύλης των πετρελαιοειδών! 

Η πείνα δεν ταιριάζει μόνο στη Μπιάφρα

Ο Guardian δίχως αμφιβολία είναι μια πολύ λαϊκιστική φυλλάδα, μιας και πατάει στα χνάρια των δικών μας φυλλάδων, που πριν περίπου ένα χρόνο, για ν’ ανεβάσουν, δίχως αμφιβολία,  τις πωλήσεις τους και να πλήξουν την ταλαίπωρη κυβέρνησή μας, αράδιαζαν κατεβατά για παιδάκια που φτάνουν λιπόθυμα από την …πείνα στα σχολειά τους! Αν είναι δυνατόν, τέτοια κατάντια, (των εφημερίδων φυσικά, και όχι των παιδιών), αναφωνούσε έξαλλη η Άννα, κι από πίσω ο Πάσχος, υποβοηθώντας με εμβριθείς αναλύσεις περί λαϊκισμού, και παραθέσεις άμεμπτων στατιστικών στοιχείων, για του λόγου το αν-αληθές. 

Κάποια στιγμή τα παιδάκια γίνηκαν τόσα πολλά, που κανένα στατιστικό στοιχείο δεν μπορούσε να τα κρύψει. Η πείνα ήταν διάχυτη και εμφανής, και όχι μόνο στα σχολειά.

Σήμερα ο Guardian κάνει ακριβώς το ίδιο. Σε εκτενή ρεπορτάζ περιγράφει την εξάπλωση της πείνας στο Μεγάλο Βασίλειο, με μοναδικό σκοπό το διασυρμό του πολύτιμου κυβερνητικού διδύμου  Cameron-Clegg. 

Ο αριθμός των φτωχών και των απόρων στο μεγάλο νησιωτικό βασίλειο, που λαμβάνουν φαγητό από φιλανθρωπικές οργανώσεις,  έχει σχεδόν διπλασιαστεί τους τελευταίους έξι μήνες, όπως αναφέρει ο μεγαλύτερος διαχειριστής τράπεζας τροφίμων, Trussell Trust, δάκτυλος των εργατικών, δίχως άλλο, που εποφθαλμιούν σαν τα κοράκια την εξουσία, και έχουν κάθε συμφέρον να πλήξουν το δίδυμο. Προς το παρόν ο οργανισμός αυτός λειτουργεί 172 τράπεζες σε πανεθνική κλίμακα, ενώ στα σκαριά βρίσκονται και άλλες 91. Τον προηγούμενο χρόνο τάισε γύρω στους 128,000, ενώ για το διάστημα ανάμεσα στο 2012-2013 ο αριθμός των εντελώς πεινασμένων αναμένεται να φτάσει τους 200,000.

Η μεγαλύτερη πείνα εμφανίζεται στα νοτιο-δυτικά, όπου ένα στα 120 παιδιά δεν έχει άλλως πως να κορέσει την πείνα του. Κι ενώ θα περίμενε κανείς ανάμεσα σ’ αυτούς που στριμώχνονται στις ουρές για ένα πιάτο φαί  να είναι γέροι και γριές με πενιχρή σύνταξη, η πραγματικότητα δείχνει ότι αυτοί αποτελούν μόνο το 1%, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό, γύρω στο 14%, αποδίδεται στους εφήβους ηλικίας 16-24, σ’ αυτούς δηλαδή που βιώνουν και τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας, όπως παντού, άλλωστε. 

Στο κόλπο δυσφήμισης της κυβέρνησης είναι και οι δάσκαλοι, δασκαλεμένοι φαίνεται κι αυτοί από τον Miliband. 

Σχεδόν 1 στους 3 δασκάλους που ρωτήθηκαν είπαν ότι έφερναν φαγητό στο σχολείο από το σπίτι τους να ταΐσουν τους πεινασμένους μαθητές τους.

Σχεδόν 1 στους 6 δασκάλους ξοδεύει γύρω στις 25 λίρες το μήνα για ν’ αγοράσει κανένα φρούτο, λίγο γάλα και καμιά τυρόπιτα πάλι για τους πεινασμένους μαθητές του.

Σχεδόν 4 στους 5 δασκάλους ανέφεραν αύξηση των μαθητών που φτάνουν νηστικοί στο σχολείο όπου διδάσκουν. 

Επιπλέον ο φιλανθρωπικός οργανισμός FareShare, ο οποίος μαζεύει αδιάθετα στοκ τροφίμων από supermarkets, ανακοίνωσε ότι κατά το τρέχον έτος αυξήθηκαν κατά 57% οι αιτήσεις για εφοδιασμό σχολείων με πακέτα φαγητού. 

Και πάει λέγοντας…

Τους πιστεύουμε; Όχι φυσικά, Συνήθεις λαϊκισμοί των εφημερίδων και των πολιτικών της αντιπολίτευσης...

Υπάρχουν όρια στον εξορθολογισμό;

Το ερώτημα αφορά την πρόσφατη διστακτική, είναι αλήθεια, απαίτηση της τρόικας για εκκένωση νησιών με κατοίκους κάτω των 150, ο τρόπος αντιμετώπισης της οποίας, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την κοινωνία, γεννά με τη σειρά της πρόσθετα ερωτήματα.

Γιατί η κυβέρνηση αντέδρασε με τρόπο κάθετο και απόλυτο κατά της συγκεκριμένης πρότασης;

Γιατί η Τρόικα ήταν διστακτική και με οφθαλμοφανές έλλειμμα αυτοπεποίθησης όταν την πρότεινε;

Γιατί, σε επίπεδο κοινωνίας, αντέδρασαν έντονα και αυτοί, οι κήρυκες δηλαδή της ορθοφροσύνης και της προτεραιότητας των ορθολογικών κριτηρίων στη λήψη αποφάσεων,  οι οποίοι αντιθέτως, μια τέτοια πρόταση θα έπρεπε να την καλωσορίζουν;

Ήταν η πρόταση της Τρόικας παράλογη και σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις περί «εξορθολογισμού», που έχει η ίδια καθώς και το  πλέον «σώφρον», όπως αυτό-αποκαλείται, κομμάτι της κοινωνίας;

Όχι  φυσικά! Με γνώμονα τα χρήματα που καταβάλουν οι φορολογούμενοι, όσοι τέλος πάντων φορολογούνται, ώστε μια φούχτα άνθρωποι να συνεχίζουν να κατοικούν σε μια βραχονησίδα, δαρμένοι από την αλμύρα και τους αέρηδες, διακονώντας αντιπαραγωγικά και μηδενικής προστιθέμενης αξίας επαγγέλματα, μόνο και μόνο για να τροφοδοτούν με έμπνευση τους ποιητές και να παρέχουν τα καλοκαίρια σε κάποιους αλαφροΐσκιωτους ρομαντικούς, φιλόξενα αγκυροβόλια, με γνώμονα λοιπόν το κόστος, οι κάτοικοι αυτοί θα επιβαλλόταν να μεταφερθούν. 

Ο κ. Στουρνάρας, θα έπρεπε ήδη να το είχε σκεφτεί πρώτος. Να πάρει και τα συχαρίκια από την Τρόικα.  Θα έπρεπε να είχε βάλει κάτω το μολύβι και το χαρτί και να αποδείκνυε στους αντιρρησίες παλαβούς ότι τόσο κοστίζει το καράβι να πιάνει λιμάνι τη βδομάδα μια φορά, (καύσιμα, καπετάνιος, μούτσος, κλπ), τόσο κοστίζει ο δάσκαλος για να κάνει μάθημα σε τρία παιδιά, τόσο κοστίζει ο γιατρός που το επισκέπτεται μια στις τόσες, τόσο χάνει σε έσοδα το κράτος από τον μειωμένο ΦΠΑ και φορολογικό συντελεστή, τόσο από δαύτο και τόσο από κείνο.

Ο κ. Κουβέλης, θα είχε τις αντιρρήσεις του, ίσως λόγω παλαιότερων αντανακλαστικών, αλλά θα τις προσπερνούσε, ντύνοντας τις προτάσεις Στουρνάρα με κάποιο μακρύ ανθρωπιστικό μανδύα. Οι εκκενωμένοι θα μεταφέρονταν μεν σε άλλο τόπο, λιγότερο κοστοβόρο, αλλά σε καλύτερες και πιο σύγχρονες κατοικίες, και επιπλέον θα τους δινόταν εφάπαξ και ένα κάποιο ποσό ώστε να ξεκινήσουν κάποιο άλλο επάγγελμα.

Αυτά θα έπραττε κάποιος που θα ήταν συνεπής με τις ιδέες του, κάποιος που θα ήταν στ’ αλήθεια ταγμένος στην πραγμάτωση του νοήματος και του περιεχομένου του «εξορθολογισμού» των δαπανών. Γιατί λοιπόν κωλώνουν και δεν το προχωρούν; Πού είναι ο ορθολογισμός τους, για τον οποίον τόσο περηφανεύονται, και τον οποίον σπεύδουν να επικαλεστούν ως οδηγό στην προσπάθειά τους να καθησυχάσουν την κοινωνία που δυσπιστεί; Αν στην περίπτωση αυτή των νησιών, η οποία  με βάση τα δικά τους πιστεύω δείχνει καθαρά τι πρέπει να κάνουν, οπισθοχωρούν, πόσο στα σοβαρά θα πρέπει να τους παίρνουμε και για τα υπόλοιπα;

Μήπως υπάρχουν όρια στον «εξορθολογισμό» τους;

Κι αν υπάρχουν, ποια είναι αυτά;

Ας μάς εξηγήσουν επιτέλους, γιατί, μα τον Τουτάτη, μπερδευόμαστε. Και είναι κρίμα να διολισθήσουμε ως κοινωνία, προς μια εξήγηση η οποία θα τείνει να ταυτίσει τον εξορθολογισμό με τον ανασκολοπισμό.

Το Reuters βάζει στο κάδρο τα εκατομμύρια του Προβόπουλου

To Reuters, συγκεκριμένα οι reporters Stephen Gray and Nikolas Leontopoulos, γνωστοί, (μετά βεβαιότητας, ο πρώτος εκ των δυο), για τα «σκανδαλάκια» της Τράπεζας Πειραιώς, επανέρχονται σήμερα με ένα νέο ρεπορτάζ στο οποίο, αυτή τη φορά, βάζουν στο κάδρο τον κ. Προβόπουλο.

Μια σύντομη υπενθύμιση για τα σκανδαλάκια που έβγαλε στη φόρα το Reuters, και για τα οποία το πρακτορείο έχει μηνυθεί από τον κ. Σάλλα:

1. Η αγαπητή κυρία Σάλλα, για να μην πλήττει από το καθισιό και τις πολλές φιλανθρωπίες, είχε συστήσει εταιρία Real Estate η οποία αγόραζε ακίνητα στην τιμή x και στο κατόπι τα μεταπουλούσε στην Τράπεζα Πειραιώς στην τιμή y=ax, όπου a>>1, δηλαδή πολύ μεγαλύτερο της μονάδας.

2. Τα παιδιά του κ. Σάλλα, εν αγνοία του πατρός και της μητρός αυτών, όπως ισχυρίστηκε ο πατήρ,  είχαν συστήσει υπεράκτια εταιρία εις την κοντινή μας Κύπρον, η οποία εταιρία με δανεικά από τον κ. Βγενόπουλο, επιδιδόταν σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου (αμκ) της τράπεζας Πειραιώς. Ο δε κ. Βγενόπουλος, να το πούμε χοντρικά, δανειζόταν από την τράπεζα Πειραιώς για να κάνει αμκ στη δική του τράπεζα, παίζοντας κοινώς τις κουμπάρες... Κι όλα αυτά χωρίς τα δανεικά να εγγράφονται στα αντίστοιχα τραπεζικά κιτάπια, πράξη δια την οποίαν 29 offsore τράπεζες απεφάνθησαν, με το χέρι στο ευαγγέλιο, ότι ήταν κάτι παραπάνω από νόμιμη.

Σήμερα λοιπόν (11/10), το Reuters έρχεται με καινούργια χαρτιά. Ο κ. Προβόπουλος ως γνωστόν ήταν αντιπρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς από την οποία απεχώρησε το 2008 για να πάρει τη θέση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας. Για να απαλύνει τον πόνο του αποχωρισμού η τράπεζα Πειραιώς έσπευσε να τον γλυκάνει με ένα κέρασμα γύρω στα 3.4 εκ. ευρώ, από τα οποία τού κ. Προβόπουλου του έμειναν στο χέρι μετά τους φόρους κλπ, γύρω στα 2.8 εκ.

Ως εδώ τίποτε το μεμπτόν, αν και για το συγκεκριμένο κέρασμα ελήφθησαν οι δέουσες προφυλάξεις ώστε να μη γίνει ευρέως γνωστό και ως εκ τούτου αρχίσει να τον παίρνει στο στόμα του, τον Προβόπουλο εννοώ, ο κ. Χίος. Αν και ο νομικός εκπρόσωπος της τράπεζας Πειραιώς, κ. Κωτσοβίλης ανέφερε στο πρακτορείο ότι το ποσό είχε δημοσιευθεί σε εφημερίδες και sites, ο κ. Gray στάθηκε άτυχος στο να εντοπίσει έστω και ένα δημοσίευμα τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά. Το ίδιο ανήξερε εμφανίστηκε και η κ. Λούκα Κατσέλη η οποία είχε διατελέσει και Υπ. Οικονομικών.

Ας μπούμε τώρα στο ζουμί. Τον Σεπτέμβριο του 2007 ο κ. Σάλλας παρότρυνε (μέχρι ποιου βαθμού το αγνοώ), τα στελέχη του να πάρουν δάνειο από την Τράπεζα για ν’ αγοράσουν μετοχές. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο κ. Προβόπουλος, ο οποίος αγόρασε 219,911 μετοχές με δάνειο 5,024,812 ευρώ από την Πειραιώς.  Τον Δεκέμβριο αγόρασε κι άλλες 23,250 διότι οι προηγούμενες δεν του φάνηκαν αρκετές. Ποιος ξέρει…

Τις μετοχές της Τράπεζας Πειραιώς τις κράτησε για τρεις μήνες αφ’ ότου ανέλαβε τη διοίκηση της ΤτΕ, η οποία υποτίθεται ότι θα ήλεγχε τις ελληνικές τράπεζες, και μαζί μ’ αυτές και την Πειραιώς, της οποία σημαντικό τμήμα του χαρτοφυλακίου κατείχε. Κι όμως ερωτηθείς επ’ αυτού ο κ. Προβόπουλος, είχε απαντήσει ότι δεν εντόπιζε κάποια αντίφαση.

Δυστυχώς όμως ο κ. Προβόπουλος αποδείχτηκε άτυχος. Τη ζημιά την έκανε η Lehman όταν κατεδαφίστηκε τον Οκτώβριο της επόμενης χρονιάς. Μαζί μ’ αυτή κατεδαφίστηκαν και οι μετοχές του κ. Προβόπουλου. Αναγκάστηκε τότε να τις πουλήσει από τις οποίες εισέπραξε μόνο 2,449,256 ευρώ, πολύ δηλαδή λιγότερα από το δάνειο που είχε πάρει από την Πειραιώς για να τις αγοράσει.

Παρά την τραγική αυτή απώλεια, ο κ. Προβόπουλος, αμέσως μετά υπέγραψε ένα τσεκ 2.1 εκ. ευρώ με το οποίο και ξεπλήρωσε το πρώην αφεντικό του. Πού τα βρήκε όμως τόσα λεφτά; Παρά την ερώτηση του κ. Καρχιμάκη, ο κ. Προβόπουλος κράτησε το στόμα του κλειστό για τα 3.4 εκ. ευρώ της αποζημίωσης που πήρε από την Τράπεζα Πειραιώς, άμα τη αποχωρήσει…

Η ιστορία δεν θα είχε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν δεν ήμασταν εμείς, ο καθείς από μας δηλαδή, αναγκασμένοι να πληρώνουμε τα κουβαρνταλίκια μιας χρεοκοπημένης τράπεζας και, το πιο σημαντικό, αν δεν ανέκυπτε το πρόβλημα με την ΑΤΕ, η οποία ως γνωστόν χαρίστηκε στον κ. Σάλλα, αφού πρώτα το κακό της κομμάτι αποκόπηκε και πετάχτηκε στα σκυλιά, δηλαδή σε μας.

Όχι, το Reuters, δεν μίλησε για αλλαξοκωλιές…

Tι είναι, κυρία, το ΤΑΙΠΕΔ;

̶  Μια πολύ καλή ιδέα που είχε η κυβέρνηση, Κωστάκη, για να σώσει την πατρίδα μας από τους κακούς κερδοσκόπους που μας κατάντησαν σ’ αυτό το χάλι. Το ΤΑΙΠΕΔ είναι, ας πούμε το καλό κουτάκι, αυτό με τη βελούδινη επένδυση, που το έχουμε στο σπίτι για να φυλάμε τα κοσμήματά μας, όχι για να τα φοράμε και να κάνουμε επίδειξη, (δεν πειράζει, που καμιά φορά το κάνουμε κι αυτό), αλλά για να μπορέσουμε να τα πουλήσουμε, όταν στο μέλλον τύχει και μάς χτυπήσει την πόρτα η κακιά στιγμή. Το ΤΑΙΠΕΔ μαζεύει, λοιπόν, τα κοσμήματα της πατρίδας μας, αυτά που φορούσαν οι γιαγιάδες, οι προγιαγιάδες και οι προ-προγιαγιάδες σου, τα καθαρίζει, τα στιλβώνει, τα γυαλίζει και μετά τα δίνει στους καλούς εκτιμητές που έχει στη δούλεψή του, Έλληνες και ξένους, τα καλύτερα δηλαδή, γατόνια της αγοράς, για να βρουν τον πιο κουβαρντά αγοραστή. Έτσι, με τα λεφτά αυτά, Κωστάκη, θα μπορέσει να πάρει ο μπαμπάς το μισθό του, η γιαγιά τη σύνταξή της, κι εσύ τη μερέντα σου! 

̶  Μα κυρία, ο μπαμπάς μου λέει, ότι το ΤΑΙΠΕΔ δεν μοιάζει με το βελουδοστρωμένο κουτάκι που έχουμε στο σπίτι μας, αλλά με μια αγριεμένη τεράστια μαύρη τρύπα, που ρουφάει ο,τιδήποτε περάσει από τη γειτονιά της. Η δε μαμά λέει, ότι είναι χειρότερο κι απ’ την καινούργια μας σκούπα, που αρπάζει όχι μόνο τα σκουπίδια, αλλά και το χαλί το ίδιο. 

Αυτοί, λένε οι γονείς μου, που σκαρφίστηκαν το ΤΑΙΠΕΔ, το έκαμαν έτσι ώστε ό,τι μπαίνει εκεί μέσα να μην μπορεί ποτέ να ξαναβγεί, ακόμα κι αν κανείς δεν το θελήσει να το πάρει, ακόμα κι αν μείνει για πάντα στο ράφι απούλητο. Ας πούμε, ότι την καλή καρφίτσα της γιαγιάς Ροζαλίας δεν βρίσκεται κανείς να την αγοράσει. Ποτέ και κανείς. Το ΤΑΙΠΕΔ λοιπόν, αντί να τη δώσει πίσω στη γιαγιά Ροζαλία, την κρατάει στο δικό του συρταράκι, κατεβάζει, κατεβάζει την τιμή, ώσπου κάποιος στο τέλος να βρεθεί που να την πάρει τζάμπα. Αυτό, δεν αρέσει καθόλου στη γιαγιά, αλλά, τι να κάνει, θέλει τόσο πολύ να σωθεί η πατρίδα και στο τέλος κάνει τα πικρά γλυκά και σωπαίνει.   

Ακόμα, όπως λέει κι ο θείος Γιάννης, το ΤΑΙΠΕΔ μπορεί να παίρνει όποιο κόσμημα θέλει, απ’ όποια γιαγιά επιθυμεί. Σήμερα, μπορεί να πάρει την καρφίτσα της γιαγιάς Ροζαλίας, αύριο το μενταγιόν της γιαγιάς Βικτώριας, και μεθαύριο το βαφτιστικό σταυρό της μαμάς. Κανείς δεν έχει την δύναμη να σταματήσει την σκούπα του ΤΑΙΠΕΔ. Κανένας νόμος που να μπορεί να τού αντισταθεί. Κανένας νόμος που να μπορεί να βάζει κάποιο όριο στις ορέξεις του. Κάποιος, που να μπορεί να πει, «basta, κύριε, μέχρις εδώ!». Το ΤΑΙΠΕΔ νταραβερίζεται μόνο με έναν κάποιον, που λέγεται Υπουργός, στον οποίο και έχει παραδώσει ένα μαγικό χαρτάκι, που λέγεται εξουσιοδότηση, ώστε ο κ. Υπουργός να φέρνει στα συρτάρια του, όποιο κόσμημα τού γυαλίσει στο μάτι.

Το ΤΑΙΠΕΔ, δηλαδή είναι σαν ένα μεγάλο ενεχυροδανειστήριο, μόνο που η ενεχυρίαση (Αχ, τι λέξη κι αυτή!) δεν γίνεται οικειοθελώς, αλλά με την μέθοδο της Αρπαγής. Αν το καλοσκεφτείς, ολόκληρο το οικόπεδο που λέγεται Ελλάδα, με όλα του τα έπιπλα, τα κλινοσκεπάσματα, τα κατσαρολικά, τα πιατικά και τα μαχαιροπίρουνα αποτελεί εν δυνάμει περιουσία του ΤΑΙΠΕΔ. Ή αν το δούμε κι αλλιώς, είναι σαν την βαλβίδα της καρδιάς, που, όπως μάς έμαθε σήμερα η κ.  Ναυσικά στο σχολείο, έτσι κι αφήσει το αίμα να περάσει από τη μια πόρτα, την σφραγίζει και δεν τ’ αφήνει να ξαναβγεί, παρά από κάποια άλλη, και ποτέ από την ίδια. 

Είναι και η θεία η Χρυσούλα, η οποία λέει ότι το ΤΑΙΠΕΔ έχει προσημειώσει όλα τα ακίνητα που έχουν περάσει στα συρτάρια του, τα οποία κι εφ’ εξής θα αποτελούν περιουσία των δανειστών μας, ώστε να μπορέσουν κι αυτοί οι καημένοι να πάρουν κάποια στιγμή πίσω τα λεφτά τους. Αυτή τη στιγμή λέει, έχει για αρχή μόνο 65 τίτλους από ακίνητα και μετοχές, αλλά σε λίγο καιρό θ’ αρχίσουν να καταφτάνουν με νταλίκες και τ’ άλλα. Ποια; Κύριος οίδε! Εμείς, θα τα μαθαίνουμε, κι αν, μόνο από τις εφημερίδες. Είναι μεγάλη κομπίνα λέει, η θεία Χρυσούλα, αλλά εγώ δεν την πολύ-πιστεύω, γιατί η θεία Χρυσούλα, ήτανε παλιά στην ΚΝΕ, και τα βλέπει όλα στραβά και μαύρα. Άσε, που ολημερίς κι ολοβραδίς, ανάμεσα στα γαμοσταυρίδια, κάθεται και σιγομουρμουράει το «Είναι όλα μαύρα, Είναι όλα μαύρα».  

̶  Κωστάκη, οι γονείς σου δεν είναι καλά πληροφορημένοι. Ειδικά η θεία η Χρυσούλα. Το ΤΑΙΠΕΔ έχει πάρει τους καλύτερους, και τους άριστους, οι οποίοι και θα κάνουν το επίσης άριστο και καλύτερο. 

̶  Μπούρδες, κυρία, λέει ο μπαμπάς μου, που τα ξέρει όλα. Το ΤΑΙΠΕΔ, έχει πάρει κάτι σκερβελέδες με παράνομες συμβάσεις, που τους μπουκώνει με κάτι εκατομμύρια, ενώ σκορπίζει τις τάχαμ’ δήθεν μελέτες, που, παρεμπιπτόντως, έχουν γίνει από δυο και τρεις φορές στο παρελθόν, με απευθείας αναθέσεις πολλών εκατομμυρίων σε εταιρίες συμβούλων, που δεν έχουν περάσει ούτε από ελεγκτικό συνέδριο, ούτε έχουν δώσει τίποτα εγγυητικές. Σόδομα και Γόμαρα, το ΤΑΙΠΕΔ, λέει ο μπαμπάς. Μπουρδέλο, λέει η μαμά, σιγοντάροντας, όπως πάντα, τον μπαμπά, η οποία μαμά γνωρίζει (εκ του μακρόθεν) την κ. Πλασκοβίτη από την Planet, η οποία απ’ τη στιγμή που τσέπωσε τα 100,000 εκατομμύρια, (λόγω συζύγου), από την Εθνική, για την εκκαθάριση 20 ακινήτων, όταν βλέπει τη μαμά στο κομμωτήριο κάνει ότι δεν γνωρίζει. Πόσο με αηδιάζουν αυτές οι χαμηλοκώλες ψηλομύτες! 

̶  Κωστάκη, μην αρχίζεις να λαϊκίζεις σε παρακαλώ! Τα δουλεύουν τα χρήματα που παίρνουν, οι άνθρωποι. Δεν πάνε στο βρόντο. Όσο πιο πολλά πληρώνονται, τόσο πιο ακριβά θα πουλήσουν τα κοσμήματα των γιαγιάδων σου. Υπομονή, και θα δεις!

̶  Μα κυρία, ξέρετε τι ταρίφες βάλανε γι αυτά τα κοσμήματα; Τις είδε ο μπαμπάς μου κι έφριξε! Άκου λέει, τη ΔΕΣΦΑ να τη βγάλουν στο σφυρί για 300 εκατ.; Ξέρετε κυρία ότι η ΔΕΣΦΑ είναι εξ ορισμού κερδοφόρα με 8%; Ξέρετε ότι μόνο το 2011 είχε κέρδη 125 εκατ;

Τη ΔΕΠΑ για 250 εκατ.;

Τα ΕΛΠΕ για 700 εκατ.; Μόνο το νέο διυλιστήριο είναι επένδυση 2 δις! 

Τα ΕΛΤΑ για 80 εκατ.; Ξέρετε πόσο πάει η ακίνητη περιουσία των ΕΛΤΑ, κυρία; 130 εκατ. που κάθονται ζεστά, ζεστά!

Τον ΟΠΑΠ για 500 εκατ.; Θεούλη μου, μόνο για φέτος, ο ΟΠΑΠ είχε κέρδη 700 εκατ.!

Την ΕΥΔΑΠ στα 200, την ΕΥΑΘ στα 80, και πάει λέγοντας. Άμα τα αθροίσεις όλα αυτά,  και  μερικά άλλα, κυρία, βγάζουν δε βγάζουν 4.7 δις.  

Κι ύστερα μου λέτε να τους έχω εμπιστοσύνη. 

Ντροπή, κυρία, Ντροπή!

Γερμανία, ωραίο μου πλυντήριο...

Η  κ. Λαγκάρντ με ύφος πριγκιπικό,  δεν παύει να επαναλαμβάνει ότι οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να αρχίσουν να πληρώνουν τους φόρους τους. Από πίσω, και η κυρία με την αιμάσσουσα καρδιά, κ. Μέρκελ. Πολύ χρήσιμη, όντως, συμβουλή, μιας και κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η καταβολή φόρων είναι το πρωταρχικό μέλημα κάθε πολίτη σε μια δίκαιη και ευνομούμενη πολιτεία, στην οποία οι φόροι που μπαίνουν από την μια πόρτα, οφείλουν πάραυτα να επιστρέφουν από την άλλη, ως δημόσια και κοινωνικά αγαθά. 

Εδώ που τα λέμε, καμία χώρα δεν είναι τέλεια, διότι ακόμα κι αν με ειλικρινή ζήλο το επεδίωκε, θα υπάρχει πάντα ένα υπόλοιπο, καθόλου ευκαταφρόνητο, που θα τής διαφεύγει.  Σύμφωνα με μελέτη για το 2010 του καθηγητή Friedrich Schneider από το πανεπιστήμιο του Linz της Αυστρίας, (στην οποία αναφερθήκαμε πριν δυο χρόνια και κάτι ψιλά στο ποστ "τα καλά της παραοικονομίας"), η παραοικονομία καλά κρατεί ιδίως στις χώρες αυτές, που δεν χάνουν την ευκαιρία να μάς κουνάνε το δάχτυλο. Για παράδειγμα, μπορεί η Ελλάδα να είναι πρωταθλήτρια με 25% του ΑΕΠ, με την Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία κοντά στο 20%, να έπονται, αλλά και η Γερμανία δεν πάει πίσω, καθώς και η Γαλλία και η Βρετανία, με 15%, 12% και 11% αντιστοίχως. Στο σημείο αυτό, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι ο κ. καθηγητής αυτό που μετράει είναι η συνήθης παρα-οικονομία και φοροδιαφυγή των μικρών, καθ' ότι η μεγάλη είτε έχει αναβαπτιστεί και μετονομαστεί σε φορο-αποφυγή, είτε έχει καταστεί νόμιμη. 

Το δε mega-εργαλείο νομιμοποίησης της φοροδιαφυγής ονομάζεται offshore, το οποίο και έχει φιλοτεχνηθεί για τις περιπτώσει εκείνες που ντρέπονται να καταταγούν στην ευτελή κατηγορία των “κατσικοκλεφτών” και “κλεφτοκοτάδων”. Το να ανοίξει κάποιος μια εταιρία, είτε ενεργή, είτε “σφραγίδα” σε υπεράκτιο τόπο,  είναι μια καθ' όλα νόμιμη πράξη, στο βαθμό που οι τόποι υποδοχής είναι κράτη καθ' όλα νόμιμα και αναγνωρισμένα από τον ΟΗΕ, με σημαία, κυβέρνηση, εθνικό ύμνο και όλα τα σχετικά διακριτικά που συνιστούν ένα κράτος. Η μόνη τους ιδιαιτερότητα είναι το ελκυστικό φορολογικό πλαίσιο και οι πάσης φύσεως χρηματοπιστωτικές διευκολύνσεις, υπεράνω δε όλων, η εχεμύθεια. Στο υπεράκτιο σύστημα αναφερθήκαμε πριν λίγες μέρες στο ποστ "Ο καπιταλισμός είναι ένα υπέροχο σύστημα... ", όπου και απαριθμήσαμε ανάλογα με το βαθμό εχεμύθειας, απαραίτητα προϋπόθεση για κάθε βρομοδουλειά, 70 και κάτι χώρες. 

Έκπληξη προκάλεσε το γεγονός ότι ανάμεσα σ' αυτό το συρφετό, στην 9η θέση ανακαλύψαμε τη Γερμανία. Σε άρθρο του το 2009, το Spiegel (2/9/2009), με τίτλο “Germany Becomes Tax Haven for Firms and Wealthy” (“η Γερμανία μετατρέπεται σε φορολογικό καταφύγιο για εταιρίες και πλούσιους”) επισημαίνει τη θαλερότητα της εν λόγω βιομηχανίας, η οποία αναπτύσσεται πάνω στα “λάθη” και τις “αβλεψίες” της γερμανικής φορολογικής νομοθεσίας. Ενώ, συνεχίζει το άρθρο, οι κανονικοί εργαζόμενοι βρίσκονται στο έλεος των φορολογικών αρχών, οι εκατομμυριούχοι και οι εταιρίες χρησιμοποιούν επιθετικά φορολογικά μοντέλα ώστε να φαίνονται ότι μαστίζονται από τη φτώχεια.  Και αυτό με εντελώς νόμιμο τρόπο. Επιπλέον, η παρακολούθηση τέτοιου είδους σεμιναρίων εκπίπτει φορολογικά, καθώς χαρακτηρίζεται ως “επαγγελματική εκπαίδευση”.  

Το Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικής Έρευνας (DIW), υπολόγισε ότι υπάρχει ένα κενό 100 δις ευρώ ανάμεσα στα πραγματικά και τα τελικώς φορολογούμενα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίες σπέρνουν τις θυγατρικές τους με τέτοιο τρόπο ώστε να εμφανίζουν κέρδη σε χώρες με τον μικρότερο φορολογικό συντελεστή, και ζημίες σε αυτές με τον μεγαλύτερο. Για το δε 2008, από τα 561 δις ευρώ φορολογικά έσοδα του γερμανικού κράτους, μόνο το 2.8% αντιστοιχούσε σε φόρους μεγάλων επιχειρήσεων. Ως συνήθως το μεγαλύτερο μερίδιοτων φόρων το ανέλαβαν οι στρατιές των γερμανών μισθωτών.

Εταιρίες όπως Lufthansa, Puma, BASF, K+S, Fraport, BMW, αλλά και η Deutsche Bank διατηρούν πολυτελή γραφεία σε περίοπτη θέση στη Μάλτα, όπου ναι μεν τα εταιρικά κέρδη φορολογούνται  με 35%, από την άλλη όμως οι μέτοχοι μπορούν να ζητήσουν αυτά τα χρήματα πίσω στο ακέραιο  εκτός ενός ευτελούς 5%. Κι όλα αυτά χάρις στις ρυθμίσεις του Καγκελάριου Σρέντερ και των τότε εταίρων  του στην Κυβέρνηση, Πρασίνων. Παρεμπιπτόντως, θα ήταν μεγάλη παράλειψη να αγνοήσουμε την παρουσία στη Μάλτα και της δικής μας Εθνικής Τράπεζας. 

Συμπερασματικά, οι υπεράκτιοι τόποι δεν αποτελούν στρέβλωση και παθογένεια, ή το κακό σπυρί στα οπίσθια του καπιταλισμού, αλλά τον ίδιο τον πυρήνα του στον καιρό της παγκοσμιοποίησης.

Υ.Γ. Για περαιτέρω μελέτη συστήνω τα βιβλία:

"Offshore: Τα νησιά των θησαυρών" του Nicholas Shaxson, εκδ. Παπαδόπουλος, 2011.

"The Offshore World, Sovereign Markets, Virtual Places, And Nomad Millionaires", by Ronen Palan, Cornell University Press,2006, αποσπάσματα του οποίου βρίσκονται στα google books εδώ.